Στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη, στελέχους κατά σειρά του ψευτοΚΚΕ – ΚΝΕ, του ΝΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα της ΛΑΕ «Τρίτο Μνημόνιο: η ανατροπή μιας ανατροπής», στις 13 του Δεκέμβρη, μαζεύτηκε όλος ο καλός ο κόσμος του «αντιμνημονιακού κινήματος» που δεν ακολούθησε (ανοιχτά τουλάχιστον) τον Τσίπρα μετά το καλοκαίρι του 2015.

Όταν στις 11 του Ιούνη ο γερμανός πρέσβης στη χώρα μας, Πέτερ Σόοφ, πήγε στο Δίστομο για να τιμήσει από πλευράς γερμανικού κράτους τα θύματα της μαζικής σφαγής που είχαν διαπράξει εκεί 73 χρόνια πριν οι ναζί καταχτητές, κάποιος επιχείρησε να τον εμποδίσει.

Η ά­νο­δος στην ε­ξου­σί­α των σο­σιαλ­φα­σι­στών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή­ταν μί­α τερά­στια ώ­θη­ση για τη γορ­γή συ­γκρό­τη­ση ε­νός φαιο”κόκ­κι­νου” με­τώ­που ε­ξου­σί­ας στην υ­πη­ρε­σί­α των συμ­φε­ρό­ντων της νε­ο­να­ζι­στι­κής Ρω­σί­ας του Πού­τιν. Η πρό­σκλη­ση α­πό τον υ­πουρ­γό ε­ξω­τε­ρι­κών Κο­τζιά στη ναζι­στι­κή “Χρυ­σή Αυ­γή”

Το ό­τι έ­να κομ­μά­τι του α­ναρ­χι­σμού έ­χει ε­δώ και χρό­νια γί­νει α­κόλου­θος των κνι­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή και στην ι­δε­ο­λο­γί­α, το έ­χου­με κα­ταγ­γεί­λει πολ­λές φο­ρές, ει­δι­κά με­τά τη σύλ­λη­ψη - “α­πό­συρ­ση” των κα­θε­στω­τι­κών φο­νιά­δων της “17 Νο­έμ­βρη” το 2002.

Πο­λύς κό­σμος με προ­ο­δευ­τι­κές α­νη­συ­χί­ες α­να­ρω­τιέ­ται και προ­βλημα­τί­ζε­ται για το ε­ξής : για­τί ε­νώ η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ συ­νε­χί­ζει με με­γαλύ­τε­ρη έ­ντα­ση την ε­φαρ­μο­γή μέ­τρων πεί­νας και οι­κο­νο­μι­κής α­σφυ­ξί­ας σε σχέ­ση με τις προ­η­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις των κλασ­σι­κών α­στι­κών κομ­μά­των, η λα­ϊ­κή α­ντί­δρα­ση εί­ναι σε κε­ντρι­κό, αλ­λά εν πολ­λοίς και σε το­πι­κό ε­πί­πε­δο, α­πό υ­πο­τυ­πώ­δης ως α­νύ­παρ­κτη;