Το πιο σπουδαίο ζήτημα είναι να μην κλείσουν τα καταστήματα της “Μαρινόπουλος” και πέσουν έτσι στην ανεργία οι χιλιάδες εργαζόμενοι σ’ αυτήν. Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι αυτός που μένει άνεργος σήμερα στη χώρα μας είναι σαν να ρίχνεται στην παγωμένη θάλασσα δεμένος χειροπόδαρα και χωρίς σωσίβιο.
Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν να δώσουν τη μάχη τους:
1)Απέναντι στην κυβέρνηση, που είναι ο κύριος υπεύθυνος της χρεοκοπίας της επιχείρησης, επειδή σαμπόταρε το σημαντικότερο ως τώρα σχέδιο επιβίωσης της επιχείρησης μέσω της Επιτροπής Ανταγωνισμού κι έτσι εμπόδισε ουσιαστικά τη συγχώνευση της “Μαρινόπουλος” και της “Σκλαβενίτης”. Απόδειξη ότι θέλει να κλείσει την επιχείρηση είναι η ίδια που έστειλε το νομικό σύμβουλο του Δημοσίου που είναι υπό την απόλυτη αρμοδιότητα του Υπουργείου Οικονομικών να κάνει παρέμβαση στη δίκη της 1ης του Ιούλη για να μην ισχύσει η προσφυγή στο άρθρο 99 και να κλείσει τώρα δα η επιχείρηση.
2)Απέναντι στις τράπεζες, οι οποίες πρέπει να διευκολύνουν δανειακά την επιχείρηση, για να την ελαφρώσουν από τις επείγουσες υποχρεώσεις της και να μπορέσει να βρεθεί ένας νέος επενδυτής, αν δεν προχωρήσει η εξαγορά από την “Σκλαβενίτης”.
3)Απέναντι στην εργοδοσία, στο βαθμό που αυτή δε διαβουλεύεται μαζί τους, δεν τους ενημερώνει για τις κινήσεις της για την επιβίωση της επιχείρησης και προχωρά σε απολύσεις αλλά και για να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.
4)Απέναντι στα κλαδικά σωματεία που ποτέ δε δέθηκαν με τους εργαζόμενους και τώρα θέλουν να τους χειραγωγήσουν, να τους καπελώσουν και ουσιαστικά να τους βγάλουν έξω από τους πολύπλοκους αγώνες για την επιβίωση της επιχείρησης και να τους περιορίσουν στο ρόλο της κούφιας αποδοχής των απόψεών τους.
Η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Εργασίας, αν και δήλωσε ότι θέλει να διασφαλιστούν οι εργαζόμενοι και ότι “παρακολουθεί για καιρό ό,τι συμβαίνει στην επιχείρηση” παρ’ όλα αυτά άφησε να εξελιχθεί χωρίς καμιά διαμαρτυρία η καθυστέρηση και στη συνέχεια η εγκληματική απόρριψη από την Επιτροπή Ανταγωνισμού της εξαγοράς ενός μεγάλου τμήματος της “Μαρινόπουλος” από την “Σκλαβενίτης”. Μιας έγκρισης που όλοι θεωρούσαν τυπική και που επίσης όλοι γνώριζαν ότι αυτή θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας εμποδίζοντας το κλείσιμο της επιχείρησης. Την ίδια στιγμή όμως, που η Επιτροπή Ανταγωνισμού απέρριπτε την εξαγορά της “Μαρινόπουλος”, έκρινε ότι μία κρατική επιχείρηση, η κινέζικη Κόσκο, που έχει ήδη τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ στο λιμάνι του Πειραιά μπορεί να αγοράσει την πλειοψηφία των μετοχών του ΟΛΠ, δηλαδή ολόκληρο το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, χωρίς να δημιουργείται κανένα πρόβλημα στη λειτουργία του ανταγωνισμού! Ακόμη χειρότερα το Δημόσιο με το νομικό του σύμβουλο έκανε παρέμβαση στη συζήτηση για την υπαγωγή της εταιρείας στο άρθρο 99, για να κλείσει η εταιρεία. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης για την προσφυγή, η κυβέρνηση εμφανίστηκε με διαρροές σε αντίθεση με τον νομικό σύμβουλο του Δημοσίου. Πρόκειται για θέατρο του Τσίπρα ότι τάχα δεν ήξερε τίποτα γι αυτό, ώστε να καθησυχάσει τους ευρωπαίους δανειστές και την αγορά. Αν η κυβέρνηση πράγματι δεν ήθελε αυτήν την αντίθεση, θα έπρεπε να ζητήσει αμέσως την παραίτηση του συμβούλου, που είναι καταστατικά υπό την απόλυτη εξουσία του υπουργείου οικονομικών. Αυτή η παρέμβαση λοιπόν, που δεν έχει καθόλου αναιρεθεί στην ουσία, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα σε κάθε πιθανό αγοραστή, αφού τώρα εκτός από την προηγούμενη απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού υπάρχει και μια αρνητική θέση του Δημοσίου για τη διάσωση.
Από την άλλη μεριά οι Μαρινόπουλος και Σκλαβενίτης, επειδή θέλουν να τα έχουν καλά με την κυβέρνηση έκρυψαν από τους εργαζόμενους και το λαό την πράξη της επιτροπής Ανταγωνισμού και της κυβέρνησης και δεν έκαναν καμιά καταγγελία σε βάρος της. Σε αυτό βοήθησε και η στάση του συλλόγου εμποροϋπαλλήλων Αθήνας που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, και ο οποίος αδιαφορεί, αν η επιχείρηση θα σωθεί ή όχι.
Είναι χαρακτηριστική η θέση του κατά τη διάρκεια των συζητήσεων της εξαγοράς από την “Σκλαβενίτης” ότι καλούσαν τους εργαζόμενους σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις με την δικαιολογία ότι η εξαγορά θα αφανίσει τους μικρέμπορους και τις θέσεις εργασίας, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι αυτή η συμφωνία θα εξασφάλιζε την επιβίωση της “Μαρινόπουλος” και την επιβίωση των θέσεων εργασίας και σε μεγάλο βαθμό και τους προμηθευτές, οι οποίοι κινδυνεύουν να μην πάρουν δεκάρα, αν κλείσει. Συμπορεύτηκε, δηλαδή, με την Επιτροπή Ανταγωνισμού, η οποία απέρριψε στη συνέχεια αυτήν την εξαγορά και δημιουργήθηκε η σημερινή κρίση.
Για να μπορέσει να σωθεί η “Μαρινόπουλος” πρέπει οι τράπεζες να διευκολύνουν επίσης την αποπληρωμή των χρεών της. Στην πραγματικότητα -κι αυτό θα εξαρτηθεί από τη στάση της κυβέρνησης- αν η κυβέρνηση θέλει τη ζωή και όχι το θάνατο της “Μαρινόπουλος”, πρέπει να ζητήσει από τις τράπεζες, που τις ελέγχει ακόμα από πολλές πλευρές, να την διευκολύνουν. Έτσι θα επιβιώσει και θα σωθεί όχι μόνο η δουλειά των εργαζομένων της αλλά και χιλιάδων άλλων εργαζομένων στις επιχειρήσεις με τις οποίες συναλλάσσονταν η “Μαρινόπουλος”.
Αν όμως οι εργαζόμενοι περιμένουν από τις κάθε λογής εργοδοσίες ή τις κυβερνήσεις ή τις τράπεζες να τους σώσουν χωρίς να επεμβαίνουν οι ίδιοι στις διαδικασίες διάσωσης, τότε σύντομα θα χαθούν η θα βρεθούν σιδηροδέσμιοι στα χειρότερα αφεντικά. Γι’ αυτό πρέπει να είναι οργανωμένοι οι ίδιοι σαν οντότητα σε όλες τις συνομιλίες, πρέπει όχι μόνο να παρακολουθούν όλες τις διαδικασίες για την διάσωση της επιχείρησης, αλλά και να παίρνουν θέση, να απαιτούν λύση και ό,τι κάνουν να το κάνουν δημοκρατικά με δικές τους Γενικές Συνελεύσεις και δικές τους εκλεγμένες Επιτροπές Αγώνα.
Το πιο μεγάλο πρόβλημα των εργαζομένων στη “Μαρινόπουλος” είναι ότι εκεί δεν υπάρχει πραγματική συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων κι αυτό γιατί ναι μεν υπάρχει ένα επιχειρησιακό σωματείο, όμως η διοίκησή του έχει αφήσει στη μοίρα τους ουσιαστικά τους εργαζόμενους όλο αυτόν τον καιρό. Γιατί πώς είναι δυνατό, ενώ άδειαζαν τα ράφια της αλυσίδας, οι πελάτες έφευγαν και οι εφημερίδες μιλούσαν για κίνδυνο χρεοκοπίας, αυτή η διοίκηση να μην κάνει εδώ και μήνες ούτε μια γενική συνέλευση, ούτε συγκεντρώσεις στα καταστήματα για διαρκή ενημέρωση; Αν αυτά είχαν γίνει δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να εμποδίσει η Επιτροπή Ανταγωνισμού τη λύση “Σκλαβενίτη”.
Το άλλο, ακόμα χειρότερο, είναι με τα κλαδικά σωματεία στα χέρια του ΠΑΜΕ, που λένε στους εργαζόμενους να μην ασχολούνται με τις διαδικασίες διάσωσης, γιατί αυτές είναι τάχα δουλειές των καπιταλιστών και ότι πρέπει μόνο να φωνάζουν για θέσεις εργασίας και μισθούς χωρίς να ανακατεύονται ΕΜΠΡΑΚΤΑ στο βασικό που είναι η επιβίωση της επιχείρησης. Αυτό σημαίνει ν’ αφήσουν τη μοίρα τους στο κράτος, την κυβέρνηση, τις τράπεζες και τους διεκδικητές ιδιοκτήτες και, είτε να οδηγήσουν τελικά σε κλείσιμο την επιχείρηση και τους εργαζόμενους στο μαρτύριο της ανεργίας, είτε όπως είπαμε παραπάνω να οδηγήσουν στο να γίνει η επιχείρηση ένα απέραντο εργασιακό γκέτο. Μια ανάλογη στάση κράτησε το ΠΑΜΕ στη “Σόφτεξ” και στην “Ηλεκτρονική Αθηνών”, όπου μιλούσε γενικά μόνο για “καμιά απόλυση” και για “δεδουλευμένα” και καθησύχαζε τους εργαζόμενους ότι τα περί κλεισίματος ήταν τεχνάσματα των καπιταλιστών και έτσι απέτρεψε τους εργαζόμενους να αναζητήσουν συγκεκριμένες λύσεις για την επιβίωση των δύο αυτών επιχειρήσεων. Αυτήν την τακτική της αδιαφορίας για την επιβίωση μιας επιχείρησης την πλήρωσαν και οι εργάτες της “Χαλυβουργίας Ασπροπύργου” πριν τρία χρόνια όπου το σωματείο κάτω από την καθοδήγηση του ΠΑΜΕ ξεκίνησε μια απεργία με το δίκαιο αίτημα ενάντια σε μείωση ωρών εργασίας και αντίστοιχη μείωση μισθών, που όμως κράτησε μήνες με αποτέλεσμα το κλείσιμο του εργοστασίου και την απόλυση όλων των εργατών.
Μόνο αν διεκδικήσουν αποφασιστικά οι εργαζόμενοι με δραστήρια επέμβαση και με γνώση της κατάστασης της επιχείρησης και με γνώση όλων των διαδικασιών και όλων των πλευρών που εμπλέκονται σε όλες τις φάσεις μιας διάσωσης, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πετύχουν και να σώσουν τις δουλειές τους στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και επίσης να εξασφαλίσουν ότι, αν ζήσει τελικά η επιχείρηση, θα έχουν εκεί ανθρώπινους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και όχι μισθούς και συνθήκες κάτεργου. Να μην ξεχνάμε ότι ο όγκος τους των 12.500 ανθρώπων είναι τεράστιος και μαζί με τις οικογένειες τους μπορούν να κάνουν διαδηλώσεις που θα συγκλονίσουν οποιαδήποτε κυβέρνηση, ενώ θα υποχρεώσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που μένουν βουβά βοηθώντας ως τώρα την κυβέρνηση, να πάρουν θέση απαιτώντας οπωσδήποτε διάσωση της επιχείρησης.
Πιστεύουμε ότι η κρίση της “Μαρινόπουλος” σαν επιχείρηση του λιανεμπόριου οφείλεται κατά κύριο λόγο την κρίση που έχει ξεσπάσει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και που οφείλεται στο ότι εδώ και χρόνια συντελείται ένα πελώριο σαμποτάζ από όλες τις ηγεσίες των κυβερνήσεων και των βασικών κομμάτων απέναντι στην παραγωγή της χώρας. Με διάφορα προσχήματα (οικολογικά, γραφειοκρατικά, αρχαιολογικά, φορολογικά, ασφαλιστικά κλπ) εμποδίζονται επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας ή εμποδίζεται ο εκσυγχρονισμός επιχειρήσεων μεγάλων ή μικρομεσαίων που θα μείωνε το κόστος παραγωγής. Άλλες φορές πάλι, με την πιστωτική ασφυξία εμποδίζεται η λύση των προβλημάτων της επιχείρησης, όπως στην περίπτωση της “Ηλεκτρονικής”, οπότε η εταιρεία κλείνει και οι εργάτες πετιούνται στο δρόμο. Στη σημερινή Ελλάδα της καταστροφής και των χρεοκοπιών, μόνο αν επιβιώσει μια επιχείρηση, μπορούμε να πετύχουμε τις αποζημιώσεις που δικαιούμαστε, τα δεδουλευμένα που μας οφείλουν, κλπ. Όμως το θέμα δεν είναι να φτάσουμε εκεί και μετά να πάρουμε κάποια άθλια επιδόματα ανεργίας. Γιατί τα επιδόματα κάποια στιγμή σταματούν, ενώ η ανεργία μας συνεχίζεται.
Λέγεται, κυρίως από κάποιους δήθεν αριστερούς και δήθεν μαρξιστές, ότι η κρίση δεν είναι πραγματική, αλλά ότι είναι κόλπο των καπιταλιστών, των αφεντικών για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Δυστυχώς γι’ αυτούς η ζωή λέει άλλα. Η “Ηλεκτρονική Αθηνών” έκλεισε και το αφεντικό της καταστράφηκε. Πού είναι τώρα τα κέρδη του; Πώς χωρίς να υπάρχει επιχείρηση μπορεί αυτός να βγάζει κέρδη; Αφού η κλειστή εταιρεία δεν έχει εργάτες για να τους εκμεταλλεύεται, πώς παράγονται κέρδη χωρίς εργάτες; Φυσικά δεν απαντάνε σε όλα αυτά.
Τέτοιας νοοτροπίας άνθρωποι ονομάζουν ταξική πολιτική το να μένουν οι εργάτες στην άγνοια και έτσι να μπορεί το κάθε αφεντικό, ο κάθε πολιτικάντης, και ο κάθε τραπεζίτης να τους λέει ό,τι θέλει και να τους κοροϊδεύει. Λένε ότι τους εργάτες δεν τους ενδιαφέρει να ξέρουν τι γίνεται με την πορεία της εταιρείας, με τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της, για τις συμφωνίες που αυτή θα κάνει, για τις διαπραγματεύσεις με το κράτος, απλά θέλουν τη δουλειά και τους μισθούς τους. Εμείς αντίθετα πιστεύουμε ότι οι εργάτες πρέπει να τα ξέρουν όλα αυτά, πρέπει να απαιτούν σε αυτές τις ακραίες συνθήκες να συμμετέχουν σε όλες τις συζητήσεις για το μέλλον τους, να ξέρουν τι λέγεται, να ξέρουν και να απαιτούν από την εργοδοσία να μάθουν την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, αλλά και την κατάσταση αυτών που θέλουν να συμβληθούν μαζί της ή να την αγοράσουν. Έτσι θα ξέρουν πως λειτουργεί η επιχείρηση, θα ξέρουν το ρόλο του καθένα που θα συμμετέχει στις συζητήσεις, τι λέει και τι κάνει και κανείς έτσι δεν θα μπορεί να τους κοροϊδέψει, και να τους πετάξει στο δρόμο. Αλλιώς θα μοιάζουν σαν αρνιά σε ένα βαγόνι τρένου που θα τα πουλάει όπως θέλει ο ένας καπιταλιστής στον άλλο ή το χειρότερο, θα τους πηγαίνει για σφαγή. Ειδικά οι μαρξιστές που θέλουν την τελική απελευθέρωση των εργατών από τη μισθωτή σκλαβιά ξέρουν ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν το θελήσουν οι ίδιοι και κανένας σωτήρας τους, και ότι, για να το πετύχουν αυτό, πρέπει να ξέρουν τα πάντα για το πως δουλεύει ο αντίπαλός τους, το κεφάλαιο και η πολιτική εξουσία του, όχι μόνο στο χώρο δουλειάς τους αλλά γενικά στην κοινωνία.
Απαραίτητη λοιπόν προϋπόθεση για να οργανωθεί σωστά ο αγώνας για την επιβίωση των εργαζομένων στη “Μαρινόπουλος” είναι οι ίδιοι οι εργάτες να κινήσουν μαζικές διαδικασίες, συγκεντρώσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, συζητήσεις κλπ. Πρέπει να ζωντανέψουν το επιχειρησιακό σωματείο και έτσι κι αλλιώς να εκλέξουν όργανα αγώνα, όπως Επιτροπές Αγώνα κεντρικά αλλά και σε κάθε πόλη και σε κάθε μεγάλο μαγαζί και να υπάρχει καθημερινή ενημέρωση και να συζητείται ό,τι καινούργιο υπάρχει και να οργανώνονται μαζικές διαμαρτυρίες των ίδιων των εργαζομένων και όχι των όποιων “σωτήρων” απ’ έξω, οι οποίοι αρκετές φορές δεν έρχονται απλά σαν ανιδιοτελείς συμπαραστάτες, αλλά σαν αρχηγοί για να περάσουν το δικό τους.
Μόνο με τη διαρκή πρωτοβουλία και με δημοκρατική οργάνωση χωρίς καπέλα όλων των χιλιάδων εργαζομένων μπορούν να κρατηθούν οι θέσεις εργασίας, μπορεί να επιβιώσει η “Μαρινόπουλος” και μετά έτσι θα είναι σε ισχυρότερη θέση οι εργαζόμενοι και στα μισθολογικά, αν επιζήσει η επιχείρηση. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες μπορούν να αναζητηθούν σύμμαχοι εργαζόμενοι σε κάθε επιχείρηση που σχετίζεται με τη “Μαρινόπουλος”, αλλά και στα χιλιάδες θύματα της ίδιας κυβερνητικής και τραπεζικής πρακτικής, για να μη συνεχιστούν οι ίδιες εγκληματικές πρακτικές στο μέλλον.
Αθήνα, 03/07/2016