Την ίδια ώρα, σε άλλα παγκόσμια μέτωπα οι δυνάμεις του Άξονα και των συμμάχων του σημειώνουν ταπεινωτικές ήττες. Στη Μιανμάρ το αντάρτικο κατά του φιλορωσικού φασιστικού καθεστώτος κερδίζει τη μία πόλη μετά την άλλη, ενώ τον περασμένο Ιούλη στο Μαλί τουαρέγκ αυτονομιστές έστησαν ενέδρα σε αυτοκινητοπομπή σκοτώνοντας 84 στρατιώτες της ρωσικής μισθοφορικής ομάδας Βάγκνερ και 47 στρατιώτες της φασιστικής χούντας της αφρικανικής χώρας. Οι ρώσοι μισθοφόροι έχουν καταγγελθεί από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για εγκλήματα όπως είναι μαζικές σφαγές, βιασμοί και βασανισμοί αμάχων.
Διαρκώς εμφανίζονται κινήματα αντίστασης του λαού ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα, φιλικά ή υποτακτικά στον Άξονα. Στη Λατινική Αμερική το σοσιαλφασιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας δεν έχει συνέλθει ακόμα από τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις που πυροδότησε το εκλογικό πραξικόπημα του περασμένου Ιούλη. Στην Ασία το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Τεχεράνης που κατάστειλε προσφάτως με πρωτοφανή ωμότητα το ηρωικό γυναικείο κίνημα για δημοκρατία είναι τόσο τρομοκρατημένο από την ορμή αυτού του κινήματος που δεν τόλμησε να τιμωρήσει τη φοιτήτρια Αχού Νταριαιέι η οποία γδύθηκε και έμεινε με τα εσώρουχα της σε δημόσια θέα για να διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση που υπέστη από τις παραστρατιωτικές συμμορίες των «φρουρών της επανάστασης».
Στη Δύση η προώθηση του ρωσοκινεζικού άξονα, η άνοδος της κλασικής ακροδεξιάς και η άλωση των κυβερνήσεων από φιλικά προσκείμενες στα ανατολικά αφεντικά δυνάμεων δεν γίνεται χωρίς την αντίσταση του λαού. Τέτοια κινήματα έχουν ξεσπάσει σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης όπως είναι η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Ρουμανία.
Σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης ο λαός απέτρεψε την αναρρίχηση στην εξουσία των πουτινικών καθαρμάτων. Υπάρχει το παράδειγμα της Γαλλίας όπου μια πρώτη εκλογική νίκη της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές, νίκη που οφείλεται στις αδυναμίες του φιλελεύθερου αστοδημοκρατισμού, μετατράπηκε στη συνέχεια σε συντριπτική εθνική κοινοβουλευτική ήττα, και εκείνο της Μολδαβίας όπου η φιλοευρωπαία πρόεδρος Σάντου κέρδισε τις εκλογές σε βάρος του ρωσόδουλου Στογιανόλιο ενώ στο δημοψήφισμα που διενεργήθηκε υπερψηφίστηκε, έστω οριακά, η συνταγματική αναφορά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Στη Γερμανία σημειώνονται μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο ακροδεξιό ρωσόδουλο AfD.
Στην Ουγγαρία στις 5/10 χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τις εγκαταστάσεις της κρατικής ραδιοτηλεόρασης για να διαμαρτυρηθεί για τη χειραγώγηση των ΜΜΕ από το κόμμα του πρωθυπουργού Όρμπαν και να απαιτήσει τη σύσταση ενός ανεξάρτητου φορέα. Στη Σλοβακία οι απόπειρες του ρωσόδουλου πρωθυπουργού Φίτσο να ελέγξει μεταξύ άλλων τη δικαιοσύνη (προσπάθεια να καταργήσει την ειδική εισαγγελία, υπεύθυνη για υποθέσεις διαφθοράς, οργανωμένου εγκλήματος και εξτρεμισμού) και τα ΜΜΕ έχουν κατεβάσει στους δρόμους δεκάδες χιλιάδες άτομα με πρωτοβουλία των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Στις 17/11 στην επέτειο της «βελούδινης επανάστασης» χιλιάδες άτομα διαδήλωσαν στη Μπρατισλάβα κατά της πορείας εκφασισμού της χώρας. Στη Ρουμανία πάνω από χίλιοι νεολαίοι κατέβηκαν στο κέντρο του Βουκουρεστίου στις 26/11 διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στην άνοδο κατά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του ρωσόδουλου φιλοναζιστή Γκεοργκέσκου. Στη συγκέντρωση ακούστηκε το σύνθημα «Πούτιν μη ξεχνάς, η Ρουμανία δε σου ανήκει». Ο Γκεοργκέσκου έπαιξε πολύ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδιαίτερα το TikTok, και χτύπησε τους αντιπάλους του ως διεφθαρμένους, προβάλλοντας τον εαυτό του ως θρήσκο, πατριώτη και υπέρμαχο των παραδοσιακών αξιών. Ο ίδιος είναι ένας αντισημίτης και δηλωμένος νοσταλγός του φιλοχιτλερικού δικτάτορα Αντονέσκου και του ιδρυτή του φασιστικού κινήματος της χώρας Κοντρεάνου. Διατηρεί επίσης όχι τυχαία άριστες σχέσεις με την ισραηλινή κυβέρνηση Νετανιάχου. Ο φασίστας αυτός ρουμάνος Τραμπ προηγήθηκε στον πρώτο γύρο των προεδρικών της αντιπάλου του φιλελεύθερης Λασκόνι γιατί άγγιξε σε αντίθεση με εκείνη τα θέματα που απασχολούν τη φτωχολογιά και τους εργαζόμενους.
Ένα τέτοιο κίνημα στη Δύση ενάντια στον Αξονα Ρωσίας- Κίνας, ακόμα και αν δεν το έχει τόσο καθαρά συνείδηση, είναι και το λαϊκό κίνημα του ισραηλινού λαού ενάντια στη φασιστική επεκτατική κλίκα Νετανιάχου, η οποία προβοκάρει το δίκαιο αγώνα του Ισραήλ εναντίον της γενοκτονικής Χαμάς και του παγκόσμιου νεοχιτλερικού αντισημιτικού κινήματος που την υποστηρίζει. Το δημοκρατικό κίνημα στο Ισραήλ προσωρινά μόνο κάμφθηκε όταν ο Νετανιάχου υπέκυψε στο κύριο στρατιωτικό αίτημα όλου του δημοκρατικού στρατοπέδου που ήταν από την πρώτη στιγμή της προβοκάτσιας της 7 του Οκτώβρη το πιο συντριπτικό χτύπημα-απάντηση να δοθεί στην πολύ πιο ισχυρή ιρανοκίνητη Χεζμπολάχ. Αυτήν την κάμψη όμως την εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση Νετανιάχου για την αποπομπή του υπουργού άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ επειδή επεδίωκε την κατάπαυση πυρός στη Γάζα κόντρα στους επεκτατιστές που την εμποδίζουν, με πρόσχημα ότι θέλουν να εξαφανίσουν τη Χαμάς ενώ θέλουν να εποικίσουν τη Γάζα, ενισχύοντας ακόμα πιο πολύ το παγκόσμιο αντισημιτικό κίνημα. Όμως τελευταία πάλι δυναμώνει το κίνημα για τη Δημοκρατία. Έτσι ξανακούστηκε το σύνθημα «Δημοκρατία ή Επανάσταση» που είχε κυριαρχήσει στις περσινές διαμαρτυρίες ενάντια στην απόπειρα του ισραηλινού πρωθυπουργού να περιορίσει τις αρμοδιότητες του ανώτατου δικαστηρίου. Τις τελευταίες μέρες νέες αντιστάσεις εμφανίζονται ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση στην απόπειρα του Νετανιάχου να καθαιρέσει από τη θέση της την Γενική Εισαγγελέα την Γκάλι Μπαχάραβ Μιάρα η οποία συγκρούεται με την κυβέρνηση σε πολλά μέτωπα.
Πάντως το πιο πλατύ και το πιο μαζικό κίνημα αυτή την ώρα στον Άξονα εξελίσσεται στη Γεωργία η ρωσόδουλη κυβέρνηση της οποίας εδώ και καιρό έχει πάρει έναν αυταρχικό και αντιευρωπαϊκό δρόμο, αλλά τώρα περνάει στο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Μέσα στο προηγούμενο διάστημα, ο πουτινικής έμπνευσης «νόμος για τη διαφάνεια της ξένης επιρροής», ο οποίος υποχρεώνει ΜΜΕ και ΜΚΟ που λαμβάνουν παραπάνω από 20% των εσόδων τους από το εξωτερικό να καταγράφονται ως «ξένοι πράκτορες» και να αποκαλύπτουν τις πηγές τους, κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο – ένα μεγάλο ποσοστό σε μια χώρα με πληθυσμό 3,7 εκατομμύρια – που διαδήλωσαν με πάθος και διάρκεια την αντίθεσή τους σε αυτήν την επίθεση. Ο φασιστικός νόμος πέρασε τελικά από το κοινοβούλιο τον περασμένο Μάη παρακάμπτοντας το βέτο της προέδρου της χώρας Σαλώμης Ζουραμπισβίλι και το Σεπτέμβρη ακολούθησε ένας νόμος στα χνάρια της πουτινικής Ρωσίας που περιορίζει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Το κυβερνών κόμμα (“Γεωργιανό Όνειρο”) έγινε τόσο αντιπαθητικό ώστε αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει νοθεία για να κερδίσει τις εκλογές της 26/10. Αυτό ξεσήκωσε ένα πολύ ορμητικό κίνημα κατά της αυταρχικής και ρωσόδουλης κυβέρνησης. Όταν το ευρωκοινοβούλιο έβγαλε μια απόφαση (28/11) που ζητούσε τη διενέργεια νέων εκλογών με διεθνή επιτήρηση και ζητούσε από την Κομισιόν να επιβάλει κυρώσεις σε ηγετικά πρόσωπα της κυβέρνησης, η Τιφλίδα ανέστειλε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Το κίνημα έφτασε τότε στην κορύφωση του γιατί όλοι οι δημοκράτες αισθάνθηκαν ότι το δίλημμα έμπαινε πια ωμά: Με την ΕΕ ή με μια ρωσοκίνητη δικατατορία. Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από το κοινοβούλιο κρατώντας γεωργιανές και ευρωπαϊκές σημαίες και διαδηλώνουν καθημερινά την αντίθεσή τους στην απομάκρυνση της χώρας τους από την ενωμένη δημοκρατική Ευρώπη. Το κίνημα έχει κατακτήσει ακόμα και τη μαθητική νεολαία, πράγμα που εξηγεί τη σύσταση της κυβέρνησης προς τους γονείς να απαγορεύουν στα παιδιά τους τη συμμετοχή στο κίνημα. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων είναι ανάλογη της αγριότητας με την οποία η κυβέρνηση απαντά. Μέσα σε λίγες μέρες εκατοντάδες διαδηλωτές είχαν κρατηθεί από την αστυνομία, 25 δημοσιογράφοι είχαν συλληφθεί ως τις 2/12 σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα, ενώ ο γεωργιανός συνήγορος του πολίτη κατήγγειλε βασανισμούς πολιτών μετά τη σύλληψή τους. Οι αρχές δε δίστασαν να ξυλοκοπήσουν μέχρι λιποθυμίας και να κρατήσουν τον ηγέτη ενός από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τον Νίκα Γκβαμαρία, αφού έκαναν έφοδο στα γραφεία του κόμματος Ντρόα.
Ακόμα και στην κατεχόμενη από το Κρεμλίνο Αμπχαζία η οικονομική διείσδυση της Ρωσίας ξεσήκωσε τον κόσμο.
Οι λαοί και οι χώρες, η μια μετά την άλλη εξεγείρονται ενάντια στη φασιστική καταπίεση και υπερεκμετάλλευση από τα επελαύνοντα νεοχιτλερικά αφεντικά. Την ίδια ώρα ο παγκόσμιος κνίτης, ο πιο προωθημένος και πιο κατάλληλα εκπαιδευμένος υπηρέτης των τελευταίων, επειδή ξέρει να το κάνει αυτό εξ ονόματος των πιο καταπιεσμένων τάξεων, καλεί τις δημοκρατικές χώρες σε υποταγή στο νεοχιτλερικό Αξονα κατηγορώντας όσες αντιστέκονται σαν όργανα της αμερικάνικης υπερδύναμης, την ώρα όμως που η τελευταία στην πιο μεγάλη της ιμπεριαλιστική παρακμή παραδίδει την εξουσία σε ένα σιχαμερό τσιράκι του Πούτιν. Αυτή η τελευταία εξέλιξη αποτελεί κοντοπρόθεσμα μια τραγωδία για όλους τους λαούς, ιδιαίτερα αυτούς της Ευρώπης, αφού διευκολύνει τη διάσπασή της και επιταχύνει τη ρωσοκινέζικη στρατιωτική επίθεση εναντίον της. Όμως από την άλλη θα είναι αυτή που θα οδηγήσει τους λαούς στο να σπάσουν ακόμα πιο γρήγορα την πιο μεγάλη αλυσίδα που τους κρατάει δέσμιους και τους εμποδίζει να πολεμήσουν για την απελευθέρωση τους που είναι ο σοσιαλφασισμός, δηλαδή ο ψεύτικος κομμουνισμός. Γιατί οι παραπάνω εξελίξεις θα τον ξεσκεπάζουν από εδώ και μπρος όχι μόνο σαν σύμμαχο του ρωσοκινέζικου φασισμού αλλά σαν σύμμαχο και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που ο σοσιαλφασισμός ακόμα δείχνει σαν τον κύριο εχθρό της ανθρωπότητας για να αποστρέψει από πάνω του αυτή την κατηγορία. Έτσι θα μπορέσει να απελευθερωθεί πιο γρήγορα από τα δεσμά του ο αληθινός κομμουνισμός, αυτός της Τρίτης Διεθνούς και του Μαοϊσμού για να σηκωθεί και να αναπτυχθεί καθώς θα μπορέσει να διορθώσει τις πρώτες του αδυναμίες, εκείνες που τον οδήγησαν στις ήττες των δύο μεγαλύτερων επαναστάσεων του. Γιατί η βαθύτερη αιτία αυτών των δύο ηττών ήταν ο σοσιαλφασισμός που παλιότερα ήταν σε σπέρματα σαν οπορτουνισμός, ενώ σήμερα έχει πάει στην άκρη του και έχει γίνει ρατσιστικός, κανιβαλικός σοσιαλιμπεριαλισμός.
Η δεύτερη μεγάλη αλυσίδα, που θα μπορεί να σπάει μόνο όσο θα σπάει κατ αρχήν η προηγούμενη, είναι ο φιλελεύθερος αντικομμουνισμός, η ιδεολογική σημαία του πιο σύγχρονου δυτικού τύπου ιμπεριαλισμού. Αυτό που κάνει ο φιλελεύθερος αντικομουνισμός είναι να θάβει διαρκώς ζωντανό τον προσωρινά νικημένο και συκοφαντημένο από το σοσιαλφασισμό τριτοδιεθνιστικό κομμουνισμό ταυτίζοντας καταρχήν αυτά τα δυο πιο μεγάλα αντίθετα μεταξύ τους, και μετά με τον κλασικό φασισμό. Όμως το γεγονός ότι με το φασίστα Τραμπ έρχεται στην εξουσία στις ΗΠΑ ο πιο κλασικός φασιστικός αντικομμουνισμός δείχνει ότι όπως πρώτοι οι τριτοδεθνιστικοί κομμουνιστές έριξαν τη γραμμή του αντιχιτλερικού μετώπου έτσι και σήμερα οι πραγματικοί κομμουνιστές είναι οι πρώτοι και με τη μεγαλύτερη συνέπεια από τα 1990 που είδαν τον κίνδυνο και αντιστάθηκαν στο νεοχιτλερισμό εκεί που οι αντικομμουνιστές φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές συμμαχούσαν μαζί του και του έδιναν σιδηροδέσμιο το ρωσοκινεζικό προλεταριάτο, ενώ τον έθρεφαν με τα επενδυτικά κεφάλαια τους. Τώρα αυτή η αρνητική εξέλιξη θα φέρει ξανά στο προσκήνιο την ανάγκη για μια συνεπή αντιφασιστική έκφραση των λαών που θα έχει στον πυρήνα της την εργατική τάξη και την πιο βαθιά επαναστατική θεωρία της που είναι ο μαρξισμός-λενινισμός- μαοϊσμός.