Πριν 63 χρόνια, στις 30 Μάρτη του 1952 ο μοναρχοφασισμός, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους της κυβέρνησης Πλαστήρα και το Παλάτι δολοφόνησαν, πολύ μετά το τέλος του εμφύλιου το Ν. Μπελογιάννη και τους τρεις συντρόφους του Ν. Καλούμενο, Η. Αργυριάδη και Ν. Μπάτση. Δολοφόνησαν αυτούς που ενσάρκωναν το αγώνα του λαού για την εθνική του ανεξαρτησία, για την κοινωνική του προκοπή, τον αγώνα του για μια καλύτερη ζωή μέσα σε μια αναπτυγμένη βιομηχανικά Ελλάδα.
Στην παγκόσμια ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος έχουν αναδειχτεί χιλιάδες ήρωες, που με τη προσωπική τους στάση απέναντι στον ταξικό εχθρό αποτελούν παράδειγμα και ταυτόχρονα πηγή δύναμης για όλους όσους έταξαν τη ζωή τους στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς πείνα, χωρίς πολέμους. Για μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή όπου οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς το φόβο του αύριο. Για μια κοινωνία που κουμάντο θα κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι της δουλειάς, στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στην κρατική υπηρεσία. Όπου οι άνθρωποι θα ορίζουν τις τύχες τους, τη ζωή τους και πάνω απ όλα τις κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής .
Μέσα σε αυτούς τους ήρωες, στη σύγχρονη Ελλάδα ξεχωρίζει και η μορφή του Ν. Μπελογιάννη. “Αν θέλουμε με δυο λόγια να δώσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ’ όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, πρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς. Στάθηκε πάντα αλύγιστος, ολοκληρωτικά δοσμένος και προσηλωμένος στην υπόθεση του λαού. Και όταν έπεσε απ’ τα αμερικάνικα βόλια στάθηκε πάλι ορθός!... Το Μπελογιάννη τον χαραχτήριζε ακόμα ο πιο γνήσιος προλεταριακός διεθνισμός. Ο Μπελογιάννης μαζί με όλο το κόμα κρατούσε πάντα ανοιχτό μέτωπο στο σωβινισμό και στο μεγαλοϊδεάτικο, μεγαλοελλαδίτικο εθνικισμό” 2.
Στις 30 Μάρτη του 2015, κανούργιοι δολοφόνοι σκοτώνουν ξανά το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Αυτή τη φορά όχι με σφαίρες στο Γουδί, αλλά με μια επίθεση ψεύτικης τιμής και δηλητηριασμένης αγάπης. Αυτή τη φορά θα βάλουν λουλούδια στον τάφο του Μπελογιάννη, θα βγάλουν λόγους για τη ζωή του, για τον αγώνα του και θα σηκώσουν ξανά τη σημαία του. Την κόκκινη σημαία του. Οι μεν του ψευτοΚΚΕ σαν συνεχιστές τους και οι δε του ΣΥΡΙΖΑ-πρώτη φορά “αριστερά”- σαν η δικαίωση του αγώνα του. Αυτοί μόνο που τον τιμάνε τον εκθέτουν, γιατί είναι ότι το χειρότερο για το παρόν και το μέλλον αυτού του λαού, ότι το πιο αντίθετο σε αυτό που αντιπροσώπευε ο Μπελογιάννης.
Οι μεν του ψευτοΚΚΕ είναι αυτοί που διάλυσαν το κόμμα του Μπελογιάννη. Είναι αυτοί που σφετερίστηκαν τον τίτλο του ηρωικού ΚΚΕ και καπηλεύονται τους αγώνες του, τις θυσίες του και τους τίτλους τιμής του. Αυτοί, οι σημερινοί ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, είναι οι επίγονοι του Κολιγιάννη, του Βαφειάδη, του Παρτσαλίδη, όλων των χρεοκοπημένων οπορτουνιστικών στοιχείων που είχε ξεβράσει από μέσα του το ΚΚΕ. Είναι οι διορισμένοι από τους ρώσους ρεβιζιονιστές και σοσιαλφασίστες Χρουστσόφ-Σουσλώφ-Μπρέζνιεφ που υφάρπαξαν την εξουσία μετά το θάνατο του Στάλιν στο κόμμα και στη Σοβιετική Ένωση και τη μετάτρεψαν σε ένα απέραντο κάτεργο των λαών της και μετά σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη χιτλερικού τύπου. Αυτοί οι προδότες του μαρξισμού καθαίρεσαν τη νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ στην 6η προδοτική ολομέλεια του 1956 και εξόρισαν το γενικό γραμματέα του κόμματος Ν. Ζαχαριάδη. Αυτοί τελικά τον δολοφόνησαν το 1973 στο παγωμένο Σουργκούτ της κεντρικής Σιβηρίας. Αυτοί διέλυσαν και επίσημα στην ονομαζόμενη 8η ολομέλεια το 1958 όλες τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ. Αργότερα στήσανε ένα ψεύτικο πρακτόρικο κόμμα που το ονόμασαν πάλι ΚΚΕ όπως ο φονιάς που ντύνεται με τα ρούχα του θύματος του. Αυτό το ψεύτικο ΚΚΕ, που σηκώνει την ματωβαμένη κόκκινη σημαία του πραγματικού επαναστατικού ΚΚΕ είναι ένα κόμμα πράχτορας των συμφερόντων του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, αντίθετα από το ΚΚΕ που υπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού και της χώρας. Αντίθετα από τον προλεταριακό διεθνισμό του παλιού ΚΚΕ το σημερινό ψεύτικο ΚΚΕ περικλείει στους κόλπους του σοβινιστές σαν την Κανέλλη. Αντί να υπερασπίζει την εργατική τάξη κλείνει τα σχολειά της ταξικής πάλης, δηλαδή τα εργοστάσια και τα εργοστασιακά σωματεία διαλύοντας ιδεολογικά και απομειώνοντας αριθμητικά την εργατική τάξη καταστρέφοντας ταυτόχρονα την παραγωγή της χώρας, φέρνοντας έτσι τη κρίση, την χρεοκοπία και την εξάρτησή της από τον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα σήμερα το ρώσικο και τον κινέζικο. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο τιτάνιος τότε αγώνας του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ενάντια στο ναζισμό και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό για την ανεξαρτησία της χώρας μας, με την υποστήριξή του ψευτοΚΚΕ σε κάθε εισβολή του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού, στην Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία, στη Γεωργία, ιδιαίτερα στο διαμελισμό της Ουκρανίας και την προσάρτηση της Κριμαίας από αυτόν;
Όπως έλεγε ο Μπελογιάννης: “Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα” (1).
Από αυτό ακριβώς το προδοτικό υλικό είναι πλασμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ένα απόσπασμα στελεχών του ψευτοΚΚΕ που ανέλαβε το κύριο βάρος της εκστρατείας να καταστραφεί η βιομηχανία και να γεμίσει η χώρα βιομηχανικά ερείπια, δηλαδή ανέλαβε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από εκείνο για το οποίο πάλευε το αληθινό ΚΚΕ, και το οποίο με τα παρακάτω λόγια διατύπωσε ο εκτελεσμένος μαζί με το Ν. Μπελογιάννη θεωρητικός της εκβιομηχάνισης της χώρας Ν. Μπάτσης:
“Η Ελλάδα θα γίνει οικονομικά και εθνικά πραγματικά ελεύθερη μόνον τότε που η ανοικοδόμηση αυτή γίνει από το Λαό και για το Λαό. Θα σπάσουν τα δεσμά και θα αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θα ανοίξει ο δρόμος για να λυτρωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας. Και ο δρόμος αυτός μας οδηγεί στην ορθολογιστική οργάνωση και στη σχεδιασμένη ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, στη δημιουργία ανώτερης τεχνικής βάσης, στη γοργή συσσώρευση των οικονομικών μέσων για ν’ ανθήσει και σ’ εμάς γερή, προοδεμένη κοινωνική ζωή. Μόνον τότε θα δημιουργηθούν και θα εξασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις για μια ακόμα πιο ψηλή κοινωνική επιδίωξη: τη σοσιαλιστική κοινωνία” (3).
Οι σημερινοί λοιπόν σαμποταριστές του Σύριζα, οι για δεύτεροι φορά δολοφόνοι του Μπελογιάννη και του Μπάτση, ανέλαβαν το καθήκον να χωθούν πριν από το ψευτοΚΚΕ μέσα στο κράτος και να αρπάξουν την πολιτική εξουσία, ετοιμάζοντας μια γέφυρα για το ψευτοΚΚΕ αλλά και για τους εξ ίσου ρωσόδουλους ναζιστές. Στην ουσία ανέλαβαν το καθήκον να ετοιμάσουν μια φασιστική δικτατορία για τα κοινά νεοτσαρικά αφεντικά τους που θα είναι χειρότερη από κάθε προηγούμενη. Να γιατί αυτά τα τσιράκια του Πούτιν έδωσαν σε έναν φασίστα την πολιτική αρχηγία του στρατού. Να γιατί τρέχουν στους ρώσους και κινέζους ιμπεριαλιστές για να τους προσφέρουν τη χώρα. Να γιατί στέκονται δουλικά απέναντι στους κινέζους ναυάρχους. Να γιατί προσπαθούν να διαλύσουν την δημοκρατικά και εθελοντικά συγκροτημένη Ευρωπαϊκή Ένωση. Να γιατί έδωσαν λυσσασμένη πάλη για να μη βγει εκτός νόμου η ναζιστική Χρ. Αυγή αλλά να βγει εκτός φυλακής και να νομοθετεί στη Βουλή και να γιατί ανταμοίβονται με μπράβο κάθε τόσο από τους ναζιστές. Αυτός είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Αργά ή γρήγορα ο λαός θα καταλάβει αυτούς τους κάπηλους και θα σηκώσει ξανά την πραγματική κόκκινη σημαία. Τη σημαία του Μπελογιάννη και του πραγματικού ΚΚΕ που οι δήθεν αριστερά σέρνει στη λάσπη.
Αυτήν τη σημαία σήμερα σηκώνει από τη λάσπη η ΟΑΚΚΕ, η μόνη κομμουνιστική επαναστατική οργάνωση που έχει σαν ιδεολογική της πυξίδα το σύγχρονο μαρξισμό, το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό και έχει σα στόχο της να στήσει το νέο ΚΚΕ της εποχής μας και να ολοκληρώσει το όραμα του παλιού ηρωικού ΚΚΕ, έτσι όπως το πίστεψαν και πλήρωσαν με τη ζωή τους, μαζί με χιλιάδες άλλους, οι αθάνατοι ήρωες του Ν. Μπελογιάννης, και οι σύντροφοί του Ν. Καλούμενος, Η. Αργυριάδης και Ν. Μπάτσης, πέφτοντας στις 30 Μάρτη, την Άνοιξη του 1952.
(1) Από την απολογία του Ν. Μπελογιάννη
(2) “Νίκος Μπελογιάννης - Ο εθνικός ήρωας”, από το άρθρο του Γενικού Γραματέα του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ σ. Νίκου Ζαχαριάδη, που δημοσιεύτηκε στον παράνομο Ριζοσπάστη που κυκλοφόρησε στην Αθήνα τον Απρίλη του 1952.
(3) “Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα”, το μοναδικό έργο του Ν. Μπάτση