Τελικά, όπως καταλαβαίνουμε από το σημαντικό κείμενο που δημοσίευσαν τις μέρες της επετείου, βεβαιώθηκαν ότι αυτή τη μνήμη και τη μεγάλη θυσία του δεν την τιμούσαν στην πραγματικότητα όλοι αυτοί καθώς την αφήνανε στην προβοκάτσια των σπασιματιών, που τελικά αντί να φέρνει κοντά έδιωχνε το λαό από το παράδειγμα του Παύλου, ενώ δείχνανε μια συνολικά ψεύτικη και πολιτικάντικα ιδιοτελή στάση. Έτσι κατέληξαν τελικά στην τρίτη επέτειο να καλέσουν σε μια δικιά τους εκδήλωση για να τιμήσουν το νεκρό.
Στην εκδήλωση αυτή συμμετείχαν και οι σύντροφοι και συναγωνιστές μας χωρίς να κάνουν αισθητή την κομματική τους παρουσία, όχι μόνο γιατί σεβαστήκανε την επιθυμία των διοργανωτών, όπως άλλωστε κι όλος ο κόσμος, περίπου 200 άτομα που μαζεύτηκε εκεί, αλλά γιατί αυτή ήταν η φύση της εκδήλωσης. Ήταν μια εκδήλωση των ανθρώπων που είχαν αγαπήσει στ αλήθεια τον Παύλο που μισούσαν βαθιά τους φονιάδες του, αλλά είχαν αρνηθεί να τους χρησιμοποιούν πολιτικά ρεύματα ξένα προς το δικό τους λαϊκό κοινωνικό χαρακτήρα, προς το μίσος τους για τη βία, προς τη σεμνότητα, και πάνω απ όλα προς την απέχθεια τους να μπαίνουν στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο καβαλώντας τη θυσία ενός άλλου. Αυτό που ήθελαν ήταν να δώσουν στην πράξη τη δικιά τους εικόνα για τον Παύλο, του ποιος ήταν στα αλήθεια, ποιο ήταν το πνεύμα του. Αυτό ήταν κάτι το εξαιρετικά πολύτιμο και έπρεπε να γίνει απολύτως σεβαστό.
Πρέπει βέβαια εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι άνθρωποι σαν το Π. Φύσσα, που έκαναν μια χειρονομία τόσο μεγάλη, που ξεπερνούσε τα όρια των όποιων δικών τους κοντινότερων προσωπικών κοινωνικών δεσμών, και γινόταν χειρονομία που συγκίνησε και έκφρασε μια ολόκληρη νεολαία και την πλειοψηφία ενός λαού, τέτοιοι άνθρωποι ανήκουν αντικειμενικά στο λαό και στην ιστορία του. Γι αυτό η αληθινή εικόνα για τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες χειρονομίες θα γίνονται αντικείμενο μόνιμης διαμάχης ανάμεσα στις τάξεις, ανάμεσα στη δημοκρατία και στο φασισμό, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμμα. Μέσα στα πλαίσια αυτής της διαπάλης και ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές απόψεις έχουν ή θα σχηματίσουν σε αυτή τη θυελλώδη εποχή η οικογένεια και οι φίλοι του Φύσσα, εμείς διαμορφώσαμε την άποψη ότι ο αληθινός Φύσσας είναι αυτός που οι ίδιοι μας δίνουν με τα λόγια τους αλλά κυρίως με τις πράξεις τους.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν κάνανε εκείνο το βράδυ αυτό που από την αρχή τους έκφραζε και που πιστεύουμε ότι έκφραζε το λαό του Κερατσινιού, ιδιαίτερα μάλιστα γιατί ερχόταν τώρα σαν αντίβαρο στην εικόνα της καταστροφικής βίας, του υποκριτικού στόμφου και της θορυβώδικης αλαζονείας με την οποία μαγαρίσανε οι ψευτο-αντιφασίστες την επόμενη μέρα της δολοφονίας καθώς και τις τρεις επετείους της. Τούτη η συγκέντρωση ήταν κάτι σαν βάλσαμο για την πόλη του Κερατσινιού. Ήταν η αποκατάσταση του νεκρού από τη συκοφαντία όχι μόνο των ανοιχτών εχθρών του αλλά, κυρίως, των δήθεν φίλων του.
Αυτό είδαμε εμείς στη μάνα που χάιδεψε το παγωμένο πρόσωπο της προτομής του γιου της και μετά κάθισε παραδίπλα, στην άκρη του πεζοδρομίου σιωπηλή για ώρες ως το τέλος. Ήταν η ίδια μάνα που με τόση δύναμη κεραυνοβολούσε τους ξεθαρρεμένους ναζήδες στη δίκη της αιώνιας ντροπής για τη δικαιοσύνη και τον επίσημο πολιτικό κόσμο της χώρας. Αυτό είδαμε στους φίλους του που σιγοτραγούδησαν ήρεμα και συνεσταλμένα τα πιο ωραία του κομμάτια, που μιλούσαν για την ελευθερία, τις σκληρές αλήθειες της ζωής, την αξιοπρέπεια, τη φιλία, τη μπέσα, το θάρρος, δηλαδή τελικά για το είδος του ανθρώπου που συντάραξε την Ελλάδα και θα τη συνταράζει ακόμα περισσότερο στα χρόνια που έρχονται όταν, υψώνοντας το πιο περιφρονητικό “όχι” στη μικρότητα μιας ολόκληρης εποχής, ατένισε άφοβα τη θρασύδειλη ναζιστική αγέλη και έβαλε το στήθος του μπροστά της για να σώσει τους φίλους του και την τιμή του εργατικού αντιφασιστικού Πειραιά.
Το ότι η οικογένεια και οι φίλοι του Φύσσα έχουν αντισταθεί σχεδόν μόνοι τους ως τώρα με τόση γνώση και σθένος στα σαχαρένια βόλια της αστικής τάξης και έχουν κρατήσει με τόσο πείσμα την εικόνα του Παύλου όρθια με το δικό τους τρόπο και με τα δικά τους λιγοστά μέσα λέει πολλά για το είδος των ανθρώπων που εγκυμονούνται εκεί στα βάθη της φτωχολογιάς. Ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός όσο και να φαίνονται ισχυροί στην προέλασή τους δεν θα έχουν τελικά έναν καθόλου εύκολο δρόμο σ’ αυτή τη χώρα.