Έχουν περάσει ήδη τρεισήμισι μήνες από τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί από το ιρανικό καθεστώς που πυροδότησε την εξέγερση του ιρανικού λαού για δημοκρατία με επικεφαλής τις γυναίκες. Το Δεκέμβρη το καθεστώς ξεκίνησε την πιο ωμή τρομοκρατία μετά τους 500 θανάτους διαδηλωτών και τις 18000 συλλήψεις και άρχισε να καταδικάζει και να κρεμάει τους διαδηλωτές που συνέλαβε. Η κτηνωδία του καθεστώτος των μουλάδων έχει προκαλέσει ένα παγκόσμιο κύμα συμπαράστασης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και παγκόσμια. Στην Ελλάδα οι Ιρανοί πρόσφυγες ξεκίνησαν μία σειρά κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, αλλά συνάντησαν μπροστά τους το τείχος της απομόνωσης και από την επίσημη κυβέρνηση, και από την αντιπολίτευση, και από το λεγόμενο «κινηματικό χώρο». Στο πλευρό της ιρανικής κοινότητας στάθηκε αποφασιστικά η ΟΑΚΚΕ και τα μέλη της σαν απλοί αντιφασίστες διοργανώνουν δίπλα στην κοινότητα συγκέντρωση-συζήτηση στις 8 Γενάρη.

Με δύο κεντρικά πανό με τα συνθήματα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» και «Ο ιρανικός λαός δεν θέλει άλλο πια την ισλαμική δημοκρατία», οι ιρανοί πρόσφυγες έδωσαν δυναμικά το παρόν στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν ενάντια στο φασιστικό καθεστώς των μουλάδων του Ιράν και να ενώσουν τη φωνή τους με τη φωνή του εξεγερμένου ιρανικού λαού ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινά και την έναρξη των μαζικών διαδηλώσεων στο Ιράν με επικεφαλής τις γυναίκες. Συγκεντρώσεις συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο ιρανικό λαό έγιναν την ίδια μέρα, στις 16/9 σε πολλές χώρες, γεγονός που δείχνει ότι η ιρανική εξέγερση συνεχίζει να έχει μεγάλη απήχηση στους δημοκράτες σε όλο τον κόσμο.

Λίγα πολιτικά καθεστώτα στον κόσμο καταφέρνουν να συγκεντρώσουν τόσο καθολικό και τόσο έντονο μίσος από τις μάζες που εξουσιάζουν όσο το φασιστικό θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης. Το νέο στοιχείο που δείχνει πως το έδαφος τρίζει σοβαρά κάτω από τα πόδια αυτού του αιμοσταγούς τέρατος δεν είναι οι μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους – αυτό συνέβαινε και σε μια σειρά άλλες λαϊκές εξεγέρσεις – αλλά το κάψιμο των χιτζάμπ και το κόψιμο των μαλλιών των γυναικών, συμβολικές κινήσεις που δείχνουν ωστόσο πως οι ιρανικές δημοκρατικές μάζες κινούνται προς την κατεύθυνση του να τραβήξουν την πάλη με το καθεστώς των μουλάδων στα άκρα. Γιατί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης γίνεται ακόμα πιο αφόρητη η πολιτική επιβολή του μεσαιωνικού κλήρου πάνω στην κοινωνία, ιδιαίτερα η κοινωνική περιθωριοποίηση και η πλήρης απώλεια ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τη γυναίκα, ο ασφυκτικός έλεγχος στη συμπεριφορά και την εμφάνισή της, κάτι που οδήγησε στην πρόσφατη δολοφονία της νεαρής Μασχά Αμινί από την αστυνομία ηθών.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ

https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/1174-

Ο αγώνας του ηρωικού λαού του Χονγκ Κονγκ για δημοκρατία ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου μπήκε σε μια νέα φάση από την ώρα που αυτό το καθεστώς παρέταξε επιδεικτικά στο Σεντζέν, δηλαδή στην περιοχή της Κίνας που βρίσκεται δίπλα στο Χονγκ Κονγκ, χιλιάδες στρατό καθώς και αστυνομικές δυνάμεις απειλώντας ότι αν χρειαστεί θα επέμβει για να στηρίξει «την τάξη και την ασφάλεια» στη μεγαλούπολη, δηλαδή να καταπνίξει το μαζικό αντιστασιακό της κίνημα. Ταυτόχρονα το φασιστικό καθεστώς αξιοποιώντας τα λάθη και τις αδυναμίες του δημοκρατικού κινήματος φανατίζει με γρήγορους ρυθμούς τις μάζες στην κινέζικη ενδοχώρα ενώ εκμεταλλευόμενο την κλιμάκωση των καταστροφών στο μετρό του Χ. Κονγκ και κυρίως τις επιθέσεις των διαδηλωτών στις κινέζικες επιχειρήσεις, έκανε το ποιοτικό άλμα μέσω της κυβέρνησης των ανδρείκελων της στο Χονγκ Κονγκ να επιβάλει έναν νόμο έκτακτων μέτρων -τον οποίο είχε θεσπίσει το αγγλικό αποικιακό καθεστώς- βάσει του οποίου τα ανδρείκελα θα μπορούν να κυβερνάνε με διατάγματα χωρίς να τα περνάνε από τη Βουλή (εν προκειμένω το Νομοθετικό Συμβούλιο). Το πρώτο τέτοιο διάταγμα ήταν για την τιμωρία όσων φορούν μάσκες στις διαδηλώσεις.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο της εκδήλωσης της 8/1/2023 που διοργάνωσαν η Ιρανική Κοινότητα Ελλάδας και Αντιφασίστες Συμπαραστάτες κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο 

Με μεγάλη επιτυχία έγινε χθες στο ξενοδοχείο Αρίων η συγκέντρωση-συζήτηση που διοργάνωσε η ιρανική κοινότητα και οι αντιφασίστες συμπαραστάτες. Οι βασικοί ομιλητές, η ιρανή δημοσιογράφος Ναζία Ματανί, ο ιρανός μεταφραστής ελληνικής λογοτεχνίας Ριμπουάρ Κομπαντί και ο γραμματέας της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ Ηλίας Ζαφειρόπουλος ανέπτυξαν ο καθένας μια διαφορετική πλευρά του κεντρικού θέματος της συγκέντρωσης. Η πρώτη ομιλήτρια μίλησε για την κατάσταση των γυναικών στο Ιράν, την εξέγερση και την κτηνώδη καθεστωτική βία. Ο δεύτερος ομιλητής μίλησε για την απογοητευτική αντιμετώπιση που είχε ο αγώνας των ιρανών στην Ελλάδα από τον επίσημο πολιτικό κόσμο και ειδικά την αριστερά. Ο τρίτος ομιλητής προσπάθησε κυρίως να εξηγήσει το ζήτημα αυτό με παγκόσμιους και τοπικούς όρους ενώ ανέδειξε τη σημασία της ενότητας της ιρανικής δημοκρατικής εξέγερσης και του ουκρανικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή από τα γεγονότα του 1989 στην Κίνα είναι η καταστροφή από ένα τεθωρακισμένο στρατιωτικό όχημα του περίφημου αγάλματος της θεάς της Δημοκρατίας, μίας αρκετά ογκώδους κατασκευής από αφρολέξ και πεπιεσμένο χαρτί πάνω σε μεταλλικό καλούπι που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά έναν πυρσό. Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φοιτητές της κεντρικής ακαδημίας καλών τεχνών και στήθηκε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν από τολμηρούς νεολαίους που αψήφησαν τις απειλές της ασφάλειας ότι θα έχαναν το δίπλωμά τους. Τοποθετήθηκε ανάμεσα στο Μνημείο των Ηρώων του Λαού και την Πύλη της πλατείας κοιτάζοντας προς το τεράστιο πορτραίτο του Μάο που κρέμεται εκεί. Αν και πολλοί συγκρίνουν το έργο με το άγαλμα της Ελευθερίας των ΗΠΑ προβάλλοντας τον ισχυρισμό περί αμερικανικής καλλιτεχνικής (και παραπέρα πολιτικής) επιρροής, ένας γλύπτης που ήταν παρών στην κατασκευή του αγάλματος ονόματι Τσάο Τσινγκ-γιουάν έχει εξηγήσει ότι οι δημιουργοί του όχι μόνο συνειδητά απέφυγαν να πάρουν σαν πρότυπο το άγαλμα της Νέας Υόρκης επειδή μια τέτοια κίνηση θα ήταν φιλο-αμερικανική, αλλά αντίθετα επηρεάστηκαν πολύ από το πασίγνωστο έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού της σοβιετικής γλύπτριας Βέρας Μούχινα που παριστάνει έναν εργάτη και μία αγρότισσα με προτεταμένα χέρια να κρατούν το σφυροδρέπανο.

Η μεγάλη εξέγερση του κινεζικού λαού, που εμφανίστηκε σαν μια έκρηξη μπρος στα μάτια της ανθρωπότητας, είναι αποτέλεσμα μιας συσσωρευμένης οργής που κορυφώθηκε όταν η πολιτική του «μηδενικού covid» που εφαρμόζει το φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου ξεπέρασε κάθε όριο. Γιατί ενώ ο υπόλοιπος κόσμος βγήκε από την πανδημία ο κινέζικος λαός συνέχισε να βασανίζεται με τον παρατεταμένο εγκλεισμό και τις αυξανόμενες στερήσεις από ένα καθεστώς που δείχνει πλήρη αδιαφορία για τις οποιεσδήποτε κοινωνικές, σωματικές, και ψυχικές ανάγκες του. Αυτό το βασανιστήριο το επέλεξαν οι ηγέτες της Κίνας για να αποδείξουν την υπεροχή της φασιστικής τους δικτατορίας απέναντι στις αστικές δημοκρατίες της Δύσης ή του Τρίτου κόσμου. Όμως στην ουσία το ξεκίνησαν για να κρύψουν δυο βασικές αδυναμίες τους. Η πρώτη ήταν ότι δεν είχαν ένα στοιχειωδώς ισχυρό νοσοκομειακό σύστημα για τις πλατειές μάζες την ώρα που η κινέζικη άρχουσα τάξη έχει συσσωρεύσει έναν πελώριο πλούτο για τον εαυτό της και η δεύτερη ότι ενώ τεχνολογικά βρέθηκαν πίσω από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τις ανακαλύψεις τους και να προμηθευτούν ή να ζητήσουν να μοιραστούν τις πατέντες τους για τα πολύ πιο αποτελεσματικά εμβόλια mRNA. Η πολιτική τους αυτή άρχισε να καταρρέει όταν η κόβιντ, αν και λιγότερο θανατηφόρα, έγινε πιο ευκολομετάδοτη με τη μετάλλαξη Όμικρον και η μέθοδος του εγκλεισμού των μαζών δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει.

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΕΣ-

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ

Η πάλη για τη δημοκρατία και για το ψωμί του λαού περνάει μέσα από την αντίσταση στο νεοχιτλερικό άξονα του πολέμου

Οι προτεινόμενες αλλαγές στη νομοθεσία περί έκδοσης φυγάδων και αμοιβαίας βοήθειας σε ποινικά ζητήματα που πρότειναν τον περασμένο Φλεβάρη οι τοπικές αρχές του Χονγκ Κονγκ προβλέπουν τη δυνατότητα έκδοσης κατοίκων της Ειδικής Διοικητικής περιοχής στην ηπειρωτική Κίνα. Αν δηλαδή ένας δημοκράτης του Χονγκ Κονγκ κατηγορηθεί για πολιτική δράση που στρέφεται ενάντια σε αυτό που η κινέζικη κυβέρνηση θεωρεί εθνικό της συμφέρον τότε θα μπορεί να μεταφερθεί στην Κίνα και να υποστεί όλους τους βασανισμούς που υφίστανται οι γενναίοι κινέζοι δημοκράτες.