Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ο Γραμματέας και ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ηρωικού ΚΚΕ από τα 1931, βαθιά αγαπημένος από τα μέλη του και με πελώριο ηγετικό κύρος στην Τρίτη Διεθνή. Ήταν ακόμα ο αρχηγός του ΔΣΕ, δηλαδή τού πρώτου προλεταριακού επαναστατικού στρατού στην Ελλάδα που είχε αναλάβει να λύσει και το δημοκρατικό ζήτημα της απεξάρτησης της χώρας από τις μεγάλες δυνάμεις. Δολοφονήθηκε ενώ ήταν εξόριστος επί 11 χρόνια, εντελώς αποκλεισμένος από κάθε δυνατότητα να μιλήσει στον έξω κόσμο στην πόλη Σουργκούτ της Σιβηρίας, απ’ όπου είχε κάνει πολλές, όπως ομολογούν οι διώκτες του, απόπειρες απόδρασης και εξαντλητικές απεργίες πείνας για να βρει τη λευτεριά του.  

Ο ισχυρισμός ότι αυτοκτόνησε προέρχεται αποκλειστικά από τους δεσμοφύλακές του, δηλαδή από το ρωσικό κράτος, και αυτός ο ισχυρισμός εμφανίστηκε 17 χρόνια μετά το θάνατό του από τους ίδιους δεσμοφύλακες. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε ένας μάρτυρας του θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη στις 1 του Αυγούστου του 1973 πλην της ΚαΓκεΜπε, που ήταν ο φρουρός του σε 24ωρη βάση. Κανείς σύντροφός του, και κανείς φίλος του ή συγγενής δεν είδε ποτέ τον νεκρό. Το πιο σημαντικό είναι ότι το ίδιο το ρωσικό κράτος αναγνωρίζει την αναξιοπιστία του για το ζήτημα γιατί δεν έβγαλε μία, αλλά δύο ανακοινώσεις για την αιτία του θανάτου του που αντικρούουν η μία την άλλη και έγιναν σε απόσταση 17 χρόνων μεταξύ τους. Η πρώτη έγινε μόλις πέθανε την πρώτη Αυγούστου του 1973. Τότε το ρωσικό κράτος, ως ΕΣΣΔ, ανακοίνωσε ότι ο θάνατός του οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή.  

Τη δεύτερη ανακοίνωση το ρωσικό κράτος την έβγαλε στα 1990 όπου παραδεχόταν ότι ο Ζαχαριάδης είχε βίαιο θάνατο αλλά έλεγε ότι αυτός οφειλόταν σε αυτοκτονία.  

Το ψευτοΚΚΕ, το κόμμα που γεννήθηκε μετά από την πραξικοπηματική επέμβαση του ρωσικού κράτους στα εσωτερικά του ΚΚΕ το 1956, δέχτηκε την αιτία θανάτου που σέρβιρε το ρωσικό κράτος και την πρώτη φορά το 1973 με ηγεσία Φλωράκη, και το 1990 με ηγεσία Παπαρήγα και υιοθέτησε όπως και εκείνο σαν αναμφισβήτητη την τελευταία ανακοίνωση χωρίς καμμιά απολύτως κριτική στην εξαπάτηση των μαζών για την πρώτη ανακοίνωση.  

Τα δυο υποτιθέμενα γράμματα του Ζαχαριάδη που προανήγγειλαν την αυτοκτονία του

Ταυτόχρονα υιοθέτησε και δυο επίσης πολιτικά αντιφατικές μεταξύ τους εξηγήσεις για την αιτία της «αυτοκτονίας» που τις πρόσφεραν δύο γράμματα που τάχα ο Ζαχαριάδης έγραψε λίγο πριν αυτοκτονήσει, και τα οποία εμφανίστηκαν το 1991, δηλαδή τη στιγμή που το ρωσικό κράτος παρέδωσε τα κόκκαλα του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα και στην ουσία στο ψευτοΚΚΕ. Το ψευτοΚΚΕ υπήρξε ο βασικός πολιτικός συνεργάτης του ρωσικού κράτους στη φυσική του απομόνωση και τελικά την εξόντωση, αλλά κυρίως επειδή αυτό ανέλαβε να χρησιμοποιήσει τον νεκρό για τους ρωσικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς κυρίως μέσω των λεγομένων γραμμάτων του από την εξορία. Όλα αυτά τα γράμματα έχουν περάσει από την έγκριση της περίφημης για τις πλαστογραφίες της ΚαΓκεΜπε και το περιεχόμενο τους αναιρεί στα πιο καίρια σημεία (αλλά όχι σε όλα ώστε να έχουν και κάποια αληθοφάνεια) την κεντρική πολιτική πρακτική του υποτιθέμενου συγγραφέα τους και πάνω απ’ όλα την πρακτική του να προτιμάει να παραμένει στη σφραγισμένη εξορία παρά να υπογράφει ένα χαρτί ελεεινού πολιτικού συμβιβασμού με τους διώκτες και δεσμοφύλακές του, δηλαδή μια δήλωση μετάνοιας.  

Σύμφωνα με το πρώτο γράμμα πριν την «αυτοκτονία» του, αυτό στις 26 Ιούνη του 1973 ο Ζαχαριάδης ζήτησε από το ΚΚΣΕ να του δώσει τη λευτεριά του αλλιώς το απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσει. Ακόμα και ένας απλός αγωνιστής, πόσο μάλλον ένας θρυλικός ηγέτης ενός ΚΚ, μόνο μετά από σπάσιμο του ηθικού του θα μπορούσε να προσφέρει τη ζωή του στους εχθρούς του διαμαρτυρόμενος για την κράτησή του, αντί τουλάχιστον να τους στριμώξει πολιτικά με μια απεργία πείνας όπως άλλωστε είχε κάνει στο παρελθόν. Άλλωστε ποτέ κανείς τριτοδιεθνιστής ηγέτης ΚΚ δεν χρησιμοποίησε την αυτοκτονία του σαν μέσο διαμαρτυρίας. Αυτοκτονία, ιδιαίτερα όταν δεν είναι αποτέλεσμα φρικτών βασανιστηρίων, σημαίνει σπάσιμο και ιδεολογική ήττα αφού είναι ο ίδιος ο αγωνιστής που σκοτώνει κάθε πιθανότητα συνέχισης της πάλης του για την επανάσταση. Ο γραμματέας του ΚΚ Γερμανίας, Ερνστ Τέλμαν, έμεινε για 11 χρόνια κρατούμενος των χιτλερικών, από το 1933 μέχρι το 1944, χωρίς να λυγίσει, και αυτοί τον εκτέλεσαν το ‘44 όταν έγινε σαφές ότι χάνουν τον πόλεμο. Ο Ζαχαριάδης είναι ένας δεύτερος Τέλμαν που έμεινε κι αυτός 11 χρόνια κρατούμενος των νέων χιτλερικών χωρίς να λυγίσει και γι’ αυτό τον εκτέλεσαν. Κατά δεύτερο λόγο κανείς εντελώς απομονωμένος κρατούμενος δεν θα χρησιμοποιούσε την αυτοκτονία σαν μορφή διαμαρτυρίας γιατί ήξερε ότι αν δεν συνέφερε πολιτικά τους δεσμοφύλακές του αυτοί είχαν την απόλυτη άνεση να την εμφανίσουν όπως ήθελαν πχ σαν φυσικό θάνατο, όπως έκαναν με την πρώτη τους ανακοίνωση.  

Όμως το δεύτερο γράμμα, που τάχα ο ίδιος ο Ν.Ζ (Νίκος Ζαχαριάδης) το τιτλοφορεί ως «μήνυμα από την άλλη μεριά» , και το οποίο απευθύνεται υποτίθεται στους «συντρόφους» του του ψευτοΚΚΕ, αποτελεί την αποθέωση μιας ηθικής και πολιτικής κατασυκοφάντησης του, γιατί δίνει την πιο ταπεινωτική αλλά και πολιτικά πιο αποπροσανατολιστική αιτιολόγηση της “αυτοκτονίας” του. Αυτό το γράμμα έχει διαλέξει το ψευτοΚΚΕ για να διακινεί σήμερα με ανείπωτο θράσος κυρίως σαν την ιδεολογική κληρονομιά του. Η πρώτη και βασική υπηρεσία που αυτό προσφέρει στα αφεντικά του ψευτοΚΚΕ, τους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές, είναι ότι τους αθωώνει από την κατηγορία του πρώτου γράμματος, δηλαδή από την κατηγορία ότι την “αυτοκτονία” την προκάλεσε κυρίως το ΚΚΣΕ επειδή εκείνο δεν τον απελευθέρωσε. Αντίθετα σύμφωνα με το δεύτερο την αυτοκτονία την προκάλεσε το γεγονός ότι ο Ζαχαριάδης δεν πήρε από τους “συντρόφους” του ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, και συγκεκριμένα από την τότε ηγεσία Φλωράκη, τον οποίο το γράμμα αυτό εκθειάζει, την ηθική και κομμουνιστική αποκατάστασή του. Αυτοκτονεί δηλαδή τάχα ο Ν.Ζ γιατί το ψευτοΚΚΕ δεν αναίρεσε τη βρώμικη προσωπική κατηγορία που του είχε απευθύνει από την περίοδο Κολιγιάννη ότι είναι πράκτορας του ταξικού εχθρού. Στην ουσία δηλαδή με το δεύτερο γράμμα το ψευτοΚΚΕ αναλαμβάνει το ίδιο ένα σημαντικό πολιτικό βάρος για την «αυτοκτονία» για να αφαιρέσει κάθε βάρος από το ρωσικό κράτος. Το β γράμμα απλά επαναλαμβάνει τον πολιτικό εξευτελισμό στον οποίο προφανώς με χαρά είχε υποβληθεί το ψευτοΚΚΕ το 1962 όταν εκείνο επί Κολιγιάννη επίσημα είχε ζητήσει από το ΚΚΣΕ να εξορίσει το Ζαχαριάδη. Μάλιστα φρόντισε η Παπαρήγα στη φετινή της πανηγυρική ομιλία για τα 50 χρόνια από το θάνατο του Ν.Ζ. να ξανααθωώσει το ΚΚΣΕ τονίζοντας ότι το αίτημα της εξορίας το έκανε το ψευτοΚΚΕ και το ΚΚΣΕ απλά αποδέχτηκε το αίτημα (ότι αναγκάστηκε δηλαδή το κακόμοιρο ΚΚΣΕ να υποταχθεί στους υπαλλήλους του που διόρισε !!!).  

Αλλά θα αναρωτηθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν το ψευτοΚΚΕ να αναλαμβάνει ένα τέτοιο πολιτικό βάρος. Στην πραγματικότητα και το ίδιο το δεύτερο γράμμα, αλλά ιδιαίτερα η σημερινή ηγεσία Κουτσούμπα μέσω της Παπαρήγα (που έχει αναλάβει να μπαλώσει όλες τις τρύπες που έχει η κουρελού από ψέματα της δολοφονίας Ζαχαριάδη) ρίχνει τη βασική ευθύνη για την κατηγορία του πράκτορα την οποία απηύθυνε στο Ν.Ζ. σύσσωμη η ηγεσία του ψευτοΚΚΕ σε μόνο μια φράξια του, αυτήν με αρχηγό τον Παρτσαλίδη που αποτέλεσε στη συνέχεια το ΚΚΕ εσωτερικού. Αυτή ήταν η λιγότερο ρωσόδουλη αλλά και πιο ανοιχτά αστική φράξια η οποία έκφραζε τη ντόπια αστική τάξη και η οποία λόγω της εισβολής της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία το 1968 διαχωρίστηκε από το ψευτοΚΚΕ και στοιχιζόμενη πίσω από μια σειρά ευρωπαϊκά ΚΚ σχημάτισε το ΚΚΕ εσωτερικού. Δηλαδή το ψευτοΚΚΕ για να στηρίξει τον Κολιγιάννη και ακόμα περισσότερο το διάδοχό του Φλωράκη που ήταν ο γραμματέας του τη στιγμή της δολοφονίας (και ο οποίος διόρισε την Παπαρήγα και αυτή αναγνώρισε τον Κουτσούμπα σαν διάδοχό της), δηλαδή για να βγάλει το σημερινό ψευτοΚΚΕ ουσιαστικά έξω από κάθε ευθύνη για την “αυτοκτονία”, ισχυρίζεται ότι η κατηγορία στον Ζαχαριάδη για πρακτοριλίκι, είχε την αφετηρία της κυρίως στο ΚΚΕ εσωτερικού και τον ηγέτη του Παρτσαλίδη και όχι στο σοβιετικό τσιράκι που ήταν ο Κολιγιάννης. Αλλά ο Κολιγιάννης, στον οποίο αποτίουν σήμερα τιμές οι Κουτσούμπας και Παπαρήγα, παρέμεινε γραμματέας από το 1968 μέχρι το 1972 όταν διορίστηκε ο Φλωράκης γραμματέας από τους σοβιετικούς και η κατηγορία προς τον Ν.Ζ παρέμεινε. Το ψευτοΚΚΕ αποδίδει τη μη άρση της κατηγορίας αυτά τα χρόνια σε γραφειοκρατικές καθυστερήσεις στην έρευνα αν ήταν πράκτορας ο Ζαχαριάδης. Και μετά τον Φλωράκη τον αθωώνουν γιατί δεν προλάβαινε τάχα να αποσύρει αυτήν την κατηγορία στον ένα χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ 1972 και 1973. Μάλιστα ισχυρίζονται ότι ο Φλωράκης προσπάθησε να αποτρέψει τον Ν.Ζ από το να αυτοκτονήσει προτείνοντας του (μέσω ενός άλλου μέλους του ΠΓ) την ελευθερία του, αλλά αυτός δεν ήθελε ελευθερία χωρίς τιμή και έτσι αυτοκτόνησε την 1 Αυγούστου όπως υποτίθεται είχε προειδοποιήσει στα γράμματά του. Αλλά δεν εξηγούν στ’ αλήθεια γιατί κανείς από την ηγεσία του ψευτοΚΚΕ δεν ήταν εκεί τη μέρα εκείνη για να τον αποτρέψει από την προαναγγελμένη «αυτοκτονία» του. 

Όμως δεν είναι ο στόχος μας εδώ να δείξουμε την αθλιότητα καθώς και τη γελοιότητα του ψευτοΚΚΕ όταν προσπαθεί να λύσει τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτει προσπαθώντας να φτιάξει μια πιο συμφερτική πραγματικότητα για να σώσει πρώτα τα ρωσικά αφεντικά του και μετά τον εαυτό του. Εκείνο που θέλουμε είναι να υπερασπίσουμε τον μεγαλύτερο έλληνα κομμουνιστή, και κατά τη γνώμη μας τη σπουδαιότερη και ηρωικότερη πολιτική φυσιογνωμία που έχει βγάλει η νεότερη Ελλάδα, από τη βρωμερότερη συκοφαντία που έχει εκστομισθεί εναντίον του, ότι δηλαδή αναγνώριζε σαν πραγματικούς κομμουνιστές τους διώκτες και συκοφάντες του, την ώρα που τους κατηγορούσε πριν θαφτεί πολιτικά στην εξορία σαν απλούς εγκάθετους της μεγάλης παγκόσμιας δύναμης την οποία είχε τολμήσει σε επίπεδο αρχών να καταγγείλει και που στον ανελέητο διωγμό της άντεξε μέχρι τέλους. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να αναγνωρίσει σαν κριτές του αυτούς που προδώσαν την τάξη τους αλλά και τη χώρα τους στηρίζοντας τη βίαιη επέμβαση μιας ξένης χώρας στα εσωτερικά του ελληνικού ΚΚ, την πραξικοπηματική καθαίρεση του ηγέτη του, τη διαγραφή του σαν μέλους του, και την αιχμαλωσία του από αυτή τη χώρα επί 11 χρόνια; Και ακόμα πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει σαν συντρόφους και κριτές του αυτούς που κατάγγειλαν σαν τυχοδιωκτικό και αριστερίστικο τον πρώτο ένοπλο προλεταριακό επαναστατικό αγώνα στην Ελλάδα και στη μεταπολεμική δυτική Ευρώπη και πούλησαν τους Μακεδόνες μαχητές του και τα παλληκάρια του ΚΚΕ που στήθηκαν στον τοίχο από την ελληνική αντίδραση, επειδή αναγνώριζαν τα εθνικά δικαιώματα των Μακεδόνων; Δεν υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη συκοφαντία στον Ζαχαριάδη από το ότι απ’ αυτούς τους πιο άθλιους των άθλιων τους οποίους πολέμησε και πλήρωσε με το θάνατό του γι’ αυτό, περίμενε τάχα αγωνιωδώς την αποκατάσταση της κομμουνιστικής του τιμής και αυτοκτόνησε επειδή δεν του την προσφέρανε (!!!). Συκοφαντούν δηλαδή το Ζαχαριάδη ότι υπέγραψε με το αίμα του μια δήλωση μετάνοιας και νομιμοφροσύνης απέναντι στους εχθρούς του, που σημαίνει ότι πρόδωσε τους αγώνες του και τους συντρόφους του που βαθιά τον πίστευαν και είχαν γι’ αυτό καταδιωχτεί και από το ελληνικό και στη συνέχεια κι από το ρωσικό κράτος. Μα είναι φανερό ότι αν τους διώκτες του τους είχε έστω και κατά ένα πόντο αναγνωρίσει απλά σαν κομμουνιστές θα ήταν προ πολλού εκτός εξορίας και το πιθανότερο θα ήταν αρχηγός τους. Στην πραγματικότητα η ανακοίνωσή περί αυτοκτονίας που συνοδεύεται από αυτά τα γράμματά συνιστά τη δεύτερη δολοφονία του Ζαχαριάδη, την ηθική-ιδεολογική και πολιτική, που είναι πιο αποκρουστική από τη φυσική του δολοφονία, αλλά και πολύ πιο επικίνδυνη για το αριστερό και δημοκρατικό κίνημα, γιατί μετατρέπει ένα λαϊκό πρότυπο σε πολιτικό εργαλείο των αντιδραστικών σχεδίων των δολοφόνων. Και τέτοια δεν είναι μόνο αυτά τα τελευταία γράμματα είναι και μερικά άλλα πλαστογραφήματα που μοίραζε η KαΓκεΜπε σε κρίσιμες στιγμές για να τοποθετεί το Ζαχαριάδη στο πλευρό των διωκτών του. Σε αυτό το ζήτημα είναι που ο ρώσικος νεοχιτλερισμός είναι χειρότερος από τους γερμανούς ναζί δασκάλους του καθώς αυτοί δεν κυκλοφορήσουν πλαστά γράμματα του Τέλμαν που να τους εκθειάζουν. 

Εννοείται ότι η αστική τάξη της χώρας μας όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε καθόλου που σαν δεσμώτης στα χέρια ενός ξένου κράτους πέθανε ένας έλληνας πολιτικός ηγέτης και που οι αρχές αυτού του κράτους έκρυψαν επί 17 χρόνια τον βίαιο θάνατο του, αλλά αποδέχτηκε με ενθουσιασμό ότι ο μεγαλύτερος προλετάριος επαναστάτης της χώρας μας αυτοκτόνησε, δηλαδή ότι δεν νοιαζόταν να ζήσει για να παλέψει για τη μοίρα του λαού του.  

Η αιτία του θανάτου ενός πολιτικού κρατούμενου σε απομόνωση πρέπει να αναζητηθεί στην ανοιχτή πρακτική του πριν την απομόνωση, στη συνεχιζόμενη απομόνωση του, και στις γενικές πολιτικές συνθήκες τη στιγμή του θανάτου του

Αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός ηγέτης, πόσο μάλλον ένας επαναστάτης, πεθαίνει σε απόλυτη απομόνωση στα χέρια των εχθρών του η πραγματική αιτία του θανάτου του από θέση αρχής πρέπει να αναζητηθεί α) στο επίπεδο της πολιτικής δράσης του όσο αυτή γινόταν ανοιχτά στην οποία εν προκειμένω οφειλόταν η τόσο σκληρή και ισόβια εξορία του β) στην ίδια την πραχτική του μέσα από την οποία μιλούσε και μιλούσε ακριβώς με αυτή την ισόβια πολιτική απομόνωση προφανώς γιατί δεν έκανε καμμιά δήλωση συμμόρφωσης στη γραμμή τους και γ) στις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στη στιγμή του θανάτου του τόσο στη χώρα του όσο παγκόσμια για μια προσωπικότητα διεθνούς κύρους σαν τον Ν.Ζ.  

Στην προκείμενη περίπτωση η στιγμή και μόνο του βίαιου θανάτου του μαρτυράει ότι αυτός δεν θα απάλλασσε τον Ζαχαριάδη από το «μαρτύριο» της δήθεν πολιτικής του απόρριψης από τους «συντρόφους» του αλλά θα απάλλασσε τους δεσμοφύλακές του του ΚΚΣΕ της ΚαΓκεΜπε και του ψευτοΚΚΕ από έναν δεσμώτη που εκείνη τη στιγμή ζούσε ακριβώς αντίθετα την πιο θριαμβευτική επιβεβαίωση της πολιτικής γραμμής και της ιδεολογίας του απέναντι τους και που θα τους δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα μόνο με το αν συνέχιζε να είναι ζωντανός. Γιατί ο Ζαχαριάδης ήξερε τι γίνεται στον έξω κόσμο. Του είχε απόλυτα απαγορευτεί να λειτουργεί σαν πομπός πολιτικής γραμμής αλλά μπορούσε να λειτουργεί σαν δέκτης. Εννοούμε ότι ναι μεν τα ελάχιστα γράμματά του και κάθε ζωντανή συνάντησή του ήταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της ΚαΓκεΜπε έτσι ώστε να μην ξεφύγει ποτέ τίποτα επικίνδυνο από το στόμα του και φτάσει στους οπαδούς του, οπότε δημοσιευόταν σαν δικό του μόνο ό,τι μπορούσε τεχνικά να πλαστογραφηθεί από την ΚαΓκεΜπε και γι’ αυτό δεν υπάρχει όλα αυτά τα 11 χρόνια κανένα απολύτως ηχητικό και κινηματογραφικό ντοκουμέντο του φυλακισμένου που να υποστηρίζει τη ρωσική γραμμή όπως το κάνουν τα δήθεν γράμματά του, όμως είχε το δικαίωμα να ακούει την πολιτική προπαγάνδα των εχθρών του στο ραδιόφωνο όπως οι απλοί κάτοικοι στο Σουργκούτ, και έτσι να μαθαίνει χοντρικά τι γινόταν στον κόσμο και στη χώρα του ερμηνεύοντας ανάποδα τα γεγονότα που αυτοί παρουσίαζαν και αντιστρέφοντας τις αναλύσεις τους.  

Εκείνο που πρέπει να συγκρατήσει κανείς είναι ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε έξι μήνες μετά τη φοιτητική εξέγερση της Νομικής. Αυτή ήταν ο προάγγελος της παλλαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου που ξέσπασε 3 μήνες μετά από το θάνατό του, ο οποίος απάλλασσε από έναν θανάσιμο κίνδυνο την ηγετική κλίκα Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ που διοικούσε την ΕΣΣΔ. Ήταν η εποχή που η χούντα πιεσμένη από τις ευρωπαϊκές χώρες και από ισχυρά τμήματα της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και μέσα σε καλπάζουσα οικονομική κρίση αναζητούσε διέξοδο σε κοινοβουλευτικές μορφές δικτατορίας ενώ στο μεταξύ ενίσχυε τις σχέσεις της με την ΕΣΣΔ και της παραχωρούσε αγκυροβόλια στο Αιγαίο. Αν η χούντα αποτύγχανε σε αυτή τη μετάβαση και έπεφτε κάτω από την αυξανόμενη λαϊκή αντίσταση θα έβγαινε, όπως και βγήκε, ενισχυμένη η επαναστατική μαοϊκή και φιλο-ζαχαριαδική επαναστατική πτέρυγα του αντιδικτατορικού αγώνα και θα απαιτούσε από την ΕΣΣΔ να απελευθερώσει από τα δεσμά του τον θρυλικό ηγέτη του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση το ήδη μειοψηφικό στην αριστερά και με τις λιγότερες αντιδικτατορικές δάφνες ψευτοΚΚΕ, το οποίο προσπάθησε να εμποδίσει την κατάληψη του Πολυτεχνείου και την εξέγερση, δεν θα μπορούσε να δημαγωγεί με το άδειο από περιεχόμενο όνομα «ΚΚΕ». Και το πολύ βασικό: κανείς δεν ήξερε τόσο καλά όσο οι διώκτες του, ότι ο λενινιστής Ζαχαριάδης μπορούσε να οδηγεί τις μάζες μέσα από την πολιτική πείρα τους, δηλαδή μέσα από τα αντιφασιστικά και γενικότερα τα δημοκρατικά αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα στο δρόμο προς την επανάσταση. (Είναι πολύ χαρακτηριστική η επιτυχία του πλατιού μετωπικού κόμματος με δημοκρατική- αντιιμπεριαλιστική γραμμή που είχε ιδρύσει ο Ν.Ζ, η ΕΔΑ που μάλιστα θριάμβευσε εκλογικά το 1958 την ώρα που το ΚΚΕ μέσα του διαλυόταν από τους χρουστσοφικούς και τα κολιγιαννικά τσιράκια τους). Μα πάνω απ’ όλα ήξεραν ότι όλη η στρατηγική του για την οποία αυτοί τον κατεδίωκαν από το 1955 δεν είχε φέρει τον Ζαχαριάδη απλά σε πλήρη ρήξη μαζί τους αλλά και σε πλήρη στρατηγική ενότητα με τον κύριο εχθρό και εφιάλτη τους, το μαοϊκό ΚΚ Κίνας. Καθόλου τυχαία ήδη οι πιο αποφασισμένοι και κυνηγημένοι στην ΕΣΣΔ ζαχαριαδικοί πρόσφυγες είχαν πάρει από τα 1964 θέση και είχαν σταθεί στο πλευρό του ΚΚ Κίνας κόντρα στο ΚΚΣΕ, όσα ψέματα κι αν τους μετέφεραν τα πλαστογραφημένα γράμματα του 1963-4 και του 1967-8 ή πολύ αργότερα το προβοκατόρικο «μήνυμα από την άλλη μεριά» στο οποίο ο Ζαχαριάδης κατήγγειλε με τη μεγαλύτερη ένταση το ΚΚ Κίνας και τον Μάο τσε Τουνγκ. Το χειρότερο για τους ρώσους (σοβιετικούς στη μορφή) σοσιαλιμπεριαλιστές ήταν ότι ο Μάο μετά την εισβολή τους στην Τσεχοσλοβακία το 1968, είχε καταγγείλει την ΕΣΣΔ σαν χώρα όχι απλά ιμπεριαλιστική αλλά ιμπεριαλιστική χιτλερικού τύπου, και είχε αρχίσει ήδη στα 1972 να εφαρμόζει στην πράξη τη γραμμή του πιο πλατιού μετώπου ενάντια και στις δυο υπερδυνάμεις με την κύρια αιχμή του ενάντια στην ΕΣΣΔ, πριν αυτή τη γραμμή την ανακοινώσει ανοιχτά στα 1974 και την τεκμηριώσει θεωρητικά στα 1975 με τη θεωρία των 3 κόσμων. Ήδη ένα χρόνο μετά τη δολοφονία Ζαχαριάδη και την πτώση της χούντας το σύνθημα «ούτε Αμερική-ούτε Ρωσία, Εθνική ανεξαρτησία» αντηχούσε με δύναμη στην Αθήνα από το τότε επαναστατικό ΕΚΚΕ.  

Το πόσο έλειψε ο έμπειρος και πολιτικά οξυδερκής Ζαχαριάδης από τη μεταδικτατορική Ελλάδα σύντομα αποδείχθηκε, καθώς δεν ήταν ακόμα πολιτικά και ιδεολογικά έτοιμη η επαναστατική αριστερά για να ενώσει γύρω της την πλειοψηφία της αριστεράς, να απομονώσει παραπέρα το σοσιαλφασιστικό ψευτοΚΚΕ, να αντισταθεί στον δημοκρατικίστικο ευρωρεβιζιονισμό του ΚΚΕ εσ. και μετά να ενώσει ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις όλη τη δημοκρατία, ιδιαίτερα τα δημοκρατικά κομμάτια του ΚΚΕ εσ. (απομονώνοντας τον σοσιαλφασίστα Κύρκο) και του ΠΑΣΟΚ. Με ζωντανό δηλαδή το Ζαχαριάδη η χώρα μας θα είχε μια τελείως διαφορετική μεταδικτατορική εξέλιξη. Όχι μόνο θα είχε εμποδίσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να ξαναπαίξει έναν ηγεμονικό ρόλο, αλλά θα είχε ολοκληρώσει τη συντριβή των φασιστών και πάνω απ’ όλα του ελληνικού σοβινισμού και επεκτατισμού, στον οποίο στηρίχθηκε ο Α. Παπανδρέου σε συνεργασία με το ψευτοΚΚΕ για να ρίξει σταδιακά στα χέρια της Μόσχας όλες τις πολιτικές ηγεσίες της αστικής και μικροαστικής τάξης. Αυτές σήμερα οδηγούν τη χώρα, αν δεν εμποδιστούν από τους αντιφασίστες, στον πόλεμο που έρχεται στο πλευρό των νέων Χίτλερ, και το χειρότερο την έχουν μετατρέψει σε μια χώρα εισοδιστή και προβοκάτορα μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ για να σύρει στο πλευρό της Ρωσίας όσες περισσότερες χώρες μπορεί, κυρίως στα Βαλκάνια.  

Ο βαθύτερος δολοφονικός πόλεμος ενάντια στον Ζαχαριάδη είναι η πλαστογράφηση της πολιτικής-ιδεολογικής γραμμής του

Στην πραγματικότητα ωστόσο το μεγαλύτερο έγκλημα των δήμιων του Ζαχαριάδη δεν είναι ότι τον σκότωσαν το 1973, αλλά ότι όλο το διάστημα που τον είχαν θαμμένο στη Σιβηρία, αλλά και με τα γράμματα που ήρθαν μετά το θάνατο του στο φως όχι απλά διαστρέβλωναν αλλά κυριολεκτικά αντέστρεφαν τη γραμμή του. Στην ουσία οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές δεν αντιμετώπιζαν το Ζαχαριάδη απλά σαν ένα πρόβλημα για την πολιτική τους στην Ελλάδα αλλά σαν ένα πρόβλημα στην παγκόσμια πολιτική τους.  

Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΣΕ τον εξόρισε στη Σιβηρία στα 1962 γιατί τότε είχε έρθει η πρώτη στιγμή της παγκόσμιας δικαίωσης της παγκόσμια πρωτοπόρας αντίστασης που αυτός πρόβαλε σε αυτήν ήδη από τα 1955-56 με αποτέλεσμα να πληρώσει αρχικά με την καθαίρεση του από τη θέση του γραμματέα του ΚΚΕ και μετά με τη διαγραφή του. Ο λόγος δηλαδή για τον οποίο το ΚΚΣΕ οργάνωσε το 1956 τη διεθνή επέμβαση 6 ευρωπαϊκών ΚΚ για να αποκεφαλίσει το Ζαχαριάδη σαν γραμματέα, στην περίφημη 6η ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956, ήταν ότι είχε τότε να λύσει ένα ζήτημα διεθνούς βαρύτητας που είχε άμεση επίπτωση στο ευρωπαϊκό και κατά συνέπεια στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Το ζήτημα αυτό ήταν ότι το ΚΚΕ και ο Ζαχαριάδης υποστήριζαν σθεναρά τον ΔΣΕ, δηλαδή τον πρώτο ένοπλο επαναστατικό αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας στη μεταπολεμική Ευρώπη, δηλαδή την πρώτη επανάσταση που ήταν εντελώς ανεξάρτητη από την είσοδο σε μια ευρωπαϊκή χώρα του σοβιετικού στρατού στα πλαίσια του αντιφασιστικού β παγκόσμιου πολέμου. Και το πιο επικίνδυνο για τους ρώσους αποστάτες του μαρξισμού ήταν ότι δεν ήταν σεχταριστές αυτοί που καθοδηγούσαν αυτόν τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα, αλλά ήταν μαρξιστές-λενινιστές και στην τακτική και γι αυτό υποστήριξαν και στη διάρκεια και μετά την ήττα του ένοπλου αγώνα το 1949 την γραμμή του πλατιού δημοκρατικού αντιφασιστικού και αντιαμερικανικού μετώπου. Το πρόβλημα για τους σοβιετικούς, ήταν ότι η επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ ερχόταν σε μετωπική σύγκρουση με την αντιμαρξιστική παγκόσμια γραμμή της ηγεσίας Χρουστσόφ του ΚΚΣΕ, η οποία εκδηλώθηκε εντελώς ανοιχτά και θεωρητικά μετά τα 1960, ότι δηλαδή το πέρασμα στο σοσιαλισμό μπορεί και πρέπει να γίνει ειρηνικά, δηλαδή χωρίς ένοπλη επανάσταση και χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτή η γραμμή μετέφερε στο πολιτικό και θεωρητικό επίπεδο τη στρατηγική της ρώσικης αστικής τάξης νέου τύπου, που η πολιτική ηγεσία της και ένα ηγετικό κομμάτι του σώματός της ήταν κρυμμένη μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία μόλις είχε πάρει την εξουσία στο ΚΚΣΕ. Αυτή η αστική τάξη νέου τύπου είχε δύο βασικούς αλληλένδετους στόχους σε εκείνη την κρίσιμη μεταβατική στιγμή : 1ο να πείσει τις καπιταλιστικές χώρες να τη βοηθήσουν να σταθεροποιήσει την εξουσία της στην ΕΣΣΔ ώστε να συντρίψει εντελώς την προλεταριακή και λενινιστική, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες της σταλινική γραμμή μέσα στο ΚΚΣΕ και να παλινορθώσει τον καπιταλισμό, κατ’ αρχήν με κρατική μορφή, στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ, και 2ο να πνίξει όλες τις επαναστατικές ηγεσίες στα ΚΚ όλου του πλανήτη και να προωθήσει στη θέση τους υποτακτικές της νέας τάχα «ειρηνόφιλης» ΕΣΣΔ που θα συμφιλίωναν τα αντίστοιχα κόμματα με τις ντόπιες αστικές τους τάξεις και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές ώστε αυτά να μπορούν να διεισδύσουν μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς σε κάθε χώρα και να τους υποτάξουν στη νέο-ιμπεριαλιστική στρατηγική της ΕΣΣΔ. 

 Ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας για τη νέα ηγεσία του ΚΚΣΕ να επιβάλει τη νέα γραμμή τουλάχιστον στην Ευρώπη, ειδικά στα δυτικά ΚΚ που δεν τα έλεγχε σαν κρατική εξουσία. Αυτά σε αυτή την πρώτη φάση στάθηκαν σαν ηγεσίες στο πλευρό του ΚΚΣΕ διαστρεβλώνοντας την τακτική των αντιφασιστικών μετώπων της Τρίτης Διεθνούς, που είχαν υιοθετήσει πριν από το β παγκόσμιο πόλεμο και κατά τη διάρκειά του, τα οποία αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τον κύριο εχθρό των λαών και διευκολύνουν το πέρασμα στην επανάσταση, αλλά δεν την υποκαθιστούν και δεν την παρακάμπτουν . Ουσιαστικά αυτά τα ΚΚ αναθεώρησαν την επαναστατική λογική αυτών των μετώπων για να συνεργαστούν χωρίς αρχές μετά τον πόλεμο με τις αστικές τάξεις τους και χάρη σ αυτή τη συνεργασία να χωθούν στους κρατικούς μηχανισμούς των χωρών τους. Είναι στο παγκόσμια κρίσιμο αυτό ζήτημα που το ΚΚΣΕ βρήκε απέναντι του το ΚΚΕ που υπό την ηγεσία Ζαχαριάδη ήταν το μόνο ΚΚ δυτικής χώρας που όχι μόνο είχε κάνει ένοπλο επαναστατικό αγώνα, αλλά δεν ήταν καθόλου διατεθειμένο, ούτε μετά την ήττα του 1949 να παραιτηθεί στρατηγικά από αυτόν. Κι όμως πριν φτάσει στον ένοπλο αγώνα το 1946, στη μεταβαρκιζιανή Ελλάδα, το ζαχαριαδικό ΚΚΕ είχε εξαντλήσει κάθε προσπάθεια για ειρηνικές και δημοκρατικές εξελίξεις, και ήταν μόνο κάτω από την εκδικητική βία της αστικής τάξης και των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών ενάντια στις εαμικές δυνάμεις που το ΚΚΕ προχώρησε σε αυτόν τον πόλεμο. Επειδή άλλωστε ήξεραν το βάρος της πράξης τους πριν φτάσουν στην ανοιχτή διεθνή επέμβαση των 6 ΚΚ για να αναχαιτίσουν τον Ζαχαριάδη οι σοβιετικοί είχαν δοκιμάσει το 1955 την ανατροπή του στα μουλωχτά, μέσω των κατοπινών στελεχών του ψευτοΚΚΕ, με μια τραμπούκικη επίθεση στην κομματική οργάνωση των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης, που αποτελούσε ουσιαστικά την καρδιά του ΚΚΕ αλλά και την καρδιά του ΔΣΕ. Όταν αυτή η επίθεση απέτυχε λόγω της σθεναρής υποστήριξης στη νόμιμη ηγεσία Ζαχαριάδη της τεράστιας πλειοψηφίας των πολιτικών προσφύγων, κατέφυγαν την επόμενη χρονιά στη διεθνή επέμβαση που είχε εντελώς πραξικοπηματικό χαρακτήρα και στην οποία δεν επέτρεψαν στον Ζαχαριάδη να μιλήσει και να υποστηρίξει τον εαυτό του και κυρίως την κομματική γραμμή στα χρόνια του εμφύλιου. Έτσι αιφνιδίασαν τα ηγετικά στελέχη του κόμματος οπότε απέσπασαν με απίστευτη ψυχολογική πίεση και ένα ανυπόφορο για την εποχή δίλημμα, το «είστε με την ΕΣΣΔ και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα ή είστε εναντίον της», την έγκριση τους, καθαίρεσαν το Ζαχαριάδη και δώσανε την ηγεσία του κόμματος στον εγκάθετό τους Κολιγιάννη. Τη μεθεπόμενη χρονιά, το 1957, τον διέγραψαν και από μέλος του κόμματος. Η διαγραφή του συνδυάστηκε κυρίως στην ΕΣΣΔ αλλά και στις λαϊκές δημοκρατίες με μια παρατεταμένη τρομοκρατική εκστρατεία ενάντια στα μέλη του ΚΚΕ που αντιτάχθηκαν στην επέμβαση η οποία κατέληξε στη διαγραφή χιλιάδων μελών, και μάλιστα της πλειοψηφίας αυτών της Τασκένδης που αποτελούσαν το κορμό των μελών του ΔΣΕ και του ΚΚΕ. Αυτή η εκστρατεία τρομοκράτησης έφτανε μέχρι και την απόλυση από τις δουλειές τους ακόμα και την εξορία. Αυτή η εκστρατεία στηρίχθηκε στο ότι αυτά τα μέλη, σαν μαχητές του ΔΣΕ είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ σαν πολιτικοί πρόσφυγές, οπότε αντικειμενικά έγιναν αιχμάλωτοι όπως και ο ηγέτης τους του νέου σοβιετικού, όλο και πιο φασιστικού κράτους* .  

Επειδή οι ψεύτικοι φίλοι του Ν.Ζ. αποφεύγουν να αναφέρονται στη διεθνή διάσταση της πάλης του Ζαχαριάδη, δεν έχει γίνει αντιληπτό το τι σήμαινε στα 1956 ως τα 1961 να στέκεται ένας ηγέτης ΚΚ μόνος του απέναντι στο ΚΚΣΕ, που ως τότε ήταν για όλα τα ΚΚ του κόσμου το αδιαφιλονίκητο κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης, και να υπερασπίζεται τόσο σθεναρά τη γραμμή του κόμματός του ώστε να το αναγκάσει να καταφύγει στην ωμή επέμβαση, στην καθαίρεση του ηγέτη του, στη διαγραφή του και τελικά στην εξορία- ουσιαστικό εγκλεισμό του. Σήμαινε βαθιά μαρξιστική κατάρτιση, επαναστατική ιδεολογία, τεράστια δύναμη χαρακτήρα, αλλά και βαθιά πίστη στο προλεταριάτο. Γιατί για μια μεγάλη περίοδο, από τα 1956 ως το 1961 ο μεγάλος παγκόσμιος πόλος αντιπαράθεσης στη νέα ηγεσία του ΚΚΣΕ, το ΚΚ Κίνας με ηγέτη του το μεγαλύτερο μαρξιστή της εποχής μας, τον Μάο Τσε Τουνγκ, μόνο σταδιακά ήταν δυνατό να αντιληφθεί και μάλιστα μέσα και από τη δική του πείρα το αστικό και ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της νέας γραμμής του ΚΚΣΕ. Αυτή η γραμμή όμως πρώτα με την πιο ωμή βία είχε ξεσπάσει ξαφνικά και πριν από το κάθε άλλο ΚΚ πάνω στο ΚΚΕ και στο Ζαχαριάδη. Αυτός δηλαδή σαν αιχμάλωτος του ΚΚΣΕ έμαθε πρώτος και μέσα από την πείρα του δικού του κόμματος τη βία της νέας χρουστσοφικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ. Έτσι χρειάστηκε μόνος του να αντιπαρατεθεί σ’ αυτήν χωρίς μάλιστα να προχωρήσει ο ίδιος σε μια ανοιχτή πολιτική και οργανωτική ρήξη με το ΚΚΣΕ ακόμα και με το ψευτοΚΚΕ, δηλαδή να ρίξει το σύνθημα για ένα νέο ΚΚ σε αυτό το διάστημα ακριβώς γιατί δεν ήταν έτοιμα τα υπόλοιπα ΚΚ γιατί κάτι τέτοιο και θα εμφανιζόταν σαν ένας διασπαστής, αντικειμενικός σύμμαχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτή η στάση ήταν υποχρεωτική για έναν τριτοδιεθνιστή κομμουνιστή αρκετό διάστημα μετά το 20ο συνέδριο του 1956 καθώς η κλίκα των αποστατών έκρυβε όσο μπορούσε την αστική και μάλιστα σοσιαλφασιστική στρατηγική της κάτω από μια δημοκρατική στη μορφή της κριτική λαθών του Στάλιν, με την οποία σε μερικά σημεία της ο Μάο Τσε Τουνγκ συμφωνούσε, και η οποία δεν φαινόταν τότε ότι απέρριπτε συνολικά τον Στάλιν. Αυτή η πάλη άρχισε να δίνεται εσωτερικά σε επίπεδο ηγεσιών μετά τα 1959 παράλληλα με την όλο και πιο εχθρική στάση της χρουστσοφικής κλίκας απέναντι στην Κίνα και την όλο και πιο φιλική απέναντι στον κύριο τότε εχθρό των λαών, τις ΗΠΑ. Όμως η εσωτερική στα ΚΚ διαπάλη ήρθε ανοιχτά στο φως για πρώτη φορά το 1961 όταν στο 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ η κλίκα προχώρησε ως την άκρη της τη ρεβιζιονιστική σοσιαλφασιστική γραμμή της και γκρέμισε ολοκληρωτικά τον Στάλιν πράγμα που σηματοδοτούσε τη ρήξη της με όλη την τριτοδιεθνιστική επαναστατική και αντιφασιστική γραμμή, της οποίας ο Στάλιν ήταν ηγέτης. Τότε το ΚΚ Κίνας εκδήλωσε ανοιχτά την αντίθεσή του στην κλίκα Χρουστσόφ**, οπότε η αντιπροσωπεία του ΚΚ Κίνας στο 22ο συνέδριο με επικεφαλής τον Τσου Εν Λάι κατέθεσε στις 21 του Οκτώβρη του 1961 στεφάνι στον Στάλιν στο κοινό Μαυσωλείο του με τον Λένιν και χωρίς να περιμένει τη λήξη των εργασιών του συνεδρίου γύρισε στο Πεκίνο. Δέκα μέρες μετά, στις 31 Οκτώβρη, το ΚΚΣΕ άρπαξε τη σωρό του Στάλιν από το Μαυσωλείο και την έθαψε σε έναν άλλο τάφο. Ήταν η αρχή ενός ανοιχτού πολιτικού και ιδεολογικού πολέμου κοσμοϊστορικής σημασίας που σταδιακά κορυφώθηκε και διήρκεσε 17 χρόνια ως την άνοδο στην εξουσία του κινέζου Χρουστσόφ Τενγκ Σιάο Πινγκ το 1978. Και μόνη της ωστόσο αυτή η πρώτη σύγκρουση του 1961 σήμαινε την πρώτη μεγάλη δικαίωση της αντίστασης του Ζαχαριάδη σε διεθνές επίπεδο απέναντι στην ηγετική κλίκα του ΚΚΣΕ γιατί εκδηλωνόταν ακριβώς στην ίδια γραμμή με τη δικιά του και ερχόταν από την πλευρά του ΚΚΚίνας απέναντι στο οποίο ο Ζαχαριάδης έτρεφε την πιο μεγάλη εκτίμηση και από το οποίο ο ίδιος δήλωνε ότι αντλούσε τα βασικά του διδάγματα για την περίοδο του ΔΣΕ αλλά και μετά από αυτόν. Αυτό το μαρτυράει η αλληλογραφία του πριν την εξορία του με αποδεδειγμένους φίλους του και υπερασπιστές του (όπως ο Αλέξης Πάρνης), την οποία δεν έχουμε λόγους να αμφισβητούμε. Ήταν ακριβώς τέσσερις μήνες μετά από αυτό το χρονικό σημείο τομής του Οκτώβρη του 1961 της σύγκρουσης ΚΚΣΕ και ΚΚ Κίνας, που την έζησε έχοντας ακόμα μια στοιχειώδη ελευθερία, δηλαδή το Μάρτη του 1962, που ο Ζαχαριάδης πήγε κρυφά από το Μποροβίτσι στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα και ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να γυρίσει στην Ελλάδα και να δικαστεί για τις κατηγορίες που του απηύθυνε το ελληνικό κράτος, μιλώντας με τον πρεσβευτή και επιδίδοντάς του γράμμα προς τις ελληνικές δικαστικές αρχές. Και μόνο του αυτό το αίτημα έδειχνε ότι όχι μόνο δεν θεωρούσε πια τους σοβιετικούς ηγέτες συντρόφους του, πόσο μάλλον τους έλληνες εγκαθέτους τους, αλλά ούτε τους θεωρούσε μια αστοδημοκρατική κρατική εξουσία η οποία τον σεβόταν σαν πολιτικό πρόσφυγα, καθώς ήταν αυτή η εξουσία που αφού αναμείχθηκε ωμά στα εσωτερικά του κόμματός του, τον έστειλε μακριά από τα κέντρα των πολιτικών ζυμώσεων των προσφύγων, στο Μποροβίτσι σε ένα είδος προειδοποιητικής σχετικά «ελαφριάς» εξορίας, μιας και μπορούσε από εκεί να διατηρεί κάποιες μίνιμουμ επαφές με τον έξω κόσμο. Αλλά αυτή η κίνηση του Ν.Ζ έδειχνε ταυτόχρονα ότι αυτός έβλεπε πια καθαρά ότι η ΕΣΣΔ δεν θα του επέτρεπε ποτέ να μιλήσει στον κόσμο σαν ένας από τους ηγέτες του διεθνούς επαναστατικού στρατοπέδου που μόλις το 1961 άρχισε να κάνει αισθητή την πλατφόρμα του. Κατάλαβε δηλαδή αμέσως ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να δραπετεύσει από την ΕΣΣΔ και η μόνη λύση ήταν να ζητήσει να πάει στην Ελλάδα να δικαστεί. Γιατί στην Ελλάδα θα μιλούσε οπωσδήποτε, ακόμα και αν στηνόταν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γιατί αυτό θα γινόταν μετά από μια δίκη, και ο ελληνικός λαός κι όλοι οι λαοί της γης θα μάθαιναν τι είπε σ’ αυτήν. Όμως η κυβέρνηση Καραμανλή απάντησε τον Απρίλη του 62 αρνητικά στο αίτημα του Ζαχαριάδη, αν και με κάποιες ταλαντεύσεις στο εσωτερικό της, ενώ ο ανοιχτός πρωτοστάτης της εκστρατείας να μην του δοθεί η άδεια επιστροφής ήταν η εφημερίδα Αυγή, που ήταν πρακτικά στα χέρια του ψευτοΚΚΕ. Αμέσως μετά την αρνητική αυτή απάντηση της ελληνικής αστικής τάξης και των αποστατών που παρέδωσαν έναν πολίτη της χώρας τους ο οποίος ζητούσε να δικαστεί στον ξένο δήμιο, η σοβιετική, δηλαδή η ρωσική ηγεσία τον απήγαγε από τον κόσμο των πολιτικά ζωντανών και έθαψε τον Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ, ακριβώς στο κέντρο της Σιβηρίας ώστε η απόδραση του να είναι πρακτικά αδύνατη και να μην ξαναμιλήσει ποτέ προς τα έξω χωρίς την έγκριση της. Και αυτό που έκανε η ΕΣΣΔ ήταν τόσο φριχτό και ανείπωτο, το να θάψει δηλαδή ζωντανό έναν ξένο ηγέτη ΚΚ που είχε καταφύγει και ο ίδιος και ο στρατός του σε αυτήν για προστασία, ώστε το ΚΚΣΕ ανέθεσε στο ψευτοΚΚΕ να «του εισηγηθεί» να εξορίσει το Ζαχαριάδη. Για αυτό στην τελετή του Περισσού για τα 50 χρόνια από το θάνατο του Ν.Ζ η Παπαρήγα επανέλαβε ότι δεν φταίει η Ρωσία για την εξορία αλλά το ψευτοΚΚΕ. Δηλαδή το πολιτικό πρακτορείο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού έχει αναλάβει να ξεπλύνει όχι μόνο ένα ταξικό έγκλημα του ΚΚΣΕ και της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ αλλά και ένα έγκλημα αυτού του ιμπεριαλισμού σε βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και σε βάρος του λαού της. Και είναι τρομερό ότι σε αυτό το έγκλημα δεν βρέθηκε ούτε ένα κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης να αντιδράσει κάποια στιγμή, έστω πολύ μετά, ζητώντας εξηγήσεις και έγγραφα από το ρωσικό κράτος για την εξορία και το θάνατο ενός πολιτικού ηγέτη της χώρας και ενός κόμματος που υποτίθεται έχουν νομιμοποιήσει. Εδώ έχουμε μια απόδειξη ότι ξέρουν ότι άλλο κόμμα έχουν νομιμοποιήσει και όχι το πραγματικό ΚΚΕ. 

Είναι διεθνής ο βασικός λόγος για τον οποίο τα πλαστογραφημένα γράμματα του, ιδιαίτερα η υποτιθέμενη προθανάτια διαθήκη του, στρέφονται κατά του ΚΚ Κίνας και του Μάο Τσετούνγκ και υπέρ του ΚΚΣΕ. Γι αυτό το λόγο και τα όποια θετικά στοιχεία υπάρχουν στα γράμματα που κυκλοφορούν ότι έγραψε από εκεί στους πρόσφυγες μετά το 1962, δεν μπορούμε και δεν πρέπει από θέση αρχής να τα αναγνωρίσουμε σαν γνήσια. Από την άλλη ένα πολύ ισχυρό πρακτικό στοιχείο για το ποιες ήταν οι διαθέσεις του Ζαχαριάδη απέναντι στο ΚΚ Κίνας και το Μάο Τσετούνγκ είναι ότι η πιο αποφασισμένη και επίμονη ομάδα πολιτικών προσφύγων στελεχών του ΚΚΕ με επικεφαλής τους Ράφτη (Νεμέρτσικα) και Λακαρέα που έμειναν πιστοί στο Ζαχαριάδη και πάλεψαν ως το τέλος ενάντια στο πραξικόπημα του 1956 και γι αυτό επίσης εξορίστηκαν, απαιτούσαν από τις σοβιετικές αρχές να τους επιτρέψουν να εγκαταλείψουν την Σοβιετική Ένωση και να εγκατασταθούν στην Λ.Δ, της Κίνας (https://www.oakke.gr/na458/lakar458.htm).

Για μας υπάρχει ένα γράμμα που έστελνε επί 11 χρόνια ο εξόριστος Ζαχαριάδης κι αυτό ήταν η ίδια η συνεχιζόμενη στεγανοποιημένη εξορία του. Αυτή μιλούσε και αποδείκνυε ότι έμενε εντελώς ανυπότακτος και μετωπικά αντίθετος στους διώκτες του και γι’ αυτό δεν του επέτρεψαν να εμφανιστεί ούτε στιγμή και να μιλήσει ζωντανά μπροστά στον ελληνικό λαό και στους λαούς όλου του κόσμου, έστω με κάποιον από τους τεχνικούς τρόπους που αναφέραμε παραπάνω (μαγνητοφωνημένο ή κινηματογραφημένο μήνυμα). Ειδικά αν ο Ζαχαριάδης είχε μιλήσει κατά του Μάο όπως ισχυρίζονται τα πλαστογραφήματα που προωθούν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα αποδέχεται όλη η αστική τάξη, θα ήταν όχι απλά ελεύθερος αλλά ο αρχηγός του ψευτοΚΚΕ που θα τον περιέφερε το ΚΚΣΕ σε όλο τον κόσμο με πάθος, ειδικά μετά τα 1970 όποτε η κύρια σύγκρουση των δύο στρατοπέδων στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα είχε φτάσει στον κολοφώνα της.

Μόνο κάτω από το πρίσμα της παγκόσμιας και εσωτερικής ταξικής πάλης μπορεί κανείς να κατανοήσει τι σημαίνει η σημερινή «αποκατάσταση» του πλαστογραφημένου, ανεστραμμένου, ψευδοσταλινικού Ζαχαριάδη

Αυτή η «αποκατάσταση» άρχισε το 1991 με την παράδοση των οστών του από τη νεοτσαρική Ρωσία του Γέλτσιν στο ψευτοΚΚΕ που οργάνωσε την κηδεία του. Συνεχίστηκε με την αποκατάσταση του ΔΣΕ από την ηγεσία Παπαρήγα στα 1996 και ολοκληρώθηκε το 2011 με την αποκατάσταση και του ίδιου, αλλά και της δικτατορίας του προλεταριάτου, στο καταστατικό του κόμματος των αποστατών και ηθικών συναυτουργών της δολοφονίας του. Με τη λεγόμενη «αποκατάσταση» του Ζαχαριάδη το θύμα ενός φασιστικού διωγμού φαίνεται σαν να ξαναστήνεται στο βάθρο του από τους θύτες του. Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για τον ίδιο τον θύτη που στήνεται στο βάθρο, μόνο που είναι ντυμένος με τα ρούχα του θύματος. Στο βάθρο είναι ο Κολιγιάννης και ο Φλωράκης που είναι συνυπεύθυνοι στη φυσική του εξόντωση, αλλά και η Παπαρήγα και ο Κουτσούμπας που είναι υπεύθυνοι για το ακόμα χειρότερο έγκλημα, τη συνεχιζόμενη ηθική του εξόντωση και κυρίως την αντιστροφή της πολιτικής γραμμής και ιδεολογίας του για να πετύχουν τους υπεραντιδραστικούς πολιτικούς στόχους του. Με αυτήν την «αποκατάσταση» οι δολοφόνοι νομιμοποιούνται και παίρνουν την επαναστατική λάμψη του θύματος. Γιατί τώρα δεν εμφανίζονται σαν αναθεωρητές του μαρξισμού, σαν οπαδοί του ειρηνικού περάσματος, της ειρηνικής συνύπαρξης και γενικά σαν δεξιοί φίλοι της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Εμφανίζονται ανοιχτά σαν καθαροί επαναστάτες και σαν αντι-χρουστσοφικοί. Έχει συμβεί το εξής: 

Όπως είπαμε οι σοβιετικοί αστοί νέου τύπου όταν εκστρατεύανε στα 1956 ενάντια στο ΚΚΕ και στον Ζαχαριάδη δρούσαν στα πλαίσια μιας παγκόσμιας εκστρατείας που είχε σαν κύριο στόχο να συντρίψει μια επαναστατική τάξη και τα κόμματά της, τα κομμουνιστικά, κατ’ αρχήν μέσα στην ίδια την ΕΣΣΔ – όπου φιλοξενούταν για μια μεγάλη περίοδο η Τρίτη Διεθνής, το καθοδηγητικό κέντρο αυτής της επανάστασης - και μετά στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Σαν δεύτερο στόχο αυτή η εκστρατεία είχε να αντικαταστήσουν αυτοί οι νέοι ιμπεριαλιστές τα επαναστατικά κόμματα με τα δικά τους πολιτικά αποσπάσματα που θα διείσδυαν μέσα στις αστικές τάξεις και στους κρατικούς μηχανισμούς όλων των χωρών του κόσμου για να δημιουργήσουν ισχυρές ντόπιες πολιτικές βάσεις για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτή η εποχή απαιτούσε την ανοιχτή συμμαχία των αστών νέου τύπου με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές αλλά και με τους ευρωρεβιζιονιστές. Οι τελευταίοι ήταν επίσης αρνητές της προλεταριακής επανάστασης και επίσης αστοί νέου τύπου, που όμως δεν δούλευαν για λογαριασμό της ρωσικής αστικής τάξης, αλλά για τις ντόπιες αστικές τους τάξεις και διεκδικούσαν να κατακτήσουν θέσεις κρατικής εξουσίας κυρίως στα δυτικά, δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστικά κράτη. Αυτή η συμμαχία με τους τελευταίους έφτασε στην κορύφωση της με την ιδεολογικό-πολιτική πάλη όλου αυτού του μετώπου στα 1964 ενάντια στο τελευταίο κάστρο της τριτοδιεθνιστικής εργατικής επανάστασης, στην Κίνα του Μάο Τσετούνγκ και στο πιο μεγάλο και βαθύ στη θεωρία του Κομμουνιστικό Κόμμα.  

Για να κερδίσει όμως την κρίσιμη αυτή μάχη η ρώσικη αστική τάξη νέου τύπου έπρεπε να μην χάσει τις παγκόσμιες εργαζόμενες μάζες υπέρ του κύριου εχθρού της, του ΚΚ Κίνας ιδιαίτερα να μην χάσει τις αντιιμπεριαλιστικές μάζες και τις ένοπλες επαναστάσεις του τρίτου κόσμου καθώς και τα αριστερά κινήματα του δεύτερου κόσμου που έβλεπαν με τεράστια συμπάθεια το μαοϊσμό. Έτσι το ΚΚΣΕ, έκανε την εξής τακτική προσαρμογή κάτω από την καθοδήγηση του ιδεολόγου του ρώσικου νεοχιτλερισμού Σουσλόφ: Αφού χοντρικά είχε εκκαθαρίσει όλες τις επαναστατικές τάσεις μέσα στο ΚΚΣΕ και στα περισσότερα ΚΚ και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του πλανήτη, ντύθηκε στα 1964 με μια πιο «αριστερή» τάχα αντιιμπεριαλιστική αντιαμερικανική και αντιμονοπωλιακή στολή ενώ κράτησε σταθερή την άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Έτσι ενώ η ίδια η ΕΣΣΔ (και τα πρακτόρικα ΚΚ της σε κάθε χώρα) συνέχισαν να συνεργάζονται στην πράξη με τις κλασικές αστικές τάξεις στο πρόγραμμα της «ειρηνικής συνύπαρξης», του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό», το ΚΚΣΕ καθαίρεσε στα 1964 τον Χρουστσόφ και τοποθέτησε στη θέση του τον τάχα πιο «αντιιμπεριαλιστή» Μπρέζνιεφ. Αυτή η αλλαγή τακτικής εκδηλώθηκε πρακτικά στην πολύ έντονη πολιτική και στρατιωτική βοήθεια που έδωσε τότε η ΕΣΣΔ στο βιετναμέζικο αντιαμερικανικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για να μπορέσει να υπερκεράσει από τα αριστερά την Κίνα στο επίπεδο της ηγεσίας στην παγκόσμια αντιιμπεριαλιστική αριστερά. Επίσης αυτή η μεταμφίεση επέτρεψε λίγο μετά στην μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ να πετύχει και έναν βαθύτερο στόχο: Να εκδηλώσει τη δικιά της αυξανόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με την ανοιχτή εισβολή της στην Τσεχοσλοβακία εμφανίζοντας τη σαν διαφύλαξη της σοσιαλιστικής επανάστασης από μια καπιταλιστική παλινόρθωση. Είναι στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής μεταμφίεσης που ο ρώσικος ιμπεριαλισμός έγινε σχετικά πειστικός στα αριστερά του όταν χρειάστηκε ως ο ανερχόμενος και πιο επιθετικός ιμπεριαλισμός να συγκρουστεί πολιτικά για πρώτη φορά από τα δεξιά με τους ευρωρεβιζιονιστές οι οποίοι πολιτικά παρατάχθηκαν με τους εθνικούς αστούς και τον εξεγερμένο λαό της Τσεχοσλοβακίας ενάντια στην εισβολή. Αυτή η εισβολή υπήρξε το σημείο καμπής κατά το οποίο έγινε η ρήξη ανάμεσα στους ευρωρεβιζιονιστές και στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Από αυτή τη γενική ρήξη γεννήθηκε στην Ελλάδα το ΚΚΕ εσωτερικού, όταν από το ψευτοΚΚΕ αποχώρησαν οι ευρω-ρεβιζιονιστές και έμεινε ως «ΚΚΕ» το συμπαγές κόμμα των πρακτόρων της Ρωσίας. Εννοείται ότι το ΚΚ Κίνας όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από την αριστερή αντιιμπεριαλιστική φρασεολογία της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ αλλά εξαιτίας αυτής της εισβολής χαρακτήρισε την ΕΣΣΔ χώρα φασιστική χιτλερικού τύπου. Έτσι παρατάχθηκε στο κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα με τους αστοδημοκράτες και τους πατριώτες της Τσεχοσλοβακίας αλλά ακόμα και με τα ευρωπαϊκά ρεβιζονιστικά ΚΚ, που τόσο άθλια την είχαν κατηγορήσει μετά τα 1960 και συνέχισαν να το κάνουν εξαιτίας της συνέπειας της στον επαναστατικό δρόμο, ιδιαίτερα με το βάθεμα της δικτατορίας του προλεταριάτου με την Πολιτιστική Επανάσταση. Είναι από τότε που οι Μπρεζνιεφικοί γίνανε πιο «σταλινικοί» στη μορφή εννοώντας σαν σταλινισμό αυτό που εννοούν οι αστοί δηλαδή την ωμή βία στα δημοκρατικά κινήματα μέσα στην ΕΣΣΔ και έξω από αυτήν και τον πολιτικό καταναγκασμό μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα που υποχρεώνει τα μέλη να υπακούν τυφλά στην ΚΕ όπως υπακούν οι ναζί στον αρχηγό τους καθώς και το να πνίγεται με τη βία, το ψέμα και τη συκοφαντία, κάθε αντιπολίτευση στα συνδικάτα στα οποία οι σοσιαλφασίστες κυριαρχούν. Μέσα σε αυτό το δουλικό πνεύμα διαπαιδαγωγεί τα μέλη του το ψευτοΚΚΕ όταν τους δείχνει σαν πρότυπο επαναστάτη έναν ψεύτικο Ζαχαριάδη, ο οποίος ενώ το υποτιθέμενο κόμμα του τον κρατούσε εξόριστο επί 11 χρόνια, αυτός όχι μόνο το αναγνώριζε σαν αληθινό κομμουνιστικό κόμμα, αλλά αυτοκτόνησε από ευθιξία γιατί εκείνο δεν τον αναγνώριζε σαν τίμιο κομμουνιστή (ομιλία Παπαρήγα στα 50 χρόνια, από το 30:56 και μετά). 

Ανάλογα πιο «σταλινικά» από το φόβο του ΚΚ Κίνας συμπεριφέρθηκε παντού όπου κινδύνευε με απώλειες από τα αριστερά το ΚΚΣΕ. Για αυτό στην Ελλάδα αντικατάστησε στα 1972 τον φθαρμένο, ανοιχτά αντισταλινικό και αντιζαχαριαδικό πραξικοπηματία Κολιγιάννη με τον λιγότερο φθαρμένο Φλωράκη, που στα 1956 δεν είχε εκτεθεί σαν λυσσαλέα αντιζαχαριαδικός και σαν αντιΔΣΕ. Άλλωστε ήδη από τα 1968, δηλαδή από τη στιγμή της τσεχοσλοβακικής καμπής η ηγεσία Κολιγιάννη σκέφτηκε να μετατρέψει σε τάχα λενινιστικό κόμμα το διαλυμένο ως τότε ψευτοΚΚΕ, που είχε αντικατασταθεί από τη μετωπική ΕΔΑ, όχι για να οργανώσει αποτελεσματικότερα τον αντιδικτατορικό αγώνα στον οποίο ελάχιστα συμμετείχε, αλλά για να οργανώσει έναν φασιστικό στρατό πιστό στην κάθε φορά διορισμένη ή έστω εγκεκριμένη απ έξω ηγεσία του. 

Ταυτόχρονα όμως ο Φλωράκης διατηρούσε και τον αντιζαχαριαδισμό και την αντιΔΣΕ γραμμή προκειμένου το ψευτοΚΚΕ να αποσπάσει την εμπιστοσύνη της ελληνικής αστικής τάξης για όλο το διάστημα της ηγεσίας του από τα 1972 ως τα 1991. Και την απέσπασε όχι μόνο χάρη στη διατήρηση της ρεβιζιονιστικής στρατηγικής, αλλά κυρίως με τα εχέγγυα που έδωσε στην πράξη στην αστική τάξη με την υπονόμευση της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ιδίως στη μεταπολίτευση με το λυσσαλέο απεργοσπαστικό χτύπημα των πρώτων μεταδικτατορικών απεργιών, και πάνω απ’ όλα με το δραστήριο χτύπημα με διαρκείς τραμπουκισμούς και συκοφαντίες της μαοϊκής αριστεράς, ιδιαίτερα της αποχουντοποίησης στα Πανεπιστήμια που αυτή προωθούσε.  

Εννοείται ότι η δυτική αντικομουνιστική φιλελεύθερη αστική τάξη είδε στον μπρεζνιεφισμό αυτό που ο μπρεζνιεφισμός ήθελε να δείχνει πως είναι: την αναβίωση του σταλινισμού. Δηλαδή ήθελε να δει την ανοιχτή χιτλερικού τύπου δικτατορία του ρωσικού ιμπεριαλισμού, που είχε μεταμφιεστεί ξανά σε σοβιετική, σαν μια ίδια, και για την ακρίβεια λιγότερο κτηνώδη δικτατορία από εκείνη τάχα του Στάλιν***.  

Στην πραγματικότητα το ομοίωμα του Στάλιν που άρχισε δειλά να σηκώνει επιλεκτικά κι ανάλογα με τις ανάγκες του ο ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός κυρίως μετά τα 1968, όταν είχε χοντρικά εξοντώσει πολιτικά τους οπαδούς του μέσα στη Ρωσία και είχε παλινορθώσει τον καπιταλισμό με κρατική, δήθεν σοσιαλιστική μορφή, αποδείχτηκε μια αρκετά πετυχημένη συνταγή για την αντιμετώπιση κάθε κριτικής που γινόταν από εκεί και πέρα από τ’ αριστερά στη ρωσική-σοβιετική και σε κάθε ψευτο-σοσιαλιστική φασιστική δικτατορία. Αυτόν τον ελιγμό ακολούθησε και η κινέζικη αστική τάξη νέου τύπου στην παρατεταμένη πάλη που έδωσε για την άλωση της ηγεσίας του ΚΚ Κίνας. Έτσι την πάλη τους ενάντια στην Πολιτιστική Επανάσταση, που ήταν η πολύ βαθιά απάντηση του κινέζικου προλεταριάτου στην χρουστσοφική παλινορθωτική στρατηγική, την έδωσαν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εν μέρει στο όνομα του Στάλιν, δηλαδή στο όνομα της ανάγκης δήθεν για κομματικό συγκεντρωτισμό μέσα στο ΚΚ Κίνας και ενάντια στην ανοιχτή πάλη γραμμών μέσα σε αυτό, ενώ έπαιρναν από τον Χρουστσόφ το κήρυγμα για την ελευθερία της κριτικής για να συσπειρώσουν κυρίως τους αστούς ειδικούς ενάντια στη μαοϊκή προλεταριακή ηγεσία και για να πάρουν την εξουσία στο ΚΚ Κίνας το 1978.  Αυτή η εναλλαγή του ψευδοσταλινισμού με τον χρουστσοφισμό ανάλογα με τις ανάγκες της ταξικής πάλης των σοσιαλφασιστών οδήγησε στην πτώση και του κινέζικου κάστρου στα 1978 με την άνοδο του Τενγκ στην εξουσία. Αυτός πήρε την πλειοψηφία στην ΚΕ με την τακτική Χρουστσόφ τάχα ως προωθητής μιας δήθεν πιο μεγάλης εσωκομματικής δημοκρατίας, ιδιαίτερα απέναντι στην αριστερίστικη ομάδα των Τεσσάρων. Όταν όμως στα 1989 ξέσπασε η μεγάλη δημοκρατική εξέγερση της Τιεν Αν Μεν ενάντια στη σοσιαλφασιστικού τύπου παλινόρθωση του καπιταλισμού, τότε ο Τενγκ για να την πνίξει στο αίμα έγινε πάλι Στάλιν στη μορφή, δηλαδή Μπρέζνιεφ στην ουσία. Βεβαίως μόλις σταθεροποίησε τη νεοχιτλερική εξουσία του δεν δίστασε να ενωθεί με το δυτικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και ντύθηκε σαν δυτικός φιλελεύθερος αστός, αλλά μόνο στην οικονομία, για να αναπτύξει τον πιο βάρβαρο αντεργατικό καπιταλισμό και να μετατρέψει την Κίνα σε οικονομική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, ενώ στο εποικοδόμημα διατήρησε την πιο σκληρή, ναζιστικού τύπου δικτατορία, πάλι με «σταλινική» μορφή. 

Όχι τυχαία είναι τότε στα 1990, ένα χρόνο μετά τη στιγμή που η αγαπημένη στους δυτικούς ιμπεριαλιστές «δημοκρατική» γκορμπατσοφική ηγεσία του ΚΚΣΕ χαιρέτησε τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν και την επιβολή της σοσιαλφασιστικής δικτατορίας στην Κίνα. Αυτό καθόλου δεν ενόχλησε τους δυτικούς αρκεί που ήρθε ο φίλος τους ο Τεγκ με όλη του την πλατφόρμα στην εξουσία και εξέλιπε κάθε κίνδυνος προλεταριακής επιστροφής στη σοσιαλιστική Κίνα και την Πολιτιστική Επανάσταση. Είναι τότε που για πρώτη φορά μπόρεσε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός να απαλλαγεί από το κούφιο και βαρύ σοβιετικό κέλυφος, που του ήταν απαραίτητο για να αντιμετωπίζει την κόκκινη Κίνα. Τότε και μόνο μπόρεσε να ξαναγεννήσει ένα νεοτσαρικό, καθαρά ρώσικο και ανενδοίαστα ιμπεριαλιστικό κράτος αλλά σε μια πολύ ανώτερη κλίμακα. Αυτό το κράτος που τόσο πολύ οι δυτικοί φιλελεύθεροι αγάπησαν ήταν ένα υβριδικό κατασκεύασμα που κρατούσε στο δεξί του χέρι με αυτοπεποίθηση τον τσαρικό σταυρό της ορθοδοξίας και στο αριστερό, με κάποια συστολή που καθησύχαζε τη Δύση αλλά έκλεινε το μάτι στους λαούς του Νότου, το ψευδοσταλινικό σφυροδρέπανο. Ταυτόχρονα επιδείκνυε στους καταγοητευμένους δυτικούς αστούς τις ανοιχτά φιλελεύθερες και συντηρητικές φράξιες της αστικής τάξης νέου τύπου μέσα στο ρωσικό τάχα δημοκρατικό κοινοβούλιο. Έτσι μπόρεσε η ΚαΓκεΜπε να ανοίξει τα εισοδιστικά φτερά της και να στρατολογήσει νέους πράκτορες σε κάθε χώρα, όχι μόνο από τον περιορισμένο κύκλο των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων αλλά από όλο το ιδεολογικό φάσμα, κυρίως από τα ομόαιμα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα που τα νεκρανάστησε συγκροτώντας παντού ένα άτυπο φαιο-«κόκκινο» στρατηγικά αντιδυτικό και αντι-αστοφιλελεύθερο μέτωπο που από τότε είναι η σίγουρη βάση του σε κάθε χώρα. Το μόνο που έπρεπε να κάνει για να δρέψει ανεμπόδιστα τους πλούσιους καρπούς της η νέα αυτή Ρωσία ήταν να παραστήσει τη μισοπεθαμένη ώστε να αποσπάσει από την ανακουφισμένη από το κομμουνιστικό άγχος Δύση την άδεια να καταπιεί τα πυρηνικά και πάνω από όλα την κοινή διπλωματική και αστυνομική μηχανή όλων των κρατών που αποτελούσαν την πρώην ΕΣΣΔ ώστε σταδιακά να αρχίσει να τα διαμελίζει ή και να τα καταπίνει με το καλό ή με το άγριο. Αργότερα με αποθρασυμένη και πιο μισητή από ποτέ τη σε στρατηγική πτώση αμερικάνικη υπερδύναμη, που πίστεψε ότι συνέτριψε τη ρώσικη υπερδύναμη και κοίταξε να επιβάλει την ηγεμονία της στο Νότο, η πιο ισχυρή ρωσική διπλωματική μηχανή μπόρεσε να περικυκλώσει πολιτικά και ταυτόχρονα σε επίπεδο πρώτων υλών τη Δύση, ειδικά την Ευρώπη. 

Ο ηγετικός ρόλος του ψευτοΚΚΕ στη σοσιαλφασιστική δικτατορία που ετοιμάζουν οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου και γιατί θα αποτύχει η απόπειρα ιδιοποίησης του διεθνιστή και προλετάριου δημοκράτη Ζαχαριάδη

Αποδείχθηκε επίσης στη συνέχεια ότι παρόλο που πιο ταιριαστός στην ψυχή κάθε χιτλερικού ιμπεριαλισμού είναι ο κλασικός φασισμός ο οποίος και στην ηγεσία και στη βάση του είναι κανιβαλικός, η καθοδηγητική πολιτική δύναμη σε κάθε χώρα, και στη Ρωσία, του ρωσόφιλου μετώπου είναι τα ψευδοσταλινικά «κομμουνιστικά» ή «αριστερά ριζοσπαστικά» κόμματα. Και αυτά όχι τόσο γιατί αποτελούνται στην ηγεσία τους από τα πρώτα και πολιτικά πιο έμπειρα στελέχη του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού αλλά κυρίως γιατί είναι αυτά τα κόμματα που εμποδίζουν την πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης που είναι η μόνη που μπορεί με τη συμμετοχή της σε αυτά και με την απελευθερωτική και δημοκρατική γραμμή της να σχηματίσει πραγματικά μαζικά, αποτελεσματικά και νικηφόρα αντιφασιστικά μέτωπα. Και μπορούν να εμποδίσουν αυτή τη συγκρότηση μόνο αν φροντίζουν με την ταξικίστικη δημαγωγία τους ένα κομμάτι της βάσης τους να είναι λαϊκό και προλεταριακό, γιατί η πιο βασική αποστολή τους είναι να παριστάνουν τον εκπρόσωπο αυτής της πιο καταπιεσμένης τάξης μέσα στο πολυκομματικό, τάχα εθνικό μέτωπο που σε κάθε χώρα προσπαθεί να τη σύρει στον παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Ρωσίας και της Κίνας. Γιατί ο ρωσικός νεοχιτλερισμός θέλει να διορθώσει το λάθος της χιτλερικής Γερμανίας να εισβάλει σε κάθε χώρα στηριγμένη μόνο σε μια μειοψηφική φιλογερμανική πολιτική φράξια. Θέλει να έχει ένα πολυκομματικό μπλοκ στην υπηρεσία του, που να έχει αν είναι δυνατό και μια κοινοβουλευτική μορφή, όπως άλλωστε συμβαίνει στην ίδια τη Ρωσία, για να επιβάλει μια κατοχική δικτατορία που να είναι στη μορφή της εθνική και όσο είναι δυνατό να φαίνεται δημοκρατική. Όμως αυτή η δικτατορία θέλει ένα πολιτικό κόμμα ηγέτη που να σηκώνει το βάρος της και κανένα κόμμα από όλα αυτά ενός φιλορωσικού εθνικού αντιδυτικού μετώπου δεν μπορεί όσο το ψευτοΚΚΕ να έχει στη διάθεσή του έναν πολιτικά και κοινωνικά νομιμοποιημένο μηχανισμό βίας, δηλαδή έναν κομματικό στρατό που να είναι πιο μαζικός από κάθε άλλον και ταυτόχρονα να διαθέτει ένα πολιτικό άλλοθι για τη δικτατορική άσκηση της εξουσίας του. Αυτό το μηχανισμό τον έχει και οργανωτικά και κυρίως πολιτικά και ιδεολογικά έτοιμο το ψευτοΚΚΕ γιατί μετά τα 1990 δεν είναι πια το χρουστσοφικό του ειρηνικού περάσματος του Κολιγιάννη, ούτε το μεσοβέζικο μπρεζνιεφικό του ψυχρού πόλεμου και παράλληλα της ειρηνικής συνύπαρξης του Φλωράκη, αλλά το γνήσιο, το τάχα «σταλινικό» των Παπαρήγα και Κουτσούμπα, υποτίθεται δηλαδή το κόμμα του Ζαχαριάδη. Γι’ αυτό το λόγο το ίδιο το ρωσικό κράτος που επί Γιέλτσιν αποκατάστησε τους τσάρους έστειλε τα κόκκαλά του ηγέτη των προλετάριων το 1991 στο ψευτοΚΚΕ και αυτό με τη σειρά του «αποκατάστησε» το 1996 τον ΔΣΕ, και τελικά τον ίδιο τον Ζαχαριάδη το 2011 οπότε και ξανάγραψε στο πρόγραμμα του το βασικό ζητούμενο, τη «δικτατορία του προλεταριάτου» όχι βέβαια για να πάρει την εξουσία το προλεταριάτο που τόσο μισεί, αλλά για να επιβάλει τη φασιστική δικτατορία των αφεντικών του μεταμφιεσμένη σε μια δικτατορία των φτωχών. Μάλιστα είναι το ψευτοΚΚΕ επειδή ξέρει πόσο ισχυρά η Ρωσία έχει διαβρώσει το ελληνικό κράτος εισοδίζοντας σε αυτό για πολλά χρόνια μέσα από όλες τις κοινοβουλευτικές του συνιστώσες που προετοιμάζει τη βάση του να εφαρμόσει αυτή τη σοσιαλφασιστική δικτατορία ανά πάσα στιγμή, που σημαίνει χωρίς να έχουν προηγηθεί μεταβατικές μορφές περάσματος σε μια προλεταριακή επανάσταση, δηλαδή χωρίς αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα διακυβέρνησης με τις όποιες αστοδημοκρατικές δυνάμεις θα ήταν διατεθειμένες να συμμετέχουν σε αυτά. Τέτοια μέτωπα στα πλαίσια του δικού της «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» δηλαδή χωρίς επανάσταση έκανε προηγούμενα η ηγεσία Φλωράκη, και συνέχισε και η Παπαρήγα παρά τη νέα «επαναστατική» στρατηγική, για να δικαιολογήσουν τις συνεργασίες τους με την αστική τάξη, ιδιαίτερα τη νέα ανατολική κρατικοολιγαρχική (Ιντρακόμ, Γερμανός). Βέβαια και το ψευτοΚΚΕ του Κουτσούμπα παρά το ότι στα λόγια εμφανίζεται σαν άκρως σεχταριστικό και κριτικάρει τους «ρεφορμισμούς» και τα λαϊκά και δημοκρατικά πολιτικά μέτωπα της Τρίτης Διεθνούς, οπότε και αυτά του Ζαχαριάδη και μιλάει για «λαϊκή εξουσία τώρα» σαν τη μόνη απάντηση σε κάθε πρόβλημα του λαού, πραγματοποιεί καθημερινά αλλά μόνο στην πράξη και μόνο μέσα από φίλια πυρά τις συμμαχίες του με τη μεγαλοαστική τάξη. Ιδιαίτερα φροντίζει τη συμμαχία του με τη ΝΔ – σαν κόμμα όπως έχουμε πει που κυριαρχεί στο σκληρό πυρήνα της κρατικής εξουσίας στρατό, αστυνομία- η οποία εκδηλώνεται έμμεσα με το να επαναλαμβάνει το ψέμα ότι για τους κομμουνιστές όλα τα κόμματα και όλες οι αστικές κυβερνήσεις είναι ίδιες, και να φυλάει τα συνήθως κούφια κύρια πυρά του για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί όμως που διαπρέπει σε άτυπα αλλά πιο στρατηγικά μέτωπα είναι στα δήθεν «αντισυστημικά», δηλαδή αντιδυτικά συμμαχικά μέτωπα με τους φασίστες κάθε λογής που κάνει πως τους απεχθάνεται. Αυτός είναι ο λόγος που θέλει νόμιμη τη “Χρυσή Αυγή” και ο λόγος που τίποτα δεν του είναι πιο εχθρικό και πιο ξένο από όσο τα αντιφασιστικά και αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα του Ζαχαριάδη και που στα πλαίσια τους αυτός πρότεινε ακόμα και το 1953, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά την ήττα του ΔΣΕ, την ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα. Δηλαδή στην ουσία της πολιτικής του το ψευτοΚΚΕ εναντιώνεται στη ζαχαριαδική λογική, την επαναστατική λογική που στηριζόταν στη δημοκρατική παλλαϊκή κινητοποίηση των μαζών ενάντια στο φασισμό και ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επίθεση στην ανεξαρτησία της χώρας, και που προετοίμαζε αυτές τις μάζες να βαδίσουν στην επανάσταση αν η αστική τάξη πήγαινε με το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό εναντίον τους. Δηλαδή το ψευτοΚΚΕ σηκώνει τα λάβαρα του ΔΣΕ και του Ζαχαριάδη, μόνο για να πει στα μέλη του ότι πρέπει να είναι έτοιμα να επιβάλουν μια τάχα αντιαμερικάνικη δικτατορία, στην ουσία μια δικτατορία των νεοχιτλερικών αφεντικών του και να αναγκάσουν τη χώρα να συμμετάσχει στον πόλεμο που ετοιμάζουν Ρωσία και Κίνα ενάντια στην Ευρώπη, που σημαίνει θέλει να πάρει από το ζαχαριαδικό ΚΚΕ μόνο τη βία και να χτυπήσει τη δημοκρατική, εργατική και λαϊκή ουσία της πολιτικής του. 

Σαν κόμμα μιας ανοιχτής σοσιαλφασιστικής δικτατορίας, που σημαίνει μιας τέτοιου είδους «δικτατορίας του προλεταριάτου» μπορούσε να διαμορφωθεί το ψευτοΚΚΕ μόνο μετά τα 1990, δηλαδή μετά τη διάλυση της ακόμα «κομμουνιστικής» για τη Δύση ΕΣΣΔ, αλλά και μετά τη στιγμή που το ψευτοΚΚΕ υπό την ηγεσία Φλωράκη είχε φτάσει στον κολοφώνα της καρποφορίας της τακτικής του «ειρηνικού περάσματος», καθώς είχε αποσπάσει τόσο πολύ την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης ώστε το 1989 να μπει για πρώτη φορά σε μια κυβέρνηση της συμμαχώντας μάλιστα με το βασικό κόμμα της, το κόμμα της κλασικής μεγαλοαστικής τάξης, την ΝΔ, για να κάνει εκκαθαρίσεις σε ένα άλλο αστικό κόμμα, στο ΠΑΣΟΚ, ένα μαζικό κόμμα της μικρής και μικρομεσαίας αστικής τάξης που η ηγεσία του ήταν εκ γενετής στην υπηρεσία της Ρωσίας, αλλά η στελεχική πλειοψηφία του ήθελε την αυτοδυναμία, δηλαδή αντιστεκόταν στο μοίρασμα της εξουσίας με το ψευτοΚΚΕ. Ταυτόχρονα το ψευτοΚΚΕ είχε ολοκληρώσει το τσάκισμα του ταξικού εργατικού κινήματος αλλά και του επαναστατικού φοιτητικού, είχε πάει στην άκρη τη σοσιαλφασιστική του δράση για να κυριαρχήσει στα συνδικάτα, ενώ είχε περάσει πια στο μαζικό αντιβιομηχανικό σαμποτάζ, οργανώνοντας κινήματα κατοίκων τάχα για καθαρό περιβάλλον αλλά ακόμα και απεργίες διαρκείας σε εργοστάσια σε εποχές πτώσης εργασιών όχι για να καλυτερεύει την κατάσταση των εργατών αλλά για να τα κλείνει (Πειραϊκή Πατραϊκή, Χαλυβουργία Ασπροπύργου). Ήταν τότε και η εποχή που το νεαρό μαοϊκό κομμουνιστικό κίνημα μην έχοντας εργατικούς δεσμούς και πολιτική πείρα έχασε εντελώς τον προσανατολισμό του μετά την ήττα του ΚΚ Κίνας το 1978, φυλλορρόησε μετά από αλλεπάλληλες διασπάσεις και τελικά, με την εξαίρεση της ΟΑΚΚΕ, υπέκυψε πολιτικο-ιδεολογικά στο σοσιαλιμπεριαλισμό και μάλιστα μπήκε με χαρά στην πρωτοπορία της αντιδυτικής από τα δεξιά, αντιδημοκρατικής, αντιβιομηχανικής-αντιπρολεταριακής και γενικά σοσιαλφασιστικής στρατηγικής του. Αυτός ο πολιτικός εξανδραποδισμός των μαοϊκών κομμάτων που υπήρξε απ όσο γνωρίζουμε σε ένα βαθμό παγκόσμιος θα ήταν αδύνατος χωρίς τον ελιγμό της Ρωσίας να αυτοκτονήσει σαν ΕΣΣΔ, και έτσι η ίδια και οι πράκτορες της να δείξουν πειστικά για αρκετά χρόνια σαν κύριο εχθρό στην παγκόσμια επαναστατική αριστερά την παλιά γνωστή, μισητή και ιδεολογικά βολική «μία και μόνη υπερδύναμη», που και η ίδια νόμισε στην παρακμιακή της τύφλα πως πραγματικά ήταν. Με έναν ανάλογο τρόπο η εξαφάνιση της ΕΣΣΔ σαν υπερδύναμης διέλυσε εντελώς και τη ρεφορμιστική πτέρυγα της αριστεράς, το μισοδημοκρατικό ΚΚΕ εσ. που μόλις έχασε το βολικό εχθρό του, τη «σταλινική» ΕΣΣΔ απορροφήθηκε αύτανδρο από την ΕΑΡ, την ρωσόδουλη φράξια των Κύρκου-Κουβέλη.  

Χάρη στις μεταμορφώσεις της του 1990 η ρώσικη πολιτική μπόρεσε να κατανείμει νέους ρόλους και καθήκοντα στους ψευτοκομμουνιστές εγκάθετούς της και με τη βοήθειά τους να αλώσει την ηγεσία όλων των κομμάτων της αστικής τάξης

Έτσι ανέθεσε την πιο χοντρή εισοδιστική δουλειά του ψευτοΚΚΕ μέσα στην αστική τάξη και στο κράτος της στους πιο ταλαντούχους και διψασμένους για γρήγορη άνοδο στην εξουσία κνίτες που σχημάτισαν το Συνασπισμό και μετά το ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τον οποίο κατάφεραν να καταπιούν ότι έμεινε από ΚΚΕ εσ. και μετά τη χρεωκοπία της χώρας του 2010 σχεδόν όλο το ΠΑΣΟΚ. Έτσι κατάφεραν και να κυβερνήσουν οργιάζοντας σε κρατικό πραξικοπηματισμό, προωθώντας στα ανώτατα δυνατά επίπεδα το οικονομικό, ιδιαίτερα το βιομηχανικό, σαμποτάζ και προστατεύοντας την παρακρατική ψευτοαναρχική βία. Το σημαντικότερο ωστόσο που κατάφεραν είναι ότι μπήκαν στις συνόδους κορυφής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για να προωθήσουν με πιο γοργά βήματα από ποτέ τη διασπαστική στρατηγική της Ρωσίας παίζοντας στις εσωτερικές αντιθέσεις τους. Ανάλογα πάλι στα 1990 μια άλλη μικρή μερίδα στελεχών του ψευτοΚΚΕ, αντιδρώντας στη συγκυβέρνηση με την ΝΔ, έκανε μετάσταση με το ΝΑΡ, και μετά με τον Ανταρσύα, στα υπολείμματα της επαναστατικής αριστεράς για να ηγεμονεύσει ιδεολογικά πάνω της, να την εξαχρειώσει πολιτικά και να τη μετατρέψει ταξικά σε πολιτικό εκπρόσωπο του πιο παρασιτικού κομματιού της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλίας και ιδεολογικά σε τμήμα των μηχανισμών βίας του σοσιαλφασισμού στα Πανεπιστήμια.  

Είναι αυτός ο καταμερισμός πολιτικών ρόλων στα στελέχη του που απάλλαξε το ψευτοΚΚΕ από τις πάντα φθοροποιές ευθύνες διακυβέρνησης, ώστε να μπορεί το ίδιο να φαίνεται συνεπές αριστερό στα μάτια των λαϊκών μαζών, ενώ ταυτόχρονα δεν χρειάστηκε ποτέ να ασκεί βία το ίδιο σε τμήματα της αστικής τάξης, ούτε στην αστυνομία, πράγμα που σε συνδυασμό με το χτύπημα κάθε αποτελεσματικής συνδικαλιστικής συγκρότησης της εργατικής τάξης ώστε αυτή να βγει από τη μισθολογική βύθιση, το βοήθησε να αποσπάσει τη σχεδόν καθολική εμπιστοσύνη της. Ωστόσο αυτή δεν ήταν μια αυτόματη διαδικασία. Η δυνατότητα του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού να εισοδίζει σε όλο το πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα μετά τα 1990 έδωσε το πιο πολύτιμο στρατηγικά καρπό της με την άνοδο στην ηγεσία του κλασικού κόμματος της μεγαλοαστικής τάξης, της ΝΔ, του ρωσόδουλου Καραμανλή του β, στα 1997. Αυτός πέτυχε το στόχο του χάρη στην παρατεταμένη και συντονισμένη εκστρατεία όλων των ενδυναμωμένων μετά τα 1990 ρωσόφιλων πολιτικών κομμάτων και κομματικών φραξιών να αδυνατίσουν πολιτικά όλους τους εκπροσώπους των δυτικόφιλων τάσεων της ΝΔ που διεκδικούσαν την αρχηγία της ΝΔ (Σουφλιάς, Μπακογιάννη, Βουλγαράκης). Με έναν ανάλογο τρόπο βοήθησαν και στην «πετυχημένη» διαδοχή του Καραμανλή με άλλους δύο ρωσόφιλους αρχηγούς, τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη. Αυτή η πολιτική προώθηση των ρωσικών θέσεων βοήθησε και την προώθηση των θέσεων τους στην οικονομία με την είσοδο του ρωσοκινέζικου κεφάλαιου σε στρατηγικούς τομείς α) με τη δημιουργία μιας νέας πολιτικά προστατευμένης ανατολικής ολιγαρχίας, β) μιας πολιτικά προστατευόμενης μικρομεσαίας αστικής τάξης στην οποία εξασφαλίζεται πάμφθηνη, συχνά παράνομη εργατική δύναμη και φοροδιαφυγή, γ) και με την ενδυνάμωση ενός διακομματικά προστατευόμενου παρασιτικού και διεφθαρμένου κομματιού της κρατικής υπαλληλίας. Αυτή η νέα οικονομική βάση βοήθησε με τη σειρά της τις ρωσικές πολιτικές στο εποικοδόμημα. Όμως το πιο πολύτιμο λάφυρο της νεοχιτλερικής Ρωσίας από τη διείσδυση της μέσα στο σύνολο της ελληνικής αστικής τάξης είναι η συντριπτική κυριαρχία της στη λεγόμενη εθνική εξωτερική πολιτική που δεν είναι παρά η δικιά της. Και η δικιά της εξωτερική πολιτική είναι να βρίσκεται η Ελλάδα βαθιά μέσα στην ΕΕ, που σημαίνει μέσα και στο Ευρώ, και όσο γίνεται πιο βαθιά μέσα στο ΝΑΤΟ σαν ένα υποτιθέμενο αμερικάνικο προγεφύρωμα στα Βαλκάνια, μόνο και μόνο για να λειτουργεί μέσα και στις δυο αυτές συμμαχίες σαν ένας προβοκάτορας στα Βαλκάνια, που πραγματικά πέτυχε οξύνοντας τις «εθνικές» αντιθέσεις μαζί τους να απομακρύνει από την ενωμένη Ευρώπη αλλά πολιτικά και από το ΝΑΤΟ την Τουρκία και τη Μακεδονία, δυο χώρες κλειδιά για τη στρατηγική της άμυνα, και να τις στείλει στην αγκαλιά της Ρωσίας και του ρωσοκινεζικού Άξονα. Αυτό το διπλωματικό άθλο τον πέτυχε η Ρωσία όχι μόνο χάρη στις εισοδιστικές της επιτυχίες αλλά και γιατί αξιοποίησε τα επιθετικά χαρακτηριστικά της ελληνικής άρχουσας τάξης και πιο πολύ την θρασύδειλη ιδιότητά της να συμπεριφέρεται δουλικά στους πιο δυνατούς για να τους χρησιμοποιεί ενάντια στους αδύναμους με στόχο την επέμβαση και την επέκταση όπου μπορεί, τώρα πια μόνο στη θάλασσα. 

 Είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που επιτρέψανε στα ηγετικά στελέχη του ψευτοΚΚΕ να μετατραπούν από προδότες της δικιάς τους εργατικής τάξης σε προδότες όλης της χώρας τους, κάνοντας ζημιά τεράστιου βάθους καθώς πρωτοστάτησαν πολιτικο-ιδεολογικά στη βιομηχανική της αποσάθρωση και στην τεχνολογική της καθυστέρηση, και τελικά να γίνουν ο μεγαλύτερος εσωτερικός εχθρός όλης της Ευρώπης αφού δούλεψαν πρώτοι αυτοί σαν κόμμα για να μετατραπεί ολόκληρη η Ελλάδα σε πολιτική βάση των νέων Χίτλερ, και μάλιστα κρυφό εργαλείο τους στην υπονόμευση της ευρωπαϊκής ενότητας και της άμυνας της απέναντι τους. Μάλιστα η Ελλάδα είναι για τη Ρωσία πολύ πιο πολύτιμο εργαλείο από όσο είναι η Ουγγαρία του ανοιχτά ρωσόφιλου Ορμπάν και σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικά διχασμένες Βουλγαρία και Σλοβακία. Είναι στα πλαίσια αυτής της υπονομευτικής λειτουργίας που έγινε η χώρα μας πρωταθλητής της κίνησης για την άνοδο του πιο σκληρού είδους φασισμού στην Ευρώπη καθώς αυτή ήταν η πρώτη που έβαλε ατόφιο ναζιστικό κόμμα στη Βουλή της και τώρα το ξαναβάζει επικεφαλής μιας ακόμα μαζικότερης, μαχητικά αντιευρωπαϊκής και ρωσόδουλης φασιστικής ακροδεξιάς. Έτσι με τους δήθεν κόκκινους και τους φαιούς ενωμένους και με τη ΝΔ του Μητσοτάκη να μην απαντάει ποτέ στην αντιουκρανική εκστρατεία τους κατάφερε να κάνει την κοινή γνώμη της πιο φιλική από κάθε άλλη της ΕΕ στους εισβολείς, βιαστές και βασανιστές της ηρωικής Ουκρανίας, ενώ παριστάνει ότι είναι μαζί της.  

Έτσι έρχεται σήμερα να αποδειχτεί με αρνητικό αλλά και εκκωφαντικό τρόπο για όσους μπορούν να δουν επειδή δεν έχουν αρρωστήσει από τον ναρκισσισμό του έθνους που ποτέ δεν φταίει, ότι οι δολοφόνοι του Ζαχαριάδη οι Ρώσοι σοσιαλφασίστες και οι ντόπιοι εγκάθετοί τους, , δεν σκότωσαν μόνο τον ίδιο και το εργατικό κόμμα του οποίου ήταν ο εμπνευσμένος και γενναίος ηγέτης, αλλά πυροβόλησαν στην καρδιά της ολόκληρη τη χώρα του, την διάβρωσαν, την αποβιομηχάνισαν, την κάψανε και την κάνανε μια καλυμμένη πολιτική βάση τους για να επιτεθούν και στις άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και να τις υπονομεύσουν και να τις υποδουλώσουν. Αυτή είναι μια εκδίκηση που παίρνει η ιστορία απέναντι και στην ελληνική μεγαλοαστική αστική τάξη που στα 1962 συναίνεσε στην εξορία του και την ουσιαστική πολιτική δολοφονία του και που από τότε επίσης την έχει καλύψει αφού δεν ζητάει εξηγήσεις, ούτε αρχειακό υλικό από το ρωσικό κράτος για τις κραυγαλέες αντιφάσεις του. Πραγματικά δεν υπήρχε απολύτως τίποτα στο πρόγραμμα και στην ιδεολογία του ζαχαριαδικού ΚΚΕ που θα επέτρεπε να εφαρμοστεί έστω και ένα σημείο της πολιτικής του σημερινού ψευτοΚΚΕ, η οποία αποτελεί από πάνω ως κάτω την άρνηση των πιο βασικών αρχών του μαρξισμού. Ενώ αυτό εμφανίζεται με την «αποκατάσταση» του Ζαχαριάδη να αποκαθιστά τις αρχές που είχε ποδοπατήσει ο χρουστσοφισμός, όπως την ένοπλη επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αυτές όχι μόνο χάνουν κάθε νόημα αλλά μετατρέπονται εντελώς στο αντίθετο τους αφού το ψευτοΚΚΕ έχει αναιρέσει στην πράξη τον πιο σκληρό πυρήνα του μαρξισμού, τις ακόμα πιο θεμελιακές αρχές του και ξεπερνάει σε ρεβιζιονισμό κάθε προηγούμενη άρνηση του από τα μέσα****.  

Μόνο κάτω από αυτή την πλατιά ματιά μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν υπάρχει πιο τερατώδης και ταυτόχρονα πιο γελοία αναντιστοιχία ανάμεσα στον επαναστάτη Ζαχαριάδη και τον δήθεν «συνεχιστή» του γραφειοκράτη Κουτσούμπα. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς πως τον πρώτο τον παράδωσε όλη μαζί η αστική τάξη σε μια φασιστική υπερδύναμη για να τον εξοντώσει με την ησυχία της και καθόλου δεν έχει μετανιώσει γι αυτό, ενώ δεν έχει να πει ούτε μια κακή κουβέντα ενάντια στον δεύτερο. Και ποιος να πει κακή κουβέντα; ο στρατός στον οποίο διαθέτει οργανώσεις αποστράτων που πρωτοστατούν στην εχθρική στο λαό μας και στους λαούς της Ευρώπης διασπαστική με τους γείτονες «εθνική πολιτική» ; η αστυνομία στην οποία διαθέτει παράταξη αστυνομικών που δεν έβαλε ποτέ ζήτημα εκδημοκρατισμού και αποναζιστικοποίησης της; ή το άντρο του σοβινισμού η ηγεσία της εκκλησίας που δεν λέει ποτέ ούτε μια λεξούλα ενάντια σ’ αυτόν στον τάχα ορκισμένο διεθνιστή και άθεο καθώς αυτός μαζί με την πελώρια αβάντα στο σοβινισμό δεν άνοιξε ποτέ πολιτικό μέτωπο ενάντια στα αντιορθολογικά και αντιεπιστημονικά κινήματα που ξεπήδησαν από μέσα της, με χειρότερο το δολοφονικό αντιεμβολιαστικό; Και ποιος υπουργός αντιμιλάει στο κόμμα που με την κάλυψη κάθε μεταπολιτευτικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης μπορεί να μπουκάρει σε όποιο υπουργικό γραφείο θέλει σαν δήθεν εκπρόσωπος της εργατικής τάξης και του λαού; Και ποια εργοδοσία διαμαρτύρεται όταν το ψευτοΚΚΕ δέρνει με πρωθυπουργική κάλυψη και διαλύει όποιο συνέδριο όποιας ΓΣΕΕ αφού ξέρει ότι αυτό το κόμμα δέρνει εργατοπατέρες που είναι λιγότερο πουλημένοι σε αυτήν από όσο είναι εκείνο; Αποδεικνύεται ότι η αστική τάξη δεν δίνει δεκάρα για την αντικαπιταλιστική δημαγωγία του, αφού ξέρει από πείρα ότι είναι αυτό το κόμμα που κυρίως εξασφαλίζει την μισθολογικές και εργασιακές συνθήκες γαλέρας της ελληνικής εργατικής τάξης στην πιο βάρβαρη και πιο μεγάλη από όλες τις γαλέρες εκείνη της ΚΟΣΚΟ, ξέρει ότι αυτό προστατεύει τον εργοδότη του συντριπτικού όγκου της εργατικής δύναμης που διαμορφώνει και τη μέση τιμή της και είναι η μικρομεσαία εργοδοσία στην οποία επέτρεψε την καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας χωρίς συνέπειες μέσα από τις επιθεωρήσεις εργασίας που ελέγχει και για λογαριασμό της οποίας εργοδοσίας στηρίζει τον άθλιο ελάχιστο μισθό. 

Και το σπουδαιότερο. Τι σχέση έχει με το Ζαχαριάδη και το αληθινό ΚΚΕ ένα κόμμα που όχι μόνο δεν θέλει να βγουν εκτός νόμου οι ναζί αλλά παλεύει να μην βγουν με το επιχείρημα ότι αν αυτό συμβεί μπορεί να βγει και το «ΚΚΕ»; Πόσο αποκαλυπτικό για την ιδεολογία του είναι αυτό το πρόσχημα όταν το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη είχε σαν πρώτο του δημοκρατικό αίτημα την απαγόρευση των φασιστικών συμμοριών γιατί ο κύριος εχθρός των φασιστών ήταν το ΚΚΕ, οπότε, είτε ήταν νόμιμο είτε ήταν παράνομο αυτό απαιτούσε πρώτα απ’ όλα από τις αστικές κυβερνήσεις να βγάλουν εκτός νόμου τις φασιστικές συμμορίες. Και αυτό ήταν ολότελα φυσικό γιατί εκείνες οι συμμορίες είχαν αυτόματα σαν κύριο εχθρό τους τους κομμουνιστές και σαν κύριο σύμμαχο τους στην μετακατοχική Ελλάδα, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Όμως τώρα οι φασίστες όχι μόνο δεν έχουν σαν εχθρό τους τους «κομμουνιστές» αλλά έχουν ακριβώς τους ίδιους φίλους που έχουν κι αυτοί, δηλαδή τους τάχα περικυκλωμένους από τη Δύση Ρώσους και κινέζους νεοχιτλερικούς, ενώ έχουν σαν κύριους εχθρούς τους τις δυτικές χώρες όχι γιατί είναι ιμπεριαλιστικές αλλά γιατί είναι αστικές δημοκρατίες που οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί θέλουν να τις καταλάβουν και να υποδουλώσουν τους λαούς τους συντρίβοντας τις δημοκρατικές καταχτήσεις τους. Να πως γίνεται σήμερα ψευτοκομμουνιστές και κλασικοί φασίστες να ανήκουν στο ίδιο παγκόσμιο φασιστικό στρατόπεδο. Οι μόνοι που φροντίζουν να κρύβουν αυτήν την ενότητα κάτω από αντιφασιστικές κατάρες είναι οι ψευτοκομμουνιστές γιατί αυτοί οδηγούν τη βάση του στρατού τους που περιλαμβάνει αρκετούς αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους στους φασίστες, ενώ οι φασίστες, ηγεσία και βάση, νοιώθουν επιβεβαιωμένοι μιας και «οι αριστεροί» ήρθαν σε αυτούς ενώ οι ίδιοι μείναν ακίνητοι στη θέση τους σαν τα αντιπαθητικά σε κάθε δημοκράτη κατακάθια της ιμπεριαλιστικής εποχής.   

Σε αυτό το στρατόπεδο θέλει το ψευτοΚΚΕ να εντάξει τον ιστορικό ηγέτη, τον πρωτοπόρο και ηρωικό εχθρό του φασισμού και του σοσιαλφασισμού.  

Τι σιχαμεροί προδότες! Από όλα τα εγκλήματά τους αυτή η πελώρια συκοφαντία ενάντια στο Ζαχαριάδη, ότι τάχα ανήκει στο δικό τους νεοχιτλερικό στρατόπεδο είναι το χειρότερο, το πιο ύπουλο, και το πιο αποκρουστικό. Αυτό δεν θα το επιτρέψει ποτέ το νέο κομμουνιστικό κίνημα που όχι τυχαία βγαίνει ακριβώς από την πάλη ενάντια στο νέο εκείνο είδος του νεοχιτλερισμού που εμφανίζεται σαν κομμουνισμός. Ας το ξέρουν καλά και ας το θυμούνται: Ο ήρωας και μάρτυρας Ζαχαριάδης θα είναι το μεγαλύτερο σύμβολο της επανάστασης που θα ξεκινήσει κατ αρχήν εναντίον τους. Και θα είναι ένα σύμβολο παγκόσμιου βεληνεκούς καθώς η ζωή του απέδειξε ότι η πιο μεγάλη μάχη του ήταν εναντίον των αφεντικών τους, ένα σύμβολο πάλης ενάντια στη νεοναζιστική τους αντεπανάσταση, ενάντια στις δικτατορίες τους παντού και ενάντια στο μεγάλο πόλεμο που εδώ και χρόνια ετοιμάζουν, ένα σύμβολο τελικά της πάλης ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές που στήριξαν για δεκαετίες ολόκληρες τους βασανιστές και συκοφάντες του, ένα σύμβολο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό! 

………………………………………………………………………………………………………

Σημειώσεις

* Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ και στην ΕΣΣΔ (και τις άλλες ανατολικές χώρες) και στην Ελλάδα ακολουθούσε τον Ζαχαριάδη και οι εγκάθετοι έμειναν μια απομονωμένη κλίκα, το 1958 διαλύσανε όλες τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ τόσο στην Ελλάδα όσο και στους πολιτικούς πρόσφυγες για να μην ζυμώνεται η επαναστατική ζαχαριαδική γραμμή και, κυρίως, να μην καταγγέλλεται η επέμβαση του ΚΚΣΕ στα εσωτερικά του κόμματος. Στην ουσία διέλυσαν οργανωτικά το ΚΚΕ και έγιναν οι επικεφαλής ενός άδειου κελύφους που το κατοπινό μαοϊκό κίνημα ονόμασε σωστά ψευτοΚΚΕ, γιατί ταυτόχρονα είχαν ανατρέψει και στη θεωρία και ακόμα πιο πολύ στην πράξη βασικά ιδεολογικά βάθρα ενός πραγματικού ΚΚ, δηλαδή την αναγκαιότητα της ένοπλης επανάστασης, της δικτατορίας του προλεταριάτου και πάνω απ όλα του προλεταριακού διεθνισμού. Γιατί η κλίκα Κολιγιάννη δουλεύοντας στη γραμμή Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ του ειρηνικού περάσματος, που δεν της επέτρεπε να συμβιβαστεί και να διεισδύσει στις αστικές τάξεις, εν προκειμένω στην ελληνική, καταδίκασε και τον ένοπλο του ΔΣΕ σαν αριστερίστικο και τυχοδιωκτικό, και τον ηγέτη του Ζαχαριάδη σαν ασφαλίτη, συνεργάτη των ναζί και πράκτορα της Αγγλίας ( 10 η ολομέλεια του 1967 επί Κολιγιάννη). Κυρίως για να εξιλεωθεί στον ελληνικό σοβινισμό το ψευτοΚΚΕ αρνήθηκε την ύπαρξη του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής εθνότητας στην Ελλάδα (που έδωσε το αίμα της με τον ΔΣΕ και πλήρωσε με ξεριζωμό της από τον τόπο της αυτόν τον αγώνα) συμμετέχοντας στην άγρια καταπίεσή της από το ελληνικό κράτος ως τα σήμερα. Κυρίως συμμετείχε στην φασιστική εκστρατεία για την αλλαγή του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αυτή η διπλή πολιτική προδοσία, που είναι η «ιδρυτική προδοσία» του ψευτοΚΚΕ, και που την συνέχισε ατόφια η ηγεσία Φλωράκη, που τοποθετήθηκε στη θέση του Κολιγιάννη από την ηγεσία Μπρέζνιεφ το 1972, αποτέλεσε μια ανεκτίμητη υπηρεσία που έχει προσφέρει το ψευτοΚΚΕ όχι μόνο στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, και στον κύριο τότε εχθρό των λαών, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά κυρίως στην ελληνική άρχουσα τάξη. Ειδικά στο Μακεδονικό την ενθάρρυνε και την δικαίωνε στο πιο αντιδραστικό χαρακτηριστικό της, στον επεκτατισμό της και την επιθετικότητα της απέναντι στα γειτονικά της έθνη-όπως τόνιζε ο Ζαχαριάδης- και απέναντι στις αντίστοιχες εθνικές μειονότητες που ζούσαν στο έδαφός της, τις οποίες σχεδόν ολοκληρωτικά θα εξόντωνε αν δεν επενέβαιναν τα αντίστοιχα εθνικά κράτη και οι μεγάλες δυνάμεις για να σώσουν λίγα υπολείμματά τους. Τώρα μισό αιώνα μετά το θάνατό του οι ηγεσίες Παπαρήγα και Κουτσούμπα του ψευτοΚΚΕ υμνούν και τον Ζαχαριάδη και τον ΔΣΕ. Αυτό δεν είναι απλά υποκριτικό, είναι εγκληματικό, γιατί όπως αποδεικνύουμε δεν υμνούν τον αληθινό Ζαχαριάδη και τον αληθινό ΔΣΕ αλλά τα αντεστραμμένα τους είδωλα που οι ίδιοι με ψέματα και πλαστά γράμματα της ΚαΓκεΜπε αποδίδουν στον Ζαχαριάδη. 

** Η αντίθεση του ΚΚ Κίνας εκδηλώθηκε ανοιχτά ενάντια στο ΚΚΣΕ επειδή ανοιχτά επιτέθηκε το ΚΚΣΕ στο ΚΚ της Αλβανίας (το ΚΕΑ). Για χρόνια το ΚΕΑ υπό τον Εμβερ Χότζα βρέθηκε δίπλα στο ΚΚ Κίνας κόντρα στο ΚΚΣΕ αλλά αποδείχτηκε ότι αυτό το έκανε από καιροσκοπισμό και όχι από λενινιστική στάση αρχών. Το ΚΕΑ με την ανοιχτή επίθεση στον Μάο μετά το θάνατό του δηλαδή με το χτύπημα της Πολιτιστικής επανάστασης και κυρίως της στρατηγικής θεωρίας των 3 κόσμων και του αντιηγεμονιστικού μετώπου, το οποίο είχε την κύρια αιχμή του ενάντια στον σοβιετικό, χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμό αποδείχτηκε ότι ήταν μια κλίκα εθνικιστών και ρεβιζιονιστών με επαναστατική όψη. Αυτή η κλίκα έψαχνε πάντα να βρει αριστερά προσχήματα και ντυνόταν με τους πιο επαναστατικούς μανδύες για να αντιπαρατεθεί σε όποια μεγάλη δύναμη συνεργαζόταν με την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία. Δηλαδή η πάλη της ενάντια στην χρουστσοφική και μετά μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ δεν είχε καθόλου να κάνει με τον αναθεωρητισμό της τελευταίας, αλλά με το ότι με τη συμμαχία της με τον Τίτο καθυστερούσε το όνειρο του αλβανικού σοβινισμού για την προσάρτηση του Κοσσόβου. Μετά το θάνατο του Μάο και την πιο ανοιχτή αντιιγεμονιστική συμμαχία του ΚΚ Κίνας με την Γιουγκοσλαβία το ΚΕΑ έγινε ο βασικός ιμάντας μεταβίβασης της ρώσικης γραμμής στο μλ κίνημα και ο μεγαλύτερος διασπαστής του σε παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα ο χοτζισμός είναι ιδεολογική αναφορά ενός από τους σκληρούς σοσιαλφασιστικούς πυρήνες του φιλορώσικου νεοχιτλερικού μετώπου.

***Είδαν δηλαδή και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να βλέπουν οι δυτικοί αστοί τη ρατσιστική, κανιβαλική μπρεζνιεφικη και αργότερα πουτινική δικτατορία του ρώσικου νεοχιτλερικού μονοπώλιου σαν λίγο πιο ανθρώπινη από την σταλινική δικτατορία του σοβιετικού επαναστατικού προλεταριάτου, που η ρώσικη μονοπωλιακή αστική τάξη νέου τύπου ανέτρεψε. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι η βία που άσκησε το σοβιετικό ΚΚ μετά στα 1936-7 ήταν ότι άσκησε σε μια ακόμα πιο δραματική έκδοση -γιατί στις σοσιαλιστικές επαναστάσεις διακυβεύεται το τέλος κάθε εκμετάλλευσης- και με τις υπερβολές και με τα σοβαρά λάθη που αντιστοιχούσαν στην πρώτη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση σε μια πολιτιστικά καθυστερημένη ιμπεριαλιστική χώρα, όπως η Ρωσία, το είδος της βίας που είχε ασκήσει η αστική τάξη στις δικές της επαναστάσεις. Αυτού του είδους τη βία είχε ασκήσει στο εσωτερικό της χώρας ακόμα και μέσα στο επαναστατικό στρατόπεδο η μεγαλύτερη, ριζικότερη και σχετικά πιο ώριμη αστική επανάσταση που ήταν η γαλλική όχι όταν πήρε την εξουσία αλλά όταν κινδύνευε από την επίθεση των μοναρχιών που την είχαν περικυκλώσει και που είχαν ενωθεί για να την συντρίψουν. Μια ανάλογη βία άσκησε και η σοβιετική εξουσία στα 1936-37, δηλαδή περίπου είκοσι χρόνια μετά την επανάσταση του 1917, , όταν ετοιμαζόταν η χιτλερική εισβολή σαν αιχμή αυτής της περικύκλωσης και εξ αιτίας της. Είναι τόσο το μίσος των δυτικών φιλελεύθερων αστών στην πρώτη προλεταριακή επανάσταση, τη ρώσικη, που την εξισώνουν με την χιτλερική επίθεση που πήγε να την συντρίψει- πράγμα που οι ίδιοι είχαν προσπαθήσει πρώτα με την στρατιωτική επέμβαση τους ενάντια στους μπολσεβίκους στα 1918-20, αλλά το επιχείρησαν στα 1939 με την συμφωνία του Μονάχου με την οποία πρόσφεραν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ και ταυτόχρονα αρνούνταν το αντιφασιστικό αντιγερμανικού μετώπου που επίμονα επί 5 χρόνια τους πρότεινε η ΕΣΣΔ, οπότε του άνοιξαν το δρόμο να χτυπήσει την ΕΣΣΔ. Κυρίως ξεχνάνε ότι τελικά δίπλα στον σοβιετικό κόκκινο στρατό είχαν και οι ίδιοι πολεμήσει για να σωθούν από τον χιτλερισμό και ότι ήταν το ρωσικό προλεταριάτο που έδωσε το πιο πολύ αίμα και που κέρδισε την πιο αποφασιστική μάχη εναντίον αυτού του κοινού εχθρού. Ο μαοϊσμός έχει κριτικάρει σε πολλά της σημεία το είδος και την έκταση της βίας που ασκήθηκε στη διάρκεια της σταλινικής ηγεσίας της τρίτης διεθνούς και εμείς έχουμε υιοθετήσει τη μαοϊκή στάση πάνω σε αυτήν ενώ μελετάμε και προσπαθούμε να εμβαθύνουμε παραπέρα σε αυτό το ζήτημα με μεγαλύτερη μελέτη της σύγχρονης ιστορίας της ταξικής πάλης και κυρίως προσπαθώντας να βγάλουμε συμπεράσματα από τις δικές μας εμπειρίες της ταξικής πάλης μέσα στο κίνημα και μέσα στις επαναστατικές μ-λ και μαοϊκές οργανώσεις και κόμματα και πρώτα απ όλα στην ίδια την ΟΑΚΚΕ. Η βασική μας κριτική είναι ότι ο Στάλιν δεν είδε την πολιτική αντίδραση στην ΕΣΣΔ σαν έκφραση της εσωτερικής ταξικής πάλης, αλλά σαν αποτέλεσμα της εξωτερικής διείσδυσης του ιμπεριαλισμού στο σοσιαλιστικό κράτος και γι’ αυτό την αντιμετώπισε σε μεγάλο βαθμό με κατασταλτικά αστυνομικά και διοικητικά μέτρα από τα πάνω και όχι κινητοποιώντας τις μάζες σε μια νέας μορφής πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό ο οποίος έχει το πολιτικό επιτελείο του μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα και στα όργανα λαϊκής εξουσίας. Δεν έκανε δηλαδή αυτό που επιχείρησε το ΚΚ Κίνας μετά την άνοδο των αστών φασιστών στην εξουσία στην ΕΣΣΔ και με ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες εσωτερικής πάλης στους κόλπους του κόμματος και του λαού, δηλαδή την πιο πολύπλοκη και πιο βαθιά πολιτική επανάσταση στην ιστορία των επαναστάσεων, την Πολιτιστική Επανάσταση. Θα πρέπει εδώ να παρατηρήσουμε ότι η μεγάλη αξία του Ν.Ζ εκδηλώνεται στο ότι ο ίδιος κινήθηκε πρωτοπόρα μέσα στην Τρίτη Διεθνή, της οποίας υπήρξε ηγετικό στέλεχος, σε μια γραμμή μεγάλης εσωκομματικής δημοκρατίας σε ότι αφορούσε το ΚΚΕ αλλά και σε ότι αφορούσε τη γενική πολιτική πάλη στη χώρα, που ξεπερνούσε παγίδες στις οποίες έπεσε το ΚΚΣΕ κάτω επί την διαβρωτική δουλειά των Χρουστσόφ και Σουσλόφ ιδιαίτερα μετά την άνοδο του τελευταίου τα 1948 ενώ ακόμα ζούσε ο Στάλιν (εκκαθαρίσεις στα Ανατολικά ΚΚ, άδικες διώξεις που πήραν αντισημιτικό χρώμα).  

**** Θεωρούμε ότι είναι δύο τα πιο χτυπητά στοιχεία του ρεβιζιονισμού του, και τα οποία υιοθετεί μαζί με όλη την πρώην επαναστατική αριστερά και το ψευτοζαχαριαδικό φιλοχοτζικό ρεύμα το οποίο κατηγορεί το κόμμα πολιτικο συναυτουργό της δολοφονίας Ζαχαριάδη, ότι δεν είναι ένα επαναστατικό αλλά ένα σοσιαλδημοκρατικό (!) κόμμα, στην ουσία δηλαδή ένα δημοκρατικό ρεφορμιστικό κόμμα της αστικής τάξης και με ενθουσιασμό είναι αντικειμενικά δίπλα στους δολοφόνους σε όλα τα βασικά ζητήματα στην πρωτοπορία της φιλορώσικης πολιτικής στην Ελλάδα 

Η μια βασική μαρξιστική αρχή που ποδοπατά το ψευτοΚΚΕ στην πράξη είναι ότι μόνο η αστική τάξη και ο καπιταλισμός που εμποδίζουν αντικειμενικά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ενώ το συνειδητό προλεταριάτο θέλει την ανάπτυξη τους όχι μόνο στο σοσιαλισμό αλλά και στην περίοδο του καπιταλισμού γιατί αυτή η ανάπτυξη, όσο δεν εμποδίζεται από τις κρίσεις κάνει πιο υποφερτή τη ζωή του, ενώ πολύ πιο απαραίτητη του είναι για να κάνει την επανάσταση του, και ακόμα πιο σταθερή την επαναστατική του εξουσία όταν αυτή η επανάσταση νικήσει. Αντίθετα οι σοσιαλφασίστες σαμποτάρουν, σηκώνοντας την αντικαπιταλιστική σημαία, και με το σύνθημα «όχι στην ανάπτυξή τους» την γενική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε κάθε χώρα στην όποια επιδιώκουν να αποσπάσουν την πολιτική εξουσία. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να τσακίσουν την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεσή για να μπορούν αυτοί να ασκήσουν τη φασιστική και εκμεταλλευτική δικτατορία τους που έχει σαν ουσιαστικό στόχο τον κατακτητικό πόλεμο για την κατάχτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Γι αυτό την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ειδικά τη βαριά βιομηχανική την απαιτούσε ο Ζαχαριάδης από την αστική τάξη και την κατήγγειλε επειδή δεν το έκανε και μάλιστα είχε τη θέση ότι ούτε ένα εργοστάσιο που ανήκε σε καπιταλιστή και χρεωκοπούσε το ΚΚΕ δεν θα άφηνε να κλείσει (Συνέντευξη με τον ανταποκριτή της εφημερίδας “Ακρόπολις” Σόλωνα Γρηγοριάδη (02/09/1953). 

Μια άλλη θεμελιακή αρχή του μαρξισμού που ποδοπατούν ακόμα πιο προκλητικά στην πράξη οι πιο ακραίοι ρεβιζιονιστές που είναι οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και που ακριβώς τήρησε σε όλη του την πολιτική πορεία ο Ζαχαριάδης, είναι ότι η εργατική τάξη μπορεί να απελευθερωθεί μόνο αν το θελήσει η ίδια και αν το πετύχει με τις δικές της δυνάμεις. Γι’ αυτό το λόγο η εργατική τάξη δημιουργεί μέσα από τους αγώνες της τα δικά της όργανα ταξικής πάλης από τα πιο χαμηλά στην πορεία της πολιτικής της συνειδητοποίησης, όπως είναι τα συνδικάτα ως τα πιο ψηλά που είναι τα όργανα της πολιτικής της εξουσίας. Αλλά αυτά τα όργανα οφείλουν να τα πείθουν τα κόμματα που εμφανίζονται μπροστά τους σαν πρωτοπορίες και να αποδεικνύουν διαρκώς ότι είναι τέτοιες και να το αποδεικνύουν μέσα από την εφαρμογή σε αυτά της πιο πλατιάς δημοκρατίας, αλλιώς αυτές είναι κατ όνομα πρωτοπορίες και γίνονται οι χειρότεροι δυνάστες και καταπιεστές της εργατικής τάξης γιατί την καταπιέζουν μέσα στο σπίτι της. Δε φτάνει λοιπόν που οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ ξεκίνησαν την ύπαρξη τους κάνοντας την ύψιστη παραβίαση αυτής της αρχής, δηλαδή πήραν την εξουσία στο ανώτερο όργανο της τάξης, το κομμουνιστικό κόμμα χάρη στην επέμβαση μιας ξένης δύναμης που έδιωξε τον ηγέτη του και τους τοποθέτησε στη θέση του, όχι μόνο στη συνέχεια το διαλύσανε και φτιάξανε ένα άλλο εντελώς πιστό σ αυτήν την ξένη δύναμη ΚΚ, αλλά εκείνο που κάνουν από τότε είναι να τσακίζουν τη δημοκρατία μέσα σε όλα τα εργατικά όργανα στα οποία παίρνουν την εξουσία, ή όπου δεν μπορούν να φτιάνουν εντελώς δικά τους, κυρίως κλαδικά για να επεμβαίνουν παντού σε χώρους δουλειάς με δικές τους φράξιες και ταυτόχρονα να επεμβαίνουν σε όλα τα μέτωπα πολιτικής πάλης σαν σωτήρες από τα έξω όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά όλου του λαού και τελικά της χώρας ολόκληρης. Αλλά οι μάζες δεν πείθονται ποτέ από ανθρώπους που δεν δέχονται να μπουν κάτω από τον έλεγχο τους και που στο βάθος δεν διδάσκονται από αυτές. Γι αυτό το ψευτοΚΚΕ και όλοι οι σοσιαλφασίστες που το ακολουθούν θέλουν συνδικάτα, θέλουν λαό και θέλουν χώρα «ομοϊδεατών». Γι αυτό σκότωσαν τη δημοκρατία στα φοιτητικά αμφιθέατρα, γι’ αυτό διέλυσαν και συκοφάντησαν κάθε κίνημα εθελοντισμού, ιδίως αυτό της δασικής προστασίας, που πείθει τις μάζες για την ανάγκη να σώνουν εκείνες τον αυτό τους και τη χώρα. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που οι σοσιαλφασίστες αντίθετα ακριβώς με το Ζαχαριάδη απεχθάνονται τα πραγματικά αντιφασιστικά και πατριωτικά αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα , καθώς αυτά ανοιχτά απαιτούν από τα κόμματα που τα προωθούν να πείθουν τις πλατιές μάζες, όποιες και αν είναι οι ιδεολογικές τους αφετηρίες, μέσα από την ίδια την πείρα τους για την ορθότητα μιας επαναστατικής γραμμής.