Ο Νετανιάχου αποδεικνύεται έτσι τελεσίδικα, εκτός από αρχομανής, ένας μοιραίος και αντιδραστικός σωβινιστής, ο οποίος έχει ήδη παραδώσει την εξωτερική πολιτική, αλλά και τη θέση του αναπληρωτή πρωθυπουργού, σε έναν ανοιχτό αντιπαλαιστίνιο ρατσιστή και προβοκάτορα που κάνει πολιτική σύμφωνη σε όλη τη γραμμή με τα συμφέροντα της πουτινικής Ρωσίας.
Ο Λίμπερμαν και το κόμμα του δε βγαίνουν με ανοιχτή ναζιφασιστική γραμμή, γιατί μια τέτοια στη χώρα των μακελεμένων από το ναζισμό Εβραίων αυτό δε θα μπορούσε να «περπατήσει» πολιτικά. Είναι ωστόσο ανοιχτός οπαδός του «εθνικά καθαρού» εβραϊκού κράτους και της μετακίνησης πληθυσμών μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης για την «εθνική ομογενοποίηση», και αρνείται κάθετα την αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στους αραβικής – παλαιστινιακής εθνικότητας πολίτες του Ισραήλ, τους οποίους και θεωρεί «δούρειο ίππο των Παλαιστινίων» στη χώρα.
Ουσιαστικά ο Λίμπερμαν θέλει το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ να ζει υπό καθεστώς πολιτών β΄ κατηγορίας, πράγμα το οποίο φυσικά θα δυναμώσει, στις σημερινές συνθήκες, όχι κάποιον παλαιστινιακό αντιιμπεριαλιστικό εθνικισμό, αλλά το ρωσόδουλο και υπεραντιδραστικό ισλαμοφασισμό, ο οποίος παλεύει να δηλητηριάσει την πλειοψηφία του παλαιστινιακού έθνους σαν Χαμάς και σία.
Ο Λίμπερμαν, παρέα με το Νετανιάχου, αλλά και τον σοσιαλδημοκράτη υπαρχηγό του Παπανδρέου στη «Σοσιαλιστική» Διεθνή Εχούντ Μπάρακ, είναι επίσης οι τρεις βασικοί θιασώτες της εγκληματικής για όλη τη Μέση Ανατολή γραμμής της «προληπτικής επίθεσης στο Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα».
Ήδη ο Λίμπερμαν δηλώνει ότι στοχεύει στην ηγεσία του ενιαίου κόμματος το οποίο θα προκύψει από την ενοποίηση της ισραηλινής κλασσικής Δεξιάς με το ακροδεξιό του ασκέρι. Αξίζει να σημειωθεί ότι, πέραν της καταγωγής του από τη Ρωσία όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ο ίδιος επί χρόνια πλάσαρε το κόμμα του ως τον αποκλειστικό εκφραστή των ρωσόφωνων εβραίων του Ισραήλ.
Και μολονότι πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι οι οποίοι πράγματι υπέφεραν από τις αντισημιτικές, νεοχιτλερικές «αντισιωνιστικές» διώξεις και διακρίσεις επί Μπρέζνιεφ – Σουσλόφ στην ΕΣΣΔ, γι’ αυτό και μετανάστευσαν στο Ισραήλ, είναι σίγουρο ότι ανάμεσά τους (ή και στην ηγεσία τους) δουλεύουν πιστοί φίλοι της ρωσικής διπλωματίας.
Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε μία περίοδο που ο ισλαμοφασισμός επελαύνει σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, και το Ισραήλ κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα εντελώς περικυκλωμένο από επίδοξους γενοκτόνους αντισημίτες. Αντισημίτες ίδιους και χειρότερους με τους χαμασίτες που έχει ήδη κατσικωμένους δίπλα του στη Γάζα.
Η γραμμή Νετανιάχου – Λίμπερμαν είναι η γραμμή η οποία θα το απομονώσει περαιτέρω από κάθε ειρηνόφιλη ή εν πάση περιπτώσει σχετικά ή απόλυτα αντι-ισλαμοφασιστική δύναμη μέσα στον Τρίτο Κόσμο, και ειδικά στον αραβικό.
Ένα Ισραήλ το οποίο θα ήταν έτοιμο να κάνει πραγματικές υποχωρήσεις, ειδικά στο ζήτημα της παύσης του εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών, ώστε να έρθει πιο κοντά η λύση και η ειρήνευση, με τα δύο κράτη το ένα δίπλα στο άλλο, θα μπορούσε να βρει διαύλους με όλες εκείνες τις δυνάμεις στους Παλαιστίνιους και στον αραβικό κόσμο που έχουν ειρηνόφιλο προσανατολισμό και απεχθάνονται τους ισλαμοφασίστες. Ή τουλάχιστο με όσες έχουν απομείνει, καθώς το δίδυμο Κλίντον – Ομπάμα μαζί με τους με μηδενική πολιτική διορατικότητα αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές, συντάχθηκαν με όλο το ισλαμοφασισταριό και το τροτσκαριό της κακιάς ώρας στην εντελώς κακοφορμισμένη πια «αραβική άνοιξη» (τον φασιστικό Αραβικό Χειμώνα) ενάντια στους τριτοκοσμικούς Μουμπάρακ, Μπεν Αλί και Καντάφι και τώρα ενάντια στον επίσης τριτοκοσμικό Άσαντ που πληρώνει όχι γιατί ήταν πολύ ρωσόφιλος αλλά γιατί ήταν πολύ λιγότερο από όσο πρέπει.
Το Ισραήλ, μολονότι είχε την θετική πολιτική πείρα π.χ. από την αντιΧαμάς πολιτική του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο ή τον σκληρό (και αντικειμενικά δίκαιο) αντι-ισλαμοφασισμό του Μπεν Αλί στην Τυνησία, θεώρησε ότι, αφού οι φίλοι του οι Αμερικάνοι συντάσσονται με τις «επαναστάσεις», οι εξουσίες που θα διαδεχθούν τους εθνικιστές θα ήταν πιθανά πιο φιλοδυτικές, άρα και πιο φιλοϊσραηλινές.
Κούνια που τους κούναγε όμως, καθώς ο Αραβικός Χειμώνας είχε μεταξύ άλλων σα σημαία του το ότι οι τριτοκοσμικοί εθνικιστές, μέχρι και ο Καντάφι, είχαν τάχα «πουληθεί στους σιωνιστές στο όνομα του πλουτισμού» και άλλα ευφάνταστα παραμύθια, που έπιασαν όμως στις αντισημιτικά δουλεμένες από την ισλαμοφασιστική αντιπολίτευση και το ρωσόδουλο Αλ Ταζίρα ταλαιπωρημένες και παραγκωνισμένες φτωχές μάζες του αραβικού κόσμου.
Τώρα που τα γεγονότα στη Συρία έρχονται σαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τελειώνει η Ρωσία με την εθνικιστική – τριτοκοσμική τάση Καμενεΐ μέσα στο Ιράν, προς όφελος του ρωσόφιλου Αχμαντινετζάντ, η γραμμή Λίμπερμαν – Νετανιάχου – Μπάρακ, δηλαδή εκείνη της αντιδραστικής επιθετικής «προληπτικής» ενέργειας κατά του Ιράν, ταιριάζει κουτί στη ρώσικη στρατηγική.
Το Ισραήλ, ειδικά μετά τη δολοφονία του ειρηνόφιλου πρωθυπουργού Ράμπιν το 1996 από τη σιωνιστική ακροδεξιά, και με το Likud από τότε στο τιμόνι ιδεολογικά αλλά τον περισσότερο καιρό και πολιτικά, συνέχισε να μην αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν προωθημένο οικονομικά κομμάτι του μεσανατολικού τρίτου κόσμου και έμεινε σταθερά προσανατολισμένο στην αντιδραστική φιλο-ιμπεριαλιστική πολιτική του, να ζητά δηλαδή χοντρικά από τις ΗΠΑ να λύνουν πολιτικοδιπλωματικά και εν μέρει στρατιωτικά το πρόβλημα της ασφάλειάς του. Πρόκειται για μια γραμμή η οποία διευκόλυνε την προπαγάνδα του παγκόσμιου μετώπου των ρωσόδουλων με τους ισλαμοφασίστες (με ηγεμόνες τους πρώτους) ότι δήθεν το ισραηλινό κράτος είναι «ξένο σώμα» στη Μέση Ανατολή και πρέπει να «φύγει από τη μέση», γιατί τάχα αυτό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης (πράγμα που ίσχυε σε μεγάλο βαθμό στην περίοδο της αμερικάνικης ηγεμονίας, αλλά σίγουρα δεν ισχύει σήμερα).
Αυτό φυσικά η ίδια η Ρωσία, ειδικά μετά το 1985, ποτέ δεν το έχει ξεστομίσει ώστε να μπορεί να παίζει το παιχνίδι του καθησυχασμού της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ. Ειδικά παίζει το δήθεν φιλο-ισραηλινό καθησυχαστικό παιχνίδι ο Πούτιν. Όμως την ουσιαστικά γενοκτονική γραμμή της κατάργησης του κράτους του Ισραήλ την προπαγανδίζει ξεδιάντροπά όλος ο ρώσικος Τύπος, ηλεκτρονικός και παραδοσιακός, που δίνει γραμμή σε όλο το παγκόσμιο σκυλολόι, από τους ναζήδες και τους φασίστες, μέχρι τους ψευτοκομμουνιστές, για την «αντισιωνιστική» τους πάλη που είναι η αληθινή στρατηγική γραμμή της Ρωσίας.
Το Ισραήλ θα μπορούσε, να βασίσει την εξωτερική του πολιτική, ειδικά στο ζήτημα των απειλών που δέχεται απ’ τα έξω, στη μόνη δημοκρατική γραμμή για τις χώρες που κινδυνεύουν και που ο Μάο Τσε Τουνγκ την είχε συνοψίσει ως εξής: «Να σκάβετε βαθιές σήραγγες, να αποθηκεύετε δημητριακά και ποτέ να μην επιζητείτε την ηγεμονία». Αν δηλαδή δεν είχε την ανεδαφική πια μικρο-ηγεμονιστική αντίληψη της ισχυρής στρατιωτικά περιφερειακής δύναμης, το Ισραήλ δεν θα έκανε ζήτημα αρχής την μη απόκτηση πυρηνικών από το Ιράν τη στιγμή που όλος ο Τρίτος Κόσμος, που στο μεγαλύτερο μέρος του ενώ δε συμπαθεί τους ιρανούς μουλάδες φασίστες, τους αναγνωρίζει σιωπηλά το δικαίωμα να έχουν ό,τι όπλα έχουν και οι ιμπεριαλιστές, όπως άλλωστε έχει και το ίδιο το Ισραήλ. Αντίθετα θα συναινούσε στο να έχει η Σαουδική Αραβία που δίκαια ανησυχεί από μια συμβατική επίθεση από το Ιράν αλλά οι ΗΠΑ των Ομπάμα-Κλίντον δεν την αφήνουν να τα φτιάξει. Γενικά το Ισραήλ θα μπορούσε να έχει εδώ και χρόνια αμυντική συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία (και πριν πέσει ο Μουμπάρακ με την Αίγυπτο) για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στον ιρανικό τοπικό ηγεμονισμό. Άλλωστε το Ισραήλ ήδη έχει έτοιμη την δικιά του πυρηνική αποτρεπτική ανταπάντηση στο Ιράν και έχει αρκετό πλούτο για να προσπαθήσει να έχει επί πλέον μια καλή παθητική άμυνα που σημαίνει πολλά και καλά εξοπλισμένα πυρηνικά καταφύγια ώστε να μην υπόκεινται στον πυρηνικό εκβιασμό του ιμπεριαλισμού.
Αλλά αυτή η πολιτική είχε μια προϋπόθεση: να σταματήσει η αστική τάξη του Ισραήλ με το όνειρο του μεγάλου Ισραήλ, δηλαδή να αναγνωρίσει πραγματικά το εθνικό κράτος των Παλαιστίνιων σταματώντας κάθε οικισμό στα κατεχόμενα και αναγνωρίζοντας τα προ του 67 σύνορα. Το διαβατήριο για τη σωτηρία του Ισραήλ από την αντισημιτική περικύκλωση ήταν η ενότητα με την εθνική τάση των Παλαιστίνιων δηλαδή η στήριξη του Αραφάτ. Οι σοβινιστές του Λικούντ έκαναν το αντίθετο, τσάκισαν τη γραμμή Ράμπιν και μετά αυτήν των Ολμέρτ-Λίβνι, άνοιξαν το δρόμο στην Χαμάς και στον προβοκάτορα Λίμπερμαν και έτσι παρέδωσαν την Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη στους αντισημίτες ισλαμοφασίστες αφού προηγούμενα έκαναν ότι βλακώδες μπορούσαν για να τους δώσουν και το Ιράκ. Τώρα όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και η Ευρώπη ολόκληρη είναι περικυκλωμένοι από το νεοχιτλερικό μέτωπο Ρωσίας-Κίνας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την ενέργεια.
Αλλά τα ιδεολογικά κυβικά και η πολιτική τύφλα ακόμα και των σχετικά πιο ειρηνόφιλων πλευρών της ισραηλινής αστικής τάξης είναι τέτοια ώστε τώρα μέσα στην τόσο αποπνικτική τοπική και περιφερειακή απομόνωση του Ισραήλ αυτή έχει φτάσει να θεωρεί τη χώρα που έχει τους ναζήδες της «Χρυσής Αυγής» στο κοινοβούλιό της και ο αντισημιτισμός είναι ημι-επίσημη κρατική ιδεολογία, δηλαδή την Ελλάδα, ως το μετόπισθέν και βασικό σύμμαχό της στην Ευρώπη! Είναι φυσικό να μην ανησυχεί με το τσιράκι αυτό το Πούτιν αφού θεωρεί τον Πούτιν φίλο της παραβλέποντας επίσης τον γιγαντιαίο ρώσικο αντισημιτισμό.
Έτσι αυτή η αστική τάξη στις 26 του Οχτώβρη, έδωσε κι επίσημα στη Ρωσία τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου που ανακάλυψε το Ισραήλ στην Αποκλειστική Οικονομική του Ζώνη (ΑΟΖ) στη Μεσόγειο, με συμφωνία σε ανώτατο επίπεδο (Πούτιν – Νετανιάχου) για συγκρότηση θυγατρικής της Gazprom στο Ισραήλ για να αναλάβει κομβικό ρόλο στη δουλειά εξόρυξης και αξιοποίησης !!!! ( http://bit.ly/XeguVx ).
Δηλαδή, ο Νετανιάχου έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα του στο άρμα μιας χώρας που, μετά το 1956, υπήρξε ο πρώτος και βασικός ιδεολογικός σημαιοφόρος, άμεσα ή καλυμμένα, της διάλυσης του Ισραήλ και του υπεραντιδραστικού αντικαπιταλισμού αντισημιτικού τύπου («κάτω ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός του διεθνούς άπατρι εβραίου κεφαλαιοκράτη/τραπεζίτη»). Πρόκειται για τον αντικαπιταλισμό από τα δεξιά ο οποίος επικρατεί και στη χώρα μας και ενώνει τους κνιτοσυριζαίους με τους καμμένους και παραπέρα με τους ναζήδες, που είναι και οι πλέον ωμοί φορείς του.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μπορεί να σκαρώσει η προβοκατόρικη φαντασία του σοσιαλιμπεριαλισμού και των παραρτημάτων του, με τη συνέργεια πάντα του φασίστα και όπως όλα δείχνουν ρωσόδουλου Λίμπερμαν. Εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι το όποιο μέλλον θέλει να έχει το Ισραήλ συνεχίζει, όσο υπάρχει ακόμα καιρός, να περνάει μέσα από την ενότητα με τους Παλαιστίνους πατριώτες, που παρά την ηγεσία σήμερα σε αυτήν του ρωσόδουλου Αμπάς, ακόμα αντιστέκονται στους ισλαμοναζήδες. Εννοείται ότι ο Λίμπερμαν-Νετανιάχου κάνουν το αντίθετο: Εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τη Χαμάς, επειδή και αυτή δεν θέλει το παλαιστινιακό κράτος και συνεχίζουν να επεκτείνουν τους οικισμούς στη Δυτική όχθη επειδή αυτό εξοργίζει και εκθέτει τις πιο ειρηνόφιλες και όλο και πιο απομονωμένες τάσεις της Φατάχ.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό στους δημοκράτες και στους εχθρούς του αντισημιτισμού παγκόσμια είναι πως όλες οι βρωμοδουλειές που ετοιμάζει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, παρέα με τους διεστραμμένους ισλαμοφασίστες κανίβαλους, για να κηρύξει τον «αντικαπιταλιστικό» του πόλεμο στην ανθρωπότητα, εξυπηρετούνται κατά τον καλύτερο τρόπο από τη βρώμικη γραμμή του ισραηλινού επεκτατισμού – σωβινισμού των Λίμπερμαν - Νετανιάχου, που υπονομεύει πρώτα και κύρια την ίδια την ύπαρξη του κράτους – καταφυγίου των Εβραίων όλου του πλανήτη.