Τεράστιο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την κόλαση φέρουν οι χοντρόπετσοι, παρακμασμένοι και μυωπικοί δυτικοί μονοπωλιστές που, στο όνομα της πάλης ενάντια στον ISIS, έχουν πια υποταχθεί πλήρως στη ρωσική γραμμή εισβολής και κατοχής της Συρίας.
«Ειρήνη δίχως αρχές» είναι η γραμμή που βασικά ακολουθεί η σε πτώση αμερικανική υπερδύναμη και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί της που στην ηγεσία τους είναι διαβρωμένοι από ανθρώπους του Κρεμλίνου που έχουν μεθοδικά προωθηθεί από αυτό και τους σοσιαλφασίστες και φασίστες συμμάχους του στην εξουσία. Η γραμμή της «Ειρήνης δίχως αρχές» ευνοεί μόνο την ανερχόμενη ρωσική υπερδύναμη, που επιδιώκει έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο και δεν αισθάνεται καθόλου άβολα όταν παραβιάζει συμφωνίες ή εκεχειρίες που η ίδια έχει προωθήσει.
Μ’ αυτή τη γραμμή σύρθηκαν λοιπόν από τη Δύση στις αρχές Φλεβάρη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το καθεστώς της Δαμασκού αντιστασιακές δυνάμεις, που στο μεταξύ είχαν συγκροτηθεί σε συνασπισμό 34 ομάδων με την επωνυμία «Ανώτατη Επιτροπή Διαπραγμάτευσης» (HighNegotiatingCommittee) με πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας, στη Γενεύη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Το πόσο εκτός πραγματικότητας και τραβηγμένη από τα μαλλιά ήταν αυτή η διαπραγμάτευση αποδεικνύει το γεγονός ότι κατά την πρώτη ημέρα οι δύο αντιπροσωπείες αρνήθηκαν να κάτσουν μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Κι ενώ ο αμερικανός ΥΠΕΞ Τζ. Κέρρυ μάλωνε τους εκπροσώπους της αντίστασης για το «θράσος» τους να θέτουν προϋποθέσεις στις συνομιλίες (βλ. NewYorkTimes, 9/2) – στην πραγματικότητα ζητούσαν να σταματήσουν οι ρωσικοί βομβαρδισμοί και να βρεθεί μια λύση για τους πολιορκημένους λιμοκτονούντες – οι δυνάμεις του καθεστώτος και των συμμάχων του είχαν ξεκινήσει την εκστατεία τους για την κατάληψη του ανατολικού τμήματος του Χαλεπιού, που παραμένει το τελευταίο μεγάλο προπύργιο της αντίστασης. Τα ρωσικά βομβαρδιστικά και οι πύραυλοι του ρωσικού στόλου ισοπεδώνουν την πόλη εκτοπίζοντας δεκάδες χιλιάδες κατοίκους μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει το Λευκό Οίκο είναι η επανάληψη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο καθεστώς και την αντίσταση με την προοπτική σχηματισμού ενιαίας κυβέρνησης.
Στις 12 Φλεβάρη ο ρώσος κι ο αμερικανός ΥΠΕΞ ανακοίνωναν από τη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο ότι επιτεύχθηκε νέα συμφωνία για μία προσωρινή «παύση των εχθροπραξιών» της οποίας τις λεπτομέρειες για την επιστροφή στο διάλογο θα καθόριζε μια ομάδα εργασίας της Διεθνούς Ομάδας Στήριξης της Συρίας (δηλ. των ενδιαφερόμενων 17 κυβερνήσεων και 3 οργανισμών) υπό τις Ρωσία-ΗΠΑ. Η κατάπαυση των εχθροπραξιών θα ξεκινούσε μέσα σε μία βδομάδα από την αναγγελία της όμως κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε αφού σ’ αυτό το διάστημα οι μάχες συνεχίστηκαν. Οι βομβαρδισμοί σε νοσοκομεία, σχολεία και συγκεντρώσεις προσφύγων εντάθηκαν με στόχο τη δημιουργία ενός νέου προσφυγικού κύματος προς την Τουρκία. Σ’ αυτό το διάστημα οι δυνάμεις του καθεστώτος προωθήθηκαν στα βόρεια του Χαλεπιού συναντώντας τις επίσης προελαύνουσες δυνάμεις των κούρδων σοσιαλφασιστών των PYD-YPGκαι αποκόβοντας τη συριακή αντίσταση από το διάδρομο τροφοδοσίας της με αφετηρία τα τουρκικά σύνορα.
Να γιατί η συριακή αντίσταση είναι θυμωμένη με την ελεεινή στάση των ΗΠΑ που δεν της παρέχουν πλέον ισχυρή διπλωματική στήριξη και κυρίως δεν επιτρέπουν στους συμμάχους τους Τουρκία και Σ. Αραβία να την προμηθεύσουν με αντιαεροπορικούς πυραύλους για να αντιμετωπίσουν τους βομβαρδισμούς, με το πρόσχημα ότι αυτοί θα μπορούσαν να πέσουν στα χέρια... εξτρεμιστών λες και υπάρχουν μεγαλύτεροι εξτρεμιστές από τους υπερεξοπλισμένους γενοκτόνους της συμμορίας Πούτιν-Άσαντ. «Οι άνθρωποι τους οποίους οι Αμερικανοί προσπάθησαν να χρηματοδοτήσουν είναι τώρα στόχοι ενός εχθρού που βομβαρδίζει χωρίς έλεος ή διάκριση, και οι Αμερικάνοι δεν έχουν πρόβλημα μ’ αυτό;» είπε ένα μέλος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) στο Χαλέπι συμπληρώνοντας: «Δεν άξιζαν ποτέ την εμπιστοσύνη μας» (TheGuardian, 14/2).
Όσο κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα αποδυναμώνονται οι δημοκρατικές-πατριωτικές δυνάμεις τόσο περισσότερο οι σουνίτες που τις στελεχώνουν θα στρέφονται στην αγκαλιά του ισλαμοναζισμού, δηλ. του ISIS και του Μετώπου αλ Νούσρα (FinancialTimes, 12/2), το οποίο είναι στην πραγματικότητα ένα παρακλάδι της Αλ Κάιντα που έχει εισχωρήσει σε τμήματα του σουνίτικου πληθυσμού της αντιπολίτευσης για να την προβοκάρει.
Ο ρωσικός επεμβατισμός αποτελεί σήμερα «κόκκινο πανί» για όλους τους σουνίτες της Συρίας και όλης της Μέσης Ανατολής. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει εμποδίσει το προοδευτικό πέρασμά τους στο πλευρό αυτών των προβοκατόρικων δημιουργημάτων του Κρεμλίνου που θέλουν να εμφανίζονται σαν οι μόνοι προστάτες τους: «Ναι, το ISIS είναι ανηλεές και κάνει τρομαχτικά πράγματα, αλλά το καθεστώς κάνει χειρότερα», είπε o 20χρονος Χαλίλ Εφράτι που εγκατέλειψε το σπίτι του στη Ράκα. Η έντονη δραστηριότητα των σιιτικών συμμοριών του εξωτερικού στη μάχη του Χαλεπιού, με τη σεχταριστική ρητορική που τις διακρίνει και την αδυναμία τους να εξασφαλίσουν μία σταθερή εδαφική επικράτεια με σουνιτικό πληθυσμό, έχει βοηθήσει πολύ στην ενίσχυσή του ISISκαι του Μετώπου αλ Νούσρα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η πολύμηνη κόντρα του Μετώπου αλ Νούσρα με άλλες φράξιες των ανταρτών για μεγαλύτερο έλεγχο του Χαλεπιού έκλινε υπέρ της συμμορίας μόνο μετά την προώθηση των καθεστωτικών δυνάμεων: «Αφότου το καθεστώς έσπασε την πολιορκία των Νουμπόλ και Ζαχράα, ένα μαζικό κομβόι του Μετώπου αλ Νούσρα περίπου 100 οχημάτων κινήθηκε μέσα στο Χαλέπι την περασμένη βδομάδα, όπως έκανε μία φράξιά του στη Ντεράα το Δεκέμβρη κι άλλη μία από την Αζάζ τον Αύγουστο» (TheGuardian, 14/2). Με λίγα λόγια η συμμορία Πούτιν-Άσαντ χτυπώντας αποκλειστικά τη δημοκρατική σουνίτικη αντιπολίτευση, δουλεύει συνειδητά για το δυνάμωμα των ομοϊδεατών και στην ουσία στρατηγικών συμμάχων της Αλ Κάιντα και ISIS.
Σιγά-σιγά διαμορφώνεται μία πιο μόνιμη κατάσταση στην οποία οι δύο υπερδυνάμεις φαίνονται να μοιράζουν ρόλους, αλλά στην πραγματικότητα τη διανομή κάνει η μία εξ αυτών: Η Μόσχα ενισχύει άμεσα τη θέση της στα δυτικά παράλια, όπου κατοικούν αλεβίτες, χριστιανοί, δρούζοι καθώς και αρκετοί σουνίτες μουσουλμάνοι για να τους θέσει υπό την καθοδήγηση της Δαμασκού (με τα πρόσωπα που η ίδια θα προωθήσει στην ηγεσία), των ιρανών μουλάδων και του Μετώπου αλ Νούσρα αντίστοιχα. Στα ανατολικά αφήνει τις ΗΠΑ να βομβαρδίζουν το ISIS χωρίς να το καταστρέφουν αφού κανείς στρατός στο έδαφος, όπως π.χ. ο FSA, δεν υπάρχει σήμερα να χτυπήσει τον ISIS, έτσι ώστε να ενισχύεται ο αντιδυτικισμός μέσα στο σουνιτικό πληθυσμό. Υπάρχει μόνο το PΚΚ και το συριακό εξάρτημα του, το PYD-YPG, που έρχονται σε κάποια εντελώς περιορισμένη τοπικά σύγκρουση με τον ISIS, όχι για να νικηθεί ο τελευταίος, αλλά για να αποκτήσει το PΚΚ τον έλεγχο όλων των νότιων συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία.
Το ότι η Ρωσία επιδιώκει μια τέτοια μοιρασιά φάνηκε από την απάντηση που έδωσε ο Τσούρκιν, ο ρώσος απεσταλμένος στον ΟΗΕ (ο κάποτε εκπρόσωπος της Ρωσίας στο βοσνιακό που είχε αναλάβει να διαμελίσει τη Βοσνία), όταν ο Άσαντ, ο αναθαρρημένος πια κολαούζος του Πούτιν, εξέφρασε την εντελώς γελοία πρόθεσή του να ξαναπάρει ολόκληρη τη χώρα: «Η Ρωσία έχει επενδύσει πολύ σοβαρά σ’ αυτή την κρίση, πολιτικά, διπλωματικά και τώρα επίσης στρατιωτικά», «Επομένως θα θέλαμε και ο Άσαντ να ανταποκριθεί σ’ αυτό» (AFP, 19/2). Η απάντηση του Τσούρκιν κατέστρεψε μια για πάντα το επιχείρημα περί «νόμιμης» ρωσικής επέμβασης και περί «σεβασμού της ανεξαρτησίας» και της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας που υποτίθεται ότι επιδιώκει το Κρεμλίνο.
Μπροστά στην απειλή που αντιπροσωπεύει για την ασφάλειά τους η σφοδρή επέλαση Μόσχας-Τεχεράνης στη Συρία, Τουρκία και Σαουδική Αραβία ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα πιο ευνοϊκό έδαφος για τη συριακή αντίσταση. Η Σαουδική Αραβία έστειλε μαχητικά αεροσκάφη και στρατιωτικό προσωπικό στην τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ και τώρα εξετάζει το ενδεχόμενο αποστολής πυραύλων εδάφους-αέρα στους σύριους αντικαθεστωτικούς ενώ η Τουρκία άρχισε να βομβαρδίζει θέσεις των κούρδων ανταρτών κοντά στα σύνορά της. Οι τελευταίοι αποτελούν παρακλάδι του ρωσόδουλου ΡΚΚ, που έχει αναθερμάνει τη δολοφονική δράση του στο εσωτερικό της Τουρκίας απειλώντας τη με διαμελισμό. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι το ΡΚΚ έσπασε αποκλειστικά με δική του ευθύνη τη διαδικασία επίλυσης του κουρδικού με δημοκρατικούς όρους η οποία είχε ξεκινήσει ο Ερντογάν με συνομιλίες και με μέτρα κατ’ αρχήν γλωσσικής και πολιτικής ελευθερίας για τους κουρδικούς πληθυσμούς. Αυτή τη διαδικασία, που είχε δώσει σημαντικούς καρπούς για την κουρδική εθνική μειονότητα, την είχε αποδεχτεί το ΡΚΚ αλλά την έσπασε μόλις η Ρωσία, μέσω του φίλου της Γκιουλέν, κήρυξε γενικευμένο πολιτικό πόλεμο στο κόμμα του Ερντογάν.
Όμως η Ουάσιγκτον στηρίζει και εξοπλίζει τα PYD-YPG γιατί τα θεωρεί ανάχωμα στον ISIS. Γράφαμε εδώ κι ένα χρόνο περίπου ότι αυτός ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος που οι προβοκάτορες του ISIS έδωσαν τη μάχη του Κομπανί, που στερείτο αληθινής στρατηγικής σημασίας γι αυτούς. Γραφαμε το Νοέμβρη του 2014: «Χωρίς την επίθεση του ΙΣΙΣ στο Κομπανί το ΡΚΚ θα ήταν ένας περιθωριακός παίχτης στην μεσανατολική και στην τουρκική πολιτικοστρατιωτική σκηνή. Τώρα μπήκε στο κέντρο της και μάλιστα με την έγκριση της Δύσης, που ως χθες το θεωρούσε μια τρομοκρατική οργάνωση που πραγματικά ήταν- και όχι με την επαναστατική εκδοχή του όρου. Και μπήκε στο κέντρο της σαν μια εσωτερική δύναμη της Τουρκίας και σαν μια εξωτερική δύναμη απομόνωσης και αποσταθεροποίησης της Τουρκίας. (…) Η προσβολή του ιρακινού Κουρδιστάν από τον ΙΣΙΣ είχε νόημα γιατί η νίκη του θα σήμαινε έλεγχο μέρους των κουρδικών πετρελαίων. Όμως η επίθεση του ΙΣΙΣ στο Κομπανί και η μακρόσυρτη πολιορκία του δεν είχαν κανένα άλλο νόημα από το να δώσουν μια πελώρια πολιτική βοήθεια στο ΡΚΚ και να απομονώσουν διπλωματικά σε πρωτοφανές επίπεδο την κυβέρνηση Ερντογκάν με την ακατάλληλη προπαγανδιστική δουλειά από τις δύο υπερδυνάμεις» (oakke.gr, 2/11/14). Χάρη στην ξώφαλτση μάχη τους με τον ISIS τώρα τελευταία τα PYD-YPG πάνε τώρα να κάνουν μια φριχτή ζημιά υπέρ του ISIS. Πάνε να κόψουν τις διόδους μέσω των οποίων η Τουρκία μπορεί να δίνει όπλα στην αντίσταση, που το κέντρο της είναι το πολιορκημένο Χαλέπι. Αν αυτή η αντίσταση πνιγεί από τον Άσαντ-Πούτιν, τότε όλος ο σουνίτικος πληθυσμός θα γίνει πολιτική λεία του ISIS. Όποιος σκοτώνει την πατριωτική και δημοκρατική αντίσταση στον Άσαντ, δυναμώνει τον ISIS. Με αυτήν την έννοια Ομπάμα και PΚΚ δουλεύουν για τον ISIS ενώ παριστάνουν τον πιο ορκισμένο εχθρό του.
Έτσι σε τηλεφωνική του συνομιλία με τον Ερντογάν ο Ομπάμα κάλεσε την Τουρκία να επιδείξει αμοιβαία αυτοσυγκράτηση με τους κούρδους αντάρτες!!! Την ίδια στιγμή, εμποδίζεται η επιδιωκόμενη από την Άγκυρα χερσαία επέμβαση για τη δημιουργία μίας «ασφαλούς ζώνης» στο βορρά, ο Ολάντ κάνει λόγο για ενίσχυση του κινδύνου πολέμου με τη Ρωσία από την τουρκική ανάμιξη ενώ μαζί με τον επίσης ρωσόφιλο Ρέντσι προωθούν χαλάρωση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας για το Ουκρανικό.
Το καλό στην υπόθεση είναι ότι ολοένα και περισσότεροι δυτικοί αστοί πολιτικοί καταγγέλλουν την εγκληματική στάση που ακολουθεί η Δύση και ιδιαίτερα η αμερικανική ηγεσία Ομπάμα στη Συρία. «Αυτή είναι διπλωματία στην υπηρεσία της στρατιωτικής επίθεσης, και λειτουργεί επειδή εμείς την επιτρέπουμε», είπε ο αστοδημοκράτης αμερικανός γερουσιαστής Μακ Κέην από το Μόναχο, καταγγέλλοντας επίσης την προσπάθεια της Μόσχας «να διογκώσει την προσφυγική κρίση και να τη χρησιμοποιήσει σαν όπλο για τη διάσπαση της βορειοατλαντικής συμμαχίας και την υπονόμευση του ευρωπαϊκού σχεδιασμού» (FinancialTimes, 14/2). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου συμμερίζεται τη θέση που λέει ότι η συμφωνία για «παύση των εχθροπραξιών» είναι μια μεγάλη νίκη για τη Ρωσία και το Ιράν: «Αυτή η συμφωνία της λεγόμενης παύσης των εχθροπραξιών τους επιτρέπει να σταθεροποιηθούν και να προετοιμαστούν για παραπέρα προώθηση ενώ αποτρέπουν την αντιπολίτευση που υποστηρίζεται φαινομενικά από τις ΗΠΑ απ’ το να επιχειρήσει να αναιρέσει οποιαδήποτε από τις καταχτήσεις τους» (στο ίδιο, 12/2). Αρκετοί είναι εκείνοι που ανακαλύπτουν ομοιότητες ανάμεσα στα γεγονότα του Χαλεπιού και του Ντεμπάλτσεβε της Ουκρανίας. Ανάμεσά τους ο ουκρανός υπουργός εξωτερικών Π. Κλίμκιν που διαπιστώνει ότι: «Ενώ επίτηδες αφήνει την όλη διαδικασία διαπραγματεύσεων στη Συρία να αποτυγχάνει, [η Ρωσία] αρχίζει να πιέζει για εντελώς διαφορετικές διαπραγματεύσεις».
Αν οι λαοί και οι χώρες που θέλουν την ειρήνη δε βοηθήσουν τη συριακή αντίσταση να ανασάνει, αν δεν καταγγείλουν την επέμβαση της ρωσικής χιτλερικής υπερδύναμης στη Συρία και τη βρόμικη στάση της Δύσης που της δίνει ώθηση τότε ο συριακός πόλεμος κινδυνεύει να γίνει παγκόσμιος. Στη Συρία δεν κρίνεται μόνο και δεν κρίνεται τόσο το μέλλον της Μέσης Ανατολής, όσο κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης που θα γίνει μια χαψιά από τον Χίτλερ-Πούτιν, ιδιαίτερα αν η Τουρκία νικηθεί στην αντιπαράθεση με τον τελευταίο και περάσει στο ρώσικο στρατόπεδο ή έστω σε μια αρνητική ουδετερότητα σαν κι αυτή που διάλεξε στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016