Μόλις πριν λίγες βδομάδες η ελληνική κυβέρνηση ήταν η πρώτη από τις λίγες που έβαλε βέτο στην πρόταση του Μακρόν στην ΕΕ να μην επιτρέπεται στην Κίνα να αγοράζει στρατηγικής σημασίας και πολύ ψηλής τεχνολογίας ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, και το βέτο πέρασε.
Ο κύριος στόχος της προεδρίας Μακρόν, στόχος στον οποίο έχει μαζί του όλη σχεδόν τη γαλλική μονοπωλιακή αστική τάξη, νομίζουμε ότι είναι να χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση Τσίπρα και τη χρεωκοπημένη Ελλάδα για να κερδίσει πολιτικούς και οικονομικούς πόντους από τη Γερμανία για να ισχυροποιήσει τη δική της κλονισμένη τα τελευταία χρόνια θέση στην ΕΕ. Αυτό θέλει να το αποδείξει ιδιαίτερα στο ανερχόμενο λεπενικό φασιστικό ιμπεριαλιστικό ρεύμα.
Η γαλλική θέση έχει αδυνατίσει πολύ τα τελευταία χρόνια από τη φθίνουσα παραγωγική της κατάσταση σε σχέση με τις βόρειες βιομηχανικές χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα με τη Γερμανία, πράγμα που την αδυνατίζει εκτός από οικονομικά και πολιτικά. Ένας δεύτερος αλλά αρκετά ουσιαστικός στόχος της προεδρίας Μακρόν σε αυτό το ταξίδι είναι να διασφαλίσει για τα γαλλικά πετρελαϊκά μονοπώλια τον αναμενόμενο πακτωλό των υδρογονανθράκων των κυπριακών θαλασσών.
Και για τους δύο αυτούς στόχους ο Μακρόν χρειάζεται τον Τσίπρα. Εννοείται ότι ο Τσίπρας χρειάζεται από άμεση πρακτική άποψη τον Μακρόν για να εξασφαλίσει μια πολιτική νίκη με το κόψιμο του χρέους από τη Γερμανία ή σε πρώτη φάση να πιεστεί η Γερμανία για να δοθούν στην κυβέρνησή του λεφτά που θα εξισορροπούν σε ένα βαθμό τα ασταμάτητα μέτρα πείνας που προκαλεί το παραγωγικό σαμποτάζ που κάνει η συμμορία για να εξυπηρετήσει τα ρωσικά αφεντικά της. Ειδικά από το τέλος του χρόνου θα αρχίσει το κλείσιμο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που έχουν πια εξαντληθεί εντελώς. Η ΓΕΣΕΒΕ μιλάει για 13000 επιχειρήσεις και 21000 εργαζόμενους (http://www.huffingtonpost.gr/2017/09/05/oikonomia-ereyna-gsevee-mikromesaies-epixeiriseis_n_17910782.html). Ακόμα η χώρα ζει με κάποιες ανάσες από τον τουρισμό. Ο χειμώνας όμως που έρχεται αναμένεται να είναι ο χειρότερος ως τώρα γιατί τα δημόσια έσοδα θα πέφτουν από την αναδουλειά, την ανεργία, τη μαύρη εργασία, και επειδή όλα τα μεγάλα έργα είναι μπλοκαρισμένα. Έτσι η συμμορία θα βρίσκει τα λεφτά για μισθούς, συντάξεις, υγεία κλπ με νέα μνημόνια που την πολιτική ευθύνη τους θα την αναλαμβάνουν ευχαρίστως όπως πάντα οι ευρωπαίοι δανειστές. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά των πρακτόρων της Ρωσίας που προκαλούν τα μνημόνια. Έτσι μικραίνουν τα ποσοστά των φίλων της Ευρώπης στα γκάλοπ και μεγαλώνουν αυτά της Ρωσίας. Ήδη είμαστε στο 30% Ευρώπη, 70% Ρωσία που το μόνο που έχει προσφέρει αυτά τα χρόνια στην πεινασμένη Ελλάδα είναι να της πουλάει το πιο ακριβό φυσικό αέριο της Ευρώπης.
Όμως πάνω απ όλα ο Τσίπρας χρειάζεται το Μακρόν για να δυναμώσει τον κεντρικό στόχο της ρώσικης διπλωματίας που είναι σήμερα η ενδυνάμωση του μετώπου του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο το έστησε στην νέα πολιτική του βάση η συμμορία Τσίπρα με τη βοήθεια της Ιταλίας του ρωσόφιλου Ρέντζι και κυρίως της Γαλλίας του Ολάντ. Παρά το γεγονός ότι η Γαλλία είναι χώρα του Βορρά, θέλει από ιμπεριαλιστικό ζήλο και αξιοποιώντας τις παλιές της σχέσεις σαν μεγάλης δύναμης να γίνει αρχηγός όλου του μεσογειακού ευρωπαϊκού Νότου. Το μέτωπο του Νότου έχει σαν στόχο για τη Γαλλία την πολιτική πρωτοκαθεδρία της απέναντι σε μια ισχυρή οικονομικά Γερμανία στα πλαίσια όμως μιας γενικά ενωμένης Ευρώπης.
Αλλά για τους ρωσόδουλους της Ελλάδας το μέτωπο του Νότου έχει σαν στόχο την πολιτική απομόνωση της Γερμανίας και την βαθειά πολιτική και οικονομική διάσπαση της Ευρώπης. Είμαστε σίγουροι ότι από αυτή την υπόθεση θα βγει χαμένη όχι μόνο η Γερμανία, αλλά και η Γαλλία. Κι αυτό όχι γιατί ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς είναι καλύτεροι διπλωμάτης από τους γάλλους ομολόγους τους, αλλά γιατί είναι καλύτερη η ρώσικη διπλωματία που τους καθοδηγεί βήμα βήμα και η οποία έχει πίσω της πολύ περισσότερους πράκτορες και μάλιστα στις καγκελαρίες και τους χαλαρούς θεσμούς της Ευρώπης, πολύ περισσότερες στρατιωτικές βάσεις και πολύ περισσότερα πυρηνικά από όσα Γαλλία. Αλλά έτσι είναι οι ιμπεριαλιστές. Ακόμα και όταν ξεπέφτουν θέλουν ηγεμονία εκεί όπου τους παίρνει. Η Γαλλία από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην ΕΕ και μάλιστα με πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις αναζήτησε και αρκετά σύντομα πέτυχε ουσιαστικά την πολιτική πρωτοκαθεδρία χάρη στο ταυτόχρονο βέτο της στον ΟΗΕ, στα πυρηνικά της και στον πολεμικό στόλο της που δεν είχε η Γερμανία, και κατοπινά χάρη στη συμμετοχή της στην καρδιά της ΕΕ, την Ευρωζώνη, που δεν την ήθελε η ατλαντική και κοινοπολιτειακή Αγγλία.
Αντίθετα με τη γαλλική μονοπωλιακή αστική τάξη που είχε αυτές τις βλέψεις η γερμανική μονοπωλιακή αστική τάξη, ιμπεριαλιστική κι αυτή, έχει φάει τέτοιο τράκο στον β’ παγκόσμιο πόλεμο που ήταν η μόνη που είχε την αξιοπιστία να συσπειρώσει γύρω της μια ισχυρή βιομηχανική μη εθνικιστική Ευρώπη. Οι γερμανοί είχαν βγάλει το δίδαγμα από την άνοδο του ναζισμού ότι η ίδια η Γερμανία αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ θα έπρεπε να πάρουν μέτρα να μην χρεωκοπήσουν για να μην εμφανιστεί ένας νέος χιτλερισμός, σαν εκείνο του 1930. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι σήμερα κύρια οικονομικού χρηματιστικού τύπου, δηλαδή ιμπεριαλισμός εξαγωγής κεφάλαιου και ψηλής τεχνολογίας εμπορευμάτων, και γι αυτό το λόγο ιμπεριαλισμός χωρίς έντονες πολιτικοστρατιωτικές ηγεμονικές βλέψεις, πράγμα βέβαια που δεν αποκλείεται να γίνει κάποτε αλλά αν αυτό συμβεί θα είναι μετά από μια πολύ βαθειά οικονομική και πολιτική κρίση. Για τους παραπάνω λόγους η Γερμανία δεν κάνει εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις και νοιάζεται μόνο για την άμυνα της Ενωμένης Ευρώπης.
Αντίθετα η Γαλλία επεμβαίνει στρατιωτικά παντού, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή (δες Συρία) και κυρίως στην Αφρική (Μαλί, Τσαντ, Ακτή του Ελεφαντοστού, Λιβύη) σε χώρες όπου οι γάλλοι μονοπωλιστές πάντα αναπολούν την παλιά τους κυριαρχία και επίσης διατηρούν κάποιες κάπως ισχυρές οικονομικές και πολιτικές θέσεις. Οι ιμπεριαλιστικές της βλέψεις είναι και ένας αρνητικός λόγος που κάνει τη Γαλλία να θέλει να έχει την πολιτική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη. Κυρίως μάλιστα είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο η Γαλλία έχει μια πολύ πιο έντονη ροπή από τη Γερμανία και την Αγγλία να συμβιβάζεται με τη Ρωσία και να ξερογλύφεται με κάτι τσιράκια της σαν τον Τσίπρα. Πρόκειται για το ότι εξασφαλίζει από αυτήν το προνομιακό δικαίωμα της επέμβασης στις πρώην αποικίες της του τρίτου κόσμου αλλά και γενικότερα σε χώρες στις οποίες από παλιά είχε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και αρκετά ισχυρές θέσεις όπως είναι η Ελλάδα. Όχι τυχαία πρωτοπόρα σε φιλορωσισμό στη Γαλλία είναι τα πετρελαϊκά μονοπώλια της Τοτάλ και της Ελφ, που εξασφαλίζουν την εξαιρετικά προσοδοφόρα και προνομιακή πρόσβασή τους σε χώρες, όπως η Αγκόλα, ή το Ιράν χάρη στις καλές τους σχέσεις με τη Ρωσία και τους συμμάχους της. Είναι άλλωστε για να κρατάει στο χέρι τη Γαλλία που το ελληνικό και το κυπριακό ρωσόδουλο καθεστώς έδωσαν στους πετρελαιάδες της Γαλλίας τα οικόπεδα στις θάλασσες της Κύπρου με πρώτο αποτέλεσμα το γαλλικό πολεμικό ναυτικό να βρεθεί δίπλα στα γεωτρύπανα κόντρα στην Τουρκία. Μάλιστα αμέσως μετά ο Μακρόν με πολιτικό επιθετικό τρόπο ζήτησε να σταματήσει η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ρίχνοντας κι αυτός άλλη μια κλωτσιά μετά τη Μέρκελ για να πάει στην αγκαλιά της Ρωσίας.
Τίποτα καλό δεν πρόκειται να βγει από το νέο αυτό φούντωμα της ελληνογαλλικής συμμαχίας, ούτε καν σε βραχυπρόθεσμη βάση, πέρα από τις μεγάλες ζημιές που θα γίνουν στην Ευρώπη από τη διάσπασή της και το δυνάμωμα των νεοχιτλερικών. Εννοούμε κάποιες λίγες γαλλικές επενδύσεις μπορούν νάρθουν αλλά μόνο κουβαλώντας στην πλάτη τους, τους κινέζους και τους ρώσους (http://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/σαμποταζ-–-ρωσοκινεζικη-διεισδυση/item/818-). Οι αυτοδύναμες μεγάλες γαλλικές επιχειρήσεις που επένδυσαν στην Ελλάδα κατά κανόνα έφυγαν τρέχοντας και με μεγάλη χασούρα γεμάτες (Καρφουρ, Κρεντι Αγκρικόλ, Σοσιετέ Ζενεράλ). Από την άλλη αν κουρευτεί ή ρυθμιστεί ευνοϊκά κάποιο δάνειο ή αν μαλακώσουν λίγο κάποια μέτρα πείνας από την τρίτη αξιολόγηση, ή αν δοθεί κανένα νέο ευρωπαϊκό πακέτο όλα αυτά θα μετατραπούν σε χάσιμο στο λεφτό γιατί όταν αναθαρρεί η συμμορία κάνει περισσότερο σαμποτάζ και όταν πάρει χρήμα στα χέρια της αυτό πάει σε κατασκευή παρασιτικού κομματικού στρατού και διάφορες ρεμούλες. Κάθε ανάσα του Τσίπρα είναι πάντα λίγος ακόμα θάνατος για την Ελλάδα.