γράφαμε ότι στην ΕΡΤ επιτέθηκε μια αγέλη λύκων με έναν ειδικό τρόπο με τον οποίο συχνά κυνηγάνε οι λύκοι. Αυτοί διαμοιράζονται σε δύο ομάδες, η μια ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση η κυβερνητική «ευρωπαϊκή», επιτίθεται στα θηράματα ολομέτωπα, ενώ μια άλλη, η αντιπολιτευτική «λαϊκή» τα πλευροκοπά, τρέχει δίπλα τους, και όταν εξαντλούνται τα τρώει.
Η ΟΑΚΚΕ δεν μπορούσε παρά να βρεθεί αμέσως στο πλευρό των θηραμάτων και να παλέψει ενάντια και στις δύο ομάδες των λύκων. Μερικοί φίλοι της ΟΑΚΚΕ δεν συνέλαβαν αυτήν την εικόνα στην ουσία της και παραξενεύτηκαν που η οργάνωση βρέθηκε μέσα στον περίβολο της ΕΡΤ για πρώτη φορά δίπλα στους λύκους-σοσιαλφασίστες (με τον όρο «σοσιαλφασισμό» εννοούμε: σοσιαλισμό στα λόγια και φασισμό στην πράξη), δηλαδή στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΜΕ, και στις ουρές τους δηλαδή στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ΕΠΑΜ, τους τροτσκο-ΜΛ, στους αναρχικούς κλπ.
Οι τρεις προκηρύξεις που μοίρασε η ΟΑΚΚΕ στο χώρο της ΕΡΤ (δύο 4σέλιδες και μία 2σέλιδη) και οι ζωντανές παρεμβάσεις με συντρόφους της σε συνελεύσεις των συμπαραστατών, αληθινών και ψεύτικων δεν αφήνουν καμιά παρεξήγηση σχετικά με το διαφορετικό πολιτικο-ιδεολογικό στρατόπεδο στο οποίο βρέθηκε η ΟΑΚΚΕ από εκείνο των άλλων πολιτικών δυνάμεων σε ηγετικό επίπεδο. Ωστόσο παραμένει ένα ερώτημα: Πως γίνεται και σήμερα υπάρχει μια τέτοια διάταξη δυνάμεων ώστε σε ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα να βρίσκεται η ΟΑΚΚΕ «δίπλα και απέναντι» και όχι «μακρυά και απέναντι» από τους σοσιαλφασίστες;
Άλλη μια φορά για τη νέα φάση στους αγώνες της κρατικής υπαλληλίας
Το καινούργιο βρίσκεται στη φάση που διανύουμε. Ήδη η ΟΑΚΚΕ είχε βρεθεί πάλι πολιτικά «δίπλα» στους σοσιαλφασίστες, στην περίπτωση της επιστράτευσης των απεργών του μετρό και κυρίως στην περίπτωση της επιστράτευσης των απεργών καθηγητών. Σε τι συνίσταται η νέα φάση το έχουμε εξηγήσει ξανά. Επί 35 χρόνια περίπου, δηλαδή από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και πέρα στην εξουσία, ο σοσιαλφασισμός διείσδυε στο παλιό κράτος και χρησιμοποιούσε την πελώρια υπαλληλία, την οποία διόγκωσε στο έπακρο, σαν εργαλείο οικονομικού σαμποτάζ, δηλαδή σαν εργαλείο για τη σπατάλη ενός πελώριου μέρους του παραγωγικού κεφάλαιου, σε μίζες και σε πεταμένες εργατοώρες. Επίσης χρησιμοποιούσε και ένα κομμάτι της για τη γραφειοκρατική παρεμπόδιση των παραγωγικών επενδύσεων. Από την άλλη χρησιμοποίησε τα κομμάτια της κρατικής υπαλληλίας που διέφθειρε και εξάρτησε περισσότερο για να κατασκευάσει μια νέα κρατικοδίαιτη κλεπτοκρατική αστική τάξη μεσαία ή μεγάλη ολιγαρχική, ανατολικού τύπου.
Σε όλη αυτή την περίοδο ο σοσιαλφασισμός πρωτοστατούσε και έσπρωχνε τη δημοσιο- υπαλληλία σε αντιδραστικά κινήματα, κινήματα ενάντια στην αξιολόγηση, κινήματα για αχρείαστες προσλήψεις, κινήματα μισθολογικά έξω από κάθε εργασιακή δραστηριότητα και έξω από κάθε ενότητα με την εργατική τάξη η οποία βασανιζόταν μέσα στη σκληρή δουλειά και την ανασφάλεια με πολύ χειρότερα μεροκάματα. Αυτά τα κινήματα σε ότι αφορούσε τη μορφή τους κρατούσαν το λαό σε ομηρία και αντάλλασσαν την ελευθερία του με αυξήσεις, ενώ σαν τέτοια δε ρωτούσαν ποτέ τη βάση της δημοσιοϋπαλληλίας αλλά την έσερναν όπου ήθελαν από τα καπελωμένα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Σε αυτά τα κινήματα η ΟΑΚΚΕ δεν συμμετείχε από το 1990 και πέρα και γι αυτό ποτέ δεν βρέθηκε μαζί με τους λύκους. Μόνο μια φορά βρέθηκε μαζί τους στα 2002 στις διαδηλώσεις ενάντια στη μείωση των συντάξεων από το Γιαννίτση και τότε βέβαια με το δικό της σκεπτικό και ανάλυση.
Αυτή την υπαλληλία και αυτές τις απεργίες τις έχει μισήσει ο λαός ιδιαίτερα η εργατική τάξη και εξαιτίας αυτών συμπαρατάσσεται με τους κυβερνητικούς φασίστες ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους που με το δίκιο τους και με την ψυχή τους αγωνίζονται τώρα για τη δημοκρατία και το ψωμί τους. Όμως ο αγώνας τους είναι προβοκαρισμένος από την προηγούμενη μακρυά περίοδο.
Αυτό που πολλοί άνθρωποι, συχνά καλοπροαίρετοι, δεν καταλαβαίνουν είναι ότι αυτή η περίοδος τελειώνει τώρα μπροστά στα μάτια μας επειδή ο σοσιαλφασισμός έγινε πολιτικά κυρίαρχος χάρη στη μεγάλη στρατηγική κρίση, που ο ίδιος την προκάλεσε και την παρόξυνε για να επιταχύνει το παραγωγικό σαμποτάζ και την καταστροφή όλων των ντόπιας και δυτικής ιδιοκτησίας σημαντικών παραγωγικών δυνάμεων. Έγινε τόσο κυρίαρχος ώστε τώρα παραδίδει ανεμπόδιστα στα αφεντικά του όλα τα παραγωγικά νευρικά γάγγλια της χώρας και τη μετατρέπει δραστήρια σε αποικία. Τώρα τα νέα μεγαλα νεο-αποικιοκρατικά αφεντικά δεν χρειάζονται αυτόν το υπερδιογκωμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό. Δεν τον χρειάζονται όχι μόνο γιατί τους κοστίζει ακριβά, αλλά δεν τον θέλουν κυρίως γιατί δεν είναι τόσο δουλικός και τόσο διεφθαρμένος -αποκλειστικά υπέρ τους διεφθαρμένος- όσο αρμόζει στο νέο ρόλο του. Πρέπει κοντολογής να είναι τόσο φτηνός και τόσο βουβός όσο είναι οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι εργαζόμενοι της ΚΟΣΚΟ και τόσο διαφθαρμένος όσο δεν ήταν ποτέ. Η βουβαμάρα, η ιδεολογική και συνδικαλιστική φίμωση και η γλοιώδης υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων στα νέα αφεντικά και τα τσιράκια τους είναι το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της νέας πολιτικής. Γιατί παρ όλα τα κακά της η δημόσια υπαλληλία δεν είχε ως τα σήμερα καταπιεστεί πολιτικά παρά μόνο μέσα από τους σοσσιαλφασίστες συνδικαλιστές και αυτό σε ορισμένους κλάδους (πχ εκπαίδευση), επίσης δεν είχε εκκαθαριστεί και δεν είχε απειληθεί πολιτικά με απόλυση από κανένα. Και δεν μπορούσε γιατί τα πολυπληθέστερα στρώματα της δημοσιοϋπαλληλίας είχαν επικαθήσει στο δημόσιο με τα αλλεπάλληλα κύματα διορισμών επί δεκαετίες από τα δύο κάπως δημοκρατικά αστικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ενώ αρκετοί νεώτεροι είχαν τοποθετηθεί από τους πολιτικά ουδέτερους μηχανισμούς του ΑΣΕΠ. Τα στρώματα αυτά διαφθάρηκαν και παρασιτοποιήθηκαν κυρίως από τη σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά με την κατάργηση κάθε αξιολόγησης και λογοδοσίας, και με την ενθάρρυνση κάθε ρεμούλας, διαφθοράς και τεμπελιάς. Όμως η γενική τους πολιτική κουλτούρα ήταν η μεταπολιτευτική δημοκρατική με την κατάλληλη βέβαια δόση εθνοσοβινιστικού δηλητήριου. Έτσι εξηγείται που η μεγάλη μάζα αυτής της υπαλληλίας έκανε και κάποιο έργο από πραγματική διάθεση, ειδικά σε τομείς με άμεση επαφή με το λαό: εκπαίδευση, υγεία κλπ.
Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων σ’ αυτή τη φάση δεν εξυπηρετούν μόνο και μάλιστα δεν εξυπηρετούν τόσο το στόχο της μείωσης των εξόδων αλλά το στόχο του εξαναγκασμού των υπαλλήλων σε σιωπή και σε συμμόρφωση. Είναι μέθοδος πολιτικής τρομοκράτησης μέσω επιλεκτικών εκκαθαρίσεων. Δεν είναι τυχαίο που τις πρώτες μεγάλης κλίμακας επιθέσεις στη δημοσιοϋπαλληλία τις ξεκίνησαν οι ρωσόδουλοι κυβερνητικοί από δύο ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους: 1. Από τη μέση εκπαίδευση όπου έκαναν προληπτική επιστράτευση στους απεργούς καθηγητές με προαναγγελία άμεσης απόλυσης σε περίπτωση μη συμμόρφωσης (ενώ σε λίγο έρχονται αναγκαστικές μεταθέσεις παλιότερων και από κοντά περιμένει να τους «αποκεφαλίσει» ένα νέος κώδικας δεοντολογίας) και 2. στο κατ’ εξοχήν όπλο της επίσημης κρατικής προπαγάνδας την ΕΡΤ, όπου οι δημοσιογράφοι έχουν στην κύρια πλευρά αστοδημοκρατική ευρωπαϊκού τύπου κατατομή. Η πλευρά της ωμής φασιστικής πολιτικής δεν φάνηκε ακόμα καθαρά με τους καθηγητές αλλά φάνηκε με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Και φάνηκε καθαρότερα στο εξωτερικό όπου οι ευρωπαίοι αστοδημοκράτες με επικεφαλής την EBU, την ένωση των κρατικών καναλιών, και άλλες δημοσιογραφικές οργανώσεις και ηγετικά πολιτικά στελέχη, καταδίκασαν με χαρακτηριστικό δημοκρατικό αντανακλαστικό το κλείσιμο σαν αυτό που ήταν στην ουσία του: μια πράξη φασιστικής λογοκρισίας. Εδώ οι υποτιθέμενοι αστοφιλελεύθεροι πρωτοστατούν σε κραυγές υπέρ αυτής της λογοκρισίας στο όνομα της κλασσικής τους πάλης ενάντια στο «μεγάλο σπάταλο κράτος». Όμως τώρα παρόλο που το κράτος έχει φτωχύνει στο έπακρο τους υπαλλήλους του, αυτοί θέλουν παραπέρα ανθρωποθυσίες. Στην πραγματικότητα αποδείχτηκε πως πάνω απ’ όλα μισούν το προλεταριάτο, και όπως το θέλουν υπόδουλο στην κάθε ΚΟΣΚΟ θυμώνουν που δεν βρίσκεται στην ίδια θέση ακριβώς και η μισοπρολεταριακή δημοσιο-υπαλληλία. Η πολιτική δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία δεν τους νοιάζει καθόλου, πράγμα που αποδεικνύεται από την ευκολία με την οποία προσχώρησαν στη φιλοναζιστική θεωρία του Σαμαρά ότι η Χρ. Αυγή είναι απλά ένα άκρο, (την ώρα που οι ναζί είναι έξω από κάθε άκρο πολιτικής και κάθε πολιτισμού), οπότε σαν τέτοια τη θέλουν νόμιμη και αποδεκτή στην αστική δημοκρατία όπως κάθε άλλο άκρο, επαναστατικό ή αντεπαναστατικό. Το δίχως άλλο είναι πάντα παρούσα σε πολλούς από αυτούς οι ειδικές ταξικές τους αναμνήσεις, όπου σαν αντικομμουνιστές ήταν πάντα πολύ πιο κοντά στους ναζί –ταγματασφαλίτες, παρά στην όποια επαναστατική και αντιιμπεριαλιστική δημοκρατία.
Η πάλη ενάντια στο σοσιαλφασισμό στη νέα φάση
Σ’ αυτή λοιπόν τη νέα περίοδο η ΟΑΚΚΕ δε θα μπορούσε παρά να είναι μπροστά στον αγώνα ενάντια στον εκφασισμό του κράτους και στην εξαθλίωση των δημοσίων υπαλλήλων. Και θα είναι όχι μόνο ενάντια στους κυβερνητικούς φασίστες που διεξάγουν τα πογκρόμ αλλά και ενάντια στους σοσιαλφασίστες που έχουν ένα νέο ρόλο: να μπαίνουν μέσα στα νέα δημοκρατικά και ταξικά κινήματα και να τα υπονομεύουν και να τα οδηγούν στην ήττα και κυρίως να νέμονται τη λεία που θα είναι συνέπεια αυτής της ήττας. Δηλαδή ξανακάνουν τώρα τη δουλειά υπονόμευσης της αντιφασιστικής και αντιιμπεραλιστικής πάλης που κάνανε επί χούντας και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, πριν περάσουν στους τριαντάχρονους «ταξικούς αγώνες» υπέρ του παραγωγικού σαμποτάζ, της διαφθοράς, της πάχυνσης της νέας κρατικο-ολιγαρχίας και πάνω απ όλα υπέρ της υποδούλωσης στο νεοναζιστικό ρωσοκινέζικο άξονα.
Τώρα πια αυτοί δεν θα είναι υπερεπαναστάτες που θα κηρύσσουν αγώνες ερήμην των ίδιων των εργαζομένων και εναντίον του λαού, αλλά θα είναι ξανά οι πουλημένοι εργατοπατέρες που πνίγουν λαικούς αγώνες. Έτσι θα συναντιούνται από δω και μπρος οι επαναστάτες και οι συνεπείς δημοκράτες με τους σοσιαλφασίστες ξανά στους αληθινούς αγώνες στην πάλη για το μεγάλο ξεκαθάρισμα: ποια είναι η αληθινή και ποια η ψεύτικη κόκκινη σημαία. Και σε τέτοιες περιστάσεις η βασική δουλειά των πρώτων είναι ήρεμα, υπομονετικά και μέσα από την ίδια την πείρα των εργαζομένων και όλου του δημοκρατικού λαού να αποκαλύπτουν το αληθινό ρόλο και τους σκοπούς των δεύτερων. «Μέσα από την πείρα» σημαίνει ότι πρέπει να αποκαλύπτεται ο εχθρός με τη μέθοδο της κριτικής βήμα-βήμα πατώντας στα γεγονότα του ίδιου του αγώνα. Αυτό λέγεται «χορεύοντας με τους λύκους». Σημειώνουμε εδώ ότι στους λύκους δεν μετράμε τους αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους που βρίσκονται στη βάση των ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους.
Γι αυτό βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή στο Μέγαρο της ΕΡΤ, δίπλα στους εργαζόμενους και υποχρεωτικά δίπλα στους σοσιαλφασίστες που παρίσταναν τον συμπαραστάτη. Ακόμα και αν αυτοί ήταν λίγοι και εμείς πολλοί πάλι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική: Να αποκαλύψουμε μέσα από την πράξη ότι αυτοί δεν είναι πραγματικοί συμπαραστάτες και να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους να αποφύγουν τις θανάσιμες παγίδες που αυτοί βάζουν στο δρόμο τους.
Αυτό δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα. Και τούτο όχι τόσο λόγω των συντριπτικών σε βάρος μας οργανωτικών συσχετισμών, αλλά γιατί οι πολιτικές ιδέες των ίδιων των εργαζόμενων με τις οποίες πρέπει να αντισταθούν στο κεραυνοβόλο χτύπημα του εξωτερικού εχθρού, που λέγεται κυβέρνηση Σαμαρά, δεν μπορούν εύκολα να βγουν έξω από το πλαίσιο των πολιτικών ιδεών του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή των δήθεν συμπαραστατών ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ και της ουράς τους. Γιατί αυτές είναι στην ουσία ακόμα οι κυρίαρχες πολιτικές ιδέες της κοινωνίας. Δηλαδή είναι πολύ δύσκολο να γίνει δεκτή απ’ την αρχή από τους εργαζόμενους μια πολιτική πλατφόρμα αντίστασης στην φίμωση και τις απολύσεις που να είναι αντίθετη στην παλτφόρμα των ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ, και που μόνη αυτή θα μπορούσε να είναι νικηφόρα. Αυτή την πλατφόρμα αντίστασης προτείνει η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή με τις αναρτήσεις της στην ιστοσελίδα της, τις προκηρύξεις της επι τόπου και τις ζωντανές παρεμβάσεις της σε κάποιες εκδηλώσεις συμπαράστασης.
Ο πυρήνας της πλατφόρμας του σοσιαλφασισμού στην ΕΡΤ και η θέση της ΟΑΚΚΕ
Ποιός είναι ο πυρήνας της πλατφόρμας των «συμπαραστατών», δηλαδή της ηγεσίας των ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ; Είναι ότι ο βασικός στόχος του κλεισίματος της ΕΡΤ είναι οικονομικός, δηλαδή ότι η κυβέρνηση ήθελε να μειώσει τον όγκο των μισθών και γενικά τα έξοδα της ΕΡΤ και γι αυτό κυρίως την έκλεισε, με στόχο να τον δώσει σε ιδιώτες. Αυτό ακριβώς ισχυρίζεται και η κυβέρνηση. Και το ισχυρίζεται και προς το λαό και προς τους πιστωτές. Η διαφορά της κυβέρνησης με τους «συμπαραστάτες» είναι ότι η πρώτη αποδέχεται αυτόν τον στόχο και οι «συμπαραστάτες» όχι. Έτσι όμως ο αγώνας χαντακώνεται γιατί η υποστήριξη του άνεργου λαού στην μονιμότητα της κρατικής υπαλληλίας είναι σήμερα ελάχιστος για τους λόγους που εξηγήσαμε. Το κίνημα άλλωστε που υπήρξε υπέρ της ΕΡΤ ειδικά τις πρώτες μέρες ήταν πολύ πλατύ επειδή υπήρξε η εξαφάνιση, η φίμωση, η πολιτική βία εναντίον της ΕΡΤ και αυτό ήταν που έκανε και τις ωμές, απότομες, ντεφάκτο απολύσεις τερατώδεις. Ήταν η πολιτική κτηνωδία σε όλα τα επίπεδα που ανησύχησε και ξεσήκωσε τις δημοκρατικές μάζες. Ήταν αυτό, που όπως είπαμε ξεσήκωσε κυρίως τη δημοκρατία στην Ευρώπη η οποία έδωσε και ακόμα δίνει το πιο σκληρό πολιτικό χτύπημα στην κυβέρνηση αλλά και μια μεγάλη ηθική συμπαράσταση και μια υλική συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ, καθώς παρέχει παγκόσμιες συχνότητες αναμετάδοσης στις εκπομπές της. Είναι ασύλληπτο πόσο λυσσαλέα πάλη δώσανε από την πρώστη στιγμή οι ΣΥΡΙΖΑ και Σία, τα συνδικαλιστικά τους όργανα και τα κινήματα τους μέσα στην ΕΡΤ για να κάνουν τους εργαζόμενους να υποβιβάσουν σταδιακά τη δημοκρατική πλευρά της φίμωσης και λογοκρισίας και να σηκώσουν σιγά σιγά και να κάνουν πρώτη την πλευρά των απολύσεων της ΕΡΤ σαν οικονομικού φαινομένου . Είναι γεγονός ότι κάθε απόλυση στο δημόσιο και παντού αλλού είναι σήμερα ζωτική για όλη την τάξη γιατί γίνεται μέσα στο δολοφονικό ψύχος της πελώριας ανεργίας. Όμως στην περίπτωση της ΕΡΤ με τον ισχυρισμό περί κύρια οικονομικών απολύσεων έχουμε συνειδητή κάλυψη του ύψιστου ταξικού εχθρού που είναι ο φασισμός . Κυρίως όμως οι οικονομικές απολύσεις χρησιμοποιούνται για την υπόδειξη σαν κύριου εχθρού μιας δύναμης που στην προκειμένη περίπτωση είναι φιλική στον αγώνα. Αυτό που κάνουν δηλαδή είναι ότι ταυτίζουν με τις απολύσεις στην ΕΡΤ τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και όλες αυτές τις αποδίδουν βασικά στην Ευρώπη και όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ που σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς διεξάγει. Έτσι την ώρα που ανεβαίνει η ναζιστική ρωσόδουλη Χρ. Αυγή και οι ρώσοι και κινέζοι φασίστες αγοράζουν τζάμπα στη χώρα και την ώρα που μόνο από την Ευρώπη έρχεται αληθινή συμπαράσταση στον αγώνα της ΕΡΤ, αυτοί θέλουν σώνει και καλά να επιβάλουν στους εργαζόμενους, τον δικό τους κύριο εχθρό και μελλοντικό θύμα του νεοναζιστικού ρωσοκινεζικού άξονα, δηλαδή την Ευρώπη.
Έτσι φτάσανε στο σημείο να κατεβάσουν το πανώ, μέσω των ανθρώπων τους στην ΕΡΤ, που είχαν κρεμάσει οι εργαζόμενοι τις πρώτες μέρες και δέσποζε στην πρόσοψη του κτιρίου της Αγ. Παρασκευής, το οποίο έγραφε: THANK YOU EUROPE. Αυτό το πανώ έπρεπε προφανώς να πεθάνει, όπως και μερικά σποτάκια στο ζωντανό πρόγραμμα της ΕΡΤ που έγραφαν επίσης THANK YOU EUROPE, γιατί αν οι εργαζόμενοι έδιναν μεγάλο βάρος στο να ξεσηκώσουν τη δημοκρατική συμπαράσταση στο εξωτερικό, και να κάνουν διεθνείς εκπομπές ο αγώνας θα αποκτούσε πελώρια πολιτικά και υλικά ερείσματα. Χάρη και μόνο στις προσπάθειες της ΕΒU και της υπόλοιπης διεθνούς συμπαράστασης η ΕΡΤ απόχτησε ένα κοινό με το απίστευτο νούμερο των 3 εκατομμυρίων τηλεθεατών. Επίσης από εσωτερική πολιτική άποψη αυτό το πανώ ήταν η απόλυτη ακύρωση μιας δουλειάς 40 χρόνων του κνιτισμού, που πάει να πείσει το λαό ότι η Ευρώπη και όχι οι ρωσοκινέζοι ναζί είναι το κέντρο του παγκόσμιου κακού, οπότε και του κλεισίματος και των απολύσεων της ΕΡΤ. Οι σύντροφοί μας καταγγείλαν σε ανοιχτή συζήτηση στο χώρο της ΕΡΤ αυτό το κατέβασμα για να πάρουν την απάντηση ότι «δεν ξέρουν ποιος το κατέβασε».
Το χειρότερο που έκαναν οι «συμπαραστάτες» είναι ότι προσπάθησαν, και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα κατάφεραν σε αρκετό βαθμό, να περάσουν τη θέση ότι η πολιτική γραμμή των ειδήσεων ήταν μια αντιδραστική φιλοτρόικα γραμμή, και έβαλαν σαν ένα στόχο τους να διώξουν την παρουσιάστρια των ειδήσεων που ήταν η Στάη. Η θέση αυτή ήταν στην κατεύθυνση της φίμωσης «απ’ τα αριστερά». Αυτή ήταν η λογική της «νέας ΕΡΤ του λαού» που οι συνασπισμαίοι προσπάθησαν να πετύχουν σε συνεργασία και με κάποιους αναρχικούς σε Συνελεύσεις, που διοργανώθηκαν στο προαύλιο και στις οποίες οι Συριζαίοι παίξαν ρόλο αυτοδιορισμένου συντονιστή. Εκεί αυτοί έβαλαν το ζήτημα της «συνδιαμόρφωσης» του προγράμματος της ΕΡΤ και από τους εργαζόμενους και από τους συμπαραστάτες! Οι σύντροφόι μας κατήγγειλλαν αυτή τη γραμμή λέγοντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει οτιδήποτε στους εργαζόμενους. Μόνο μπορεί να τους προτείνει. Η θέση αυτή είχε σημαντική απήχηση στις συνελεύσεις.
Γενικά σ’ αυτή την τακτική της άλωσης από τα μέσα απάντησε η ΟΑΚΚΕ με τις ανακοινώσεις και προκηρύξεις της. (Δες σχετικές δημοσιεύσεις σε αυτό το φύλλο της Νεας Ανατολής) Το ίδιο απάντησε και στο άλλο μεγάλο χτύπημα που έδωσαν οι ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΜΕ μέσω της ΠΟΣΠΕΡΤ (Δευτεροβάθμιο όργανο των εργαζομένων της ΕΡΤ που σε όλα τα βασικά έχει τις συριζέικες θέσεις).
Αναφερόμαστε στην προσφυγή της ΠΟΣΠΕΡΤ στο ΣτΕ, το οποίο έβγαλε μια άθλια απόφαση που στην ουσία της επικύρωνε το φασιστικό κλείσιμο και φίμωση της ΕΡΤ . Αυτή την απόφαση, πιασμένοι από ένα εσκεμμένα διφορούμενο δευτερεύον σημείο της, η ΠΟΣΠΕΡΤ και ο ΣΥΡΙΖΑ την ερμήνευσαν σα νίκη των εργαζομένων. Αυτό αποπροσανατόλισε και καθησύχασε και τους εργαζόμενους και το χειρότερο απονεύρωσε τη διεθνή συμπαράσταση γιατί έδειχνε σαν ο αγώνας να έβαινε προς τη νίκη. Αρχικά είδαμε την πολύ καλή ανακοίνωση του συντονιστικού των δημοσιογράφων που δημιουργήθηκε εκείνες τις ώρες η οποία καταδίκαζε την απόφαση του ΣΤΕ κόντρα στη γραμμή της ΠΟΣΠΕΡΤ. Μετά από αυτήν την απάτη άρχισε ταυτόχρονα το άδειασμα του χώρου από τους στρατούς συμπαράστασης, ενώ άρχισαν οι ανοιχτές συζητήσεις με τα μικρόφωνα να τα ελέγχουν οι άνθρωποι των «κινημάτων» των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ χωρίς να δίνεται χρόνος για τοποθετήσεις στους παριστάμενους, παρά μόνο για ερωτήσεις. Λίγες μέρες μετά το ίδιο συντονιστικό των δημοσιογράφων εμφανίστηκε με νέα γραμμή, που στην ουσία της αποδέχεται την αναδιάρθρωση εν λειτουργία , δηλαδή τι απολύσεις από την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών χωρίς να βάζει τον πιο βασικό πολιτικό όρο ενός αγώνα φιμωμένων και απολυμένων δημοσιογράφων που είναι η επαναφορά χωρίς όρους του σήματος και όλων ανεξαίρετα των απολυμένων στη δουλειά τους.
Στο μεταξύ όσο περνάνε οι μέρες η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ περνάει στα μικρόφωνα που ακούγονται από το κτίριο και η ΠΟΣΠΕΡΤ βγαίνει όλο και πιο μπροστά σαν οργανωτής των πάντων. Η πρόθεσή τους είναι να κάνουν την ΕΡΤ κέντρο του σοσιαλφασιστικού αντι-ευρωπαικού μετώπου. Δηλαδή να καλούν εκεί όλα τα εργοστάσια που βοήθησαν οι κνίτες και οι συριζαίοι να κλείσουν, φωνάζοντας ότι δεν φταίει η κυβέρνηση του σαμποτάζ, δηλαδή του πιο ακριβού φυσικού αέριου, πετρελαίου και ηλεκτρικού και φορολογίας στον κόσμο, του πιο στραγγαλισμένου τραπεζικού δανεισμού, της απόλυτης καταστροφής της εσωτερικής ζήτησης και των πιο διαλυμένων εξαγωγικών οργανισμών, αλλά φταίνε οι ίδιοι οι χρεωκοπημένοι βιομήχανοι καπιταλιστές, και ότι ο καλύτερος τρόπος να κερδίσουν οι εργάτες το δίκιο τους είναι να μην δεχτούν καμιά απόλυση και να απεργούν μέχρι θανάτου χωρίς να νοιάζονται να τσακίσουν το σαμποτάζ. Θέλουν χαρακτηριστικά να κάνουν την ΕΡΤ μετερίζι των σαμποταριστών και τραμπούκων της Ιερισσού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σοσιαλφασίστες μετατρέπουν τους καταραμένους που υποτίθεται θέλουν να βοηθήσουν στα πρώτα τους θύματα. Και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι θα πετύχουν να κάνουν το ίδιο με τους 2.500 φιμωμένους και σφαγιασμένους της ΕΡΤ. Εμείς με όλες μας τις δυνάμεις θα προσπαθήσουμε αυτό να το εμποδίσουμε διαφωτίζοντας τους εργαζόμενους της ΕΡΤ και όλο το λαό. Είναι ένας δύσκολος δρόμος αλλά υποχρεωτικός. Αυτοί και τα αφεντικά τους πάνε να μετατρέψουν την ΕΡΤ σε κέντρο της πολιτικής αντίδρασης, όπως έχουν μάθει τόσο καλά να κάνουν εδώ και 60 χρόνια σε όλα τα επαναστατικά και δημοκρατικά κόμματα και κινήματα της γης. Δεν μπορούν όμως μέσα στην ΕΡΤ να σβήσουν με τα κούφια στερεότυπά τους τη φλόγα του δίκιου, της δημοκρατίας και της ανάπτυξης και αυτή μοιραία θα αντιπαλεύει ένα τέτοιο θανάσιμο εναγκαλισμό και μια τέτοια προβοκάτσια. Αναγκαστικά η ΕΡΤ θα είναι και ένα κέντρο διαφωτισμού, όσο και να το σκεπάζουν με τα ψέμματα και τις παράτες τους. Άλλωστε και η μεγάλη δημοκρατική μάζα δεν δέχεται εύκολα την κούφια και τυχοδιωκτική φρασεολογία της ψευτοαριστεράς στα εργασιακά ζητήματα. Αυτή έχει κλείσει πολλές επιχειρήσεις για να τους εμπιστευτούν τόσο πολύ 2.500 αρκετά ενημερωμένοι άνθρωποι.
Ο αγώνας θα είναι μακρύς γιατί κατά τη γνώμη μας κρίνονται πάρα πολλά σ’ αυτόν. Γι αυτό καλούμε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων στην ΕΡΤ παλεύοντας τη δημοκρατική, αναπτυξιακή και πραγματικά ταξική γραμμή διεξόδου και νίκης γι αυτούς, γραμμή που σήμερα με συνεπή και ολοκληρωμένο τρόπο προωθεί η ΟΑΚΚΕ.
Αθήνα 27/6/2013
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 488 της Νέας Ανατολής