Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Ερ­γα­ζό­με­νοι στη “Μα­ρι­νό­που­λος”, μό­νο ε­σείς μπο­ρεί­τε να σώ­σε­τε την ε­πι­χεί­ρη­ση και τη δου­λειά σας!

 

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ

Ερ­γα­ζό­με­νοι στη “Μα­ρι­νό­που­λος”, μό­νο ε­σείς μπο­ρεί­τε να σώ­σε­τε την ε­πι­χεί­ρη­ση και τη δου­λειά σας

Ορ­γα­νω­θεί­τε ε­σείς οι ί­διοι και α­γω­νιστεί­τε για να μην κλεί­σει η ε­πι­χεί­ρη­ση

Ε­πεμ­βεί­τε σε ό­λες τις δια­δι­κα­σί­ες διά­σω­σης

Μην α­φή­σε­τε κυ­βέρ­νη­ση, τρά­πε­ζες, ι­διοκτή­τες πα­λιούς και και­νούρ­γιους, προ­μη­θευ­τές, κόμ­μα­τα και συν­δι­κά­τα-σωτή­ρες να α­πο­φα­σί­ζουν για σας χω­ρίς ε­σάς κι ε­νά­ντια σ’ ε­σάς.

Το πιο σπου­δαί­ο ζή­τη­μα εί­ναι να μην κλεί­σουν τα κα­τα­στή­μα­τα της “Μα­ρι­νό­που­λος” και πέ­σουν έ­τσι στην α­νερ­γί­α οι χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι σ’ αυτήν. Για­τί ό­λοι μας ξέ­ρου­με ό­τι αυ­τός που μέ­νει ά­νερ­γος σή­με­ρα στη χώ­ρα μας εί­ναι σαν να ρί­χνε­ται στην πα­γω­μέ­νη θά­λασ­σα δε­μέ­νος χει­ρο­πό­δα­ρα και χω­ρίς σω­σί­βιο.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι σή­με­ρα έ­χουν να δώ­σουν τη μά­χη τους:

1)Α­πέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, που εί­ναι ο κύ­ριος υ­πεύ­θυ­νος της χρε­οκο­πί­ας της ε­πι­χεί­ρη­σης, ε­πει­δή σα­μπό­τα­ρε το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ως τώ­ρα σχέ­διο ε­πι­βί­ω­σης της ε­πι­χεί­ρη­σης μέ­σω της Ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νι­σμού κι έ­τσι εμπό­δι­σε ου­σια­στι­κά τη συγ­χώ­νευ­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” και της “Σκλα­βε­νίτης”. Α­πό­δει­ξη ό­τι θέ­λει να κλεί­σει την ε­πι­χεί­ρη­ση εί­ναι η ί­δια που έ­στει­λε το νο­μι­κό σύμ­βου­λο του Δη­μο­σί­ου που εί­ναι υ­πό την α­πό­λυ­τη αρ­μο­διό­τη­τα του Υ­πουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών να κά­νει πα­ρέμ­βα­ση στη δί­κη της 1ης του Ιού­λη για να μην ι­σχύ­σει η προ­σφυ­γή στο άρ­θρο 99 και να κλεί­σει τώ­ρα δα η ε­πι­χεί­ρηση.

  2)Α­πέ­να­ντι στις τρά­πε­ζες, οι ο­ποί­ες πρέ­πει να διευ­κο­λύ­νουν δα­νεια­κά την ε­πι­χεί­ρη­ση, για να την ελα­φρώ­σουν α­πό τις ε­πεί­γου­σες υ­πο­χρε­ώσεις της και να μπο­ρέ­σει να βρε­θεί έ­νας νέ­ος ε­πεν­δυ­τής, αν δεν προ­χω­ρή­σει η ε­ξα­γο­ρά α­πό την “Σκλα­βε­νί­της”.

3)Α­πέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σί­α, στο βαθ­μό που αυ­τή δε δια­βου­λεύ­ε­ται μα­ζί τους, δεν τους ε­νη­με­ρώ­νει για τις κι­νή­σεις της για την ε­πι­βί­ω­ση της επι­χεί­ρη­σης και προ­χω­ρά σε α­πο­λύ­σεις αλ­λά και για να πά­ρουν τα δε­δου­λευ­μένα τους. 

4)Α­πέ­να­ντι στα κλα­δι­κά σω­μα­τεί­α που πο­τέ δε δέ­θη­καν με τους ερ­γαζό­με­νους και τώ­ρα θέ­λουν να τους χει­ρα­γω­γή­σουν, να τους κα­πε­λώ­σουν και ου­σια­στι­κά να τους βγά­λουν έ­ξω α­πό τους πο­λύ­πλο­κους α­γώ­νες για την ε­πιβί­ω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης και να τους πε­ριο­ρί­σουν στο ρό­λο της κού­φιας α­ποδο­χής των α­πό­ψε­ών τους.

Η κυ­βέρ­νη­ση, μέ­σω του υ­πουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας, αν και δή­λω­σε ό­τι θέ­λει να δια­σφα­λι­στούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ό­τι “πα­ρα­κο­λου­θεί για και­ρό ό,τι συμβαί­νει στην ε­πι­χεί­ρη­ση” παρ’ ό­λα αυ­τά ά­φη­σε να ε­ξε­λι­χθεί χω­ρίς κα­μιά διαμαρ­τυ­ρί­α η κα­θυ­στέ­ρη­ση και στη συ­νέ­χεια η εγκλη­μα­τι­κή α­πόρ­ρι­ψη α­πό την Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού της ε­ξα­γο­ράς ε­νός με­γά­λου τμή­μα­τος της “Μα­ρι­νόπου­λος” από την “Σκλα­βε­νί­της”. Μιας έ­γκρι­σης που ό­λοι θε­ω­ρού­σαν τυ­πι­κή και που ε­πί­σης ό­λοι γνώ­ρι­ζαν ό­τι αυ­τή θα μπο­ρού­σε να ε­ξα­σφα­λί­σει τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας ε­μπο­δί­ζο­ντας το κλεί­σι­μο της ε­πι­χεί­ρη­σης. Την ί­δια στιγ­μή όμως, που η Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού α­πέρ­ρι­πτε την εξα­γο­ρά της “Μα­ρι­νό­που­λος”, έ­κρι­νε ό­τι μί­α κρα­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση, η κι­νέ­ζι­κη Κό­σκο, που έ­χει ή­δη τις προ­βλή­τες Ι­Ι και Ι­Ι­Ι στο λι­μά­νι του Πει­ραιά μπο­ρεί να α­γο­ρά­σει την πλειο­ψηφί­α των με­το­χών του ΟΛ­Π, δη­λα­δή ο­λό­κλη­ρο το με­γα­λύ­τε­ρο λι­μά­νι της χώ­ρας, χω­ρίς να δημιουρ­γεί­ται κα­νέ­να πρό­βλη­μα στη λει­τουρ­γί­α του α­ντα­γω­νισμού! Α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα το Δη­μό­σιο με το νο­μι­κό του σύμ­βου­λο έ­κα­νε πα­ρέμ­βαση στη συ­ζή­τη­ση για την υ­πα­γω­γή της ε­ται­ρεί­ας στο άρ­θρο 99, για να κλεί­σει η εται­ρεί­α. Με­τά την α­να­κοί­νω­ση της α­πό­φα­σης για την προσφυ­γή, η κυ­βέρ­νη­ση εμ­φα­νί­στη­κε με διαρ­ρο­ές σε α­ντί­θε­ση με τον νο­μι­κό σύμ­βου­λο του Δη­μο­σί­ου. Πρό­κει­ται για θέ­α­τρο του Τσί­πρα ό­τι τά­χα δεν ή­ξε­ρε τί­πο­τα γι αυ­τό, ώ­στε να κα­θη­συ­χά­σει τους ευ­ρω­παί­ους δα­νει­στές και την α­γο­ρά. Αν η κυ­βέρ­νη­ση πράγ­μα­τι δεν ή­θε­λε αυτήν την α­ντί­θε­ση, θα έ­πρε­πε να ζη­τή­σει α­μέ­σως την πα­ραί­τη­ση του συμ­βού­λου, που εί­ναι κα­τα­στα­τι­κά υ­πό την α­πό­λυ­τη ε­ξου­σί­α του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών. Αυ­τή η πα­ρέμ­βα­ση λοι­πόν, που δεν έ­χει κα­θό­λου αναι­ρε­θεί στην ου­σί­α, δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα σε κά­θε πι­θα­νό α­γορα­στή, α­φού τώ­ρα ε­κτός α­πό την προ­η­γού­με­νη α­πό­φα­ση της Ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νισμού υ­πάρ­χει και μια αρ­νη­τι­κή θέ­ση του Δη­μο­σί­ου για τη διά­σω­ση. 

Α­πό την άλ­λη με­ριά οι Μα­ρι­νό­που­λος και Σκλα­βε­νί­της, ε­πει­δή θέ­λουν να τα έ­χουν κα­λά με την κυ­βέρ­νη­ση έ­κρυ­ψαν α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λα­ό την πρά­ξη της ε­πι­τρο­πής Α­ντα­γω­νι­σμού και της κυ­βέρ­νη­σης και δεν έκα­ναν κα­μιά κα­ταγ­γε­λί­α σε βά­ρος της. Σε αυ­τό βο­ή­θησε και η στά­ση του συλ­λό­γου ε­μπο­ρο­ϋ­παλ­λή­λων Α­θή­νας που ε­λέγ­χε­ται α­πό το ΠΑ­ΜΕ, και ο ο­ποί­ος α­διαφο­ρεί, αν η ε­πι­χεί­ρη­ση θα σω­θεί ή ό­χι.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η θέ­ση του κα­τά τη διάρ­κεια των συ­ζη­τή­σε­ων της ε­ξα­γο­ράς α­πό την “Σκλα­βε­νί­της” ό­τι κα­λού­σαν τους ερ­γα­ζό­με­νους σε α­γωνι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις με την δι­καιο­λο­γί­α ό­τι η ε­ξα­γο­ρά θα α­φα­νί­σει τους μι­κρέ­μπο­ρους και τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, ε­νώ ή­ταν ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι αυ­τή η συμ­φω­νί­α θα ε­ξα­σφά­λι­ζε την ε­πι­βί­ω­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” και την ε­πι­βί­ωση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας και σε με­γά­λο βαθ­μό και τους προ­μη­θευ­τές, οι ο­ποί­οι κιν­δυ­νεύ­ουν να μην πά­ρουν δε­κά­ρα, αν κλεί­σει. Συ­μπο­ρεύ­τη­κε, δη­λα­δή, με την Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γωνι­σμού, η ο­ποί­α α­πέρ­ρι­ψε στη συ­νέ­χεια αυ­τήν την ε­ξα­γορά και δη­μιουρ­γή­θη­κε η ση­με­ρι­νή κρί­ση.

Για να μπο­ρέ­σει να σω­θεί η “Μα­ρι­νό­που­λος” πρέ­πει οι τρά­πε­ζες να διευ­κο­λύ­νουν ε­πί­σης την α­πο­πλη­ρω­μή των χρε­ών της. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα -κι αυ­τό θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό τη στά­ση της κυ­βέρ­νη­σης- αν η κυ­βέρ­νη­ση θέ­λει τη ζωή και ό­χι το θά­να­το της “Μα­ρι­νό­που­λος”, πρέ­πει να ζη­τή­σει α­πό τις τρά­πε­ζες, που τις ε­λέγ­χει α­κό­μα α­πό πολ­λές πλευ­ρές, να την διευ­κο­λύ­νουν. Έ­τσι θα επι­βιώ­σει και θα σω­θεί ό­χι μό­νο η δου­λειά των ερ­γα­ζο­μέ­νων της αλ­λά και χιλιά­δων άλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων στις ε­πι­χει­ρή­σεις με τις ο­ποί­ες συ­ναλ­λάσ­σο­νταν η “Μα­ρι­νόπου­λος”. 

Αν ό­μως οι ερ­γα­ζό­με­νοι πε­ρι­μέ­νουν α­πό τις κά­θε λο­γής ερ­γο­δο­σί­ες ή τις κυ­βερ­νή­σεις ή τις τρά­πε­ζες να τους σώ­σουν χω­ρίς να επεμ­βαί­νουν οι ί­διοι στις δια­δι­κα­σί­ες διά­σω­σης, τό­τε σύ­ντο­μα θα χα­θούν η θα βρε­θούν σιδη­ρο­δέ­σμιοι στα χει­ρό­τε­ρα α­φε­ντι­κά. Γι’ αυ­τό πρέ­πει να εί­ναι ορ­γα­νω­μέ­νοι οι ί­διοι σαν ο­ντό­τη­τα σε ό­λες τις συ­νο­μι­λί­ες, πρέ­πει ό­χι μό­νο να πα­ρα­κολου­θούν ό­λες τις δια­δι­κα­σί­ες για την διά­σω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης, αλ­λά και να παίρ­νουν θέ­ση, να α­παι­τούν λύ­ση και ό,τι κά­νουν να το κά­νουν δη­μο­κρα­τι­κά με δι­κές τους Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις και δι­κές τους ε­κλεγ­μέ­νες Ε­πι­τρο­πές Α­γώ­να. 

Το πιο με­γά­λο πρό­βλη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη “Μα­ρι­νό­που­λος” εί­ναι ό­τι ε­κεί δεν υ­πάρ­χει πραγ­μα­τι­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­ζο­μένων κι αυ­τό για­τί ναι μεν υ­πάρ­χει έ­να ε­πι­χει­ρη­σια­κό σω­μα­τεί­ο, ό­μως η διοίκη­σή του έ­χει α­φή­σει στη μοί­ρα τους ου­σια­στι­κά τους ερ­γα­ζό­με­νους ό­λο αυ­τόν τον και­ρό. Για­τί πώς εί­ναι δυ­να­τό, ε­νώ ά­δεια­ζαν τα ρά­φια της α­λυ­σί­δας, οι πε­λά­τες έ­φευ­γαν και οι ε­φη­με­ρί­δες μι­λού­σαν για κίν­δυ­νο χρε­ο­κο­πί­ας, αυ­τή η διοί­κη­ση να μην κά­νει ε­δώ και μή­νες ού­τε μια γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση, ού­τε συ­γκε­ντρώ­σεις στα κα­τα­στή­μα­τα για διαρ­κή ε­νη­μέ­ρω­ση; Αν αυ­τά εί­χαν γί­νει δεν θα μπο­ρού­σε τό­σο εύ­κο­λα να ε­μπο­δί­σει η Ε­πι­τρο­πή Α­ντα­γω­νι­σμού τη λύ­ση “Σκλα­βε­νί­τη”. 

Το άλ­λο, α­κό­μα χει­ρό­τε­ρο, εί­ναι με τα κλα­δι­κά σω­μα­τεί­α στα χέ­ρια του ΠΑ­ΜΕ, που λέ­νε στους ερ­γα­ζό­με­νους να μην α­σχο­λού­νται με τις δια­δι­κα­σίες διά­σω­σης, για­τί αυ­τές εί­ναι τά­χα δου­λειές των κα­πι­τα­λι­στών και ό­τι πρέ­πει μό­νο να φω­νά­ζουν για θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και μι­σθούς χω­ρίς να α­να­κατεύ­ο­νται Ε­ΜΠΡΑ­ΚΤΑ στο βα­σι­κό που εί­ναι η ε­πι­βί­ω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης. Αυ­τό ση­μαί­νει ν’ α­φή­σουν τη μοί­ρα τους στο κρά­τος, την κυ­βέρ­νη­ση, τις τρά­πε­ζες και τους διεκ­δι­κη­τές ι­διο­κτή­τες και, εί­τε να ο­δη­γή­σουν τε­λι­κά σε κλεί­σιμο την ε­πι­χεί­ρη­ση και τους ερ­γα­ζό­με­νους στο μαρ­τύ­ριο της α­νερ­γί­ας, εί­τε όπως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω να ο­δη­γή­σουν στο να γί­νει η ε­πι­χεί­ρη­ση έ­να α­πέ­ρα­ντο ερ­γα­σια­κό γκέ­το. Μια α­νά­λο­γη στά­ση κρά­τησε το ΠΑ­ΜΕ στη “Σό­φτεξ” και στην “Η­λε­κτρο­νι­κή Α­θη­νών”, ό­που μι­λού­σε γε­νι­κά μό­νο για “κα­μιά α­πό­λυ­ση” και για “δε­δου­λευ­μέ­να” και κα­θη­σύ­χα­ζε τους ερ­γα­ζό­με­νους ό­τι τα πε­ρί κλει­σί­μα­τος ή­ταν τε­χνά­σμα­τα των κα­πι­τα­λι­στών και έ­τσι α­πέ­τρε­ψε τους ερ­γα­ζό­με­νους να α­ναζητή­σουν συ­γκε­κρι­μέ­νες λύ­σεις για την ε­πι­βί­ω­ση των δύ­ο αυ­τών επι­χει­ρή­σε­ων. Αυ­τήν την τα­κτι­κή της α­δια­φο­ρί­ας για την ε­πι­βί­ω­ση μιας ε­πι­χεί­ρη­σης την πλή­ρω­σαν και οι ερ­γά­τες της “Χα­λυ­βουρ­γί­ας Α­σπρο­πύρ­γου” πριν τρί­α χρό­νια ό­που το σω­μα­τεί­ο κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γηση του ΠΑ­ΜΕ ξε­κί­νη­σε μια α­περ­γί­α με το δί­καιο αί­τη­μα ε­νά­ντια σε μεί­ω­ση ω­ρών ερ­γα­σί­ας και α­ντίστοι­χη μεί­ω­ση μι­σθών, που ό­μως κρά­τη­σε μή­νες με α­πο­τέ­λε­σμα το κλεί­σι­μο του ερ­γο­στα­σί­ου και την α­πό­λυ­ση ό­λων των ερ­γα­τών. 

Μό­νο αν διεκ­δι­κή­σουν α­πο­φα­σι­στι­κά οι ερ­γαζό­με­νοι με δρα­στή­ρια ε­πέμ­βα­ση και με γνώ­ση της κα­τά­στα­σης της ε­πι­χεί­ρη­σης και με γνώ­ση ό­λων των δια­δι­κα­σιών και ό­λων των πλευ­ρών που ε­μπλέ­κο­νται σε ό­λες τις φά­σεις μιας διά­σω­σης, οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα πε­τύ­χουν και να σώ­σουν τις δουλειές τους στο με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό βαθ­μό και ε­πί­σης να ε­ξα­σφα­λί­σουν ό­τι, αν ζή­σει τε­λι­κά η ε­πι­χεί­ρη­ση, θα έ­χουν ε­κεί αν­θρώ­πι­νους μι­σθούς και αν­θρώπι­νες συν­θή­κες δου­λειάς και ό­χι μι­σθούς και συν­θή­κες κά­τερ­γου. Να μην ξεχνά­με ό­τι ο ό­γκος τους των 12.500 αν­θρώ­πων εί­ναι τε­ρά­στιος και μα­ζί με τις οι­κο­γέ­νειες τους μπο­ρούν να κά­νουν δια­δη­λώ­σεις που θα συ­γκλο­νί­σουν ο­ποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση, ε­νώ θα υ­πο­χρε­ώ­σουν και τα κόμ­μα­τα της α­ντι­πο­λί­τευ­σης που μέ­νουν βου­βά βο­η­θώ­ντας ως τώ­ρα την κυ­βέρ­νη­ση, να πά­ρουν θέ­ση α­παιτώ­ντας ο­πωσ­δή­πο­τε διά­σω­ση της ε­πι­χεί­ρη­σης.

Πι­στεύ­ου­με ό­τι η κρί­ση της “Μα­ρι­νό­που­λος” σαν ε­πι­χεί­ρη­ση του λιανε­μπό­ριου ο­φεί­λε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο την κρί­ση που έ­χει ξε­σπά­σει στη χώ­ρα μας τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια και που ο­φεί­λε­ται στο ό­τι ε­δώ και χρό­νια συ­ντελεί­ται έ­να πε­λώ­ριο σα­μπο­τάζ α­πό ό­λες τις η­γε­σί­ες των κυ­βερ­νή­σε­ων και των βα­σι­κών κομ­μά­των α­πέ­να­ντι στην πα­ρα­γω­γή της χώ­ρας. Με διά­φο­ρα προ­σχή­ματα (οι­κο­λο­γι­κά, γρα­φειο­κρα­τι­κά, αρ­χαιο­λο­γι­κά, φο­ρο­λο­γι­κά, α­σφα­λι­στι­κά κλπ) ε­μπο­δί­ζο­νται ε­πεν­δύ­σεις, οι ο­ποί­ες θα δη­μιουρ­γού­σαν ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας ή ε­μπο­δί­ζε­ται ο εκ­συγ­χρο­νι­σμός ε­πι­χει­ρή­σε­ων μεγά­λων ή μι­κρο­με­σαί­ων που θα μεί­ω­νε το κό­στος πα­ρα­γω­γής. Άλ­λες φο­ρές πά­λι, με την πι­στω­τι­κή α­σφυ­ξί­α ε­μπο­δί­ζε­ται η λύ­ση των προ­βλη­μά­των της ε­πι­χεί­ρησης, ό­πως στην πε­ρί­πτω­ση της “Η­λε­κτρο­νι­κής”, ο­πό­τε η ε­ται­ρεί­α κλεί­νει και οι ερ­γά­τες πε­τιού­νται στο δρό­μο. Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα της κα­τα­στρο­φής και των χρε­ο­κο­πιών, μό­νο αν ε­πι­βιώ­σει μια ε­πι­χεί­ρη­ση, μπο­ρού­με να πε­τύ­χουμε τις α­πο­ζη­μιώ­σεις που δι­καιού­μα­στε, τα δε­δουλευ­μέ­να που μας ο­φεί­λουν, κλπ. Ό­μως το θέ­μα δεν εί­ναι να φτά­σου­με ε­κεί και με­τά να πά­ρου­με κά­ποια άθλια ε­πι­δό­μα­τα α­νερ­γί­ας. Για­τί τα ε­πι­δό­μα­τα κά­ποια στιγ­μή στα­μα­τούν, ε­νώ η α­νερ­γί­α μας συ­νε­χί­ζε­ται.

Λέ­γε­ται, κυ­ρί­ως α­πό κά­ποιους δή­θεν α­ρι­στε­ρούς και δή­θεν μαρξιστές, ό­τι η κρί­ση δεν εί­ναι πραγ­μα­τι­κή, αλ­λά ό­τι εί­ναι κόλ­πο των κα­πι­τα­λιστών, των α­φε­ντι­κών για να αυ­ξά­νουν τα κέρ­δη τους. Δυ­στυ­χώς γι’ αυ­τούς η ζω­ή λέ­ει άλ­λα. Η “Η­λε­κτρο­νι­κή Α­θη­νών” έ­κλει­σε και το α­φε­ντι­κό της κα­τα­στρά­φηκε. Πού εί­ναι τώ­ρα τα κέρ­δη του; Πώς χω­ρίς να υ­πάρ­χει ε­πι­χεί­ρη­ση μπο­ρεί αυτός να βγά­ζει κέρ­δη; Α­φού η κλει­στή ε­ται­ρεί­α δεν έ­χει ερ­γά­τες για να τους εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται, πώς πα­ρά­γο­νται κέρ­δη χω­ρίς ερ­γά­τες; Φυ­σι­κά δεν α­πα­ντά­νε σε ό­λα αυτά. 

Τέ­τοιας νο­ο­τρο­πί­ας άν­θρω­ποι ο­νο­μά­ζουν τα­ξι­κή πο­λι­τική το να μέ­νουν οι ερ­γά­τες στην ά­γνοια και έ­τσι να μπο­ρεί το κά­θε α­φε­ντι­κό, ο κά­θε πο­λι­τι­κά­ντης, και ο κά­θε τρα­πε­ζί­της να τους λέ­ει ό,τι θέ­λει και να τους κο­ροϊ­δεύ­ει. Λέ­νε ό­τι τους ερ­γά­τες δεν τους εν­δια­φέρει να ξέ­ρουν τι γί­νε­ται με την πο­ρεί­α της ε­ται­ρεί­ας, με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους πι­στω­τές της, για τις συμ­φω­νί­ες που αυ­τή θα κά­νει, για τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το κρά­τος, α­πλά θέ­λουν τη δου­λειά και τους μι­σθούς τους. Ε­μείς α­ντί­θε­τα πι­στεύ­ουμε ό­τι οι εργά­τες πρέ­πει να τα ξέ­ρουν ό­λα αυ­τά, πρέ­πει να α­παιτούν σε αυτές τις α­κραί­ες συν­θή­κες να συμ­με­τέ­χουν σε ό­λες τις συ­ζη­τή­σεις για το μέλλον τους, να ξέ­ρουν τι λέ­γε­ται, να ξέ­ρουν και να α­παι­τούν α­πό την ερ­γο­δο­σία να μά­θουν την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της ε­ται­ρεί­ας, αλ­λά και την κα­τά­σταση αυ­τών που θέ­λουν να συμβλη­θούν μα­ζί της ή να την α­γο­ρά­σουν. Έ­τσι θα ξέρουν πως λει­τουρ­γεί η ε­πι­χεί­ρη­ση, θα ξέ­ρουν το ρό­λο του κα­θέ­να που θα συμ­με­τέ­χει στις συ­ζη­τή­σεις, τι λέ­ει και τι κά­νει και κα­νείς έ­τσι δεν θα μπο­ρεί να τους κο­ρο­ϊ­δέ­ψει, και να τους πε­τά­ξει στο δρό­μο. Αλ­λιώς θα μοιά­ζουν σαν αρ­νιά σε έ­να βα­γό­νι τρέ­νου που θα τα που­λά­ει ό­πως θέ­λει ο έ­νας κα­πι­τα­λιστής στον άλ­λο ή το χει­ρό­τε­ρο, θα τους πη­γαί­νει για σφα­γή. Ει­δι­κά οι μαρ­ξιστές που θέ­λουν την τε­λι­κή α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των ερ­γα­τών α­πό τη μι­σθω­τή σκλα­βιά ξέ­ρουν ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει μό­νο ό­ταν το θε­λή­σουν οι ί­διοι και κανέ­νας σω­τή­ρας τους, και ό­τι, για να το πε­τύ­χουν αυ­τό, πρέ­πει να ξέ­ρουν τα πάντα για το πως δου­λεύ­ει ο α­ντί­πα­λός τους, το κε­φά­λαιο και η πο­λι­τι­κή ε­ξου­σία του, ό­χι μό­νο στο χώ­ρο δου­λειάς τους αλ­λά γε­νι­κά στην κοι­νω­νί­α. 

Α­πα­ραί­τη­τη λοι­πόν προ­ϋ­πό­θε­ση για να ορ­γα­νω­θεί σω­στά ο α­γώ­νας για την ε­πι­βί­ω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη “Μα­ρι­νό­που­λος” εί­ναι οι ί­διοι οι ερ­γάτες να κι­νή­σουν μα­ζι­κές δια­δι­κα­σί­ες, συ­γκε­ντρώ­σεις σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς, συ­ζη­τή­σεις κλπ. Πρέ­πει να ζω­ντα­νέ­ψουν το ε­πι­χειρη­σια­κό σω­μα­τεί­ο και έ­τσι κι αλ­λιώς να ε­κλέ­ξουν όρ­γα­να α­γώ­να, ό­πως Ε­πι­τρο­πές Α­γώ­να κε­ντρι­κά αλλά και σε κά­θε πό­λη και σε κά­θε με­γά­λο μα­γα­ζί και να υ­πάρ­χει κα­θη­με­ρι­νή ενη­μέ­ρω­ση και να συ­ζη­τεί­ται ό,τι και­νούρ­γιο υ­πάρ­χει και να ορ­γα­νώ­νο­νται μα­ζι­κές δια­μαρ­τυ­ρί­ες των ί­διων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ό­χι των ό­ποιων “σω­τήρων” απ’ έ­ξω, οι ο­ποί­οι αρ­κε­τές φο­ρές δεν έρ­χο­νται α­πλά σαν α­νι­διο­τε­λείς συμπα­ρα­στά­τες, αλ­λά σαν αρ­χη­γοί για να πε­ρά­σουν το δι­κό τους. 

Μό­νο με τη διαρ­κή πρω­το­βου­λί­α και με δη­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση χω­ρίς κα­πέ­λα ό­λων των χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων μπο­ρούν να κρα­τη­θούν οι θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, μπο­ρεί να ε­πι­βιώ­σει η “Μα­ρι­νό­που­λος” και με­τά έ­τσι θα εί­ναι σε ι­σχυρό­τε­ρη θέ­ση οι ερ­γα­ζό­με­νοι και στα μι­σθο­λο­γι­κά, αν ε­πι­ζή­σει η ε­πι­χεί­ρηση. Μέ­σα α­πό τέ­τοιες δια­δι­κα­σί­ες μπο­ρούν να α­να­ζη­τη­θούν σύμ­μα­χοι ερ­γαζό­με­νοι σε κά­θε ε­πι­χεί­ρη­ση που σχε­τί­ζε­ται με τη “Μα­ρι­νό­που­λος”, αλ­λά και στα χι­λιά­δες θύ­μα­τα της ί­διας κυ­βερ­νη­τι­κής και τρα­πε­ζι­κής πρα­κτι­κής, για να μη συ­νε­χι­στούν οι ί­διες ε­γκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές στο μέλ­λον.

 

Αθήνα, 03/07/2016