Οι βαλτικές χώρες, σχεδόν πλήρως εξαρτημένες καθώς είναι από το ρωσικό φυσικό αέριο, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να απαλλαγούν ή έστω να αδυνατίσουν αυτή την καταστροφική για τις ίδιες εξάρτηση, πράγμα που θα τους επιτρέψει να βρεθούν σε μια καλύτερη διαπραγματευτική για την τιμή της ενέργειας θέση, να αντισταθούν στους όποιους εκβιασμούς γίνουν απ’ την πλευρά του επιτιθέμενου, και τελικά να αντισταθούν με καλύτερους όρους απέναντι στην επαπειλούμενη ρωσική στρατιωτική εισβολή.
Για τους λόγους αυτούς, πέρα από τις όποιες στρατιωτικές προετοιμασίες, τα βαλτικά κράτη προσπαθούν να συνδέσουν τα μεταξύ τους δίκτυα παροχής, κατασκευάζουν τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου, όπως είναι εκείνος που λειτουργεί στο λιμάνι Κλάιπεντα της Λιθουανίας και επιτρέπει τη διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας του καυσίμου, ενώ επιχειρούν να διαφοροποιηθούν από τη Μόσχα ακόμα και στην προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία αναπνέουν κάπως καλύτερα. Για παράδειγμα, το λιμάνι που προαναφέραμε επιχειρείται να διασυνδεθεί με τη σουηδική πόλη Νύμπρο μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου ηλεκτροδότησης μήκους 450 χλμ (NordBalt). Στην προσπάθειά τους να τορπιλίσουν τα σχέδια ενεργειακής απεξάρτησης των γειτόνων τους οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές εξαπολύουν τον πολεμικό τους στόλο. Μέσα σε δύο μήνες ρωσικά πολεμικά διέκοψαν τέσσερις φορές τις εργασίες για τον ποντισμό του καλωδίου!!! Την τελευταία φορά μάλιστα (30/4), το πλοίο που έκανε τις εργασίες διατάχθηκε από το ρωσικό πολεμικό να εγκαταλείψει τη θέση του παρότι βρισκόταν μέσα στη λιθουανική αποκλειστική οικονομική ζώνη (βλ. Radio Free Europe/Radio Liberty, 11/5).
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα, που ήδη εξαρτάται με ποσοστό 65%-70% από το ρωσικό φυσικό αέριο, κάνει ότι μπορεί για να παγιώσει - και μάλιστα να βαθύνει - αυτή την εξάρτηση. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν βάλει τις βάσεις για τον ενεργειακό έλεγχο της χώρας από την Gazprom. Το 2013 η χώρα μας - για να ακυρώσει τον αγωγό Nabucco - συνυπέγραψε με Ιταλία και Αλβανία για τη συμμετοχή της σαν χώρας διέλευσης στο σχεδιαζόμενο Αδριατικό Αγωγό (ΤΑΡ) που θα προμήθευε την Ευρώπη με αζέρικο αέριο, μειώνοντας έτσι και για την Ελλάδα την εξάρτηση από το ρωσικό αέριο. Όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον δουλικό στην Γκάζπρομ Λαφαζάνη έπαυσε τις εργασίες για τον ΤΑΡ τάχα για να επανελέγξει τη συμφωνία. Και ενώ η ΕΕ απειλούσε το ρωσικό ενεργειακό κολοσσό της Gazprom με νομική διαδικασία καταγγέλλοντάς τις υψηλές τιμές που η τελευταία έχει επιβάλει στους ανατολικοευρωπαίους πελάτες της, ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης έκλειναν μια καταρχήν συμφωνία με τον Πούτιν για την κατασκευή και ενός ρωσικού αγωγού αερίου που θα καταλήγει μέσω Τουρκίας στη χώρα μας τάχα παράλληλα με τον ΤΑΡ. Αυτό το περί δύο παράλληλων αγωγών το άφησε η κυβέρνηση στο τραπέζι για να μην εξοργίσει την ΕΕ αλλά και τις ΗΠΑ, αλλά εκτιμάμε ότι δεν θα αφήσει ποτέ τον ΤΑΡ να γίνει ούτε για πλάκα. Αλλά ακόμα και αν αυτός γινόταν ο ρώσικος αγωγός θα τον καθιστούσε ασύμφορο οικονομικά. Αυτό σημαίνει όχι μόνο την παραπέρα εξάρτηση της χώρας μας από το ρωσικό αέριο αλλά κυρίως και το σαμποτάρισμα της μόνης ίσως ανεξάρτητης από τη Ρωσία ενεργειακής διεξόδου φυσικού αερίου προς τα πετρέλαια της Κασπίας που έχει απομείνει στην Ευρώπη.
Παρόλα αυτά η πολιτική ηγεσία της ΕΕ, χτυπημένη ιδιαίτερα από την ουκρανική κρίση και τους ελληνικούς οικονομικούς εκβιασμούς, έκανε γαργάρα την ανησυχητική αυτή εξέλιξη. Ο Σόιμπλε δήλωσε μάλιστα “ευτυχής για την Ελλάδα” ενώ οι όποιες αντιδράσεις προήλθαν κυρίως από τις ΗΠΑ, μια χώρα που κανένα δικαίωμα δεν έχει να αναμιγνύεται στα ευρωπαϊκά ζητήματα και να δίνει έτσι άλλοθι “αντι-ιμπεριαλισμού” και “πατριωτισμού” στους νεο-δοσίλογους του στενού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτούς, ενεργειακή ανεξαρτησία σημαίνει αποκλειστικό δικαίωμα στους ρώσους χίτλερ να προμηθεύουν τη χώρα με ενέργεια, να εκμεταλλεύονται τα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, να ελέγχουν τα σιδηροδρομικά δίκτυα και τα λιμάνια της χώρας.