Η χρήση των Κούρδων, μάλιστα, ξεκαθαρίζει έναν ακόμη μεγάλο - τακτικά κεντρικό στόχο των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών: την ενίσχυση των αποσχιστικών τάσεων στην Τουρκία και τελικά την αλλαγή της ηγεσίας της, απ’ τη στιγμή που ο Ερντογάν αποδείχθηκε ανεξάρτητος και όχι υποταχτικός τους.
Σ’ αυτό τον στόχο, ο προβοκάτορας Ομπάμα κάνει τα πάντα για να συμβάλει, έχοντας στείλει αμερικανικές δυνάμεις να συμπολεμούν με τους Κούρδους σοσιαλφασίστες εθνικιστές, δίνοντάς στο PKK-PYD την πρωτοκαθεδρία στη μάχη για την κατάληψη της Ράκα, προπύργιου και “πρωτεύουσας” του Ισλαμικού Κράτους στη βόρεια Συρία.
Μια ηγεσία του PKK-PYD η οποία θα φορέσει το δάφνινο στεφάνι του νικητή ενάντια στον “μεγαλύτερο εχθρό της ανθρωπότητας”, που είναι - όπως διαβεβαιώνουν Μόσχα, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες - το ΙΚ, θα είναι πια παράγοντάς παγκόσμιου πολιτικού κύρους και θα έχει “κάθε δικαίωμα” να ζητάει να διαμελίσει την Τουρκία, τη μόνη σημαντική δύναμη στη Μέση Ανατολή που στέκεται εμπόδιο στους Ρώσους νεοναζήδες ιμπεριαλιστές.
Γι’ αυτό η απομόνωση του Ερντογάν είναι σχεδόν τέλεια από ολόκληρο τον ιμπεριαλιστικό κόσμο. Σε μια τέτοια μάχη, ποιος σοσιαλφασίστας, αλλά και ποιος “φιλελεύθερος” δεν θα είναι με “αυτούς που εξολόθρευσαν το Ισλαμικό Κράτος”, δηλαδή με το PKK - PYD ενάντια στον “αυταρχικό σουλτάνο” της Τουρκίας;
Το παιχνίδι με τους ρωσόδουλους Κούρδους στη Συρία
Στη Συρία, το καθεστώς Άσαντ δεν έκανε ποτέ αληθινή πάλη, αλλά στην ουσία ενίσχυε τους ισλαμοναζί του ΙΚ, ώστε ο ίδιος ο Άσαντ να παρουσιάζεται ως η μόνη στοιχειωδώς πολιτισμένη λύση για το μέλλον της Συρίας. “Δεν υπάρχει συριακή αντιπολίτευση, υπάρχουν μόνο τζιχαντιστές. Ποιον προτιμάτε, αυτούς ή εμένα;”, ήταν και είναι η γραμμή του Άσαντ και πιο καλυμμένα του Πούτιν απέναντι στη Δύση.
Αφού λοιπόν η συριακή αντιπολίτευση έκανε το λάθος να ανεχτεί τα πρώτα χρόνια του αντάρτικου τους ισλαμοφασίστες, που της είχαν ρίξει οι Πούτιν - Άσαντ ως συμπολεμιστές, στη συνέχεια τους βρήκε μπροστά της ως αντιπάλους. Το Ισλαμικό Κράτος εγκατέλειψε εδώ και πολύ καιρό τελείως τη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του Άσαντ και χτυπά αποκλειστικά τις κοσμικές και ισλαμοεθνικιστικές τάσεις του συριακού αντάρτικου.
Όταν οι Σύροι αντάρτες αποδυναμώθηκαν αρκετά, τότε οι ισλαμοναζήδες του ΙΣΙΣ, εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς καμία στρατιωτική αναγκαιότητα, το 2014, πήγαν και άνοιξαν μέτωπο με τους Κούρδους στον βορρά της Συρίας, οι οποίοι ως τότε ήταν σχετικά αμέτοχοι στον συριακό εμφύλιο. Σύμβολο αυτής της “μάχης” ΙΚ - Κούρδων έγινε το Κομπάνι στη βόρεια Συρία, το οποίο ο παγκόσμιος σοσιαλφασισμός ύμνησε, με τη γραμμή “μόνο οι Κούρδοι παλεύουν στ’ αλήθεια ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, που είναι τάχα αμερικάνικο - δυτικό δημιούργημα”.
Οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία χωρίζονται σε δύο μεγάλες τάσεις: η μία είναι το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), αδελφό κόμμα των σοσιαλφασιστών του Κόμματος Εργαζομένων Κουρδιστάν (PKK) που κάνει αποσχιστικό εθνοσωβινιστικό αντάρτικο στην Τουρκία με τις πλάτες της Ρωσίας εδώ και 32 χρόνια. Η άλλη είναι το Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιο, που είχε ταχθεί από την αρχή καθαρά στο πλευρό της συριακής αντιπολίτευσης και που συνδέεται με τον εθνοανεξαρτησιακό πρόεδρο του Ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί.
To PYD-PKK εξοβέλισε τάχιστα ακόμα και με τη βία το Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιο και κατέλαβε μονοπωλιακά την εξουσία στα τρία βορειότερα καντόνια της Συρίας, όπου ζουν κατά πλειοψηφία Κούρδοι, με τη βοήθεια μάλιστα του Άσαντ, που απόσυρε το στρατό του και συνέχισε να πληρώνει τους δημόσιους υπάλληλους στην περιοχή.
Οι προβοκάτσιες Ρωσίας - ΙΚ μεταμφιέζουν το PKK-PYD σε “αντιφασιστική δύναμη”
Όταν λοιπόν, στα τέλη του 2015, το Ισλαμικό Κράτος κατέστησε τον εαυτό του απεχθή σε παγκόσμια κλίμακα, με τις φονικές ναζιστικές επιθέσεις του σε αμάχους στο Παρίσι και η Ρωσία, με τους φασιστικούς βομβαρδισμούς της, αποδυνάμωσε τελείως τη συριακή αντιπολίτευση υπέρ του Άσαντ, αφήνοντας άθικτο το Ισλαμικό Κράτος, οι Κούρδοι αναδείχτηκαν ως πρωταγωνιστές στην βρωμερή “πάνω απ’ όλα η μάχη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος” κοινή γραμμή Ρωσίας - ΗΠΑ.
Η γραμμή αυτή λειτουργεί στην ουσία αποκλειστικά υπέρ της Ρωσίας, αφού το PKK-PYD δεν είναι δυτικόφιλη, αλλά εντελώς ρωσόδουλη δύναμη, ιδεολογικά και πολιτικά.
Ειδικά μετά τη δίκαιη κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού από την Τουρκία, τα βουνά στον κουρδικό βορρά της Συρίας έχουν γεμίσει Ρώσους στρατιωτικούς συμβούλους, ενώ, όπως σωστά καταγγέλλει ο Ερντογάν, η Ρωσία εξοπλίζει πλέον ανοιχτά το PYD-PKK.
Το PYD την ίδια περίοδο άνοιξε το πρώτο διπλωματικό γραφείο του “αυτόνομου” συριακού Κουρδιστάν στη Μόσχα, στους τοίχους του οποίου ανάρτησε φωτογραφίες του σοσιαλφασίστα Οτζαλάν. Κατά τα άλλα και σύμφωνα με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, το μεν PKK του Οτζαλάν είναι τρομοκρατικό, αλλά το συριακό του παρακλάδι, το PYD, όχι μόνο δεν αποτελεί τρομοκρατική δύναμη, αλλά είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης σύμμαχος της Δύσης ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος!
Αποδεικνύεται τώρα ότι η σχεδιασμένη “μισοαποχώρηση” της Ρωσίας από τη Συρία ήταν ακριβώς η κάλυψη της Μόσχας στους σοσιαλφασίστες φίλους της του PKK-PYD για να μπουν στη Ράκα παρέα με τους Αμερικάνους ως “δυτικόφιλοι - φιλελεύθεροι” αντιτζιχαντιστές. Αυτό κατοχυρώνει αν όχι ντε γιούρε, τουλάχιστον ντε φάκτο την κουρδική αυτονομία στη βόρεια Συρία και ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Τουρκίας.
Αυτήν την εξήγηση την είχαμε ήδη θεωρήσει σαν πιο πιθανή όταν όλοι οι αναλυτές του δυτικού ιμπεριαλισμού προσπαθούσαν μάταια να καταλάβουν γιατι η Ρωσία έστω και μερικά αποχώρησε από τη Συρία. Στην ουσία η γενική σωστή ανάλυση της ΟΑΚΚΕ για τη ρώσικη στρατηγική στην περιοχή μας έδωσε από τη μια το κλειδί της απάντησης σε αυτό το μερικό ερώτημα και από την άλλη μια σωστή πρόβλεψη για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει:
Γράφαμε λοιπόν στο άρθρο της Νέας Ανατολής που το αναρτήσαμε στις 20 Μαρτίου του 2016 στην ιστοσελίδα μας. http://www.oakke.gr/global/item/643 : “Το ερώτημα για ποιο ακριβώς λόγο η Ρωσία προχώρησε στη μερική αποχώρηση, δεν μπορεί κανείς να το απαντήσει με σιγουριά. Εκείνο που μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι η Ρωσία του Πούτιν δεν αφήνει χωρίς πολύ αίμα κανένα κομμάτι που έχει αρπάξει και με αυτό δεδομένο κάθε τέτοιος ελιγμός έχει έναν γενικό στόχο, τον καθησυχασμό των εχθρών της.
Το αληθινό ερώτημα είναι για ποιου είδους καθησυχασμό πρόκειται, με ποιον κύριο στόχο; Εδώ μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε και με κάθε επιφύλαξη. Η πιο πιθανή από αυτές τις υποθέσεις είναι για μας η παρακάτω:
Τονίζουμε διαρκώς τελευταία ότι το κύριο σημείο επίθεσης της πουτινικής Ρωσίας στη Μέση Ανατολή είναι η Τουρκία. Ακόμα και η Συρία χρησιμοποιείται σήμερα από τη Ρωσία κύρια σαν μέσο και σαν βάση επίθεσης στην Τουρκία. Έχουμε λόγους να θεωρούμε σαν ένα σοβαρό ενδεχόμενο ο μικροελιγμός της μερικής αποχώρησης της ρώσικης αεροπορίας από τη Συρία, να έχει να κάνει κύρια με το δυνάμωμα της πολιτικοστρατιωτικής περικύκλωσης της Τουρκίας.
Εννοούμε ότι το πιο κομβικό σημείο στους ρωσικούς σχεδιασμούς αποτελούν οι κούρδοι σοσιαλφασίστες των PYD-YPG στο βορρά, οι οποίοι όντας υπό τον απόλυτο έλεγχο του ΡΚΚ χρησιμοποιούνται από τους νέους τσάρους σαν ο πιο βασικός μοχλός διπλωματικής πίεσης ενάντια στην Τουρκία. Μόνο με το PYD-YPG η Ρωσία μπορεί να φέρει την Τουρκία αντιμέτωπη με τις ΗΠΑ καθώς η καλοδουλεμένη ρωσική στρατηγική προβοκάτσια που φέρει το όνομα ISIS οδήγησε στη συμμαχία των ΗΠΑ με το PYD (στην ουσία το ΡΚΚ) όταν οι δυνάμεις του Άσαντ αμαχητί αποχώρησαν από την ανατολική Συρία παραδίνοντάς την στον ISIS το 2014.
Μια τακτική υποχώρηση της Ρωσίας σήμερα, αφού αυτή πρώτα σταθεροποίησε τον Άσαντ και περιόρισε παραπέρα την αντιπολίτευση, διευκολύνει τις ΗΠΑ να κάνουν πιο έντονη τη συμμαχία τους με το PYD. Γιατί τώρα που η Ρωσία έχει εκτεθεί ανοιχτά σαν φιλοκουρδική, αφού άνοιξε πρόσφατα και διπλωματικό γραφείο του PYDστη Μόσχα, μια ανοιχτή συμμαχία στο έδαφος με το PYD θα ανησυχούσε τη Δύση. Η υπόνοια μας ότι η Μόσχα έκανε γι αυτό το λόγο τον τακτικό ελιγμό ενισχύθηκε από το ότι ταυτόχρονα με την αποχώρηση ανήγγειλε ότι αφήνει στις ΗΠΑ να κάνουν την αεροπορική επίθεση στην πρωτεύουσα του ΙΣΙΣ που είναι η πόλη Ράκα, ενώ η ίδια η Ρωσία θα βομβαρδίσει την Παλμύρα (NYTimes, 14 Δεκέμβρη). Η Ράκα, όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην περιοχή κυριαρχίας των κούρδων της Συρίας παρά στις περιοχές όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις του Ασαντ ή της αντιπολίτευσης, και ήδη έχουν γίνει συγκρούσεις του PYD με τον ΙΣΙΣ στη Ράκα. Ο μόνος τρόπος για να χτυπήσουν οι ΗΠΑ αποτελεσματικά τον ΙΣΙΣ στη Ράκα, βομβαρδίζοντάς τον από τον αέρα, είναι να δεχτούν επίγεια βοήθεια από το PYD-YPG. Αν σε αυτήν την περίπτωση η Τουρκία συνεχίσει να χτυπάει τις θέσεις του PYD-YPG, τότε, θα βρεθεί ωμά απέναντι στις ΗΠΑ. Ίσως λοιπόν ο βασικός λόγος της αναγγελίας περί αποχώρησης να είναι η διευκόλυνση της απόλυτης σύσφιξης των σχέσεων ΗΠΑ-PYD και συνακόλουθα το ρήγμα στις σχέσεις Δύσης-Τουρκίας*”.
Ήδη άλλωστε από το καλοκαίρι του 2015, το PKK έσπασε την εκεχειρία με τον Ερντογάν και άναψε ξανά το αποσχιστικό του αντάρτικο στις νοτιοανατολικές τουρκικές επαρχίες.
Ωστόσο, η αλήθεια των στρατοπέδων δε μπορεί να κρυφτεί από τα μάτια των διεισδυτικών παρατηρητών: οι Σύροι πατριώτες αντάρτες, που πολεμούν γύρω από την πόλη Αζάζ, κοντά στα τουρκικά σύνορα, δέχονται επίθεση και έχουν περικυκλωθεί και από τα τρία φιλορώσικα μπλοκ που δρουν στο έδαφος της Συρίας. Από τον νότο τους χτυπά ο γενοκτόνος Άσαντ, από την ανατολή οι ισλαμοναζήδες του Ισλαμικού Κράτους και από τη δύση οι Κούρδοι σοσιαλφασίστες του PKK-PYD, που τάχα έχουν “μόνο εχθρό τους” το ΙΚ...