Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μί­α η­μέ­ρα με­τά, τη Δευ­τέ­ρα 19 του Γε­νά­ρη, ή­ταν προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη η κα­τά­θε­σή του ει­σαγ­γε­λέ­α σε ε­πι­τρο­πή του αρ­γε­ντί­νι­κου Κο­γκρέ­σου, ό­που θα τεκ­μη­ρί­ω­νε τις κα­τη­γο­ρί­ες του, τό­σο κα­τά της Κίρ­χνερ ό­σο και κα­τά του υ­πουργού Ε­ξω­τε­ρι­κών, Χέ­κτορ Τί­μερ­μαν.

Το τε­λευ­ταί­ο του μή­νυ­μα, το ο­ποί­ο ε­στά­λη σε συγ­γε­νείς του α­πό το κι­νη­τό του την η­μέ­ρα της δο­λο­φο­νί­ας του, έ­λε­γε: “Εί­μαι κα­λύ­τε­ρα α­πό πο­τέ και αρ­γά ή γρή­γο­ρα η α­λή­θεια θα νι­κή­σει”. Ο Νι­σμάν ή­ταν Αρ­γε­ντί­νος ε­βραί­ος και ζού­σε τα τε­λευ­ταί­α 10 χρό­νια υ­πό συ­νεχείς α­πει­λές για τη σω­μα­τι­κή του α­κε­ραιό­τη­τα και τη ζω­ή του. 

Ε­νώ οι αρ­χές του νε­ο­πε­ρο­νι­στι­κού, σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού κα­θε­στώ­τος της Αρ­γε­ντι­νής πή­γα­νε να κου­κου­λώ­σου­νε στα γρή­γο­ρα την υ­πό­θε­ση, λέ­γο­ντας ό­τι “δεν υ­πάρ­χουν στοι­χεί­α ε­γκλη­μα­τι­κής ε­νέρ­γειας” κι ό­τι πρό­κει­ται δήθεν για αυ­το­κτο­νί­α, η κα­τά­στα­ση βρο­μού­σε α­πό χι­λιόμετρα κι έ­τσι η α­φήγη­ση της Κίρ­χνερ άλ­λα­ξε σχε­δόν α­μέ­σως: ο ει­σαγ­γε­λέ­ας έ­γι­νε “ε­νερ­γού­με­νο σκο­τει­νών δυ­νά­με­ων”, οι ο­ποί­ες τά­χα τον εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν και με­τά τον σκότω­σαν, τά­χα για να “ε­νο­χο­ποι­ή­σουν” το “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό” κα­θε­στώς, που έ­χει κά­νει την Αρ­γε­ντι­νή έ­ναν α­πό τους κα­λύ­τε­ρους φί­λους του Ά­ξο­να Ρω­σί­ας - Κί­νας - Ι­ράν στη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή.

Ό­μως, ε­πει­δή η Αρ­γε­ντι­νή δεν εί­ναι Ελ­λά­δα να έ­χει για “α­ντι­πο­λί­τευ­ση” στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό Σα­μα­ρά­δες, Βε­νι­ζέ­λους και ρώ­σι­κα “Πο­τά­μια”, ο λα­ός της και σε έ­να βαθ­μό και η μη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση σή­κω­σαν το γάντι: δια­δη­λώ­σεις ά­να­ψαν α­μέ­σως, με πρω­το­πορί­α τους ε­βραί­ους και τους δη­μο­κρά­τες της χώ­ρας, με κο­ρυ­φαί­α ε­κεί­νη η ο­ποί­α διορ­γα­νώ­θη­κε στις 18 Φε­βρουα­ρί­ου, α­κριβώς έ­ναν μή­να με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του έ­ντι­μου δι­κα­στι­κού. Επρό­κει­το για μια “πο­ρεί­α σιω­πής” στη μνή­μη του Νι­σμάν, στην ο­ποί­α έ­λα­βαν ε­νεργά μέ­ρος και πολ­λοί εν ε­νερ­γεί­α δι­κα­στι­κοί της χώ­ρας και μά­λι­στα ως βασι­κοί διορ­γα­νω­τές. Αυ­τό ε­πί­σης θα ή­ταν α­δια­νό­η­το στην Ελ­λά­δα ό­που η πλειο­ψη­φί­α του Α­ρεί­ου Πά­γου ψή­φι­σε υ­πέρ του να­ζί Πλεύ­ρη.

Ο ει­σαγ­γε­λέ­ας Χε­ράρ­ντο Πο­γι­σί­τα, ο ο­ποί­ος α­νέ­λα­βε τον φά­κε­λο της υ­πό­θε­σης που κό­στι­σε τη ζω­ή του Νι­σμάν, δε­σμεύ­θη­κε να συ­νε­χί­σει την έ­ρευ­να του προ­κα­τό­χου του και να ο­δη­γή­σει κυ­βερ­νητι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους ακό­μη και στο δι­κα­στή­ριο, ε­άν α­πο­δει­χτεί η συμ­με­το­χή τους στη συ­γκά­λυ­ψη του ι­ρα­νι­κού φα­σι­στι­κού - α­ντι­ση­μι­τι­κού ε­γκλή­μα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρ­γεντι­νής χα­ρα­κτή­ρι­σε προ­κλη­τι­κά την α­πό­φα­σή του ως “δι­κα­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα”.

Η σο­σιαλ­φα­σί­στρια πρό­ε­δρος μά­λι­στα δη­μο­σί­ευ­σε α­μέ­σως διά­ταγ­μα με το ο­ποί­ο δια­λύ­ει τις - προ­φα­νώς μη ε­λεγ­χό­με­νες α­πό την ί­δια- υ­πη­ρε­σί­ες πλη­ρο­φο­ριών της χώ­ρας και τις α­ντι­θι­στά με μια νέ­α υ­πη­ρε­σί­α, τυ­πι­κά υ­πό τον έ­λεγ­χο της δι­καιο­σύ­νης, ου­σια­στι­κά ό­μως υ­πό τον δι­κή της προσω­πική, δι­κτα­το­ρι­κή ε­ξου­σί­α.

Ο δάκτυλος των μουλάδων

Η Ορ­γά­νω­ση του Ι­σλα­μι­κού Τζι­χά­ντ, σι­ι­τι­κή ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κή ορ­γάνω­ση που δρού­σε στο νό­τιο Λί­βα­νο με ι­ρα­νι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και στή­ρι­ξη τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, εί­χε χτυ­πή­σει στις 17 Μαρ­τί­ου 1992 την πρε­σβεί­α του Ισ­ρα­ήλ στο Μπουέ­νος Ά­ι­ρες, α­φή­νο­ντας πί­σω της 29 νεκρούς και 242 τραυ­μα­τί­ες. Το δε πλήγμα στην Ισ­ρα­η­λι­νο-Αρ­γε­ντι­νι­κή Έ­νω­ση που ε­ρευ­νού­σε ο Νι­σμάν, με τους 85 νεκρούς και 300 τραυ­μα­τί­ες, στις 18 Ιου­λί­ου του 1994, σύμ­φω­να με ό­λα τα στοι­χεί­α, ή­ταν ορ­γανω­μέ­νο α­πό την Τε­χε­ρά­νη και το διεκ­πε­ραί­ω­σαν σι­ί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες της λι­βα­νι­κής Χεζ­μπο­λάχ.

Η δι­καιο­σύ­νη της Αρ­γε­ντι­νής, με­τά α­πό χρό­νια ε­ρευ­νών που εί­χαν κα­θυ­στε­ρή­σει α­δι­καιο­λό­γη­τα, κα­τη­γό­ρη­σε και ε­πι­σή­μως το Ι­ράν για τη δεύ­τερη και με­γα­λύ­τε­ρη ε­πί­θε­ση του 1994, η ο­ποί­α, σύμ­φω­να με την έ­ρευ­να, έ­γι­νε σε αντί­ποι­να για την τό­τε α­πό­φα­ση της λα­τι­νο­αμερι­κα­νι­κής χώ­ρας να στα­ματή­σει να πα­ρέ­χει στην Τε­χε­ρά­νη πυ­ρη­νι­κά υ­λι­κά και τε­χνο­λο­γί­α αιχ­μής.

Ορ­γα­νω­τής της ε­πί­θε­σης ή­ταν ο α­ξιω­μα­τού­χος των Φρου­ρών της Ε­πανά­στα­σης του Ι­ράν (των ι­ρα­νι­κών ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κών SS, που δρούν δί­πλα και πα­ράλ­λη­λα με τον ι­ρα­νι­κό στρα­τό) Αχ­μά­ντ Βα­χί­ντι, ο ο­ποί­ος δια­τέ­λε­σε αρ­γότε­ρα, με­τα­ξύ 2009 και 2013, υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας της κυβέρ­νη­σης του Αχ­μα­ντι­νε­τζά­ντ.

Οι Αργεντίνοι σοσιαλφασίστες συγκαλύπτουν

Η α­πό­δει­ξη της συ­νε­νο­χής του αρ­γε­ντί­νι­κου κα­θε­στώ­τος υ­πό την Κίρχνερ με τους φο­νιά­δες της Τε­χε­ρά­νης εί­ναι διτ­τή: αφ’ ε­νός, τον Ια­νουά­ριο του 2013, υ­πέ­γρα­ψαν με την κυ­βέρ­νη­ση των μου­λά­δων του Ι­ράν “μνη­μό­νιο συ­νερ­γασί­ας για την α­να­κά­λυ­ψη της α­λή­θειας για την ε­πί­θε­ση”. Ό­πως εί­χε σχο­λιάσει τό­τε η Α­με­ρι­κα­νι­κή Ε­βρα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή, “αυ­τό ι­σο­δυ­να­μεί με υ­πο­γρα­φή μνημο­νί­ου με τη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α για την α­να­κά­λυ­ψη της α­λή­θειας για τη Νύχτα των Κρυ­στάλ­λων”.

Αφ ‘ε­τέ­ρου, η Κίρ­χνερ πέ­τυ­χε τη διά­σπα­ση των οι­κο­γε­νειών των θυ­μάτων και των πο­λυά­ριθ­μων ορ­γα­νώ­σε­ών τους, δε­χό­με­νη στο προ­ε­δρι­κό μέ­γα­ρο και κά­νο­ντας α­βρό­τη­τες μό­νο στους συγ­γε­νείς ε­κεί­νους που ή­ταν δια­τε­θειμέ­νοι να δε­χτούν τη γραμ­μή της συ­νερ­γα­σί­ας με το Ιράν, που δια­φω­νού­σαν με την έ­ρευ­να του ει­σαγ­γε­λέ­α Νι­σμάν και που ή­ταν ε­πί­σης έ­τοι­μοι να δε­χθούν ό­τι τό­σο η έ­ρευ­να σαν τέ­τοια ό­σο και οι α­ντι­δρά­σεις με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του ει­σαγ­γε­λέ­α ή­ταν τά­χα “πο­δη­γε­τη­μέ­νες α­πό την α­ντι­πο­λί­τευ­ση για μι­κροπο­λι­τι­κούς λό­γους”.

Η έ­ρευ­να του Νι­σμάν ή­ταν τό­σο ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νη και φτά­νει τό­σο βα­θιά στο πα­ρελ­θόν, που κά­νει λό­γο για τρο­μο­κρα­τι­κό δί­κτυο υ­πό την η­γε­μονί­α και ορ­γά­νω­ση του Ι­ράν, στη­μέ­νο ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, το ο­ποί­ο δια­θέτει ε­πι­χει­ρη­σια­κούς βρα­χί­ο­νες σε Αρ­γε­ντι­νή, Βρα­ζι­λί­α, Πα­ρα­γουά­η, Χι­λή, Κο­λομ­βί­α, Γου­ϊ­ά­να, Τρί­νι­ντα­ντ - Το­μπά­γκο και Σου­ρι­νάμ.

Η Κίρχνερ με τον Άξονα, ο λαός με την ανεξαρτησία

Η Κίρ­χνερ, με πρό­σχη­μα την πρό­σφα­τη δια­μά­χη της με τα funds των Η­ΠΑ, υπο­στή­ρι­ξε  - μέ­σω α­πο­χής -  στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του Ο­Η­Ε τη ρω­σι­κή προ­σάρ­τηση της ου­κρα­νι­κής Κρι­μαί­ας, έ­χει κά­νει ή­δη την Κί­να τον ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ε­μπο­ρι­κό ε­ταί­ρο της Αρ­γε­ντι­νής, ε­νώ η Ρωσία την υ­πο­στή­ρι­ξε - α­νέ­ξο­δα - στη δια­μά­χη της με τη Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α για τα νη­σιά Μαλ­βί­δες - Φό­κλα­ντς.

Η Μό­σχα έ­χει χω­θεί ή­δη βα­θιά στην πυ­ρη­νι­κή ε­νέρ­γεια, στα ο­ρυ­χεία και στα υ­δρο­η­λε­κτρι­κά της Αρ­γε­ντι­νής, με τους Πού­τιν - Κίρ­χνερ να μι­λούν για “στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α” των χω­ρών τους. Με­τά την Κού­βα, τη Νι­κα­ρά­γουα, τη Βε­νε­ζουέ­λα, τη Βο­λι­βί­α, τον Ι­ση­με­ρι­νό και την Ου­ρου­γουά­η, σε με­γά­λο βαθ­μό και τη Βρα­ζι­λί­α, ο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός έ­χει κερ­δί­σει άλ­λη μια βά­ση στην πά­λαι πο­τέ “αυ­λή” του α­με­ρι­κά­νι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού.

Ω­στό­σο, η α­ντί­στα­ση του λα­ού της Αρ­γε­ντι­νής στη βρό­μι­κη πρόσ­δεση της χώ­ρας στο νε­ο­χι­τλε­ρι­κό Ά­ξο­να των α­να­το­λι­κών φασι­σμών, σε συν­δυασμό με τις α­ντι­στά­σεις τμή­μα­τος της ί­διας της αρ­γε­ντί­νι­κης α­στι­κής τά­ξης, δεί­χνουν ό­τι ο δρό­μος των σο­σιαλ­φα­σι­στών δεν εί­ναι στρω­μέ­νος με ρο­δοπέ­τα­λα.

Η Αρ­γε­ντι­νή εί­ναι μια α­να­πτυγ­μέ­νη χώ­ρα του Τρί­του Κό­σμου κι έ­χει τη φυ­σι­κή τά­ση για κρα­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α, ό­πως και ο λα­ός της για ε­θνι­κή λευ­τεριά. Το αρ­νη­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα του κου­βα­νι­κού κά­τερ­γου, που έ­συ­ρε στη λά­σπη τις πα­ρα­κα­τα­θή­κες της δί­και­ης ε­πα­νά­στα­σης του 1956-1959, κα­θώς και η βα­θιά κρί­ση του μι­σο­δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος Τσά­βες - Μα­δού­ρο στη Βε­νε­ζουέ­λα, δεί­χνουν στους Αρ­γε­ντί­νους τι πρέ­πει να α­πο­φύ­γουν και τους ο­δη­γούν α­ντικει­με­νι­κά στη στρά­τα του δη­μο­κρα­τι­κού, πα­τριω­τι­κού α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού α­γώ­να.