Κι αυ­τή δεν πέ­ρα­σε με­τά τις πρώ­τες μια - δυο μέ­ρες της α­να­κά­λυ­ψης του ά­ψυ­χου σώ­μα­τος του παι­διού, που τό ‘χα­νε σκυ­λέ­ψει ά­γρια ζώ­α, 800 μέ­τρα μα­κριά α­πό το κτή­ριο ό­που φοι­τού­σε.
Η συ­γκί­νη­ση κι η ορ­γή αυ­τή δεν έ­πε­σε α­πό τον ου­ρα­νό και δεν έ­γι­νε τυ­χαί­α μα­ζι­κό κύ­μα κα­ταγ­γε­λί­ας, με αυ­θόρ­μη­τες συ­γκε­ντρώ­σεις χω­ρίς κρυφή κομ­μα­τι­κή διορ­γά­νω­ση, που κα­λε­στή­κα­νε κυ­ρί­ως μέ­σα α­πό το Ί­ντερ­νετ. Η υπό­θε­ση α­νέ­δει­ξε το πό­σο πλα­τύ και κοι­νό φαι­νό­με­νο εί­ναι η α­τι­μώ­ρη­τη δράση των τρα­μπού­κων στη μια ή στην άλ­λη εκ­δή­λω­ση της κοι­νω­νι­κής ζω­ής: στο σχολειό, στη σχο­λή, στο στρα­τό, ό­που δη­λα­δή σά­πιοι άν­θρω­ποι, α­κό­μη και α­νή­λικοι, βγά­ζου­νε α­πό μέ­σα τους τη χει­ρό­τε­ρη α­στι­κή, τη φα­σι­στι­κή πα­λιαν­θρωπιά και βί­α πά­νω στους - για ο­ποιον­δή­πο­τε λό­γο - ευά­λω­τους, ευαί­σθη­τους και α­δύ­να­μους.
Αυ­τό εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο που συμ­βαί­νει στον ένα ή στον άλ­λο βαθμό σε ο­λό­κλη­ρο τον κα­πι­τα­λι­στι­κό κό­σμο, σή­με­ρα δη­λα­δή σε ό­λο τον πλα­νή­τη. Το ει­δι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ω­στό­σο, που ξε­χω­ρί­ζει την Ελ­λά­δα και άλ­λες χώρες που στον έ­να ή στον άλ­λο βαθ­μό έ­χουν έ­να φα­σι­στι­κό ή σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μπλοκ της α­στι­κής τάξης στην ε­ξου­σί­α εί­ναι η τε­ρά­στια μο­να­ξιά του θύ­ματος, πολ­λές φο­ρές ο στιγ­μα­τι­σμός του και η με­ρι­κή ή πλή­ρης α­τι­μω­ρη­σί­α των τρα­μπού­κων και βα­σα­νι­στών.
Τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση χώ­ρας εί­ναι ε­πί­σης η α­γα­πη­μέ­νη ό­λων των κομ­ματι­κών η­γε­σιών στην Ελ­λά­δα, η φα­σι­στι­κή νε­οτσα­ρι­κή Ρω­σί­α του Πού­τιν, ό­που ο τρα­μπού­κος και φο­νιάς βα­σα­νι­στής εί­ναι βα­σι­λιάς, εί­τε πρό­κει­ται για στρα­τιω­τι­κό που υ­πη­ρε­τού­σε στην Τσε­τσε­νί­α, εί­τε για να­ζι­στή τρα­μπού­κο που δέρ­νει Καυ­κά­σιους και Α­σιά­τες με­τα­νά­στες, προ­ο­δευ­τι­κούς δια­νο­ού­με­νους και δη­μο­κράτες α­κτι­βι­στές.

Οι ιστορικές πηγές της βίας

Στην Ελ­λά­δα το τσά­κι­σμα της λα­ϊ­κής α­ντι­φα­σι­στι­κής και α­ντι­ι­μπερια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης του 1941-1949 (Ε­ΑΜ- Ε­ΛΑΣ, ΔΣΕ) έ­κα­νε άρ­χο­ντα στην πό­λη και στο χω­ριό τον α­κρο­δε­ξιό και φι­λο­να­ζι­στή τρα­μπού­κο, τον πα­λιό ταγ­μα­ταλή­τη και το χί­τη βα­σα­νι­στή.
Κά­θε εί­δους κοι­νω­νι­κό κα­τα­κά­θι, α­πό τους σω­μα­τέ­μπο­ρες, τους βιαστές α­νη­λί­κων, τους α­ντε­ρο­βγάλ­τες και α­πο­κε­φα­λι­στές α­νταρ­τών έ­γι­νε πρωτο­πο­ρί­α της “ε­θνι­κο­φρο­σύ­νης” και υ­πέ­βαλ­λε τους πα­τριώ­τες και δη­μο­κρά­τες σε κά­θε εί­δους μαρ­τύ­ρια και τα­πει­νώ­σεις. Ει­δι­κά στην ε­παρ­χί­α αυ­τή η βί­α ε­νώ­θη­κε με ό­λη την το­πι­κή βυ­ζα­ντι­νή - φε­ου­δαρ­χι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή και κοι­νω­νική κα­θυ­στέ­ρη­ση, κυ­ρί­ως στις ο­ρει­νές και α­πρό­σι­τες πε­ριο­χές, τε­λι­κά με την ε­ξου­σί­α του πα­πά και του χω­ρο­φύ­λα­κα που ε­πι­χει­ρού­σε να γυ­ρί­σει τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας προς τα πί­σω και να κά­νει το λα­ό να ξε­χά­σει τα με­γά­λα του ε­πι­τεύγ­μα­τα ό­ταν προ­σπά­θη­σε να πά­ρει την ε­ξου­σί­α και τη ζω­ή του στα χέ­ρια του.
Παι­διά, ό­χι στε­νά πο­λι­τι­κά αλ­λά με την ευ­ρεί­α έν­νοια, αυ­τής της βρω­με­ρής πα­ρά­δο­σης ή­ταν οι βα­σα­νι­στές του Βαγ­γέ­λη.
Αυ­τή λοι­πόν την α­τι­μω­ρη­σί­α της σκλη­ρό­ψυ­χης βί­ας, που εί­χε αρ­χίσει να τη συ­ντρί­βει και να τη στιγ­μα­τί­ζει η κουλ­τού­ρα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και της με­τα­πο­λυ­τε­χνεια­κής δη­μο­κρα­τί­ας, ήρ­θε το 1981 το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μπλοκ ψευ­τοΚ­ΚΕ - η­γεσί­ας ΠΑ­ΣΟΚ να την ε­νι­σχύ­σει και να της δώ­σει νέ­ο, “α­ρι­στερό” και “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό” λού­στρο.
Αυ­τό έ­γι­νε - α­πό τη μια - χά­ρη στη στή­ρι­ξη ή την α­νο­χή της βί­ας αυ­τής α­πό ό­λα τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα και κυ­βερ­νή­σεις για πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τρεις δε­κα­ε­τί­ες και α­πό την άλ­λη χά­ρη στη χει­ρα­γώ­γη­ση, διά­βρω­ση και διάλυ­ση α­πό τα ί­δια αυ­τά κόμ­μα­τα, τό­σο της κλασ­σι­κής ό­σο κυ­ρί­ως της νέ­ας ψευτο­α­ρι­στε­ρής α­ντί­δρα­σης, κά­θε μα­ζι­κής ορ­γά­νω­σης του λα­ού, εί­τε στο συν­δικα­λι­στι­κό ε­πί­πε­δο εί­τε στο ε­πί­πε­δο των αυ­θόρ­μη­των πρω­το­βουλιών και συσπει­ρώ­σε­ων των πο­λι­τών σε χώ­ρους δου­λειάς, μα­θη­τεί­ας και γει­το­νιάς, ε­νώ α­μέ­σως με­τά την πτώ­ση της χού­ντας ξε­κί­νη­σε ο πο­λι­τι­κός τρα­μπου­κι­σμός της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς με ε­πι­κε­φα­λής το ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Έ­να πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς το ο­ποί­ο ε­πι­μέ­νει με μα­νί­α στη νο­μι­μό­τη­τα των να­ζι­στών, ρα­τσι­στών δο­λο­φό­νων της “Χρυ­σής Αυ­γής”, πα­ρά τις η­χη­ρό­τα­τες α­πο­κα­λύ­ψεις τό­σο για τη βί­α τους ό­σο και για τον α­πό­λυ­τα χι­τλε­ρι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα δε θα μπο­ρού­σε ού­τε ευαι­σθη­σί­ες για την μη στε­νά πο­λι­τι­κή βί­α κα­τά των α­δύ­να­μων να έ­χει, ού­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να εί­ναι φό­βη­τρο για τους τρα­μπού­κους και τους βα­σα­νι­στές.
Σή­με­ρα η φαιο-”κόκ­κι­νη” κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ συμ­μα­χεί α­νοι­χτά πλέ­ον με τους να­ζι­στές και με τις α­κρο­δε­ξιές, σο­σιαλ­να­ζι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες της κα­τα­στρο­φής που φο­ρά­νε “α­ντιε­ξου­σια­στι­κό” μαν­δύ­α, τους ε­πί­σης τρα­μπούκους φί­λους της α­πό τη φι­λο­να­ζι­στι­κή “Συ­νω­μο­σί­α Πυ­ρή­νων της Φω­τιάς” (δες άρ­θρο μας http://bit.ly/1FuSLUS) που πριν λί­γες μέ­ρες κα­τέ­λα­βαν κρα­τώ­ντας ρό­πα­λα τη Νομι­κή, πέ­τα­ξαν έ­ξω φοι­τη­τές και κα­θη­γη­τές, έ­δει­ραν πα­νε­πι­στη­μια­κούς στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και βαν­δά­λι­σαν υ­πο­δο­μές. Στη συ­νέ­χεια κα­τά­λα­βαν το κε­ντρικό κτή­ριο του Πα­νε­πι­στή­μιου της Α­θή­νας, ό­που έ­διω­ξαν α­κό­μα και α­πό το προ­αύ­λιο τους πα­νε­πι­στη­μια­κούς που τόλ­μη­σαν να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν γι’ αυ­τή την εξω­τε­ρι­κή κα­τά­λη­ψη - κα­το­χή, πο­δο­πατώ­ντας έ­τσι α­πό­λυ­τα κά­θε έν­νοια α­σύλου. Ό­λα αυ­τά έ­γι­να και γί­νο­νται με την πλή­ρη κά­λυ­ψη της κυ­βέρ­νη­σης. Μά­λι­στα ο υ­πουρ­γός Πο­λι­τι­σμού και Παι­δεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Μπαλ­τάς έ­κα­νε λό­γο για “εκδη­λώ­σεις της συσ­σω­ρευ­μέ­νης κοι­νω­νι­κής ορ­γής”.

Η συνωμοσία του εκφοβισμού και της σιωπής

Αν κά­τι έ­κα­νε ε­ντύ­πω­ση σε πολ­λούς δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους με­τά την α­πο­κά­λυ­ψη των μαρ­τυ­ρί­ων στα ο­ποί­α υ­πέ­βαλ­λαν το Βαγ­γέ­λη οι βα­σα­νι­στές του, ή­ταν η μα­νια­σμέ­νη προ­σπά­θεια ε­νός βρώ­μι­κου μη­χα­νι­σμού κρα­τι­κής γρα­φειο­κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας να πε­τά­ξει α­πό πά­νω του κάθε ευ­θύ­νη για το έ­γκλη­μα, μο­λο­νό­τι ή­ξε­ρε με α­να­τρι­χια­στι­κές λε­πτο­μέ­ρειες ό­λα τα στοι­χεί­α που με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια ο­δή­γη­σαν σε αυ­τό.
Ο διευ­θυ­ντής, οι κα­θη­γη­τές, οι συν­δι­κα­λι­στές στον Ελ­λη­νι­κό Γε­ωργι­κό Ορ­γα­νι­σμό (ΕΛ­ΓΟ) “Δή­μη­τρα”, α­ντί να μπουν μπρο­στά στη δια­λεύ­καν­ση της υ­πό­θε­σης και στην πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρί­α των ε­νό­χων, έ­κα­ναν θέ­ση αρ­χής το “κα­μί­α ευ­θύ­νη στο μη­χα­νι­σμό της Σχο­λής - για τη βί­α φταί­ει η οι­κο­νο­μι­κή έν­δεια και οι κα­κές υ­πο­δο­μές στη Σχο­λή και γε­νι­κά στη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση κά­θε εί­δους”.
Πρό­κει­ται για την πα­λιά “κα­λή” κνί­τι­κη γραμ­μή, η ο­ποί­α δεν χτυ­πά­ει κα­θό­λου τη δο­μή και τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις ε­ξου­σί­ας μέ­σα στο χώ­ρο της εκπαί­δευ­σης, ού­τε την α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή γραμ­μή που δια­περ­νά­ει τους χώ­ρους γε­νι­κής και τε­χνι­κής παιδεί­ας, αλ­λά ζη­τά­ει μο­νά­χα “πιο πολ­λά λεφτά α­πό το κρά­τος” για να μα­σου­λά­νε οι γρα­φειο­κρα­τι­κές, συ­νή­θως ψευ­το­α­ριστε­ρές συμ­μο­ρί­ες κά­θε εί­δους, μα­κριά και έ­ξω α­πό τις α­νά­γκες μα­θη­τών, σπουδα­στών και φοι­τη­τών, δη­λα­δή μα­κριά α­πό τις α­νά­γκες της χώ­ρας για δη­μοκρα­τί­α, πα­ρα­γω­γή κι α­νά­πτυ­ξη.

“Σκάστε φιλελεύθεροι!”

Αυ­τή άλ­λω­στε ή­ταν και η βα­θιά γραμ­μή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού α­πέ­να­ντι στον δο­λο­φο­νι­κό τρα­μπου­κι­σμό στο Για­κου­μά­κη, ό­πως αυ­τός εκ­φρά­στη­κε από έ­ναν βα­σι­κό του εκ­πρό­σω­πο στα ΜΜΕ, το στέ­λε­χος του ψευ­τοΚ­ΚΕ Μπογιό­πουλο: αυ­τός, στην εκ­πο­μπή που κά­νει στο σταθ­μό του Χα­τζη­νι­κο­λά­ου στο ρα­διόφω­νο, Real FM, βρο­ντο­φώ­να­ξε στους α­στο­δη­μο­κρά­τες, σε γε­νι­κές γραμ­μές ευ­ρω­παιόφι­λους των κα­να­λιών της τη­λε­ό­ρα­σης, που α­νέ­δει­ξαν το φό­νο του Βαγ­γέ­λη “να σκά­σουν”, για­τί, α­φού εί­ναι “με το μνη­μό­νιο, την πεί­να και την υ­πο­χρη­μα­το­δότη­ση στην Παι­δεί­α” δεν έ­χουν δι­καί­ω­μα να συ­γκι­νού­νται και να ορ­γί­ζο­νται, ού­τε να προ­βάλ­λουν και να κα­ταγ­γέλ­λουν τους φυ­σι­κούς και η­θι­κούς αυ­τουργούς της δο­λο­φο­νί­ας!
Φυ­σι­κά, αν δεν ή­ταν και αυ­τοί οι λί­γοι α­στο­δη­μο­κρά­τες να ση­κώ­σουν το θέ­μα και να του δώ­σουν την έ­κτα­ση που έ­λα­βε, ο Βαγ­γέ­λης και το μαρ­τύριο του θα εί­χε θα­φτεί κά­τω α­πό τό­νους “τα­ξι­κής α­ντι­μνη­μο­νια­κής” δη­μα­γω­γίας των κά­θε λο­γής Μπο­γιό­που­λων και των φί­λων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­ων, ως τά­χα ζή­τημα οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης κι ό­χι κα­ρα­μπι­νά­του εκ­φα­σι­σμού της κοι­νω­νι­κής ζωής.
Και φυ­σι­κά κα­νέ­νας κνί­της Μπο­γιό­που­λος και κα­νέ­νας τά­χα ευαί­σθη­τος για τη φτω­χο­λο­γιά και τους α­δύ­να­μους “α­ντι­μνη­μο­νια­κός” της κυ­βέρ­νησης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, αν δεν υ­πήρ­χαν αυ­τές οι δη­μο­κρα­τι­κές τά­σεις μέ­σα στον η­λεκτρο­νι­κό Τύ­πο, δεν θα ά­φη­νε να α­κου­στεί ό­τι οι ψευ­το­συν­δι­κα­λι­στές τρα­μπού­κοι του ΕΛ­ΓΟ α­πεί­λη­σαν τον άν­θρω­πο που α­νέ­λα­βε να διε­ξα­γά­γει την Ε­ΔΕ για την υ­πό­θε­ση του Βαγ­γέ­λη ό­τι “αν πει­ρά­ξει το διευ­θυ­ντή μας, θα χυ­θεί ό­χι το αί­μα του διευ­θυ­ντή, αλ­λά το δι­κό του”.
Άλ­λω­στε, ο κνί­τι­κος σο­σιαλ­φα­σι­σμός εί­ναι ο πρώ­τος που έ­χει κα­ταγγεί­λει κά­θε δυ­τι­κής προ­έ­λευ­σης α­στο­δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα για δι­καιώ­μα­τα πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων ως “ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κο­σμο­πο­λί­τικο” και “γλυ­κε­ρό φι­λε­λεύ­θε­ρο”, που τά­χα πά­ει να χτυ­πή­σει τις λα­ϊ­κές πα­ρα­δόσεις α­πό τα δε­ξιά. Λες και το πα­λιό ΚΚΕ με το Ε­ΑΜ δεν ή­ταν το πρώ­το που μπή­κε στο χω­ριό για να σπά­σει τα δε­σμά της κα­θυ­στέ­ρη­σης με την παι­δεί­α, το θέ­α­τρο, τη δη­μο­κρα­τι­κή λα­ϊ­κή συ­νέ­λευ­ση, την κουλ­τού­ρα της α­νο­χής του δια­φο­ρετι­κού και της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της γυ­ναί­κας α­πό την πα­τριαρ­χι­κή βί­α.
Για τους κνι­το­ει­δείς, ε­παρ­χί­α δεν εί­ναι οι χι­λιά­δες κα­λοί και τίμιοι άν­θρω­ποι του μό­χθου, που σπρώ­χνου­νε μπρο­στά τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας, σπά­ζο­ντας τις αρ­νη­τι­κές πα­ρα­δό­σεις, αλ­λά οι χει­ρό­τε­ρες ε­πι­βιώ­σεις της ο­ρε­σί­βιας κα­θυ­στέ­ρη­σης, της βί­ας και της ψευ­το­μα­γκιάς, που α­πο­τε­λούν δήθεν κά­ποια διε­στραμ­μέ­νης μορ­φής “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή α­ντί­στα­ση” στο δυτι­κό “γλυ­κα­νά­λα­το” δη­μο­κρα­τι­σμό. Λες κι αυ­τός ο δη­μο­κρα­τι­σμός εί­ναι “των μονο­πω­λί­ων” κι ό­χι παι­δί των α­ντι­φα­σι­στι­κών και προ­λε­τα­ρια­κών α­γώ­νων των λα­ών στη Δύ­ση, ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη, που έ­χουν ε­πι­βά­λει αυ­τές τις κα­τα­χτήσεις στις σά­πιες α­στι­κές τά­ξεις.

Το κλειδί είναι τα σχολεία

Ο χώ­ρος στον ο­ποί­ο πα­ρα­τη­ρεί­ται πιο ε­κτε­τα­μέ­να το φαι­νό­με­νο της α­τι­μώ­ρητης τρα­μπού­κι­κης βί­ας εί­ναι το σχο­λεί­ο, λι­γό­τε­ρο το δη­μο­τι­κό και πε­ρισ­σό­τε­ρο το γυ­μνά­σιο και το λύ­κειο. Ε­κεί ε­νώ­νο­νται ό­λα τα στοι­χεί­α της φα­σι­στι­κής και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής πα­νού­κλας που α­πει­λεί να κα­τα­πιεί τη χώ­ρα.
Α­πό τη μια η βί­α του χρυ­σαυ­γί­τη, να­ζι­στή τρα­μπού­κου που ό­λο και δυνα­μώ­νει, τρο­μο­κρα­τώ­ντας χω­ρίς α­ντί­στα­ση τους δη­μο­κρά­τες, με­τα­νά­στες ή απλώς α­δύ­να­μους να α­ντι­στα­θούν μα­θη­τές, υ­πό το πολ­λές φο­ρές α­διά­φο­ρο βλέμμα της κα­θη­γη­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας (αν και με­γά­λο κομ­μά­τι των κα­θη­γη­τών είναι α­ρι­στε­ροί και δημο­κρα­τι­κοί, ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός και οι συμ­μο­ρί­ες των ΟΛΜΕ - ΔΟ­Ε τους έ­χουν πε­τά­ξει στο πε­ρι­θώ­ριο και τους έ­χουν α­φαι­ρέ­σει την πραγ­μα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα για δη­μο­κρα­τι­κή πά­λη μέ­σα στα σχο­λειά). Αυ­τή η α­τι­μωρη­σί­α ο­δη­γεί κι άλ­λους νέ­ους στη να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α, α­κό­μη και πρώ­ην θύμα­τά της τα ο­ποί­α θέ­λουν να γευ­τούν πώς εί­ναι να εί­σαι α­πό την πλευ­ρά του “δυ­να­τού και κυ­ρί­αρ­χου”.
Α­πό την άλ­λη, η κνί­τι­κη, ψευ­το­α­ρι­στε­ρή βί­α που κυ­ρί­ως τις δε­κα­ε­τίες του ’90 και του 2000 ξε­φτί­λι­σε και α­πο­μα­ζι­κο­ποί­η­σε κά­θε μα­θη­τι­κή α­περ­γί­α και κα­τά­λη­ψη, κά­νο­ντάς την συ­νώ­νυ­μη της κα­τα­στρο­φής του σχο­λεί­ου και της συμ­μο­ρί­τι­κης δρά­σης, χω­ρίς δη­μο­κρα­τι­κές συ­νε­λεύ­σεις και πλειο­ψη­φί­ες των μα­θη­τών, ή­ταν αυ­τή που έ­δω­σε το πρώ­το ύ­που­λο χτύ­πη­μα στη λα­ϊ­κή, δη­μο­κρατι­κή ορ­γά­νω­ση μέ­σα στα σχο­λειά. Αν αυ­τή υπήρ­χε σή­με­ρα θα ή­ταν α­σπί­δα για κά­θε μα­θη­τή που πέ­φτει θύ­μα της βί­ας και η ο­ποί­α θα α­πο­μό­νω­νε τα χα­λα­σμένα, δε­ξιά και τρα­μπού­κι­κα στοι­χεί­α, και, κυ­ρί­ως, θα τσά­κι­ζε τους να­ζή­δες, που μπή­καν α­νε­νό­χλη­τοι λί­γο αρ­γό­τε­ρα στα σχο­λεί­α εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι αυ­τό το κε­νό, “κό­βο­ντάς” τους το χέ­ρι με το ο­ποί­ο δέρ­νου­νε και α­πει­λού­νε.
Τη χα­ρι­στι­κή βο­λή την έ­δω­σε το πέ­ταγ­μα των γο­νιών έ­ξω α­πό το σχολεί­ο, τό­σο α­πό την ΟΛ­ΜΕ, ό­σο και α­πό τα πιο δε­ξιά στοι­χεί­α του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ, που μα­ζί με τα στε­λέ­χη του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥΝ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­λέγ­χα­νε τα Δ.Σ. των συλ­λό­γων γο­νέ­ων. Αυ­τοί έ­κα­ναν εκεί ό,τι κά­νουν σε κά­θε μα­ζι­κή ορ­γά­νωση που έ­χει την α­τυ­χί­α να πέ­σει στα χέ­ρια τους: πιά­νουν τα πό­στα, α­πο­μα­ζι­κοποιούν τις δια­δι­κα­σί­ες κά­νο­ντάς τες α­νια­ρές και α­σκώ­ντας πρα­ξι­κο­πη­μα­τισμό ε­ρή­μην της πλα­τιάς μά­ζας των με­λών και τε­λι­κά α­πο­σπούν για τον ε­αυτό τους και για τις - συ­νή­θως ο­λι­γο­με­λείς - συμ­μο­ριού­λες τους κά­θε εί­δους προ­νό­μια ή και οι­κο­νο­μι­κές α­πο­λα­βές. Στα δε δευ­τε­ρο­βάθ­μια όρ­γα­να, σχο­λι­κές ε­πι­τρο­πές και ο­μο­σπον­δί­ες κα­θη­γη­τών και γο­νέ­ων, το χά­λι εί­ναι α­κό­μη πιο α­πε­ρί­γρα­πτο. Έ­τσι τε­λι­κά δια­λύ­θη­κε ο γο­νε­ϊ­κός συν­δι­κα­λι­σμός στη μέ­ση εκπαί­δευ­ση και σε με­γά­λο βαθ­μό και στα δη­μο­τι­κά.

Η λάθος ή προβοκατόρικη απάντηση και ο σοσιαλφασισμός

Την ώ­ρα που η βου­βή ορ­γή του δη­μο­κρα­τι­κού λα­ού άρ­χισε να παίρ­νει μορ­φή με την πλα­τιά συ­ζή­τη­ση και τις αυ­θόρ­μη­τες πρω­το­βου­λί­ες βά­σης ε­νάντια στους τρα­μπού­κους (δη­μο­κρα­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις σε Ρέ­θυ­μνο - Α­θή­να - Γιάν­νε­να), ο­πό­τε τα στό­μα­τα των τί­μιων αν­θρώ­πων, ερ­γα­ζό­με­νων και σπου­δα­στών μέ­σα στη Γα­λα­κτο­κο­μι­κή Σχο­λή ή­ταν έ­τοι­μα να α­νοί­ξουν και να α­πο­κα­λύψουν τους αυ­τουρ­γούς του ε­γκλή­μα­τος, μια πρω­το­βου­λί­α η ο­ποί­α ξε­κί­νη­σε με “μη­χα­νο­κί­νη­τη πο­ρεί­α” ο­δή­γη­σε μια μά­ζα νε­ο­λαί­ας και α­πλών πο­λι­τών έ­ξω από τη Γα­λα­κτο­κο­μι­κή.
Ε­κεί μια ο­μά­δα α­πό το πλή­θος έ­σπα­σε την κλει­δα­ριά και ει­σέ­βα­λε στον προ­αύ­λιο χώ­ρο, α­πει­λώ­ντας με λι­ντσά­ρι­σμα ό­σους βρί­σκο­νταν μέ­σα.
Η βί­α αυ­τή, έ­στω και σαν α­πει­λή, έ­κα­νε δύ­ο κα­κά: αφ΄ε­νός ταύ­τι­σε προ­βο­κα­τό­ρι­κα κά­θε σπου­δα­στή και ερ­γα­ζό­με­νο στη σχο­λή με τους τρα­μπού­κους βα­σα­νι­στές του Βαγ­γέ­λη και τους προ­στά­τες τους, αφ’ ε­τέ­ρου έ­δω­σε το τέ­λειο πρό­σχη­μα σε αυ­τούς τους τε­λευ­ταί­ους να μπουν σε θέ­ση θυ­μά­των του bullying, ο­πό­τε να ε­ξι­σω­θούν με το νε­ο­λαί­ο που σκό­τω­σαν.
Α­μέ­σως με­τά α­πό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη κί­νη­ση, που στο “μη­χα­νο­κί­νη­το” κομμά­τι και στη γραμ­μή πε­ρί τά­χα “λα­ϊ­κής αυ­το­δι­κί­ας” θυ­μί­ζει αρ­κε­τά α­ναρ­χο­φα­σι­σμό ή/και ε­ξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό σο­σιαλ­φα­σι­σμό, το θέ­μα του Βαγ­γέ­λη άρχι­σε να πνί­γε­ται στα κα­νά­λια, προ­φα­νώς κά­τω α­πό τις νου­θε­σί­ες του κα­θε­στώ­τος “να μην πέ­σει άλ­λο λά­δι στη φω­τιά”.
Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη χου­ντο­δε­ξιά των Α­ΝΕΛ, κυ­βέρ­νη­ση διεθνών τρα­μπού­κων και υ­παλ­λή­λων του με­γα­λύ­τε­ρου φα­σί­στα βα­σα­νι­στή του πλα­νή­τη, Βλα­δί­μη­ρου Πού­τιν, πέ­ρα α­πό δυο - τρεις υ­πουρ­γι­κές δη­λώ­σεις “γε­νι­κής ευαι­σθη­σί­ας” κα­τά της βί­ας, κοί­τα­ξε να πνί­ξει το θέ­μα και τη ζύ­μω­ση γύρω α­πό αυ­τό πε­τώ­ντας το έ­ξω α­πό τη δη­μό­σια σφαί­ρα.
Οι “μα­ζι­κές” και συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις - σφρα­γί­δες που κα­θοδη­γεί με την ευ­ρεί­α έν­νοια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­παι­ξαν, μα­ζί με το ψευ­τοΚ­ΚΕ και τη νε­ολαί­α του, το ί­διο, α­παλ­λα­κτι­κό για τους φα­σί­στες τρα­μπού­κους τρο­πά­ρι: τη φα­σι­στι­κού τύ­που βί­α στους α­δύ­να­μους τη φέρνει ο φι­λε­λεύ­θε­ρου, ευ­ρω­πα­ϊκού τύ­που ε­λεύ­θε­ρος α­ντα­γω­νι­σμός στην οι­κο­νο­μί­α και τα κοι­νω­νι­κά πρό­τυπα που αυ­τός φτιά­χνει.
Αυ­τός φυ­σι­κά ο α­ντα­γω­νι­σμός δεν εί­ναι και για μας διό­λου α­θώ­ος για τον α­κραί­ο α­το­μι­κισμό που πράγ­μα­τι στις χώ­ρες της α­στι­κής μι­σο­δη­μοκρα­τί­ας ο­δη­γεί τους αν­θρώ­πους, νε­ο­λαί­ους, α­κό­μη και α­νή­λι­κους στη σκλη­ρόψυ­χη βί­α. Αλ­λά πό­σο με­γα­λύ­τε­ρη, α­πό­λυ­τα και σχε­τι­κά, εί­ναι, σε σχέ­ση με την τρα­μπού­κι­κη βί­α, η ευ­θύ­νη ό­σων ζυ­μώ­νουν σε πα­γκό­σμια και σε ε­θνι­κή κλίμα­κα το σω­βι­νι­σμό, την α­ντι­δρα­στι­κή προ­γο­νο­λα­τρεί­α, τη θρη­σκο­λη­ψί­α, την πι­σω­δρό­μη­ση, την υ­πο­τί­μη­ση του ρό­λου της γυ­ναί­κας, την α­πο­θέ­ω­ση κά­θε κα­θυστέ­ρη­σης ως τά­χα “α­ντί­στα­σης” στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό ή μάλ­λον στον πο­λι­τικό δη­μο­κρα­τι­σμό και τε­λι­κά οργα­νώ­νουν πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά τον τρα­μπου­κι­σμό;
Αυ­τά ό­λα δεν εί­ναι η ι­δε­ο­λο­γι­κή γραμ­μή του κα­θε­στώ­τος Πού­τιν, το ο­ποί­ο λα­τρεύ­ουν α­ντά­μα να­ζή­δες χρυ­σαυ­γί­τες, α­νε­λί­τες α­κρο­δε­ξιοί και συρι­ζαί­οι σο­σιαλ­φα­σί­στες; Αυ­τό δεν πα­ρου­σιά­ζουν, μα­ζί με τη φα­σι­στι­κή Κί­να και το ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κό Ι­ράν ως α­ντί­βα­ρα στην “επά­ρα­τη Ευ­ρώ­πη της λι­τότη­τας”; Εί­ναι κυ­ρί­ως οι ευ­ρω­παί­οι α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι που γεν­νά­νε τους ι­δε­ολο­γι­κούς, πο­λι­τι­κούς και υ­λι­κούς ό­ρους για τρα­μπού­κους και βα­σα­νι­στές ή οι ι­δε­ο­λό­γοι της συμ­μα­χί­ας φα­σι­στών και ψευ­το­κομ­μου­νι­στών κα­τά της δημο­κρα­τί­ας, ό­πως ο γε­ω­πο­λι­τι­κός γκου­ρού του Πού­τιν, Α­λέ­ξαν­δρος Ντού­γκιν;
Αυ­τός ο τε­λευ­ταί­ος, ο σύμ­μα­χος του κά­θε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κά­θε Χρυ­σής Αυ­γής στην Ου­κρα­νί­α και σε κά­θε σύ­γκρου­ση στον πλα­νή­τη δεν εί­ναι που απο­θε­ώ­νει κά­θε κα­θυ­στέ­ρη­ση, α­κό­μη και τον κα­νι­βα­λι­σμό των πρω­τό­γο­νων αν­θρώ­πων, ως κομ­μά­τι μιας “συ­ντη­ρη­τι­κής ε­πα­νά­στα­σης” που θα ξε­κά­νει τον “ε­πάρα­το Δια­φω­τι­σμό”; Για τους κά­θε λο­γής Ντού­γκιν, οι Βαγ­γέ­λη­δες αυ­τού του πλα­νή­τη εί­ναι τα “ευαί­σθη­τα ε­κτρώ­μα­τα της φι­λε­λεύ­θε­ρης κοι­νω­νί­ας” και οι φο­νιά­δες του Βαγ­γέ­λη “ζω­τι­κό κομ­μά­τι της δια­τή­ρη­σης των πα­ρα­δό­σε­ων και των κοι­νο­τι­κών δε­σμών, έ­στω κι αν εκ­φρά­ζο­νται με ζω­ώ­δεις τρό­πους και βί­α”. Αυ­τοί εί­ναι οι πνευ­μα­τι­κοί κα­θο­δη­γη­τές να­ζι­φα­σι­στών, αλ­λά και κνι­τών τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Τους δυ­τι­κούς μο­νο­πω­λι­στές φι­λε­λεύ­θε­ρους ο λα­ός πρέ­πει να τους κρι­τι­κά­ρει βα­θιά και στρα­τη­γι­κά, για­τί εί­ναι α­κρι­βώς η μο­νο­πω­λια­κή κα­πιτα­λι­στι­κή τους τα­ξι­κή φύ­ση που τους ο­δη­γεί να συ­ναλ­λάσ­σο­νται με το φα­σιστι­κό υ­πό­κο­σμο των κα­θε­στώ­των Ρω­σί­ας, Κί­νας και όλων των α­κο­λού­θων τους στο πλα­νή­τη, που έ­χουν κά­νει το bullying ε­θνι­κή πο­λι­τι­κή α­πέ­να­ντι σε δη­μο­κρά­τες, μειο­νό­τη­τες, ο­μο­φυ­λό­φι­λους, πο­λι­τι­κούς α­ντι­πά­λους, γυ­ναί­κες και διε­θνή πο­λι­τι­κή ε­νά­ντια σε κά­θε χώ­ρα που τους α­ντι­στέ­κε­ται.
Αλ­λά αν ο λα­ός μας κρι­τι­κά­ρει μια φο­ρά τους δυ­τι­κούς φι­λε­λεύ­θερους για τις κο­λε­γιές με τους ρω­σο­κι­νέ­ζους σο­σιαλ­να­ζή­δες, τό­τε πρέ­πει να κρι­τι­κά­ρει δέ­κα φο­ρές και να συ­ντρί­ψει ο­λοσ­διό­λου τα τσι­ρά­κια αυ­τού του ρώ­σι­κου φα­σι­στι­κού υ­πό­κο­σμου στη χώ­ρα μας, δη­λαδή τη να­ζι­στι­κή συμ­μορί­α του Μι­χα­λο­λιά­κου, αλ­λά και τις η­γε­σί­ες και τους κομ­μα­τι­κούς μη­χα­νισμούς ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ψευ­τοΚ­ΚΕ, Α­ΝΕΛ, κα­θώς και τους πρά­κτο­ρές τους στην η­γε­σί­α των ευ­ρω­παιό­φι­λων ρευ­μά­των (Σα­μα­ράς, Βε­νι­ζέ­λος, Θε­ο­δω­ρά­κης, Γ. Πα­παν­δρέ­ου κλπ).

Η ελπίδα στην οργάνωση του λαού

Ό­πως ση­μειώ­σα­με και στην α­να­κοί­νω­σή μας για τη δο­λο­φο­νί­α του Βαγγέ­λη, δεν υ­πάρ­χει πιο φω­τει­νό και ελ­πι­δο­φό­ρο μή­νυ­μα γι’ αυ­τό το λα­ό α­πό την ει­ρη­νι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των μα­ζών σε Αθή­να και ε­παρ­χια­κές πό­λεις για την τι­μω­ρί­α των βα­σανι­στών.
Αυ­τή εί­ναι μο­νά­χα η αρ­χή μιας ι­στο­ρι­κής “εκ­δί­κη­σης” του λα­ού για όλους ε­κεί­νους, κλασ­σι­κούς και ψευ­το­α­ρι­στε­ρούς φα­σί­στες, που χρό­νια τον πο­δο­πα­τά­νε, αυ­τόν και τις ε­πι­θυ­μί­ες του, ε­πι­βάλ­λο­ντάς του με τη βί­α την ι­δεο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή γραμ­μή τους, α­πό τους χώ­ρους εκ­παί­δευ­σης ως τους χώ­ρους δου­λειάς. Αυ­τό το αί­σθη­μα ε­νώ­θη­κε με το μί­σος και για τους “αυ­θόρ­μητους”, μη πο­λι­τι­κούς τρα­μπού­κους, που ό­μως “αν­θού­νε” και προ­στα­τεύ­ο­νται μέσα σε αυ­τό το κλί­μα γε­νι­κής α­νο­χής και α­τι­μω­ρη­σί­ας α­πό κρά­τος και γρα­φειοκρα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες.
Ο λα­ός πρέ­πει να πε­ρι­φρου­ρή­σει τις νέ­ες μορ­φές που δί­νει στα δημο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τά του α­πό τους ψευ­το­α­ρι­στε­ρούς και α­κρο­δε­ξιούς “πρά­κτορες”, που θα μπουν α­να­πό­φευ­κτα σε αυ­τά με “α­πο­λι­τι­κό” μαν­δύ­α για να τα ε­κτρέψουν σε βί­α, να τα εκ­θέ­σουν και τε­λι­κά να τα α­πο­μα­ζι­κο­ποι­ή­σουν.

Α­πό αυ­τά τα δη­μο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τα, που θα ε­νω­θούν με τα ερ­γα­τι­κά ταξι­κά κι­νή­μα­τα στα κά­τερ­γα της ρω­σο­κι­νέ­ζι­κης ο­λι­γαρ­χί­ας και των ντό­πιων προ­στα­τευό­με­νων της Μό­σχας κα­πι­τα­λι­στών, θα γεν­νη­θεί η βά­ση του νέ­ου λα­ϊκού κινή­μα­τος για ψω­μί, δου­λειά, δη­μο­κρα­τί­α και ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α. Αυ­τός θα εί­ναι ο ε­φιάλ­της να­ζή­δων και σο­σιαλ­φα­σι­στών.