Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Η επίθεση στην Ουκρανία είναι η αρχή της επίθεσης των νέων Χίτλερ στην πλούσια αλλά διασπασμένη και μισο-άοπλη Ευρώπη και ο αριστερός κόσμος πρέπει να αντισταθεί στη δολοφονική θεωρία ότι στο όνομα του κινδύνου από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που βοηθάει την Ουκρανία, πρέπει η αριστερά να πάει με τη Ρωσία.
Το πόσο εγκληματικά λαθεμένο είναι αυτό αποδεικνύεται από την ανομολόγητη ενότητα των ναζί του Κασιδιάρη και των ακροδεξιών της Νίκης με τα επίσης ρωσόφιλα κόμματα της ψευτοαριστεράς στο ότι από κοινού καταγγέλλουν τη βιαζόμενη Ουκρανία και αντικειμενικά υποστηρίζουν έτσι τη Ρωσία. Είναι εξ αιτίας αυτής της ανομολόγητης στρατηγικής ενότητας που ποτέ η ψευτοαριστερά δεν ήθελε να βγουν εκτός νόμου οι ναζί-κασιδιαραίοι, και έτσι να μπορούν όντας στη φυλακή να μιλάνε να οργανώνονται, να διαδηλώνουνε, ή να κατεβαίνουν με άλλα ονόματα στις εκλογές. Αυτή η ανοχή θα τους επιτρέψει σε λίγο χάρη στις μικρές ποινές για τις οποίες φρόντισε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγουν από τη φυλακή σαν ήρωες όπως βγήκε ο Χίτλερ από τις φυλακές της γερμανικής δημοκρατίας. Άλλωστε ήταν ένα ολόκληρο καθεστώς που τους επέτρεψε να επιτίθενται ατιμώρητα επί δεκαετίες σαν λύκοι κάτω απ’ τα μάτια των αστυνομικών και της δικαιοσύνης και να ματώνουν χιλιάδες μετανάστες και δημοκράτες μέχρι ν αρχίσουν να τους σκοτώνουν στις γειτονιές. Μόνο η ΟΑΚΚΕ απαιτούσε και απαιτεί οι ναζί να είναι απολύτως εκτός νόμου.
Επίσης πάντα καταγγέλλαμε ότι κάτω από την ομπρέλα του πουτινισμού εμφανίζεται μια άλλη μορφή του φασισμού αλλά σαν αριστερή ή αναρχική. Αυτή ασκεί βία στο όνομα του προλεταριάτου σε βάρος των αστών ή όσων κατηγορεί ότι συνεργάζονται μαζί τους, δηλαδή χτίζει καθηγητές στα γραφεία τους, η δέρνει φοιτητές ή συνδικαλιστές, η απειλεί δημοσιογράφους. Αλλά οι λαοί δεν ασκούν πολιτική βία αν δεν τους ασκηθεί πολιτική βία. Όμως επειδή ακόμα πολλοί αριστεροί και δημοκράτες μπερδεύουν την επανάσταση με το σοσιαλ-φασισμό η πάλη εναντίον του τελευταίου πρέπει να είναι κύρια πάλη πολιτικής αποκάλυψης και απομόνωσης. Το άλλο αποτέλεσμα της σύμπλευσης της χώρας με τη Ρωσία και την Κίνα είναι το σαμποτάζ της παραγωγής από τους ρωσόφιλους που εξυπηρετεί την οικονομική απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρώπη και τη μετατροπή της σε μια μισοαποικία των δυο πάνοπλων αυτών φασισμών που ήδη αρπάξαν τα λιμάνια της. Αυτοί θέλουν τη χώρα μας μέσα στην ΕΕ ώστε μέσω αυτής να επεμβαίνουν στα εσωτερικά της. Είναι χαρακτηριστικό που μόλις μετα τον πρώτο γύρο των εκλογών ο Μητσοτάκης έβαλε βέτο στις νέες κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας δίπλα στον ανοιχτό φίλο του Πούτιν Ορμπάν.
Είναι εξ αιτίας του πολύχρονου βιομηχανικού σαμποτάζ και της συνακόλουθης οικονομικής απομάκρυνσης της Ελλάδας από την ΕΕ που το κατά κεφαλή ΑΕΠ της είναι από τα τελευταία στην Ευρώπη, γι’ αυτό το λόγο η χώρα μας εκτός από πρόβλημα διανομής έχει πρόβλημα παραγωγής πλούτου. Γι’ αυτό η ελληνική εργατική τάξη σκοτώνεται στη δουλειά συχνά μέχρι πλήρους εξουθένωσης και ο μισθός της κατακλέβεται από μικρομεσαία και μεγάλα αφεντικά, αλλά η παραγωγή ελάχιστα αυξάνεται γιατί έχει βαριά τραυματιστεί η βιομηχανία της και κυριαρχούν οι κάθε λογής μικροεπιχειρήσεις συνήθως δεμένες με τις υπηρεσίες.
Κόντρα στην υπερεκμετάλλευση παλεύουμε λοιπόν για ένα συνδικαλισμό δημοκρατικό, που δεν θα κάνει ανούσιες 24ωρες απεργίες της ΓΣΕΕ ή του ΠΑΜΕ που αυτοί τις αποφασίζουν χωρίς οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα αυτοί του ιδιωτικού τομέα, να συμμετέχουν σε αυτές και χωρίς να κάνουν συνελεύσεις για να εγκρίνουν τη συμμετοχή τους.
Έχουμε ανάγκη από πραγματικές απεργίες διαρκείας που θα αποφασίζονται μαζικά από τα κάτω, που δύσκολα θα μπορεί να τις εμποδίσει η κάθε εργοδοσία και ο κάθε αντιαπεργιακός νόμος. Επίσης πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους εξωτερικούς εργολάβους εκεί που δουλεύουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι αλλά δύσκολα μπορούν να συνδικαλιστούν. Εκεί πρέπει να παλέψουμε για ψηφιακή κάρτα εργασίας, αλλά ταυτόχρονα ενάντια στη διαφθορά στις επιθεωρήσεις εργασίας. Για αυτούς τους αγώνες πρέπει να χτιστεί ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο, με εργαζόμενους από κάθε πολιτική αντίληψη, εκτός από ναζιφασίστες. Αυτός ο συνδικαλισμός θα αντιμετωπίσει το βιομηχανικό σαμποτάζ με ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα
α) για να εγκριθούν άμεσα τα παγωμένα χωροταξικά για τη βιομηχανία
β) για να υποχρεωθούν με πολύ αυστηρά νομοθετικά και πρακτικά μέτρα σε ταχύτατες αδειοδοτήσεις οι γραφειοκρατίες των υπουργείων και των Δήμων,
γ) Το ίδιο να γίνεται για τις εγκρίσεις από το ΣΤΕ και για να εκδικάζεται σε ελάχιστο χρόνο κάθε δικαστική προσφυγή σε βάρος κάθε βιομηχανικής επένδυσης,
δ) για να διευκολυνθεί η εγκατάσταση της πολύ σημαντικής και σύνθετης βαριάς βιομηχανίας που είναι η αυτοκινητοβιομηχανία.
Μια άλλη πλευρά του εργατικού αγώνα είναι μέτρα για τα νοίκια ώστε αυτά να μην τρώνε έναν ολόκληρο μισθό. Σε κάθε περιοχή πρέπει να μπει ένα πλαφόν για τα νοίκια. Για να μην υπάρξει όμως πρόβλημα προσφοράς κατοικιών πρέπει άμεσα να δοθούν επιδοτήσεις για επισκευές των άδειων σπιτιών, για να διευκολυνθούν αλλά και να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες τους να τα ανοίξουν. Μια μεσοπρόθεσμη λύση είναι η απαλλοτρίωση περιαστικής γης και κατασκευή με κρατική ευθύνη νέων κατοικιών με αρκετά φτηνό νοίκι. Τα λεφτά για την κατοικία όπως και τα λεφτά για το πιο μεγάλο πρόβλημα για τις μάζες που είναι η υγεία μπορούν να βρεθούν από το χτύπημα της πελώριας φοροδιαφυγής. Αυτό θα επιτευχθεί με ψηφιοποίηση του κύριου όγκου όλων των συναλλαγών και με παράλληλή σημαντική μείωση του ΦΠΑ και τω συντελεστών φορολόγησης των μικροεπαγγελματιών
Τέλος πρέπει οι εργαζόμενοι να τελειώσουν την πιο μεγάλη ίσως βαρβαρότητα που διαπράττει το πολιτικό καθεστώς σε βάρος τους. Πρόκειται για τη μετατροπή της δημόσιας μέσης εκπαίδευσης σε μια αποθήκη πεταμένων παιδιών της φτωχολογιάς η οποία τιμωρείται επειδή δεν έχει λεφτά για φροντιστήρια. Πάντα η εκπαίδευση ήταν ταξικά άνιση αλλά τώρα τουλάχιστον η μισή τάξη δεν συμμετέχει στο μάθημα επειδή με κύρια ευθύνη του κράτους, ιδίως της ψευτοαριστεράς που ελέγχει το συνδικάτο της ΟΛΜΕ οι μαθητές έχουν αφεθεί στα χέρια μιας αδιάφορης καθηγητικής γραφειοκρατίας. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να γίνει αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και καλύτερη είναι η δημοκρατική αξιολόγηση, δηλαδή η συμμετοχή σε αυτή και των συλλόγων των καθηγητών, και κυρίως των γονιών όπως γίνεται στις περισσότερες δημοκρατικές χώρες, αλλά και των μαθητών του Λυκείου.
Η δημοκρατική αξιολόγηση πρέπει να επεκταθεί σε όλο το δημόσιο τομέα.
Σας καλούμε να ψηφίσετε και γενικά να στηρίξετε την ΟΑΚΚΕ.
Αθήνα, 14/6/2023