Οι καγκεμπίτες έπεισαν έτσι αυτό τον λαό, τον ίδιο που σχετικά πρόσφατα ιστορικά ηγήθηκε της πρώτης επιτυχημένης επανάστασης δούλων στην ιστορία (1917) ότι η άθλια ζωή εκατομμυρίων Ρώσων, τόσο σε επίπεδο οικονομικής φτώχειας όσο και σε επίπεδο κοινωνικής αποκτήνωσης, οφείλεται σε κάποιου είδους “ιστορική ταπείνωση της αιώνιας Ρωσίας” από τη “δολοπλόκα” και οικονομικά κυρίαρχη Δύση. Ονόμασαν μάλιστα αυτή την κολοσσιαία φασιστικοποίηση σε πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό επίπεδο ως μια “περήφανη αντίσταση της μεγάλης Ρωσίας στα παρακμιακά φιλελεύθερα δυτικά ήθη”. Αυτό το αίσχος φυσικά δεν οφείλεται στην κύρια πλευρά σε καμία Δύση (αν και αυτή από οικονομιστική αντικομμουνιστική τύφλα το στήριξε για χρόνια), αλλά ακριβώς σε αυτήν την ίδια σοσιαλιμπεριαλιστική, καθεστωτική ολιγαρχική κλίκα, από την εποχή Χρουστσόφ μέχρι και την τωρινή του Πούτιν, είτε με “σοβιετική” είτε με ανοιχτά μεγαλορώσικη φορεσιά.
Ο Ναβάλνι δεν αμφισβητούσε μέχρι το τέλος του παρά μόνο σε δευτερεύουσες πλευρές το συγκεκριμένο γκεμπελικό αφήγημα και επικεντρωνόταν περισσότερο σε μονάχα ένα μέρος της διαφθοράς και της ωμής κλεψιάς του στενού ηγετικού πυρήνα του πουτινισμού. Είχε παίξει μάλιστα αντιδραστικό και διασπαστικό ρόλο, χτυπώντας και τελικά διευκολύνοντας τον Πούτιν να διαλύσει το αστοφιλελεύθερο και πραγματικά δημοκρατικό ρεύμα των Κασπάροφ - Νεμτσόφ μέσα στην αντιπουτινική αντιπολίτευση. Σε κάποιες πλευρές είχε κινηθεί ακόμη και δεξιότερα από τον “καθαυτό” πουτινισμό, με την αντιμουσουλμανική, “λευκή μεγαλορώσικη” σωβινιστική γραμμή του στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Γι αυτό εμείς από την πλευρά μας κατα καιρούς δεν αποκλείαμε το ενδεχόμενο να αποτελέσει κάποια στιγμή μια εναλλακτική της ΚαΓκεΜπίτικης στρατηγικής αν αυτή θα χρειαζόταν μια νέα δημοκρατικοφανή προσποίηση για να διασπαστεί η Δύση.
Αποδείχτηκε τελικά ότι η πολιτική γραμμή του Ναβάλνυ δεν ταίριαζε στο πλατύ μέτωπο που θέλει να συμπήξει ο Πούτιν και η Κίνα με τον Γ’ Κόσμο, εκείνο της “ιστορικής εκδίκησης κατά των λευκών αποικιοκρατών”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πούτιν έδωσε το φωτογραφικό “θρίαμβο” της κατάληψης της ηρωικά αντιστεκόμενης ουκρανικής Μαριόπουλης στους ρωσόδουλους ισλαμοναζί, δηλαδή στους Τσετσένους εθνοπροδότες και ταγματασφαλίτες του Καντίροφ και όχι σε κάποια κυρίως μεγαλορώσικα στρατεύματα.
Η δολοφονία αυτή, λοιπόν, έχει περισσότερο να κάνει με το πλήρες πέρασμα της Ρωσίας (και στη μορφή, γιατί στην ουσία το άλμα έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια) σε καθεστώς ναζιστικής Γερμανίας στο τετράγωνο, δηλαδή σε καθεστώς πλήρους τρομοκρατικής δικτατορίας για να πραγματοποιηθεί η πολεμική εθνική ομογενοποίηση, που απαιτείται στο πλαίσιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος από πολλές πλευρές έχει ήδη ξεκινήσει. Μια ναζιστικού τύπου ομογενοποίηση στην οποία πια δεν επιτρέπονται εκδηλώσεις διαφορών σε επιμέρους ζητήματα πολιτικής, δεν επιτρέπεται καμία απολύτως ηθική και πολιτική αμφισβήτηση του φύρερ Πούτιν και του κύκλου του, τελικά καμία εσωτερική περίσπαση και προσωπικά φέουδα (έτσι εξηγείται και η φυλάκιση του ναζιστή Γκίρκιν - Στρελκόφ, αλλά και η πιθανή - αν δεν πρόκειται για θεατρική παράσταση του καθεστώτος - εκτέλεση Πριγκόζιν). Γι’ αυτό και το καθεστώς Πούτιν δεν κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να αποδώσει τον θάνατο του Ναβάλνυ σε φυσικά αίτια, όπως πολύ άνευρα δήλωσε αρχικά. Με τη δημοσιοποίηση του βίντεο στο οποίο ο Ναβάλνι εμφανίζεται μία μέρα πριν το θάνατό του υγιής να αστειεύεται με δικαστές σε τηλεδιάσκεψη από τη φυλακή όπου κρατούνταν, το Κρεμλίνο στην ουσία επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για δολοφονία, για την οποία σχεδόν οριακά κομπάζει.
Το εσωτερικό δηλαδή μέτωπο του πουτινισμού πρέπει να είναι αρραγές, ώστε η συμμαχία με την Κίνα (που επίσης παίρνει μέτρα ολοκλήρωσης της ναζιστικού τύπου δικτατορίας της κλίκας του Σι μέσα στο “Κ”Κ Κίνας και ευρύτερα στη χώρα) και με το κομμάτι εκείνο του λεγόμενου “Παγκόσμιου Νότου” * που ταλαντεύεται προς το να τους ακολουθήσει (οι νέες χώρες του μονοπωλιακού καπιταλισμού που αναδύονται μέσα από τον Γ’ Κόσμο και οι μικρότερες, μη ιμπεριαλιστικές χώρες σε Ασία, Λατινική Αμερική, Αφρική) να εφορμήσει όταν η ώρα κριθεί κατάλληλη από τους Πούτιν και Σι για να αποπειραθεί να σαρώσει Ευρώπη, Ιαπωνία, Νότια Κορέα και Αυστραλία, στην πιο μεγάλη απόπειρα αναδιανομής του κόσμου που θα έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία. Αυτή η ώρα φαίνεται πως δεν αργεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι η δολοφονία Ναβάλνι έρχεται ακριβώς τη στιγμή που ο ναζί πράκτορας του Κρεμλίνου, Τραμπ, που διεκδικεί με μεγάλες πιθανότητες να ανακαταλάβει την προεδρία των ΗΠΑ από το Γενάρη του 2025 (οι εκλογές θα διεξαχθούν αρχές Νοεμβρίου), δηλώνει ανοιχτά ότι το NATO πρακτικά έχει τελειώσει και ότι η πόρτα για τον Πούτιν, αν θελήσει να χτυπήσει στρατιωτικά την Ευρώπη, είναι ορθάνοιχτη, αφού ο ίδιος ως Αμερικανός πρόεδρος θα εξασφαλίσει ότι οι ΗΠΑ δεν θα κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να την υπερασπιστούν στρατιωτικά. Την ίδια ώρα, ένα “υπνωτισμένο” από τον πολιτικό τρόμο μπροστά στο φασιστικό εσωκομματικό ρεύμα Τραμπ Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μπλοκάρει στο Κογκρέσο κάθε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ουκρανία, ανοίγοντας πια το δρόμο στη Ρωσία για προέλαση στο πολεμικό της μέτωπο, παρά την ηρωική και άξια κάθε θαυμασμού αντιναζιστική, πατριωτική αντίσταση των Ουκρανών. Τελευταίο επεισόδιο αυτού του δράματος είναι η πτώση της Αβντίιβκα στην περιφέρεια του Ντονέτσκ, σε μεγάλο βαθμό λόγω έλλειψης πυρομαχικών για όπλα μεγάλου βεληνεκούς, σαν αποτέλεσμα της διακοπής της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας.
Ο Πούτιν, με δυο λόγια, έχει περάσει πια από τη φάση του να προσποιείται η Ρωσία τη μεσαίου τύπου δύναμη (έτσι άλλωστε τον αντιμετώπιζαν για χρόνια οι δυτικοί οικονομιστές μονοπωλιστές, που κοιτούσαν ηλιθιωδώς μονάχα διαγράμματα ΑΕΠ και όχι τον πελώριο πλούτο της σε πρώτες ύλες, την παγκόσμια διπλωματική της ισχύ και τη στρατιωτική της τεχνολογία) όπως έκανε για χρόνια για να μην τρομάζει κυρίως τα μελλοντικά της θύματα αλλά και τις ενδιάμεσες δυνάμεις που θέλει να σύρει ξωπίσω του και δείχνει πια, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τη φασιστική ωμότητα που νιώθει ότι απαιτείται για να συγκροτήσει το μέτωπο των υποτιθέμενων “νικητών” επί της ευρισκόμενης σε πολιτικό εμφύλιο Αμερικής και - κυρίως - επί των δημοκρατικών χωρών του Β’ Κόσμου.
Στο χέρι λαών, εθνών και κρατών είναι να του ματαιώσουν τα φαραωνικά, χιτλερικά ηγεμονικά του σχέδια που περνούν υποχρεωτικά μέσα από ποταμούς αίματος.
Υ.Γ. Αξίζει ένα σχόλιο η αντίδραση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, ίσως του πιο ρωσόδουλου, αλλά σίγουρα του πιο γλοιώδους στον κόσμο, με την έννοια ότι θέλει πάντα να καλύπτει τη ρωσοδουλία του κάτω από δυτικοφανή φορεσιά. Στις δηλώσεις των Σακελλαροπούλου, Μητσοτάκη, Δένδια, Ανδρουλάκη, Γ. Παπανδρέου, Κασσελάκη, δεν υπάρχει πουθενά ονομαστική αναφορά στον Πούτιν ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας, ούτε φυσικά καμία αναφορά στον αγώνα της Ουκρανίας, την οποία ματώνει, βιάζει και σκοτώνει ο ίδιος αυτός δολοφόνος. Κάνουν όλοι τους αόριστα λόγο για ένα “αυταρχικό καθεστώς”, που ποτέ δε το ονοματίζουν, ίσα για να καλύπτονται απέναντι στις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον. Πρόκειται για το ίδιο ρωσόδουλο ελληνικό πολιτικό καθεστώς που εξαφάνισε το κοσμοϊστορικό γεγονός της ρωσικής ναζιστικής εισβολής στην Ουκρανία από τα τραπέζια του προεκλογικού διαλόγου των διπλών εκλογών του Μαΐου και Ιουνίου του 2023. Άφησαν έτσι μόνο του και χωρίς αντίλογο - εκτός της προλεταριακής ΟΑΚΚΕ - ίσως το πιο πιστό σκυλί του Κρεμλίνου στον κόσμο, το ψευτοΚΚΕ του Κουτσούμπα, να συκοφαντεί ύπουλα ως “αμερικανοκίνητη” και τελικά ως αντιδραστική την ηρωική, πατριωτική και αντιιμπεριαλιστική αντίσταση του ουκρανικού λαού.
*Στον αληθινό “Παγκόσμιο Νότο” δεν περιλαμβάνονται πάντως παρόλο που διαρκώς το ισχυρίζονται, η ίδια η Ρωσία και η Κίνα, οι δύο ιμπεριαλιστικοί γίγαντες που αποτελούν απλά τον Νέο Χιτλερικό Άξονα.