Αν λοιπόν ψάξει κανείς τον Μητσοτάκη σε αυτό το καίριο σημείο θα εκπλαγεί από το πόσο πολύ δεν μιλάει για εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα για ότι αφορά τη ρώσικη υπερδύναμη και την Κίνα. Το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του να λέει, είναι η λέξη Ευρώπη, αλλά αυτό δεν έχει νόημα γιατί και όλοι οι αντιευρωπαίοι που θέλουν να κάνουν καριέρα είναι πάντα φιλο-ευρωπαίοι. Ο προηγούμενος που είχε την ίδια ιδιότητα ήταν ο Σημίτης. Αυτός ήταν ένας εκσυγχρονισμένος κνίτης, που είχε αναλάβει από τα ρώσικα αφεντικά του το ιστορικό καθήκον, να βάλει με απάτες στην κοιλιά της Ενωμένης Ευρώπης μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα, την Ελλάδα. Αυτός πρόσεχε τόσο πολύ τα λόγια του που μέχρι και η ΟΑΚΚΕ πίστεψε για τέσσερις ολόκληρους μήνες ότι ήταν ευρωπαίος παρόλο που τον είχε στηρίξει ο Λαλιώτης για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Δεν την ξαναπατάμε λοιπόν, τουλάχιστον στο ίδιο σημείο.
Μεταφράζουμε λοιπόν στο πολιτικό επίπεδο το κλασικό τεστ της χημείας όταν δεν ξέρουμε αν έχουμε μπροστά μας ένα οξύ ή μια βάση: το εμβαπτίζουμε σε βάμμα του ηλιοτροπίου και τότε αλλάζει το χρώμα του ανάλογα με το είδος της ουσίας. Στην πολιτική το βάμμα του ηλιοτροπίου είναι το ρωσόδουλο παχύρευστο καθεστωτικό διάλυμα που κυβερνάει για τα καλά τη χώρα. Αν ο Μητσοτάκης δεν ήταν απόλυτα εγκεκριμένος από αυτό το καθεστώς θα έπεφτε ο ουρανός να τον πλακώσει μόλις ίσα που θα σκεφτότανε να γίνει αρχηγός. Θα δεχόντουσταν όλοι αυτοί οι ξεσκολισμένοι πράκτορες που έχουν μπαστακωθεί στην αρχηγία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων για αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή για αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ίσως πρωθυπουργό της Ελλάδας έναν άνθρωπο των αμερικάνων; Το γιό του αποστάτη; Τον αδελφό της φιλόδοξης επίσης αμερικάνας Μπακογιάννη; Τον άνθρωπο που απέλυσε κτηνωδώς και αδικαιολόγητα -πράγματι- χιλιάδες υπαλλήλους ως «εγκάθετος των καταχτητών»;
Ή για ακόμα μεγαλύτερη πειραματική ακρίβεια: Αν ο Μητσοτάκης ήταν ένας δυτικόφιλος φιλελεύθερος θα τον υποστήριζε στο δεύτερο γύρο ο ήδη σεσημασμένος άνθρωπος του Ιβάν Σαββίδη, δηλαδή του Πούτιν, Τζιτζικώστας μαζί με όλη του την αυλή; Ή όλη αυτή η αυλή θα ούρλιαζε χέρι- χέρι μαζί με το Μητσοτάκη για να εμποδίσει τη θριαμβευτική εκλογή του Μεϊμαράκη στον πρώτο γύρο ρίχνοντάς πάνω του την ευθύνη για την προβοκάτσια της ακύρωσης των εκλογών και πετυχαίνοντας την παραίτησή του από την προεδρία της ΝΔ;
Βεβαίως μπορεί απέναντι σε όλα αυτά να αντιτάξει κανείς το επιχείρημα ότι τον Μεϊμαράκη τον υποστήριξε ο πουτινικός Καραμανλής και τον Μητσοτάκη ο πατριαρχικός (εννοούμε με το αντιστεκόμενο στο ρώσικο ηγεμονισμό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης) Γεωργιάδης. Αλλά ο Καραμανλής αποδείχτηκε -και άφησε και ο ίδιος ο Μεϊμαράκης να υπονοηθεί- ότι ήταν βάρος για τον Μεϊμαράκη, γιατί αντίθετα από το ότι είχε κατασκευαστεί σαν σπουδαίος στο στελεχικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας, στη βάση δεν είχε καμιά πέραση. Άλλωστε πως να έχει πέραση αυτός ο προβοκάτορας που αφού έφερε στην εξουσία τον ΓΑΠ την κοπάνησε στα πίσω έδρανα της Βουλής και δεν υπεράσπισε ποτέ το κόμμα του; Οσο για τον Γεωργιάδη τελικά αφού κόντραρε για κάποιον καιρό και αρκετά τον Σύριζα ευθυγραμμίστηκε κι αυτός με την ακροδεξιά του ιδεολογία και το άμεσο πολιτικό του συμφέρον, σε τέτοιο βαθμό ώστε μόλις λίγο πριν τις εκλογές στη ΝΔ, στις 19 του Δεκέμβρη δήλωσε σε μια συνέντευξη τύπου:
“Η Τουρκία δεν πρέπει να μπει ποτέ στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί θα αλλάξει ο χαρακτήρας της ΕΕ που είναι ένας συνασπισμός Χριστιανικών πληθυσμών. Το ερώτημα δεν είναι αν θα μπει η Τουρκία στην ΕΕ αλλά αν θα μπει η Ρωσία στην ΕΕ. Η Ρωσία πρέπει να μπει στην ΕΕ, γιατί αν μπει η Ρωσία στην ΕΕ η ΕΕ θα είναι μία παγκόσμια υπερδύναμη. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ο πρώτος που είχε οραματιστεί μία ηνωμένη Ευρώπη από την Μεγάλη Βρετανία μέχρι την Ρωσία”.
Όλα λοιπόν είναι στη θέση τους.
Το πείραμα έβγαλε όξινο Μητσοτάκη, σε όξινο περιβάλλον. Σε πόσο βαθμό αυτός είναι ταυτισμένος με το βαθύ καθεστώς θα το μάθουμε στο δρόμο.
Ταυτισμένος σημαίνει ότι κάνει πιθανότατα και για πρωθυπουργός. Με μια προϋπόθεση: να μην πάρει το κόμμα του την εξουσία, δηλαδή τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί η ΝΔ του Μητσοτάκη, ιδιαίτερα το όντως φιλοευρωπαϊκό και αφελές ρεύμα της που τον έφερε στην αρχηγία, δεν διαθέτει ακόμα την πληθώρα των ρωσόφιλων στελεχών που θα του επιτρέψουν να διατηρήσει και να δυναμώσει το ρωσόφιλο κρατικό μηχανισμό που στήνει με λύσσα ο Σύριζα τον τελευταίο χρόνο. Ο Μητσοτάκης μπορεί, σύμφωνα με την ανάλυσή αυτή, να είναι σαν πρωθυπουργός μιας σημερινής ΝΔ μόνο μια «οικουμενική τσόντα» του συριζέικου κράτους, δηλαδή ένα πρωθυπουργικό ισοδύναμο του «γενναίου» πρόεδρου της Δημοκρατίας Παυλόπουλου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μητσοτάκης στο διπλωματικό επίπεδο κάνει μόνο για τσόντα. Αντίθετα μπορεί να αναλάβει έναν εξαιρετικά πολύτιμο ρόλο για τους ανατολικούς προστάτες της χώρας. Όταν δηλαδή η Ευρώπη θα έχει φτάσει στο σημείο να μισεί τόσο απόλυτα τον Τσίπρα μέχρι που να μην αντέχει από τον πόνο να τον κρατάει μέσα στην Ευρώπη, στο σημείο αυτό για παράδειγμα μάλλον δεν θα μπορεί να υπάρχει καλύτερο αναισθητικό γι αυτήν από μια μεταβατική πρωθυπουργία Μητσοτάκη.