Με το παραπάνω γενικό σκεπτικό εδώ και πολλά χρόνια η ΟΑΚΚΕ κατά κανόνα δεν υποστηρίζει αυτές τις 24ωρες ενώ τα μέλη της πάντα ακολουθούν την πλειοψηφία των συναδέλφων τους στους πρωτοβάθμιους χώρους δουλειάς αν αυτοί ακολουθήσουν το απεργιακό κάλεσμα κι αυτό στο όνομα της ενότητας των εργαζομένων στη βάση όσο και αν είναι άθλιες οι όποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε οποιοδήποτε επίπεδο. Αυτή η αρχή ισχύει και στην 24ωρη της 9 του Νοέμβρη. Όμως αυτή η καταγγελία μας είναι πιο έντονη από όσο οι προηγούμενες μιας και εδώ όλο το μπλοκ των διοργανωτών-σε όλο το κομματικό τους εύρος διαπράττει μια ταξική προδοσία ιστορικής ποιότητας σε βάρος της εργατικής τάξης στο επίπεδο της πολιτικής γραμμής της απεργίας καθώς όχι μόνο κρύβει ωμά και συστηματικά τον κύριο υπεύθυνο της ακρίβειας οπότε και του υποβιβασμού του βιοτικού επίπεδου του εργαζόμενου λαού που είναι ο ενεργειακός στραγγαλισμός της Ευρώπης από τους ρώσους νεοχιτλερικούς και τους κάθε λογής συμμάχους τους, αλλά θέλει να σύρει την εργατική τάξη ακριβώς στο πλευρό των νεοχιτλερικών δείχνοντας σαν κύριο εχθρό της τη δυτική και την ευρωπαϊκή αστική τάξη.
Αυτό το είχαν ξανακάνει οι ίδιες δυνάμεις όταν καταγγέλλανε στο λαό επί μια δεκαετία σαν κύριους υπεύθυνους της πείνας του τους ευρωπαίους δανειστές και τα μνημόνια που αυτοί επιβάλανε σαν όρο αυτού του δανεισμού και όχι το πολύχρονο σαμποτάρισμα της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας από όλους τους ρωσόφιλους και πρώτα από όλα από τους ίδιους σε συνδυασμό με τον υπερδανεισμό της χώρας που πάλι οι ίδιοι προώθησαν. Αλλά τότε αυτό δεν ήταν κάτι που εύκολα φαινόταν. Αντίθετα σήμερα όποιος είναι στοιχειωδώς ανοιχτός στο να ακούσει, ξέρει ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος της μεγάλης ακρίβειας που στον κύριο όγκο της είναι ακρίβεια της ενέργειας και του ενεργειακού παραγωγικού κόστους, ξέρει ότι γι αυτήν ευθύνεται η ίδια δύναμη που ξεκίνησε έναν κατακτητικό πόλεμο μέσα στην Ευρώπη. Το να αρνούνται η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ να ονομάσουν τον υπεύθυνο και αντίθετα να καταγγέλλουν σαν κύριους υπεύθυνους τις «κυρίαρχες πολυεθνικές», εννοώντας σαφώς τα δυτικά μονοπώλια ενέργειας (η ΓΣΕΕ) ενώ το ΠΑΜΕ καταγγέλλει καθαρά σαν υπεύθυνη και την ΕΕ, εν προκειμένω το θύμα του στραγγαλισμού, σημαίνει πόσο θέλουν όχι μόνο να αθωώσουν το νεοχιτλερικό επιθετιστή και στραγγαλιστή αλλά να βαδίσουν στο πλευρό του εναντίον του θύματος του.
Σύμφωνη με την εσκεμμένη αθώωση του μεγάλου στραγγαλιστή είναι και η πολιτική πρόταση που κάνουν οι διοργανωτές της 24ωρης προς τον εργαζόμενο λαό. Αυτή είναι κυρίως να παλέψουν οι εργαζόμενοι για αυξήσεις και μετά μέτρα επιδότησης σε ρεύμα, φαί, νοίκι κλπ από το κράτος. Ειδικά το κάλεσμα για αυξήσεις σαν κεντρική λογική λύσης σημαίνει να καλέσουν τον κάθε μεμονωμένο εργοδότη να πληρώσει στους εργαζόμενους όλο το παραπάνω πόσο που τους έχει αφαιρέσει ο Πούτιν. Το κάλεσμα αυτό στις πληθωριστικές κρίσεις που οφείλονται στο μεγάλο δανεισμό ή στο τύπωμα πληθωριστικού χρήματος είναι ακριβώς η σωστή απάντηση της εργατικής τάξης στην εργοδοσία που στηρίζει τα υπερκέρδη της στην ψηλή τιμή που παίρνει για τα προϊόντα που παράγουν οι εργάτες της την ώρα που η ίδια κρατάει χαμηλές τις εργατικές αμοιβές. Όμως στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ένα μονοπώλιο ενέργειας που αφαιρεί ένα πελώριο κομμάτι του προϊόντος της από την παγκόσμια αγορά, ιδιαίτερα από μια σειρά πελώριων βιομηχανικών χωρών όποτε οι τιμές των καυσίμων και οι τιμές των προϊόντων αυτών των βιομηχανιών εκτινάσσονται στα ύψη.
Βέβαια οι φίλοι του Πούτιν ισχυρίζονται ότι τα λεφτά των καυσίμων δεν πάνε μόνο σε αυτόν. Πράγματι από αυτή την απόσυρση κερδίζουν όλοι οι παραγωγοί αερίου και πετρελαίου στον κόσμο, δηλαδή και οι τριτοκοσμικοί φασίστες σύμμαχοι του Πούτιν της Σαουδικής Αραβίας, της Βενεζουέλας και της Αλγερίας, και οι αμερικανοί μονοπωλιστές παραγωγοί σχιστολιθικού αερίου που είναι σύμμαχοι του Τραμπ, αλλά και οι κρατικομονοπωλιστές παραγωγοί αερίου της δημοκρατικής Νορβηγίας. Μάλιστα τελικά κερδίζουν και οι επιχειρήσεις και οι χώρες που παράγουν κάρβουνο ακόμα και καυσόξυλα. Αλλά είναι ο Πούτιν που προκάλεσε το κεντρικό έλλειμμα στην παγκόσμια προσφορά υδρογονανθράκων στον πλανήτη όταν ξεκίνησε το στραγγαλισμό της ΕΕ μειώνοντας την παροχή αερίου σε αυτήν πέντε μάλιστα ολόκληρους μήνες πριν την εισβολή του, δηλαδή πριν η Δύση επιβάλει τις οποιεσδήποτε κυρώσεις στη Ρωσία. Και είναι κυρίως η Ρωσία (και βέβαια οι σύμμαχοί της ιδιαίτερα η Κίνα) που κυρίως εκμεταλλεύεται σήμερα πολιτικά το βαρύ οικονομικό πλήγμα που έχει υποστεί η ΕΕ, ιδιαίτερα η οικονομική καρδιά της που είναι η Γερμανία. Γιατί η ΕΕ αδυνατίζει κάθε μέρα σε πολιτική συνοχή καθώς οι ρωσόφιλοι φασίστες ανεβαίνουν εκλογικά όπως αδυνατίζουν υπέρ του Τραμπ και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι η όλο και πιο αδύναμη λόγω του ενεργειακού ελλείμματος γερμανική βιομηχανία αρχίζει να αναζητά λύσεις που συνιστούν προδοσία του γερμανικού λαού και όλης της ΕΕ καθώς αρχίζει με την BASF να μεταφέρει τη βαριά βιομηχανία της στη νεοχτλερική Κίνα ή στο ρωσόφιλο Βιετνάμ.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει σήμερα ένα παγκόσμιο κίνημα λαών και κυβερνήσεων που να υποχρεώσει όλους τους παραγωγούς ενεργειακών πρώτων υλών συνειδητών ή ασύνειδων φίλων του Πούτιν να ρίξουν τις τιμές τους για να βοηθήσουν την ενεργειακά στραγγαλιζόμενη Ευρώπη αλλά και εκείνες τις χώρες του τρίτου κόσμου που δεν παράγουν ενέργεια, οι λύσεις σε αυτό το επίπεδο για την Ευρώπη γενικά και για την Ελλάδα ειδικότερα που πρέπει να προτείνει το συνειδητό προλεταριάτο της είναι σε δύο απαραίτητα και συμπληρωματικά επίπεδα μέτρων: Το πρώτο επίπεδο είναι ότι σε κάθε χώρα η εξασφάλιση του προηγούμενου επιπέδου ζωής του προλεταριάτου δεν μπορεί να αναληφθεί ούτε από το ίδιο αλλά ούτε από τον μεμονωμένο εργοδότη ή τον μεμονωμένο παραγωγικό κλάδο. Μέσα στις συνθήκες ενεργειακής επίθεσης από τα έξω πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύνολο της αστικής τάξης και όλων των μερίδων του κεφάλαιου και με ευθύνη του αστικού κράτους. Το δεύτερο επίπεδο είναι εξίσου σημαντικό. Η εξασφάλιση τουλάχιστον του προηγούμενου επίπεδου ζωής δεν θα μπορεί να είναι σίγουρη για κανέναν αν δεν εξασφαλιστεί η ενεργειακή ανεξαρτησία της Ευρώπης και η προμήθεια της με αρκετά φτηνή ενέργεια έτσι ώστε να αντέξει και στον ανταγωνισμό της παγκόσμιας αγοράς ενώ ο θερμός αλλά και ο ακήρυχτος ενεργειακός πόλεμος κατά της Ευρώπης θα συνεχίζεται. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πρέπει να ασκηθούν πολιτικές μερικής πολεμικής οικονομίας.
Η λογική και των δύο αυτών μέτρων είναι ότι η Ευρώπη είναι σε πόλεμο με το νεοχιτλερικό Άξονα και σε ενεργειακή πολιορκία από αυτόν ενώ ιδιαίτερα η χώρα μας βρίσκεται σε μερική πολιτικοοικονομική κατοχή από αυτόν και είναι γεμάτη από μια ντόπια Πέμπτη φάλαγγα σαμποταριστών στην υπηρεσία αυτού του Άξονα.
Η αλλιώς το συνειδητό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Ελλάδας πρέπει να δώσει μια διπλή πάλη για να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ βιοτικό επίπεδο μέσα στον ακήρυχτο πόλεμο και κυρίως την πολιτική δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας της και όσο γίνεται περισσότερο την ενότητα της Ευρώπης.
Το πρώτο επίπεδο είναι άμεσα μέτρα φορολόγησης όλων των μεγάλων εισοδημάτων αλλά και του συσσωρευμένου πλούτου από το σύνολο της αστικής τάξης και μάλιστα όχι μόνο της μεγάλης αλλά και της μεσαίας, στην οποία περιλαμβάνονται και οι ψηλά αμειβόμενοι ειδικοί, για να δοθούν στους προλετάριους. Αυτός είναι ο τρόπος για να αντισταθεί κάθε ευρωπαϊκή χώρα στις άφθονες λιποτακτικές διαθέσεις της ντόπιας και γενικά της δυτικόφιλης αστικής της τάξης που μάλιστα θα έχει την τάση να επιτείνει τη λιποταξία της αν ο εργαζόμενος λαός παραταχθεί μέσα στην απελπισία του αυτοκτονικά με τους ρωσόφιλους φασίστες και σοσιαλφασίστες, ενάντια στις ντόπιες αστικές τάξεις σαν τον κύριο εχθρό του, οπότε εύκολα θα έρθουν οι ρωσόφιλοι στην εξουσία και τον πρώτο που θα εξοντώσουν θα είναι η πάντα αγωνιζόμενη φτωχολογιά. Το πρώτο μέτρο μιας τέτοιας οικονομίας σημαίνει να δοθεί ουσιαστική κρατική επιδότηση σε κάθε μισθωτό, άνεργο και σε κάθε μέλος της οικογένειας του επιπλέον ποσού που είναι απαραίτητο για την ενέργεια που πρέπει να καταναλώσει με τις νέες τιμές για να ζήσει με ασφάλεια της υγείας του και με στοιχειώδη άνεση καθώς και το επιπλέον πόσο που είναι απαραίτητο για τα βασικά είδη διατροφής σε σχέση με ένα χρόνο πριν που ακρίβυναν κυρίως για ενεργειακούς λόγους. Μεγαλύτερο ποσό επιδότησης δεν θα πρέπει να δίνεται σε κανέναν, δηλαδή μεγαλύτερη ατομική κατανάλωση ενέργειας δεν πρέπει να επιδοτείται από το κράτος. Ανάλογη ενεργειακή επιδότηση πρέπει να δοθεί και στους μικροπαραγωγούς και μικροεπαγγελματίες. Αυτό το ποσό μπορεί να συγκεντρωθεί από την αύξηση της φορολογίας των ψηλότερων εισοδημάτων, και ειδικά στη χώρα μας πρέπει να υπάρξει με υποστήριξη των μαζών μια μεγάλη εκστρατεία ενάντια στη φοροδιαφυγή, που θα έχει στο κέντρο της τις πληρωμές υποχρεωτικά μέσω τράπεζας, αλλά και τη μεγαλύτερη φορολόγηση και τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου που είτε αποφεύγει τη φορολόγηση: όπως το εφοπλιστικό και η εκκλησιαστική ιδιοκτησία, είτε έχει συμφυθεί με το κράτος όπως αυτό των κρατικών ολιγαρχών προμηθευτών και εργολάβων του Δημοσίου και κυρίως αυτών που αποτελούν τμήμα ή συνδέονται με το ρωσοκινέζικο αποικιακό κεφάλαιο. Τέλος πρέπει να μπει ένα όριο στο γδάρσιμο των ενοικιαστών από τους ιδιοκτήτες βασικά μέσα από την πολύ ψηλή φορολόγηση όλων των αναλογικά με τη θέση και την παλαιότητα ψηλών ενοικίων, ενώ μια στρατηγικότερη λύση βρίσκεται στη δημιουργία νέων μικτών πόλων βιομηχανίας και κατοικίας στη βάση νέων χωροταξικών σχεδίων.
Το δεύτερο εξίσου σημαντικό επίπεδο πάλης που πρέπει να παλευτεί ταυτόχρονα είναι η πάσει θυσία ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία με άμεσο στόχο τη μείωση της τιμής της ενέργειας με την πλήρη και άνευ όρων αξιοποίηση των ντόπιων ενεργειακών πηγών, ενώ ουσιαστικό τμήμα της πολιτικής απεξάρτησης είναι και η εκστρατεία του πληθυσμού για μείωση με ασφάλεια για την υγεία του λαού της ατομικής αλλά και της συλλογικής κατανάλωσης ενέργειας. Πάσει θυσία σημαίνει την αναγνώριση του γεγονότος ότι ένας Αρμαγεδδώνας από έναν παγκόσμιο πόλεμο είναι πολύ πιο άμεσος και χιλιάδες φορές πιο δολοφονικός από τη χειρότερη εκδοχή της κλιματικής αλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι ενώ πχ η Γερμανία πρέπει να διατηρήσει αλλά και να ζωντανέψει τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες, η Ελλάδα πρέπει όχι αύριο αλλά χθες να ζωντανέψει όλους τους αποσυρμένους λιγνιτικούς σταθμούς και να εκσυγχρονίσει τα σαμποταρισμένα λιγνιτωρυχεία της για να αποκτήσει μια γερή και φτηνή βάση ηλεκτροπαραγωγής όταν οι ανεμογεννήτριες, που είναι οι παραγωγικότερες ΑΠΕ στη χώρα μας και γι αυτό τις σαμποτάρουν οι σοσιαλφασίστες, δεν δουλεύουν και ώσπου να υπάρχουν μπαταρίες η αντλησιοταμιευτήρες που θα συντηρούν την ενέργεια. Ταυτόχρονα πρέπει να μπει με άλματα μπροστά η σαμποταρισμένη από όλο το καθεστώς παραγωγή υδρογονανθράκων που ξαφνικά την ξέθαψε προχθές ο Μητσοτάκης όχι για να βγάλει επιτέλους λίγο αέριο αλλά μόνο και μόνο για να οξύνει την αντιπαράθεση με την Τουρκία στο νέο λιβυκό μέτωπο της υφαλοκρηπίδας, πάντα για να διευκολύνει τη Ρωσία να την καταπιεί. Εννοείται ότι αν κάποιο από αυτά τα κόμματα που διοικούν τη χώρα ήταν στοιχειωδώς πατριωτικό θα είχε λειτουργήσει το φράγμα της Μεσοχώρας, ενώ δικό μας καθήκον σε μια αντιφασιστική κυβέρνηση είναι να εγκαινιάσουμε και έναν σταθμό πυρηνικής ενέργειας.
Τα κόμματα και οι κομματικές φράξιες που ρήμαξαν μέσα σε δυο δεκαετίες (1980-2000) τη μεταπολεμική βιομηχανική Ελλάδα και ρίξαν το λαό μας στην ανεργία, στην απαξίωση κάθε επιστημονικής και τεχνικής ειδίκευσης, οπότε είτε στη μετανάστευση είτε σε μια από τις χειρότερες μισθωτές σκλαβιές στην Ευρώπη δεν σκοπεύουν να πάρουν ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο επίπεδο μέτρων για την ενεργειακή και πολιτική άμυνα της χώρας στο νεοχιτλερικό Αξονα.
Την προδοτική μανία τους να κάνουν ότι αντίθετο χρειάζεται για να τη σκλαβώσουν στους νέους καταχτητές το λέει καθαρά η προκήρυξη που έχουν μοιράσει για τη σημερινή τους απεργία όπου καταγγέλλουν «όσους καλούν τους λαούς να ζουν με δελτίο ρεύματος, να μαθαίνουν στο ελεγχόμενο σκοτάδι, να ρίχνουν τη θερμοκρασία στο θερμοστάτη για να προχωρήσουν οι στόχοι της πράσινης ανάπτυξης που θέτουν η ΕΕ και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (…) Δεν είναι ούτε σύγχρονο, ούτε μας αξίζει να σκεφτόμαστε να ανοίξουμε το κλιματιστικό το θερμοσίφωνα, αν θα βάλουμε τη σόμπα στην πρίζα. Επιδιώκουν να μας στρέψουν στα μαγκάλια του θανάτου, στην προσαρμογή με το ψύχος».
Αυτά τα λόγια ξεκομμένα θα μπορούσαν να διαβαστούν σαν καταγγελία της άγριας πίεσης που ασκείται σήμερα στη φτωχολογιά να μειώσει την κατανάλωση του ηλεκτρικού πέρα από το αναγκαίο για την υγιεινή και αξιοπρεπή διαβίωση της όριο, αν κάπου υπήρχε στην προκήρυξη αυτή οποιοδήποτε κάλεσμα στο να κάνει ολόκληρος ο πληθυσμός και πιο πολύ το πιο εύπορο κομμάτι του μια πελώρια συλλογική και ατομική προσπάθεια για τη μείωση αυτής της κατανάλωσης ή αν καλούσε σε αύξηση της αξιοποίησης της ντόπιων πηγών ενέργειας.
Αλλά θα έκανε ποτέ ένα τέτοιο κάλεσμα το κόμμα που έχει πολεμήσει κάθε τέτοια αξιοποίηση και μάλιστα συνεχίζει να εκστρατεύει ενάντια στις ανεμογεννήτριες, τις βασικές ΑΠΕ, ακριβώς για να παραμείνει η χώρα έρμαιο του Ρωσικού ενεργειακού εκβιασμού;
Γι αυτό τούτα δω τα λόγια υποκριτικής συμπαθείας προς το προλεταριάτο πρέπει να διαβαστούν σαν αυτά που είναι, δηλαδή ένα ελεεινό, ένα ξεδιάντροπο κάλεσμα ενάντια σε κάθε δημοκρατικό και πατριωτικό κίνημα ενεργειακής εξοικονόμησης ώστε να βοηθηθούν τα νεοχιτλερικά τέρατα να κατασπαράξουν τη χώρα οξύνοντας ταυτόχρονα από εντελώς αντεπαναστατική άποψη τις εσωτερικές αντιθέσεις της.
Στην πραγματικότητα ακολουθούν κατά γράμμα τη συμβουλή που τους έδωσε ο Πούτιν όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τι έχει να προτείνει στους δυτικούς λαούς οπότε απάντησε ως εξής: «Σε ότι αφορά το μήνυμά μας στους απλούς πολίτες των δυτικών χωρών- και των Ηνωμένων Πολιτείων και της Ευρώπης- θα ήθελα να εκφράσω την κεντρική ιδέα: να παλέψουν για ψηλότερους μισθούς και μεροκάματα. Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα». (Από μια συνέντευξη στις 27 Οκτώβρη από την επίσημη αγγλική σελίδα του Κρεμλίνου. http://en.kremlin.ru/events/president/news/69695).
Βέβαια η πάλη για αυξήσεις δεν είναι η απάντηση στην ενεργειακή κρίση που προκάλεσε ο ναζιστής αυτός, αλλά συνεχίζει να είναι αναγκαία και ζωτική για όλη την εξαθλίωση της εργατικής τάξης που προκαλεί η παγκόσμια ήττα του προλεταριάτου από την προδοσία των αστορεφορμιστικών και κυρίως των σοσιαλφασιστικών κομμάτων η οποία έχει κέντρο της τα σκλαβοπάζαρα της Κίνας και του νέου βιομηχανικού Τρίτου Κόσμου που την ακολουθεί. Ειδικά μάλιστα για την Ελλάδα αυτό το κίνημα για αυξήσεις είναι απαραίτητο σε όλους τους βασικούς κλάδους της οικονομίας που αξιοποιούν το χαμηλό μεροκάματο ιδιαίτερα στους τομείς της χαμηλής παραγωγικότητας για να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερα κέρδη μέσα από την υπερεκμετάλλευση της ριγμένης στην ανεργία από τους σαμποταριστές ελληνικής εργατικής τάξης.
Τελικά οι απλοί πολίτες της Ευρώπης δεν είναι άγρια ζώα που σκέφτονται μόνο το φαγητό τους και έτσι τους θέλουν οι επίδοξοι κατακτητές και τα ντόπια τσιράκια τους: Νοιάζονται για την αξιοπρέπεια τους, τη δημοκρατία και τη λεφτεριά της χώρας τους και του κόσμου ολόκληρου. Ασφαλώς λοιπόν και θα απεργήσουν και αν χρειαστεί θα φυλακιστούν ή και θα πεθάνουν για αυτά, αλλά για όλα αυτά και όχι μόνο για αυξήσεις και ένα ζεστό σπίτι με τη βοήθεια του κύριου εχθρού επίδοξου αφέντη τους.
Σημ: Επικαιροποιημένο κείμενο 10/11/2022