Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παρά τις άριστες στρατηγικά σχέσεις που διατηρούν με τη Μόσχα και το Πεκίνο, οι φασίστες εθνοεκκαθαριστές του Βελιγραδίου επιδιώκουν ταυτόχρονα να ενταχθούν στην ΕΕ, για να τη διαβρώσουν από τα μέσα και να τη διασπάσουν όπως κάνουν οι ομοϊδεάτες τους στην Ουγγαρία. Σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν τη στήριξη σύσσωμου του ελληνικού πολιτικού κόσμου που με επικεφαλής τον διπρόσωπο Μητσοτάκη στάθηκε κόντρα σε όλες τις ευρωπαϊκές αστοδημοκρατίες στο πλευρό τους στο καίριο ζήτημα της γενοκτονίας της Σρεμπρένιτσα όπως απέδειξε η σχετική ψηφοφορία του περασμένου Μάη στον ΟΗΕ. Το πιο ανησυχητικό όμως σε αυτό δεν είναι ότι καμμιά ευρωπαϊκή χώρα και κανένας θεσμός της ΕΕ δεν διαμαρτυρήθηκε για την ελληνική στάση και κυρίως δεν σταμάτησε κάθε συζήτηση για ένταξη στην ΕΕ της Σερβίας που δεν κάνει την αυτοκριτική της για τη Σρεμπρένιτσα και επιμένει στην πολιτική της ντε φάκτο προσάρτησης και διαμελισμού της Βοσνίας. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η ΕΕ με επικεφαλής της τη Γερμανία συζητάει και επιδιώκει να προμηθεύεται το λίθιο, που της είναι απαραίτητο στην παραγωγή μπαταριών της, για τις οποίες κυρίως ενδιαφέρεται η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, από τη... Σερβία! Ναι αυτό θέλουν να κάνουν ΕΕ και Γερμανία επενδύοντας στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων μεταλλεύματος λιθίου και βορίου στη δυτική Σερβία μέσω της βρετανο-αυστραλιανής κοινοπραξίας “RioTinto”.

Πουθενά τόσο πολύ όσο στο μακεδονικό δεν εκφράζονται με τόση βαρβαρότητα τα αποτελέσματα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και της συνακόλουθης διάλυσης των διεθνιστικών βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων και η αντικατάσταση τους με σοσιαλφασιστικά και σοσιαλσοβινιστικά. Πιστεύουμε μάλιστα ότι σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο όσο στην Ελλάδα δεν εκδηλώνεται πιο χτυπητά αυτός ο εκβαρβαρισμός μιας και μόνο σε αυτήν δημιουργείται τώρα δα μπροστά στα μάτια μας ένα πλειοψηφικό στο λαό πολιτικό κίνημα που έχει πρακτικά στην ηγεσία του ένα κανονικό χιτλερικό κόμμα όπως είναι η «Χρυσή Αυγή».

Το να πεθαίνει κανείς αυτήν την εποχή στη χώρα μας σαν μεγάλος πατριώτης και ταυτόχρονα σαν προσωπικότητα διεθνούς βεληνεκούς και να του αποδίδονται μεγάλες τιμές από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα σημαίνει ότι κάποιο πολύ μεγάλο κακό έχει κάνει σε βάρος του λαού μας αλλά και σε βάρος άλλων λαών. Μάλιστα όσο περισσότερο τον τιμάνε αυτά τα κόμματα τόσο το χειρότερο για τη μελλοντική θέση του νεκρού στην ιστορία.

Αφιονισμένο το στίφος των ηγετών και των στελεχών της ψευτοαριστεράς, προκειμένου να αντισταθμίσει και να ανακόψει το κύμα συμπάθειας προς το μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας, έχει ξεκινήσει από την αρχή του πολέμου τις σχετικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει λάδι τους δολοφόνους, βασανιστές και βιαστές του Κρεμλίνου, που είναι και τα αφεντικά του.

Κλασικότερο των επιχειρημάτων του στίφους αυτού είναι ότι η τωρινή πάνδημη συγκίνηση και κινητοποίηση των λαών (και σε κάποιο βαθμό και κυβερνήσεων) πολλών δημοκρατικών χωρών για την Ουκρανία είναι υποκριτική, αφού οι σημερινοί υπερασπιστές των Ουκρανών έδειξαν τάχα μικρότερη ή καθόλου ευαισθησία για τους πολέμους και το αίμα που χύνεται άφθονο σε άλλα σημεία του πλανήτη. Μολονότι πολλές φορές οι ψευτοαριστεροί, με αρχηγούς τους κνίτες του Περισσού, ξεκινούν μια μακρόσυρτη λίστα των μεταπολεμικών επεμβάσεων και εγκλημάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την Κορέα του 1950 και δώθε, συχνά -και προκειμένου να μοιάζουν πιο πειστικοί- μιλούν πολύ για σχετικά πιο πρόσφατες συγκρούσεις (ή παλιότερες που συνεχίζονται και στο σήμερα).

Αναφέρονται έτσι εκείνες σε Υεμένη και Παλαιστίνη, ενώ θυμούνται συχνά και τη «Γιουγκοσλαβία». Με τη λέξη αυτή δεν εννοούν την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία του 1945-1991, αλλά το σέρβικο έκτρωμα της «μικρής Γιουγκοσλαβίας», δηλαδή εκείνης των Σερβίας - Μαυροβουνίου (από την οποία οι Μαυροβούνιοι απέδρασαν αμέσως μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, το 2006) που βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 1999.

Η ψήφιση στην ελληνική Βουλή του πρωτοκόλλου ένταξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν σημαίνει την αυτόματη ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ σαν κανονικού μέλους με δικαίωμα ψήφου. Για να γίνει αυτό πρέπει το πρωτόκολλο ένταξης να ψηφιστεί στη συνέχεια από τα κοινοβούλια και των υπόλοιπων 28 χωρών του ΝΑΤΟ σε μια διαδικασία που εκτιμάται ότι θα διαρκέσει πάνω από ένα χρόνο. Ως τώρα η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που έχει εκφράσει αντιρρήσεις στη συμφωνία των Πρεσπών επειδή δεν αναγνωρίζει μακεδονική γλώσσα, αλλά έχει ωστόσο δώσει με το μόνιμο αντιπρόσωπό της στο ΝΑΤΟ μια πρώτη έγκριση στο πρωτόκολλο ένταξης είναι η Βουλγαρία. Επίσης η Αλβανία μπορεί να ασκήσει εκβιασμούς για την κοινοβουλευτική έγκριση του πρωτοκόλλου ζητώντας ανταλλάγματα στο μειονοτικό. Όμως από την ώρα που οι ίδιες οι δυο ενδιαφερόμενες χώρες, Ελλάδα και Δημ. της Μακεδονίας έχουν ψηφίσει τη συμφωνία κάθε τρίτη χώρα που θα πρόβαλε βέτο σε αυτήν θα δεχόταν μια τεράστια πολιτική πίεση από τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ και θα απομονωνόταν επικίνδυνα. Επίσης και μόνο η προσωρινή ένταξη της γειτονικής χώρας σημαίνει συμμετοχή της σε όλες τις εσωτερικές διαδικασίες του ΝΑΤΟ πράγμα που από μόνο του δυναμώνει τη θέση της σε αυτό καθώς και τις πιθανότητές της να γίνει πλήρες μέλος. Έτσι παρόλο που ένα τέτοιο βέτο για την πλήρη ένταξη δεν είναι αδύνατο να συμβεί από ένα κοινοβούλιο στα ταραγμένα Βαλκάνια είμαστε υποχρεωμένοι να βάλουμε για πρώτη φορά σε σοβαρή αμφισβήτηση τη βεβαιότητά που εκφράσαμε από την πρώτη στιγμή της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών ότι η γειτονική χώρα δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και γι αυτό προβλέπαμε ότι αφού ψήφισε τη συμφωνία η Μακεδονία δεν θα την ψήφιζε η Ελλάδα, τουλάχιστον δεν θα ψήφιζε το πρωτόκολλο.

Θα πρέπει να κατακάτσει πρώτα το δυνατό μελτέμι για να σταματήσουν οι εμπρηστές να το χρησιμοποιούν για να κατακάψουν τη χώρα ώστε να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα για το αν στοχεύουν μόνο στις ανεμογεννήτριες και τώρα και στα εργοστάσια  ή έχουν και βαθύτερες πολιτικές στοχεύσεις. Το σίγουρο είναι ότι την ευθύνη για τον όγκο των εμπρησμών τον έχει το πολιτικό διακομματικό μπλοκ που επιμένει στο να μην τιμωρεί τους εμπρηστές και να μην κινεί όλο τον κρατικό μηχανισμό και κυρίως όλο το λαό για να επιτηρεί τα δάση και να τους κυνηγάει αλλά και άμεσα  να ειδοποιεί για τις εστίες στα πρώτα τους βήματα.

Όσο όμως κι αν είναι φριχτό το να καίγεται η χώρα με ευθύνη των πολιτικών της

ηγεσιών είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε αυτή τη στιγμή και να δώσουμε έμφαση σε μια πολύ μεγαλύτερη φωτιά που ανάβουν αυτές οι ηγεσίες τις τελευταίες μέρες για να κάψουν όχι τη χώρα τους αλλά όλα τα Βαλκάνια και όλη την Ευρώπη: τη φωτιά του Κόσοβου και για την οποία χρησιμοποιούν σαν προσάναμμα την υπόθεση Μπελέρη.

Και ξαφνικά, από τα τέλη του 2017, ο Τραμπ έβαλε στο τραπέζι μια «νέα», στην πραγματικότητα πολύ παλιά, λύση για την οριστική «ειρήνευση» στα Βαλκάνια και ειδικότερα στο τρίγωνο Σερβία - Κόσοβο - Αλβανία: