Αυτός που εμπόδισε τον πρέσβη ήταν στην πραγματικότητα η πρώην πρόεδρος του ελληνικού κοινοβουλίου και νυν αρχηγός της κίνησης «Πλεύση Ελευθερίας» Ζ. Κωνσταντοπούλου, επικεφαλής μιας δράκας τραμπούκων που έφτασε στο σφαγείο για να χλευάσει τον εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους!
Αυτό το τραμπούκικο στοιχείο σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, όπως είναι π.χ. το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού χρέους ή οι επεμβάσεις των νέων χίτλερ του Κρεμλίνου ανά τον πλανήτη, έχει περισσότερο από κάθε άλλο πρώην θεσμικό παράγοντα ταυτιστεί με τη γραμμή της ναζιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής». Είναι αυτή που ως επικεφαλής της Βουλής έθεσε ζήτημα νομιμότητας της λειτουργίας του κοινοβουλίου και θέμα εγκυρότητας ψηφισμένων νόμων με το σκεπτικό ότι απουσίαζαν από την ψηφοφορία οι προφυλακισμένοι βουλευτές της ΧΑ. Προανήγγειλε μάλιστα τότε σχετικές πρωτοβουλίες (Εφημερίδα των Συντακτών, 5/3/15). Έτσι τον ίδιο κιόλας μήνα ξεκίνησε μια σειρά αποφυλακίσεων ναζιστικών καθαρμάτων που οδήγησε τελικά στην αποφυλάκιση όλων των χρυσαυγιτών που είχαν πιαστεί μετά τη δολοφονία του ηρωικού νεολαίου Παύλου Φύσσα.
Είναι επίσης αυτή που κάλυψε την κατάληψη του προαυλίου της βουλής από τους ψευτοαναρχικούς τραμπούκους του Ρουβίκωνα («αντιεξουσιαστικό» συμπλήρωμα των ναζί), οι οποίοι καλούσαν σε αποφυλάκιση του δολοφόνου Σ. Ξηρού. Είναι τέλος αυτή που αρνήθηκε να προβεί στην πολιτική καταγγελία τραμπουκισμών των ναζήδων σε άλλους βουλευτές παρά την κατακραυγή που σηκώθηκε μέσα στο κοινοβούλιο.
Αυτό λοιπόν το εξέχον στέλεχος του φαιο-«κόκκινου» καθεστώτος, που τόσες πολλές πλάτες έχει βάλει στην προστασία των απευθείας πολιτικών και ιδεολογικών απογόνων του Χίτλερ, και την ώρα που αυτό το πολιτικό καθεστώς που την ανέδειξε πρόσφερε- μόνο αυτό- βουλευτικές έδρες στα χιτλερικά αποβράσματα (φαινόμενο μοναδικό στη μεταπολεμική Ευρώπη) έχει τώρα το αφάνταστο θράσος να κουνά το δάχτυλο στον εκπρόσωπο της σημερινής Γερμανίας, στην οποία τουλάχιστον η ναζιστική ιδεολογία και οργάνωση απαγορεύεται όσο σε καμιά άλλη χώρα της ΕΕ δια νόμου, και να εμφανίζεται προστάτης των θυμάτων της χιτλερικής θηριωδίας!
Μπορεί με την επιθετική τους στάση οι ακόλουθοι των νέων χίτλερ να ξεγέλασαν πολλούς, όχι όμως και τους κατοίκους του Διστόμου που φώναζαν στην ξιπασμένη ιερόσυλη «ντροπή». Τον κόσμο αυτόν, και πιστεύουμε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τον έκφρασε το γεγονός ότι ο Μ. Γλέζος έπιασε από το χέρι το γερμανό πρέσβη τον οδήγησε στο μνημείο για να καταθέσει. Αλλά καθόλου δεν φτάνει αυτό για να συγχωρήσουμε το Γλέζο όταν είναι ο ίδιος που πρωτοστατεί στην υπερ-αντιδραστική εθνική εκστρατεία για τις πολεμικές αποζημιώσεις (δες Νέα Ανατολή www.oakke.gr, http://www.oakke.gr/na478/apozimiosis47.htm), μια εκστρατεία που σαν κύριο στόχο έχει να ζωντανέψει τα διασπαστικά για τη σημερινή Ευρώπη τραύματα του προηγούμενου αντιφασιστικού πολέμου, και μάλιστα να το κάνει αυτό υπέρ του νέου φασιστικού άξονα. Θεωρούμε λοιπόν ότι όχι μόνο ο ίδιος ο Γλέζος έχει βαριές ευθύνες για την ενθάρρυνση πολιτικών συμπεριφορών σαν αυτή της Κωνσταντοπούλου, αλλά ότι αντικειμενικά η διευκόλυνση από την πλευρά του γερμανού πρεσβευτή να καταθέσει στεφάνι απέτρεψε να ξεσπάσει ένα διπλωματικό επεισόδιο, που θα έκθετε βαριά την ελληνική κυβέρνηση σε όλες τις συνιστώσες της γερμανικής πολιτικής σκηνής και ουσιαστικά όλης της Ευρώπης. Δεν υπάρχει σήμερα μεγαλύτερη βρισιά για το γερμανικό λαό και το έθνος από τον να τα κατηγορήσει κανείς σαν διάδοχους του Χίτλερ και με αυτήν την έννοια άλλωστε δεν είναι καθόλου εύστοχη η δήλωση του Γλέζου ότι «το παιδί του εγκληματία, όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του, δεν ευθύνεται γι’ αυτά» (Καθημερινή, 11/6). Ο γερμανικός λαός δεν είναι εγκληματίας, ούτε αυτή εδώ η γενιά αλλά ούτε και οι γονείς της. Εγκληματίες πραγματικά ήταν οι ναζί, αλλά όχι ο απλός γερμανικός λαός που ένα μεγάλο κομμάτι του τους ακολούθησε στα ψέματα τους και έπαιξε μεν γι αυτό το λόγο έναν αντιδραστικό ρόλο για μια περίοδο, αλλά πλήρωσε βαριά γι αυτόν και άλλαξε ζωή αργότερα και δημοκρατικά μεγάλωσε τα παιδιά του και όχι ναζιστικά.
Κάθε λαός μπορεί να έχει μια αντιδραστική στιγμή, δηλαδή μπορεί να παίζει για μια εποχή έναν αντιδραστικό ρόλο , αλλά σε μια επόμενη στιγμή μπορεί να παίζει τον αντίθετό του. Για παράδειγμα το 40 τον αντιδραστικό ρόλο τον έπαιζε –και πάλι όχι στη μεγάλη πλειοψηφία ο γερμανικός λαός -ενώ ο ρώσικος έπαιζε τον πιο προοδευτικό. Τώρα τα πράγματα τείνουν να είναι αντίθετα. Αλλά και αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Μην ξεχνάμε ότι 20 μόλις χρόνια πριν το γερμανικό προλεταριάτο μπει στον χιτλερικό πόλεμο, είχε παίξει ηγετικό ρόλο στην πιο μεγάλη μετά την κομμούνα του Παρισιού προλεταριακή επανάσταση στη Δυτική Ευρώπη, εκείνη των σπαρτακιστών.
Κανείς λαός δεν πρέπει γι αυτό να κομπάζει και ιδιαίτερα κανείς ήρωας. Μπορεί να είναι κανείς ήρωας γίγας το 1942 και πολύ μικρός το 2017.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-