Να ανοίξουν τα αρχεία της δολοφονίας του Ρώσοι και ψευτοΚΚΕ
(αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 469 της Νέας Ανατολής, Ιούλης 2011)
Την 1η Αυγούστου (2011) κλείνουν 38 χρόνια από την δολοφονία του γραμματέα του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, τους πολιτικούς πρόγονους του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Η δολοφονία του ήρωα της ελληνικής προλεταριακής επανάστασης ήταν μια κίνηση υποχρεωτική για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και για τα σχέδια της ηγεμονίας του στην Ελλάδα. Αν με την επικείμενη πτώση της κλονιζόμενης τότε χούντας ο Ζαχαριάδης κατέβαινε στην Ελλάδα, θα έδινε ένα τεράστιο χτύπημα από το οποίο δεν θα συνερχόταν ποτέ το κάλπικο ΚΚΕ, το βασικό πολιτικό πρακτορείο της Ρωσίας στη Ελλάδα. Ποιος θα ακολουθούσε το μικρό τότε κόμμα του Φλωράκη, του Τσολάκη, του Καλούδη και Σία όταν θα υπήρχε ζωντανός ο θρύλος, ο Ζαχαριάδης, με την τεράστια ακτινοβολία, το κύρος, τη βαθύτατη μαρξιστική του καταρτιση και το κοφτερό πολιτικό μυαλό του. Ποιος θα τολμούσε να σταθεί απέναντί του και να απαντήσει στα ερωτήματα που θα έβαζαν οι μάζες της κομμουνιστικής και δημοκρατικής αριστεράς. Ποιος, το κυριότερο εκτός από αυτόν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τη μεγάλη μάζα των μαχητών του ΔΣΕ που θα κατέβαιναν μαζί του. Όλα τότε θα ήταν διαφορετικά. Τα στρατηγικά σχέδια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για την Ελλάδα θα είχαν κυριολεκτικά τιναχτεί στον αέρα.
Ο Ζαχαριάδης αρχικά εμποδίστηκε με φασιστική βία να συμμετέχει στην πολιτική ζωή του κόμματός του του ΚΚΕ και στη συνέχεια το ίδιο το κόμμα του διαλύθηκε με φασιστικές διώξεις των συνεπέστερων επαναστατικών στοιχείων του, που ήταν πρόσφυγες στην ΕΣΣΔ μαχητές του ΔΣΕ. Αυτά έγιναν με τις πιο ύπουλες, πρωτοφανείς, παράνομες και πραξικοπηματικές διαδικασίες που μόνο έμπειροι προδότες διεθνούς επιπέδου μπορούσαν να οργανώσουν. Τέτοιοι ήταν οι σφετεριστές της ηγεσίας του λενινιστικού και σταλινικού ως τότε ΚΚΣΕ, οι προδότες του ρώσικου και του παγκόσμιου προλεταριάτου Σουσλόφ και Χρουστσόφ. Στη συνέχεια αυτοί χρησιμοποίησαν κάποια σιχαμερά τσιράκια τους μέσα στο ως τότε επαναστατικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ τους Κολιγιάννη, Παρτσαλίδη κλπ για να φτιάξουν ένα άλλο ΚΚΕ, ένα ομοίωμα του πραγματικού ΚΚΕ και έτσι να εξαπατήσουν τους έλληνες κομμουνιστές. Αργότερα ηγέτες αυτού του ψεύτικου ΚΚΕ έγιναν άλλοι προδότες και τσιράκια των σοβιετικών ψευτοκομμουνιστών όπως ο Φλωράκης και μετά από αυτόν η Παπαρήγα. Ο Ν. Ζαχαριάδης έγινε αιχμάλωτος στη Ρωσία των σοβιετικών και στάλθηκε σε εξορία στην πόλη Μποροβίτσι από το 1956 ως το 1962. Εκεί είχε κάποιο δικαίωμα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και το αξιοποίησε για να ζητήσει και από τη ρώσικη και την ελληνική κυβέρνηση να γυρίσει στην Ελλάδα και να δικαστεί. Η κυβέρνηση Καραμανλή και οι έλληνες ψευτοκομμουνιστές το αρνήθηκαν. Το δε ΚΚΣΕ θύμωσε και φοβήθηκε τόσο πολύ ώστε έστειλε τον Ν. Ζαχαριάδη σε μια απάνθρωπη εξορία στους πάγους της Σιβηρίας, στο Σουργκούτ και τον κράτησαν εκεί σε απομόνωση και φρουρούμενο διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας με προβολείς έξω από την κάμαρά του ώστε ποτέ να μην αποδράσει και σε κανέναν έμπιστο σύντροφό του ή δημοσιογράφο να μη μιλήσει. Εκεί τον κράτησαν επί 11 ολόκληρα χρόνια ώσπου τον κρέμασαν στα 1973 στο δωμάτιο του 3 μιση μήνες πριν το Πολυτεχνείο. Αρχικά οι αρχές είπαν επίσημα ότι πέθανε από καρδιά. Μετά από 17 χρόνια μίλησαν κάποιοι ρώσοι μάρτυρες που είπαν για την κρεμάλα και μετά άλλαξε η επίσημη εκδοχή και έγινε ότι ο Ζαχαριάδης κρεμάστηκε μόνος του. Δηλαδή λένε ότι ένας τέτοιος ήρωας αφού άντεξε στο μαρτύριο της μοναξιάς επί 11 χρόνια κατά σύμπτωση αυτοκτόνησε λίγο μετά την εξέγερση της Νομικής κατά της Χούντας και 3 μιση μήνες πριν από το Πολυτεχνείο. Αυτό λέει και τώρα το ψευτοΚΚΕ που τώρα παριστάνει ότι τιμά και αποκαθιστά το Ζαχαριάδη. Οι ψεύτικοι αυτοί φίλοι η καλύτερα οι ηθικοί συναυτουργοί της δολοφονίας πάνε τώρα στα μνημόσυνα του Ζαχαριάδη. Όμως τους προδίνει το ότι «ξέχασαν» να πάνε στην κηδεία του το 1973 και ποτέ ως τώρα ούτε τώρα δεν ζητάνε από τη ρώσικη κυβέρνηση να ανοίξουν τα αρχεία του ΚΚΣΕ και της Καγκεμπε και να φέρουν στο φως τι λένε γι αυτήν την εξορία, την φυλάκιστη την απομόνωση, το θάνατο του αρχηγού ενός ελληνικού πολιτικού κόμματος του πιο ένδοξου και ηρωικού από κάθε άλλο στη χώρα τους. Αυτό το απαιτούμε εμείς οι έλληνες κομμουνιστές και δεν θα αργήσει πολύ η στιγμή που θα το απαιτεί όλη η Ελλάδα.
Γιατί δεν πρόκειται μόνο για το θάνατο του Ζαχαριάδη. Είναι η εξόντωση του πιο φωτεινού κόμματος αυτής της χώρας και ακόμα περισσότερο είναι η περίπτωση όπου αυτοί που σκότωσαν αυτό το κόμμα ντύθηκαν τη φορεσιά του σκοτωμένου που αντί για φως σκορπάει το απόλυτο σκοτάδι και μετατρέπει σε δηλητήριο κάθε θρεπτικό χυμό αυτού του κόμματος και διαστρέφει οποια καλή ψυχή το πλησιάζει. Τον Ζαχαριάδη τον φυλάκισαν και τον σκότωσαν για να διαλύσουν αρχικά το αληθινό ΚΚΕ με τα πογκρόμ εναντίον των καλύτερων μελών και στελεχών του, με τις φυλακές και τις εξορίες στην παγωμένη Σιβηρία, με τη στέρηση της δουλειάς και των όρων επιβίωσης τους, με την συναλλαγή τη διαφθορά και την αφαίρεση και των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Έφερναν αυτά τα τέρατα στο σημείο περήφανους μαχητές και στελέχη του ΔΣΕ να τους ζητούν την οποιαδήποτε δουλειά για να ταΐσουν τα πεινασμένα τους παιδιά.
Το επαναστατικό ΚΚΕ ήταν το έμπειρο και δοκιμασμένο κόμμα του αντιφασιστικού αγώνα και της προλεταριακής επανάστασης, το μοναδικό κόμμα στον κόσμο ακόμα και πριν το ΚΚ Κίνας που με τον ηγέτη του τον Ν. Ζαχαριάδη αντιστάθηκε στο χρουτσωφικό αντισταλινικό πραξικόπημα του 1956 και γι’ αυτό δεν ήταν εύκολο να το ελέγξουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους. Δεν ήταν εύκολο να τσακίσουν την επαναστατικότητα, την μαρξιστική-λενινιστική του ιδεολογία τις αρχές του, την πολιτική και την κομματικότητά του, που καταχτήθηκαν στους ηρωικούς ταξικούς αγώνες ως τα 1940 μετά στον μεγάλο αντιφασιστικό ένοπλο αγώνα 1940-44 και στη συνέχεια στην ένοπλη επαναστατική πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή δημοκρατία ανάμεσα στα 1945-1949. Αυτό το κόμμα δεν μπόρεσε ποτέ ο σοσιαλιμπεριαλισμός να το μετατρέψει ειρηνικά σε ένα κόμμα σοσιαλφασιστικό, πραχτορείο της ρώσικης υπερδύναμης ή ακόμα να μετατρέψει σε ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ευρωκομμουνιστικού τύπου και να το στρέψει με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στην επανάσταση στην εργατική τάξη και στο λαό. Γι’ αυτό και το σκότωσαν, το δολοφόνησαν το διέλυσαν πρακτικά διαγράφοντας την πλειοψηφία των μελών του, αφού δεν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Το σοσιαλφασιστικό πρακτορείο που κατασκεύασαν στη θέση του, που φέρνει μέχρι σήμερα το όνομα του επαναστατικού ΚΚΕ, είναι η πλήρης άρνησή του. Αυτό είναι το κόμμα της άρνησης της επανάστασης, της άρνησης της εργατικής τάξης και της άρνησης του λαού.
Το ψευτοΚΚΕ είναι το κόμμα που ταυτίζεται σήμερα στρατηγικά με τους κλασικούς φασίστες στην κοινή αντιδυτική και φιλορώσικη γραμμή και συγκροτεί μ’ αυτούς στην πράξη το φαιοκόκκινο μέτωπο. Αυτό η στρατηγική συνεργασία σηματοδοτήθηκε στην οικουμενική 89 όταν το ψευτοΚΚΕ μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και τη ΝΔ του Καραμανλή έκαψαν στις υψικαμίνους τους φακέλους της ασφάλειας για να εξαφανίσουν τις ιστορικές ευθύνες του φασισμού αλλά και τις προδοσίες των ψευτοαριστερών. Αυτό το τρομακτικό έγκλημα ενάντια στην ιστορία του λαού και της χώρας την έκανε το ψευτοΚΚΕ για να μπορεί να ενωθεί για πάντα με τους παλιούς φαιούς φασίστες για να φέρουν από κοινού μια μέρα τη νεοτσαρική δικτατορία στην Ελλάδα. Έτσι οι δολοφόνοι του ΚΚΕ εξαφάνισαν τις αποδείξεις κάθε προδοσίας και κάλυψαν κάθε προδότη εθνικό ή ταξικό.
Για τον ίδιο λόγο ο φάκελος Ζαχαριάδη φυλάσσεται από τη Ρωσία, σαν μυστικό υψίστης κρατικής ασφάλειας. Οι διώξεις και η εξόντωση του δεν πρέπει ποτε να σκιάσουν τι ελληνορωσικές σχέσεις ή μάλλον να αποκαλύψουν τις σχέσεις υποτέλειας της Ελλάδας αλλά και του ψευτοΚΚΕ προς τη Ρωσία. Το ψευτοΚΚΕ δημοσίευσε την ιστορία του ΚΚΕ τόμος Β όπου εκτός που αναγνωρίζει την αυτοκτονία σαν αιτία θανάτου του Ζαχαριάδη και για τις συνθήκες της τάχατες αυτοκτονίας δηλώνει ότι ο τόμος δεν φτάνει χρονολογικά σε αυτήν! Οι καγκεμπίτες «αυτοκτόνησαν» τον Ζαχαριάδη ρίχνοντας στον τάφο του και μια σειρά από πλαστογραφήματα που τα εμφανίζουν σαν γράμματά του εδώ και χρόνια για να τον συκοφαντήσουν. Έτσι κατασκευάζουν στη θέση ενός γίγαντα έναν “μικρό Ζαχαριάδη» που τον δέρνουν οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί με τους διώκτες και δήμιούς του, που εκθειάζει τα κόμματα που τον βασάνιζαν όπως το ΚΚΣΕ και το ψευτοΚΚΕ, και στα οποία εκθειάζει αυτό το θλιβερό τσιράκι των σοβιετικών και αγαπημένη φιγούρα της ελληνικής αντίδρασης Χαρ. Φλωράκη σαν: «άξιο κουκουέ, με στέρεο κομματικό έρμα, δοκιμασμένο, με κατάρτιση και μυαλό που θα του επιτρέψουν, αφτό το πιστέβω, να τα βγάλει πέρα». Αν τάλεγε αυτά ο Ζαχαριάδης έστω και για ένα δευτερόλεπτο δεν θα τον είχαν στον πάγο αλλά θα έκανε τις βόλτες τους στην Μόσχα και μετά στην Αθήνα.
Πρέπει να δούμε τι σημαίνει το ότι ο Ζαχαριάδης παρουσιάστηκε το 1962 στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα για να δικαστεί στην Ελλάδα. Με αυτή του και μόνο την κίνηση ο Ζαχαριάδης έδειξε στην πράξη, για άλλη μια φορά, ότι δεν αναγνώριζε το ρώσικο κράτος και το ΚΚΣΕ σαν τον φυσικό δικαστή του ούτε βέβαια σαν συντρόφους του κομμουνιστές, και ζήτησε ως έλληνας πολίτης και ως κομμουνιστής να δικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη. Να απολογηθεί στην εργατική του τάξη και στο λαό του σε αντίθεση με τους δολοφόνους που απολογούνται στο Κρεμλίνο. Μια τέτοια δίκη θα ήταν καταστροφική και για το ψευτοΚΚΕ και για τους αντικομμουνιστές και τους φασίστες. Η σύμπτωση αυτή φασισμού και σοσιαλφασισμού για την από κοινού αντιμετώπιση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ είναι και η πρώτη χαρακτηριστική πράξη συγκρότησης του φαιοκόκκινου μετώπου. Από εκεί και πέρα μόνο η παραμονή του Ζαχαριάδη στον πάγο που σημαίνει την άρνησή του να κάνει οποιαδήποτε θετική τοποθέτηση στον τύπο για το ΚΚΣΕ και το ψευτοΚΚΕ δείχνει πόσο βαθιά τους καταφρονούσε και τους μισούσε πολιτικά. Αυτή η στάση και μόνο αυτή μιλάει από μόνη της όσο 100 τόμοι καταγγελιών.
Επειδή στη βασανιστική απομόνωση του Σουργκούτ ο Ζαχαριάδης αφήνει νέες υποθήκες στο παγκόσμιο και ελληνικό επαναστατικό κίνημα με την πλήρη απόρριψη κάθε πρότασης αναγνώρισης του σοσιαλιμπεριαλισμού και του ψευτοΚΚΕ αυτοί με τις δήθεν επιστολές του κατασκευάσανε τότε έναν φανταστικό Ζαχαριάδη ομοϊδεάτη τους.
Αυτή τη συκοφαντική αντιστροφή του Ζαχαριάδη τη συνεχίζουν σήμερα και μάλιστα την δυναμώνουν με την «αποκατάσταση» του. Το ψευτοΚΚΕ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα βαθμό όλο το φαιοκόκκινο καθεστώς ολοκληρώνει τώρα τον πλαστό Ζαχαριάδη και τον κάνει πολιτικό πρόγονο του ρωσοκινέζικου άξονα, με τον οποίο θα συμφωνούσε ο κάθε σημερινός ακροδεξιός. Η καθεστωτική αυτή «αποκατάσταση» επικυρώνει όλες τις χαλκευμένες επί χρόνια κατηγορίες εναντίον του Ν. Ζαχαριάδη. Να τι λέει απόσπασμα από το κείμενο του Β τόμου. «Στα πρωτοπόρα στοιχεία της σκέψης και των επιλογών του Ζαχαριάδη περιλαμβάνεται και η άποψη του για το ρόλο του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, τον οποίο θεωρούσε πιο ισχυρό και άρα πιο επικίνδυνο από τον γερμανικό, ακόμα και τότε που βρισκόταν στο Νταχάου. Ανάλογα πρωτοπόρα επαναστατική ήταν η θέση του για την ανάγκη οργάνωσης των Γερμανών και Αυστριακών κομμουνιστών σε επαναστατική κατεύθυνση. Ο Ν. Ζαχαριάδης παρέμεινε αφοσιωμένος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και στον προλεταριακό διεθνισμό. Η σύγκρουσή του με το ΚΚΣΕ δεν ταυτιζόταν με την πολεμική του ΚΚ Κίνας. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Ν. Ζαχαριάδη σε γράμμα του προς την Κομματική Οργάνωση (μ.λ.) στην Τασκένδη, με τίτλο «Σκέψεις και προτάσεις για μια κουκουέδικη γραμμή στην Ελλάδα», στις 23 Μαΐου 1967». Σημ. δικιά μας αν είναι δυνατό να υπήρξε αυθεντικό ανοιχτό «γράμμα από το Σοργκούτ». Αν ήταν έτσι τότε γιατί δεν τον αφήσανε να πάει να τα πει ό ίδιος;
Το κατάπτυστο αυτό κείμενο του ψευτοΚΚΕ παρουσιάζει τον Ζαχαριάδη που έγραψε το 1940 το περίφημο πρωτοπόρο γράμμα του για την παλλαϊκή και πανεθνική συστράτευση ενάντια στον ιταλικό φασισμό σε συμμαχία με την αγγλόφιλη κυβέρνηση Μεταξά, ως πρόδρομο της γραμμής της από θέση αρχής καταστροφής κατά προτεραιότητα της καπιταλιστικής Δύσης που την προωθεί σήμερα ο ρωσοκινέζικος άξονας. Αν είναι δυνατό αυτός ο Ζαχαριάδης να ήταν ένας κοινός φιλοχιτλερικός αφού δεν έβλεπε σαν αιχμάλωτος μέσα στο Νταχάου τον χιτλερικό ναζισμό σαν τον κύριο εχθρό της ανθρωπότητας αλλά τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό! Στο ίδιο απόσπασμα αναφέρεται η πλαστή επιστολή του Ζαχαριάδη για την καταδίκη του μαοϊσμού, του ΚΚ Κίνας και η χωρίς όρους αναγνώριση των διωκτών του του ΚΚΣΕ όταν οι πιστότεροι Ζαχαριαδικοί είχαν προσχωρήσει στον μαοϊσμό και γι’ αυτό τους επιβλήθηκε και η μεγαλύτερη τιμωρία, η εξορία στην Σιβηρία. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε συγκρουστεί με την ηγεσία του ΚΚΣΕ και ψευτοΚΚΕ από τις ίδιες ιδεολογικές βάσεις με τις οποίες αργότερα συγκρούστηκε και το ΚΚΚίνας. Αντιμαοϊκός Ζαχαριάδης, όπως τον παρουσιάζει η KGB, σημαίνει φιλο- χρουτσωφικός Ζαχαριάδης!. Αν ο Ζαχαριάδης ήταν πράγματι εναντίον του Μάο στα 1967 δηλαδή πάνω στην μάξιμουμ σύγκρουση ΚΚΣΕ-ΚΚΚίνας όπου ο Σουσλόφ κι ο Μπρέζνιεφ κρίνανε πάνω σε αυτήν την αντίθεση τους εχθρούς και τους φίλους τους, τότε ο Ζαχαριάδης θα ήταν οπωσδήποτε γραμματέας του ΚΚΕ και ψηλό στέλεχος της ρώσικης νομενκλατούρας, γιατί τέτοιοι θρυλικοί κομμουνιστές επαναστάτες δεν ήταν πολλοί στον κόσμο και το που θα έριχνε το βάρος του ο Ζαχαριάδης ήταν πελώριας προπαγανδιστικής σημασίας.
Ο Ζαχαριάδης δεν είχε να υπηρετήσει αφεντικά. Ήταν ο άνθρωπος που έδειχνε ο Στάλιν σαν το πρόσωπο που μπορούσε να ανάψει τον επαναστατικό πόλεμο στην Ευρώπη και ήταν και από τους λίγους που έβαζε ανοιχτά και θαρραλέα τις διαφωνίες του σε αυτόν ακριβώς γιατί είχε ανεξάρτητη και θαρραλέα σκέψη. Ο Ζαχαριάδης ταυτόχρονα πάλευε πάντα για την πιο πλατειά ενότητα του λαού και δεν τον έπιανε από το αυτί να τον πάει όπου αυτός ήθελε. Έκανε δηλαδή ότι έκανε ο Λένιν. Ζύμωνε στο λαό τις θέσεις του αλλά δεν τον έσερνε ποτέ του σε συγκρούσεις πριν αυτός κατανοήσει μέσα από την πείρα του αυτές τις θέσεις. Δηλαδή έκανε το αντίθετο από αυτό που κάνουν τώρα το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ και φτιάνουν πραξικοπηματικές μειοψηφίες που ασκούν βία στο όνομα του λαού και εναντίον της μεγάλης μάζας του λαού που την κατηγορούν ότι είναι υποταγμένη στην αντίδραση.
Γι αυτό ο Ζαχαριάδης θέλησε να αποφύγει τα σεχταριστικά λάθη που έγιναν από το ΚΚΕ στο Α αντάρτικο και στο Δεκέμβρη. Έτσι μόλις ήρθε από το Νταχάου αντιτάχθηκε στον υπονομευτή του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, που αργότερα επιχείρησε να διασπάσει και το ΚΚΕ, Άρη Βελουχιώτη και τον διέγραψε. Αυτό ποτέ δεν του το συγχωρούν οι σημερινοί σοσιαλφασίστες που έχουν ίνδαλμά τους το Βελουχιώτη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ν.Ζ εισηγούνταν στο 7ο συνέδριο του 1945 την ενότητα του λαού, την ειρήνη, τη συνεργασία, την ησυχία, την δημοκρατία και την ανοικοδόμηση της χώρας. Για την αποφυγή του εμφυλίου διατύπωσε τη θεωρία των δύο πόλων, την στήριξη της λαϊκοδημοκρατικής Ελλάδας προς βορρά στις βαλκανικές χώρες και στη Σ.Ε και στο Αιγαίο και στα νησιά κατοχύρωνε τα αγγλικά συμφέροντα σε ότι αφορούσε τις συγκοινωνίες τους προς την Ανατολική Μεσόγειο. Με την πολιτική αυτή που βέβαια είχε νόημα την εποχή που διατυπώθηκε δηλαδή πριν από τον ψυχρό πόλεμο, το ΚΚΕ πάλευσε για μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που θα στηρίζεται στην Σοβιετική Ένωση και στην Αγγλία αλλά και στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, δεν διαφώνησε ποτέ ο Στάλιν και το ΚΚΣΕ.. Αντίθετα με αυτήν την γραμμή διαφώνησαν εκ των υστέρων οι Σουσλόφ- Χρουστσόφ και με αυτήν τον έβγαλαν αντισοβιετικό. Η μεγάλη βρωμιά τους είναι που τον χτύπησαν όπως πάντα κάνουν οι σοσιαλφασίστες σαν δεξιό ενώ ήταν ο Ζαχαριάδης που πάντα και πρώτα απ όλα δίδαξε την πιο ανειρήνευτη πάλη με τον δεξιό οππορτουνισμό που στην άκρη του είναι ο σοσιαλφασισμός και χτύπησε την ταξική ατολμία, την ταλάντευση και τα μισόλογα. Έκανε τα πάντα για να αποφύγει έναν πόλεμο αλλά όταν ο εχθρός τον ξεκινούσε με την δική του ευθύνη ο Ν.Ζ ορμούσε σαν λιοντάρι για τη νίκη με γενναιότητα, σύνεση και ως το τέλος με σεβασμό στις διαθέσεις του λαού και με την εφαρμογή της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Τέτοιον πόλεμο αυτοθυσίας, πείσματος, γενναιότητας, μαχητικής διάρκειας δεν ξανάδειξε ποτέ ελληνικός στρατός στην νεοελληνική ιστορία. Οι λαϊκοί μαχητές του ΔΣΕ εμπνεύσανε το Ζαχαριάδη αλλά και αυτός τους ενέπνευσε βαθιά. Γι αυτό τον ακολούθησαν κόντρα στο παντοδύναμο τότε ΚΚΣΕ στο στόμα του λύκου με τέτοιο πάθος και για τόσα χρόνια.
Η ζωή του Ν. Ζαχαριάδη είναι η πιο συμπυκνωμένη εμπειρία της ταξικής πάλης του ελληνικού προλεταριάτου και του λαού. Το αντιφασιστικό μέτωπο που έμπρακτα δίδαξε είναι το εργαλείο για την συγκρότηση του αντισοσιαλιμπεριαλιστικού πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου, για την αντιμετώπιση του πολέμου και της δικτατορίας που προωθούν οι επίγονοι των εχθρών του, τα δύο σοσιαλφασιστικά τέρατα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και οι φαιοί ναζιφασίστες. Το πιο μεγάλο του μάθημα είναι αυτό που έδωσε μέσα από την ηρωική υποχρεωτική σιωπή του στο Σοργκούτ. Τι βαθιά πίστη πρέπει να είχε στην επανάσταση και στον μαρξισμό τι ασύλληπτη αισιοδοξία και τι διορατικότητα για να νοιώθει από τότε ότι η σιωπή του αυτή μιλούσε στο μέλλον και ότι κάποτε θα ακουγόταν πολύ δυνατά.
Σε μας που όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε την αξία του Ζαχαριάδη μέσα και από τις δικές μας περιπλανήσεις και εμπειρίες στην ταξική πάλη πέφτει το βαρύ αλλά τιμητικό καθήκον να κάνουμε πράξη το μήνυμά του. Πιστεύουμε ότι αυτό το μήνυμα είναι ουσιαστικά το κάλεσμα για ένα νέο ΚΚΕ που θα είναι η απόλυτη άρνηση και στη θεωρία και στη πράξη των αρνητών του κόμματος στο οποίο αυτός ηγήθηκε και οδήγησε στην ωριμότητα.
Γι αυτό το σκοπό πρέπει να παλέψουμε πιο δραστήρια και πιο αποφασιστικά. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι η ψυχή της εργατικής τάξης και αυτή πρέπει να ξαναζήσει σαν τέτοια και για τον εαυτό της αλλά και για να σύρει πίσω της στην απελευθέρωση και στην αναγέννηση όλο το λαό και τη χώρα.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 469 της Νέας Ανατολής, Ιούλης 2011-