Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Στο βά­θος η γραμ­μή που νί­κη­σε, δη­λα­δή η γραμ­μή Τσί­πρα, εί­ναι η «ε­θνι­κή γραμ­μή» α­πό το 1981. Αυ­τό δεν έ­χει να κά­νει με κά­ποιου τύ­που φυ­σι­κή τάχα θρα­συ­δει­λί­α, α­ντι­φα­τι­κό­τη­τα ή κου­σού­ρι του λα­ού μας, ό­πως πολ­λές φο­ρές ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι φι­λε­λεύ­θε­ροι. Εί­ναι πο­λι­τι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή δου­λειά του σο­σιαλ­φα­σι­σμού (πα­πα­ντρε­ϊ­κού και κνί­τι­κου) σε βά­θος δε­κα­ε­τιών, η οποί­α α­νέ­συ­ρε ό,τι ε­λάτ­τω­μα κου­βα­λού­σε αυ­τός ο λα­ός α­πό τη βυ­ζα­ντι­νή του κλη­ρο­νο­μιά και το έ­ντυ­σε με μια ψεύ­τι­κη, κούφια «α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» και «προ­ο­δευ­τι­κή – α­ντι­δε­ξιά» (και ε­σχά­τως «α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη») φο­ρεσιά.

Βα­σι­κός εκ­φρα­στής αυ­τής της γραμ­μής σή­με­ρα εί­ναι η σο­σιαλ­φασι­στι­κή η­γε­τι­κή ο­μά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παι­δί του ψευ­τοΚ­ΚΕ και σε μι­κρό­τε­ρο βαθμό του «Κ»Κε­σω­τε­ρι­κού, α­ρωγός και βα­στά­ζος της ό­μως εί­ναι το σύ­νο­λο των κα­θε­στω­τι­κών η­γε­σιών ό­λων των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των των τε­λευταί­ων χρό­νων, εί­τε αυ­τά πα­ρα­μέ­νουν σή­με­ρα στη Βου­λή εί­τε χά­θη­καν στην α­φάνεια, λό­γω των – ε­ντε­λώς χω­ρίς αρ­χές – στρο­φών τους μέ­σα στα χρό­νια της χρε­ο­κο­πί­ας (π.χ. το φα­σι­στι­κό ΛΑ­ΟΣ).

Κα­μί­α α­πό τις κα­θε­στω­τι­κές η­γε­σί­ες, α­κό­μα και ε­κεί­νη της ΝΔ, η ο­ποί­α εμ­φα­νί­ζε­ται ως ο αυ­θε­ντι­κό­τε­ρος τά­χα εκ­φρα­στής της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πορεί­ας της χώ­ρας, δεν α­νά­δει­ξε τον ε­γκλη­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του ρώ­σι­κου – που­τι­νι­κού τύ­που πο­λέ­μου τον ο­ποί­ο ε­ξα­πέ­λυ­σε ο Τσί­πρας κα­τά της α­στικής δη­μο­κρα­τι­κής Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης (στο βά­θος και κα­τά της ί­διας της χώρας μας), τον ο­ποί­ο πα­ρου­σί­α­σε ως «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση», ε­νώ στην ου­σί­α ήταν έ­να μπα­τα­χτσί­δι­κο γιου­ρού­σι.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ο ε­λέ­ω - κυ­ρί­ως - Κα­ρα­μαν­λή και δευ­τε­ρευό­ντως Σα­μα­ρά με­τα­βα­τι­κός αρ­χη­γός της ΝΔ Με­ϊ­μα­ρά­κης «α­να­γνώ­ρι­σε», πριν τις ε­κλογές, α­πό το βή­μα της Βου­λής, ό­τι οι Ευ­ρω­παί­οι ε­ταί­ροι της Ελ­λά­δας (και κυ­ρίως ο ευ­ρω­πα­ϊ­στής Σό­ι­μπλε) εί­ναι «εκ­βια­στές», ασκώ­ντας κρι­τι­κή στον ολετή­ρα Τσί­πρα ό­τι έ­πρε­πε να το κα­τα­λά­βει αυ­τό και να «συμ­βι­βα­στεί μαζί τους» νω­ρί­τε­ρα, για να χά­σει η χώ­ρα ό­σο το δυ­να­τό λι­γό­τε­ρα!

Με έ­να τέ­τοιο πνεύ­μα, το ο­ποί­ο ε­ξέ­φρα­ζαν α­κό­μη πιο αυ­θε­ντι­κά από τον Με­ϊ­μα­ρά­κη οι σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές, «α­ντι­δε­ξιές» και γλοιω­δώς φι­λο­ΣΥΡΙ­ΖΑ η­γε­σί­ες ΠΑ­ΣΟΚ/ΔΗ­ΜΑΡ και Πο­τα­μιού (Γεν­νη­μα­τά – Θε­ο­χα­ρό­που­λος, Στ. Θεο­δω­ρά­κης), ή­ταν φυ­σι­κό ο λα­ός να ε­πι­λέ­ξει το «πα­λικά­ρι Τσί­πρα», που, κι αν α­κό­μα ητ­τή­θη­κε, του­λά­χι­στο τά ‘βα­λε στα ί­σια με τους «Ευ­ρω­παί­ους νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρους ε­χθρούς». Το ό­τι η Ευρώ­πη εί­ναι α­ντί­πα­λος κι ό­χι ε­ταίρος και φί­λος εί­ναι ε­πί­σης – α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα – κοι­νή γραμ­μή των χει­ρό­τε­ρων α­ντι­λα­ϊ­κών και φι­λι­κών προς τη Ρω­σί­α πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, δη­λα­δή των να­ζι­στών δο­λο­φό­νων της «Χρυ­σής Αυ­γής» και των υ­μνη­τών της ρώ­σικης ει­σβο­λής στην Ου­κρα­νί­α ψευ­τοΚ­ΚΕ – ΛΑ­Ε.

Η γραμ­μή Τσί­πρα λοι­πόν δί­νει ταυ­τό­χρο­να η­θι­κή ι­κα­νο­ποί­η­ση για τη «μά­χη» που δό­θη­κε με τους Ευ­ρω­παί­ους και μια  στοι­χειώ­δη α­σφά­λεια για τις ό­λο και μειού­με­νες α­πο­τα­μιεύ­σεις και το πε­νι­χρό ει­σό­δη­μα των μι­κροα­στών κρα­τι­κών υπαλ­λή­λων και των φτω­χών συ­ντα­ξιού­χων στα πλαί­σια της Ευ­ρω­ζώ­νης. Γι’ αυ­τό και, σε έ­να βαθ­μό, ο Λα­φα­ζά­νης – ΛΑ­Ε ά­φη­σε νε­φε­λώδη την πλατ­φόρ­μα του για τη δραχ­μή, ώ­στε α­κρι­βώς να περ­νά­ει για φα­ντα­σιό­πλη­κτος και α­νεύ­θυ­νος στην πλα­τιά μά­ζα των ψη­φο­φό­ρων και ο αντι­μνη­μονια­κός κό­σμος να πά­ει να ψη­φί­σει, έ­στω με βα­ριά καρ­διά, το νέ­ο «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» στην ψυ­χή αλ­λά μνη­μο­νια­κό στη μορ­φή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Τσί­πρα, σαν μια πιο ρεα­λι­στι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση δια­χεί­ρι­σης της γραμ­μής «κό­ντρες με την μο­χθη­ρή Ευ­ρώ­πη, αλ­λά μέ­χρι ε­κεί που μας παίρ­νει ώ­στε να μην κα­τα­στραφού­με οι­κο­νο­μι­κά και μπού­με σε πε­ρι­πέ­τειες».

Στη νί­κη αυ­τής της γραμ­μής συ­νέ­βα­λαν βέ­βαια και οι α­ντι­λα­ϊ­κές ι­δε­ο­λη­ψί­ες των α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μέ­σα στη ΝΔ, οι ο­ποί­οι α­πέ­λυ­σαν χι­λιάδες δη­μο­σί­ους υ­παλ­λή­λους και α­πει­λού­σαν και άλ­λους με α­πο­λύ­σεις, ο­δη­γώ­ντας μί­α μά­ζα 700.000 αν­θρώ­πων συν τα μέ­λη των οι­κο­γενειών τους στην α­γκα­λιά του «φί­λου της κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας» Τσί­πρα. Το ί­διο συ­νέ­βη και με την τερά­στια μά­ζα των συ­ντα­ξιού­χων. Κι αυ­τό για­τί οι α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι δεν μι­λούν πο­τέ - στην κύ­ρια πλευ­ρά - για μέ­τρα α­νά­πτυ­ξης ή και ε­κτί­να­ξης της παρα­γω­γής, α­πό την ο­ποί­α θα προ­κύ­ψουν έ­σο­δα για το κρά­τος και τα α­σφα­λι­στι­κά τα­μεί­α, ά­ρα θα υ­πάρ­ξει και σω­τη­ρί­α των α­πο­δο­χών δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων και συ­ντα­ξιού­χων. Με τη λο­γι­κή «πο­νά­ει κε­φά­λι, κό­ψει κε­φά­λι», ε­πει­δή και οι ί­διοι σαν α­στι­κή τά­ξη εί­ναι κυ­ρί­ως κο­μπρα­δό­ροι και α­ε­ρι­τζή­δες και πο­τέ δεν δέ­θη­καν πραγ­μα­τι­κά με τη με­γά­λη, σύγ­χρο­νη κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή, λέ­νε: «αν τα κρα­τι­κά λε­φτά δεν βγαί­νουν, μειώ­νου­με μι­σθούς – συ­ντά­ξεις και α­πο­λύ­ου­με υ­παλ­λήλους, δεν γί­νε­ται αλ­λιώς, λυ­πού­μα­στε πο­λύ».

Αυ­τή η γραμ­μή των ελ­λή­νων φι­λε­λεύ­θε­ρων, για τους ο­ποί­ους ο κύριος ε­χθρός εί­ναι το γρα­φειο­κρα­τι­κό κρά­τος, που το ε­κλαμ­βά­νουν σαν προ­πομπό κομ­μου­νι­σμού, εί­ναι ο πα­ρά­δει­σος του Τσί­πρα. Αυ­τός μπο­ρεί να κά­νει ό­σες κο­λο­τού­μπες θέ­λει ή να που­λά­ει ω­μά τον κό­σμο που τον πί­στε­ψε, κά­νοντας το Ο­ΧΙ της 5ης του Ιού­λη ΝΑΙ μέ­σα σε ε­φτά μέ­ρες και να λέ­ει ταυτό­χρο­να: «δεν μπο­ρώ πα­ρά να δε­χτώ τα μνη­μο­νια­κά μέ­τρα των κου­τό­φρα­γκων, για­τί χρειά­ζο­μαι τα λε­φτά τους για να μην πει­νά­σου­με τε­λεί­ως, ω­στό­σο θα τους βά­ζω τρι­κλο­πο­διές κά­θε τρί­α μέ­τρα για να σώ­σω ε­σάς τους φτω­χούς από τα μέ­τρα που α­παι­τού­νε οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, α­ντι­λα­ϊ­κοί ι­θύ­νο­ντες των θεσμών. Ε­γώ του­λά­χι­στον δεν το ευ­χα­ρι­στιέ­μαι, ε­νώ το μνη­μο­νια­κό μπλοκ, με επι­κε­φα­λής τη ΝΔ, θα ξε­πά­τω­νε το βα­ρέ­λι του λα­ϊ­κού ει­σο­δή­μα­τος με χα­ρά και πά­θος. Ε­πί­σης ε­γώ θα τι­μω­ρή­σω τους πα­σό­κους και νε­ο­δη­μο­κρά­τες κλέ­φτες που με τις λο­βι­τού­ρες τους μας ο­δή­γη­σαν σε ό­λα αυ­τά τα βά­σα­να».

Βέ­βαια ο Τσί­πρας «ξε­χνά­ει» ό­τι το χει­ρό­τε­ρο και πιο λα­μό­γι­κο ΠΑ­ΣΟΚ, που ή­ταν πά­ντα και το πιο α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κό, στε­γά­ζε­ται σή­με­ρα πολι­τι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ η πλέ­ον διε­φθαρ­μέ­νη και ε­θνο­φα­σι­στι­κή προ του 2009 ΝΔ εί­ναι σή­με­ρα ο κυ­βερ­νη­τι­κός του ε­ταί­ρος στο πρό­σω­πο του κρυ­φο­χρυ­σαυ­γίτη Καμ­μέ­νου και των Α­ΝΕΛ.

Η φιλοΣΥΡΙΖΑ γραμμή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας

Το βα­σι­κό ό­μως, πέ­ρα α­πό τον κα­λυμ­μέ­νο α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­σμό των η­γεσιών των υ­πο­τι­θέ­με­νων φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κών κομ­μά­των, εί­ναι και η πο­λι­τι­κή τακτι­κή την ο­ποί­α α­κο­λού­θη­σαν στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο και η ο­ποί­α κυ­ριο­λεκτι­κά α­νέ­δει­ξε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε α­διαμ­φι­σβή­τη­το πο­λι­τι­κό η­γε­μό­να στη χώ­ρα.

Κα­νέ­νας, και κυ­ρί­ως ο μοι­ραί­ος και δου­λι­κός έ­να­ντι των Κα­ρα­μανλή - Σα­μα­ρά Με­ϊ­μα­ρά­κης, δεν βγή­κε θαρ­ρε­τά να δη­λώ­σει ό­τι δεν ε­πρό­κει­το ποτέ να μπει σε κυ­βέρ­νη­ση με τον «ψευ­τρά­κο και πο­νη­ρού­λη» Τσί­πρα, που κο­ρό­ιδευε ε­πί μή­νες, με όρ­γα­νό του το γε­λοί­ο Βα­ρου­φάκη, τους υ­πουρ­γούς 18 χωρών της Ευ­ρω­ζώ­νης ώ­στε να δη­μιουρ­γή­σει α­διέ­ξο­δο, να κλεί­σει τις τρά­πε­ζες, να φα­να­τί­σει α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κά το λα­ό και τε­λι­κά να πα­ρι­στά­νει, με α­πύθ­με­νο θρά­σος, το «θύ­μα εκ­βια­σμού» που, «τι να κά­νει», υ­πέ­κυ­ψε λό­γω α­δυ­να­μί­ας σε «υ­πέρ­τε­ρους ε­χθρούς», α­φού πρώ­τα τσά­κι­σε τη χώ­ρα.

Ό­ταν δεν κα­ταγ­γέλ­λεις τον Τσί­πρα – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για πα­ρά­γο­ντα α­νωμα­λί­ας, με τον ο­ποί­ο δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­μί­α α­πο­λύ­τως σύ­μπτω­ση και συνερ­γα­σί­α, τό­τε νο­μι­μο­ποιείς ό­λη του την ε­φτά­μη­νη κα­τα­στρο­φι­κή δια­κυ­βέρνη­ση. Για­τί δεν μπο­ρεί να ι­σχύ­ουν και τα δύ­ο: ή ο Τσίπρας εί­ναι ο­λε­τή­ρας και το μό­νο που του α­ξί­ζει εί­ναι να τον κου­τρου­βα­λή­σει (με ε­κλο­γές) ο λα­ός α­πό την ε­ξου­σί­α και να μη μεί­νει ού­τε έ­νας υ­φυ­πουρ­γός α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ε­πό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση ή ο Τσί­πρας εί­ναι «ε­θνι­κή δύ­να­μη ευ­θύ­νης», άρα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν εί­ναι ψεύ­της, αλ­λά έ­να τί­μιος φι­λο­λα­ϊ­κός η­γέ­της που πά­λε­ψε με τον «ε­χθρό», έ­στω και με τα λά­θη α­νω­ρι­μό­τη­τας, τις δογ­μα­τικές τά­χα ι­δε­ο­λη­ψί­ες και τις α­στο­χί­ες του.

Ο Με­ϊ­μα­ρά­κης, κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο οι κρυ­φο­συ­ρι­ζαί­οι Γεν­νη­ματά – Θε­ο­δω­ρά­κης, έ­κα­ναν πως δεν έ­βλε­παν τη χο­λή που ξερ­νού­σαν ο Τσί­πρας κι ο Καμ­μέ­νος κα­τά της Ευ­ρώ­πης ΚΑΙ με­τά τη συμ­φω­νί­α, τα α­νοι­χτά κα­λέ­σμα­τα για υ­πο­νό­μευ­σή και μη ε­φαρ­μο­γή της, τα ε­ντε­λώς γελοί­α και ου­το­πι­κά παράλ­λη­λα προ­γράμ­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον ε­ντε­λώς χρυ­σαυ­γί­τι­κο «α­ντι­δια­φθο­ρά» λό­γο των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, που ου­σια­στι­κά α­πέ­δι­δε την κρί­ση, α­κό­μα και τώ­ρα,  στους «κλέ­φτες και διε­φθαρ­μέ­νους» της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ κι ό­χι στην κα­τα­στρο­φή ε­πί δε­κα­ε­τί­ες κά­θε σύγ­χρο­νης πα­ρα­γω­γής στη χώ­ρα, κυ­ρί­ως της βιομη­χα­νί­ας.

Βε­βαί­ως ε­μείς δεν έ­χου­με κα­νέ­να λό­γο να υ­πε­ρα­σπι­στού­με, ό­πως και πο­τέ δεν το κά­να­με α­πό το 2010, τα μνη­μό­νια και τις συμ­φω­νί­ες που το κα­θεστώς υ­πέ­γρα­φε με την Ευ­ρώ­πη και με τα ο­ποί­α πε­τύ­χαι­νε τρεις στό­χους: να γκρε­μί­ζει το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο των μα­ζών χω­ρίς να παίρ­νει το ί­διο την πολι­τι­κή ευ­θύ­νη, να γκρε­μί­ζει την πα­ρα­γω­γι­κή βά­ση της χώ­ρας μέ­σα α­πό την υ­περφο­ρο­λό­γη­ση του πα­ρα­γω­γι­κού κε­φά­λαιου και να ε­νο­χο­ποιεί την Ευ­ρώ­πη ως εχθρό και φτω­χευ­τή του λα­ού, φα­σι­στι­κο­ποιώ­ντας τον και ο­δη­γώ­ντας τον στη συ­μπά­θεια για τη νε­ο­χι­τλε­ρι­κή Ρω­σί­α.

Ω­στό­σο, πά­ντα φω­νά­ζα­με στε­ντό­ρεια ό­τι η κρι­τι­κή που κά­νει το «α­ντι­μνη­μο­νια­κό» μπλοκ στα μνη­μό­νια εί­ναι α­πό τα δε­ξιά, α­πό την πλευ­ρά της α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρης κα­τα­στρο­φής και α­ποσά­θρω­σης, ε­νώ η κρι­τι­κή της ΟΑΚ­ΚΕ εί­ναι α­πό τα α­ρι­στε­ρά, α­πό την πλευ­ρά του πα­τριω­τι­σμού, της δη­μο­κρατί­ας, του προ­ο­δευ­τι­κού φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμού, του α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού και τε­λικά της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και της ε­πα­νά­στα­σης.

ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ – Ποτάμι: Οι χρήσιμες στυμμένες λεμονόκουπες του Τσίπρα

Αν α­ξί­ζει να ει­πω­θεί κά­τι πα­ρα­πά­νω για τους δύ­ο αυ­τούς σχη­ματι­σμούς – ε­ξαπτέ­ρυ­γα του Τσί­πρα σε αυ­τή την ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση, είναι το πό­σο α­σφυ­κτι­κή ή­ταν η ο­μο­φω­νί­α των η­γε­τι­κών στε­λε­χών τους (με ε­λά­χιστες ε­ξαι­ρέ­σεις) υ­πέρ μιας νέ­ας δια­κυ­βέρ­νη­σης υ­πό τον κα­τα­στρο­φέ­α της χώρας και αρ­χι­σα­μπο­τα­ρι­στή πρω­θυ­πουρ­γό.

Το ΠΑ­ΣΟΚ, με τη νέ­α φι­λο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­α η­γέ­τι­δά του, α­πο­μά­κρυ­νε τον Βενι­ζέ­λο, που πα­ρά την έ­ντο­να ρω­σό­φι­λη πο­λι­τι­κή του φυ­σιο­γνω­μί­α, βρι­σκό­ταν σε σφο­δρή σύ­γκρου­ση με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Α­μέ­σως η Γεν­νη­μα­τά α­ντα­μεί­φθη­κε α­πό το κα­θε­στώς με την α­πό­συρ­ση του κόμ­μα­τος Πα­παν­δρέ­ου (ΚΙ­ΔΗ­ΣΟ) α­πό τις ε­κλο­γές και την προ­σκόλ­λη­ση στον κορ­μό του ΠΑ­ΣΟΚ της ε­να­πο­μεί­να­σας ΔΗΜΑΡ, που έ­δι­νε έ­ναν τό­νο με­τω­πι­κού σχή­μα­τος της «Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς», ε­νός κά­ποιου «τρί­του πό­λου» α­νά­με­σα σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ. Έ­τσι το ΠΑ­ΣΟΚ φού­σκω­σε και νί­κη­σε τους ψευ­τοΚ­ΚΕ, Πο­τά­μι, Α­ΝΕΛ, Λε­βέ­ντη και ΛΑ­Ε στη μά­χη για την τέ­ταρ­τη θέ­ση, με­τά βέ­βαια α­πό τους να­ζή­δες μα­χαι­ρο­βγάλ­τες, που και πά­λι τερ­μά­τι­σαν - α­νε­νό­χλη­τοι α­πό το φι­λο­να­ζι­στι­κό κα­θε­στώς - τρί­τοι.

Τα στε­λέ­χη του ΠΑ­ΣΟΚ κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο της ΔΗ­ΜΑΡ άρ­χι­σαν αμέ­σως με­τά την προ­κή­ρυ­ξη των ε­κλο­γών να εκ­φρά­ζο­νται υ­πέρ της «προ­οδευ­τι­κής α­ντι­δε­ξιάς» δια­κυ­βέρ­νη­σης, δη­λα­δή της συ­νερ­γα­σί­ας με τον Τσί­πρα, προ­δί­νο­ντας ξε­διά­ντρο­πα το μέ­τω­πο που έ­κα­νε στην πρά­ξη ο ί­διος τους ο κό­σμος με τον κό­σμο της ΝΔ ε­νά­ντια στον Τσί­πρα στο «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη», πα­ρά τη βρώ­μι­κη φι­λο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η­γε­τι­κή γραμ­μή αυ­τού του ο­λι­γο­ή­με­ρης διάρ­κειας και ε­ντε­λώς α­νορ­γά­νω­του στη βά­ση του κι­νή­μα­τος. Σε η­γε­τι­κό ε­πί­πε­δο, αυτό το κί­νη­μα το σκαρ­φί­στη­καν οι ψευ­το­ευ­ρω­παί­οι ρω­σό­φι­λοι με ε­πι­κε­φα­λής τον Θε­ο­δω­ρά­κη για να εμ­φα­νί­σει στην ορ­γισμέ­νη με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Ευρώ­πη μια ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ελ­λά­δα που θα την τα­λά­ντευε για μια α­κό­μα φο­ρά και θα επέ­τρε­πε στον Τσί­πρα να κά­νει πιο πει­στι­κή την φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή τά­χα τού­μπα του.

Ο δε Πο­τά­μι – Θε­ο­δω­ρά­κης, με την ε­ντε­λώς χρυ­σαυ­γί­τι­κης κο­πής ε­πί­θε­σή του στον «πα­λιό διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό κό­σμο», στον ο­ποί­ο πε­ρι­λαμβά­νει μό­νο το ΠΑ­ΣΟΚ και τη ΝΔ και κα­θό­λου τον ε­πί­σης ε­ντε­λώς πα­λιό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (που εί­ναι με­ταμ­φιε­σμέ­νος ο πα­λιός «κα­λός» ΣΥ­Να­σπι­σμός, που υ­πάρ­χει α­πό το 1989), έ­κλει­νε το μά­τι στον Τσί­πρα, τον ο­ποί­ο άλ­λω­στε, α­κόμη και στη διάρ­κεια του ε­πτα­μή­νου της δια­κυ­βέρ­νη­σής του, έ­γλει­φε ως «ευ­ρω­παί­ο και ρε­α­λι­στή» έ­να­ντι των «α­ρι­στε­ρι­στών» Λα­φα­ζά­νη και Κων­στα­ντο­πού­λου.

Εί­ναι τό­σος ο ρώ­σι­κος, για την α­κρί­βεια κα­γκε­μπί­τι­κος φι­λο­συρι­ζα­ϊ­σμός των η­γε­σιών ΠΑ­ΣΟΚ/ΔΗ­ΜΑΡ και Πο­τα­μιού, που α­νέ­χο­νται α­δια­μαρ­τύρη­τα ο Τσί­πρας να κά­νει μέ­τω­πο συμ­μα­χί­ας με την ευ­ρω­πα­ϊ­κή, μι­σο­που­λη­μέ­νη στη Ρω­σί­α σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α στο ε­ξω­τε­ρι­κό, αλ­λά ε­ντός Ελ­λά­δας να συμμα­χεί με τον α­κρο­δε­ξιό φα­σί­στα Καμ­μέ­νο, ε­νώ σε ό­λη την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­οδο διέ­δι­δε υ­πό­γεια και ύ­που­λα ό­τι η ε­πι­λο­γή του εί­ναι η συ­γκυ­βέρ­νη­ση με ΠΑ­ΣΟΚ – Πο­τά­μι, ώ­στε να κό­ψει ψή­φους φι­λο­ευ­ρω­παί­ων α­πό τη ΝΔ. Τα δε στελέ­χη της ΔΗ­ΜΑΡ, έ­μπει­ρα παι­διά του μά­στο­ρα του «σο­σιαλ­φα­σι­σμού με αν­θρώπι­νο πρό­σω­πο» Κύρ­κου, εί­ναι έ­τοι­μα να κά­νουν, ό­ταν χρεια­στεί, τη γέ­φυρα για να συ­να­ντη­θεί το ΠΑ­ΣΟΚ με τους πα­λιούς τους συ­ντρό­φους στην Κου­μουνδού­ρου. Ο πρώ­ην αρ­χη­γός τους, Κου­βέ­λης, που ψή­φι­σε α­νοι­χτά ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, α­πο­καλύ­φθη­κε άλ­λω­στε ό­τι ή­ταν πά­ντα αυ­τό που η Ο­ΑΚ­ΚΕ τον κα­τη­γο­ρού­σε α­πό το 2010: μια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού, ψευτο­ευ­ρω­πα­ϊ­κού τύ­που με­ταμ­φί­ε­ση του αντιευ­ρω­παί­ου - πά­λαι πο­τέ «α­ντι­μνη­μο­νια­κού» Τσί­πρα.

Η αστική τάξη έχει σαπίσει – Μόνη λύση η πραγματική Αριστερά με καθοδηγητικό πυρήνα την ΟΑΚΚΕ

Το γε­γο­νός ό­τι η κλασ­σι­κού, ι­διω­τι­κού ή ε­θνι­κού - κρα­τι­κού γραφειο­κρα­τι­κού τύ­που α­στι­κή τά­ξη, με­τά α­πό μια τέ­τοια η­ρο­στρά­τεια κα­τα­στροφή (κα­λύ­τε­ρα α­πο­τέ­λειω­μα) της χώ­ρας α­πό τους Τσί­πρα – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπό­ρε­σε και δεν μπο­ρεί να τους α­ντι­τά­ξει μια στοι­χειω­δώς ου­σια­στι­κή πο­λι­τική α­ντί­στα­ση, δεί­χνει τα τα­ξι­κά και ι­στο­ρι­κά ό­ριά της.

Ο ρω­σο­χα­φιές Τσί­πρας εί­ναι τε­λι­κά ο βα­θύς ε­αυ­τός της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της η­γε­τι­κής κλί­κας του Πο­τα­μιού: ξε­νο­δου­λεί­α, μί­σος για την πραγ­ματι­κή πα­ρα­γω­γή και την προ­κο­πή του τό­που, κό­μπλεξ, τυ­χο­διω­χτι­σμός, πε­ρι­φρόνη­ση στη χει­ρω­να­κτι­κή δου­λειά και στους αν­θρώ­πους του λα­ού και ταυτό­χρο­να α­μορ­φω­σιά, κου­το­πο­νη­ριά, μπα­τα­χτσι­δι­σμός. Κι όλ’ αυ­τά υ­πό τη μπαγκέ­τα του χει­ρό­τε­ρου και πιο κτη­νώ­δη ι­μπε­ρια­λι­στή ό­λων των ε­πο­χών: της Ρω­σί­ας, που ε­νώ­νει το νε­ο­τσα­ρι­κό φε­ου­δαρ­χι­κό μί­σος ε­νά­ντια στην πρό­ο­δο με τη χι­τλε­ρι­κή μανί­α κα­τα­στρο­φής του αν­θρώ­που και του πο­λι­τι­σμού που αυ­τός οι­κο­δό­μη­σε μέ­σα στους αιώ­νες.

Μό­νο μια πραγ­μα­τι­κή Α­ρι­στε­ρά, που θα ξε­κι­νά­ει α­πό τη βα­θιά α­γάπη για το λα­ό που πα­ρά­γει με τα χέ­ρια και το μυα­λό του τον πλού­το αυ­τής της χώ­ρας, α­πό το διε­θνι­σμό και την α­νά­γκη για ε­νό­τη­τα με τους λα­ούς και τα έ­θνη του Τρί­του Κό­σμου, αλ­λά και της δη­μο­κρατι­κής Ευ­ρώ­πης ε­νά­ντια στις υπερ­δυ­νά­μεις (κυ­ρί­ως ε­νά­ντια στη φα­σι­στι­κή Ρω­σί­α και στον ά­ξο­νά της με την ε­πί­σης φα­σι­στι­κή Κί­να), α­πό την πραγ­μα­τι­κά πα­τριω­τι­κή θέ­ση για πραγ­μα­τι­κή και στέ­ρε­η πα­ρα­γω­γι­κή α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας ώ­στε αυ­τή να μην εί­ναι πα­ρί­ας αλ­λά ι­σό­τι­μος ε­ταί­ρος στην πα­γκό­σμια κοι­νό­τη­τα κρα­τών, ε­θνών και λα­ών, α­πό τον πιο ευ­γε­νι­κό και ταυ­τό­χρο­να μα­χη­τι­κό α­ντι­φα­σι­σμό και α­ντι­να­ζι­σμό, τον πιο ρι­ζο­σπα­στι­κό και βα­θύ δημο­κρα­τι­σμό, που ο­δη­γεί στη σο­σια­λι­στι­κή δη­μο­κρα­τί­α, μπο­ρεί να γεν­νή­σει πραγ­μα­τι­κή α­ντί­στα­ση στο κα­θε­στώς των αν­δρει­κέ­λων και των πα­λιαν­θρώ­πων που στρογ­γυ­λο­κά­θι­σαν στο σβέρ­κο του λα­ού, με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο θρά­σος, στις 20 του Σε­πτέμ­βρη το βρά­δυ.

Ό­ποιος πε­ρι­μένει τη σω­τη­ρί­α α­πό τα φι­λο­τσι­πρι­κά ψελ­λί­σμα­τα της κλασ­σι­κής ελ­λη­νι­κής α­στι­κής τά­ξης, χά­νει τον και­ρό του και κά­νει κα­κό και στον ε­αυ­τό του και στη χώ­ρα. Ή, να το πού­με αλ­λιώ­τι­κα, αν υ­πάρ­χει μια πι­θα­νό­τη­τα κά­ποιοι μειο­ψη­φι­κοί, κά­πως δη­μο­κρα­τι­κοί α­στοί να βά­λουν πλά­τη σε έ­να πα­τριω­τι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό μέ­τω­πο, είναι να τους α­να­γκά­σει ή έ­στω να τους πεί­σει η δύ­να­μη και ορ­μή του πρω­τα­θλητή της δη­μο­κρα­τί­ας και του πα­τριω­τι­σμού, δη­λα­δή του προ­λε­τα­ριά­του και των πραγ­μα­τι­κών κομ­μου­νι­στών πρω­το­πόρων του, ό­πως έ­γι­νε πριν, κα­τά τη διάρ­κεια και λί­γο με­τά τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο σε Ευ­ρώ­πη και Α­σί­α.