Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Μό­λις τερ­μα­τί­στηκε με μια νέ­α ε­κε­χει­ρί­α ο δεύ­τε­ρος “πό­λε­μος  των ρου­κε­τών” Ισ­ρα­ήλ-Χα­μάς με­τά α­πό τον πρώ­το του 2008-9   Το πο­λι­τι­κό και δι­πλω­μα­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα  ή­ταν και αυ­τή τη φο­ρά μια κα­τα­στρο­φι­κή ήτ­τα για το Ισ­ρα­ήλ, ε­νώ το στρα­τιω­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα α­πλά δεν ή­ταν νί­κη.  Ό­μως σε αυ­τού του εί­δους τους πο­λέ­μους αυ­τό που με­τρά­ει εί­ναι το πο­λι­τι­κό-δι­πλω­μα­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα, ό­πως αρκε­τά διε­ξο­δι­κά το α­να­λύ­ουμε στο ση­μα­ντι­κό άρ­θρο της Νέ­ας Α­να­το­λής του Γε­νά­ρη του 2009 που α­να­δη­μο­σιεύ­ου­με πα­ρα­κά­τω.
Το 2009 η γε­νι­κά ει­ρη­νό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση  Ολ­μέρ­τ α­πλά σύρ­θη­κε σχε­δόν  σε αυ­τόν τον πό­λε­μο α­πό τους προ­βο­κά­το­ρες της Χα­μάς και γι αυ­τό δεν βα­ρύνε­ται ι­διαί­τε­ρα για το α­πο­τέ­λε­σμά του. Ό­μως, το 2014 η α­ντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου δού­λε­ψε  γι αυ­τήν την προ­βο­κά­τσια, δη­λα­δή έ­κα­νε έ­να πε­λώ­ριο δώ­ρο στον ι­σλα­μο­να­ζι­σμό και στον πα­γκό­σμιο α­ντι­ση­μι­τι­σμό.  Δη­λα­δή η η­γετι­κή κλί­κα Νε­τα­νιά­χου-Λί­μπερ­μαν δεν έ­πε­σε α­πλά στην προ­βο­κά­τσια της Χα­μάς, ό­πως έ­πε­σε η γε­νι­κά ει­ρη­νό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση Ολ­μέρ­τ η ο­ποί­α το  2009 α­πά­ντη­σε με βομ­βαρ­δι­σμούς της Γά­ζας στις προβοκα­τό­ρι­κες ρου­κέ­τες της Χα­μάς, αλλά διευ­κό­λυ­νε τον πό­λε­μο και μά­λι­στα  τον προ­ε­τοί­μα­σε πο­λι­τι­κά ε­πε­κτείνο­ντας με μα­νί­α και α­δι­καιο­λό­γη­τα  τους οι­κι­σμούς  στα κα­τε­χό­με­να πα­ρά τη διε­θνή κα­τα­κραυ­γή. Εν­νο­εί­ται ό­τι α­κό­μα, πε­ρισ­σό­τε­ρο,  προ­ε­τοί­μα­σε τον πόλε­μο πολι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά ο βα­σι­κός υ­πο­κι­νη­τής του η Χα­μάς. Αυ­τή τον  ξε­κί­νη­σε ρί­χνο­ντας ρου­κέ­τες κα­τά α­μά­χων  α­φού εί­χε αυ­ξή­σει το βε­λη­νεκές τους ώ­στε να α­πει­λεί με­γά­λες πό­λεις και εί­χε φτιά­ξει και λα­γού­μια για να τρο­μο­κρα­τεί και την ύ­παι­θρο.
Με τον πό­λε­μο του 2009 η φι­λει­ρη­νι­κή  κυ­βέρ­νη­ση Ολ­μέρ­τ-Λίβ­νι έ­πε­σε και ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α η ε­πι­θε­τι­κή-ε­πε­κτα­τι­κή κλί­κα Νε­τα­νιά­χου. Με τον πόλε­μο του 2014 η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου ε­νι­σχύ­ε­ται του­λά­χι­στον προ­σω­ρι­νά  γιατί η ί­δια έ­χει ο­δη­γή­σει τον ισ­ρα­η­λι­νό λα­ό στη με­γα­λύ­τε­ρη αντι­πα­λαι­στινια­κή του κα­τά­πτω­ση και σε έ­να πλα­στό αί­σθη­μα ό­τι μπο­ρεί να εί­ναι α­σφα­λής μό­νο α­πα­ντώ­ντας στρα­τιω­τι­κά στη Χα­μάς α­κό­μα και σε βά­ρος δυ­σα­νά­λο­γα πολλα­πλά­σιων πα­λαι­στί­νιων α­μά­χων, α­κό­μα και ε­πε­κτεί­νο­ντας τους οι­κι­σμούς στα κα­τε­χό­με­να κό­ντρα στη διεθνή κοι­νή γνώ­μη. Αυ­τό το πλα­στό αί­σθημα α­σφά­λειας το οι­κο­δο­μεί με­θο­δι­κά ε­δώ και δυο δε­κα­ε­τί­ες ο μοι­ραί­ος Νε­τανιά­χου, ι­δε­ο­λο­γι­κό παι­δί των α­να­θε­ω­ρη­τών της α­κρο­δε­ξιάς τά­σης Ζα­μπο­τίν­σκι του σιω­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ό­τι αυ­τός ο τύ­πος ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α για πρώ­τη φο­ρά το 1996 χά­ρη στις ε­ντε­λώς α­πρό­κλη­τες σφα­γές δε­κά­δων α­θώ­ων ισ­ρα­η­λι­νών α­πό τους  προ­βο­κά­το­ρες της Χα­μάς, και σε αυ­τόν ο λα­ός του Ισ­ρα­ήλ και οι δη­μο­κρα­τι­κοί λα­οί και χώ­ρες ό­λου του κό­σμου χρω­στάνε το ου­σια­στι­κό τέ­λος της δια­δι­κα­σί­ας ει­ρή­νευ­σης με τη λύ­ση της δη­μιουρ­γί­ας των δύ­ο κρα­τών που κο­ρυ­φώ­θη­κε με τις συμ­φω­νί­ες του Ό­σλο. Δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο που ο Νε­τα­νιά­χου έ­χει τις κα­λύ­τε­ρες σχέ­σεις με τον Πούτιν κα­θώς, ό­πως και ε­κεί­νος, εί­ναι ορ­κι­σμέ­νος ε­χθρός της συ­νύ­παρ­ξης των δύο λα­ών, που ση­μαί­νει ε­χθρός του στην πλειο­ψη­φί­α του κόμ­μα­τος της πα­λαιστι­νια­κής ε­θνι­κής α­στι­κής τά­ξης, της Φα­τάχ.
 
Ό­πως γρά­ψα­με στο άρ­θρο μας του 2009 -και δεν κου­ρα­ζό­μα­στε να ε­πα­να­λαμβά­νου­με- αυ­τοί οι πό­λε­μοι εί­ναι πό­λε­μοι ει­κό­νας, πό­λε­μοι μπρο­στά στις κά­με­ρες και τους κερ­δί­ζει πο­λι­τι­κά ε­κεί­νη η πλευ­ρά που θα δεί­ξει τα πιο πολ­λά α­θώ­α θύ­μα­τα και θα εμ­φα­νι­στεί σαν η πιο α­δύ­να­μη. Πο­τέ ως τώ­ρα το Ισ­ρα­ήλ δεν προ­κά­λε­σε τό­σα θύ­μα­τα με­τα­ξύ α­μά­χων και η Χα­μάς δεν έ­κα­νε τό­σα πολλά για να τα αυ­ξή­σει παί­ζο­ντας το κτη­νώ­δες της παι­χνί­δι να ρί­χνει τις ρουκέ­τες της στο Ισ­ρα­ήλ α­πό θέ­σεις κο­ντά σε συ­γκε­ντρώ­σεις  συ­μπα­τριω­τών της. Πολ­λοί δη­μο­κρα­τι­κοί και κα­λά ε­νη­με­ρω­μέ­νοι άν­θρω­ποι έ­χουν αρ­χί­σει να κατα­λα­βαί­νουν το παι­χνί­δι με τις αν­θρώ­πι­νες α­σπί­δες της Χα­μάς. Ό­μως ο πο­λύς κό­σμος δεν μπο­ρεί να α­να­λύ­σει ει­κό­νες και κα­τευ­θυ­νό­με­νες ε­νη­με­ρώσεις σε πε­λώ­ρια κλί­μα­κα.
Έ­τσι το Ισ­ρα­ήλ έ­χει α­πο­μο­νω­θεί δι­πλω­μα­τι­κά πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ποτέ άλ­λο­τε, με α­πο­τέ­λε­σμα ο πα­γκό­σμιος φαιο-”κόκ­κι­νος” να­ζι­σμός να τρί­βει τα χέ­ρια του α­παι­τώ­ντας με ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη λύσ­σα την κα­τάρ­γη­ση του κρά­τους αυ­τού, που εί­ναι γέν­νη­μα της πα­γκό­σμιας α­ντι­να­ζι­στι­κής πά­λης.
Σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­τι το 2009 η Χα­μάς κερ­δί­ζει πε­λώ­ριους πο­λιτι­κούς πό­ντους και μέ­σα στην πα­λαι­στι­νια­κή κοι­νή γνώ­μη σε βά­ρος της αμέ­το­χης στο στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο ε­θνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κής πα­λαι­στι­νια­κής ορ­γά­νω­σης Φα­τάχ. Και τους κερ­δί­ζει σε μια κρί­σι­μη στιγ­μή, τη στιγ­μή που ο πρό­εδρος της Φα­τάχ, ο ρω­σό­δου­λος Α­μπάς, κα­τά­φε­ρε και έ­χω­σε στην παλαι­στι­νιακή κυ­βέρ­νη­ση τη Χα­μάς στο ό­νο­μα μιας δή­θεν “ε­θνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης”. Αυ­τή η συμμε­το­χή ε­πι­τρέ­πει στη Χα­μάς να συ­νε­χί­σει να έ­χει α­πό­λυ­τη κυ­ριαρ­χί­α στη Γά­ζα και ταυ­τό­χρο­να μέ­ρος της κυ­ριαρ­χί­ας στη Δυ­τι­κή ό­χθη α­πό την ο­ποί­α ως πρό­σφα­τα εί­χε ε­ξο­στρα­κι­στεί λό­γω του α­συ­γκρά­τη­του φα­σι­σμού και η­γεμο­νι­σμού της. Ε­πί­σης αυ­τή η συμ­με­το­χή ε­πέ­τρε­ψε στους ρω­σό­φι­λους στη Δύ­ση, με ε­πι­κε­φα­λής τον Ο­μπά­μα, κα­θώς και τους υ­φε­σια­κούς να α­να­γνω­ρί­σουν τη μι­κτή κυ­βέρ­νη­ση ο­πό­τε έμ­με­σα την ί­δια τη Χα­μάς. Η κυ­βέρ­νη­ση αυ­τή α­να­γνωρί­στη­κε δη­λα­δή α­μέ­σως ό­χι μό­νο α­πό το νε­ο­να­ζι­στι­κό ά­ξο­να Ρω­σί­ας, Κί­νας, αλλά και α­πό τις Η­ΠΑ, και κυ­ρί­ως α­πό την Ε­Ε που ως τώ­ρα εί­χε την πιο α­πο­φα­σι­στι­κή στά­ση ε­νά­ντια στους ι­σλα­μο­να­ζή­δες της Χα­μάς. Βέ­βαια αυ­τή η συμ­με­το­χή έ­γι­νε με μια πρό­σφα­τη πο­λι­τι­κή υποχώ­ρη­ση της Χα­μάς που εί­ναι προ­σχημα­τι­κή, ό­πως συ­νη­θί­ζουν οι φα­σί­στες. Αυ­τή δέ­χτη­κε τη θε­ω­ρη­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα α­να­γνώ­ρι­σης του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ βά­ζο­ντας ό­μως μια προ­ϋ­πό­θε­ση που α­ναι­ρεί στην πρά­ξη αυ­τή τη δυ­να­τό­τη­τα: Δη­λα­δή να ε­πι­στρέ­ψουν ό­λοι οι πα­λαιστί­νιοι πρό­σφυ­γες στα σπί­τια τους στο Ισ­ρα­ήλ α­πό τα ο­ποί­α φύ­γα­νε το 1948 ό­ταν οι ά­ρα­βες α­ντι­δρα­στι­κοί μο­νάρ­χες με την υ­πο­στή­ρι­ξη της Αγ­γλί­ας ε­πι­χείρη­σαν τον πό­λε­μο κα­τα­στρο­φής του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ που μό­λις εί­χε α­να­γνω­ρί­σει ο Ο­Η­Ε με πρω­το­βου­λί­α της ΕΣ­ΣΔ. Με τα ση­με­ρι­νά δη­μο­γρα­φι­κά δε­δομέ­να μια τέ­τοια ε­πι­στρο­φή ση­μαί­νει πρα­κτι­κά κα­τάρ­γη­ση του κρά­τους του Ισρα­ήλ σαν ε­νός κύ­ρια ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους, γι αυ­τό η Φα­τάχ εί­χε δε­χτεί να συ­ζητή­σει άλ­λα μέ­τρα στο πνεύ­μα της ε­πι­στρο­φής, που δεν θα έ­θι­γαν την ύ­παρ­ξή του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, ό­πως ε­πι­στρο­φή των πε­ρισ­σό­τε­ρων προ­σφύ­γων στα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη, α­πο­ζη­μί­ω­ση σε άλ­λους που θέ­λουν να μεί­νουν στις νέ­ες ε­στί­ες τους κά. 
 
Μό­λις δη­μιουρ­γή­θη­κε αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρά τις πο­λύ­χρο­νες α­ντιστά­σεις της Φα­τάχ,  η κυ­βέρ­νη­ση του Νε­τα­νιάχου έ­κα­νε ό­τι μπο­ρού­σε για να την ε­νώ­σει και μά­λι­στα μέ­σα σε αυ­τήν την έ­νω­ση να φέ­ρει τη Φα­τάχ σε ε­ντε­λώς μειο­νε­κτι­κή θέ­ση. Δη­λα­δή προ­α­νήγ­γει­λε τη δη­μιουρ­γί­α νέ­ων οι­κι­σμών στα ή­δη κα­τα­κλυ­ζό­με­να α­πό ισ­ρα­η­λι­νούς ε­ποί­κους πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη. Δη­λαδή συ­νέ­χι­σε και ε­νέ­τει­νε την πο­λι­τι­κή ε­κεί­νη που ξε­φτί­λι­ζε τη Φα­τάχ και τους με­τριο­πα­θείς δη­μο­κρά­τες πα­λαι­στί­νιους μέ­σα στην πα­λαι­στι­νια­κή αρχή και ε­νί­σχυε τη Χα­μάς. Κλι­μά­κω­σε έ­τσι ε­κεί­νη την πο­λι­τι­κή που α­πο­μο­νώνει το Ισ­ρα­ήλ α­πό την πα­γκό­σμια δη­μο­κρα­τι­κή κοι­νή γνώ­μη και που α­δυ­νατί­ζει τη θέ­ση κά­θε α­ρα­βι­κής χώ­ρας που θέ­λει την ύ­παρ­ξη του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ.
Και να φα­ντα­στεί κα­νείς ό­τι πριν α­πό την κυ­βέρ­νη­ση αυ­τή της “συμ­φι­λί­ω­σης” η Χα­μάς ή­ταν σε με­γά­λη α­δυ­να­μί­α μέ­σα στον πλη­θυ­σμό της Γά­ζας, ε­ξαι­τί­ας της δια­φθο­ράς της δια­κυ­βέρ­νη­σης της την ώ­ρα που ο πλη­θυ­σμός υ­πέ­φερε α­πό την πο­λι­τι­κή του οι­κο­νο­μι­κού α­πο­κλει­σμού για τον ο­ποί­ο πά­λι οι προ­βο­κά­το­ρες της Χα­μάς έ­χουν την κύ­ρια ευ­θύ­νη. Πι­στεύ­ου­με ό­τι ο Χα­μπάς μπόρε­σε να ε­πι­βάλ­λει αυ­τή τη “συμ­φι­λί­ω­ση” στη Φα­τάχ κά­τω α­πό την πί­εση της κλί­κας Ο­μπά­μα και των ευ­ρω­παί­ων υ­φε­σια­κών, που “κρα­τά­νε” τη Φα­τάχ και την Παλαι­στι­νια­κή αρ­χή στο οι­κο­νο­μι­κό κα­θώς αυ­τοί τη χρη­μα­το­δο­τούν σε με­γά­λο μέ­ρος. Αυ­τοί τε­λευ­ταί­α θέ­λουν δυ­νά­μω­μα των δε­σμών τους με τους δή­θεν μετριο­πα­θείς ι­σλα­μο­φα­σί­στες που έχουν κέ­ντρο τους το Ι­ράν του Ρο­χα­νί, το Κα­τάρ και  τον προ­βο­κα­ρι­σμέ­νο α­πό τους Γκιου­λε­νι­κούς και την κλί­κα Ο­μπά­μα και γι αυ­τό ό­λο και πιο φι­λο-ι­ρα­νό Ερ­ντο­γάν. Τη Χα­μάς η δι­πλω­μα­τί­α του Ο­μπά­μα θέ­λει να την ξε­πλύ­νει σαν μη φα­σι­στι­κή και στη συ­νέ­χεια να την εντά­ξει στους με­τριο­πα­θείς ι­σλα­μι­στές. Γι αυ­τό τε­λευ­ταί­α η Χα­μάς έ­χει στή­σει μια ψευ­το­α­ντί­θε­ση α­νά­με­σα σε μια τά­χα με­τριο­πα­θή πο­λι­τι­κή πτέ­ρυ­γα που θέ­λει συ­ζή­τη­ση με το Ισ­ρα­ήλ και μια στρα­τιω­τι­κή μα­χη­τι­κή (τα­ξιαρ­χί­ες Κασάμ) που θέ­λει πό­λε­μο μέ­χρις ε­ξα­φά­νι­σης του. Εί­ναι η γνω­στή συ­ντα­γή των σο­σιαλ­φα­σι­στών της Ε­ΤΑ  και του Ι­ΡΑ μό­νο που ε­δώ το παι­χνί­δι φτά­νει μέ­χρι τη γε­λοιό­τη­τα για­τί δεν υ­πάρ­χει ί­χνος δη­μο­κρα­τι­κής ε­πί­φα­σης που θα δη­μιουρ­γού­σε υ­πο­ψί­ες κά­ποιας “πλου­ρα­λι­στι­κής” α­νο­χής ε­ντός της να­ζι­στι­κής αυτής συμμο­ρί­ας. Ε­δώ πριν δια­φω­νή­σει ο ο­ποιοσ­δή­πο­τε δια­φω­νών εί­ναι νεκρός.
 
Την ώ­ρα λοι­πόν που η Φα­τάχ α­ντι­στέ­κε­ται στη Χα­μάς, ο Νε­τα­νιά­χου βρί­σκει την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή να ε­πι­τε­θεί στη Χα­μάς με τρό­πο που να τη βο­ηθά­ει δι­πλω­μα­τι­κά ό­σο τί­πο­τα άλ­λο. Και δεν βο­η­θά­ει μό­νο τη Χα­μάς, αλ­λά τις πολι­τι­κές θέ­σεις του νε­ο­να­ζι­στι­κού ά­ξο­να που σή­με­ρα έ­χει πλέ­ον α­φά­ντα­στα ι­σχυ­ρο­ποι­η­θεί στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, κυ­ρί­ως με την ε­νί­σχυ­ση του Ι­ράν και την προ­σέγ­γι­ση των Η­ΠΑ με αυ­τό.
Ε­νώ ο στρα­τη­γι­κός στό­χος και το α­πο­τέ­λε­σμα των ρου­κετών της Χαμάς το 2009 ή­ταν έ­νας ισ­ρα­η­λι­νός βομ­βαρ­δι­σμός της Γά­ζας που θα προ­κα­λού­σε την α­πο­μό­νω­ση της α­νε­ξάρ­τη­της Αι­γύ­πτου, ό­πως το πρό­βλε­πε το άρ­θρο μας του 2009, (και τε­λι­κά κα­τέ­λη­ξε στην πο­λι­τι­κή α­πο­μό­νω­ση και την πτώ­ση του φι­λει­ρηνι­κού κα­θε­στώ­τος Μου­μπά­ρακ), ο κύ­ριος, ο διε­θνής στρα­τη­γι­κός στό­χος των προ­βο­κα­τό­ρων εί­ναι να α­δυ­να­τί­σουν τη θέ­ση της Σα­ου­δα­ρα­βί­ας και του ση­μαντι­κά α­νε­ξάρ­τη­του και α­πό τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις ση­με­ρι­νού, κα­τά τα άλ­λα αυ­ταρ­χι­κού πα­τριαρ­χι­κού κα­θε­στώ­τος της.
Θα μπο­ρού­σε κα­νείς να ισχυ­ρι­στεί ό­τι με την προ­βο­κά­τσια α­δυ­νατί­ζει και η δι­πλω­μα­τι­κή θέ­ση της Αι­γύ­πτου και του αρ­χη­γού της φα­σί­στα Σίσι, που  έμ­με­σα σε αυ­τή τη σύ­γκρου­ση στέ­κε­ται στο πλευ­ρό του Ισ­ρα­ήλ, α­φού συ­νε­χί­ζει τον α­πο­κλει­σμό της Γά­ζας α­πό το νό­το και πά­νω στους βομ­βαρ­δι­σμούς, τους ο­ποί­ους δεν κα­ταγ­γέλ­λει. Η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α εί­ναι πο­λύ χα­ρού­μενη που έ­χει ξα­νά μα­ζί της την Αί­γυ­πτο, ό­πως ε­πί Μου­μπά­ρακ και νο­μί­ζει ό­τι δεν εί­ναι α­πο­μο­νω­μέ­νη. Ε­πί­σης και ο Νε­τα­νιά­χου χρη­σι­μο­ποιεί αυ­τήν τη φαινο­με­νι­κά φι­λι­κή στά­ση της Αι­γύ­πτου προς το Ισ­ρα­ήλ για να α­πο­δεί­ξει στον ισ­ρα­η­λι­νό λα­ό ό­τι η σκλη­ρή πο­λι­τι­κή του α­πο­δί­δει δι­πλω­μα­τι­κά, ο­πό­τε μπο­ρεί να βομ­βαρ­δί­ζει και να ε­ποι­κί­ζει α­νώ­δυ­να. Ό­μως τα φαι­νό­με­να α­πα­τούν, ι­διαί­τε­ρα αυ­τα­πα­τά­ται η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α που θε­ω­ρεί τον Σί­σι φί­λο της ε­πει­δή έ­χει κοι­νό ε­χθρό με αυ­τόν τους Α­δελ­φούς μου­σουλ­μά­νους, ο­πό­τε και τη Χα­μάς. Ό­μως η Χα­μάς δεν εί­ναι α­δελ­φοί μου­σουλ­μά­νοι, δη­λα­δή ι­σλα­μο­φα­σί­στες ε­θνι­κι­στές. Η Χα­μάς εί­ναι Ρω­σί­α, ό­πως με τη Ρω­σί­α  εί­ναι και ο Σϊ­σι. Ο Σί­σι πα­ρι­στά­νει τον ε­χθρό της Χα­μάς για να α­ποσπά­σει την έ­γκρι­ση και του Ισρα­ήλ και των Η­ΠΑ και να στε­ριώ­σει στο ε­σω­τε­ρι­κό τη μα­το­βα­μέ­νη ε­ξου­σί­α του. Ό­μως δια­τη­ρεί ταυ­τό­χρο­να  κα­λές σχέ­σεις με τη Χα­μάς και φι­λο­ξε­νεί η­γετι­κά στε­λέ­χη της και την ί­δια ώ­ρα α­γο­ρά­ζει ό­πλα α­πό τη Ρω­σί­α. Γι αυ­τό έ­γι­νε ο μο­να­δικός με­σο­λα­βη­τής με­τα­ξύ Χα­μάς-Ισ­ρα­ήλ α­νε­βά­ζο­ντας στα ύ­ψη το διπλω­μα­τι­κό με­σα­να­το­λι­κό και πα­γκό­σμιο στά­τους της. Α­ντί­θε­τα η Σα­ου­δι­κή Αρα­βί­α εί­ναι ό­λο και πιο α­πο­μο­νω­μέ­νη στρα­τιω­τι­κά α­πό το μέ­τω­πο Ι­ράν-Ι­ράκ αλ­λά α­κό­μα πιο πο­λύ δι­πλω­μα­τι­κά ε­πει­δή εί­ναι σε σύγκρου­ση με τις Η­ΠΑ λό­γω της με­τω­πι­κής ε­να­ντί­ω­σης της στη γραμ­μή του Ο­μπά­μα που εί­ναι υ­πέρ της προ­σέγ­γι­σης με το Ι­ράν και τη Συ­ρί­α, οι ο­ποί­ες α­νή­κουν στο νε­ο­χι­τλε­ρικό ά­ξο­να. Πι­στεύ­ου­με ό­τι αν ο Σί­σι στα­μα­τή­σει κά­ποια στιγ­μή τη στή­ρι­ξη της Σα­ου­δα­ρα­βί­ας και τα φτιά­ξει με τους νι­κη­μέ­νους ι­σλα­μο­φα­σί­στες τό­τε αυτή θα βρε­θεί μό­νη στη Μέ­ση Α­να­το­λή, με μό­νο σύμ­μα­χο το Ισ­ρα­ήλ, πράγ­μα που για τους ά­ρα­βες ι­σο­δυ­να­μεί με κα­τη­γο­ρί­α για προ­δο­σί­α. Μό­νο ό­ποιος έ­χει μαζί του τη Ρω­σί­α, τον πά­τρω­να κά­θε ι­σλα­μο­φα­σι­σμού μπο­ρεί να αντέ­ξει μια τέ­τοια κα­τη­γο­ρί­α.
Θα μπο­ρού­σε κα­νείς να πει ό­τι η α­πο­μό­νω­ση της Σα­ου­δα­ρα­βί­ας και η πτώ­ση του κα­θε­στώ­τος της δεν εί­ναι δα και κα­μιά σο­βα­ρή α­πώ­λεια για την πρό­ο­δο. Δεν θα ή­ταν αν το κα­θε­στώς αυ­τό πε­ρι­κυ­κλω­νό­ταν α­πό την πρό­ο­δο και έπε­φτε α­πό έ­να λα­ϊ­κό δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα ή μια ε­πα­νά­στα­ση. Αλ­λά δεν πρό­κειται για κά­τι τέ­τοιο που τώ­ρα την α­πει­λεί. Πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κο-στρατιω­τι­κή ά­νευ προ­η­γου­μέ­νου πε­ρι­κύ­κλω­ση της Σα­ου­δα­ρα­βί­ας α­πό τον πα­γκόσμιο νε­ο­χι­τλε­ρι­κό ά­ξο­να η ο­ποί­α αν ο­δη­γή­σει στην α­πορ­ρό­φη­σή της α­πό  τον ά­ξο­να αυ­τό θα ση­μά­νει τον ε­νερ­γεια­κό  α­πο­κλει­σμό της Ευ­ρώ­πης και της Ιαπω­νί­ας, δη­λα­δή θα ση­μαί­νει το πρά­σι­νο φως στο ρω­σο­κι­νέ­ζι­κο ά­ξο­να να ξε­κινή­σει τον τρί­το πα­γκό­σμιο πό­λε­μο.
Οι προ­βο­κά­το­ρες να­ζή­δες της Χα­μάς κυ­ρί­ως, και οι α­ντί­στοι­χοι α­κροδε­ξιοί προ­βο­κά­το­ρες στο Ισ­ρα­ήλ δευ­τε­ρευό­ντως, αλ­λά αρ­κε­τά ου­σια­στι­κά, δεν κρί­νουν τη μοί­ρα α­πλά των δύ­ο λα­ών αλ­λά τη μοί­ρα της αν­θρω­πό­τη­τας ο­λό­κλη­ρης.  Αυ­τή εί­ναι η κομ­βι­κή ση­μα­σί­α της ισ­ρα­ηλο-πα­λαι­στι­νια­κής διέ­νε­ξης, ι­διαί­τε­ρα σή­με­ρα.