Ω­στό­σο, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες και τα ρω­σι­κά α­φε­ντι­κά τους δεν εί­ναι τί­πο­τε “χτε­σι­νοί” στην ι­δε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη. Πε­ρί­με­ναν λοι­πόν υ­πο­μο­νε­τι­κά τους δυ­τι­κούς φι­λε­λεύ­θε­ρους να βγουν να δη­λώ­σουν Charlie και στη συ­νέ­χεια επι­τέ­θη­καν με μια εύ­κο­λα προ­βλέ­ψι­μη γραμ­μή, η ο­ποί­α έ­χει πολ­λές πα­ραλ­λα­γές, αλ­λά μί­α κε­ντρι­κή ου­σί­α: έ­νο­χος για το έ­γκλη­μα και πά­λι εί­ναι “φυ­σι­κά” ο “μό­νος” ε­πί Γης ι­μπε­ρια­λι­στι­κός πό­λος, ο δυ­τι­κός, που έ­χει μά­λι­στα το “θρά­σος” να δια­δη­λώ­νει υ­πέρ της ε­λευ­θε­ρί­ας του λό­γου διά των η­γε­τών του.

Οι πιο πλα­τείς σο­σιαλ­φα­σί­στες, που πο­ζά­ρουν για “ευ­ρείς” α­ρι­στεροί (π.χ. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Μπο­γιό­που­λος του ψευ­τοΚ­ΚΕ), χρη­σι­μο­ποιούν τη δι­καιο­λο­γί­α ότι πράγ­μα­τι οι φο­νιά­δες που χτύ­πη­σαν τη Charlie Hebdo εί­ναι φα­σί­στες και πα­λιάν­θρω­ποι, ω­στό­σο ο μό­νος υ­πεύ­θυ­νος για την ά­νο­δο της πο­λι­τι­κής ε­πιρ­ρο­ής και των ε­πι­χει­ρη­σια­κών ι­κα­νο­τή­των του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού εί­ναι η Δύ­ση που τά­χα “πά­ντα” τον ε­νί­σχυε, ει­δι­κά ε­νά­ντια στη μπρεζ­νιε­φι­κή ΕΣ­ΣΔ (δι­καιώ­νουν έ­τσι, συ­νή­θως, τη βάρβα­ρη ρώ­σι­κη ει­σβο­λή και κα­το­χή του Αφ­γα­νι­στάν τη δε­κα­ετί­α του ’80 ως “προ­ο­δευ­τι­κή”, ε­πει­δή στην αφ­γα­νι­κή α­ντί­στα­ση πο­λε­μού­σαν - αν και δια­σπα­στι­κά και με τε­λι­κά  φι­λο­ρώ­σι­κη στρα­τη­γι­κή - κά­ποια  ι­σλα­μι­στικά ρεύ­μα­τα με ά­ξο­να το Χεζ­μπί Ι­σλά­μι του Χεκ­μα­τιάρ.

Δεν πε­ρι­λαμ­βά­νου­με σε αυ­τά τα ρεύ­μα­τα τους Τα­λι­μπάν του σε­ΐ­χη Ομάρ που δεν μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν σαν ι­σλα­μο­φα­σί­στες, αλ­λά σαν εκ­φράστες της υ­περ­συ­ντη­ρη­τι­κής κοι­νω­νί­ας των κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων α­γρο­τι­κών φυ­λών που ξε­ση­κώ­θη­καν ε­νά­ντια στους κτη­νώ­δεις με­γα­λο­ρώσους ει­σβο­λείς που φο­ρού­σαν σο­βιε­τι­κή, δη­λα­δή ά­θε­η και εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή προ­βιά).

Οι πιο κτη­νώ­δεις, πιο “α­ρι­στε­ρι­στές κομ­μου­νι­στές” α­ντι­δρα­στι­κοί ή κα­λύ­τε­ρα νε­ο-α­κρο­δε­ξιοί, δεν έ­χουν τέ­τοιες κρα­τη­μά­ρες. Δι­καιώ­νουν τους φο­νιά­δες ως - έ­στω και με λα­θε­μέ­νες μέ­θο­δες - εκ­προ­σώ­πους των κα­τα­πιε­σμέ­νων α­πό τον ι­μπε­ρια­λι­σμό λα­ών των χω­ρών του Τρί­του Κό­σμου, κα­θώς και των με­τα­να­στών α­πό αυ­τές τις χώ­ρες που ζουν στη Δύ­ση. Φτά­νουν μά­λι­στα στο αί­σχος να κα­τη­γο­ρούν, σαν πα­πά­δες του Με­σαί­ω­να, τη Charlie Hebdo ως “ρα­τσι­στι­κή - ι­μπε­ρια­λι­στι­κή φυλ­λά­δα” που τα­πεί­νω­νε τά­χα τους κα­τα­πιε­σμέ­νους μου­σουλμά­νους, σα­τι­ρί­ζο­ντας τη θρη­σκεί­α τους, ως μη ό­φει­λε. Αυ­τό το κά­νει τό­σο η Κό­ντρα ό­σο και η Κομ­μου­νι­στι­κή Ε­πα­να­στα­τι­κή Δρά­ση (πρώ­ην Κ.Σ. Ερ­γα­τι­κή Εξου­σί­α), αλ­λά σχε­δόν α­προ­κά­λυ­πτα και το ΣΕΚ, βα­σι­κή συ­νι­στώ­σα της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που δεν έ­βγα­λε ά­χνα κα­τα­δί­κης για το χτύ­πη­μα, κά­τι που κα­ταγ­γέλ­θη­κε α­κόμη και μέ­σα α­πό το τρο­τσκι­στι­κό στρα­τό­πε­δο (π.χ. Ξε­κί­νη­μα).

Σύμ­φω­να με τους νε­ο­κα­λό­γε­ρους αυ­τούς της ψευ­το­Α­ρι­στε­ράς, η αθε­ϊ­στι­κή α­ντι­θρη­σκευ­τι­κή κρι­τι­κή δεν εί­ναι α­να­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μα και υπο­χρέ­ω­ση κά­θε προ­ο­δευ­τι­κού αν­θρώ­που  α­πό τη Γαλ­λι­κή Ε­πα­νά­στα­ση και δώ­θε, αλ­λά “ι­μπε­ρια­λι­στι­κός κο­σμο­πο­λι­τι­σμός” των χορ­τά­των ε­νά­ντια στους πει­να­σμέ­νους θρη­σκευό­με­νους. Τώ­ρα, το γε­γο­νός ό­τι η θρη­σκεί­α εί­ναι α­πό τους βα­σι­κούς πα­ρά­γο­ντες που κρα­τά­νε τη συ­νεί­δη­ση των κα­τα­πιε­σμέ­νων και εκμε­ταλ­λευό­με­νων μα­κριά α­πό την α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πά­λη και ε­πα­νά­στα­ση, στρέ­φο­ντάς τους εί­τε στη μοι­ρο­λα­τρί­α εί­τε στο να α­κο­λου­θούν τη χει­ρότε­ρη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή α­ντί­δρα­ση, αυ­τό μάλ­λον οι κνί­τες “μας” δεν το έ­χουν ακού­σει ού­τε δια­βά­σει στους κλα­σι­κούς του μαρ­ξι­σμού - λε­νι­νι­σμού - μα­ο­ϊ­σμού, τους πε­ρισ­σό­τε­ρους εκ των ο­ποί­ων τά­χα α­να­γνω­ρί­ζουν κι ε­κεί­νοι, ού­τε το βλέ­πουν α­νά­γλυ­φα μπρο­στά τους.

“Τα θέ­λα­νε”, κραυ­γά­ζουν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες της “Κό­ντρα” και διά­φο­ρα ι­στο­λό­για ο­πα­δών και με­λών του ψευ­τοΚ­ΚΕ, που περ­νά­νε την κε­ντρι­κή πο­λιτι­κή γραμ­μή στη βά­ση της ψευ­το­Α­ρι­στε­ράς, ό­ταν αυ­τό δεν μπο­ρεί να το κά­νει ανοι­χτά ο ψευ­το­Ρι­ζο­σπά­στης ή η Αυ­γή.

Η γραμ­μή αυ­τή κα­ταρ­ρί­πτε­ται και α­πό την ι­στο­ρί­α και α­πό τη λο­γική, με την ο­ποί­α οι σύγ­χρο­νοι α­πο­λο­γη­τές του Πού­τιν έ­χουν λά­βει δια­ζύ­γιο, α­φού η α­λή­θεια εί­ναι ε­πα­να­στα­τι­κή (Α­ντ. Γκράμ­σι) κι ε­κεί­νοι εί­ναι οι χει­ρότε­ροι α­ντε­πα­να­στά­τες και προ­δό­τες της πά­λης για την πρό­ο­δο της αν­θρω­πότη­τας, ά­ρα ε­χθροί της α­λή­θειας, ξε­τσί­πω­τοι ψεύ­τες.

Το πιο βάρβαρο χτύπημα των ισλαμοφασιστών είναι στους λαούς του Τρίτου Κόσμου

Πρώ­τα πρώ­τα, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες δε μας εί­παν α­πό πό­τε οι λα­οί του Τρί­του Κό­σμου εκ­χώ­ρη­σαν στους ι­σλα­μο­να­ζί φο­νιά­δες τύ­που Αλ Κά­ι­ντα και Ισλα­μι­κού Κρά­τους την εκ­προ­σώ­πη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό, δυ­τι­κό ή α­να­το­λι­κό (αν και α­να­το­λι­κός για τους κνί­τες δεν υ­πάρχει).

Ε­μείς, ό­πως και ό­λοι ό­σοι πα­ρα­κο­λου­θούν τις διε­θνείς ε­ξε­λί­ξεις, βλέ­που­με τους λα­ούς του Τρί­του Κό­σμου, που για την Ο­ΑΚ­ΚΕ και το μαρ­ξι­σμό - λε­νι­νι­σμό - μα­ο­ϊ­σμό α­πο­τε­λούν και την πρω­το­πο­ρί­α του α­γώ­να ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό, να μι­σούν βα­θιά και να κυ­νη­γάν με μα­νί­α τους ι­σλα­μο­φα­σίστες, ό­που αυ­τοί έ­χουν ό­πλα και δύ­να­μη.

Με πό­σο μί­σος α­λή­θεια εκ­φρά­ζο­νται π.χ. οι Ι­ρα­κι­νοί, σι­ί­τες αλλά και σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νοι, α­πλοί άν­θρω­ποι, για τις ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, της Αλ Κά­ι­ντα πα­λιό­τε­ρα και του “Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους” τώ­ρα, που σκο­τώ­νουν τα παι­διά, τους φί­λους, τους γνω­στούς και συ­να­δέλ­φους τους κά­θε τό­σο με α­να­τι­νά­ξεις αυ­το­κτο­νί­ας σε ι­σλα­μι­κά τε­μέ­νη, α­γο­ρές, πάρ­κα. 

Με πό­σο μί­σος εκ­φρά­ζο­νται ε­πί­σης οι Σο­μα­λοί και Κε­νυά­τες για τους φο­νιά­δες της Αλ Σε­μπά­μπ, που χτυ­πά­νε στο σω­ρό με μπό­μπες σε ε­μπορι­κά κέ­ντρα και κα­φε­τέ­ριες, α­κό­μη και την ώ­ρα που οι άν­θρω­ποι μα­ζεύ­ο­νται για την πιο α­πλή δραστη­ριό­τη­τα, ό­πως π.χ. το να δουν έ­ναν α­γώ­να του Μου­ντιάλ, ό­πως έ­γι­νε το κα­λο­καί­ρι.

Πό­σο πό­νο κρύ­βει μέ­σα του ο λα­ός της Νι­γη­ρί­ας, του ο­ποί­ου οι κα­νί­βα­λοι της Μπό­κο Χα­ράμ α­πά­γουν τα κο­ρί­τσια του, του ι­σο­πε­δώ­νουν πό­λεις και χω­ριά, τον σκο­τώ­νουν χω­ρίς προ­ει­δο­ποί­η­ση με μα­ζι­κά πυ­ρά στο μου­σουλμα­νι­κό βορ­ρά της χώ­ρας!

Πό­σο σκλη­ρά λό­για ε­πι­φυ­λάσ­σουν οι Πα­λαι­στί­νιοι πα­τριώ­τες, τους ο­ποί­ους η Χα­μάς τρο­μο­κρα­τεί και σκο­τώ­νει ή τους α­πει­λεί να μέ­νουν μες στα σπί­τια τους, ό­ταν ο στρα­τός του Ισ­ρα­ήλ χτυ­πά­ει τη Λω­ρί­δα της Γά­ζας, ώ­στε με­τά, πα­ρέ­α με τη Ρω­σί­α και τα κα­νά­λια της, οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες να παρου­σιά­ζουν το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ ως να­ζι­στι­κό, που θέ­λει τά­χα “ε­κα­τόμ­βες θυμά­των, ά­μα­χων Πα­λαι­στί­νιων” και ά­ρα πρέ­πει να δια­λυ­θεί.

Πό­σο ορ­γι­σμέ­νοι ή­ταν οι Λι­βα­νέ­ζοι πα­τριώ­τες, ό­ταν οι σι­ί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες της Χεζ­μπο­λάχ έ­φε­ραν τον ά­δι­κό πό­λε­μό τους με το Ισ­ρα­ήλ στο έ­δα­φος του Λι­βά­νου για τους προ­βο­κα­τό­ρι­κους σκο­πούς τους το 2006, με α­ποτέ­λε­σμα να ι­σο­πε­δώ­νο­νται ο­λό­κλη­ρες γει­το­νιές των λι­βα­νι­κών πό­λε­ων και να ρέ­ει ά­φθο­νο το αί­μα των α­μά­χων.

Πό­σον η­ρω­ι­σμό κρύ­βουν μέ­σα τους οι ε­κα­τομ­μύ­ρια πια α­ντι­ι­σλα­μιστές Ι­ρα­νοί δη­μο­κρά­τες, που ζουν κά­τω α­πό τη βα­ριά δι­χτα­το­ρί­α του μουλά­δων φα­σι­στών, που ό­ποιον ση­κώ­σει το κε­φά­λι του για δη­μο­κρα­τί­α τον κρε­μάνε α­πό γε­ρα­νούς και τον α­φή­νουν να κρέ­με­ται νε­κρός για πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμό, προς γνώ­ση και “συμ­μόρ­φω­ση”.

Πό­σο βα­θιά πλη­γω­μέ­νος νιώ­θει ο λα­ός της Συ­ρί­ας, δι­χα­σμέ­νος ανά­με­σα στον Ά­σα­ντ και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση, ό­ταν στο μι­σό σχε­δόν έ­δα­φος της χώ­ρας του τα κα­θάρ­μα­τα του Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους κρε­μάν και σκο­τώνουν α­διά­κρι­τα, ε­νώ έ­χουν α­πα­γο­ρέ­ψει κά­θε πα­τριω­τι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό τρα­γού­δι, αφού ο πα­τριω­τι­σμός και η α­γά­πη για τη Συ­ρί­α σαν χώ­ρα εί­ναι - λέ­ει - “ε­νά­ντια στο Ι­σλάμ”;

Τα θύ­μα­τα του “μα­χη­τι­κού” ι­σλα­μο­φα­σι­σμού, σου­νι­τι­κού και σι­ι­τικού, στον Τρί­το Κό­σμο, τον ο­ποί­ο τά­χα εκ­φρά­ζουν οι φο­νιά­δες των η­ρω­ι­κών δημο­κρα­τών - ά­θε­ων της Charlie Hebdo, εί­ναι α­πεί­ρως πε­ρισ­σό­τε­ρα απ’ ό­σα “δυ­τι­κά μα­κά­ρια κα­θάρ­μα­τα” (κα­τά τους Κο­ντραί­ους και τους κνί­τες κά­θε λο­γής) έ­χουν σκο­τώσει οι ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές ε­γκλη­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις.

Οι κρυ­φοί ε­ρα­στές λοι­πόν της ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και βί­ας α­πο­δει­κνύ­ο­νται ά­θλιοι και βρω­με­ροί υ­πο­στη­ρι­κτές δο­λο­φό­νων των λα­ών του Τρί­του Κό­σμου, οι ο­ποί­οι δρουν σε α­πί­στευ­τα ευ­ρεί­α κλί­μα­κα, η ο­ποί­α μά­λι­στα δε συ­γκρί­νε­ται ού­τε στο ε­λά­χι­στο με τα ά­μα­χα θύ­μα­τα των δυ­τι­κών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών ε­πεμ­βά­σε­ων στις μου­σουλ­μα­νι­κές χώ­ρες, που ναι μεν κτη­νω­δώς ει­σβά­λα­νε και α­νε­βο­κα­τέ­βα­ζαν ε­κεί κα­θε­στώ­τα και κυ­βερ­νήσεις, αλ­λά του­λά­χι­στον πο­τέ δεν στό­χευ­σαν να σκο­τώ­σουν μα­ζι­κά α­μά­χους. 

Αυ­τό α­πλώς α­πο­δει­κνύ­ει τα δύ­ο μέ­τρα και τα δύ­ο σταθ­μά των ψευ­το­αρι­στε­ρών υ­πο­κρι­τών και α­κο­λού­θων της Ρω­σί­ας του φα­σί­στα Πού­τιν, που έ­σφαξε 200.000 α­μά­χους στην Τσε­τσε­νί­α και 2.000.000 στο Αφ­γα­νι­στάν. Αυ­τοί ό­μως δε με­τρά­νε, για­τί “τα θέ­λα­νε”, ό­πως και οι σκι­τσο­γρά­φοι, α­φού δεν ή­ταν “φί­λοι του α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στή Βλα­δί­μη­ρου Πού­τιν” ή πα­λιό­τερα του “κομ­μου­νι­στή” Μπρέζ­νιεφ...

Τα πραγματικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα δεν χτυπούν ποτέ λαό

Τα κνι­το­ει­δή προ­σπά­θη­σαν να πα­ρου­σιά­σουν το δη­μο­κρα­τι­κό κί­νημα Je Suis Charlie ως κί­νη­μα “λευ­κών μα­κά­ριων κα­λο­φα­γά­δων”, που μι­σούν τά­χα “τους με­λαμψούς της Α­να­το­λής και του Νό­του” και θέ­λουν α­πλώς να συ­νε­χί­ζουν την “ή­συ­χη ζω­ού­λα τους”, η ο­ποί­α τά­χα βα­σί­ζεται στην εκ­με­τάλ­λευ­ση των λα­ών του Τρίτου Κό­σμου. Εί­ναι η θέ­ση ό­λου του “α­ρι­στε­ρού” ρε­βι­ζιο­νι­σμού κι α­κό­μα πιό­τερο του σο­σιαλ­φα­σι­σμού, που τη σω­στή λε­νι­νιστι­κή θέ­ση για την ι­μπε­ρια­λιστι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση του Τρί­του Κό­σμου α­πό τη μο­νο­πω­λια­κή α­στι­κή τά­ξη των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών την έ­χουν δια­στρέ­ψει με­το­νο­μά­ζο­ντας σε “ιμπε­ρια­λι­στές εκ­με­ταλ­λευ­τές” ο­λό­κλη­ρους τους λα­ούς των χω­ρών του μονο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Η φα­σι­στι­κή αυ­τή θέ­ση, δεί­χνει την ου­σια­στι­κά ρα­τσι­στι­κή α­πο­κτήνω­ση των ψευ­το­α­ρι­στε­ρών, α­ντι­δρα­στι­κών “θε­ω­ρη­τι­κών” και τα­γών για­τί δεν κα­τη­γο­ρούν πλέ­ον κυ­βερ­νή­σεις, στρα­τούς και άρ­χου­σες  τά­ξεις, αλ­λά ο­λό­κληρους λα­ούς σαν εκ­με­ταλ­λευ­τές, ο­πό­τε συγ­χω­ρούν - αν δεν ε­πι­κρο­τούν α­νοι­χτά - την ε­ξό­ντω­σή τους, ό­πως α­κρι­βώς κά­νουν οι κλα­σι­κοί ρα­τσι­στές. Αυ­τή η στά­ση έρ­χε­ται σε πλή­ρη α­ντί­θε­ση με τη θέ­ση που εί­χαν τα προ­ο­δευ­τι­κά, επα­να­στα­τι­κά α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα των λα­ών του Τρί­του Κό­σμου, ακό­μη και την ε­πο­χή που οι λα­οί αυ­τοί και τα έ­θνη δεν εί­χαν καν κρα­τι­κές ο­ντότη­τες και ζού­σαν υ­πό την α­ποι­κιο­κρα­τι­κή μπό­τα των κλα­σι­κών α­ποι­κιο­κρατών ή και των νε­ο­α­ποι­κι­στών των Η­ΠΑ.

Πο­τέ μα πό­τε, ό­ση βί­α κι αν υ­πέ­στη­σαν α­πό τους ι­μπε­ρια­λι­στές μα­κελά­ρη­δες τα α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στικά κι­νή­μα­τα και ρεύ­μα­τα στον Τρί­το Κό­σμο, δεν χτύ­πη­σαν τους ί­διους τους λα­ούς των α­ποι­κιο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων και ποτέ δεν με­τέ­φε­ραν τη μά­χη στη “μη­τρό­πο­λη” των τε­λευ­ταί­ων. Κεί­νο που δί­καια ζη­τού­σαν, π.χ. ο βιετ­να­μέ­ζι­κος, ο κο­ρε­α­τι­κός, ο αλ­γε­ρι­νός ή ο ελ­λη­νικός λα­ός (ε­πί ΔΣΕ) ή­ταν οι Γάλ­λοι, οι Εγ­γλέ­ζοι, οι Α­με­ρι­κά­νοι στρα­τιω­τι­κοί και πολι­τι­κοί ε­πεμ­βα­σί­ες να ξε­κου­μπι­στούν α­πό τη χώ­ρα τους και να τους α­φή­σουν να ζή­σουν σαν άν­θρω­ποι, να ορ­γα­νώ­σουν ε­λεύ­θε­ρα τη ζω­ή τους και να κά­νουν οι ί­διοι κου­μά­ντο στην πα­τρίδα τους.

Δεν μπο­ρού­σαν τά­χα οι Βιετ­να­μέ­ζοι κομ­μου­νι­στές και πα­τριώ­τες που ζού­σαν με­τα­νά­στες στη Γαλ­λί­α ή οι Έλ­λη­νες α­ρι­στε­ροί και κομ­μου­νι­στές με­τα­νά­στες στις Η­ΠΑ να χτυ­πή­σουν το γαλ­λι­κό ή τον α­με­ρι­κά­νι­κο λα­ό π.χ. το 1948, ό­ταν σε Βιετ­νάμ και Ελ­λά­δα διε­ξα­γό­ταν η πά­λη ε­νά­ντια στη γαλ­λι­κή α­ποι­κιο­κρα­τί­α και στον α­με­ρι­κά­νι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό α­ντί­στοι­χα; Μπο­ρού­σαν, και μά­λι­στα θα μπο­ρού­σαν να πε­τύ­χουν ε­κα­τόμ­βες θυ­μά­των, με στοι­χειω­δώς οργα­νω­μέ­νες ε­νέρ­γειες.

Ω­στό­σο, ό­χι α­πλώς δεν το έ­κα­ναν, αλ­λά ού­τε καν το σκέ­φτη­καν. Για­τί ε­μείς, οι λα­οί, οι δη­μο­κρά­τες, οι κομ­μου­νι­στές και οι ε­πα­να­στά­τες δεν εί­μα­στε πα­λιάν­θρω­ποι και φο­νιά­δες σαν τους ι­μπε­ρια­λι­στές, δε χτυ­πά­με πο­τέ αν­θρώ­πους πα­ρά μό­νο ό­ταν χρειά­ζε­ται να υ­πε­ρα­σπι­στού­με τη ζω­ή, την τι­μή, την α­ξιο­πρέ­πεια και το μέλ­λον του λα­ού μας και της αν­θρω­πό­τη­τας α­πένα­ντι στην ά­δι­κη στρα­τιω­τι­κή βί­α των ι­μπε­ρια­λι­στών και των ντό­πιων εκ­με­ταλ­λευ­τών κά­θε χώ­ρας. Και τό­τε α­κό­μα χτυ­πά­με στρα­τούς και α­πο­δε­δειγ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς κα­θο­δη­γη­τές της α­ντε­πα­να­στα­τι­κής βί­ας κι ό­χι αν­θρώ­πους στο σω­ρό.

Κα­τά τα άλ­λα προ­σπα­θού­με με την πει­θώ να κερ­δί­σου­με και τους λα­ούς των χω­ρών που α­δι­κούν και κα­τα­πιέ­ζουν άλ­λες χώ­ρες, να τους έ­χου­με δί­πλα μας σα συ­μπα­ρα­στά­τες και σα βο­η­θούς στη νί­κη μας ε­νά­ντια στον ι­μπερια­λι­σμό (π.χ. πο­λύ βο­ή­θη­σε τον α­γώ­να του λα­ού του Βιετ­νάμ το α­ντι­πο­λε­μι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα μέ­σα στις Η­ΠΑ το 1967 - 1975).

Αυ­τή εί­ναι η δια­λε­κτι­κή της α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πά­λης που ενώ­νει την πρω­το­πο­ρί­α στον Τρί­το Κό­σμο με την πρό­ο­δο μέ­σα στους λα­ούς των υπερ­δυ­νά­με­ων και των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών δεύ­τερης γραμ­μής, ό­ταν αυτές οι δεύ­τε­ρες βγά­ζουν την ε­πεμ­βα­τι­κή - ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πλευ­ρά τους α­πένα­ντι στις μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες.

Για τη θεωρία περί “απάντησης στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις”

Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει ό­μως, πριν τους Δί­δυ­μους Πύρ­γους, ποια α­νοι­χτή και ά­δι­κη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στον α­ρα­βι­κό και μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο εί­χε κά­νει ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός (κυ­ρί­ως η η­γέ­τι­δα υ­περδύ­να­μή του, οι Η­ΠΑ), η ο­ποί­α να δι­καιο­λο­γεί έ­να πο­λι­τι­κό ρεύ­μα (ι­σλα­μο­φασι­σμός) που να στο­χεύ­ει α­διάκρι­τα δυ­τι­κούς α­μά­χους;

Η μό­νη δυ­τι­κή ε­πέμ­βα­ση κα­τά του Ι­ράκ το 1991 εί­χε τό­τε τη στή­ρι­ξη ό­λου σχε­δόν του ε­πί­ση­μου α­ρα­βι­κού κό­σμου και δεν έ­φε­ρε πα­να­ρα­βι­κή ή πα­νι­σλαμι­κή κα­τα­κραυ­γή σε ε­πί­πε­δο λα­ών. Αυ­τό για­τί το Ι­ράκ εί­χε κά­νει το ω­μό διεθνές έ­γκλη­μα να κα­τα­λά­βει εξ ο­λο­κλή­ρου μια α­νε­ξάρ­τη­τη και μά­λι­στα τριτο­κο­σμι­κή χώ­ρα, ό­πως ή­ταν το Κου­βέ­ιτ.

Ε­μείς ω­στό­σο, κρί­νο­ντας την ε­πέμ­βα­ση ε­κεί­νη α­πό πα­γκό­σμια πο­λιτι­κή σκο­πιά, την εί­χα­με σω­στά χα­ρα­κτη­ρί­σει ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, για­τί εί­χε γίνει σε συμ­μα­χί­α με την ε­πε­κτα­τική Συ­ρί­α, που στην ου­σί­α εί­χε ά­τυ­πα προ­σαρτή­σει το Λί­βα­νο, με το φα­σι­στι­κό ε­πεμ­βα­τι­κό Ι­ράν και πά­νω απ’ ό­λα με την νεο­να­ζι­στι­κή Ρω­σί­α,  ε­νώ ή­ταν ο ρω­σό­δου­λος Κλί­ντον που εί­χε προ­βο­κα­τό­ρι­κά εν­θαρ­ρύ­νει τον Σα­ντάμ να κά­νει την ει­σβο­λή. Η πιο ση­μα­ντι­κή α­πό­δειξη του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα αυ­τού του πο­λέ­μου ή­ταν ό­τι δεν α­φέ­θη­καν α­πό τις υ­περ­δυ­νά­μεις να η­γη­θούν πο­λι­τι­κά στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του Κου­βέ­ιτ οι πιο αρ­μό­διες γι’ αυ­τό χώ­ρες, που ή­ταν οι γει­το­νι­κές α­ρα­βι­κές. 

Α­ντί­θε­τα, ή­ταν η ε­ντε­λώς κτη­νώ­δης και προ­βο­κα­τόρι­κη σφα­γή των 3000 Α­με­ρι­κα­νών α­μά­χων στους Δί­δυ­μους Πύρ­γους που έ­φε­ρε ου­σια­στι­κά τις δύ­ο α­νοι­χτά ά­δι­κες ό­σο και βλα­κώ­δεις δυ­τι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ει­σβο­λές και κα­το­χές δύ­ο χω­ρών, του Αφ­γα­νι­στάν το 2001 και του Ι­ράκ το 2003. Αυ­τές πα­ρέ­δω­σαν, όπως ή­ταν σχεδια­σμέ­νο, το μεν Αφ­γα­νι­στάν στους χει­ρό­τε­ρους ρω­σό­δου­λους και ι­ρα­νό­φι­λους της Βό­ρειας Συμ­μα­χί­ας, το δε Ι­ράκ στους σι­ί­τες φα­σί­στες του Ι­ράν, στον σου­νι­τι­κό αλ­κα­ϊ­ντια­νό ι­σλα­μο­φα­σι­σμό και τε­λι­κά και τις δύο αυ­τές χώ­ρες στον πα­γκό­σμιο νε­ο­να­ζι­στι­κό Ά­ξο­να υ­πό την προ­στά­τι­δα και ε­μπνεύ­στρια πα­σών των με­γά­λων προ­βο­κα­τσιών σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρωσί­α. Τό­τε και μό­νο τό­τε δυ­νά­μω­σε ο ρω­σο­κί­νη­τος ρα­τσι­στι­κού τύ­που α­ντι­δυτι­κι­σμός στον μου­σουλ­μα­νι­κό και α­ρα­βι­κό κό­σμο, δη­λα­δή ο κα­νι­βα­λι­κός ι­σλαμο­να­ζι­σμός τύ­που Αλ Κά­ι­ντα - Ισλα­μι­κού Κρά­τους που ά­με­σα ή έμ­με­σα τον υπο­στη­ρί­ζουν οι δή­θεν “κόκ­κι­νοι”, α­πα­ντα­χού της γης σο­σιαλ­φα­σί­στες.

Ό­σο για το “αιώ­νιο” ε­πι­χεί­ρη­μα των φι­λο­ϊ­σλα­μο­φα­σι­στών, τη βί­α του Ισ­ρα­ήλ κα­τά της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Πα­λαι­στί­νης, α­φε­νός αυ­τή τη βί­α την α­ντιμε­τώ­πι­ζε με η­ρω­ι­σμό και την α­ντι­πά­λευε η Ο­ΑΠ (με πυ­ρή­να της τη Φα­τάχ του Γ. Α­ρα­φάτ), γε­νι­κά με την υ­πο­στή­ρι­ξη α­κό­μη και δυ­τι­κό­φι­λων αρα­βι­κών κα­θε­στώ­των (π.χ. Αί­γυ­πτος του Μου­μπά­ρακ, Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, Ιορ­δα­νία, τό­τε Τυ­νη­σί­α, Μα­ρό­κο κλπ.), α­φε­τέ­ρου αυ­τό ή­ταν έ­να πε­ρι­φε­ρεια­κό ε­θνι­κό πρό­βλη­μα που θα το έ­λυ­νε η α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πά­λη του λα­ού της Πα­λαι­στίνης και των α­ρα­βι­κών χω­ρών, σε σύ­γκρου­ση βέ­βαια με τους ι­σλα­μο­να­ζή­δες αντι­ση­μί­τες της Χα­μάς.

Άλ­λω­στε, α­κό­μη και οι δυ­τι­κές χώ­ρες άρ­χι­σαν α­πό έ­να ση­μεί­ο και μετά να χτυ­πούν την ισ­ρα­η­λι­νή σο­βι­νι­στι­κή Δε­ξιά για τους ε­ποι­κι­σμούς και την α­ντί­θε­σή της σε μια πραγ­μα­τι­κή λύ­ση. Αυ­τό άλ­λο­τε α­πό δη­μο­κρα­τι­κή σκο­πιά και άλ­λο­τε για να ε­νι­σχύ­σουν τους ι­σλα­μο­να­ζι­στές (Ο­μπά­μα και οι φιλο­ρώ­σι­κες τά­σεις μέ­σα στις κυ­βερ­νή­σεις της Ε­Ε).  Ως εκ τού­του, κι αυ­τό το επι­χεί­ρη­μα ι­σλα­μο­να­ζι­στών και ψευ­το­α­ρι­στε­ρών α­πο­λο­γη­τών τους, που ει­ρήσθω εν πα­ρό­δω α­πο­θε­ώ­νουν την προ­βο­κα­τό­ρι­κη, γε­νο­κτο­νι­κή δο­λο­φο­νι­κή συμ­μο­ρί­α της Χα­μάς, κα­ταρ­ρέ­ει.

Οι πραγματικές ευθύνες του δυτικού ιμπεριαλισμού και η Ρωσία

Ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός, στην ε­πο­χή πριν το ρε­βι­ζιο­νι­στι­κό - σοσιαλ­φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα που με­τέ­τρε­ψε τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση α­πό προ­μα­χώνα της προ­ό­δου και του σο­σια­λι­σμού, σε κα­πι­τα­λι­στι­κή και με­τά σε φα­σι­στική ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα (το 1956 και τε­λειω­τι­κά το 1968) πράγ­μα­τι εί­χε χρη­σιμο­ποι­ή­σει την ι­σλα­μι­στι­κή φε­ου­δαρ­χι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ε­νά­ντια στους α­ντι­ιμπε­ρια­λι­στι­κούς α­γώ­νες των λα­ών. Ο α­ντι­δρα­στι­κός ι­σλα­μι­σμός, δη­λαδή το πο­λι­τι­κό Ι­σλάμ του πα­νι­σλα­μι­σμού, με τη θέ­ση άρ­νη­σης που έ­χει για τον ε­θνι­κό α­ντι­ιμπε­ρια­λι­στι­κό πα­τριω­τι­σμό, τον ο­ποί­ο θε­ω­ρεί παι­δί της άθε­ης γαλ­λι­κής ε­πα­νά­στα­σης, ή­ταν κα­λό ερ­γα­λεί­ο για να χτυ­πιέ­ται το ρεύμα ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας στον α­ρα­βι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα στο μου­σουλ­μα­νι­κό κόσμο. Το πρα­ξι­κό­πη­μα της CIA κα­τά του ε­θνι­κο­δη­μο­κρά­τη Μο­σα­ντέκ στο Ι­ράν το 1953 ή­ταν ό­χι τυ­χαί­α σε συμ­μα­χί­α με τον ι­σλα­μο­φα­σι­σμό. 

Με την ί­δια λο­γι­κή οι Α­με­ρι­κά­νοι ε­νί­σχυ­σαν πο­λύ τον ι­σλα­μο­φασί­στα Χεκ­μα­τιάρ (που ου­σια­στι­κά έ­παι­ξε φι­λο­ρώ­σι­κο, προ­βο­κα­τό­ρι­κο και δια­σπα­στι­κό ρό­λο) και λι­γό­τε­ρο τους Τα­λι­μπάν στο Αφ­γα­νι­στάν έ­να­ντι του αυ­θε­ντι­κά ι­σλα­μο­δη­μο­κρα­τι­κού, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κο­σμι­κού προ­ο­δευ­τικού ρεύ­μα­τος του Αχ­μά­ντ Σαχ Μα­σού­ντ, ε­θνι­κού ή­ρω­α της αφ­γα­νι­κής α­ντί­στασης ε­νά­ντια στους Ρώ­σους σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές, τη δε­κα­ε­τί­α του ’80.

Γε­νι­κώς, ό­ταν ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός και ει­δι­κά οι Α­με­ρι­κα­νοί υ­πε­ρε­πεμ­βα­σί­ες ι­μπε­ρια­λι­στές έ­βλε­παν α­πει­λή για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, από την α­νά­δυ­ση ε­θνι­κών - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών ή και βα­θύ­τε­ρα α­ρι­στε­ρών προ­ο­δευ­τι­κών ρευ­μά­των στον μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κό­σμο, δεν δί­στα­ζαν να συμ­μαχή­σουν και με τα χει­ρό­τε­ρα κα­τα­κά­θια της κοι­νω­νί­ας, με ό­λη τη βαρ­βα­ρό­τητα ε­νά­ντια στην πρό­ο­δο.

Πρω­τα­θλη­τής ω­στό­σο αυ­τής της γραμ­μής ε­νό­τη­τας με ό­λη την πα­γκόσμια α­ντί­δρα­ση και νε­ο­βαρ­βα­ρι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ενά­ντια στην πρό­ο­δο, πιό­τε­ρο κι α­πό τους Α­με­ρικά­νους, την ο­ποί­α μά­λι­στα έ­χει κά­νει και ι­δε­ο­λο­γί­α, εί­ναι ο α­γα­πη­μέ­νος των κνι­τών νε­ο­να­ζι­στικός, α­νερ­χό­με­νος ι­μπε­ρια­λι­σμός της υ­περ­δύ­να­μης Ρω­σί­ας.

Αυ­τός, με θε­ω­ρη­τι­κό του τον Α­λέ­ξαν­δρο Ντού­γκιν, σύμ­βου­λο του Πούτιν, ο ο­ποί­ος έ­χει εκ­πο­νή­σει την “Τέ­ταρ­τη Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρί­α” (σύν­θε­ση του φασι­σμού - ε­θνι­κο­σο­σια­λι­σμού και μιας μορ­φής α­ντε­στραμ­μέ­νου, κάλ­πι­κου “κομ­μου­νι­σμού” ε­νά­ντια στον δυ­τι­κό φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, ό­πως πα­ρα­δέ­χε­ται και ο ίδιος), ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι ό­ποιος πο­λε­μά­ει το δυ­τι­κό α­στο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, α­διά­φο­ρο αν το κά­νει α­πό “προ­ο­δευ­τι­κή” ή α­ντι­δρα­στι­κή, ο­πι­σθο­δρο­μι­κή σκο­πιά, πρέ­πει να ε­ντάσ­σε­ται σε έ­να ε­νιαί­ο μέ­τω­πο με α­ντί­πα­λο την  α­με­ρι­κάνι­κη υ­περ­δύ­να­μη και τον δυ­τι­κό δια­φω­τι­σμό, ο ο­ποί­ος εί­ναι τά­χα κάλ­πι­κος και ψευ­δε­πί­γρα­φος και πρέ­πει να πε­θά­νει. Ο ι­σλα­μο­φα­σι­σμός δεν α­πο­κλεί­ε­ται κα­θό­λου α­πό τον Ντού­γκιν σαν σύμ­μα­χος στον α­γώ­να ε­νά­ντια στην α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Δύ­ση.

Έ­τσι, οι Ρώ­σοι να­ζή­δες ι­μπε­ρια­λι­στές, οι τά­χα “φί­λοι των λα­ών” και “α­μυ­νό­με­νοι” κα­τά της Δύ­σης, βά­ζουν τα μι­σά ι­δε­ο­λο­γι­κά τους πα­ρα­παί­δια, τους κνί­τες και γε­νι­κά τους ψεύ­τι­κους α­ρι­στε­ρούς, να δι­καιο­λο­γάν τους ισλα­μο­φα­σί­στες φο­νιά­δες ως τά­χα μου εκ­προ­σώ­πους των φτω­χών και κα­τα­πιε­σμέ­νων, ε­νώ τα άλ­λα μι­σά τσι­ρά­κια τους, τους “λευ­κούς - ά­ριους” φα­σί­στες τύ­που Λε­πέν και Χρυ­σής Αυ­γής, οι Ρώ­σοι τους βά­ζουν να ζη­τάν την ε­ξου­σί­α για να τσα­κί­σουν κά­θε τρι­το­κο­σμι­κό με­τα­νά­στη, ως τά­χα υ­πεύ­θυ­νο για την τρο­μο­κρα­τί­α και τους τζι­χα­ντι­στι­κούς φό­νους! Με έ­να σμπά­ρο, δυο τρι­γό­νια!! Κι α­πό κο­ντά, ο μπα­μπάς Λε­πέν δη­λώ­νει σε ρώ­σι­κη ε­φη­με­ρί­δα ό­τι “μάλ­λον” την ε­πί­θεση στη Charlie Hebdo τη στή­σα­νε “μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες”, με τους Ρώ­σους να διαρ­ρέ­ουν σχε­δόν α­νοι­κτά: “Μάλ­λον οι Α­με­ρι­κά­νοι το έ­κα­ναν!” (βλ. ε­ξώ­φυλ­λο της ρω­σι­κής ε­φη­με­ρί­δας Κομ­σο­μόλ­σκα­για Πράβ­ντα στις 12 του Γε­νά­ρη http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/ europe/russia/11340360/Did-the-Americans-plan-the-Paris-terror-attacks-asks-leading-Russian-tabloid.html ).

Παρ΄ό­λα αυ­τά, ο Λα­βρόφ, υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ρω­σί­ας, πο­ρεύ­τηκε με τους υ­πό­λοι­πους η­γέ­τες, δη­λώ­νο­ντας κι αυ­τός Charlie! Το ό­τι ο Πού­τιν ο ί­διος δεν πο­ρεύ­τη­κε με τους δυ­τι­κούς και με­ρι­κούς τρι­το­κο­σμι­κούς ο­μο­λό­γους του, κά­τι λέ­ει. Η α­που­σί­α του φί­λου του, του προ­βο­κά­το­ρα Ο­μπά­μα, τον διευ­κόλυ­νε σε αυ­τό.

Η Ρω­σί­α, με δυο λό­για, δου­λεύ­ει μέ­σα σε ό­λα τα στρα­τό­πε­δα, ε­φαρ­μόζο­ντας τον πο­λυει­σο­δι­σμό, μπαί­νο­ντας δη­λα­δή μέ­σα σε κά­θε πη­γαί­ο ρεύ­μα της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά και στο α­ντί­θε­τό του, για να το κα­να­λι­ζά­ρει προς τα κει που τη βο­λεύ­ει. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ε­νώ η Ρω­σί­α εί­ναι η πη­γή του πα­γκό­σμιου α­ντι­ση­μι­τι­κού - α­ντιε­βρα­ϊ­κού μί­σους και ό­λων των σύγ­χρο­νων βρώ­μι­κων και νε­ο­χι­τλε­ρικών θε­ω­ριών ό­τι “οι Ε­βραί­οι ε­λέγ­χουν το πα­γκό­σμιο κε­φά­λαιο, ει­δι­κά στην Α­με­ρι­κή” κλπ., ταυ­τό­χρο­να η Μό­σχα δια­τη­ρεί τις κα­λύ­τε­ρες σχέ­σεις με την ε­θνι­κι­στι­κή Δε­ξιά και Α­κρο­δε­ξιά του Ισ­ρα­ήλ, ει­δι­κά με το ρατσι­στι­κό α­ντια­ρα­βι­κό - σω­βι­νι­στι­κό κόμ­μα του Ισ­ρα­η­λι­νού υ­πουρ­γού Ε­ξω­τερι­κών Λί­μπερ­μαν (Γισ­ρα­έλ Μπε­ϊ­τέ­νου), που εί­ναι το κόμ­μα των Ρώ­σων ε­βραί­ων με­τα­να­στών στο Ισ­ρα­ήλ.

Έ­να τέ­τοιο τέ­ρας - άσ­σος στις προ­σποι­ή­σεις σαν τον ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό δε θα μπο­ρού­σε να μην εί­ναι ο βα­θύς υ­πε­ρα­σπι­στής, αλ­λά και εκ­μεταλ­λευ­τής των α­πο­τε­λε­σμά­των της ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κής ε­πί­θε­σης στη Charlie Hebdo. Και τα δή­θεν “α­κρο­α­ρι­στε­ρά” τσι­ρά­κια του δεν θα μπο­ρού­σαν πα­ρά να εί­ναι α­πόλυ­τα ε­νω­μέ­να με τα α­κρο­δε­ξιά  τσι­ρά­κια τύ­που Λε­πέν στην κοι­νή κραυ­γή της διε­θνούς του νε­ο­να­ζι­σμού και του φα­σι­σμού υ­πέρ των σφα­γέ­ων, που εί­ναι το σύν­θη­μα “Δεν εί­μαι Charlie!”.