που διακηρύχτηκε ακόμα από το 1866 από το Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη και ξανά ύστερα από το Εργατικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889. Και το θέαμα της σημερινής μέρας θα δείξει στους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες όλων των χωρών ότι οι προλετάριοι όλων των χωρών είναι σήμερα πραγματικά ενωμένοι. Ας ήταν ο Μαρξ πλάι μου, να το 'βλεπε αυτό με τα ίδια του τα μάτια!» (Λονδίνο, 1 του Μάη 1890).
Από τότε που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια η εργατική Πρωτομαγιά σε όλο τον κόσμο πέρασε μεγάλες δοκιμασίες από την ατέλειωτη βία του ανοιχτού ταξικού εχθρού με τους στρατούς και τις αστυνομίες του. Αυτή η βία πότισε τους γιορτασμούς της Πρωτομαγιάς σε όλο τον κόσμο με το αίμα, τις φυλακές και τους διωγμούς των καλλίτερων παλικαριών της εργατικής τάξης, οπότε έδωσε σε αυτούς τους γιορτασμούς ένα απαράμιλλο γόητρο. Αλλά αυτό το γόητρο τραβούσε σαν μαγνήτης τα ύπουλα πυρά της προδοσίας με τα οποία η αστική τάξη προσπαθούσε πάντα να διασπάσει την κάθε Πρωτομαγιά ή ακόμα να την ελέγξει.
Ήδη η ίδια η εξέλιξη της Β’ Διεθνούς απέδειξε πως η προδοσία μπορεί να διαλύσει από τα μέσα μια παγκόσμια οργάνωση εργατών , αλλά και πως αργότερα ενάντια ακριβώς σ’ αυτή την προδοσία μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα Διεθνής επαναστατική οργάνωση των εργατών, όπως ήταν η ακόμα βαθύτερη και ισχυρότερη Γ’ Διεθνής. Αυτή η Διεθνής γεννήθηκε από την πρώτη μεγάλη εργατική επαναστατική εξουσία στον πλανήτη, τη Ρώσικη και στη συνέχεια γέννησε την δεύτερη μεγαλύτερη, την Κινέζικη. Αυτή η νέα περίοδος έφερε τη μεγαλύτερη πολιτική και ιδεολογική ωρίμανση της εργατικής τάξης, τις πιο μαζικές και ηρωικές Πρωτομαγιές, ανάμεσά τους και τις δύο μεγάλες πιο αιματηρές Πρωτομαγιές του ελληνικού προλεταριάτου υπό την ηγεσία του αληθινού ΚΚΕ το 1936 στη Θεσσαλονίκη και το 1944 στην Καισαριανή. Όμως αυτοί οι ασύλληπτοι ηρωισμοί και θυσίες τράβηξαν παντού στον πλανήτη τα εσωτερικά πυρά από τους χειρότερους προδότες του εργατικού κινήματος στην ιστορία, που έχουν ηγέτες τους τους Ρώσους και Κινέζους ψευτομαρξιστές φασίστες παλινορθωτές του καπιταλισμού.
Επειδή αυτοί οι προδότες και φασίστες δεν είναι απλά πράχτορες της κλασσικής αστικής τάξης, όπως ήταν οι πρόγονοί τους της Β’ Διεθνούς, αλλά είναι η ίδια η αστική τάξη και μάλιστα στη χειρότερη ιμπεριαλιστική εκδοχή της στην κρατικο-μονοπωλιακή, υπερσυγκεντρωμένη διχτατορία χιτλερικού τύπου, οι σημερινές εργατικές Πρωτομαγιές που βρίσκονται κάτω από την οργανωτική και ιδεολογική κυριαρχία αυτών των προδοτών μετατρέπονται σε πολιτικό εργαλείο ενάντια στην ιδεολογική καρδιά, και τελικά ενάντια στην ύπαρξη της ίδιας της εργατικής τάξης. Τέτοιοι είναι ιδιαίτερα οι γιορτασμοί της εργατικής πρωτομαγιάς τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και κάθε χρονιά γίνονται όλο και χειρότεροι. Αυτή η πραγματικότητα γεννάει σε εμάς, σαν υπερασπιστές του επαναστατικού μαρξισμού που είναι σήμερα ο μαρξισμός-λενινισμός- μαοϊσμός την υποχρέωση να προετοιμάσουμε κατ’ αρχήν πολιτικά και ιδεολογικά και στη συνέχεια οργανωτικά έναν αληθινό γιορτασμό της παγκόσμιας μέρας των εργατών στην χώρα μας. Είναι μάλιστα στην ελληνική εργατική τάξη που πέφτει το καθήκον αλλά και η τιμή να είναι μια από τις πρώτες που θα απαντήσουν στους σιχαμερούς προδότες και φασίστες κάπηλους των ιστορικών αγώνων της εργατικής τάξης. Γιατί δύσκολα μπορεί να βρει κανείς σε όλο τον κόσμο τέτοιους ξεδιάντροπους πράχτορες, οργανωτές «εργατικών πρωτομαγιών», σαν αυτούς της χώρας μας.
Οι ρωσόδουλοι ψευτοαριστεροί σε κάθε Πρωτομαγιά των τελευταίων χρόνων είναι διατεταγμένοι σε δύο συγκλίνουσες και συντονισμένες μεταξύ τους πτέρυγες: Η μία πτέρυγα με το πανώ «ΓΣΕΕ» και την ουσιαστική καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει την εξειδικευμένη αποστολή να υπηρετεί τη ρώσικη στρατηγική και τακτική μέσα στον παλιό αστικό κρατικό μηχανισμό οπότε και μέσα στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΓΣΕΕ είναι το βασικό εργαλείο της ρώσικης πολιτικής και παίρνει πολιτικά τη μορφή του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού. Η δεύτερη πτέρυγα με το πανώ «ΠΑΜΕ», που είναι το μετωπικό όνομα του ψευτοΚΚΕ, είναι το πιο βασικό παρακρατικό πολιτικό απόσπασμα της ρώσικης υπερδύναμης που έχει σαν στρατηγικό στόχο να προετοιμάσει ένα καθαρόαιμο φασιστικό πραξικόπημα στην υπηρεσία της ρώσικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης, δουλεύοντας στο στρατό, στην αστυνομία , και σε μερικούς στρατηγικούς χώρους δουλειάς (Επισκευαστική Ζώνη, Κόσκο, Συνδικάτο Οικοδόμων και εργοτάξια υποδομών όπως πχ ο ‘Ακτωρ). Αυτό το απόσπασμα έχει στρατηγική πλατφόρμα ανοιχτά αντιευρωπαϊκή και φιλική με την πιο ανοιχτά επιθετική νεο-χιτλερική γραμμή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού (Ζιουγκάνοφ, ανοιχτή υποστήριξη στους πουτινικούς διαμελιστές της Ουκρανίας κλπ). Αυτή η πτέρυγα παίρνει αναγκαστικά τη μορφή της λαϊκής επαναστατικής εξουσίας ακριβώς στο υπόδειγμα των «λαικών δημοκρατιών» της κατεχόμενης από τους Ρώσους Ανατολικής Ουκρανίας.
Ο κοινός παρονομαστής των δύο πτερύγων είναι η βαθιά και ασυμφιλίωτη έχθρα τους προς τα άμεσα υλικά συμφέροντα και μάλιστα και ίδια την ύπαρξη της ελληνικής εργατικής τάξης. Από κοινού εμποδίζουν κάθε μεγάλη παραγωγική επένδυση και κλείνουν κάθε μη ανατολική παραγωγική μονάδα ή μόνοι τους ή σε συνεργασία με το φιλο-17Νοεμβρίτικο ψευτοαναρχικό φασισμό ή ακόμα και τους ναζήδες (Χαλυβουργία Μάνεση). Η «ρεφορμιστική» πτέρυγα των αντεργατών χρησιμοποιεί συνήθως περιβαλλοντικά προσχήματα εμφανιζόμενη σαν εκπρόσωπος κυρίως των μικροαστικών στρωμάτων και της κρατικής γραφειοκρατίας, που θίγονται τάχα από την παραγωγική ασκήμια που καταστρέφει το τοπίο, τις αρχαιότητες, τις απλές πατριαρχικές παραδόσεις και την άγρια φύση. Η «λαϊκή επαναστατική» πτέρυγα των αντεργατών καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις στο όνομα του ότι είναι καπιταλιστικές δηλαδή αποδεχόμενη την ύπαρξη των παραγωγικών δυνάμεων μόνο αν αυτές είναι στα χέρια της εργατικής τάξης στα πλαίσια της υποτιθέμενης μελλοντικής «επαναστατικής λαϊκής εξουσίας». Αυτή η πτέρυγα – όπως και η προηγούμενη - όχι μόνο καταργεί την ύπαρξη της τάξης σαν τέτοιας , αφού καταργεί τα μέσα παραγωγής από τα οποία αυτή εξασφαλίζει το μισθό της, αλλά πυροβολεί στην καρδιά του τον μαρξισμό. Όλος ο μαρξισμός στηρίζεται στη διαπίστωση ότι η εργατική εξουσία είναι δυνατή επειδή αυτή κληρονομεί από τον καπιταλισμό τις παραγωγικές δυνάμεις που στα πλαίσιά του αναπτύχθηκαν και απλά τις αναπτύσσει παραπέρα στα ευρύχωρα πλαίσια της δικιάς του επαναστατικής εξουσίας. Δηλαδή το ψευτοΚΚΕ αντίθετα με το ΣΥΡΙΖΑ που βομβαρδίζει το βιομηχανικό προλεταριάτο σε συμμαχία με τους μικροαστούς, βομβαρδίζει το προλεταριάτο σε συμμαχία με τα πιο παρασιτικά, ιδεολογικά καθυστερημένα, γραφειοκρατικοποιημένα και συνδικαλιστικά διεφθαρμένα κομμάτια του ίδιου του προλεταριάτου. Γι αυτό το λόγο και ο Σύριζα και το ψευτοΚΚΕ ενώ μιλάνε στο όνομα της αριστεράς και του προλεταριάτου αντίστοιχα, έχουν ελάχιστους οργανωτικούς δεσμούς και ελάχιστη συμμετοχή στις γραμμές τους του βιομηχανικού προλεταριάτου που είναι η καρδιά όλης της εργατικής τάξης.
Να γιατί είναι υποκριτικοί, σιχαμεροί και γεμάτοι θράσος οι οδυρμοί τους για τα δικαιώματα που έχασε η εργατική τάξη στη διάρκεια της κρίσης. Ακόμα αυτοί είχαν φροντίσει πολύ πριν από τη χρεωκοπία (στην οποία οι ίδιοι πρωταγωνιστικά συνέβαλαν με το 30χρονο βιομηχανικό σαμποτάζ τους και με τη φανατική υπεράσπιση της κρατικογραφειοκρατικής υπερδιόγκωσης και αποσάθρωσης), να μην υπάρχει αληθινός συνδικαλισμός της βιομηχανικής εργατικής τάξης. Αυτές οι δύο συμμορίες - που όχι τυχαία είχαν κοινή προέλευση το ψευτοΚΚΕ πριν το 1990 – είχαν φροντίσει να διαλύσουν τα εργοστασιακά σωματεία και να τα αντικαταστήσουν με κλαδικά – σφραγίδες, φερόμενες πιο αντεργατικά ακόμα και από το ίδιο το Πασοκ και από τη ΝΔ. Στη συνέχεια μαζί με το Πασοκ και τη ΝΔ κατάργησαν την ξεχωριστή ταξική οικονομική πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς και την αντικατέστησαν με τις κλαδικές διαπραγματεύσεις και τις αντίστοιχες συμβάσεις εργασίας τις οποίες δεν τις πετύχαινε κανένα εργατικό κίνημα με καμιά απεργία βάσης, αλλά οι κρατικοί συνδικαλιστές όλων των παρατάξεων, κυρίως αυτοί των ΔΕΚΟ, με τη βοήθεια της διαιτησίας, δηλαδή του ίδιου του κράτους. Έτσι μετέτρεψαν την εργατική τάξη σε άβουλη έμμεση κρατική υπαλληλία και τους εαυτούς τους σε διαχειριστές του εμπορεύματος εργατική τάξη απέναντι στο σύνολο της αστικής τάξης. Έτσι αποσύνθεσαν ολοκληρωτικά τον εργατικό συνδικαλισμό με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βρεθεί στην κρίση του 2009 εντελώς ανοχύρωτη και ανίκανη να υπερασπιστεί αυτό που οι προστάτες της ονόμασαν «εργατικές κατακτήσεις» ενώ από ένα σημείο και πέρα ήταν κρατικές παραχωρήσεις για να εξαρτηθεί ιδεολογικά η εργατική τάξη, αλλά και η εργοδοσία από το σοσιαλφασισμό. Γι αυτό ξαφνικά όλες αυτές οι «κατακτήσεις» αφαιρέθηκαν πάνω στην κρίση χωρίς να μπορεί να προβληθεί σε κανέναν κλάδο καμιά ουσιαστική απεργιακή αντίσταση.
Βεβαίως αυτή η κατάληξη του εργατικού συνδικαλισμού ήταν εξόχως επιθυμητή από τους ψευτοαριστερούς προδότες οι οποίοι ξέρανε ότι τ’ αφεντικά τους, οι ρώσοι και οι κινέζοι κρατικο-ολιγάρχες και τα ντόπια τσιράκια τους θα στήνανε πια τις δικές τους αποικιακές επιχειρήσεις που περισσότερο από κάθε άλλη δυτικού τύπου επιχειρήσεις χρειάζονται τα άθλια μεροκάματα. Το ποια είναι στ’ αλήθεια η ταξική φύση των ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ φανερώνεται περίτρανα στην περίπτωση της ΚΟΣΚΟ, όπου η ωμή καταπάτηση κάθε εργατικού δικαιώματος από την κινέζικη εργοδοσία συνοδεύεται από την απόλυτη σιωπή και συμμόρφωση του ΓΣΕΕίτικου και του ΠΑΜΕτζίδικου συνδικαλισμού. Αυτοί μάλιστα δεν δίστασαν να συνεργαστούν ανοιχτά με τους ναζήδες της «Χρ. Αυγής» στο πραξικοπηματικό στήσιμο και στο ακόμα πιο πραξικοπηματικό ξεπούλημα της 24ωρης απεργίας πέρυσι στην ΚΟΣΚΟ. Αλλά ακόμα κι αν οι βιομηχανικοί εργάτες θα μπορούσαν σήμερα να οργανωθούν για καλλίτερους μισθούς και συνθήκες δουλειάς μέσα στην κρίση σ’ ένα νέο συνδικαλισμό θα είχαν πάλι να αντιμετωπίσουν τους προδότες σε δύο τομείς που καθημερινά και σε πελώρια κλίμακα υπονομεύουν την πάλη για το μεροκάματο στη χώρα.
Μιλάμε πρώτο για τη μαύρη εργασία που οργιάζει με όλες τις μορφές της (όχι ασφάλιση, όχι σεβασμός του ωραρίου, υπερεντατικοποίηση της δουλειάς) στις εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην πόλη και την ύπαιθρο, που απασχολούν τον συντριπτικά μεγαλύτερο όγκο της εργατικής τάξης και την έχουν μετατρέψει σε μεγάλο βαθμό σε ένα απέραντο τριτοκοσμικό γκέτο. Ο συνδικαλισμός της ψευτοαριστεράς σκανδαλώδικα αρνείται να επέμβει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να απαιτήσει από τις επιθεωρήσεις του κράτους να σεβαστούν στοιχειωδώς την ήδη άθλια εργατική νομοθεσία.
Δεύτερο μιλάμε -πάνω σ’ αυτή την καταστροφή του μεροκάματου , που σαν βαθύτερη αιτία έχει τον πελώριο εφεδρικό στρατό του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων- για το ότι η ψευτοαριστερά έχει σα σημαία της το υπεραντιδραστικό σύνθημα υπέρ των «ανοιχτών συνόρων» για να αυξήσει, ακόμα και να πολλαπλασιάσει τον ήδη πελώριο εφεδρικό στρατό, με νέα κύματα ανέργων. Έτσι πετυχαίνει συμμαχώντας ανοιχτά με τους δουλεμπόρους και να ρίξει παρακάτω το μεροκάματο για τους μεγάλους και μικρούς δουλοκτήτες και, το χειρότερο, να διασπάσει την εργατική τάξη και να αυξήσει τον εθνορατσισμό μέσα στο ελληνικό προλεταριάτο προσφέροντας μια πελώρια υπηρεσία στους ακραιφνώς ρωσόδουλους ναζήδες της «Χρ. Αυγής». Όσοι στ’ αλήθεια είναι διεθνιστές και θέλουν την ισότιμη ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία πρέπει να προφυλάσσουν τους ήδη εγκατεστημένους μετανάστες από την πελώρια προβοκάτσια σε βάρος τους που είναι η διαρκής εισαγωγή μιας νέας όλο και φτηνότερης από τα πράγματα ανένταχτης και ανοχύρωτης σε δικαιώματα μεταναστευτικής εργατικής μάζας. Όσο για το ζήτημα των προσφύγων αυτό πρέπει να λυθεί σε συνεργασία – στην συγκεκριμένη φάση της ελληνικής πραγματικότητας – σε συνεννόηση με την ΕΕ και με τις γειτονικές χώρες των συρράξεων στα πλαίσια μιας αντιφασιστικής αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα βασικά κύματα των προσφύγων οφείλονται σε επιθέσεις φασιστικών γενοκτονικών δυνάμεων μέσα στις ίδιες τις χώρες προέλευσης, δυνάμεων που είναι πολιτικά και ιδεολογικά δεμένες με το νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι όλοι οι όροι για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κινήματος στην Ελλάδα που μπορεί να σώσει την τάξη από την εξαφάνισή της και την εξαθλίωσή της περνάνε μέσα από τη σύγκρουση κύρια με τους προδότες της τάξης. Αυτό ισχύει σήμερα ακόμα περισσότερο από την ώρα που ήρθε στην πολιτική εξουσία και με γοργά βήματα αδράχνει όλο τον κρατικό μηχανισμό η βασική πτέρυγα των προδοτών. Δηλαδή ο ηγετικός στελεχικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί εκτός από την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού ετοιμάζουν εκτεταμένη αποικιοποίηση της χώρας από το νεοναζιστικό άξονα και το χειρότερο απ’ όλα, πολιτική διχτατορία. Όχι μόνο δηλαδή δυναμώνουν το οικονομικό σαμποτάζ στραγγαλίζουν επιχειρήσεις και την εκπαίδευση και δημιουργούν νέες στρατιές ανέργων (κι όλα αυτά με πρόσχημα τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές), αλλά δημιουργούν και τις υποκειμενικές συνθήκες αυτής της δικτατορίας. Δηλαδή αποφυλακίζουν τους ναζιστές, δίνουν σ’ αυτούς τους εγκληματίες ισχυρή θέση στη Βουλή, τους επιτρέπουν να τραυματίζουν μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη τους, ενώ την ίδια τη δίκη, που σε μεγάλο βαθμό αποκαλύπτει την κτηνωδία τους, τη στέλνουν όλο και πιο πολύ στο πολιτικό περιθώριο. Την ίδια ώρα δυναμώνουν μια άλλη μορφή του φασιστικού παρακράτους ,έναν εντελώς διαβρωμένο απ τους ίδιους λούμπεν ψευτοαναρχισμό, στον οποίο παραδίνουν δικτατορική εξουσία σε όποιον δημόσιο χώρο αυτός θελήσει να την αποκτήσει. Παράλληλα απειλεί και ετοιμάζεται να επιτεθεί μαζικά και να καταργήσει τη φωνή των αντίθετών του τηλεοπτικών ΜΜΕ στα χνάρια ακριβώς της πουτινικής με κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορίας.
Γι αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ καλεί με ένταση και επίμονα κάθε δημοκρατικό άνθρωπο και αληθινό πατριώτη στη συγκρότηση ενός πλατιού δημοκρατικού, αντιφασιστικού, αντι-φαιο «κόκκινου» μετώπου που θα αντισταθεί στο νεοχιτλερικό άξονα και τα ντόπια τσιράκια του. Το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης για το ψωμί, τη δουλειά και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα θα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτού του μετώπου. Αυτή είναι μια ζωτική ανάγκη για τη χώρα μας αλλά θα αποτελεί και μια μεγάλη συνεισφορά στη δημοκρατική αντίσταση της Ευρώπης στο φαιο«κόκκινο» φασισμό και στον πόλεμο που αυτός ετοιμάζει. Από στρατηγική άποψη ένα τέτοιο μέτωπο θα μπορεί να βάλει και τις υποκειμενικές βάσεις για μια βαθύτερη, μια επαναστατική κοινωνικο- πολιτική ανατροπή στην καταβασανισμένη από την ξενόδουλη αστική τάξη χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε χώρα οι ψευτοαριστεροί φασίστες και οι φιλελεύθεροι δυτικοί μονοπωλιστές που επαίσχυντα συνεργάζονται μαζί τους ακριβώς πάνω στο ζήτημα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, θα προκαλέσουν σε ένα όχι μακρυνό μέλλον την εκδήλωση της συσσωρευμένης οργής των εργατών σε όλον τον κόσμο. Η άρνηση των σοσιαλφασιστών προδοτών της Τρίτης Διεθνούς θα είναι ασύλληπτη και σε ορμή και σε βάθος, γιατί το διπλά προδομένο παγκόσμιο προλεταριάτο έχει σήμερα μια πολύ πιο μεγάλη από ποτέ θετική και κυρίως αρνητική εμπειρία, και γιατί είναι πολύ πιο μορφωμένο και πιο ισχυρά δικτυωμένο από τους προγόνους του χάρη στα νέα αστραπιαία μέσα επικοινωνίας που του έχει προσφέρει η ηλεκτρονική επανάσταση, και βέβαια είναι απείρως πιο ισχυρό και σε ποσοστό και σε οικονομική επίδραση στη συνολική παραγωγή σε κάθε χώρα της γης. Αναπόφευκτα λοιπόν έρχονται νέες εργατικές πρωτομαγιές όπου «το παγκόσμιο πλέον προλεταριάτο και όχι μόνο αυτό της Ευρώπης και της Αμερικής θα επιθεωρεί τις δυνάμεις του,... και θα μπορεί να δείχνει στους καπιταλιστές και στους γαιοκτήμονες όλων των χωρών ότι οι προλετάριοι όλων των χωρών είναι ξανά πραγματικά ενωμένοι».
Αθήνα 1η Μάη 2015