O μόνος παράγοντας στη Συρία που έχει ήδη επιτρέψει στο παρελθόν και θα μπορούσε και τώρα να δώσει το πράσινο φως για ένα τέτοιο πολιτικά παταγώδες έγκλημα και από υποκειμενική- ιδεολογική άποψη και από αντικειμενική-εκτελεστική είναι η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα, ο ρώσικος πουτινικός νεοχιτλερισμός και οι ντόπιοι φίλοι του.
Τέτοιας ποιότητας και τέτοιου όγκου πολιτικές πράξεις συνήθως εκδηλώνουν το νόημα και τους ανομολόγητους σκοπούς τους μέσα από τα αποτελέσματά τους και το πρώτο και πολύ σημαντικό αποτέλεσμά αυτής εδώ της πράξης είναι ο βομβαρδισμός της δεύτερης μεγαλύτερης συριακής αεροπορικής βάσης από τις ΗΠΑ του Τραμπ. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα καθόλου δεν επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό της Ρωσίας και των φίλων της παντού στον κόσμο ότι είναι οι ΗΠΑ που δηλητηρίασαν τα νήπια για να κατασκευάσουν το πρόσχημα να χτυπήσουν με πυραύλους την προστατευόμενη της Ρωσίας κυβέρνηση Άσαντ.
Αντίθετα πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιο λογική η υπόθεση ότι έχει κατασκευάσει αυτό το πρόσχημα η ίδια η πουτινική Ρωσία, ο επιστημονικότερος και πιο αδίστακτος προβοκάτορας της εποχής του ιμπεριαλισμού. Γιατί δεν πρόκειται για την κατασκευή προσχήματος για μια επίθεση γενικά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δηλαδή για μια χοντρικά ανεξέλεγκτη επίθεση, αλλά για την επίθεση ενός αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που έχει στο τιμόνι του τον πιο ανοιχτό και διαπιστωμένο εκλεκτό του Κρεμλίνου, τον Ντόναλντ Τραμπ.
Αν θεωρήσει κανείς υπερβολικά μακιαβελική μια τέτοια υπόθεση θα δυσκολευτεί να εξηγήσει την υπερβολικά ξαφνική στροφή 180 μοιρών του Τραμπ στο ζήτημα της Συρίας, δηλαδή την ξαφνική έκρηξη ευσυγκινησίας αυτού του ρατσιστή για τα τελευταία 80 θύματα από ασφυξία του καθεστώτος Άσαντ όταν δεν βρήκε ποτέ πριν ένα λόγο κριτικής για την πολιτική και στρατιωτική στήριξη της πουτινικής Ρωσίας στο καθεστώς Άσαντ όταν αυτό σκότωνε το 2013 με αέρια 1400 αμάχους και βέβαια όταν σκότωνε με ανελέητους βομβαρδισμούς συνολικά τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες της Συρίας, ισοπεδώνοντας συστηματικά, τελικά και με τη βοήθεια της ρώσικης αεροπορίας, τα νοσοκομεία που περιέθαλπαν τους τραυματίες των βομβαρδισμών. Ακόμα πιο δύσκολα θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι η Ρωσία, ενώ προειδοποιήθηκε από τον Τραμπ για το χτύπημα και μάλιστα μέσα από αλλεπάλληλες επικοινωνίες Τραμπ-Πούτιν, δεν αντέδρασε ούτε στοιχειωδώς με τα πανίσχυρα αντιαεροπορικά της συστήματα των S-400, για να κατεβάσει αν όχι και τους 59 τόμαχοκ, έστω έναν από αυτούς, έστω συμβολικά, έστω μόνο για να υποδηλώσει την ως χθες εναέρια κυριαρχία της στη χώρα και τη φροντίδα της για το σύμμαχό της Άσαντ. Εδώ οι κάθε λογής φίλοι της Ρωσίας αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι η Ρωσία δεν ήθελε για χάρη του Άσαντ να ρισκάρει έναν παγκόσμιο πόλεμο. Μα ως τώρα αυτό ακριβώς, δηλαδή η αποφυγή ενός τρίτου παγκόσμιου πόλεμου με την οποία απειλούσε η Ρωσία όποιον θα τολμούσε να χτυπήσει τον προστατευόμενό της, ήταν το μοναδικό επιχείρημα των ΗΠΑ του Ομπάμα για να μην επεμβαίνουν εναντίον του Άσαντ. Πως ήταν δυνατό αυτό το επιχείρημα να το αχρηστεύσει έτσι εύκολα η Ρωσία, χωρίς δηλαδή να κάνει μια δημόσια αυστηρή προειδοποίηση ενάντια στο πλήγμα για το οποίο την ειδοποίησε ο Τραμπ; Άλλωστε δεν είναι ασύλληπτα φιλική η δήλωση του Λαβρόφ μετά το βομβαρδισμό ότι ελπίζει πως: «η πρόκληση αυτή δεν θα οδηγήσει σε ανεπανόρθωτη βλάβη τις σχέσεις ανάμεσα στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον», και δεν είναι ακριβώς αυτός ο τόνος που αντιστοιχεί στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν ματαιώθηκε, αλλά δεν αναβλήθηκε καν για τα προσχήματα η προγραμματισμένη για λίγες μέρες μετά το χτύπημα επίσκεψη του Τίλερσον στη Μόσχα;
Η μόνη συζήτηση που έχει νόημα μετά από όλα αυτά είναι το γιατί η Ρωσία έδωσε στον Τραμπ την πολιτική και στρατιωτική δυνατότητα να δώσει ένα ως τώρα αναπάντητο χτύπημα στον προστατευόμενό της, καθώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε μια στοιχειωδώς ανάλογη απάντηση η απόφαση της Ρωσίας να σταματήσει η επικοινωνία των δύο υπερδυνάμεων για τον έλεγχο των κινήσεων της αεροπορίας τους στον εναέριο χώρο της Συρίας.
Μια εξήγηση αρκετά ικανοποιητική γι αυτή τη στάση, αλλά νομίζουμε ότι δεν φτάνει από μόνη της, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ο Πούτιν έδωσε στον Τραμπ τη δυνατότητα να ξεπλυθεί σε μεγάλο βαθμό από την τρομερή κατηγορία που ασφυκτικά τον πολιορκεί πλέον ακόμα και σε επίπεδο επίσημων κρατικών ερευνών ότι είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που με παράνομα μέσα αναδείχτηκε σε αυτή τη θέση από μια αντίπαλη ξένη δύναμη. Ήδη ένας από τους μεγαλύτερους κατηγόρους του στο επίπεδο αυτό, ο γερουσιαστής Μακ Κέιν, παραδέχτηκε ότι αυτή ήταν μια πολύ σωστή και σημαντική κίνηση του Τραμπ, που διόρθωνε την προηγούμενη κατευναστική πολιτική του Ομπάμα.
Όμως αν ο κύριος σκοπός του Πούτιν ήταν να ξεπλύνει το φίλο του, δεν δικαιολογείται το γεγονός ότι φρόντισε, λίγο πριν από το πυραυλικό χτύπημα του Τραμπ, να αποστασιοποιηθεί πολιτικά από τον Άσαντ, αντί να δεθεί πιο πολύ μαζί του ώστε να μεγαλώσει τον «άθλο» του Τραμπ εμφανίζοντας τον να αψηφά όχι απλά έναν υπό αίρεση μικρό προστατευόμενο αλλά τον ίδιο το μεγάλο προστάτη του. Αυτή η αποστασιοποίηση έγινε από τον εκπρόσωπο του Πούτιν Πεσκόφ ο οποίος, λίγο πριν εκδηλωθεί η αμερικάνικη επίθεση, και ενώ πρακτικά είχε προαναγγελθεί από τον Τραμπ βγήκε να δηλώσει ότι «η στήριξη της Ρωσίας στον Άσαντ δεν είναι άνευ όρων» (http://news.sky.com/story/russias-putin-syria-chemical-attack-accusations-groundless-10827471). Αυτό κι αν ήταν σεντράρισμα του Άσαντ για να τον κλωτσήσει ο «τσαμπουκαλής» πρόεδρος του αμερικάνικου φασισμού.
Η Ρωσία προετοιμάζει «κόντεμα» του Άσαντ οπότε και του Ιράν
Αλλά εδώ ήρθαμε στο βασικό σημείο. Αυτή η αποστασιοποίηση παρόλο που έχει πελώριο ειδικό βάρος για τη στιγμή που έγινε, δεν είναι η μοναδική. Ανάλογες δηλώσεις πολιτικού αδειάσματος του Άσαντ από τη Ρωσία, δηλαδή εκδηλώσεις απόρριψης του τοπικού τραμπούκου από τον παγκόσμιο τραμπούκο έχουν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν. Αυτές τις έχουμε επισημάνει εδώ και αρκετά χρόνια και τις θεωρούμε πολύ σημαντικές γιατί είναι χαρακτηριστικές της γενικά αντιφατικής σχέσης που έχει η νεοχιτλερική Ρωσία με όλα τα τριτοκοσμικά δικτατορικά ή και επεκτατικά καθεστώτα. Δηλαδή αυτή από τη μια συμμαχεί μαζί τους στρατηγικά ενάντια στη Δύση και ενάντια στις πιο δημοκρατικές τριτοκοσμικές χώρες, από την άλλη θέλει να τα υποτάξει στα ηγεμονιστικά της σχέδια, μιας και προβάλουν απέναντί της εν μέρει τα ιδιαίτερα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους, και εν μέρει τα σχέδια τους για τοπική ή και περιφερειακή ηγεμονία. Αυτή η στάση των τριτοκοσμικών δικτατοριών κάνει τελικά τη σύγκρουση τους με τη Ρωσία αναπόφευκτη. Και τελευταία διαχειρίζεται κάθε τέτοια σύγκρουση, είτε υποδαυλίζοντας τις κατάλληλες εσωτερικές εντάσεις, είτε προκαλώντας σχετικά ελεγχόμενες εξωτερικές επεμβάσεις των πολιτικά παρακμασμένων δυτικών ιμπεριαλιστών.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρόλο που η ενότητα της Ρωσίας με το φασιστικό καθεστώς Άσαντ είναι αρκετά θεμελιωμένη στο κοινό τους ματοβαμένο μίσος στη δημοκρατική εξέγερση του συριακού λαού, έχει εκδηλωθεί εδώ και πολύ καιρό η αντίθεση τους στο ζήτημα του μέλλοντος του συριακού κράτους. Η Ρωσία θέλει μια εθνοτικά και θρησκευτικά κατατεμαχισμένη Συρία, που τα κομμάτια της, σουνίτικο, αλεβίτικο (σιίτικο), κουρδικό, τουρκομάνικο κλπ θα μπορούν να είναι ενωμένα μόνο κάτω από την ρώσικη κατοχική φασιστική δικτατορία. Αυτό είναι το πνεύμα του σχεδίου Συντάγματος για τη Συρία που η Ρωσία κατέβασε το Γενάρη για έγκριση στην Διάσκεψη της Αστάνα και το οποίο απέρριψε αμέσως η κυβέρνηση Άσαντ. Σε αυτό το σχέδιο γίνεται λόγος γενικά για δημιουργία αυτοδιοικούμενων «πολιτιστικών ζωνών και περιφερειών» μέσα στη Συρία ενώ συγκεκριμένη αναφορά γίνεται μόνο για την Κουρδική περιφέρεια που έχει ωστόσο καθαρά εθνοτικό χαρακτήρα. Επίσης ξέρουμε από το σχέδιο της Διζωνικής της Κύπρου που το εφηύρε η ρώσικη διπλωματία, ως σοβιετική, το 1965 τι σημαίνουν Ζώνες, όπως το ξέρουμε και από τις Ζώνες της Βοσνίας που περίπου τριάντα χρόνια μετά την Κύπρο έφερε στο τραπέζι του Ντέιτον πάλι η ρώσικη διπλωματία. Όμως τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο τη φύση αυτών των Ζωνών από όσο η λυσσασμένη προσπάθεια του πιο ρωσόδουλου από όλα τα εθνοτικού χαρακτήρα κόμματα της χώρας, του PYD-YPG (τoυ συριακού ΡΚΚ), να σχηματίσει πάνω στη ματωμένη Συρία τα πρώτα νέα εσωτερικά κρατικά σύνορα εντός των οποίων ήδη διεξάγει εθνοκάθαρση. Δηλαδή για τη Ρωσία το μέλλον του καθεστώτος Άσαντ είναι να συμπεριληφθεί σε μια σιίτικη συνιστώσα του εθνοθρησκευτικού και πολιτισμικού Φρανκεστάιν στον οποίο αυτή σκοπεύει να μετατρέψει την κάποτε ενιαία Συρία. Αυτή τη λύση δεν τη θέλει η δεμένη πλέον με ανεξίτηλους εγκληματικούς δεσμούς αίματος συμμαχία Άσαντ-Ιράν υπό την πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία του δεύτερου. Και δεν τη θέλει όχι βέβαια από αγάπη για τη Συρία, αλλά γιατί τη θέλει για τον εαυτό του.
Ειδικά μάλιστα για τους μουλάδες της σοβινιστικής επεκτατικής κλίκας Καμενέι που αισθάνονται οι αληθινοί νικητές του πολέμου στη Συρία, το καθεστώς Άσαντ είναι ο κύριος κρίκος στην προσπάθειά τους να σχηματίσουν έναν φασιστικό περιφερειακό «σιίτικο άξονα» στη Μέση Ανατολή, που θα περιλαμβάνει και τον Λίβανο της Χεζμπολάχ και την Υεμένη των Χούδι, και το Μπαχρέιν και θα έχει κέντρο του και ηγεμόνα το Ιράν. Αυτό ήταν το βαθύτερο νόημα της φράσης του Άσαντ πρόσφατα μετά την έξοδο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης από το Χαλέπι ότι θα «απελευθερώσει» όλη τη Συρία. Αλλά η Ρωσία δεν έβαψε τα χέρια της με τόσο αθώο αίμα χάνοντας όσο ποτέ ως τώρα σε διεθνές κύρος, για να δώσει τη Συρία στο Ιράν, στη Χεζμπολάχ και στο χρεωκοπημένο και σχεδόν παγκοσμίως μισητό Άσαντ. Έτσι θύμισε με τον Λαβρόφ, πάλι λίγο πριν αρχίσει η Διάσκεψη της Αστάνα, ποιος είναι το αφεντικό στη Συρία λέγοντας ότι «αν δεν υπήρχε ρώσικη επέμβαση στη Συρία το καθεστώς Άσαντ θα είχε πέσει σε λίγες μέρες» (http://orient-news.net/en/news_show/130648/0/Russian-FM-Had-it-not-for-Russia-Assad-would-have-fallen).
Όχι τυχαία ήταν την ίδια μέρα που ο Λαβρόφ κάλεσε εκπρόσωπο της προεδρίας Τραμπ να συμμετέχει στη Διάσκεψη της Αστάνα παρά την έντονη διαμαρτυρία του Ιράν, καθώς είναι ακριβώς η προεδρία Τραμπ, που σε αντίθεση με την υποτιθέμενη φιλο-ιρανική προεδρία Ομπάμα, βάζει στο στόχαστρο το Ιράν και επιδιώκει συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία. Όχι τυχαία επίσης κεντρικός εκπρόσωπος όλης της ένοπλης αντίστασης στην Αστάνα είναι ένας άνθρωπος της Σαουδικής Αραβίας, που έχει το πλεονέκτημα για τη ρώσικη διπλωματία να είναι υπέρ του θρησκευτικού ισλαμικού κράτους και να βρίσκεται σε ανοιχτή αντίθεση με τον FSA, ο Mohammad Alloush. Φαίνεται ότι η Ρωσία έχει αποφασίσει να παίξει το ρόλο του επιδιαιτητή στη Συρία σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, πέρα από το ζήτημα τους ΙΣΙΣ, σε συνθήκες μιας ρυθμισμένης αντίθεσης ανάλογα με τις ανάγκες κάθε φάσης.
Η δήθεν συμφιλίωση στη Συρία, είναι το βασικό νόημα της Διάσκεψης της Αστάνα της οποίας ήδη πραγματοποιήθηκαν οι τρείς πρώτοι γύροι. Σε αυτήν προεδρεύει η Ρωσία με τον Λαβρόφ έχοντας στο πλευρό της σαν συμπροέδρους στα αριστερά της την Τουρκία και στα δεξιά της το Ιράν, που κατά κάποιον τρόπο εκπροσωπούν το αντικυβερνητικό και το κυβερνητικό στρατόπεδο της Συρίας αντίστοιχα. Δηλαδή εδώ η Ρωσία παριστάνει ακριβώς την ενδιάμεση, την κεντρώα δύναμη, τόσο ενδιάμεση που πασχίζει να πείσει τους εκπροσώπους της αντίστασης να μιλήσουν απευθείας με τους κυβερνητικούς σφαγείς τους και όχι μέσω της ίδιας, όπως γίνεται ως τώρα. Το να αναγνωρίζουν οι εκπρόσωποι της αντίστασης τη Ρωσία σαν έναν ενδιάμεσο με τον Άσαντ είναι μια μεγάλη πολιτική ταπείνωση για αυτούς. Το πόσο κοντά είναι αυτοί οι εκπρόσωποι στο να αλλάξουν ρότα με τη Ρωσία, το μαρτυράει η δήλωση ενός από αυτούς ότι «το πρόβλημά μας με τη Ρωσία ήταν όταν τα αεροπλάνα της συμμετείχαν μαζί με αυτά του καθεστώτος στη δολοφονία του λαού μας. Αν αυτός ο ρόλος τελειώσει δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα» (http://www.thearabweekly.com/News-&-Analysis/7672/Astana-talks-expose-limits-of-what-Russia%2C-Turkey-and-Iran-can-achieve). Όμως και η Ρωσία δεν μπορεί επ άπειρον να εξαπατά το κομμάτι της αντίστασης που δέχεται το μεσολαβητικό της ρόλο, που το βασικό της καθήκον είναι η εξασφάλιση της εκεχειρίας. Και είναι ο Άσαντ και το Ιράν οι κύριοι παράγοντες που εμποδίζουν την επίτευξη εκεχειρίας στο Χαλέπι, στην Ιντλίμπ και στην υπόλοιπη Συρία, γιατί θέλουν να καταστείλουν άμεσα κάθε σουνίτικη αντίσταση και να αδειάσουν ολόκληρες περιοχές από τα κομμάτια του σουνίτικου πληθυσμού που δημιουργούν πρόβλημα στον έλεγχο της χώρας από το καθεστώς Άσαντ. Αντίθετα για τη Ρωσία αυτό που είναι επείγον είναι να τσακιστούν μόνο εκείνα τα τμήματα της αντίστασης που δεν ξεχνάνε τις σφαγές της και δεν είναι διατεθειμένα να δεχτούν τη ρώσικη επικυριαρχία και μεσολάβηση.
Πέρα από το ότι τώρα είναι πολιτική ανάγκη πλέον για τη Ρωσία να παίξει το παιχνίδι της κάλπικης συμφιλίωσης, μόνο τώρα μπορεί αυτή να εγχειρίσει το καθεστώς Άσαντ διώχνοντας ή παραμερίζοντας τον αρχηγό του σαν μια στημένη λεμονόκουπα. Και τούτο γιατί μόλις τώρα ο βασικός στόχος του γενοκτονικού μετώπου Πούτιν- Άσαντ, που είναι η αποδυνάμωση, το τζιχαντίστικο προβοκάρισμα και η πολυδιάσπαση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Συρίας, έχει σε μεγάλο βαθμό πραγματοποιηθεί. Αυτό βέβαια με εγκληματική ευθύνη και των δυτικών ψευτοδημοκρατών που για να κατευνάσουν τη Ρωσία άφησαν την δημοκρατική αντίσταση άοπλη στα χέρια των δήμιων της, ενώ και ο πιο συνεπής ως τώρα σύμμαχός της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, η Τουρκία του Ερντογάν, έχει συνθλιβεί στη μέγγενη της ταυτόχρονης πίεσης από την Ευρώπη και τη Ρωσία με αποτέλεσμα να υποχωρεί όλο και περισσότερο στην δεύτερη.
Κυρίως όμως όλο και περισσότερο η Ρωσία υποχρεώνεται να απαγκιστρωθεί από την αποκλειστική συμμαχία με τον Άσαντ και το Ιράν γιατί είναι βαριά εκτεθειμένη πολιτικά όχι μόνο στην Συρία αλλά σε μια πελώρια μάζα 1,2 δις σουνιτών μουσουλμάνων, η οποία παρακολουθεί εμβρόντητη τις σφαγές των σουνιτών αμάχων στη Συρία στις οποίες συμμετέχει πρωταγωνιστικά η Ρωσία στο πλευρό των σιιτών της Συρίας (των αλεβιτών που εκπροσωπούνται από τον Άσαντ) και του Ιράν, που σε όλο τον κόσμο είναι περίπου 200 εκατομμύρια. Η Ρωσία περισσότερο από κάθε τι άλλο ειδικεύεται στο να διασπάει τους λαούς σε εθνικές, θρησκευτικής και λεγόμενες πολιτιστικές γραμμές ή αλλιώς «ταυτότητες» για να κυριαρχεί πάνω τους. Αλλά για να κυριαρχεί όχι μόνο δεν πρέπει να φαίνεται ότι παίρνει το μέρος της μιας ενάντια στις άλλες, αλλά να παριστάνει τον φίλο πασών των ξεχωριστών «ταυτοτήτων» και τον ανιδιοτελή συμφιλιωτή τους, δηλαδή τον επιδιαιτητή των αντιθέσεών τους. Ιδιαίτερα μετά τη σφαγή των σουνιτικών πληθυσμών της Συρίας, η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να σπεύσει να αποκαταστήσει την παγκόσμια εικόνα της στο σουνιτικό Ισλάμ. Αντικειμενικά και η τελευταία τρομοκρατική επίθεση στο μετρό της Μόσχας, που έγινε από ρώσο σουνίτη τζιχαντιστή, υπηρετεί και αυτό το στόχο, πέρα από τον κεντρικό να πείθει τη Δύση ότι και η Ρωσία υποφέρει από τους τζιχαντιστές και πρέπει να την εμπιστευτούν σαν ηγέτη στην παγκόσμια αντιΙΣΙΣ εκστρατεία. Δηλαδή η σφαγή στο μετρό θυμίζει στο ρώσικο πληθυσμό ότι η Μόσχα πρέπει να συνεχίσει τον πόλεμό της στο πλευρό της Δύσης ενάντια στον ΙΣΙΣ, αλλά ταυτόχρονα ότι πρέπει να καθησυχάσει τους σουνίτες της Ρωσίας και της πρώην ΕΣΣΔ, ότι δεν στρέφεται ενάντια τους, όπως δυστυχώς δείχνει η προσωρινή συμμαχία τους με τους σιίτες στη Συρία. ‘Ένα ισχυρό στοιχείο που ενισχύει την εκτίμησή μας ότι η Ρωσία θέλει να εγχειρίσει τώρα το καθεστώς Άσαντ είναι ότι ο πιο στενός της φίλος μέσα στον σιίτικο κόσμο (τόσο ώστε να τον εκθειάζει ανοιχτά ο Ντούγκιν μέσα από το ιστολόγιο του Katehon), ο πανίσχυρος φασίστας του Ιράκ Μοκτάντα Αλ Σαντρ που είναι σε όλο και πιο ανοιχτή αντίθεση με την τωρινή ηγεσία του Ιράν, κάλεσε προχθές σε παραίτηση τον Άσαντ. (http://www.reuters.com/article/us-mideast-crisis-iraq-syria-sadr-idUSKBN17B070).
Η αήττητη ως τώρα τακτική «σκούπα-φαράσι»
Για να μην βρεθεί λοιπόν σε μια μετωπική σύγκρουση με το Ιράν η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει με τον Άσαντ και ενδεχόμενα και ίσως αργότερα και με τον Καμενέι, την ίδια τακτική που ακολούθησε όταν εγχείριζε ένα-ένα τα τριτοκοσμικά δικτατορικά σοβινιστικά ή επεκτατικά καθεστώτα της λεγόμενης μετασοβιετικής εποχής. Χρησιμοποιούσε δηλαδή για λογαριασμό της, χωρίς η ίδια να εκτίθεται και μάλιστα να παραμένει φίλος του θύματος, την ιμπεριαλιστική ενέργεια των δυτικών ανταγωνιστών του και βασικά εκείνη των ΗΠΑ.
Άνοιγε δηλαδή η Ρωσία των Γέλτσιν και Πούτιν με τρόπο στην αμερικάνικη υπερδύναμη το δρόμο για να επέμβει και να τσακίσει με τη βία όχι αυτές τις δικτατορίες αλλά τις εθνικές πλευρές των τμημάτων των αστικών τάξεων που τις ασκούσαν, δίνοντας τη δυνατότητα στον εαυτό της να τοποθετήσει στη θέση των εγχειριζομένων «εθνικών» δικτατόρων, δηλαδή στην θέση των Μιλόσεβιτς, των Ομάρ, (που δεν είχε εκδηλώσει επεκτατικές διαθέσεις), των Σαντάμ, των Καντάφι, τα πιο δουλικά τσιράκια της ή έστω τα πιο φιλικά της στοιχεία σαν τους Τάντιτς, Νίκολιτς, Σέσελι (Σερβία), τους Καρζάι (Αφγανιστάν), τους Ταλαμπανί και Αλ-Μαλίκι (Ιράκ), και τους Χάφταρ (Λιβύη τώρα), που συχνά εμφανίζονταν και σαν δημοκράτες. Αυτήν την τακτική της Ρωσίας την έχουμε ονομάσει «σκούπα-φαράσι», όπου σκούπα είναι η Αμερική που σαρώνει την υποψήφια προς εγχείρηση χώρα του τρίτου κόσμου, και φαράσι η Ρωσία που την μαζεύει στην σφαίρα κυριαρχίας της. Είχαμε γι αυτό το λόγο και από θέση αρχής και από την άποψη του παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου, καταδικάσει με δύναμη όλες τις παραπάνω στρατιωτικές επεμβάσεις σαν ιμπεριαλιστικές, και είχαμε κιόλας προβλέψει ότι το αποτέλεσμά τους δεν θα ήταν η επέκταση της αμερικάνικης κυριαρχίας στις εγχειριζόμενες χώρες, όπως κραύγαζαν οι ρωσόφιλοι παντού στον κόσμο, αλλά η επέκταση της κυριαρχίας του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν σε σημεία κλειδιά του πλανήτη.
Για να μπορεί να πετύχει το ρώσικο «φαράσι» το σκοπό του έπρεπε η αμερικάνικη «σκούπα» να κάνει μόνη αυτή τη βρωμοδουλειά, δηλαδή να κάνει μόνη αυτή την ανοιχτή επίθεση στην υπό άλωση χώρα και την καθαίρεση της ηγεσίας της, ενώ το «φαράσι» σε όλο αυτό το διάστημα θα παρίστανε τον αγανακτισμένο φίλο της κάθε φορά ποδοπατούμενης χώρας χωρίς όμως να κουνάει ούτε το δαχτυλάκι του για να σώσει την εκκαθαριζόμενη κυβέρνησή της. Εκείνο που έκανε η ρώσικη διπλωματική μηχανή ήταν απλά να εμποδίζει να έρθει στην εξουσία μετά την πτώση του δικτάτορα οποιαδήποτε δημοκρατική φράξια της αστικής τάξης, πράγμα που εύκολα το πετύχαινε όχι τόσο λόγω των εισοδιστικών της ικανοτήτων, αλλά γιατί η διαδοχή μιας βάναυσης δικτατορίας που δεν νικιέται από μια λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, αλλά από μια εξωτερική ιμπεριαλιστική επέμβαση, μπορεί πολύ εύκολα να φέρνει στην εξουσία τα χειρότερα στοιχεία της παλιάς δικτατορίας και της παλιάς κοινωνίας, που μοιραία προσανατολίζονται κάθε φορά προς το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης. Αυτό το κέντρο εδώ και τρεις δεκαετίες δεν είναι πια οι ΗΠΑ, αλλά ο στρατηγικά ανερχόμενος νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας-Κίνας με πολιτικό ηγέτη την πρώτη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι καμιά ως τώρα αμερικάνικη στρατιωτική επέμβαση στον τρίτο κόσμο δεν έφερε στην εξουσία έναν δυτικό αρχηγό, αλλά πάντα έναν φίλο της Ρωσίας (Σερβία, Λιβύη), ή το πολύ του Ιράν (Αφγανιστάν, Ιράκ). Ειδικά σήμερα στο Αφγανιστάν και στις δύο πλευρές της κύριας εσωτερικής αντίθεσης (κυβέρνησης- Ταλιμπάν) το πάνω χέρι το έχει η Ρωσία και όχι οι ΗΠΑ.
Βεβαίως ένας αναγκαίος όρος για την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου είναι η διάβρωση σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό της ανώτατης ηγεσίας των ΗΠΑ από φίλους η πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης, μια ικανότητα που είναι η πιο πολύτιμη κληρομιά που άφησαν οι παλιοί τσάροι στους νέους που την έχουν εξελίξει στον υπέρτατο βαθμό. Όπως δηλαδή είχαμε σύμφωνα με τις αναλύσεις του Μαρξ έναν πράκτορα της Ρωσίας, τον Πάλμερστον στην ηγεσία της αγγλικής υπερδύναμης τον 19ο αιώνα, έχουμε στους 20ο και 21ο δύο προέδρους των ΗΠΑ, τον Κλίντον και τον Ομπάμα αφοσιωμένους φίλους της Ρωσίας, ενώ για να δοθεί το Ιράκ στη Ρωσία και στο Ιράν χρειάστηκε μόνο ένας βλάκας πρόεδρος σαν τον Μπους τον β, με σύμβουλό του έναν προβοκάτορα του Κλίντον, τον Τζορτζ Τένετ, στην θέση του αρχηγού της ΣΙΑ απ όπου διαβεβαίωνε ότι ο Σαντάμ έχει όπλα μαζικής καταστροφής.
Μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο πιο εύκολα θα γίνει τώρα η βρωμοδουλειά όχι απλά με έναν ρωσόφιλο πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά με ένα ολόκληρο ρωσόφιλο επιτελείο που αυτός έχει χτίσει δίπλα του. Βέβαια ούτε τώρα είναι ο στρατιωτικός και ο κατασκοπευτικός μηχανισμός στα χέρια του Τραμπ. Οι ΗΠΑ δεν είναι Ελλάδα. Όμως οι πολιτικοί ελιγμοί του Τραμπ θα είναι ευκολότεροι από αυτούς των προκατόχων του. Ήδη είναι χαρακτηριστικό πόσο εύκολη ήταν η απότομη στροφή του Τραμπ ενάντια όχι μόνο στον Άσαντ, αλλά και η για πρώτη φορά καταγγελία από τον ίδιο και τον Τίλερσον της Ρωσίας ότι δεν ελέγχει όσο πρέπει τον Άσαντ. Βέβαια αυτό εκτός από κάλεσμα στη Ρωσία να πραγματοποιήσει την εγχείρηση είναι και ένα ξεκάρφωμα της στα μάτια του στρατοπέδου Άσαντ, που δεν μπορεί να μην έχει νιώσει ίλιγγο από την εγκατάλειψη της αεροπορίας της στα πλήγματα των ΗΠΑ, εκ μέρους του προστάτη της.
Τίποτα καλό για τους λαούς της Συρίας από την αμερικάνικη επέμβαση
Ελπίζουμε ότι έχουμε ως εδώ κάνει αρκετά κατανοητούς τους λόγους για τους οποίους θεωρούμε τη δηλητηρίαση με τα χημικά και την αμερικάνικη επίθεση στη Συρία μέρος μιας ενιαίας κεντρικά καθοδηγημένης πολιτικής διαδικασίας. Βέβαια δεν την θεωρούμε ενιαία με την έννοια που το κάνουν οι ρωσόφιλοι, και η ίδια η Ρωσία, δηλαδή ότι τα αέρια τα έριξαν μέσω της αντίστασης οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν τα κατοπινά πυραυλικά τους πλήγματα. Τη θεωρούμε ενιαία με την έννοια ότι τα έριξε η πουτινική Ρωσία στα πλαίσια μιας προβοκάτσιας στην οποία συμμετέχει ενεργητικά η προεδρία Τραμπ και στην οποία ευχαρίστως σέρνεται όλος σχεδόν ο αμερικάνικος από ένστικτο υπερεπεμβατικός ιμπεριαλισμός.
Αυτή η στάση μας ενάντια στην αμερικάνικη επέμβαση είναι τέτοια όχι μόνο σαν συνέπεια του συγκεκριμένου ρόλου της, δηλαδή σαν ενδυναμωτή της θέσης του νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού στη Συρία και σε όλο τον κόσμο, αλλά και από θέση αρχής. Από την αρχή του συριακού εμφυλίου έχουμε τη θέση ότι πρέπει να αποδοκιμάζεται κάθε στρατιωτική επέμβαση ξένων δυνάμεων και μάλιστα κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης, ιδιαίτερα υπερδύναμης στο έδαφος της Συρίας. Γι αυτό δεν αποδοκιμάσαμε μόνο την επέμβαση της Ρωσίας αρχικά δι αντιπροσώπου, δηλαδή μέσω Ιράν και Χεζμπολάχ και μετά απ ευθείας, αλλά καταδικάσαμε και την επέμβαση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, και των γάλλων στον πόλεμο ενάντια στον ΙΣΙΣ. Καταδικάσαμε επίσης και την επέμβαση της Τουρκίας, παρόλο που αυτή είχε αρχικά το ελαφρυντικό-πριν βαδίσει για να απελευθερώσει στη Μοσούλη- να έχει δεχτεί πλήγματα κατά αμάχων στο έδαφός της από ένα πρακτόρικο ΡΚΚ το οποίο προσπαθούσε να την περικυκλώσει από τη Συρία.
Αυτό στο οποίο καλούσαμε, αλλά και αυτό μόνο από την ώρα που ο Άσαντ άρχιζε να γενοκτονεί σε βάρος των πληθυσμών που υπεράσπιζαν την αντιπολίτευση, ήταν να δοθεί στην αντι-Άσαντ δημοκρατική αντίσταση και βασικά στον κοσμικό FSA οπλισμός, ιδιαίτερα φορητός αντιαεροπορικός, για να αντιμετωπίσει αρχικά τον Άσαντ και μετά τους ιρανούς και τους ρώσους εισβολείς. Η συριακή αντίσταση ήταν από ένα σημείο και πέρα τόσο μαζική που θα μπορούσε αφού συνέτριβε τον πιο άμεσο και ισχυρό εχθρό της, την ασαντο-ιρανική πανούκλα, να βαδίσει προς τη Ράκα και την Παλμύρα και να τις απελευθερώσει πολύ εύκολα από τους κανίβαλους του ΙΣΙΣ. Και τούτο γιατί η αληθινή δύναμη του ΙΣΙΣ είναι η ανοχή που του δείχνουν οι σουνίτικοι πληθυσμοί και η προσχώρηση αρκετών ανταρτών σε αυτόν από το μίσος τους στον Άσαντ, χωρίς να ξέρουν βέβαια ότι είναι ο Άσαντ που με πολλούς τρόπους βοήθησε τον ΙΣΙΣ να φτιαχτεί και να δυναμώσει (http://www.thenational.ae/world/syria/assad-regime-set-free-extremists-from-prison-to-fire-up-trouble-during-peaceful-uprising, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/403-).
Η πείρα γενικά όλων «των απελευθερώσεων» από φασισμούς και δικτατορίες κύρια από εξωτερικές δυνάμεις και μάλιστα από ιμπεριαλιστικές, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή όπου δεν υπάρχει ένα οποιοδήποτε ισχυρό η κάπως συγκροτημένο αντιιμπεριαλιστικό κέντρο, έχει αποδείξει ότι μια νέα σκλαβιά ακολουθεί την προηγούμενη και μάλιστα μια σκλαβιά που είναι δεμένη με τους πιο καταστροφικούς και βάρβαρους εμφύλιους πολέμους συνδυασμένους με διαμελισμό της χώρας και ασταμάτητες εξωτερικές επεμβάσεις. Με λίγα λόγια η συριακή αντίσταση που χάρηκε προχθές με τις πυραυλικές καρπαζές που έριξε ο νέος ψευτο-πλανητάρχης στον Άσαντ και έμμεσα στο Ιράν, δεν θα αργήσει να διαπιστώσει ότι αυτές ανοίγουν το δρόμο σε χειρότερη βία ενάντια στα πιο δημοκρατικά και αληθινά πατριωτικά κομμάτια της αντίστασης, σε εντονότερο διαμελισμό και ασταμάτητες εθνοκαθάρσεις στη χώρα, σε μεγαλύτερη αναστάτωση και δυστυχία σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ιδιαίτερα οι Τούρκοι και Σαουδάραβες ηγέτες, που τώρα ζητωκραυγάζουν για την «επιτέλους αμερικάνικη αποφασιστικότητα» ενάντια στον σιίτικο άξονα, δεν θα αργήσουν να διαπιστώσουν ότι ο άξονας αυτός απλά θα υποστεί ένα τακτικό πλήγμα τώρα για να περάσει πιο λυσσασμένος από ποτέ στα χέρια του νεοχιτλερικού εκτροφέα πίτμπουλ, για να κατασπαράξει την δυτικόφιλη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα που χτίζουν πύργους στην άμμο, και μετά τον Ερντογάν, που κάνει το θανάσιμο λάθος να προσπαθεί να εκβιάσει την Ευρώπη κάνοντας το φίλο στον Πούτιν. Αλλά ο Πούτιν δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από τους φίλους όσο δεν τους έχει αντικαταστήσει με δούλους.
Όσο για τον παγκόσμιο κνίτη, που ξύπνησε ξαφνικά από τον εφιάλτη του να βλέπει κάθε μέρα στις τηλεοράσεις την αγαπημένη του Ρωσία να σφάζει τον άοπλο λαό της Συρίας και να πρέπει να πίνει το πικρό ποτήρι των «ίσων αποστάσεων από όλους τους ιμπεριαλιστές», αυτός γέμισε τώρα ευτυχία. Νομίζει ότι μπορεί ξανά να βγει στους δρόμους με τα καταχωνιασμένα πανό του και να φωνάξει κάτω από τα χειροκροτήματα των λαών «ενάντια στην αμερικάνικη επέμβαση σε μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη Συρία». Μόνο που τώρα είναι άγρια εκτεθειμένος και τραγικά γελοίος, γιατί ο αμερικάνος επεμβασίας εξαπολύει τους πυραύλους και τις βόμβες του από βάσεις έξω από τη χώρα, ενώ μέσα στη χώρα, προσκεκλημένος από μια κυβέρνηση αισχρής μειοψηφίας, δηλαδή καθαρά σαν κατοχική δύναμη είναι εγκατεστημένη με τις βάσεις της και με τις βάσεις των ιρανών φίλων της εισβολέων και κατακτητών μόνο η αγαπημένη του υπερδύναμη. Και όλοι ξέρουν ότι επί τόσα χρόνια ο παγκόσμιος αυτός ψευτο-κομμουνιστής ξέχασε να κάνει έστω μια εκδήλωση για να καταγγείλει αυτούς τους σφαγείς, αυτές τις απόλυτα αντιλαϊκές, αντιδημοκρατικές και αντιανεξαρτησιακές κατοχικές δυνάμεις.
Δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα δικά του. Μπορείς ατιμώρητα να αγαπάς μια κρυμμένη υπερδύναμη αλλά όχι όταν αποκρουστική και με καταματωμένα χέρια βαδίζει αλαζονικά στο ξέφωτο της ιστορίας.
Το πιο μεγάλο κέρδος από τον ατέλειωτο πόνο του συριακού λαού πιστεύουμε ότι θα είναι ότι δεν θα αργήσει να ξεπροβάλει για να πάρει τα μαθήματά της από αυτόν μια νέα παγκόσμια αριστερά ίσως και ένα νέο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.