Για όποιον βλέπει την αλήθεια σε μια τόσο συγχυσμένη δύσκολη εποχή, ήταν πραγματικά εξοργιστικό το γεγονός ότι οι κεφαλές της διπλωματίας των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών προσπέρασαν την απόπειρα ματοκυλίσματος του τουρκικού λαού σαν να μην έγινε ποτέ και έριξαν όλο τους το βάρος στη δήθεν “άδικη και υπερβολική” απάντηση του Ερντογάν κατά του σκοτεινού, ισλαμοφασιστικού δικτύου του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Πρωταθλητές στην αντιΕρντογάν εκστρατεία δεν ήταν τόσο οι κλασσικοί φιλελεύθεροι, που δεν καταλαβαίνουν την τύφλα τους σε ό,τι αφορά την αντίθεση ιμπεριαλιστικές χώρες - Τρίτος Κόσμος (στο βάθος επειδή είναι ιδεολογικοί εκφραστές του δυτικού ιμπεριαλισμού), όσο τα πλέον εμφατικά “ρωσάκια” μέσα στις δυτικές καγκελαρίες και υπουργεία Εξωτερικών: Γιούνκερ, Μέρκελ, Σταϊνμάγερ, Ολάντ, Μογκερίνι, Τζόνσον, φυσικά Ομπάμα - Κέρι, το κρυφοφασιστικό διακομματικό καθεστώς της Αυστρίας, όλοι αυτοί έδωσαν τα ρέστα τους για να κόψουν κάθε επαφή της Τουρκίας με τη Δύση και να προσφέρουν τον Ερντογάν ως έδεσμα στο πιάτο του Πούτιν.
Μάλιστα οι απερίγραπτοι αυτοί υποκριτές είχαν το θράσος να ντύνουν όλη την αντιΕρντογάν εκστρατεία με την ταύτιση Ερντογάν - Πούτιν, ως τάχα ταυτόσημα αυταρχικών ηγετών. “Ξεχνούσαν” ωστόσο να μας ενημερώσουν γιατί, αφού ο Πούτιν είναι τόσο τέρας (και πράγματι είναι), οι ίδιοι είναι οι πλέον διαπρύσιοι κήρυκες της άρσης των κυρώσεων εναντίον του για την εισβολή και κατοχή τμημάτων της Ουκρανίας. Οι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι ρωσοπράκτορες, αλλά και οι κλασσικοί υφεσιακοί ιμπεριαλιστές της Δύσης είναι έτοιμοι να συγχωρέσουν το αίσχος της κατοχής και του διαμελισμού εδάφους μιας ευρωπαϊκής χώρας, της Ουκρανίας, που ο λαός της ήθελε με πάθος να ενωθεί με τη δημοκρατική Ευρώπη, αλλά όχι την απόλυση μερικών χιλιάδων λακέδων ενός σκοτεινού ισλαμοφασιστικού δικτύου στην Τουρκία, που στο κάτω κάτω ο ίδιος ο Ερντογάν είχε διευκολύνει να εισέλθουν στο τούρκικο κράτος (και σήμερα κάνει αντικειμενικά την έμπρακτη αυτοκριτική του, κηρύσσοντάς τους τον πόλεμο).
Αν το ζήτημα εξηγούνταν μονάχα από τη σχεδόν πλήρη κυριαρχία πρακτόρων και φίλων της Ρωσίας στις περισσότερες ηγεσίες των βασικών πολιτικών σχηματισμών των ΗΠΑ και των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων μέσα στην Ε.Ε. (Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία), το ζήτημα θα ήταν απλό: δεν θα χε κανείς παρά να τους αποκαλύψει με αστυνομικά στοιχεία και να απελευθερώσει τους λαούς και τις αστικές τους τάξεις από αυτά τα καθάρματα.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο: οι Κλίντον - Τραμπ, οι Μέρκελ - Γκάμπριελ, οι Ολάντ - Λεπέν, οι Ρέντσι - Σαλβίνι - Γκρίλο, οι Κάμερον - Κόρμπιν - Τζόνσον - Φάρατζ, αλλά και η υποτακτικότητα και νεόκοπη ρωσοφιλία κλασσικών δυτικών αστών όπως οι Σαρκοζί - Μπερλουσκόνι - Μέι είναι σύμπτωμα και ακραίες ίσως εκδηλώσεις μιας βαθύτερης αρρώστιας: του ιστορικού σαπίσματος του ιμπεριαλιστικού μονοπωλίου της Δύσης, που γεννοβολάει ασταμάτητα νέους Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ και μάλιστα στο τετράγωνο, τόσο πουλημένος και τόσο ευεπίφορους στον κλασσικό, μιλιταριστικό φασισμό του ανατολικού ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου τύπου Ρωσίας και Κίνας, που κάποιοι από αυτούς διαβαίνουν εύκολα τον Ρουβίκωνα του πράκτορα ή έστω του αφοσιωμένου φίλου των νέων Χίτλερ, πράγμα που τουλάχιστον δεν συνέβαινε με τους κλασσικούς Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ.
Το κοινό μέτωπο Ρωσίας - Δύσης κατά της τριτοκοσμικής εθνικής ανεξαρτησίας
Από τα τέλη του 2010 και το ξέσπασμα των απανωτών πραξικοπημάτων - που πήραν εξωτερικά τη μορφή λαϊκών εξεγέρσεων - αρχικά στην Τυνησία, που έγινε η αρχή του ντόμινο για Αίγυπτο - Λιβύη - Υεμένη - Συρία και για εξελίξεις σε Λίβανο, Τουρκία, Μπαχρέιν κλπ., βλέπουμε παντού το ίδιο σενάριο, με μικρές παραλλαγές: η Δύση συμβάλει πρωτοπόρα και αυτοκτονικά στην πτώση, ακόμη και στη διαπόμπευση και στην ωμή δολοφονία ηγετών χωρών του Τρίτου Κόσμου που για πολλά χρόνια υπήρξαν σύμμαχοί της (το ίδιο είχε γίνει λίγα χρόνια πριν και με τον Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ), σε συμμαχία με τα ισλαμιστικά αντιδυτικά ρεύματα, τους ντόπιους αφελείς αστοφιλελεύθερους και κάθε είδους κνιτοειδές - τροτσκοειδές. Τους Μπεν Άλι, Μουμπάρακ, Καντάφι τους “σκότωσαν” πολιτικά (τον Καντάφι και κυριολεκτικά) από κοινού Ρωσία και Δύση.
Στη συνέχεια, επειδή μέσα στο ισλαμιστικό ρεύμα, που μοιραία παίρνει αμέσως μετά την εξουσία, ως το πιο μαζικό στη βάση, υπάρχουν και ισλαμοεθνικές - ανεξαρτησιακές τριτοκοσμικές δυνάμεις, πέρα από τους ισλαμοναζήδες, η Δύση ενώνεται με τα υπολείμματα των παλιών κοσμικών καθεστώτων, που η ίδια βοήθησε στην ανατροπή τους, και στηρίζει νέα “κοσμικά” πραξικοπήματα κατά των ισλαμιστών, που είναι όμως στην πραγματικότητα τώρα πια “κοσμικές” φιλορώσικες και αντιδυτικές δικτατορίες, τύπου Άσαντ. Η Ρωσία, που σε όλα αυτά δεν φαίνεται εμφανώς πουθενά, αλλά που έχει οργανώσει όλο το σενάριο παίζοντας αλάνθαστα πάνω στο αντανακλαστικό αντιδυτικό αίσθημα των μαζών, μαζεύει όλο το “χαρτί” και πλέον ελέγχει και την Αίγυπτο, μέσω του “κοσμικού” φασίστα Σίσι, τη Λιβύη, μέσω του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ, τη Συρία, μέσω Άσαντ (που είναι ο μόνος κοσμικός διχτάτορας που δεν έπεσε, ως μέρος του σιιτικού Άξονα στη Μέση Ανατολή με κέντρο το Ιράν), την Υεμένη, μέσω των φιλοϊρανών Χούδι και το Λίβανο - σε μεγάλο βαθμό - μέσω της Χεζμπολάχ, ενώ το φασιστικό, επεκτατικό Ιράν και η υποτακτική στο τελευταίο κυβέρνηση του Ιράκ είναι στενοί σύμμαχοι της Μόσχας.
Αν σκεφτεί κανείς ότι το Κατάρ είναι από καιρό διασπαστικός παράγοντας μέσα στο μέτωπο των σουνιτικών μοναρχιών του Κόλπου υπέρ του Ιράν και έμμεσα - αλλά ουσιαστικά - υπέρ της Ρωσίας, ότι το Μπαχρέιν, με τη σιιτική πλειοψηφία των κατοίκων του να κοιτάζει προς το Ιράν, αναζητά συμμαχίες στη Μόσχα λόγω της εγκατάλειψής του από τον Ομπάμα και ότι το Ομάν είναι από χρόνια φίλος και βαστάζος του Ιράν μέσα στο σουνιτικό μέτωπο, καταλαβαίνει κανείς πόση μοναξιά περιμένει τους ουαχαμπίτες μοναρχικούς της Σαουδικής Αραβίας, τη μόνη, μαζί με την Ιορδανία και την Τουρκία δύναμη, που αντιστέκεται κάπως στα ρωσικά σχέδια για μια φασιστική, φαινομενικά ηγεμονευόμενη από το Ιράν αλλά ουσιαστικά από τη Ρωσία Μέση Ανατολή.
Το ανοιχτό πούλημα της πατριωτικής συριακής αντιπολίτευσης δένεται με το πούλημα της Τουρκίας
Ποιες είναι όμως οι δύο τριτοκοσμικές δυνάμεις οι οποίες έβαλαν στο στόχαστρό τους ανοιχτά τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια και τι αντιμετώπιση είχαν από την υποτίθεται (σύμφωνα με κάθε κνίτη, συριζαίο ή ναζιστή) “αντιρώσικη - ρωσόφοβη” Δύση; Οι δυνάμεις αυτές ήταν η Τουρκία σαν κράτος, ειδικά την περίοδο μετά τη δίκαιη κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου πάνω από την τουρκοσυριακή μεθόριο, το Νοέμβριο του 2015 και ο Εθνικός Συνασπισμός των Συριακών Επαναστατικών και Αντιπολιτευτικών Δυνάμεων, δηλαδή το πολιτικό μέτωπο της συριακής αντιπολίτευσης.
Η μεν Τουρκία, ακόμη και πριν το πραξικόπημα, δέχθηκε τις πιο χυδαίες και ταπεινωτικές δυτικές νουθεσίες να μη χαλάει τη ρωσοδυτική σύμπραξη στη Συρία, επειδή αυτή η σύμπραξη γίνεται τάχα ενάντια στον “κύριο εχθρό” όλης της ανθρωπότητας, που είναι το προβοκατόρικο και στρατηγικά ασήμαντο Ισλαμικό Κράτος.
Δέχτηκε δε από το δυτικό ιμπεριαλιστικό Τύπο τις πιο βρωμερές και ψεύτικες κατηγόριες για συνεργασία της με τους τζιχαντιστές, επειδή δε δεχόταν την κοινή θέση Ρωσίας - ΗΠΑ, ότι ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος της “αντιτρομοκρατικής” συμμαχίας των δύο υπερδυνάμεων είναι το συριακό PKK, ονόματι PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης). Κατά τη λογική των κονδυλοφόρων του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Ολάντ, των Κάμερον - Μέι και του Ρέντσι, ο Ερντογάν ήταν κρυφοσύμμαχος του Ισλαμικού Κράτους, επειδή αναδείκνυε τη γελοιότητα της δυτικής θέσης να θεωρεί το PKK τρομοκράτη εντός των συνόρων της Τουρκίας και ως “δημοκράτη αντιτρομοκράτη σύμμαχο” με το που περνούσε τα σύνορα της Συρίας και μετονομαζόταν σε PYD.
Ίδια ακριβώς ήταν η στάση των ρωσόδουλων και ρωσόφιλων προβοκατόρων ηγετών της Δύσης έναντι της συριακής αντιπολίτευσης: την ώρα που η ναζιστική Ρωσία, μαζί με το επίσης φασιστικό Ιράν και τη γενοκτονική κυβέρνηση Άσαντ πλήττανε πρώτα και κύρια το συριακό πατριωτικό αντάρτικο και όχι τους ρωσόδουλους ισλαμοναζήδες του Ισλαμικού Κράτους, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ικέτευαν γλοιωδώς τη Ρωσία για κοινές αντιISIS στρατιωτικές επιχειρήσεις και έκλειναν τα μάτια στο βομβαρδισμό νοσοκομείων, αγορών, παιδιών, αμάχων, από την αεροπορία και το πυροβολικό των Πούτιν - Ρουχανί - Άσαντ στις περιοχές που ελέγχουν οι Σύροι πατριώτες. Το Χαλέπι θα είχε μετατραπεί σε νέα Γκουέρνικα για τους αμάχους των περιοχών που ελέγχει η συριακή αντιπολίτευση αν δεν ήταν μέσα σε αυτή μαζί με τη δημοκρατική αντίσταση και οι ισλαμοναζήδες της Αλ Κάιντα (Μέτωπο Αλ Νούσρα που πρόσφατα άλλαξε όνομα σε “Μέτωπο Φατέχ Αλ Σαμ”) που είναι χρήσιμοι στη Ρωσία σαν προβοκάτορες συκοφάντες όλης της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης. Και όμως ο Κέρι δηλώνει χαμογελαστός (22/8) ότι τα βρήκαν με το Λαβρόφ και σε λίγες ημέρες οι δύο υπερδυνάμεις θα συντονίσουν τη δράση τους ενάντια στο ISIS!
Τέτοιο πούλημα στους Ρώσους, τέτοια εμετική αθώωση του Άσαντ και του Ιράν, με το οποίο οι Ομπάμα - Κάμερον - Ολάντ - Μέρκελ έκαναν ανακωχή και συμφωνία, τέτοια απαράγραπτη κτηνωδία ενάντια στον αντιασαντικό συριακό λαό, που είναι πλειοψηφία σήμερα και μέσα στη Συρία και στη συριακή προσφυγιά, δεν πρέπει να έχει ματαγίνει στη μεταπολεμική τουλάχιστον ιστορία.
Ο Ερντογάν στη Μόσχα και οι “δυτικοί” αρχιυποκριτές
Η επίσκεψη του Ερντογάν στη Μόσχα ήταν μια πελώρια, ίσως στρατηγική, νίκη για τη ρώσικη διπλωματία και τους χαφιέδες και φίλους της στη Δύση. Η δουλειά ήταν καλά στημένη σε περίπτωση που πετύχαινε το γκιουλενικό πραξικόπημα, αλλά ακόμη και εάν αυτό έσπαγε τελικά τα μούτρα του, όπως και έγινε.
Ο Πούτιν είχε στείλει στην Άγκυρα τον Ντούγκιν λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα να δασκαλέψει τους ερντογανικούς ότι οι γκιουλενιστές, τάχα υποταχτικοί στις ΗΠΑ, είχαν ρίξει το ρώσικο αεροπλάνο για να χαλάσουν τις ρωσοτουρκικές σχέσεις και ετοίμαζαν πραξικοπηματική κίνηση. Έτσι, όταν το ρωσοκίνητο πραξικόπημα ξέσπασε στ’ αλήθεια, οι ερντογανικοί, αλλά και ο ίδιος ο Ερντογάν, έπεσαν εντελώς στη λούμπα του Πούτιν: είδαν το στρατιωτικό κίνημα σαν μια δυτικοκίνητη ή έστω δυτικοϋποστηριζόμενη κίνηση, οπότε, μετά τη αποτροπή του, η πιο φυσική κίνηση ήταν η επίσκεψη στον “φίλο” Βλαδίμηρο. Για να μην τους αδικούμε το να θεωρήσουν τον Γκιουλέν δυτικόφιλο δεν ήταν δύσκολο πράγμα, από την ώρα που η ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα είχε δεχτεί να παραμείνει αυτός στις ΗΠΑ, παρά τις αντίθετες υπηρεσιακές εισηγήσεις.
Ο Ερντογάν δεν είδε ή μάλλον δεν θέλησε να δει την έμμεση αλλά ξεκάθαρη υποστήριξη της Ρωσίας στο αποτυχημένο πραξικόπημα. Και με τη δήλωση Λαβρόφ για αποφυγή αιματοχυσίας, την ώρα που τα τανκς έβγαιναν σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα (αποφυγή αιματοχυσίας θα πει ερντογανικοί παραδοθείτε στους πραξικοπηματίες) και με το πρόγραμμα του αγγλόφωνου ρωσικού κρατικού δικτύου Russia Today (RT), που την πρώτη ώρα του πραξικοπήματος ζύμωνε τη γραμμή “ο κοσμικός κεμαλικός στρατός έριξε τον Ερντογάν λόγω της ισλαμιστικής τυχοδιωκτικής πολιτικής του”. Πώς όμως να τη δει, όταν η Ρωσία, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση, βγήκε να τον στηρίξει τάχα ενάντια στους “δυτικοκίνητους”, ρωσόδουλους γκιουλενιστές, ενώ η Δύση, από την επομένη του πραξικοπήματος κιόλας, το μόνο για το οποίο νοιαζόταν ήταν τα “ανθρώπινα δικαιώματα” των πραξικοπηματιών; Ποιος ηγέτης, αν δεν ήταν προωθημένος αντισοσιαλφασίστας και μάλιστα επαναστάτης, θα μπορούσε να συλλάβει την τόσο βαθιά αντιφατική πραγματικότητα της τακτικής του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού; Πόσο μάλλον που μέρος αυτής της τακτικής ήταν το ότι την ώρα που η επίσημη ρώσικη διπλωματική μηχανή έπαιρνε όπως είπαμε το μέρος των πραξικοπηματιών ο ίδιος ο Πούτιν κατ ιδίαν, δηλαδή κρυφά από τη διεθνή κοινή γνώμη και κυρίως από τους ίδιους τους πραξικοπηματίες, έπαιρνε τον Ερντογάν τηλέφωνο να του πει ότι τον στηρίζει; Ποιος θα του ζητούσε μετά λογαριασμό γι αυτό αν έπεφτε ο Ερντογάν; Ο πιστός του Γκιουλέν; Άλλωστε κάτι ανάλογο διπρόσωπο δεν έκανε η Ρωσία και με τον Μιλόσεβιτς και με τον Σαντάμ και με τον Καντάφι;
Ταυτόχρονα η Ρωσία, έχοντας πλασάρει μέσα στο κεμαλικό ρεύμα των στρατιωτικών από καιρό το δικό της, ευρασιατικό ρεύμα των “αριστερών” κεμαλιστών, με επικεφαλής τον πρώην μαοϊστή και νυν χαφιέ της Ρωσίας και κολλητό του Ντούγκιν, Ντογού Περιντσέκ, σπρώχνει τον Ερντογάν να “καθαρίζει”, μαζί με τους γκιουλενικούς, και πολλούς κλασσικούς δυτικόφιλους στρατιωτικούς, ώστε να αδειάζει χώρος στην ιεραρχία για τους νέους, ανοιχτά (και όχι καλυμμένα, όπως οι γκιουλενικοί) φίλους της Μόσχας στον τούρκικο στρατό.
Μπορεί ο Ερντογάν να μην έδωσε τα πάντα στη Μόσχα, κρατώντας μια μίνιμουμ γραμμή υποστήριξής του προς τη σουνιτική συριακή αντιπολίτευση, όμως αφενός αποδέχτηκε τον Άσαντ ως μέρος της λύσης του συριακού, και αφετέρου, πράγμα που είναι και το χειρότερο, αναγνώρισε τον κομβικό ρόλο της Μόσχας για οποιαδήποτε “λύση” στη Συρία. Οι δολοφόνοι του συριακού λαού Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές φυσικά μόνο σε λύση - φρανκενστάιν εξανδραποδισμού των Σύρων μπορούν να συμβάλουν, ό,τι κι αν λέει από απελπιστική ανάγκη, που προσθέτει πολιτική τυφλωμάρα στους αστούς, ο Ερντογάν.
Ωστόσο το μεγαλύτερο δώρο που πήρε η πουτινική Ρωσία από τον Ερντογάν μετά το πραξικόπημα ήταν ότι ο τελευταίος αποδέχτηκε τη λειτουργική ενοποίηση του ως τώρα ανεξάρτητου Tουρκικού Αγωγού φυσικού αερίου (Turkish Stream) με τον Αγωγό του Νότιου Διαδρόμου SGC (South Gas Corridor, o οποίος στο κομμάτι του που περνάει από την Τουρκία λέγεται ΤΑΝΑP-Trans Anatolian Pipeline και στο κομμάτι του που περνάει από την Ελλάδα λέγεται ΤΑP-Trans Andriatica Pipeline). Δηλαδή, ενώ ο SGC χρηματοδοτείται από την ΕΕ με σκοπό να περάσει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν και αύριο του Τουρκμενιστάν από την Κασπία στην Ευρώπη, παρακάμπτοντας τη Ρωσία του αρχιεκβιαστή Πούτιν, ο Τurkish Stream έρχεται στην Ευρώπη από την ίδια τη Ρωσία ανταγωνιζόμενος τον SGC. Σύμφωνα όμως με δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Τσαβούσογλου, όταν ο αγωγός από τη Ρωσία θα έχει περισσότερο αέριο από όσο χρειάζεται η Τουρκία, αυτό θα διοχετεύεται μέσα από τον ΤΑΝΑΡ, δηλαδή από τον SGC προς την Ευρώπη. Αν μάλιστα η παροχή του Τurkish Stream φτάσει στο μισό της τελικής δυνατότητας της, δηλαδή στα 32 δισεκατομμύρια κ.μ. αερίου το χρόνο, τότε ο SGC, που θα έχει πολύ μικρότερη παροχή (9 δισ. κ.μ.) δεν θα φέρνει ούτε κυβικό αερίου προς την ΕΕ. Αυτό το ενδεχόμενο όμως δεν έφερε ούτε μια στάλα ιδρώτα στ’ αυτιά των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που ξέρουν να μισούν τον Ερντογάν μόνο όταν κάνει κάτι καλό, δηλαδή κάτι που ενοχλεί τον Πούτιν.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν μέσα από τι οδύνες έχει να πορευτεί κάθε ρεύμα τριτοκοσμικής ανεξαρτησίας, όπως το ισλαμοσυντηρητικό - ισλαμοεθνικιστικό ρεύμα του Ερντογάν, όταν αποφασίζει να κάνει πολιτική αντίστασης στη ρώσικη υπερδύναμη. Η δυτική σκούπα γίνεται συντριπτική και πετά το θύμα της, αποκαμωμένο, με ορμή μέσα στο ρώσικο φαράσι.
Το ακόμη πιο εξοργιστικό είναι ότι, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στη Ρωσία, ξαφνικά οι ξεσκολισμένοι ρωσόδουλοι Μέρκελ - Σταϊνμάγερ και Σία άρχισαν να “καταλαβαίνουν” τον Τούρκο πρόεδρο, να θυμούνται ότι “όντως οι πραξικοπηματίες έκαναν εγκλήματα”, να χαμηλώνουν τους τόνους και τελικά να στηρίζουν την πρώτη είσοδο της Τουρκίας στο συριακό έδαφος. Την ίδια στάση ακολούθησαν χοντρικά και οι ΗΠΑ του Ομπάμα.
Το μέλλον στα χέρια των λαών του Τρίτου Κόσμου
Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι οι τριτοκοσμικές αντιστάσεις είναι άνευ ουσίας και σημασίας. Δείχνουν απλώς ότι αυτές, έτσι κι αλλιώς σημαντικότατες σαν παρακαταθήκες, χρειάζονται μια επαναστατική αντιιμπεριαλιστική πρωτοπορία, και βασικά μια μαρξιστική, που θα έχει τη θεωρία, που θα εξηγεί και θα καθοδηγεί, ευρισκόμενη κάθε φορά ένα βήμα μπροστά πίσω από την τακτική του εχθρού, της συμπυκνωμένης καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής αντίδρασης που σήμερα κυριαρχεί στον πλανήτη και που τα χειρότερα χαρακτηριστικά της συμπυκνώνονται στον Άξονα Ρωσίας - Κίνας - Ιράν.
Δουλειά αυτών των πρωτοποριών δεν είναι βέβαια, ούτε μπορούν άλλωστε να το κάνουν, να καθοδηγούν τον κάθε Ερντογάν ή τον κάθε αντικειμενικά αντισοσιαλιμπεριαλιστή Σαουδάραβα μονάρχη στην αντιρωσική αντιφασιστική αντίσταση, αλλά η ανάδειξη στο προσκήνιο των λαών και των εθνών του Τρίτου Κόσμου, που πρέπει με θεωρητικό όπλο τους το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό να ξαναβρούν την ενότητα και το σφρίγος του ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα ενάντια στις υπερδυνάμεις και κύρια ενάντια στο νεοχιτλερικό άξονα.
Ο τελευταίος, με αρχηγό τη στενή χιτλερική ηγετική ομάδα του Κρεμλίνου είναι που, χρησιμοποιώντας αντεστραμμένο τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλαδή - στο ιδεολογικό επίπεδο - το σοσιαλφασιστικό ρεβιζιονισμό, σκοτώνει ή μάλλον διαστρέφει κάθε φυντάνι πατριωτικής, δημοκρατικής - αντιιμπεριαλιστικής, αριστερής ή και επαναστατικής αντίστασης, μετατρέποντάς το στο αντίθετό του.
Ένα κίνημα ενότητας στον Τρίτο Κόσμο, στο πνεύμα εκείνης στην οποία ηγήθηκε το 1955 η Λαϊκή Κίνα των Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Εν Λάι (Διάσκεψη της Μπαντούνγκ), αλλά ακόμη και το λιγότερο ριζοσπαστικό Κίνημα των Αδεσμεύτων αργότερα, με αιχμή ενάντια στις επεμβάσεις και τις κτηνωδίες των σοσιαλιμπεριαλιστών και γενικά ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών του μη ιμπεριαλιστικού κόσμου, μπορεί να δώσει ώθηση και δύναμη σε κάθε χωριστά παρμένη χώρα να αντιστέκεται στις σιχαμερές μανούβρες και τις γλιτσερές ενότητες ανατολικών φασιστών και δυτικών φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών, που ενώνονται και συντρίβουν κάθε προσπάθεια για ανεξάρτητη εθνική πολιτική των μη ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως έγινε πρόσφατα στην περίπτωση της Τουρκίας.
Μολονότι οι αντιστάσεις των αστικών τάξεων του Τρίτου Κόσμου είναι πολύτιμες στον αγώνα ενάντια στους νέους Χίτλερ, σε αυτόν τον αγώνα η φυσική θέση του οδηγητή ανήκει στα νέα λαϊκά κινήματα ενός κόσμου που σήμερα, οικονομικά - παραγωγικά και πολιτιστικά, είναι παρασάγγες μπροστά σε σχέση με το 1955 ή το 1961. Αυτά τα κινήματα θα έχουν τη διεθνιστική οπτική να μην αφήσουν τις εθνικιστικές έριδες μέσα στον Τρίτο Κόσμο (που τις ξανάβει στην κύρια πλευρά ο σοσιαλιμπεριαλισμός) να διαλύουν την ενότητά του προς όφελος των χειρότερων και πιο πεινασμένων για σφαίρες επιρροής ιμπεριαλιστών.