Έχουμε αρκετές φορές επισημάνει ότι οι μεγάλες τοπικές συρράξεις και εμφύλιοι  των τελευταίων δεκαετιών, που αποκτούν παγκόσμιο χαρακτήρα κρίσης καθώς  και  οι αντίστοιχες δήθεν λαϊκές επαναστάσεις που καταλήγουν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα και σε ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις ευνοούν τελικά τη ρώσικη ιμπεριαλιστική πολιτική. Στην ουσία σε αυτήν την υπερδύναμη βρίσκεται το κέντρο της παραγωγής τέτοιων  συρράξεων και «επαναστάσεων».

 Η εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και  μετά εκείνη στο Ιράκ, η εισβολή της Σερβίας στην Κροατία, μετά η κατοχή και ο διαμελισμός της Βοσνίας,  ύστερα η διπλή στρατιωτική επέμβαση και απόσχιση στο Κόσοβο, οι  μετά το 2000 πόλεμοι του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και με τη Χαμάς στη Γάζα, η εισβολή στη Γεωργία και η απόσχιση της Αμπχαζίας και νότιας Οσετίας, και πιο πρόσφατα οι τρεις «επαναστάσεις» και στρατιωτικές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών και διπλωματικές των Ρώσων στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και τη Λιβύη είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις  τέτοιων κρίσεων.

Το χαρακτηριστικό αυτών των κρίσεων είναι ότι ως πρόσφατα ήταν εντελώς ελεγχόμενες ως προς το εύρος τους. Εννοούμε ότι την ώρα που η κάθε μια ξετυλιγόταν  καμιά άλλη αυτού του είδους και όγκου δεν ήταν ταυτόχρονα σε έξαρση. Αυτό οφείλεται στο ότι η ρώσικη διπλωματία που καθοδηγεί, ελέγχει και συντονίζει την κάθε τέτοια κρίση, και άμεσα διπλωματικά και στο έδαφος στρατιωτικά μέσω συμμάχων συνειδητών και ασυνείδητων, και κυρίως μέσω πρακτόρων, φροντίζει αυτή να είναι συγκεντρωμένη ώστε να μπορεί να τη διαχειριστεί χωρίς άλλες απρόβλεπτες παγκόσμιες επιπλοκές. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πόσο οι αλβανοί και κοσοβάροι σοβινιστές δεν επιτέθηκαν στους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές στη διάρκεια της σερβο-βοσνιακής και προηγούμενα της σερβοκροάτικης κρίσης ενώ γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε τη διαμελιστική πολιτική των προστατευόμενων του Κρεμλίνου σέρβων φασιστών. Μια τέτοια επέμβαση θα δυσαρεστούσε όχι μόνο τη Ρωσία  αλλά κυρίως το ρωσόδουλο πράκτορα της Κλίντον, που είχε αναλάβει τη ρύθμιση της κοσοβάρικης εξέγερσης για την πιο κατάλληλη στιγμή και συγκεκριμένα μια στιγμή κατά την οποία η Ρωσία θα μπορούσε στο πλαίσιο μιας σερβο-αλβανικής διευθέτησης να καταλάβει και να διατηρήσει τη φύλαξη του αεροδρομίου της Πρίστινα, που βρίσκεται στην καρδιά των Βαλκανίων.

Οι δύο πόλεμοι αντιπερισπασμού

Αυτή όμως τη φορά, όπου παίζεται το μεγαλύτερο, το στρατηγικότερο ρώσικο χαρτί μέσα στην ίδια την ΕΕ, όπου δηλαδή ξετυλίγεται η εισβολή και προσάρτηση τμημάτων του ουκρανικού κράτους, και ουσιαστικά ο διαμελισμός της χώρας και η διάσπαση της ΕΕ, έχουν εκδηλωθεί δύο παράλληλες παγκόσμιες κρίσεις, για την ακρίβεια δύο ακόμα πόλεμοι, ο πόλεμος με την ISIS και ο πόλεμος Χαμάς-Ισραήλ. Οι δύο τελευταίοι πόλεμοι είναι στην κύρια πλευρά τους αντιπερισπασμοί της Ρωσίας στον πρώτο πόλεμο, που είναι ο κύριος και βασικός  και τον υπηρετούν, δηλαδή επιτρέπουν στη Ρωσία να εξουδετερώσει την ενότητα και την αποτελεσματικότητα του ευρωαμερικανικού μετώπου, προτείνοντας σε ΗΠΑ και ΕΕ ένα άλλο μέτωπο, ένα μέτωπο Ρωσίας-ΗΠΑ-ΕΕ ενάντια στον ISIS το οποίο σαν βασικό του συστατικό περιλαμβάνει και την ειρήνευση Χαμάς-Ισραήλ. Γιατί δίχως την ειρήνευση ανάμεσα στην σουνίτικη Χαμάς και στο Ισραήλ ο αντιδυτικός και επίσης σουνίτικος ISIS κερδίζει πολιτικά τις καθυστερημένες αντι-ισραηλινές αραβικές μάζες που σε κάποιο ποσοστό θα ακολουθούν τον ISIS σε όσο βαθμό και για όσο διάστημα θα είναι νικηφόρος.
Στην ουσία με τους δύο πολέμους αντιπερισπασμού, κυρίως αυτόν με τον ISIS, η ρώσικη διπλωματία βάζει στο μέτωπο ΗΠΑ-Δύσης, που σχηματοποιείται κύρια στο ουκρανικό, το εξής δίλημμα: Θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την κρατική  ύπαρξη της Ουκρανίας παραδίνοντας τον Κόλπο των πετρελαίων σε μια θύελλα κανιβαλικού τζιχαντισμού ή θα κάνει μερικές υποχωρήσεις συνδιαχειριζόμενος μια ντεφάκτο διαμελισμένη  Ουκρανία με την πουτινική Ρωσία για να αντέξει στην επίθεση του τζιχάντ στον Κόλπο;

Με την κατάπτυστη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπέγραψε κυρίως κάτω από την πίεση της ΕΕ και των ΗΠΑ, η Ουκρανία με τη Ρωσία και η οποία στην ουσία παραδίδει την ανατολική Ουκρανία στη δεύτερη, ο διπλός αντιπερισπασμός του Κρεμλίνου είχε μια πρώτη μεγάλη νίκη. Βεβαίως οι Ποροσένκο και Γιάτσενιουκ που υπέγραψαν ή αποδέχτηκαν αυτή τη συμφωνία δεν είναι τίποτε πατριώτες, αλλά αντίθετα ξεσκολισμένοι πράκτορες της Ρωσίας και φασίστες, τσιράκια και οι δυο και συνεργάτες της προβοκατόρισας Τιμοσένκο, που ο Γιούσενκο την είχε κατονομάσει σαν πέμπτη φάλλαγα του Κρεμλίνου (ΝΥΤ, 11/09/2009). Αυτό δεν σημαίνει ότι ήδη η Ουκρανία διαμελίστηκε ή ότι καταβροχθίστηκε, αλλά ότι ένας μεγάλος δρόμος άνοιξε γι’ αυτό, και γι’ αυτό το λόγο ο συγκεριμένος αντιπερισπασμός πρέπει να περιμένουμε ότι θα διατηρηθεί και πιθανά να οξυνθεί και να πλαισιωθεί και με άλλους στην ίδια ή και σε ευρύτερη γεωγραφική σφαίρα ώστε ο διαμελισμός της Ουκρανίας να συνεχίζεται. Βέβαια πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι αυτό το μέτωπο ενάντια στον ISIS ενώ είχε σαν κύριο στόχο  τον αντιπερισπασμό στη Ουκρανία, όπως γράψαμε στην τελευταία Νέα Ανατολή βοηθάει και την επέκταση της ρωσικής διείσδυσης στον Κόλπο.

Ο αντιπερισπασμός με τον ISIS

Αλλά ας δούμε με ποιο συγκεκριμένο τρόπο οργανώθηκε πολιτικο-διπλωματικά και λειτούργησε αυτός ο στρατηγικός αντιπερισπασμός και κυρίως πως μπόρεσε να μείνει ελεγχόμενος ως τα σήμερα από τη ρωσική διπλωματία, πράγμα πολύ πιο δύσκολο ως αδύνατο για την τελευταία σε μια προηγούμενη εποχή. Ποτέ δηλαδή ως τα σήμερα η ρωσική διπλωματία δεν είχε κατακτήσει τόσο πολλές και τόσο καίριες θέσεις σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και μεσανατολικό επίπεδο, έτσι ώστε να μπορεί όχι μόνο να ελέγχει από πολλές πλευρές και να στεγανοποιεί κάθε τοπική σύγκρουση που προκαλεί, αλλά  να μπορεί να ελέγχει  τρεις ταυτόχρονα. Αυτό δεν οφείλεται σε συγκυρίες και συμπτώσεις αλλά σε μια πολύ μακρόχρονη υπονομευτική δουλειά που αξιοποιούσε τις αντιθέσεις ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές, τις αντιθέσεις τους με τον τρίτο κόσμο και βέβαια όλη την κερδοσκοπική αθλιότητα του δυτικών μονοπωλιστών, αλλά και την εθνοσοβινιστική καθυστέρηση και τον αυταρχικό-αντιλαϊκό χαρακτήρα των τριτοκοσμικών, κυρίως των μεσανατολικών αστικών τάξεων. Η αξιοποίηση αυτή περνούσε από  αλλεπάλληλες προβοκάτσιες και κυρίως μέσω του πετυχημένου εισοδισμού στις κυβερνήσεις όλων αυτών των χωρών, ιδιαίτερα των χωρών και των συλλογικών οργάνων της ΕΕ. Αυτός ο εισοδισμός έγινε επιστήμη μετά τη βαθιά και πετυχημένη εμπειρία του εισοδισμού του ΚΚΣΕ των Σουσλώφ, Κρουστσόφ και Μπρέζνιεφ για την άλωση και την καταστροφή του ΚΚΣΕ και όλων των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων στον κόσμο. Αυτού του είδους ο εισοδισμός δεν χρειάζεται απλά την εξαγορά και τον εκβιασμό μεμονωμένων στελεχών και ηγετών αλλά τη βαθιά γνώση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων μέσα σε κάθε κόμμα και μέσα σε κάθε χώρα.

Πώς λειτουργεί, λοιπόν ο βασικός αντιπερισπασμός στην ουκρανική εισβολή, αυτός του ISIS και μετά με ποιον τρόπο συνδυάζεται αυτός ο τελευταίος μ’ εκείνον του πολέμου Χαμάς-Ισραήλ;
Ο ISIS είναι ένα εργαλείο πολλών χρήσεων στην υπηρεσία της ρώσικης διπλωματίας, αλλά κυρίως είναι ένα εργαλείο προβοκάτσιας όπως είναι και η ίδια η Αλ Κάιντα που είναι το οργανωτικό και  ιδεολογικό κέντρο όλων αυτών των εκτρωμάτων. Ο ISIS είναι ένας ανεπτυγμένος διάδοχος ενός  κανιβαλικού ισλαμοναζιστικού σουνίτικου σχηματισμού που δημιουργήθηκε η Αλ Κάιντα του Ζαουάχρι, δηλαδή η Ρωσία, στο Ιράκ, στις σουνίτικες περιφέρειες για να προβοκάρει τη δίκαιη σουνιτική φιλο -σανταμική κύρια μπααθική αντίσταση στις αμερικάνικες κατοχικές δυνάμεις και  ενάντια στις κυβερνήσεις των φιλο-ιρανών και φιλορώσων σιιτών ηγετών του Ιράκ, ιδιαίτερα ενάντια στην κυβέρνηση Μαλίκι. Με αρχηγό ένα σαδιστικό υποκείμενο ονόματι Ζαρκάουι, ο ιρακινός ISIS προσπάθησε κυρίως να προβοκάρει αλλά και να χειραγωγήσει και να ελέγξει αυτήν την αντίσταση. Η βασική δουλειά της ήταν να πραγματοποιεί προβοκατόρικες ρατσιστικές επιθέσεις στον άμαχο σιιτικό πληθυσμό  που εκθέτανε τους σουνίτες σε πόλεμο αντιποίνων από τις αντίστοιχες σιίτικες φιλοϊρανικές προβοκατόρικες  φασιστικές συμμορίες. Από αυτή τη διπλή προβοκάτσια γεννήθηκε μεγάλο αμοιβαίο μίσος στη βάση ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες που διέσπασε σε μεγάλο βαθμό τον ιρακινό λαό. Αρκετά σύντομα πάντως οι σουνίτες σαν στελέχη και σαν λαός αντιστάθηκαν σε αυτήν την έκθεση και χειραγώγηση οπότε δέχτηκαν πόλεμο εξόντωσης από τους κανίβαλους του Ζαρκάουι. Αυτή η επίθεση συντρίφτηκε από ένα γενικό ξεσήκωμα του σουνιτικού πληθυσμού που προτίμησε να κάνει ακόμα και τακτική συμμαχία με τις κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ -συγκροτώντας τις δυνάμεις επαγρύπνησης - παρά να παραδοθεί στους κανίβαλους του Ζαρκάουι. Μόλις ήρθε στην εξουσία το ρωσόδουλο δίδυμο Ομπάμα-Χίλαρυ Κλίντον σε συνεργασία με το καθεστώς φιλοιρανικό Μαλίκι τσάκισε  τις ομάδες επαγρύπνησης και, αφού παρέδωσε όλη τη χώρα στο Ιράν, έφυγε από αυτήν. Με τον ιρακινό στρατό εντελώς εκκαθαρισμένο από μπααθικούς σουνίτες αξιωματικούς  το σουνίτικο στοιχείο, που αποτέλεσε πάντα τον κεντρικό κορμό  του ιρακινού κράτους στο επίπεδο της διοίκησης και της παραγωγής δέχτηκε μια νέα βίαιη επίθεση πολιτικής περιθωριοποίησης και καταπίεσης από το καθεστώς  Μαλίκι και τους σιίτες παραστρατιωτικούς, οπότε ο ISIS ξαναδυνάμωσε σαν ένας αντι-σιίτης προβοκάτορας χωρίς όμως ποτέ να αποκτήσει την παλιά του μαζικότητα και ουσιαστικά η χώρα διασπάστηκε θρησκευτικά.

Το στήσιμο του ISIS μέσα στη Συρία. Ο καθοριστικός ρόλος του Κατάρ.

Έτσι ο ISIS με αρχηγό κάποιον Μπαγκαντί, διάδοχο του Ζαρκάουι  εμφανίστηκε μέσα στη Συρία, αφού προηγούμενα ο Άσαντ υποστηριζόμενος στρατιωτικά από τη Ρωσία και στηριζόμενος έμμεσα από το ρωσόφιλο προβοκάτορα Ομπάμα, που φρόντισε να μην εξοπλίζεται η αντι-Άσαντ αντιπολίτευση, σχεδόν συνέτριψε αυτήν την αντιπολίτευση. Ο ρόλος του ISIS στη Συρία, όπως και της δίδυμής της Αλ-Νούσρα, επίσης αποσπάσματος της Αλ Κάιντα ήταν, ακόμα περισσότερο από όσο στο Ιρακ, να χειραγωγήσει και να προβοκάρει τη σουνιτική αντίσταση στο εντελώς πια φιλορώσικο και φιλο-ιρανικό καθεστώς Άσαντ, οδηγώντας τη χώρα παραπέρα στον εθνο-θρησκευτικό διαμελισμό. Σε μα σειρά άρθρων της Νέας Ανατολής αφότου ξέσπασε ο συριακός εμφύλιος είχαμε τονίσει ότι αυτός ο εμφύλιος όντας από την αρχή υπό ισλαμική  ηγεμονία –κυρίως από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους- από την αντί-Άσαντ πλευρά θα καταρράκωνε και τις δυο πλευρές του και θα τις παρέδιδε τσακισμένες στο ρωσοϊρανικό άξονα. Το πρώτο της αποτέλεσμα ήταν πράγματι το κοσμικό καθεστώς Άσαντ, που πριν  τον εμφύλιο είχε αρχίσει να κάνει κινήσεις απαγκίστρωσης από τη Ρωσία και προσέγγισης στη Σ. Αραβία, να παραδοθεί χειροπόδαρα στη Ρωσία. Την ίδια στιγμή στο αντι-΄Ασαντ ισλαμικό στρατόπεδο δυνάμωναν οι ισλαμοναζήδες της Αλ Κάιντα γιατί αυτούς δεν τους χτυπούσε ο Άσαντ, ενώ, ο εξοπλισμός τους ήταν άφθονος και μοντέρνος και η χρηματοδότησή τους γενναιόδωρη και συστηματική. Από τις δύο ισλαμοναζιστικές δυνάμεις, την Αλ Νούσρα και τον ISIS, η πιο πολιτική, η Αλ Νούσρα, είχε και έχει σήμερα σαν βασικό της ρόλο να δουλέψει μέσα στο ισλαμικό μέτωπο στο οποίο όλο και περισσότερο χωνόταν η Σαουδική Αραβία και το ενίσχυσε για να μην πέσει στα χέρια του Κατάρ. Γι αυτό τελευταία η Αλ- Νούσρα διασπάστηκε από τον ISIS, που ο κύριος ρόλος του, όπως τον βλέπουμε να ξετυλίγεται σήμερα, είναι του διεθνούς προβοκάτορα που ταυτόχρονα είναι ρυθμισμένος για να ξεκινήσει μια διαδικασία εδαφικής αποσύνθεσης και διαμελισμού της Συρίας και του Ιράκ.
Υπάρχει μια εικόνα, που όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ότι ο ISIS κυριάρχησε στην σουνίτικη βάση στη Συρία και από κει ξεκίνησε ξαφνικά τον Ιούλη του 2014 να μπει στο ιρακινό Κουρδιστάν και να φτιάξει το πανισλαμικό εν δυνάμει παγκόσμιο «κράτος της»,  το λεγόμενο εμιράτο της Συρίας και του Ιράκ. Η αλήθεια είναι ότι ο ISIS δέχτηκε στις αρχές του 2014  μια αντεπίθεση από το σύνολο σχεδόν του αντι-Άσαντ, μετώπου, όταν άρχισε να κάνει το βρώμικο πόλεμο του ενάντια σε όσους διαφωνούσαν στη ναζιστικού αρπακτικού τύπου  εξουσία  που ασκούσε στις περιοχές που καταλάμβανε μέσα στη Συρία. Η όποια δύναμη του ISIS οφειλόταν ουσιαστικά στους πολύ ψηλούς  μισθούς που παίρνανε όσοι προσχωρούσαν σε αυτό το στρατό (τρεις φορές ψηλότερο από εκείνον κάθε άλλης τάσης της συριακής αντίστασης), από τον πλούσιο και ακριβό εξοπλισμό τους και από το πλιάτσικο που γινόταν σε βάρος των περιουσιών των «καφίρ», δηλαδή των θεωρούμενων ως απίστων μη σουνιτών, ιδιαίτερα των χριστιανών. Όταν όμως ο ISIS άρχισε να σκοτώνει  μέλη και στελέχη των άλλων σουνιτικών τάσεων και να δείχνει ότι δεν ήθελε καθόλου να ρίξει τον ΄Ασαντ, αλλά να φτιάξει το χαλιφάτο της  σε κάποιες περιοχές της Συρίας κάτω από την ανοχή του Άσαντ, τότε συγκροτήθηκε μέτωπο όλων των άλλων τάσεων ενάντιά της με τον πιο ενεργητικό ρόλο να τον παίζει απ' έξω η Σαουδική Αραβία στα πλαίσια ενος  «Ισλαμικού Μετώπου» των αντι-Άσαντ οργανώσεων, που απ ότι φαίνεται βρίσκεται υπό την καθοδήγησή της. Αυτή η ανάμειξη έγινε έντονη από την ώρα που η Σαουδική Αραβία άρχισε να εξοργίζεται με την όλο και πιο ανεκτική στον Άσαντ και όλο και πιο φιλοϊρανική πολιτική της προεδρία Ομπάμα. (Από αυτήν είχε αποχωρήσει στο μεταξύ σαν ΥΠΕΞ η Κλίντον  για να ξεπλυθεί από την κατηγορία ότι ήταν υφεσιακή απέναντι στη Ρωσία και το Ιράν  και να διεκδικήσει την επόμενη προεδρία   των ΗΠΑ σαν τάχα σκληρή απέναντι στον αποθρασυμένο πια άξονα Ρωσίας-Πεκίνου- Τεχεράνης). Τελικά η αντεπίθεση αυτού του μετώπου στον ISIS έγινε τόσο αποτελεσματική που αυτός  αναγκάστηκε να χάσει πολλές θέσεις στη Συρία και να βρεθεί σε κατάσταση εδαφικής και πολιτικής απομόνωσης στο ανατολικό άκρο της Συρίας στα σύνορα με το Ιράκ.

Η προδοσία του Μαλίκι, το Κατάρ και ο πολιτικός αυτοπυροβολισμός του ISIS

Το ότι αυτός ο ISIS ξεχύθηκε νικηφόρα και έσπασε σταδιακά τις αμυντικές γραμμές του Ιράκ, ακόμα και αυτές που σχηματίστηκαν με εθελοντές μετά την αρχική αιφνιδιαστική εισβολή στις αρχές του Ιούνη, οφείλεται απλά σε προδοσία από τους υπεύθυνους για τη φύλαξη των συνόρων στρατηγούς του ιρακινού στρατού. Ο ISIS δεν ήρθε φουσκωμένος σαν ποτάμι από τη Συρία όπως πολλοί νομίζουν. Φούσκωσε εξαιτίας των αναπάντεχων νικών του, κυρίως από ιρακινούς σουνίτες, ακόμα και από μπααθικούς αξιωματικούς, εξοργισμένους με το καθεστώς Μαλίκι. Το κλειδί αυτών των νικών είναι η σχεδιασμένη προδοσία του Μαλίκι και των στρατηγών του των υπεύθυνων για τη φύλαξη των συνόρων. Αυτό το γεγονός ήρθε στη επιφάνεια όταν οι προδομένοι σιίτες στρατιώτες κατήγγειλαν στο διεθνή τύπο αυτούς τους στρατηγούς με πρώτον τον  Αλί Βαχάμ αλ Μαλίκι (από την ίδια φυλή με τον ως χθες πρωθυπουργό, ο οποίος είχε αποταχθεί το 2006, γιατί υποστήριζε τη φιλο- ιρανική δολοφονική συμμορία του Μάχντι) και μετά τον αντιστράτηγο Αλ Αβαντί που οι στρατιώτες τον κυνήγησαν και παραλίγο  να τον σκοτώσουν (Τάιμς Νέας Υόρκης, 1η Ιούλη 2014). Στην πραγματικότητα όλα τα στοιχεία  δείχνουν σαν υπεύθυνο της  διαταγής για την εγκατάλειψη των συνόρων τον ίδιο τον εγκάθετο του Ιράν  πρωθυπουργό Μαλίκι. Αυτός είναι και ένας λόγος για την ευκολία  με την οποία αυτός ο ως χθες παντοδύναμος τύραννος αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πρωθυπουργό εγκάθετο του Ιράν, αν και απ' ό,τι φαίνεται της «δήθεν μετριοπαθούς γραμμής» που είναι εδώ και χρόνια η πιο φιλορώσικη μέσα στο Ιράν.

Αυτή η προδοσία αν και εντελώς κρίσιμη και αποδειχτική του βάρους που έχει το Ιράν, οπότε και ο νεοναζιστικός άξονας, στη δημιουργία του «εμιράτου», συνδυάζεται με άλλα  αναντίρρητα στοιχεία για το ότι κάτι πολύ βρώμικο γίνεται με τον ISIS.
Ένα πολύ ουσιαστικό τέτοιο στοιχείο είναι ότι ο πιο βασικός χρηματοδότης του ISIS, όπως γενικά των ισλαμοναζιστών της Συρίας, δηλαδή και της Αλ Νούσρα είναι το ιρανόφιλο αν και σουνίτικο Κατάρ. Αυτό έγινε ο βασικός συνεργάτης της Ρωσίας στον Κόλπο ξεκινώντας από τη συνεννόηση μαζί της σαν ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο. Σύντομα έγινε προπαγανδιστική βάση  του ισλαμοφασισμού -με το «Αλ Τζαζίρα»- σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά φρόντισε να καλυφθεί πολιτικά από τις ΗΠΑ δίνοντάς της στρατιωτικές βάσεις. Τον φιλο-ιρανικό αλλά και φιλο-ISIS ρόλο του Κατάρ τον έχει καταγγείλει η Σαουδική Αραβία και τα σύμμαχα με αυτήν Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα που γι' αυτόν κυρίως το λόγο έχουν αποσύρει τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ. Επίσης ανοιχτά κατήγγειλε πρόσφατα το Κατάρ σαν το βασικό οικονομικό ενισχυτή  προμηθευτή των όπλων του ISIS, ο γερμανός υπουργός  ανάπτυξης  Γκερντ Μίλλερ, κάνοντας μια καταγγελία που ο εκπρόσωπος της Μέρκελ έσπευσε να ανακοινώσει ότι δεν αποτελεί θέση της γερμανικής κυβέρνησης. Αλλά για το θέμα υπάρχει πια μια εκτεταμένη ειδησεογραφία αφού οι οικονομικές εκστρατείες για την ενίσχυση των τζιχαντιστών μέσα στο Κατάρ είναι κάτι που γίνεται ανοιχτά. Ακόμα και οι φιλο-Ομπάμα Τάιμς της Νέας Υόρκης  (2 Σεπτέμβρη 2014) δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός. Όμως  το ότι ο ISIS είναι κυρίως ένας κατασκευασμένος κίνδυνος για να εξυπηρετήσει μια  συσπείρωση εναντίον του παρά να έχει ένα δικό του έστω τερατώδες επίσημο πολιτικό πρόγραμμα, αποδεικνύεται από την ανοιχτή πολιτική συμπεριφορά του. Επισημαίνουμε χαρακτηριστικά δύο αποκαλυπτικά στοιχεία αυτής της συμπεριφοράς του ISIS: Την μπροστά στην κάμερα κτηνωδία και την καταγγελία της Ρωσίας.

Ας δούμε τι σημαίνει ο τελετουργικός βασανιστικός και κυρίως μπροστά στις κάμερες, δηλαδή σε διεθνή θέα  αποκεφαλισμός αμερικάνων δημοσιογράφων από τον ISIS, καθώς και η επίσης διατυμπανισμένη σφαγή αιχμαλώτων και κυρίως αλλόθρησκων αμάχων, όπως εκείνη των χριστιανών Γιαζίντι. Κανένας στρατός και μάλιστα μικρός στρατός όπως αυτός του ISIS -που κανένας δεν τον εκτιμάει μεγαλύτερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες - δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο εναντίον των μεγάλων διεθνών εχθρών του αν δεν κερδίσει κάποια διεθνή η έστω περιφερειακή υποστήριξη της κοινής γνώμης. Τέτοιες κτηνωδίες οι γνήσιοι φασιστικοί στρατοί, που θέλουν κατοχή και διατήρηση εδαφών τις κρύβουν ακόμα και από τις μάζες τους, δεν τις διατυμπανίζουν. Όταν το κάνουν είναι μόνο για να τρομοκρατήσουν τους άμεσους τοπικούς εχθρούς τους ώστε αυτοί να υποταχτούν, όχι για να εξοργίσουν την υδρόγειο και ειδικά τις υπερεπεμβατικές και πανίσχυρες στρατιωτικά ΗΠΑ. Τέτοιες προβοκάτσιες μπορούν να δώσουν πολιτικά οφέλη μόνο σε συμμορίες σαν την Αλ Κάιντα, οι οποίες δουλεύουν παράνομα κάτω από εχθρικές τους κρατικές εξουσίες όχι σε κράτη ή σε υποψήφια κράτη σαν το εμιράτο του ISIS. Τα πιο βασικά αμερικάνικα ΜΜΕ παραδέχονται ότι μόνο από την ώρα που ο ISIS αποκεφάλισε τους δύο αμερικανούς, δημιουργήθηκε ρεύμα υπέρ της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ και μόνο έτσι ο Ομπάμα μπόρεσε να αλλάξει τη δέσμευση που τον έφερε στην εξουσία, ότι δηλαδή δεν θα επιστρέψει με στρατό σε αυτήν την περιοχή, και ιδίως την εκτίμηση του στις αρχές του χρόνου ότι ο ISIS μοιάζει με μια πολύ παρακατιανή ομάδα μπάσκετ (ΝΥΤ, 21/9/2014). Αυτά κατά πάσα πιθανότητα τα έλεγε τότε για να προλάβει να δυναμώσει το έκτρωμα. Όμως πράγματι σήμερα αρκετοί αμερικάνοι στρατιωτικοί ειδικοί αμφιβάλουν για το πως είναι δυνατό πραγματικά ο σουνιτικός ISIS να αποτελεί πραγματικό στρατιωτικό κίνδυνο ακόμα και για μόνο το Ιράκ, όταν οι σουνίτες του Ιράκ, ακόμα και αν πάνε σύσσωμοι με τον ISIS, έχουν μόνο το 30% του πληθυσμού απέναντι στο 60% των σιιτών (που θα υποστηρίζονται από τα 80 εκατομμύρια των σιιτών του Ιράν) και απέναντι στο 20% των Κούρδων του Ιράκ. Στην ίδια κατεύθυνση της καθαρής προβοκάτσιας σε βάρος του ISIS ήταν και οι εκτελέσεις των  χριστιανών αμάχων Γιαζίντι που συσπείρωσαν πιο εύκολα και τα ευρωπαϊκά κράτη πίσω από τις ΗΠΑ, δηλαδή έδωσαν λαβή στους διάφορους ρωσόφιλους τύπου Ολάντ, Μέρκελ, Ρέτζι και Σία να τρέξουν πίσω από τον Ομπάμα σε πόλεμο ενάντια στον ISIS πουλώντας την Ουκρανία  στο αληθινό τέρας που είναι η νεοναζιστική πουτινική Ρωσία. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες προτιμούν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των Τσετσένων βασανιστών  που ακολουθούν τα ρώσικα στρατεύματα μπορεί να καταλάβει πόσο εγκληματική είναι η δυτική γραμμή «όλοι ενάντια στον φρικαλέο ISIS».

Αλλά και αν κάποιος ως τα τώρα δεν έχει δει κάτι το παράδοξο στον πόλεμο του ISIS δεν έχει παρά να σκεφτεί ποια λογική έχει η απειλή που αυτός διατυπώνει ενάντια στον Πούτιν (!), ναι τον Πούτιν, την ώρα ακριβώς που του επιτίθεται η αμερικάνικη αεροπορία και όλη η Ευρώπη. Σε ένα βίντεο της 31 Αυγούστου που ανέβηκε στο youtube ο ISIS  διακηρύσσει ότι θα «εκθρονίσει» τον Πούτιν εξ αιτίας της υποστήριξης που δίνει στον Άσαντ και  απειλεί τη Ρωσία ότι θα εξαπολύσει τρομοκρατικές επιθέσεις στο ρώσικο έδαφος για να απελευθερώσει την Τσετσενία. Ποιος λογικός πολιτικός οργανισμός θα έλεγε στον Πούτιν ότι «τα αεροπλάνα που στέλνεις στον Άσαντ θα τα στείλουμε σε σένα»  (Μonde, 4/9/2014) την ώρα που τον βομβαρδίζει η αμερικάνικη αεροπορία και του επιτίθενται τρεις στρατοί στο έδαφος (Ιράν, Ιράκ, Κούρδοι) και την ώρα που ο Πούτιν υποτίθεται έχει κύριο εχθρό τις ΗΠΑ στο ουκρανικό, δηλαδή τον ίδιο εχθρό με εκείνον του ISIS πράγμα που σημαίνει αντικειμενική συμμαχία ISIS-Ρωσίας; Και όλα αυτά για μια παγωμένη σύγκρουση σαν αυτή της Τσετσενίας; Αυτή η δήλωση έχει μόνο ένα στόχο: Να πείσει τη Δύση, ιδιαίτερα το λαό των ΗΠΑ που έχει το φοβικό σύνδρομο της τζιχαντίστικης αεροπορικής επίθεσης της 11 του Σεπτέμβρη, ότι είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία που έχουν τον ίδιο κύριο εχθρό, δηλαδή το φαντασμαγορικό συμμοριτο-Τζιχάντ, οπότε πρέπει να τα βρούνε σε βάρος της Τσετσενίας. Αν αυτό δεν είναι τουλάχιστον αντικειμενικός αντιπερισπασμός στο κεντρικό παγκόσμιο στρατιωτικο-πολιτικό μέτωπο που είναι αυτό της επίθεσης της ρώσικης υπερδύναμης στην Ουκρανία, τότε τι είναι;

Ένας γενικά χρήσιμος ISIS για το Κρεμλίνο

Αν δούμε λοιπόν όλα μαζί τα παραπάνω δηλαδή την κάλυψη που έδωσε στον ISIS το ρωσοκρατούμενο καθεστώς Άσαντ αντίθετα με τον ανελέητο πόλεμο που εξαπέλυσε κατά των δυτικόφιλων και των αδελφών μουσουλμάνων αντιπάλων του, αν δούμε πόσο ο υλικός εξοπλισμός του ISIS στηρίζεται από το Κατάρ και πόσο ο ίδιος ο ISIS αυτοπυροβολείται για να γίνει υποδειγματικός εχθρός των πάντων, δεν μπορούμε να μην συμπεράνουμε ότι όλο αυτό το «εξ ουρανού εμιράτο του Ιράκ και της Συρίας» δεν είναι παρά μια οργανωμένη χοντροκομμένη παραπλάνηση και προβοκάτσια υπέρ της Ρωσίας και της εισβολής της στην Ουκρανία. Μάλιστα δεν αποκλείεται να είναι και μια στρατηγική προβοκάτσια. Είναι δηλαδή πιθανό η Ρωσία  να μην αφήσει τους δυτικούς ηλίθιους να εξουδετερώσουν εντελώς το «εμιράτο» του ISIS ώστε να διατηρηθεί στην περιοχή ο σκληρός πυρήνας ενός μόνιμου «κρατικού» τζιχαντίστικου φαντάσματος. Όταν λέμε «να μην αφήσει» εννοούμε να συνεργαστεί με το Ιράν, που θα έχει εύκολα τον κύριο λόγο σε κάθε πόλεμο εδάφους εναντίον του ISIS  (μέσω του ελέγχου του Ιράκ) ώστε ποτέ να μην εκμηδενιστεί ο τελευταίος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ομπάμα, όπως και στη Συρία, δεν θέλει ο αμερικανικός στρατός να κατεβεί στο έδαφος αλλά να μείνει στην αεροπορική κάλυψη όπως έκανε και στη Λιβύη. Γιατί  τον ουσιαστικό έλεγχο τον ασκούν πάντα οι κυρίαρχες επίγειες και όχι οι αεροπορικές ή οι ναυτικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δηλαδή εκτός από τη Ρωσία είναι και το φιλορώσικο Ιράν, και μάλιστα περισσότερο το τελευταίο, που έχει συμφέρον από το να παραμείνει κάπως το έκτρωμα του ISIS σαν απειλή της Δύσης, ιδιαίτερα των ΗΠΑ ώστε το ίδιο να εξασφαλίζει την ανοχή ή μάλλον καλύτερα την αντικειμενική ή και υποκειμενική συμμαχία με τις ΗΠΑ, προκειμένου  σταδιακά να απομονώνεται η σε γενικές γραμμές δυτικόφιλη Σαουδική Αραβία.
Ήδη αυτή σταδιακή απομόνωση της Σαουδικής Αραβίας από τη διπλωματική και στρατιωτική αναβάθμιση του Ιράν την έχει σπρώξει προς τη Ρωσία, που πάντα παριστάνει τον ενδιάμεσο για να μπορεί να καταπίνει και τις δύο πλευρές ενός αντιθετικού δίπολου, όπως είναι το δίπολο Ιράν από τη μία και Σαουδαραβία- Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα από την άλλη. Τελευταία λοιπόν η ρώσικη διπλωματία έχει πλησιάσει τη Σαουδική Αραβία και της υπόσχεται ότι μπορεί να τη βοηθήσει να έχει πυρηνική κάλυψη απέναντι στο πυρηνικό Ιράν κι αυτό γιατί ο προβοκάτορας Ομπάμα αρνείται επίμονα στη Σ. Αραβία το δικαίωμα να αντιμετωπίσει το Ιράν στο ίδιο επίπεδο.

Όμως το βασικό αποτέλεσμα του αντιπερισπασμού έχει επιτευχθεί από την ώρα που οι ΗΠΑ, που ήταν ως πρόσφατα ο κύριος παράγοντας της κάποιας δυτικής αντίστασης στη Ρωσία στο ουκρανικό, παρ' όλη τη βρώμικη ηγεσία Ομπάμα, έχουν τώρα ρουφηχτεί από τον πόλεμο με τον ISIS. Μάλιστα οι αμερικάνοι αναλυτές επισημαίνουν-και ο καθένας εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι ο Ομπάμα έχει αφήσει στην ΕΕ και συγκεκριμένα στη Μέρκελ την ευθύνη του χειρισμού του ουκρανικού. Δηλαδή την έχει αφήσει σε μια Ευρώπη και σε μια Μέρκελ που δεν βρίσκουν τρόπους να δείξουν τον αποτροπιασμό τους για κάθε μέτρο πραγματικής, δηλαδή στρατιωτικής αντίστασης της Ουκρανίας στους Χίτλερ διαμελιστές της, και την καλούν, και ως τώρα με αρκετή επιτυχία, να αποδεχτεί την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας δηλαδή την ουσιαστική απόσχιση του ανατολικού κομματιού της που είναι και το μόνο βιομηχανικά ανεπτυγμένο, δηλαδή η παραγωγική καρδιά της χώρας. Ως τώρα οι προδότες φιλορώσοι (και γι' αυτό και φασίστες) ηγέτες της Ουκρανίας έχουν δεχτεί την «αποκέντρωση»  που είναι η μαλακή λέξη για την «ομοσπονδιοποίηση», ενώ στην πράξη και τη συμφωνία που υπέγραψε ο σιχαμερός Ποροσένκο με τον Πούτιν.

Νομίζουμε ότι μπορέσαμε ως τώρα να δείξουμε το στημένο αλλά και ελεγχόμενο από τη Ρωσία μέσω εγκαθέτων, αλλά και φίλων πόλεμο ISIS -ΑντιISIS.

Χαμάς- Ισραήλ. Ο δεύτερος πόλεμος αντιπερισπασμού

Αλλά στην αρχή του άρθρου μας μιλήσαμε για τρεις ταυτόχρονους πολέμους, περιλαμβάνοντας και τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. που τέλειωσε με μια κατάπαυση πυρός στις 26 Αυγούστου λίγο δηλαδή μόλις 10 μέρες πριν από την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης πυρός Ουκρανίας-Ρωσίας.

Για τη χρησιμότητα αυτού του πολέμου στη μεσανατολική πολιτική της Ρωσίας, ιδιαίτερα για το θανάσιμο στρίμωγμα της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο ήδη έχει σπρώξει τη δεύτερη στην αγκαλιά της πρώτης, έχουμε γράψει αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής. Όμως τώρα γίνεται φανερή η ακόμα μεγαλύτερη χρησιμότητα του πολέμου αυτού σαν πελώριας βαρύτητας πρόσθετου αντιπερισπασμού στον κυρίως αντιπερισπασμό, εκείνο του ISIS για το ουκρανικό.

Τον πολεμικό μοχλό Χαμάς τον κρατάει αποκλειστικά το Κρεμλίνο. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι από όλες τις αραβικές και μουσουλμανικές κρατικές και μισοκρατικές εξουσίες (δες εξουσία της Χαμάς στη Γάζα), μόνο η Χαμάς τόλμησε να αναγνωρίσει την απόσχιση της Αμπχαζίας και Οσετίας και την ουσιαστική τους προσάρτηση στη Ρωσία. Καμιά πραγματικά εθνική δύναμη δεν θα έκανε κάτι που υπονομεύει θεμελιακά την ύπαρξη κάθε εθνικού κράτους, τη βίαιη εθνοτική απόσχιση.
Το νέο πόλεμο με τον Ισραήλ τον ξεκίνησε όπως πάντα η Χαμάς, βομβαρδίζοντας το Ισραήλ από πυκνοκατοικημένες θέσεις της Γάζας με πρόσχημα την άρση του αποκλεισμού της. Λέμε με πρόσχημα γιατί η Χαμάς είχε ξεκινήσει πόλεμο με ρουκέτες και μόλις πήρε την εξουσία στη Γάζα χωρίς να υπάρχει κανένας αποκλεισμός και επίσης γιατί δεν είχε κανένα ιδιαίτερο λόγο να ξεκινήσει τώρα δα ένα νέο πόλεμο και όχι πέρυσι ή μετά από λίγους μήνες. Βεβαίως η υπερδεξιά σοβινιστική και φιλορώσικη ηγεσία Νετανιάχου-Λίμπερμαν ευχαρίστως αποδέχτηκε την πρόκληση, απάντησε όπως συνήθως απαντάει το Ισραήλ δηλαδή με υπέρτερα χτυπήματα που σκότωσαν εκατοντάδες και χιλιάδες αμάχους, και όπως πάντα απομονώθηκε διπλωματικά. Παρόλο που ούτε η Χαμάς μίλησε υπέρ του ISIS, ούτε ο ISIS υπέρ της Χαμάς, αντικειμενικά ήταν και οι δύο παράλληλοι πόλεμοι των τζιχαντιστών σουνιτών κύρια ενάντια στη Δύση. Βέβαια ο ISIS διαφοροποιήθηκε από τον πόλεμο της Χαμάς λέγοντας ότι το Ισραήλ είναι πάντα ο ύψιστος στρατηγικός εχθρός αλλά θα γίνει άμεσος στόχος του ISIS μόνο όταν το εμιράτο εξαπλωθεί και αποκτήσει μεγάλο πληθυσμιακό και στρατιωτικό όγκο. Αυτή την απόσταση την πήρε ο κανιβαλικός ISIS για να μην εκτεθεί η Χαμάς που παριστάνει τελευταία τον πολιτισμένο παράγοντα ώστε να διασπάει τη Δύση και να απομονώνει παραπέρα τη Σαουδική Αραβία που τελευταία έκανε στρατηγικό άνοιγμα προς το Ισραήλ στη διάρκεια του πολέμου. Όμως όταν η Χαμάς πολεμάει το Ισραήλ και επιδεικνύει τα αθώα θύματα των βομβαρδισμών του, όλη η αραβική και μουσουλμανική μάζα μισεί απόλυτα το Ισραήλ και μαζί του όλη τη Δύση που σε γενικές γραμμές υπερασπίζει την ύπαρξή του. Αυτή η ατμόσφαιρα ευνοεί ασύλληπτα το σουνίτικο τζιχαντισμό, οπότε και τον ISIS ακόμα και όταν αυτός τα βάζει με τους αντισημίτες σιίτες του Ιράν.

Να γιατί, όσο μεγάλωνε ο αριθμός των παλαιστινίων θυμάτων των ισραηλινών βομβαρδισμών, για το αντι-ISIS μέτωπο των ΗΠΑ-ΕΕ υπό την ηγεμονία των πρώτων, ήταν πολύ ουσιαστικό το να σταματήσουν τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. Αλλά για να τον σταματήσουν έπρεπε να βρουν τους κατάλληλους μεσολαβητές μιας και το Ισραήλ και η Χαμάς δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο και δεν μιλιούνται καν, πράγμα ιδιαίτερα λογικό από την ώρα που η Χαμάς έχει σαν διακηρυγμένο στόχο την εξαφάνιση του Ισραήλ από προσώπου γης. Ο μόνος όμως μεσολαβητής, και μάλιστα μεγάλου βεληνεκούς που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε αυτήν τη διένεξη είναι η Αίγυπτος, που βέβαια βοηθήθηκε για την περίσταση από τον αρχηγό της Παλαιστινιακής Αρχής Αμπάς επίσης από παλιά άνθρωπο του Κρεμλίνου μέσα στη Φατάχ.

Η κατάπαυση πυρός με διαιτητές την Αίγυπτο και τη Ρωσία είναι ο καλύτερος εκβιασμός-αντιπερισπασμός στη Δύση για το Ουκρανικό

Την Αίγυπτο την εμπιστεύεται η κοντόφθαλμη αστική τάξη του Ισραήλ από την ώρα που ο δικτάτορας αρχιπραξικοπηματίας Σίσι κατέβασε από την εξουσία και κατέσφαξε χωρίς δικαιολογία του Αδελφούς Μουσουλμάνους, που είναι αντισημίτες και αντιδραστικοί, αλλά έπαιζαν το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Δεν νοιάζει την ηγεσία του Ισραήλ που αυτοί μπήκαν στο μάτι της Μόσχας όταν άρχισαν να παίζουν περιφερειακά ηγετικά παιχνίδια με τους τούρκους και σύρους ομοϊδεάτες τους ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις. (Δες άρθρα της Νέας Ανατολής σχετικά με την αντι-Ερντογάν εξέγερση του 2013 στην Τουρκία). Και γιατί να νοιάζει το Ισραήλ ποιος συγκρούεται με τη Μόσχα από την ώρα που αυτή έχει καταφέρει παίζοντας διπλό παιχνίδι να θεωρείται από αυτό ένας καλός σύμμαχος;

Όμως την Αίγυπτο την εμπιστεύεται σαν μεσολαβητή παραδόξως και η Χαμάς. Λέμε παραδόξως γιατί από την ώρα που η στρατιωτική δικτατορία Σίσι εξόντωσε τους φυσικούς -ως προς τη βάση τους τουλάχιστον – συμμάχους της Χαμάς σουνίτες Αδελφούς Μουσουλμάνους, πλησίασε το Ισραήλ, και μάλιστα πάνω στον πόλεμο συνέχισε και δυνάμωσε τον αποκλεισμό στις εξόδους της Γάζας προς την Αίγυπτο, θα έπρεπε φυσιολογικά η Χαμάς να πνέει μένεα εναντίον της. Αλλά δεν πνέει, και τούτο γιατί ο Σίσι δεν είναι Μουμπάρακ, που είχε στρατηγική αντίθεση με τη Χαμάς και ήταν υπέρ της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ από προοδευτική τριτοκοσμική πλευρά, αλλά είναι καθαρά και ανοιχτά ρωσόφιλος. Ο Σίσι είναι αντι-Χαμάς και φιλο-Ισραήλ μόνο για τακτικούς λόγους, δηλαδή μόνο για να καθησυχάζει τη Δύση ωσότου μετατρέψει με αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις όλη την Αίγυπτο σε μια φιλορώσικη πολιτικοστρατιωτική βάση.

Αλλά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες που θα τους πνίξουν στο μέλλον. Τώρα θέλουν έναν κατευναστή της Χαμάς στην περιοχή, θέλουν πάνω απ όλα μια κατάπαυση πυρός, και ας είναι αυτός ο κατευναστής φιλορώσος. Στην ουσία ξέρουν ότι ο βαθύς μεσολαβητής πίσω από την Αίγυπτο είναι η Ρωσία του Πούτιν, που τον αγαπάει τρελά και τον εμπιστεύεται και το μοιραίο δίδυμο Νετανιάχου-Λίμπερμαν και, βέβαια, η Χαμάς. Αλλά και για όσους δεν καταλαβαίνουν από τέτοια βρώμικα παιχνίδια, ιδιαίτερα για την κοινή γνώμη στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, είναι πάντα εδώ ο Πούτιν «Χάνιμπαλ Λέκτερ» για να κάνει σαφές ποιος μετράει για την Αίγυπτο. Πάνω λοιπόν στο φόρτε του μακελειού στη Γάζα, ο Πούτιν κάνει σαφή τη συμμαχία του με τον Σίσι, καλώντας τον στο Σότσι στις 12 του Αυγούστου για να συζητήσουν «για τον πόλεμο στη Γάζα και γενικότερα την κατάσταση στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία», ενώ σύμφωνα με το Κρεμλίνο οι «απόψεις της Ρωσίας και της Αιγύπτου για τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό» (Ημερήσια Νέα Αιγύπτου, 12 Αυγούστου).

Εκεί η Ρωσία δεσμεύεται για μια ακόμα φορά για πελώρια πώληση όπλων αξίας πάνω από 3 δις κόντρα στο μερικό αμερικανικό εμπάργκο πώλησης όπλων στην Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα του Σίσι και για δημιουργία ρώσικης βιομηχανικής ζώνης στην Αίγυπτο, ενώ-και εδώ είναι το σημαντικότερο- ο Σίσι στηρίζει το εμπάργκο της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα υποσχόμενος ότι η Αίγυπτος θα καλύψει τα μισά από τα αγροτικά προϊόντα που θα λείψουν από την ρώσικη αγορά (Russia Τoday, 14 Αυγούστου), και συνάπτει ειδική εμπορική σχέση με την Τελωνειακή Ένωση Ρωσίας-Λευκορωσίας-Καζακστάν με την προοπτική να συμμετάσχει σε αυτήν την Ένωση!

Από την συνάντηση των δύο φασιστών στο Σότσι

Στις 26 Αυγούστου υπογράφεται η κατάπαυση πυρός Ισραήλ-Χαμάς με την Αίγυπτο να παίζει τον πιο ενεργητικό ρόλο σε αυτήν (δηλαδή στις συνεχιζόμενες μετά την κατάπαυση πυρός συζητήσεις), ενώ ταυτόχρονα επίσημα μέσα στο διπλωματικό παιχνίδι για την παγίωση και εγγύηση αυτής της κατάπαυσης πυρός μπαίνει ολόκληρο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αλλά χωρίς μια ομόφωνη απόφαση, δηλαδή χωρίς τη συμφωνία της Ρωσίας το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν αποφασίζει για τίποτα. Να λοιπόν πως γίνεται και το πιο βασικό κλειδί της ειρήνευσης στο ισραηλο-παλαιστινιακό το κρατάει και έμμεσα -μέσω Αιγύπτου- και άμεσα ο βιαστής της Ουκρανίας. Το καλό με τις «καταπαύσεις πυρός», για τις οποίες τρελαίνεται η ρώσικη διπλωματία, είναι μεγαλύτερο γι αυτήν από ότι ο πόλεμος που οδηγεί σε αυτές τις καταπαύσεις. Γιατί αυτές οι «καταπαύσεις» δεν είναι λήξη των εχθροπραξιών αλλά διαρκής εύφλεκτη αναστολή τους προκειμένου να αρχίζουν ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων μερών. Πρόκειται για διαρκώς επαπειλούμενους πολέμους, δηλαδή κάτι σαν μονίμως συμπιεσμένα ελατήρια που η Ρωσία κρεμάει πάνω από τους δυτικούς μονοπωλιστές που για ένα πράγμα τρέμουν πιο πολύ: Να μην τους χαλάσουν οι δουλειές και να μην διαταραχθούν, ιδιαίτερα να μην διαταραχθούν οι αγορές ενέργειας, δηλαδή η κατάσταση στον Κόλπο. Αυτό το έχουν αποδείξει ιδιαίτερα οι 12 καταπαύσεις πυρός Ισραήλ-Χαμάς, που έχουν ένα κυρίως αποτέλεσμα: να προετοιμάσουν μια ακόμα πιο αιματηρή σύρραξη, που θα απομονώνει παραπέρα το Ισραήλ και τη Δύση στις παγκόσμιες μάζες, θα ενισχύει την Χαμάς και θα φέρνει με πελώρια βήματα τη Ρωσία σαν ρυθμιστή των μεσανατολικών εξελίξεων. Ειδικά μάλιστα ο τελευταίος πόλεμος και η τελευταία αυτή κατάπαυση πυρός έδωσε στην κτηνώδη συμμορία της Χαμάς ένα ασύλληπτο ως τώρα πολιτικό πλεονέκτημα: Της επέτρεψε να σύρει πίσω της την Παλαιστινιακή Αρχή και να την έχει σαν «σοβαρή» διεθνή διπλωματική ασπίδα και ταυτόχρονα σαν αποδιοπομπαίο τράγο για ό,τι δεν θα πηγαίνει από δω και πέρα καλά στον προβοκαρισμένο από τη Χαμάς δυστυχισμένο λαό της Γάζας.
Όσο λοιπόν θα κρατάει ο κύριος στρατιωτικός αντιπερισπασμός απέναντι στη Δύση με τον μπαμπούλα ISIS, η Ρωσία θα αλωνίζει στην Ουκρανία, εκβιάζοντας τους πάντες με το πάτημα της χαμασίτικης σκανδάλης. Ήδη στην Ουκρανία έχει κατασκευάσει μια «κατάπαυση πυρός» που είναι ακόμα πιο πολεμική, ακόμα πιο εύφλεκτη, και ακόμα πιο άδικη από την ισραηλο-χαμασίτικη. Εκεί οι ουκρανοί φιλορώσοι ψευτοπατριώτες του Κίεβου υπέγραψαν κατάπαυση πυρός με τον εισβολέα, τη Ρωσία, την οποία ονομάζουν κατάπαυση πυρός με τους ουκρανούς αποσχιστές οι οποίοι ισχυρίζονται λίγο μετά ότι η συμφωνία δεν τους δεσμεύει και ότι σύρθηκαν σε αυτήν από την Ρωσία!

Τρεις πόλεμοι για την αλλαγή συνόρων είναι ένας και ο αυτός πόλεμος

Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα ξυπνάνε όλο και με περισσότερους εφιάλτες και θα ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν απλά μπροστά τους μια επίφοβη νεοναζιστική Ρωσία, αλλά ότι είναι χεροπόδαρα δεμένοι σε αυτήν από τους σιχαμερούς ηγέτες τους, που όταν δεν είναι χοντρόπετσοι και τυφλοί υφεσιακοί μονοπωλιστές, είναι καθαροί πράκτορες της ρώσικης υπερδύναμης. Μόνο τέτοια καθάρματα θα δέχονταν να γίνονται τρεις πόλεμοι που έχουν κοινό χαρακτηριστικό στόχο, τη μαζική βίαιη αλλαγή κρατικών συνόρων μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο: βίαιη αλλαγή συνόρων στην Ουκρανία, βίαιη αλλαγή συνόρων του Ιράκ και της Συρίας, γενοκτονική κατάργηση του κράτους του Ισραήλ από τη Χαμάς (αλλά και μόνιμη κατοχή του παλαιστινιακού κράτους από την προβοκατόρικη κυβέρνηση Νετανιάχου-Λίμπερμαν) και να μην ταυτίζουν και να μην ενοποιούν αυτούς τους 3 πόλεμους. Τώρα πάνω σε αυτό το σκηνικό φαίνεται πόση δουλειά εισοδισμού στις δυτικές καγκελαρίες, αλλά και στον τρίτο κόσμο, και ιδιαίτερα στα «μαλακά» ευρωπαϊκά γραφειοκρατικά όργανα, έχει κάνει εδώ και δεκαετίες η ΚαΓκεΜπε πατώντας βέβαια πάντα πάνω σε πραγματικά και πλατειά πολιτικά και οικονομικά ρεύματα. Αυτόν τον εισοδισμό οι δυτικοί φιλελεύθεροι τον λένε συνωμοσιολογία, που από καθαρό οικονομισμό ποτέ τους δεν καταλαβαίνουν πως το υπερσυγκεντρωμένο κρατικό φασιστικό μονοπώλιο είναι το μόνο που μπορεί και το μόνο που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει καθαρά πολεμικές μέθοδες για την περικύκλωση και εξόντωση των εχθρών του. Η καλά, σε βάθος χρόνου και σε διεθνές επίπεδο οργανωμένη συνωμοσία, δηλαδή η πραγματική συνωμοσία, είναι μια τέτοια πολεμική μέθοδος. Η ιστορία του Γ΄ Ράιχ, που στα αμερικάνικα κρατικά αρχεία αναφέρεται σαν χιτλερική συνωμοσία, έχει πολλά να μας διδάξει για αυτό.