Και τούτο γιατί οι προβλέψεις της που στηρίζονταν σε αυτές τις αναλύσεις έχουν το διπλό προσόν πρώτο να έχουν επαληθευτεί σκανδαλώδικα και δεύτερο πριν επαληθευτούν να έχουν θεωρηθεί εντελώς ανυπόστατες. Με το τελευταίο εννοούμε ότι αυτό που έκανε τις προβλέψεις της ΟΑΚΚΕ να αντιμετωπίζονται με δυσπιστία σαν υπερβολικά συνωμοσιολογικές από τους φίλους της και σαν εντελώς γελοίες από τους αντιπάλους της είναι ακριβώς εκείνο που τις κάνει να συζητιούνται τώρα με το μεγαλύτερο σεβασμό από τους πρώτους, και να συναντούν το πιο ασυγκράτητο μίσος από τους δεύτερους. Μάλιστα από αυτούς τους τελευταίους «προβιβαστήκαμε» τελευταία από ηλίθιοι και παράφρονες σε μεγάλους αντιδραστικούς και στην περίπτωση του ψευτοΚΚΕ σε πράκτορες και ασφαλίτες.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του πολέμου έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται τελευταία οι νέες και παλιότερες συκοφαντίες ενάντια στην ΟΑΚΚΕ αποδίδοντάς της θέσεις που της είναι εντελώς ξένες και εχθρικές.
Οι επιθέσεις συνοψίζονται κυρίως σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι ο ισχυρισμός ότι η ΟΑΚΚΕ είναι ένα φιλοϊμπεριαλιστικό και πιο συγκεκριμένα φιλοαμερικάνικο κόμμα και το δεύτερο είναι ο ισχυρισμός ότι είναι υπέρ της καπιταλιστικής ανάπτυξης και γι αυτό κατά των εργατικών διεκδικήσεων.
Έτσι πετιούνται λάσπες του τύπου: η ΟΑΚΚΕ «υποστηρίζει παντού τις επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», «λόγω της ρωσοφοβίας της είναι σε όλα υπέρ του δυτικού ιμπεριαλισμού», ότι «πάσχει από παραγωγισμό», δηλαδή ότι έχει «λατρεία για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την καπιταλιστική ανάπτυξη γενικότερα η οποία νομοτελειακά θα οδηγήσει τον καπιταλισμό σε κρίση και στην επανάσταση» ότι «καταδικάζει γι αυτό το λόγο κάθε απεργιακή κινητοποίηση», ότι «προάγει μια εργασιακή ηθική (δούλευε-δούλευε-δούλευε, είναι καλό, βάζει τις βάσεις για τη μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία)» κλπ. κλπ.
Όλες αυτού του τύπου οι λάσπες συμπυκνώνονται και διεκδικούν εγκυρότητα σε ένα λήμμα ενός “λεξικού του εργατικού κινήματος” που έχει γράψει κάποιος Αλεξάτος που κινείται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής λεγόμενης αριστεράς. Εκεί λοιπόν γράφεται ότι η ΟΑΚΚΕ «έχει ταχθεί επανειλημμένα υπέρ της πολιτικής των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας και τις επιθετικές πολεμικές ενέργειές τους στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή κλπ», ότι υποστηρίζει «την πολιτική του αστικού εκσυγχρονισμού και συχνά τοποθετείται ενάντια στα μαζικά κινήματα που τον αντιστρατεύονται, θεωρώντας πως αποτελούν συνέπεια της ρωσικής επιρροής στην ελληνική πολιτική ζωή». Ο Αλεξάτος έχει δηλώσει σε συνέντευξη του στα «Ενθέματα» της Αυγής ότι για τη σύνταξη του λεξικού του έχει συζητήσει και με μέλη ή και φίλους των αναφερόμενων κομμάτων ή ακόμα ότι έχει θέσει και υπ όψιν των κομμάτων και τα λήμματα πριν τα δημοσιεύσει. Ποτέ δεν θα μπορούσε η ΟΑΚΚΕ να έχει κατά οποιοδήποτε τρόπο εγκρίνει μια περιγραφή που είναι απλά η καρικατούρα που έχουν κατασκευάσει γι αυτήν οι εχθροί της. Όμως αυτό το λεξικογραφικό λήμμα είναι μια ακόμα ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουμε με το βρώμικο πόλεμο του σοσιαλφασισμού, πόλεμο που έχει πηγή του το ψευτοΚΚΕ, ενάντια στην ΟΑΚΚΕ τουλάχιστον στα δύο βασικά ζητήματα, αυτό της στάσης της ΟΑΚΚΕ απέναντι στο δυτικό ιμπεριαλισμό και βασικά τις ΗΠΑ και αυτό της στάσης της απέναντι στον δυτικού τύπου καπιταλισμό, τις παραγωγικές δυνάμεις και τις απεργίες.
Μπορεί κανείς να ερμηνεύει πολιτικά όπως θέλει τις θέσεις της ΟΑΚΚΕ και να τις θεωρεί όσο θέλει αντιδραστικές, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να τις διαστρεβλώνει κατάφορα και ακόμα χειρότερα να τις αντιστρέφει.
Σχετικά με τη συκοφαντία για φιλοαμερικανισμό και γενικά υποταγή στη Δύση
Είναι για παράδειγμα λογικό για κάποιο πολιτικό ρεύμα φιλικό στους ρώσους φασίστες να θεωρεί ότι πάσχουν από φιλοαμερικανισμό οι μισοάοπλοι λαοί της Τσετσενίας, της Βοσνίας, της Γεωργίας και της Ουκρανίας όταν ενάντια στη μεγαλορώσικη και μεγαλοσέρβικη πολιτική των προσαρτήσεων των διαμελισμών, των εισβολών και των εθνοκαθάρσεων σε βάρος τους αυτές καλούν σε βοήθεια όλες τις άλλες χώρες του κόσμου οπότε και τους άλλους ιμπεριαλιστές. Είναι λογικό κατά συνέπεια για ένα τέτοιο ρεύμα να θεωρεί ότι η ΟΑΚΚΕ έχει φιλοαμερικάνικες θέσεις μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζει το δικαίωμα αυτών των άγρια καταπιεσμένων χωρών να αμυνθούν και τις προσπάθειές τους, συνήθως μάλιστα αποτυχημένες, να χρησιμοποιούν γι αυτό το σκοπό έναν ιμπεριαλισμό δευτερεύοντα εχθρό τους όπως είναι ο αμερικάνικος, ενάντια στον ιμπεριαλισμό άμεσο και κύριο εχθρό τους, που είναι ο ρώσικος. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε γιατί ένα τέτοιο ρεύμα μπορεί να θεωρήσει φιλοαμερικανισμό την υποστήριξη που έδωσε η ΟΑΚΚΕ στο διαμελιζόμενο και κατασφαζόμενο από την επεκτατική Σερβία του Μιλόσεβιτς ανεξάρτητο κράτος της Βοσνίας το 1995, που το δικαίωμα του αποχωρισμού και της ανεξαρτησίας από την ενιαία Γιουγκοσλαβία το αντλούσε από το αντιφασιστικό σύνταγμα της τελευταίας.
Επίσης δεν θα είχαμε ποτέ την απαίτηση από τέτοια ρεύματα που δεν τα ενοχλούν καθόλου οι μαζικές σφαγές λαών και οι διαμελισμοί χωρών, αρκεί να τις κάνουν οι φιλικοί τους ιμπεριαλισμοί να διαβάζουν ψύχραιμα τα έντυπα της ΟΑΚΚΕ και να βλέπουν με πόση επιμονή και συνέπεια και με πόση ένταση σε όλη τη διάρκεια της βοσνιακής αντίστασης κατήγγειλαν τους αμερικάνους και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για το ότι δεν εξόπλιζαν τη βοσνιακή αντίσταση και γενικά για την κτηνωδώς κατευναστική τους πολιτική απέναντι στους μεγαλοσέρβους σφαγείς και τους ρώσους προστάτες τους. Αυτή η πολιτική κατέληξε τελικά στη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ υπέρ των Βόσνιων αλλά με αντάλλαγμα την αποδοχή από τη μεριά τους του επίσημου διαμελισμού της χώρας τους μέσα από τη συνεργασία των ΗΠΑ με τη Ρωσία, τη Σερβία και την Κροατία για τη συμφωνία του Ντέιτον. Γι’ αυτό η ΟΑΚΚΕ κατήγγειλε και αυτή τη συμφωνία και τη συνολική δυτική στάση στο βοσνιακό.
Αλλά αυτό που στο βοσνιακό θα μπορούσε να θεωρηθεί κακοπιστία και υποκειμενισμός γίνεται ανοιχτή συκοφαντία από πρόθεση όταν γενικεύεται για τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια η ΟΑΚΚΕ, ήταν αντίθετη στην αμερικάνικη αλλά και στην ευρωπαϊκή διπλωματική και στρατιωτική ανάμειξη στο Κόσοβο υπέρ της Αλβανίας και καταδίκασε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να καταδικάζει τον αλβανικό σοβινισμό και την αναθεωρητική του πολιτική σε βάρος των γιουγκοσλαβικών συνόρων. Γι αυτό καταδίκασε την απόσχιση του Κόσοβου, παρά το φασιστικό χαρακτήρα της Σερβίας και την εθνοεκκαθαριστική της πολιτική, ακριβώς γιατί μια τέτοια απόσχιση αντίθετα με αυτήν της Βοσνίας παραβίαζε το αντιφασιστικό σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας και άνοιγε το δρόμο στον παγκόσμιο αναθεωρητισμό των συνόρων από τις υπερδυνάμεις, ιδιαίτερα από τους νεοχιτλερικούς ιμπεριαλιστές, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια στη Γεωργία και στην Ουκρανία. Ακόμα περισσότερο η ΟΑΚΚΕ από την πρώτη στιγμή και με ένταση κατήγγειλε όλες ανεξαίρετα τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη, ακόμα και την επέμβασή της στη φασιστική μισοκατεχόμενη από τη Ρωσία Συρία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ΟΑΚΚΕ καταδίκαζε και τις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ που ακολουθούσαν τις ΗΠΑ στις επιθέσεις τους ή και πρωταγωνιστούσαν σε αυτές όπως έγινε στη Λιβύη από την Γαλλία και την Αγγλία.
Σχετικά με την ΕΕ η ΟΑΚΚΕ την υποστηρίζει παντού όπου αυτή στέκεται απέναντι στις δύο υπερδυνάμεις και γιατί η ενότητά της, σαν μια πολυεθνική εθελοντική δημοκρατική ενότητα, είναι αντικειμενικά ένα μεγάλο εμπόδιο τόσο στις δύο υπερδυνάμεις όσο και στους επιμέρους εθνοσοβινισμούς και αποικιακού τύπου ιμπεριαλισμούς των μεγάλων χωρών που τη συγκροτούν. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φασιστικό, ακροδεξιό και υπερσυντηρητικό ρεύμα εντός των ξεχωριστών χωρών που αποτελούν την ΕΕ είναι υπέρ της διάλυσης της ΕΕ και υπέρ της συμμαχίας με τη Ρωσία του Πούτιν.
Πέρα από τη συκοφαντία στα συγκεκριμένα σημεία, ο καθένας που θα ήθελε να κάνει μια κάπως ουσιαστική κριτική στην ΟΑΚΚΕ, σχετικά με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα ένας λεξικογράφος που θα ήθελε να έχει μια στοιχειώδη εντιμότητα και σοβαρότητα απέναντι στο αντικείμενό του, θα έπρεπε τουλάχιστον να παραθέσει τη βασική της στρατηγική αντίληψη για τη διεθνή κατάσταση η οποία από θεωρητική άποψη στηρίζεται σε δύο πυλώνες: α) στη μαοϊκή θεωρία των τριών κόσμων, που μια πολύ βασική της θέση είναι ότι η Ρωσία (τότε σαν ΕΣΣΔ) είναι μια ανερχόμενη υπερδύναμη χιτλερικού τύπου, οι ΗΠΑ μια υπερδύναμη σε πτώση και οι ευρωπαϊκές χώρες δεύτερης τάξης ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που την ενότητά τους, την ΕΕ, απέναντι στις δύο υπερδυνάμεις το μαοϊκό ΚΚ Κίνας υπεράσπισε και β) τη θεωρία του αντιφασιστικού αντιχιτλερικού μετώπου της Γ Διεθνούς.
Στη βάση αυτών των αναλύσεων και της σκανδαλώδικης επιβεβαίωσής τους στην πράξη, η ΟΑΚΚΕ θεωρεί σαν κύριο εχθρό των λαών όλου του κόσμου το ρωσοκινέζικο άξονα (αφού η Κίνα ακολούθησε και αυτή μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού το 1978 τον ιμπεριαλιστικό δρόμο της Ρωσίας). Αλλά ταυτόχρονα θεωρεί σε όλη αυτήν την περίοδο σαν μεγάλο εχθρό των λαών και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ιδιαίτερα επειδή αυτός επιτίθεται στον τρίτο κόσμο. Τον θεωρεί ωστόσο δευτερεύοντα εχθρό σε σχέση με το ρωσοκινέζικο άξονα επειδή δεν έχει το χαρακτηριστικό της χιτλερικού τύπου προσάρτησης χωρών και της γενοκτονικής εξόντωσης λαών και γιατί έχει ακόμα τη θετική πλευρά να στηρίζει χώρες που αμύνονται στη ρώσικη επιθετικότητα στην ανατολική Ευρώπη.
Όμως για τους φίλους του ρωσοκινεζικού άξονα, δηλαδή του κέντρου σήμερα του φασισμού στον κόσμο είναι αδιανόητο να αντιστέκεται κανείς στο ρώσικο ιμπεριαλισμό και να μην είναι φίλος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δηλαδή στο γεμάτο με ιμπεριαλισμό μυαλό του κάθε ψευτοαριστερού δεν μπορεί να μην είναι κανείς με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλισμό. Γιατί γι αυτόν δεν υπάρχουν λαοί που κινούνται ανεξάρτητα, ούτε κράτη που κινούνται ανεξάρτητα από τον ιμπεριαλισμό και που χρησιμοποιούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στις εθνικές αντιστάσεις τους όπως ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί τις μεταξύ τους εθνικές συγκρούσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που η ΟΑΚΚΕ παρόλο που είναι αντίθετη στην πολιτική προσέγγισης της Τουρκίας του Ερντογάν προς τη Ρωσία μπορεί να την κατανοήσει σαν απόπειρά της να αντιμετωπίσει την ασφυκτική και άδικη πίεση που δέχεται από σύσσωμο το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Βέβαια ειδικά το ψευτοΚΚΕ, ο ηγεμόνας του ρωσόδουλου σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα, ενώ στην πράξη συμπαρατάσσεται πάντα με όλες τις πιο βάρβαρες και επιθετικές κινήσεις της Ρωσίας και των συμμάχων της (πχ στην Ουκρανία, στη Γεωργία, στη Συρία, στη Βοσνία), κρύβεται υποκριτικά πίσω από την τροτσκιστική και αναρχική θέση -που στην ουσία ευνοεί τους φασιστικούς ιμπεριαλισμούς- ότι δεν υπάρχουν κύριοι εχθροί, αλλά ότι όλοι οι ιμπεριαλιστές και όλοι οι καπιταλιστές είναι ίδιοι και πρέπει να ανατραπούν όλοι μαζί απ’ ευθείας με την κοινωνική επανάσταση σε κάθε χώρα.
Όμως η ΟΑΚΚΕ δεν κρύβεται πίσω από απάτες. Ανοιχτά διακηρύσσει ότι οι λαοί θα πρέπει να νικήσουν τον ιμπεριαλισμό βήμα-βήμα, αξιοποιώντας τις αντιθέσεις του. Έτσι θα πρέπει να ξεκινήσουν από τους πιο επιθετικούς φασιστικούς ιμπεριαλισμούς, να ενωθούν εναντίον τους μέσα από τα αντιφασιστικά και πατριωτικά μέτωπα και τσακίζοντάς τους να ανοίξουν το δρόμο για να πραγματοποιήσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση, συγκρουόμενοι μετωπικά και με τους υπόλοιπους φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές με τους οποίους είναι συνήθως σε αντιπαράθεση και στην περίοδο του αντιφασιστικού μετώπου όσο αυτοί χτυπάνε τους λαούς ή συμπαρατάσσονται με τους φασίστες. Γι αυτό όχι τυχαία και εντελώς αντίθετα με τις συκοφαντίες των κνιτοειδών η ΟΑΚΚΕ όχι μόνο καταδίκασε με ένταση όλες τις εισβολές, κατοχές και άλλες στρατιωτικές επεμβάσεις, των δυτικών ιμπεριαλιστών στον τρίτο κόσμο, αλλά είναι αυτή και μόνο αυτή σε μετωπική σύγκρουση σε όλη τη γραμμή με τους ρωσόδουλους ναζί της ΧΑ και κάθε φασίστα, ενώ το ψευτοΚΚΕ είναι σε ενότητα μαζί τους στα πιο στρατηγικά διεθνή πολιτικά ζητήματα (διάλυση της Ευρώπης, υπεράσπιση του ρώσικου επεκτατισμού και επεμβατισμού, ισλαμικός αντισημιτισμός εμφανιζόμενος σαν αντισιωνισμός). Εδώ φαίνεται ποιος είναι με τον ιμπεριαλισμό και ποιος είναι αντιιιμπεριαλιστής.
Σχετικά με την συκοφαντία για «παραγωγισμό» και αντίθεση στις απεργίες
Παραγωγισμός είναι η αντιμαρξιστική θεωρία σύμφωνα με την οποία οι παραγωγικές σχέσεις μπορούν σε μια ταξική κοινωνία να είναι πιο ανεπτυγμένες από τις παραγωγικές δυνάμεις, οπότε το βασικό πολιτικό καθήκον του προλεταριάτου είναι να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις. Εντελώς αντίθετα η ΟΑΚΚΕ όχι μόνο υπερασπίζει τη γενική θέση ότι οι παραγωγικές σχέσεις βρίσκονται πιο χαμηλά από τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά ότι ειδικά στην Ελλάδα είναι τόσο χαμηλά και συνεχίζουν να χαμηλώνουν σε τέτοιο βαθμό ώστε όχι μόνο βάζουν εμπόδια στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, όπως γίνεται γενικά στον καπιταλισμό, αλλά καταστρέφουν απόλυτα και τις παραγωγικές δυνάμεις που ήδη υπάρχουν φέρνοντας μια αφάνταστη εξαθλίωση στους εργαζόμενους. Στην ουσία έχουμε στην ελληνική περίπτωση το καθοδικό πέρασμα του ελληνικού καπιταλισμού από τον σύμφωνα με τον Λένιν ανεπτυγμένο «δημοκρατικό καπιταλισμό» σε έναν «καπιταλισμό αποικιακού οκτωβρίστικου τύπου».
Η ΟΑΚΚΕ λέει -αντίθετα από εκείνους που μιλάνε για ευρωπαϊκή αποικιοποίηση- ότι αυτό το πέρασμα οφείλεται στο ότι το ιστορικά υποταγμένο στις μεγάλες δυνάμεις ελληνικό πολιτικό εποικοδόμημα έχει διαβρωθεί και εξαρτηθεί από το ανερχόμενο ιμπεριαλιστικό νεοχιτλερικό μέτωπο Ρωσίας-Κίνας κάτω από την πολιτική ηγεμονία της πρώτης. Η Ρωσία για λογαριασμό της ίδιας και της Κίνας εγκαθιδρύει μέσω των φιλικών της τμημάτων της αστικής τάξης και κυρίως μέσω των πιστών κομματικών εργαλείων της (του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της «Χρυσής Αυγής» και τις ηγετικές φράξιες Καραμανλή, Σαμαρά, Λαλιώτη, Γ. Παπανδρέου) καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις νεοαποικιακού τύπου.
Ρωσία και Κίνα θέλουν την Ελλάδα βάση μεταφορικών και ενεργειακών δικτύων μέσα στην ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ και όχι βιομηχανική χώρα, αφού η βιομηχανία παράγει ένα μαζικό και οργανωμένο προλεταριάτο που δεν θα αποδεχτεί ποτέ ένα αφεντικό που εκτός από σκληρή ταξική θα του ασκεί και βάναυση εθνική καταπίεση. Γι’ αυτό το λόγο από τη μια το υποτακτικό τους πολιτικό προσωπικό πουλάει τζάμπα και ταχύτατα τις πιο στρατηγικές κρατικές υποδομές στους ρωσοκινέζους μονοπωλιστές και στους ντόπιους και στους ευρωπαίους φίλους τους, ενώ από την άλλη με ωμή κρατική ή με «λαϊκή κινηματική» μορφή επέμβασης εμποδίζει όλες τις μεγάλες δυτικές και ντόπιες παραγωγικές επενδύσεις. Αυτό το κάνει κυρίως με τη στέρηση σε αυτές της χρήσης γης με περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, γραφειοκρατικά και άλλα προσχήματα. Σχέσεις ιδιοκτησίας -που είναι τμήμα των σχέσεων παραγωγής- που εμποδίζουν το παραγωγικό κεφάλαιο να χρησιμοποιήσει τη γη, δηλαδή το πιο βασικό μέσο παραγωγής, οδηγούν σε συντριβή τις παραγωγικές δυνάμεις.
Άλλες βασικές μέθοδες παραγωγικού σαμποτάζ, είναι η υπεραύξηση της τιμής της ενέργειας για τη βιομηχανία, ιδιαίτερα του ρώσικου αερίου, η υπερφορολόγηση, ο στραγγαλισμός της τραπεζικής πίστης μέσω της κρατικά οργανωμένης χρεωκοπίας των τραπεζών κ.ά.
Οι ψευτοαπεργίες είναι μια δευτερεύουσα μορφή παραγωγικού σαμποτάζ, που όμως αποκαλύπτει όσο καμιά άλλη τον ασύλληπτο κυνισμό με τον οποίο το ψευτοΚΚΕ, το εργαλείο αυτό της διάλυσης του πραγματικού ΚΚΕ από τους ρώσους σοσιαλφασίστες το 1956-58, χρησιμοποιεί την ίδια την εργατική τάξη για να τραυματίσει τον εαυτό της. Συγκεκριμένα χρησιμοποιεί πάντα σαν αίτημα αρχής το «καμιά απόλυση», που είναι σωστό όταν η εργοδοσία επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να εντατικοποιήσει τη δουλειά για να αυξήσει τα κέρδη της, αλλά και σωστό σαν αίτημα πίεσης για μείωση απολύσεων ή για καλύτερες αποζημιώσεις, και σε εκείνες τις περιπτώσεις που η μείωση του προσωπικού, ιδιαίτερα μέσα στην κρίση, είναι αποτέλεσμα της παρατεταμένης και μεγάλης μείωσης των εργασιών ενός εργοστασίου. Σε κάθε περίπτωση το ψευτοΚΚΕ παρατείνει ακόμα και με φασιστικές μεθόδους αρχικά δίκαιες απεργίες με αυτό το αίτημα επ’ άπειρον μέχρι ένα εργοστάσιο να κλείσει (Πιρέλι, Γκουντγίαρ, Χαλυβουργία Ασπροπύργου και άλλες μικρότερες).
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξοργιστικά υποκριτικό από τον ισχυρισμό του ψευτοΚΚΕ ότι παλεύει για αυξήσεις και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, όταν συμμετέχοντας σε κάθε μορφή παραγωγικού σαμποτάζ συνεισφέρει όσο κανείς άλλος, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, στο να χειροτερεύουν αυτές ασταμάτητα. Και αυτό δεν γίνεται μόνο γιατί μένουν άνεργοι οι εργάτες των εργοστασίων που έκλεισαν ή αυτών που ποτέ δεν χτίστηκαν, αλλά γιατί μέσα από τον πελώριο εφεδρικό στρατό ανέργων που προκαλούν όλα αυτά συντρίβονται οι μισθοί, και αυξάνεται παντού στη χώρα η ένταση και η διάρκεια της δουλειάς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ τόσο μαχητικά το ψευτοΚΚΕ κινητοποιείται ενάντια στο μεγάλο ντόπιο ή δυτικό κεφάλαιο, το βουλώνει κυριολεκτικά όταν οι ανατολικοί κρατικοφασισμοί αγοράζουν τζάμπα όλες τις βασικές κρατικές υποδομές και καταργούν ωμά και επίσημα όλα τα εργατικά δικαιώματα. Είναι ασύλληπτο πόσο χάλασε τον κόσμο το μέτωπο ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ για να διώξει με ατέλειωτες απεργίες την ελβετική MSC, ανταγωνιστή της ΚΟΣΚΟ που απασχολούσε τους φορτοεκφορτωτές τουλάχιστον με όρους ευρωπαϊκής χώρας, και πόσο απότομα και απόλυτα σιώπησε όταν η ΚΟΣΚΟ κατάργησε κάθε συνδικαλιστική ελευθερία και μετέτρεψε όλο το λιμάνι σε ένα εργασιακό γκέτο στο οποίο ανενόχλητα λειτουργεί σαν τοποτηρητής της ΚΟΣΚΟ και σαν βασικός στρατολογητής προσωπικού η «Χρυσή Αυγή».
Όταν λοιπόν η ΟΑΚΚΕ καλεί σε αντίσταση στο σαμποτάζ της παραγωγής το κάνει επειδή είναι εντελώς αντίθετη σε κάθε αύξηση της δουλειάς και σε κάθε μείωση των μισθών. Γι αυτό καλεί σε πολιτικό κίνημα με επικεφαλής την εργατική τάξη για τη συντριβή των επεκτεινόμενων αποικιακών παραγωγικών σχέσεων και κυρίως για τη συντριβή του φασιστικού πολιτικού εποικοδομήματος που επιβάλλει αυτές τις παραγωγικές σχέσεις. Δηλαδή η ΟΑΚΚΕ δεν παλεύει για να ανεβάσει τις καπιταλιστικές σχέσεις αποικιακού τύπου σε σχέσεις δημοκρατικού καπιταλισμού, και γι αυτό δεν παλεύει για τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό, δηλαδή για να γίνει η Ελλάδα μια «κανονική ευρωπαϊκή χώρα», όπως μάταια περιμένουν οι αστοδημοκράτες, ή να γίνει μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα για να έρθει πιο γρήγορα η επανάσταση, όπως λέγανε οι αρχειομαρξιστές. Εννοείται ότι η ΟΑΚΚΕ, όπως και κάθε μαρξιστής, προτιμάει αν του μπει το δίλλημα τον ανεπτυγμένο δημοκρατικό καπιταλισμό και τον αστικό παραγωγικό εκσυγχρονισμό από τον αποικιοκρατικό φασιστικού τύπου καπιταλισμό, γιατί ο πρώτος φέρνει πιο κοντά τη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά επειδή είναι λενινιστική δεν καλλιεργεί ούτε τόσο δα στο λαό την αυταπάτη, ότι υπάρχει στην πράξη ένα τέτοιο πολιτικό δίλημμα. Κι αυτό γιατί ξέρει καλά και θεωρητικά και από τη συγκεκριμένη εμπειρία της ταξικής πάλης των τελευταίων δεκαετιών ότι η ελληνική αστική τάξη που στην πλειοψηφία της δέχτηκε να υποταχθεί στους χειρότερους ιμπεριαλιστές και να συνεργαστεί μαζί τους ποτέ δεν θα ξεκινήσει ένα επαναστατικό κίνημα για να τους ανατρέψει. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το φρικτά καταπιεσμένο προλεταριάτο που μέσα από το αντιφασιστικό μέτωπο θα ενώσει πίσω του όλες τις καταπιεσμένες τάξεις και όλες τις πατριωτικές δυνάμεις για να τσακίσει το φασισμό και το σοσιαλφασισμό και να ανοίξει το δρόμο για να κατεβάσει συνολικά την αστική τάξη από την εξουσία και να συντρίψει τo βαθιά εξαρτημένo από τον ιμπεριαλισμό κράτος της.
Από την απάντηση που δώσαμε σε αυτά τα βασικά σημεία επίθεσης του ελληνικού σοσιαλφασισμού στην ΟΑΚΚΚΕ μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί αυτός διαλέγει κυρίως αυτά και όχι άλλα. Σε πρώτη ανάγνωση διαλέγει αυτά για να θεμελιώσει όσο μπορεί την κατηγορία του για συνεργασία της ΟΑΚΚΕ σε διεθνές επίπεδο με τον ιμπεριαλισμό και σε εσωτερικό με την αστική τάξη. Αν προσέξει όμως κανείς βαθύτερα θα διαπιστώσει ότι ο σοσιαλφασισμός με τις διαφορετικές μορφές του διαλέγει αυτά τα δυο σημεία για να κάνει αντιπερισπασμό και να αποσείσει από πάνω του τη στηριγμένη σε αδιαμφισβήτητα γεγονότα κατηγορία που του απευθύνει η ΟΑΚΚΕ ότι είναι ο ίδιος που ωμά, ανοιχτά και ξεδιάντροπα όχι απλά συνεργάζεται αλλά υπηρετεί δουλικά το χειρότερο ιμπεριαλισμό και το χειρότερο είδος κομπραδόρικης αστικής τάξης που υπάρχει στη χώρα.