Ωστόσο, οι σοσιαλφασίστες και τα ρωσικά αφεντικά τους δεν είναι τίποτε “χτεσινοί” στην ιδεολογική διαπάλη. Περίμεναν λοιπόν υπομονετικά τους δυτικούς φιλελεύθερους να βγουν να δηλώσουν Charlie και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μια εύκολα προβλέψιμη γραμμή, η οποία έχει πολλές παραλλαγές, αλλά μία κεντρική ουσία: ένοχος για το έγκλημα και πάλι είναι “φυσικά” ο “μόνος” επί Γης ιμπεριαλιστικός πόλος, ο δυτικός, που έχει μάλιστα το “θράσος” να διαδηλώνει υπέρ της ελευθερίας του λόγου διά των ηγετών του.
Οι πιο πλατείς σοσιαλφασίστες, που ποζάρουν για “ευρείς” αριστεροί (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, Μπογιόπουλος του ψευτοΚΚΕ), χρησιμοποιούν τη δικαιολογία ότι πράγματι οι φονιάδες που χτύπησαν τη Charlie Hebdo είναι φασίστες και παλιάνθρωποι, ωστόσο ο μόνος υπεύθυνος για την άνοδο της πολιτικής επιρροής και των επιχειρησιακών ικανοτήτων του ισλαμοφασισμού είναι η Δύση που τάχα “πάντα” τον ενίσχυε, ειδικά ενάντια στη μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ (δικαιώνουν έτσι, συνήθως, τη βάρβαρη ρώσικη εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν τη δεκαετία του ’80 ως “προοδευτική”, επειδή στην αφγανική αντίσταση πολεμούσαν - αν και διασπαστικά και με τελικά φιλορώσικη στρατηγική - κάποια ισλαμιστικά ρεύματα με άξονα το Χεζμπί Ισλάμι του Χεκματιάρ.
Δεν περιλαμβάνουμε σε αυτά τα ρεύματα τους Ταλιμπάν του σεΐχη Ομάρ που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν ισλαμοφασίστες, αλλά σαν εκφράστες της υπερσυντηρητικής κοινωνίας των καθυστερημένων αγροτικών φυλών που ξεσηκώθηκαν ενάντια στους κτηνώδεις μεγαλορώσους εισβολείς που φορούσαν σοβιετική, δηλαδή άθεη και εκσυγχρονιστική προβιά).
Οι πιο κτηνώδεις, πιο “αριστεριστές κομμουνιστές” αντιδραστικοί ή καλύτερα νεο-ακροδεξιοί, δεν έχουν τέτοιες κρατημάρες. Δικαιώνουν τους φονιάδες ως - έστω και με λαθεμένες μέθοδες - εκπροσώπους των καταπιεσμένων από τον ιμπεριαλισμό λαών των χωρών του Τρίτου Κόσμου, καθώς και των μεταναστών από αυτές τις χώρες που ζουν στη Δύση. Φτάνουν μάλιστα στο αίσχος να κατηγορούν, σαν παπάδες του Μεσαίωνα, τη Charlie Hebdo ως “ρατσιστική - ιμπεριαλιστική φυλλάδα” που ταπείνωνε τάχα τους καταπιεσμένους μουσουλμάνους, σατιρίζοντας τη θρησκεία τους, ως μη όφειλε. Αυτό το κάνει τόσο η Κόντρα όσο και η Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση (πρώην Κ.Σ. Εργατική Εξουσία), αλλά σχεδόν απροκάλυπτα και το ΣΕΚ, βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν έβγαλε άχνα καταδίκης για το χτύπημα, κάτι που καταγγέλθηκε ακόμη και μέσα από το τροτσκιστικό στρατόπεδο (π.χ. Ξεκίνημα).
Σύμφωνα με τους νεοκαλόγερους αυτούς της ψευτοΑριστεράς, η αθεϊστική αντιθρησκευτική κριτική δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση κάθε προοδευτικού ανθρώπου από τη Γαλλική Επανάσταση και δώθε, αλλά “ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός” των χορτάτων ενάντια στους πεινασμένους θρησκευόμενους. Τώρα, το γεγονός ότι η θρησκεία είναι από τους βασικούς παράγοντες που κρατάνε τη συνείδηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μακριά από την αντιιμπεριαλιστική πάλη και επανάσταση, στρέφοντάς τους είτε στη μοιρολατρία είτε στο να ακολουθούν τη χειρότερη ιμπεριαλιστική αντίδραση, αυτό μάλλον οι κνίτες “μας” δεν το έχουν ακούσει ούτε διαβάσει στους κλασικούς του μαρξισμού - λενινισμού - μαοϊσμού, τους περισσότερους εκ των οποίων τάχα αναγνωρίζουν κι εκείνοι, ούτε το βλέπουν ανάγλυφα μπροστά τους.
“Τα θέλανε”, κραυγάζουν οι σοσιαλφασίστες της “Κόντρα” και διάφορα ιστολόγια οπαδών και μελών του ψευτοΚΚΕ, που περνάνε την κεντρική πολιτική γραμμή στη βάση της ψευτοΑριστεράς, όταν αυτό δεν μπορεί να το κάνει ανοιχτά ο ψευτοΡιζοσπάστης ή η Αυγή.
Η γραμμή αυτή καταρρίπτεται και από την ιστορία και από τη λογική, με την οποία οι σύγχρονοι απολογητές του Πούτιν έχουν λάβει διαζύγιο, αφού η αλήθεια είναι επαναστατική (Αντ. Γκράμσι) κι εκείνοι είναι οι χειρότεροι αντεπαναστάτες και προδότες της πάλης για την πρόοδο της ανθρωπότητας, άρα εχθροί της αλήθειας, ξετσίπωτοι ψεύτες.
Το πιο βάρβαρο χτύπημα των ισλαμοφασιστών είναι στους λαούς του Τρίτου Κόσμου
Πρώτα πρώτα, οι σοσιαλφασίστες δε μας είπαν από πότε οι λαοί του Τρίτου Κόσμου εκχώρησαν στους ισλαμοναζί φονιάδες τύπου Αλ Κάιντα και Ισλαμικού Κράτους την εκπροσώπηση των συμφερόντων τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δυτικό ή ανατολικό (αν και ανατολικός για τους κνίτες δεν υπάρχει).
Εμείς, όπως και όλοι όσοι παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, βλέπουμε τους λαούς του Τρίτου Κόσμου, που για την ΟΑΚΚΕ και το μαρξισμό - λενινισμό - μαοϊσμό αποτελούν και την πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, να μισούν βαθιά και να κυνηγάν με μανία τους ισλαμοφασίστες, όπου αυτοί έχουν όπλα και δύναμη.
Με πόσο μίσος αλήθεια εκφράζονται π.χ. οι Ιρακινοί, σιίτες αλλά και σουνίτες μουσουλμάνοι, απλοί άνθρωποι, για τις ισλαμοφασιστικές συμμορίες, της Αλ Κάιντα παλιότερα και του “Ισλαμικού Κράτους” τώρα, που σκοτώνουν τα παιδιά, τους φίλους, τους γνωστούς και συναδέλφους τους κάθε τόσο με ανατινάξεις αυτοκτονίας σε ισλαμικά τεμένη, αγορές, πάρκα.
Με πόσο μίσος εκφράζονται επίσης οι Σομαλοί και Κενυάτες για τους φονιάδες της Αλ Σεμπάμπ, που χτυπάνε στο σωρό με μπόμπες σε εμπορικά κέντρα και καφετέριες, ακόμη και την ώρα που οι άνθρωποι μαζεύονται για την πιο απλή δραστηριότητα, όπως π.χ. το να δουν έναν αγώνα του Μουντιάλ, όπως έγινε το καλοκαίρι.
Πόσο πόνο κρύβει μέσα του ο λαός της Νιγηρίας, του οποίου οι κανίβαλοι της Μπόκο Χαράμ απάγουν τα κορίτσια του, του ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά, τον σκοτώνουν χωρίς προειδοποίηση με μαζικά πυρά στο μουσουλμανικό βορρά της χώρας!
Πόσο σκληρά λόγια επιφυλάσσουν οι Παλαιστίνιοι πατριώτες, τους οποίους η Χαμάς τρομοκρατεί και σκοτώνει ή τους απειλεί να μένουν μες στα σπίτια τους, όταν ο στρατός του Ισραήλ χτυπάει τη Λωρίδα της Γάζας, ώστε μετά, παρέα με τη Ρωσία και τα κανάλια της, οι ισλαμοφασίστες να παρουσιάζουν το κράτος του Ισραήλ ως ναζιστικό, που θέλει τάχα “εκατόμβες θυμάτων, άμαχων Παλαιστίνιων” και άρα πρέπει να διαλυθεί.
Πόσο οργισμένοι ήταν οι Λιβανέζοι πατριώτες, όταν οι σιίτες ισλαμοφασίστες της Χεζμπολάχ έφεραν τον άδικό πόλεμό τους με το Ισραήλ στο έδαφος του Λιβάνου για τους προβοκατόρικους σκοπούς τους το 2006, με αποτέλεσμα να ισοπεδώνονται ολόκληρες γειτονιές των λιβανικών πόλεων και να ρέει άφθονο το αίμα των αμάχων.
Πόσον ηρωισμό κρύβουν μέσα τους οι εκατομμύρια πια αντιισλαμιστές Ιρανοί δημοκράτες, που ζουν κάτω από τη βαριά διχτατορία του μουλάδων φασιστών, που όποιον σηκώσει το κεφάλι του για δημοκρατία τον κρεμάνε από γερανούς και τον αφήνουν να κρέμεται νεκρός για παραδειγματισμό, προς γνώση και “συμμόρφωση”.
Πόσο βαθιά πληγωμένος νιώθει ο λαός της Συρίας, διχασμένος ανάμεσα στον Άσαντ και την αντιπολίτευση, όταν στο μισό σχεδόν έδαφος της χώρας του τα καθάρματα του Ισλαμικού Κράτους κρεμάν και σκοτώνουν αδιάκριτα, ενώ έχουν απαγορέψει κάθε πατριωτικό και δημοκρατικό τραγούδι, αφού ο πατριωτισμός και η αγάπη για τη Συρία σαν χώρα είναι - λέει - “ενάντια στο Ισλάμ”;
Τα θύματα του “μαχητικού” ισλαμοφασισμού, σουνιτικού και σιιτικού, στον Τρίτο Κόσμο, τον οποίο τάχα εκφράζουν οι φονιάδες των ηρωικών δημοκρατών - άθεων της Charlie Hebdo, είναι απείρως περισσότερα απ’ όσα “δυτικά μακάρια καθάρματα” (κατά τους Κοντραίους και τους κνίτες κάθε λογής) έχουν σκοτώσει οι ισλαμοφασιστικές εγκληματικές οργανώσεις.
Οι κρυφοί εραστές λοιπόν της ισλαμοναζιστικής δραστηριότητας και βίας αποδεικνύονται άθλιοι και βρωμεροί υποστηρικτές δολοφόνων των λαών του Τρίτου Κόσμου, οι οποίοι δρουν σε απίστευτα ευρεία κλίμακα, η οποία μάλιστα δε συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με τα άμαχα θύματα των δυτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στις μουσουλμανικές χώρες, που ναι μεν κτηνωδώς εισβάλανε και ανεβοκατέβαζαν εκεί καθεστώτα και κυβερνήσεις, αλλά τουλάχιστον ποτέ δεν στόχευσαν να σκοτώσουν μαζικά αμάχους.
Αυτό απλώς αποδεικνύει τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά των ψευτοαριστερών υποκριτών και ακολούθων της Ρωσίας του φασίστα Πούτιν, που έσφαξε 200.000 αμάχους στην Τσετσενία και 2.000.000 στο Αφγανιστάν. Αυτοί όμως δε μετράνε, γιατί “τα θέλανε”, όπως και οι σκιτσογράφοι, αφού δεν ήταν “φίλοι του αντιιμπεριαλιστή Βλαδίμηρου Πούτιν” ή παλιότερα του “κομμουνιστή” Μπρέζνιεφ...
Τα πραγματικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα δεν χτυπούν ποτέ λαό
Τα κνιτοειδή προσπάθησαν να παρουσιάσουν το δημοκρατικό κίνημα Je Suis Charlie ως κίνημα “λευκών μακάριων καλοφαγάδων”, που μισούν τάχα “τους μελαμψούς της Ανατολής και του Νότου” και θέλουν απλώς να συνεχίζουν την “ήσυχη ζωούλα τους”, η οποία τάχα βασίζεται στην εκμετάλλευση των λαών του Τρίτου Κόσμου. Είναι η θέση όλου του “αριστερού” ρεβιζιονισμού κι ακόμα πιότερο του σοσιαλφασισμού, που τη σωστή λενινιστική θέση για την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου από τη μονοπωλιακή αστική τάξη των ιμπεριαλιστικών χωρών την έχουν διαστρέψει μετονομάζοντας σε “ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές” ολόκληρους τους λαούς των χωρών του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Η φασιστική αυτή θέση, δείχνει την ουσιαστικά ρατσιστική αποκτήνωση των ψευτοαριστερών, αντιδραστικών “θεωρητικών” και ταγών γιατί δεν κατηγορούν πλέον κυβερνήσεις, στρατούς και άρχουσες τάξεις, αλλά ολόκληρους λαούς σαν εκμεταλλευτές, οπότε συγχωρούν - αν δεν επικροτούν ανοιχτά - την εξόντωσή τους, όπως ακριβώς κάνουν οι κλασικοί ρατσιστές. Αυτή η στάση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θέση που είχαν τα προοδευτικά, επαναστατικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα των λαών του Τρίτου Κόσμου, ακόμη και την εποχή που οι λαοί αυτοί και τα έθνη δεν είχαν καν κρατικές οντότητες και ζούσαν υπό την αποικιοκρατική μπότα των κλασικών αποικιοκρατών ή και των νεοαποικιστών των ΗΠΑ.
Ποτέ μα πότε, όση βία κι αν υπέστησαν από τους ιμπεριαλιστές μακελάρηδες τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και ρεύματα στον Τρίτο Κόσμο, δεν χτύπησαν τους ίδιους τους λαούς των αποικιοκρατικών δυνάμεων και ποτέ δεν μετέφεραν τη μάχη στη “μητρόπολη” των τελευταίων. Κείνο που δίκαια ζητούσαν, π.χ. ο βιετναμέζικος, ο κορεατικός, ο αλγερινός ή ο ελληνικός λαός (επί ΔΣΕ) ήταν οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι στρατιωτικοί και πολιτικοί επεμβασίες να ξεκουμπιστούν από τη χώρα τους και να τους αφήσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι, να οργανώσουν ελεύθερα τη ζωή τους και να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στην πατρίδα τους.
Δεν μπορούσαν τάχα οι Βιετναμέζοι κομμουνιστές και πατριώτες που ζούσαν μετανάστες στη Γαλλία ή οι Έλληνες αριστεροί και κομμουνιστές μετανάστες στις ΗΠΑ να χτυπήσουν το γαλλικό ή τον αμερικάνικο λαό π.χ. το 1948, όταν σε Βιετνάμ και Ελλάδα διεξαγόταν η πάλη ενάντια στη γαλλική αποικιοκρατία και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αντίστοιχα; Μπορούσαν, και μάλιστα θα μπορούσαν να πετύχουν εκατόμβες θυμάτων, με στοιχειωδώς οργανωμένες ενέργειες.
Ωστόσο, όχι απλώς δεν το έκαναν, αλλά ούτε καν το σκέφτηκαν. Γιατί εμείς, οι λαοί, οι δημοκράτες, οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες δεν είμαστε παλιάνθρωποι και φονιάδες σαν τους ιμπεριαλιστές, δε χτυπάμε ποτέ ανθρώπους παρά μόνο όταν χρειάζεται να υπερασπιστούμε τη ζωή, την τιμή, την αξιοπρέπεια και το μέλλον του λαού μας και της ανθρωπότητας απέναντι στην άδικη στρατιωτική βία των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων εκμεταλλευτών κάθε χώρας. Και τότε ακόμα χτυπάμε στρατούς και αποδεδειγμένους πολιτικούς καθοδηγητές της αντεπαναστατικής βίας κι όχι ανθρώπους στο σωρό.
Κατά τα άλλα προσπαθούμε με την πειθώ να κερδίσουμε και τους λαούς των χωρών που αδικούν και καταπιέζουν άλλες χώρες, να τους έχουμε δίπλα μας σα συμπαραστάτες και σα βοηθούς στη νίκη μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό (π.χ. πολύ βοήθησε τον αγώνα του λαού του Βιετνάμ το αντιπολεμικό, δημοκρατικό κίνημα μέσα στις ΗΠΑ το 1967 - 1975).
Αυτή είναι η διαλεκτική της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που ενώνει την πρωτοπορία στον Τρίτο Κόσμο με την πρόοδο μέσα στους λαούς των υπερδυνάμεων και των ιμπεριαλιστικών χωρών δεύτερης γραμμής, όταν αυτές οι δεύτερες βγάζουν την επεμβατική - ιμπεριαλιστική πλευρά τους απέναντι στις μη ιμπεριαλιστικές χώρες.
Για τη θεωρία περί “απάντησης στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις”
Εν πάση περιπτώσει όμως, πριν τους Δίδυμους Πύργους, ποια ανοιχτή και άδικη ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο είχε κάνει ο δυτικός ιμπεριαλισμός (κυρίως η ηγέτιδα υπερδύναμή του, οι ΗΠΑ), η οποία να δικαιολογεί ένα πολιτικό ρεύμα (ισλαμοφασισμός) που να στοχεύει αδιάκριτα δυτικούς αμάχους;
Η μόνη δυτική επέμβαση κατά του Ιράκ το 1991 είχε τότε τη στήριξη όλου σχεδόν του επίσημου αραβικού κόσμου και δεν έφερε παναραβική ή πανισλαμική κατακραυγή σε επίπεδο λαών. Αυτό γιατί το Ιράκ είχε κάνει το ωμό διεθνές έγκλημα να καταλάβει εξ ολοκλήρου μια ανεξάρτητη και μάλιστα τριτοκοσμική χώρα, όπως ήταν το Κουβέιτ.
Εμείς ωστόσο, κρίνοντας την επέμβαση εκείνη από παγκόσμια πολιτική σκοπιά, την είχαμε σωστά χαρακτηρίσει ιμπεριαλιστική, γιατί είχε γίνει σε συμμαχία με την επεκτατική Συρία, που στην ουσία είχε άτυπα προσαρτήσει το Λίβανο, με το φασιστικό επεμβατικό Ιράν και πάνω απ’ όλα με την νεοναζιστική Ρωσία, ενώ ήταν ο ρωσόδουλος Κλίντον που είχε προβοκατόρικά ενθαρρύνει τον Σαντάμ να κάνει την εισβολή. Η πιο σημαντική απόδειξη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα αυτού του πολέμου ήταν ότι δεν αφέθηκαν από τις υπερδυνάμεις να ηγηθούν πολιτικά στην απελευθέρωση του Κουβέιτ οι πιο αρμόδιες γι’ αυτό χώρες, που ήταν οι γειτονικές αραβικές.
Αντίθετα, ήταν η εντελώς κτηνώδης και προβοκατόρικη σφαγή των 3000 Αμερικανών αμάχων στους Δίδυμους Πύργους που έφερε ουσιαστικά τις δύο ανοιχτά άδικες όσο και βλακώδεις δυτικές ιμπεριαλιστικές εισβολές και κατοχές δύο χωρών, του Αφγανιστάν το 2001 και του Ιράκ το 2003. Αυτές παρέδωσαν, όπως ήταν σχεδιασμένο, το μεν Αφγανιστάν στους χειρότερους ρωσόδουλους και ιρανόφιλους της Βόρειας Συμμαχίας, το δε Ιράκ στους σιίτες φασίστες του Ιράν, στον σουνιτικό αλκαϊντιανό ισλαμοφασισμό και τελικά και τις δύο αυτές χώρες στον παγκόσμιο νεοναζιστικό Άξονα υπό την προστάτιδα και εμπνεύστρια πασών των μεγάλων προβοκατσιών σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία. Τότε και μόνο τότε δυνάμωσε ο ρωσοκίνητος ρατσιστικού τύπου αντιδυτικισμός στον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο, δηλαδή ο κανιβαλικός ισλαμοναζισμός τύπου Αλ Κάιντα - Ισλαμικού Κράτους που άμεσα ή έμμεσα τον υποστηρίζουν οι δήθεν “κόκκινοι”, απανταχού της γης σοσιαλφασίστες.
Όσο για το “αιώνιο” επιχείρημα των φιλοϊσλαμοφασιστών, τη βία του Ισραήλ κατά της εθνικής ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης, αφενός αυτή τη βία την αντιμετώπιζε με ηρωισμό και την αντιπάλευε η ΟΑΠ (με πυρήνα της τη Φατάχ του Γ. Αραφάτ), γενικά με την υποστήριξη ακόμη και δυτικόφιλων αραβικών καθεστώτων (π.χ. Αίγυπτος του Μουμπάρακ, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, τότε Τυνησία, Μαρόκο κλπ.), αφετέρου αυτό ήταν ένα περιφερειακό εθνικό πρόβλημα που θα το έλυνε η αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού της Παλαιστίνης και των αραβικών χωρών, σε σύγκρουση βέβαια με τους ισλαμοναζήδες αντισημίτες της Χαμάς.
Άλλωστε, ακόμη και οι δυτικές χώρες άρχισαν από ένα σημείο και μετά να χτυπούν την ισραηλινή σοβινιστική Δεξιά για τους εποικισμούς και την αντίθεσή της σε μια πραγματική λύση. Αυτό άλλοτε από δημοκρατική σκοπιά και άλλοτε για να ενισχύσουν τους ισλαμοναζιστές (Ομπάμα και οι φιλορώσικες τάσεις μέσα στις κυβερνήσεις της ΕΕ). Ως εκ τούτου, κι αυτό το επιχείρημα ισλαμοναζιστών και ψευτοαριστερών απολογητών τους, που ειρήσθω εν παρόδω αποθεώνουν την προβοκατόρικη, γενοκτονική δολοφονική συμμορία της Χαμάς, καταρρέει.
Οι πραγματικές ευθύνες του δυτικού ιμπεριαλισμού και η Ρωσία
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, στην εποχή πριν το ρεβιζιονιστικό - σοσιαλφασιστικό πραξικόπημα που μετέτρεψε τη Σοβιετική Ένωση από προμαχώνα της προόδου και του σοσιαλισμού, σε καπιταλιστική και μετά σε φασιστική ιμπεριαλιστική χώρα (το 1956 και τελειωτικά το 1968) πράγματι είχε χρησιμοποιήσει την ισλαμιστική φεουδαρχική καθυστέρηση ενάντια στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των λαών. Ο αντιδραστικός ισλαμισμός, δηλαδή το πολιτικό Ισλάμ του πανισλαμισμού, με τη θέση άρνησης που έχει για τον εθνικό αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό, τον οποίο θεωρεί παιδί της άθεης γαλλικής επανάστασης, ήταν καλό εργαλείο για να χτυπιέται το ρεύμα εθνικής ανεξαρτησίας στον αραβικό και ευρύτερα στο μουσουλμανικό κόσμο. Το πραξικόπημα της CIA κατά του εθνικοδημοκράτη Μοσαντέκ στο Ιράν το 1953 ήταν όχι τυχαία σε συμμαχία με τον ισλαμοφασισμό.
Με την ίδια λογική οι Αμερικάνοι ενίσχυσαν πολύ τον ισλαμοφασίστα Χεκματιάρ (που ουσιαστικά έπαιξε φιλορώσικο, προβοκατόρικο και διασπαστικό ρόλο) και λιγότερο τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν έναντι του αυθεντικά ισλαμοδημοκρατικού, στην πραγματικότητα κοσμικού προοδευτικού ρεύματος του Αχμάντ Σαχ Μασούντ, εθνικού ήρωα της αφγανικής αντίστασης ενάντια στους Ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές, τη δεκαετία του ’80.
Γενικώς, όταν ο δυτικός ιμπεριαλισμός και ειδικά οι Αμερικανοί υπερεπεμβασίες ιμπεριαλιστές έβλεπαν απειλή για τα συμφέροντά τους, από την ανάδυση εθνικών - αντιιμπεριαλιστικών ή και βαθύτερα αριστερών προοδευτικών ρευμάτων στον μη ιμπεριαλιστικό κόσμο, δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν και με τα χειρότερα κατακάθια της κοινωνίας, με όλη τη βαρβαρότητα ενάντια στην πρόοδο.
Πρωταθλητής ωστόσο αυτής της γραμμής ενότητας με όλη την παγκόσμια αντίδραση και νεοβαρβαρική ιδεολογική και πολιτική καθυστέρηση ενάντια στην πρόοδο, πιότερο κι από τους Αμερικάνους, την οποία μάλιστα έχει κάνει και ιδεολογία, είναι ο αγαπημένος των κνιτών νεοναζιστικός, ανερχόμενος ιμπεριαλισμός της υπερδύναμης Ρωσίας.
Αυτός, με θεωρητικό του τον Αλέξανδρο Ντούγκιν, σύμβουλο του Πούτιν, ο οποίος έχει εκπονήσει την “Τέταρτη Πολιτική Θεωρία” (σύνθεση του φασισμού - εθνικοσοσιαλισμού και μιας μορφής αντεστραμμένου, κάλπικου “κομμουνισμού” ενάντια στον δυτικό φιλελευθερισμό, όπως παραδέχεται και ο ίδιος), ισχυρίζεται ότι όποιος πολεμάει το δυτικό αστοφιλελευθερισμό, αδιάφορο αν το κάνει από “προοδευτική” ή αντιδραστική, οπισθοδρομική σκοπιά, πρέπει να εντάσσεται σε ένα ενιαίο μέτωπο με αντίπαλο την αμερικάνικη υπερδύναμη και τον δυτικό διαφωτισμό, ο οποίος είναι τάχα κάλπικος και ψευδεπίγραφος και πρέπει να πεθάνει. Ο ισλαμοφασισμός δεν αποκλείεται καθόλου από τον Ντούγκιν σαν σύμμαχος στον αγώνα ενάντια στην αστοφιλελεύθερη Δύση.
Έτσι, οι Ρώσοι ναζήδες ιμπεριαλιστές, οι τάχα “φίλοι των λαών” και “αμυνόμενοι” κατά της Δύσης, βάζουν τα μισά ιδεολογικά τους παραπαίδια, τους κνίτες και γενικά τους ψεύτικους αριστερούς, να δικαιολογάν τους ισλαμοφασίστες φονιάδες ως τάχα μου εκπροσώπους των φτωχών και καταπιεσμένων, ενώ τα άλλα μισά τσιράκια τους, τους “λευκούς - άριους” φασίστες τύπου Λεπέν και Χρυσής Αυγής, οι Ρώσοι τους βάζουν να ζητάν την εξουσία για να τσακίσουν κάθε τριτοκοσμικό μετανάστη, ως τάχα υπεύθυνο για την τρομοκρατία και τους τζιχαντιστικούς φόνους! Με ένα σμπάρο, δυο τριγόνια!! Κι από κοντά, ο μπαμπάς Λεπέν δηλώνει σε ρώσικη εφημερίδα ότι “μάλλον” την επίθεση στη Charlie Hebdo τη στήσανε “μυστικές υπηρεσίες”, με τους Ρώσους να διαρρέουν σχεδόν ανοικτά: “Μάλλον οι Αμερικάνοι το έκαναν!” (βλ. εξώφυλλο της ρωσικής εφημερίδας Κομσομόλσκαγια Πράβντα στις 12 του Γενάρη http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/ europe/russia/11340360/Did-the-Americans-plan-the-Paris-terror-attacks-asks-leading-Russian-tabloid.html ).
Παρ΄όλα αυτά, ο Λαβρόφ, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, πορεύτηκε με τους υπόλοιπους ηγέτες, δηλώνοντας κι αυτός Charlie! Το ότι ο Πούτιν ο ίδιος δεν πορεύτηκε με τους δυτικούς και μερικούς τριτοκοσμικούς ομολόγους του, κάτι λέει. Η απουσία του φίλου του, του προβοκάτορα Ομπάμα, τον διευκόλυνε σε αυτό.
Η Ρωσία, με δυο λόγια, δουλεύει μέσα σε όλα τα στρατόπεδα, εφαρμόζοντας τον πολυεισοδισμό, μπαίνοντας δηλαδή μέσα σε κάθε πηγαίο ρεύμα της κοινωνίας, αλλά και στο αντίθετό του, για να το καναλιζάρει προς τα κει που τη βολεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η Ρωσία είναι η πηγή του παγκόσμιου αντισημιτικού - αντιεβραϊκού μίσους και όλων των σύγχρονων βρώμικων και νεοχιτλερικών θεωριών ότι “οι Εβραίοι ελέγχουν το παγκόσμιο κεφάλαιο, ειδικά στην Αμερική” κλπ., ταυτόχρονα η Μόσχα διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με την εθνικιστική Δεξιά και Ακροδεξιά του Ισραήλ, ειδικά με το ρατσιστικό αντιαραβικό - σωβινιστικό κόμμα του Ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών Λίμπερμαν (Γισραέλ Μπεϊτένου), που είναι το κόμμα των Ρώσων εβραίων μεταναστών στο Ισραήλ.
Ένα τέτοιο τέρας - άσσος στις προσποιήσεις σαν τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό δε θα μπορούσε να μην είναι ο βαθύς υπερασπιστής, αλλά και εκμεταλλευτής των αποτελεσμάτων της ισλαμοναζιστικής επίθεσης στη Charlie Hebdo. Και τα δήθεν “ακροαριστερά” τσιράκια του δεν θα μπορούσαν παρά να είναι απόλυτα ενωμένα με τα ακροδεξιά τσιράκια τύπου Λεπέν στην κοινή κραυγή της διεθνούς του νεοναζισμού και του φασισμού υπέρ των σφαγέων, που είναι το σύνθημα “Δεν είμαι Charlie!”.