Στις 27 ο Τραμπ διέταξε το κλείσιμο των αμερικανικών συνόρων σε όλους τους πολίτες 7 μουσουλμανικών χωρών της Μέσης Ανατολής, εκτός αν ήταν χριστιανοί. Την επόμενη μέρα διέταξε τη στρατιωτική ηγεσία να καταστρώσει εντός 30 ημερών πολεμικό σχέδιο για τη συντριβή του ΙΣΙΣ.
Οι δύο διαταγές είναι αλληλένδετες. Η πρώτη είναι η ρατσιστική επίπτωση στο εσωτερικό των ΗΠΑ της κήρυξης ενός ρατσιστικού πολέμου στο εξωτερικό, η δεύτερη είναι η κήρυξη του ρατσιστικού αυτού πολέμου.
Ο πόλεμος αυτός έχει σαν διακηρυγμένο στόχο του την ισλαμική τρομοκρατία του ΙΣΙΣ, αλλά η πολιτική γραμμή που βρίσκεται πίσω από αυτόν είναι η επίθεση στο Ισλάμ και ουσιαστικά στο μουσουλμανικό κόσμο. Γι αυτό λέμε τον πόλεμο ρατσιστικό.
Τα στοιχεία που μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα τα αντλούμε από τα λόγια, τις πράξεις και τις τοποθετήσεις του ίδιου του Τραμπ και κυρίως από τις τοποθετήσεις των πιο βασικών στελεχών που έχει επιλέξει για συμβούλους και συνεργάτες του.
Το πρώτο στοιχείο ότι ο πόλεμος που ετοιμάζεται είναι ρατσιστικός είναι η ίδια η πρώτη διαταγή του Τραμπ σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκε η είσοδος στις ΗΠΑ όλων των μουσουλμάνων από 7 χώρες της Μέσης Ανατολής και μάλιστα χωρίς να απαγορευτεί η είσοδος των χριστιανών από τις ίδιες χώρες πράγμα που δείχνει ότι η έμφαση της απαγόρευσης βρίσκεται στη θρησκεία και όχι σε κάποια κρατική πολιτική αυτών των χωρών. Η ουσιαστική αιτιολόγηση της απαγόρευσης γίνεται με το επιχείρημα ότι κάποιοι από τους μουσουλμάνους που θα μπουν στις ΗΠΑ μπορεί να δράσουν δολοφονικά κατ εντολήν του ΙΣΙΣ ή κάποιας άλλης τρομοκρατικής ισλαμικής οργάνωσης τύπου Αλ Κάιντα. Μάλιστα ο ίδιος ο Τραμπ και το πολιτικό του επιτελείο προσπαθούν να δώσουν δημοκρατική κάλυψη στην απαγόρευσή τους λέγοντας ότι μια ανάλογη απαγορευτική διαταγή εισόδου στις ΗΠΑ και μάλιστα ακόμα πιο αυστηρή γιατί έφτανε μέχρι τον εγκλεισμό των υπόπτων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξέδωσε και ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ το 1941 ενάντια στους “πολίτες, κατοίκους και υπηκόους” τριών κρατών: της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και της Ιταλίας. (http://www.foitimes.com/internment/Proc2525.htm )
Η θεμελιώδης διαφορά είναι ότι αυτήν την απαγόρευση την αποφάσισε ο Ρούσβελτ αφού η Ιαπωνία βομβάρδισε το Περλ Χάρμπορ οπότε αυτόματα οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε δίκαιο, καθαρά αμυντικό πόλεμο και μάλιστα πόλεμο ζωής και θανάτου απέναντι στα τρία σύμμαχα μεγάλα κατακτητικά ιμπεριαλιστικά κράτη της εποχής. Το σκεπτικό αυτής της απόφασης στηριζόταν στο πραγματικό γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αυτών των τριών φασιστικών χωρών και ιδιαίτερα των πολιτών της Γερμανίας και της Ιαπωνίας υποστήριζε τον πόλεμο που έδιναν οι κυβερνήσεις τους, οπότε ήταν πολύ πιθανό αυτοί οι πολίτες να δράσουν ενάντια στην αμυνόμενη χώρα. Άλλωστε η διαταγή του Ρούζβελτ αναφερόταν στην πάγια νομοθεσία των ΗΠΑ για την περίπτωση εισβολής από άλλο κράτος.
Όμως εδώ έχει απαγορευτεί η είσοδος στις ΗΠΑ υπηκόοων μικρών και αδύναμων κρατών, που οι κυβερνήσεις τους είναι όλες σε πόλεμο με τον ΙΣΙΣ και που επίσης η κοινή γνώμη αυτών των κρατών είναι ενάντια στη σέκτα αυτή δολοφόνων, βιαστών και ληστών η οποία όποιο εδαφικό χώρο ελέγχει σε χώρες σαν την Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη, τη Λιβύη, το Σουδάν κλπ τον ελέγχει με τη βία. Εδώ μάλιστα όχι μόνο δεν έχουμε μια ανοιχτή πολεμική επίθεση πάνοπλων ιμπεριαλιστικών κρατών και κυβερνήσεων ενάντια στις ΗΠΑ, αλλά έχουμε σχεδόν σε όλα αυτά τα κράτη φιλικές προς τις ΗΠΑ κυβερνήσεις οι οποίες από κοινού με αυτές επιτίθενται στον ΙΣΙΣ, στην Αλ Κάιντα κλπ. Εδώ δηλαδή δεν έχουμε κήρυξη πολέμου από κάποιες στρατιωτικές αυτοκρατορίες ενάντια στις ΗΠΑ, αλλά έχουμε κήρυξη πολέμου από την ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα του κόσμου που είναι οι ΗΠΑ, ενάντια σε μια ή περισσότερες συμμορίες ελαφριά οπλισμένων καθαρμάτων που είναι εγκατεστημένα σε ελάχιστες χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες συμμορίες μπορούν να δίνουν μικρά και μεσαία χτυπήματα κατά αμάχων στις ισχυρές χώρες του Βορρά. Αλλά η απάντηση των δυνατών κρατών σε τέτοιες συμμορίες δεν είναι ένα ζήτημα που λύνεται με την εισβολή της πιο ισχυρής από αυτές, των ΗΠΑ σε όλες τις χώρες στις οποίες έχουν βάσεις αυτές οι συμμορίες, αλλά στη βοήθεια, πολιτική, αστυνομική και σε όπλα που μπορεί να δώσουν οι ΗΠΑ και άλλες βόρειες χώρες, που θίγονται από τις επιθέσεις, στις κυβερνήσεις και στους λαούς που πάνω από κάθε άλλο κράτος και λαό θίγονται από τις συμμορίες και τα “κράτη” τύπου ΙΣΙΣ, που είναι εγκατεστημένα στο έδαφός τους.
Η απαγόρευση της εισόδου στις ΗΠΑ όλων των μουσουλμάνων που προέρχονται από τις χώρες στις οποίες έχουν τις βάσεις τους οι ισλαμικές φασιστικές συμμορίες, κάνει μισητές τις ΗΠΑ σε αυτές τις χώρες γιατί οι πληθυσμοί τους αντιλαμβάνονται ότι αυτή η απαγόρευση είναι αναίτια, και έχει γενικά θρησκευτικό, δηλαδή ρατσιστικού τύπου χαρακτήρα, οπότε ο πόλεμος που θα διεξάγουν οι ΗΠΑ στις χώρες στις οποίες έχουν τη βάση τους οι ισλαμοφασιστικές συμμορίες παίρνει αυτόματα θρησκευτικό ρατσιστικό, δηλαδή φασιστικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα.
Στην πραγματικότητα ένας τέτοιος πόλεμος έχει και προβοκατόρικο χαρακτήρα, δηλαδή αντί να μειώνει την απήχηση των συμμοριών στο ντόπιο μουσουλμανικό πληθυσμό τη μεγαλώνει γιατί επιβεβαιώνει στα μάτια του την τζιχαντιστική θεωρία ότι η Δύση κάνει χριστιανικό σταυροφορικό κατακτητικό πόλεμο. Τώρα δηλαδή όσο και οι δύο βασικοί πολιτικοί του επιτελείς, ο Μάικλ Φλυν, σύμβουλος του εθνικής ασφαλείας, και ο Στηβ Μπάνον, ο στρατηγικός του σύμβουλος και το πραγματικό δεξί του χέρι, έχουν δείξει ότι όταν μιλάνε για ισλαμική τρομοκρατία εννοούν στην πραγματικότητα το Ισλάμ.
Έτσι ο ίδιος ο Τραμπ δήλωσε πέρυσι στη διάρκεια της εκλογικής του καμπάνιας ότι το “Ισλάμ μας μισεί” (https://www.nytimes.com/2017/01/26/opinion/i-think-islam-hates-us.html). Ο Φλυν δήλωσε τον περασμένο Φλεβάρη ότι “ο φόβος απέναντι στους μουσουλμάνους είναι λογικός” , ότι το “Ισλάμ δεν είναι αναγκαστικά μια θρησκεία αλλά ένα πολιτικό σύστημα που έχει πίσω του ένα θρησκευτικό δόγμα”(https://www.nytimes.com/2017/02/01/us/politics/donald-trump-islam.html?emc=edit_th_20170202&nl=todaysheadlines&nlid=28314501&_r=0), και ότι ο “ισλαμισμός είναι ένας κακοήθης καρκίνος” ενώ έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο στο οποίο θεωρεί ότι βρισκόμαστε “σε έναν παγκόσμιο πόλεμο εναντίον ενός μαζικού μεσσιανικού κινήματος κακών ανθρώπων οι περισσότεροι από τους οποίους εμπνέονται από μια ολοκληρωτική ιδεολογία: το Ριζοσπαστικό Ισλάμ” στο οποίο ο Φλυν περιλαμβάνει τον νόμο της Σαρία και τους Αδελφούς μουσουλμάνους (για τους οποίους οι ΝΥΤ γράφουν ότι θα συμπεριληφθούν στον πόλεμο του Τραμπ)..
Ο πιο επικίνδυνος και σκοτεινός τύπος της φασιστικής αυτής τριάδας είναι ο Μπάνον, ο “θεωρητικός” της, που είναι υπερασπιστής του Ντούγκιν και που κρύβει -αν και όχι με μεγάλη φροντίδα - το λευκό ρατσισμό του και τη συνεργασία του με τους χιτλερικούς των ΗΠΑ κάτω από την προβιά του υπερασπιστή του χριστιανικού πολιτισμού απέναντι στο ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτός το 2014 έκανε μια παρέμβαση-έκθεσή των θέσεών του σε μια διεθνή μάζωξη στο Βατικανό, όπου κάποιος τον ρώτησε αν θεωρεί σήμερα σαν μεγαλύτερη απειλή για τον Ιουδαιο-Χριστιανικό κόσμο την αντίληψη υπέρ του κοσμικού κράτους ή τον Μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός απάντησε, ότι δεν θεωρεί κύρια απειλή την κοσμική αντίληψη αλλά “το ότι όποιες και να είναι οι αιτίες της δημιουργίας του ΙΣΙΣ υπάρχει ένας μείζων πόλεμος που μαίνεται, πόλεμος που είναι πλέον παγκόσμιος, που γίνεται παγκόσμιος στην κλίμακά του, στην τεχνολογία του, στην πρόσβασή του στα όπλα μαζικής καταστροφής, και πρόκειται να οδηγήσει σε μια πλανητική σύγκρουση η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί από σήμερα”.
Το διάταγμα για την ρατσιστική απαγόρευση της εισόδου όλων των μουσουλμάνων από τις 7 χώρες στις ΗΠΑ το επεξεργάστηκε ο Μπάνον και έκανε ότι μπορούσε για να έχει αυτό τη μεγαλύτερη δυνατή ωμότητα ώστε να δώσει το χειρότερο δυνατό χτύπημα στην αξιοπρέπεια και το αίσθημα ασφάλειας όλου του μουσουλμανικού κόσμου.
Δηλαδή οι Τραμπ, Μπάνον και Φλυν έκαναν το αντίθετο από εκείνο που έκαναν όλες οι ως τώρα ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των άλλων δυτικών συμμάχων τους, οι οποίες όσο ανόητες και προβοκατόρικες και αν αποδείχτηκαν τελικά φρόντιζαν μόνιμα να διαχωρίζουν στην πολιτική πλατφόρμα τους τις ισλαμοφασιστικές δυνάμεις από το Ισλάμ γενικά.
Το ότι τώρα ο Τραμπ δεν το κάνει αυτό στον νέο πόλεμο που ετοιμάζει, αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο, είναι για μας η απόδειξη ότι λειτουργεί σαν προβοκάτορας προκειμένου να συσπειρώσει όλο το μουσουλμανικό κόσμο ενάντια στις ΗΠΑ και τελικά να τον προσφέρει δώρο άμεσα στο επεμβατικό και επεκτατικό Ιράν. Γιατί είναι το Ιράν που έχει οριστεί από τον Τραμπ σαν ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ στον ισλαμικό κόσμο οπότε σαν η μαχητική εμπροσθοφυλακή του. Αλλά το Ιράν δεν υπάρχει χωρίς τη διπλωματική και στρατιωτική προστασία της πουτινικής Ρωσίας. Ταυτόχρονα και το βασικότερο, ένας πόλεμος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, όπου οι πληθυσμοί σύντομα θα εναντιωθούν στους αμερικάνους ρατσιστές εισβολείς όπως δεν το έκαναν ποτέ ως τώρα, θα εξουδετερώσει εντελώς κάθε διάθεση στρατιωτική αλλά και διπλωματική των ΗΠΑ να βοηθήσουν μια όλο και πιο διασπασμένη Ευρώπη να αμυνθεί στις διαρκείς προκλήσεις και τις επεκτατικές μανούβρες της πουτινικής στρατιωτικο-διπλωματικής μηχανής. Χώρια που το πάθος της προεδρίας Τραμπ για τη διάλυση της Ευρώπης εκφράζεται ακόμα πιο ανοιχτά από εκείνο της Ρωσίας.
Με λίγα λόγια ο μόνος κερδισμένος από τη στρατηγική πρόκληση της προεδρίας Τραμπ ενάντια στον μουσουλμανικό κόσμο θα είναι ο αληθινά μεγάλος φασισμός που έφερε το φουσκωμένο αυτό παγώνι στην εξουσία, ο οποίος θα πετύχει έναν τέτοιο γιγαντιαίο αντιπερισπασμό σε βάρος της Ευρώπης που μπροστά του ο αντιΙΣΙΣ πόλεμος του Ομπάμα θα είναι μια αδέξια προσποιησούλα. Αυτός είναι και ο λόγος που την απόφαση για την προετοιμασία του πολέμου κατά του ΙΣΙΣ στις 28 του Γενάρη την πήρε ο Τραμπ αμέσως μόλις συνεννοήθηκε με τον Πούτιν και πήρε τη συμφωνία του για πόλεμο στον ΙΣΙΣ. (http://www.military.com/daily-news/2017/01/29/trump-orders-military-come-new-strategy-defeat-isis.html). Αυτό έχει και τα καλά του γιατί οι φασίστες αυτοί θα είναι συνένοχοι για ότι συμβεί. Γιατί δύσκολα θα μπορεί κάποιος να πει ότι ο Πούτιν δεν ήξερε τις αλλεπάλληλες εκφράσεις λύπης του Τραμπ στην προεκλογική του εκστρατεία για το ότι οι ΗΠΑ δεν πήραν στην κατοχή τους τα πετρέλαια του Ιράκ στην εισβολή του 2003 και σίγουρα είναι αδύνατο να μην ξέρει ότι αμέσως μετά την ορκομωσία του σε επίσκεψή του στη CIA δήλωσε σχετικά με αυτό ότι “ίσως θα έχουμε μια άλλη ευκαιρία” (https://www.nytimes.com/2017/01/26/opinion/i-think-islam-hates-us.htm - Η φασιστική συμμορία του Λευκού Οίκου ετοιμάζει μεγάλη προβοκάτσια στη Μέση Ανατολή).
Μπορούν εδώ να μπουν δύο ερωτήματα. Το ένα είναι ότι πως θα μπορέσει η πουτινική Ρωσία να στηρίζει τον Τραμπ στην επίθεσή του στο μουσουλμανικό κόσμο και ταυτόχρονα να εισπράξει πολιτικά συμπάθειες από τον τελευταίο;
Μα αυτό είναι που ξέρει να κάνει καλύτερα από κάθε τι άλλο η ρώσικη διπλωματία όταν υποδαυλίζει μια αντίθεση που διασπάει τους εχθρούς της, εδώ την αντίθεση ΗΠΑ-μουσουλμανικού κόσμου, είναι να βρίσκεται τελικά με ηγετική θέση μέσα και στους δύο πόλους της αντίθεσης με διαφορετικό πρόσωπο δηλαδή μέσα από διαφορετικές φιλικές της πολιτικές δυνάμεις έτσι ώστε η ίδια να μπορεί να παίζει τελικά το ρόλο του μεσολαβητή.
Το άλλο ερώτημα είναι πόσο ιμπεριαλιστική και πολιτικά τυφλή μπορεί να είναι η μονοπωλιακή αστική τάξη των ΗΠΑ για να αποδεχτεί την ως τώρα πρωτοφανή για μια δημοκρατική χώρα ρατσιστική αντιμουσουλμανική γραμμή της προεδρίας Τράμπ τόσο στο εσωτερικό όσο και κυρίως στο εξωτερικό των ΗΠΑ. Αυτό επιτείνεται από το ότι αυτή η υπεραντιδραστική γραμμή φαίνεται να επεκτείνεται ενάντια στο βιομηχανικό τρίτο κόσμο αλλά και ενάντια στην Ευρώπη σαν εμπορικός και βιομηχανικός προστατευτισμός, αλλά και σαν αντιμεταναστευτική υστερία και εθνική ταπείνωση (τείχος Μεξικού και απαίτηση για πληρωμή του από την μεξικανική κυβέρνηση) πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν αντίποινα στα αμερικάνικα πολυεθνικά μονοπώλια ΗΠΑ, από αυτές τις χώρες.
Φτάνει να διαβάσει κανείς τις τοποθετήσεις των CEO (διευθυντικών ηγετών) των μεγαλύτερων αμερικάνικων πολυεθνικών στις πρώτες μέρες τις προεδρίας Τραμπ, για να διαπιστώσει ότι παρά τη δυσαρέσκεια τους για την απαγόρευση της εισόδου των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ λέγοντας ότι αυτό χτυπάει τη στρατολογία ταλαντούχων στελεχών τους για τις εταιρείες τους ή ακόμα ότι αυτό μπορεί να καλλιεργήσει εχθρικές διαθέσεις και αντίποινα για προϊόντα των ΗΠΑ, εκφράζονται τελικά με πολύ θετικό, ως και ενθουσιώδη τρόπο για την προεδρία Τραμπ γιατί τους έχει υποσχεθεί ότι θα μειώσει σημαντικά τη φορολογία τους, ότι θα εγκαινιάσει τεράστια έργα αναβάθμισης των πραγματικά μισοεγκαταλελειμμένων υποδομών της χώρας, ότι θα παραμερίσει μια σειρά γραφειοκρατικούς και περιβαλλοντικούς περιορισμούς κλπ. (https://ig.ft.com/sites/trump-business-reaction/). Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει από αυτά η προεδρία Τραμπ. Το ζήτημα είναι ότι δίνοντας οικονομικά ανταλλάγματα στα μονοπώλια και εξασφαλίζοντας σε πρώτη φάση μια κίνηση της παραγωγής και κάποιες καλύτερες δουλειές και για το αμερικάνικο βιομηχανικό προλεταριάτο, μπορεί να πάρει μια πίστωση χρόνου για να σταθεροποιήσει την εξουσία του στο ρεπουμπλικανικό κόμμα και γενικά στο Κογκρέσο ώστε να οργανώσει τη ρατσιστική αντιμουσουλμανική πολεμική του εκστρατεία και την ταυτόχρονη προσέγγιση με τη Ρωσία αρχίζοντας με τη μερική ή ολοκληρωτική άρση των κυρώσεων ενάντιά της για το ουκρανικό. Από όσα λένε μάλιστα οι μονπωλιστές που έχουν έρθει μαζί του φαίνεται ότι έχουν καθησυχαστεί από τον ίδιο ότι δεν θα εφαρμόσει άμεσα ψηλούς δασμούς για τις εισαγωγές προϊόντων που κατασκευάζονται από πολυεθνικές των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Δηλαδή δεν αποκλείεται η αντιτριτοκοσμική και αντιευρωπαϊκή του οικονομική πολιτική να εφαρμοστεί με τρόπους που δεν θα υπονομεύουν την κεντρική προβοκατόρικη πολεμική του πολιτική και επίσης θα τονώνουν την φασιστική ιδεολογία μέσα στις μάζες (πχ επίσπευση του χτισίματος του Τοίχου του Μεξικού με τον εθνορατιστικό τρόπο που αυτό οργανώνεται).
Άλλωστε φαίνεται ήδη ότι πολιτικά μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί και αρχικά εκλήφθηκαν ότι απέβλεπαν σε οικονομική και ίσως και περιορισμένη θερμή αναμέτρηση των ΗΠΑ με την Κίνα, είναι τέτοια, τουλάχιστον ως τα σήμερα που να διευκολύνουν εμπορικά, πολιτικά και στρατιωτικά την Κίνα, όπως η κατάργηση της εμπορικής συμφωνίας των ΗΠΑ με τις χώρες του Ειρηνικού. Αυτή η συμφωνία δεν περιλάμβανε την Κίνα, οπότε ισχυροποιούσε τις άλλες χώρες της ανατολικής και νοτιανατολικής Ασίας που την εθνική τους ανεξαρτησία και την θαλάσσια κυριαρχία απειλεί η αρνείται ευθέως το φασιστικό καθεστώς της Κίνας. Με τη ματαίωση της συμφωνίας οι ΗΠΑ αφήνουν αυτές τις χώρες στην κυριαρχική κεφαλαιική και εμπορική διείσδυση και στη στρατιωτική περικύκλωση από την Κίνα. Είμαστε της άποψης ότι η ρητορική του Τραμπ κατά της Κίνας και τα όποια μέτρα παρθούν από αυτόν που θα μπορούν να οξύνουν τις Σινο-αμερικανικές σχέσεις, θα είναι τέτοια που θα προκαλούν μόνο επιφανειακές εντάσεις ανάμεσα στις δυο χώρες. Νομίζουμε ότι ο στόχος αυτής της πολιτικής του Τραμπ είναι να δίνει την αίσθηση ασφάλειας στο λαό των ΗΠΑ ότι η κυβέρνησή τους συμμαχεί με τη Ρωσία αλλά δεν θα επιτρέψει τον σχηματισμό ενός πανίσχυρου μετώπου Ρωσίας-Κίνας που θα μπορεί να καταβροχθίσει και τον Ειρηνικό, και την Ασία, και την Ευρώπη και να απομονώσει τις ΗΠΑ. Η στρατηγική Τραμπ εμφανίζεται σαν μια προσέγγιση των ΗΠΑ στη Ρωσία για να καθησυχαστεί τάχα αυτή και να πειστεί ότι δεν απειλείται από τη Δύση ώστε να αποσπαστεί από την ανάγκη της για συμμαχία με την Κίνα.
Ταυτόχρονα αυτή η τάχα αντικινέζικη προστατευτική τραμπική οικονομική πολιτική των ΗΠΑ έχει ήδη καταφέρει να εμφανίσει στα μάτια των φιλελεύθερων μονοπωλιστών της Δύσης την κρατικοφασιστική Κίνα του Xi σαν αρχηγό της ελευθερίας του παγκόσμιου εμπόριου και της παγκοσμιοποίησης γενικά. Δεν υπάρχει πιο κωμική στιγμή από κείνη των δυτικών οικονομικών στελεχών να χειροκροτούν τον “φιλελεύθερο” Χi που πήγε στο φετινό Νταβός να μιλήσει για πρώτη φορά ενώ έλειπε από αυτό ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Εννοείται ότι έτσι και ο Τραμπ ξεκινήσει τον στρατιωτικό και οικονομικό του πόλεμο με τον Τρίτο κόσμο, η ιμπεριαλιστική Κίνα θα μπορεί να εμφανίζεται και σαν ο ισχυρός φιλειρηνικός και αντιιμπεριαλιστής εκπρόσωπος του.
Πραγματικά ο προβοκάτορας Τραμπ μπορεί να φέρει το πιο μακρύ και αιματηρό φασιστικό σκοτάδι στον κόσμο, αν δεν αναχαιτιστεί από τους λαούς του τρίτου κόσμου και από το δημοκρατικό αμερικάνικο λαό.