Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ένα νέο μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου που έχουν ξεκινήσει στην Ουκρανία οι δυνάμεις του νεοναζιστικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου για να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία είναι και η τωρινή ένοπλη σύγκρουση στο Σουδάν.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια απόπειρα πραξικοπήματος μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής χούντας που κυβερνάει τη χώρα ανοιχτά από το φθινόπωρο του 2021. Οι επικεφαλής της βγήκαν μέσα από το δικτατορικό καθεστώς αλ-Μπασίρ και πάτησαν στη λαϊκή εξέγερση που το ανέτρεψε το 2019 για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Από τη μία μεριά της σύγκρουσης έχουμε το στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ-Μπουρχάν, επικεφαλής των σουδανικών ενόπλων δυνάμεων (SAF), και από την άλλη τον Νο.2 του καθεστώτος, στρατηγό Μοχάμεντ Χαμντάν Νταγκάλο (γνωστό με το ψευδώνυμο Χεμέτι), επικεφαλής μιας παραστρατιωτικής συμμορίας που ονομάζεται Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF) και η οποία στα μέσα Απρίλη κινήθηκε ανοιχτά για την ανατροπή του πρώτου. Ο Χεμέτι κατηγορεί τον αλ-Μπουρχάν ότι προωθεί στον κρατικό μηχανισμό φιλο-ισλαμικά στοιχεία του παλιού καθεστώτος αλ-Μπασίρ, που έχει στενές σχέσεις με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπως άλλωστε και ο ανατραπείς προκάτοχός του Μπασίρ.  

Τη μέρα που όλος ο πλανήτης ανατριχιάζει από τα αποτρόπαια εγκλήματα του στρατού της νεοχιτλερικής Ρωσίας στην Μπούκα της Ουκρανίας, στο κέντρο της Αθήνας έγινε μοτοπορεία υπέρ της ρώσικης εισβολής. Μία σειρά αυτοκίνητα με τις ρώσικες σημαίες να ανεμίζουν και με το φασιστικό σύμβολο Ζ στα καπό και στις πόρτες των αυτοκινήτων να παρέλασαν με αστυνομική προστασία μπροστά από μία Βουλή που κανένας αντιπρόσωπος της δεν αντέδρασε. Η μεγάλη αυτή ντροπή ήταν η πρώτη αποκάλυψη για την πλευρά με την οποία συμπαρατάσσονται στ’ αλήθεια το ελληνικό κράτος και οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες σε αυτό τον πόλεμο.

Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας ανακοίνωσε στις 14/4/2022 ότι υιοθέτησε Διακήρυξη με την οποία καταγγέλλει τη Γενοκτονία που διαπράττεται από τη Ρωσία στην Ουκρανία (1).Το κείμενο δημοσιεύεται στα Αγγλικά στην επίσημη σελίδα του Κοινοβουλίου (2). Τη διακήρυξη αυτή την ακολούθησαν και άλλες ανάλογες από κοινοβούλια δημοκρατικών χωρών όπως αυτά της Λετονίας, της Εσθονίας και πρόσφατα του Καναδά. Είχε προηγηθεί έκκληση της Βουλής της Λιθουανίας προς τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει τα εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας ως γενοκτονία του ουκρανικού έθνους στις 12/4, ενώ παραμένει ανοιχτή η έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ο γενικός εισαγγελέας του ΔΠΔ είχε δηλώσει μετά από επίσκεψη στην Μπούτσα στις 13/4 ότι η «Ουκρανία είναι σκηνή εγκλήματος»).

Πριν κιόλας από τους τελευταίους ελιγμούς και τον πόλεμο νεύρων του Πούτιν με την αποχώρηση ή την παραμονή των φουσάτων του στα σύνορα της Ουκρανίας, έχουν εδώ και λίγες βδομάδες διαμορφωθεί δύο ειδών αντιλήψεις στην Ευρώπη ως προς τις πιο πιθανές προθέσεις της πουτινικής Ρωσίας σε σχέση με την Ουκρανία. Η μια είναι ότι μάλλον η Ρωσία θα εισβάλει τώρα στην Ουκρανία και η άλλη ότι μάλλον δεν θα εισβάλει. Οι χώρες που έχουν την πρώτη εκτίμηση έχουν καλέσει εδώ και μέρες τους πολίτες τους να φύγουν από την Ουκρανία, ενώ αυτές που έχουν τη δεύτερη εκτίμηση αποφεύγουν να κάνουν ένα τέτοιο κάλεσμα ή το κάνουν διστακτικά. Στην κύρια πλευρά τους οι πρώτες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν την πουτινική Ρωσία σαν έναν επικίνδυνο επιθετιστή που πρέπει να αντιμετωπιστεί κυρίως με μια καλή στρατιωτική άμυνα και οι δεύτερες εκείνες που την αντιμετωπίζουν σαν μια χώρα που δρα τώρα επιθετικά απλά επειδή αισθάνεται περικυκλωμένη, οπότε πρέπει να καθησυχαστεί κυρίως με υποχωρήσεις που θα αποφασιστούν απέναντι της μέσα από διπλωματικές διαδικασίες.

 

Ο Πούτιν έχει συνηθίσει να τα χει όλα δικά του: και τσάρος και κληρονόμος του «κομμουνισμού» και του «αντιιμπεριαλισμού» τύπου Μπρέζνιεφ, και κλασσικός νεοτσαρικός φασίστας και συνέχεια του «κόκκινου» αντιδυτικισμού, και καπιταλιστής του χειρότερου και πιο αρπακτικού είδους στον κόσμο και πάτρωνας κάθε «αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστή» του πλανήτη.

 

Η μάχη για το Χαλέπι είναι ίσως η πιο καθοριστική για το μέλλον της συριακής αντίστασης, της μόνης εσωτερικής δύναμης που παλεύει για μία ανεξάρτητη και δημοκρατική Συρία και ενάντια στη μετατροπή της σε ένα απέραντο πεδίο ξένης κατοχικής καθώς και σεχταριστικής βίας. Πρόκειται από την πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού και των ρώσο-ιρανών χιτλερικών προστατών του για μια βάρβαρη επιχείρηση κύρια για την περικύκλωση και το διαμελισμό της Τουρκίας και δευτερευόντως, μέσω της εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, για τη δημιουργία νέων πελώριων προσφυγικών κυμάτων που ήδη χρησιμοποιούνται για την πολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την αποσάθρωση της ήδη ασταθούς Ευρώπης.

Το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, ό­σο οι σχέ­σεις ε­ξάρ­τη­σης της χώ­ρας μας με το ρώ­σι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό δυ­να­μώ­νουν, πραγ­μα­το­ποιού­νται ε­πι­σκέ­ψεις ρώσι­κων πο­λε­μι­κών στα ελ­λη­νι­κά λι­μά­νια.

 

Η ΚΡΙΜΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΝΕΟΝΑΖI ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΨΕΥΤΟΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥΣ ΠΟΥΤΙΝ

Μετά το διαμελισμό της Γεωργίας με την απόσχιση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας το 2008 οι ρώσοι σοσιαλ-ιμπεριαλιστές προχωράνε σε ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα νεοχιτλερικού επεκτατισμού με τον ουσιαστικό διαμελισμό μιας ευρωπαϊκής χώρας, της  Ουκρανίας, μέσα από τη ντεφάκτο απόσχιση  της Κριμαίας.

 

Οι εξελίξεις στο Νίγηρα φωτίζουν τον τρόπο με τον οποίο η ρωσική νεοχιτλερική υπερδύναμη προωθεί τις θέσεις της παγκόσμια, χρησιμοποιώντας εκτός από την ωμή βία και μια πολύ καλά δουλεμένη αποκλειστικά αντιδυτική «αντιιμπεριαλιστική» δημαγωγία που κρύβει τη δική της εντελώς ληστρική αποικιακή πολιτική.

Στην πραγματικότητα, ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτή στους λαούς της Αφρικής η αυθαιρεσία, η ληστρική βουλιμία, η ξετσίπωτη διαφθορά και η ωμή αντιλαϊκή βία που συνοδεύει την παρουσία των ρώσων ιμπεριαλιστών σε όσες χώρες τους έχουν δεχτεί σαν ελευθερωτές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα περισσότερο αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα στον πλανήτη κινούνται πλέον σε ρωσική τροχιά. Τα δε στρατεύματα του Κρεμλίνου που σταθμεύουν σε αφρικανικές χώρες – συγκεκριμένα τα μισθοφορικά στρατεύματα της Βάγκνερ – κατηγορούνται για κτηνώδη βία κατά αμάχων (βλ. επιχείρηση Μούρα στο Μάλι*) και ληστεία του πλούτου τους, (όπως και του πλούτου των χρυσωρυχείων της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και της ξυλείας της). Τίποτα δε μας εγγυάται ότι δεν θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα με το χρυσό και κυρίως με το ουράνιο του Νίγηρα, του τόσο απαραίτητου για τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Γαλλίας και ευρύτερα για την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης, ή ότι δε θα χρησιμοποιήσουν το έδαφός του Νίγηρα για τη γεωπολιτικών στόχων διακίνηση μεταναστών προς την ΕΕ, μια δραστηριότητα στην οποία επίσης εμπλέκεται δραστήρια η Βάγκνερ στη Λιβύη μέσω του εκλεκτού της Χαφτάρ.