Παρόμοια εγκαρδιότητα και κατανόηση επικρατεί στις σχέσεις της νέας κυβέρνησης με το Κρεμλίνο, την κατοχική δύναμη που για σχεδόν μια δεκαετία μάτωνε και βασάνιζε το συριακό λαό. Την αρχική ανακοίνωση της συμμαχίας ανταρτών που κατέλαβε την πρωτεύουσα, δήλωση μη εχθρότητας απέναντι σε Ρωσία και Κίνα, έρχεται να ενισχύσει ανάλογη δήλωση του νέου υπουργού εξωτερικών Ασαάντ αλ-Σαϊμπάνι σε συνέντευξή του στο AlJazeera, δημοσιευμένη στις 1/1. «Η Ρωσία είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη κι έχει συμφέροντα στην περιοχή. Το μόνο πρόβλημα με το Ιράν ή τη Ρωσία», ισχυρίζεται ο υπουργός, «ήταν η επέμβασή τους στις εσωτερικές μας υποθέσεις. Δεν είχαμε πρόβλημα στο παρελθόν με την Τεχεράνη ή τη Μόσχα. Το πρόβλημα έγκειται στην υποστήριξή τους στο πρώην καθεστώς. Ακούσαμε θετικές δηλώσεις από τη Ρωσία την περασμένη βδομάδα όσον αφορά την ενότητα και την εδαφική μας ακεραιότητα και πιστεύω ότι η Ρωσία κατάφερε γρήγορα να δράσει σε αρμονία με τις νέες εξελίξεις και τη νέα πραγματικότητα και αν αυτό συνεχιστεί θα μπορούσαμε να δούμε τη Ρωσία σαν έναν δυνητικό εταίρο στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή».
Την ίδια στιγμή που γίνονται αυτές οι δηλώσεις, οι ρωσικές βάσεις σε Ταρτούς και Χμεϊμίμ παραμένουν λειτουργικές με ένα μέρος του εξοπλισμού να έχει απρόσκοπτα μεταφερθεί στην Αφρική, κυρίως την ανατολική Λιβύη, ενώ ο ρώσος ΥΠΕΞ δηλώνει ότι το μέλλον τους «θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τη νέα συριακή ηγεσία». Αυτή η ευνοϊκή απέναντι στη ρωσική στρατιωτική παρουσία στάση της Δαμασκού αφήνει πολλά ερωτηματικά, ιδιαίτερα αν πιστέψουμε το κυρίαρχο αφήγημα που λέει ότι το Κρεμλίνο έχασε τη Συρία απασχολημένη καθώς είναι σε άλλα μέτωπα (βλ. Ουκρανία). Σε μια τέτοια περίπτωση οι αντι-Άσαντ δυνάμεις θα είχαν έναν επιπλέον λόγο για να καταλάβουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Κρεμλίνου και να πετάξουν τα ρωσικά στρατεύματα στη θάλασσα. Θα έπρεπε μάλιστα, αν ήταν πραγματικά φιλοδυτικές, να βιαστούν να τους διώξουν πριν αναλάβει την προεδρία των ΗΠΑ ο Τραμπ που έχει δηλώσει ότι ο πόλεμος στη Συρία είναι κάτι που δεν τον αφορά.
Παρακάτω, ο σύριος ΥΠΕΞ υποσχέθηκε ότι η χώρα του δε θα γίνει «σημείο πόλωσης» ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις ή και άλλες περιφερειακές δυνάμεις αλλά «σημείο ισορροπίας» επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις του άρθρου μας που ήθελαν την ηγεσία Τζολάνι να «μπορεί να παίξει το πολύπλοκο ισορροπιστικό παιχνίδι που θα της υπαγορεύει η Ρωσία με το οποίο θα κάνει τη Συρία, αυτό το πιο πλούσιο εθνοθρησκευτικό μωσαϊκό στον αραβικό κόσμο όχι απλά μια πολιτικοστρατιωτική βάση της όπως ως τώρα, αλλά κέντρο της περιφερειακής πολιτικής της απέναντι σε Άραβες, Σιίτες, Σουνίτες, και Κούρδους, αλλά και του παγκόσμιου αντισημιτικού της μετώπου ενάντια στο Ισραήλ». Αυτό το τελευταίο είναι ένας γείτονας που προς το παρόν αφήνεται από τους ισλαμοναζήδες του Τζολάνι και την προστάτιδά του Ρωσία να κερδίζει ορισμένες εδαφικές θέσεις στη Συρία για να εκτίθεται βαθύτερα στα μάτια του Τρίτου Κόσμου αλλά και να γίνεται όλο και πιο επεκτατική η ρωσόφιλη και φασιστική μερίδα της ισραηλινής αστικής τάξης. Το ίδιο αφήνεται σκόπιμα από τον Τζολάνι και τη Ρωσία να κερδίζει εδαφικές θέσεις και η Τουρκία ώστε στην κόντρα με το κρυφά ρωσόφιλο αλλά επίσημα αμερικανόφιλο YPG-PKK να ονειρεύεται τρελές επεκτάσεις στο Νότο και έτσι να γίνεται όλο και πιο αναθεωρητική, οπότε αντιευρωπαϊκή, ρωσόφιλη και φιλοτραμπική.
Μια πολύ σημαντική πλευρά του διπλού παιχνιδιού της Ρωσίας στη Συρία το αποκάλυψε τελευταία ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων, ο ταξίαρχος Μπερούζ Εσμπάτι, ένα όχι τυχαίο πρόσωπο καθώς επόπτευε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία και έχει συνεργαστεί στενά με σύριους υπουργούς και άλλους κρατικούς αξιωματούχους της Δαμασκού όπως και με ρώσους στρατιωτικούς. Ο ιρανός ανώτατος αξιωματικός αποκάλυψε μεταξύ άλλων σε ομιλία του που δημοσίευσαν τα ιρανικά ΜΜΕ ότι οι σχέσεις Τεχεράνης-Δαμασκού ήταν τεταμένες εδώ και μερικούς μήνες και ότι ο Άσαντ αρνήθηκε επανειλημμένα την ιρανική πρόταση να ανοίξει ένα μέτωπο κατά του Ισραήλ μετά τη σφαγή της 7/10. Όμως η πιο σοβαρή του αποκάλυψη ήταν το πώς ξεγέλασε η Μόσχα τους ιρανούς συμμάχους της βοηθώντας τους φιλικούς της αντάρτες: «Ο ταξίαρχος κατηγόρησε επίσης τη Ρωσία, που θεωρείται στενή σύμμαχος, ότι ξεγέλασε το Ιράν λέγοντάς του ότι ρωσικά αεροσκάφη τζετ βομβάρδιζαν τους σύριους αντάρτες ενώ στην πραγματικότητα έριχναν βόμβες σε ανοιχτό πεδίο. Είπε επίσης ότι πέρυσι, όταν το Ισραήλ χτύπησε ιρανικούς στόχους στη Συρία, η Ρωσία είχε “σβήσει τα ραντάρ”, διευκολύνοντας έτσι αυτές τις επιθέσεις» (NewYorkTimes, 9/1).
Η μαρτυρία του ιρανού ταξίαρχου είναι και μια ακόμα ένδειξη για το ότι το πρόσφατο κλείσιμο του ματιού από τον αλ-Τζολάνι στο Ισραήλ καθόλου δεν έρχεται σε σύγκρουση με τα ρωσικά συμφέροντα. Όπως γράφαμε στο άρθρο που προαναφέραμε: «Είναι φανερό τώρα μπροστά μας ότι η Τουρκία και το Ισραήλ με επικεφαλής του την επεκτατική κλίκα Νετανιάχου* ξερογλείφονται για νέα εδάφη στηριγμένες στην εύνοια του Πούτιν που με τον Γκολανί του συμπεριφέρεται απέναντι τους και απέναντι στη Συρία όπως ο προαγωγός απέναντι σε ξεμωραμένους πελάτες για να τους ληστέψει τελικά».
Κι αυτό θα επιχειρήσει να κάνει στο επόμενο διάστημα η Μόσχα έχοντας στο πλευρό της, όσο και να γκρινιάζει τώρα εναντίον της, όχι μόνο τον ηττημένο και διψασμένο για εκδίκηση ιρανοκίνητο σιιτικό «άξονα της αντίστασης» αλλά και σταδιακά ένα ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των σουνιτικών μαζών για λογαριασμό των οποίων θα μιλά με το στόμα του Τζολάνι χρησιμοποιώντας και τα υπόλοιπα εργαλεία της και τους ανθρώπους της μέσα στη Συρία. Μένει να δούμε με ποιο ακριβώς τρόπο θα αξιοποιήσει στη συγκεκριμένη περίπτωση το σημαντικότερο ίσως εργαλείο της για την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας που είναι σήμερα η επικείμενη προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ. Μια ένδειξη για το πώς θα κινηθεί είναι οι προβοκατόρικες δηλώσεις του ενάντια στη Γροιλανδία, τον Παναμά και τον Καναδά που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξασθένηση της συμμαχίας ΗΠΑ-ΕΕ στη διάσπαση της ΕΕ, και γενικότερα του Δεύτερου Κόσμου (ΕΕ, Καναδά, Ιαπωνίας, Αυστραλίας) και στο προβοκατόρικο σπρώξιμο του Τρίτου κόσμου προς το ρωσοκινεζικό νεοναζιστικό άξονα.