Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι τελευταίες κατακλυσμιαίου χαρακτήρα εξελίξεις τόσο όσον αφορά στο συριακό σφαγείο, όσο και συνολικά στη Μέση Ανατολή αποτελούν ουσιαστικά την ταφόπλακα μιας ανάλυσης που καταταλαιπώρησε το τσακισμένο σήμερα προοδευτικό κίνημα χοντρικά από το 1980, όταν και το τελευταίο κάστρο των προλεταριακών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων, η Λαϊκή Κίνα, έπεσε στα χέρια της κινέζικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης νέου τύπου, που είχε για ηγέτη της τον σοσιαλφασίστα ρεβιζιονιστή Τενγκ Σιάο Πινγκ.

Με αφορμή την 30η επέτειο από την έναρξη της διαδικασίας ανατροπής των σοσιαλφασιστικών, ψευτοκομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το 1989, ο Σουηδός πολιτικός Carl Bildt, προσωπικότητα με οικουμενικό σεβασμό από τις βασικές φράξιες της δυτικού τύπου φιλελεύθερης αστικής τάξης ανά τον κόσμο, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ουσιαστικά αποτίει «φόρο τιμής» στη φράξια Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν εντός του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού καθεστώτος, αναλογιζόμενος «πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα» εάν τότε στο Κρεμλίνο είχαν επικρατήσει οι «σκληροί», κλασικού μπρεζνιεφικού τύπου ψευτοκομμουνιστές*.

“Ο ερ­γά­της κα­τα­στρέ­φε­ται αν δεν τον α­πα­σχο­λεί το κε­φά­λαιο. Το κεφά­λαιο κα­τα­στρέ­φε­ται ό­ταν δεν εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται την ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη και για να την εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πρέ­πει να την α­γο­ρά­ζει. Ό­σο πιο γρή­γο­ρα αυ­ξάνει το κε­φά­λαιο που εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νο για την πα­ρα­γω­γή, το πα­ρα­γω­γι­κό κεφά­λαιο, ό­σο πιο αν­θη­ρή εί­ναι ε­πο­μέ­νως η βιο­μη­χα­νί­α, ό­σο πιο πο­λύ πλου­τί­ζει η α­στι­κή τά­ξη, όσο πιο κα­λά πά­νε οι δου­λειές, τό­σο πιο πολ­λούς ερ­γά­τες χρειά­ζε­ται ο κα­πι­τα­λι­στής, τό­σο πιο α­κριβά που­λιέ­ται ο ερ­γά­της. Α­πα­ραί­τητος ό­ρος για μια υ­πο­φερ­τή κα­τά­στα­ση του ερ­γά­τη εί­ναι λοι­πόν η ό­σο το δυ­νατόν πιο γρή­γο­ρη αύ­ξη­ση του κε­φά­λαιου” (Μαρ­ξ, Μι­σθω­τή ερ­γα­σί­α και κε­φάλαιο).

Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται κύρια από την μεγάλη άνοδο του κλασικού φασισμού, ιδιαίτερα της απεχθέστερης μορφής του που είναι ο ναζισμός. Καθόλου τυχαία ανέβηκε και εκείνη η πλευρά του σοσιαλφασισμού που συμμαχεί με τον εθνικιστικού τύπου αντιευρωπαϊσμό (ψευτοΚΚΕ, Κωνσταντοπούλου) ενώ έπεσε παραπέρα η πιο μαζική πλευρά του σοσιαλφασισμού που εμφανίζεται σαν υποτίθεται διεθνιστική (ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκης). Τίποτα το απροσδόκητο δεν υπάρχει σε μια τέτοια εξέλιξη σε μια χώρα που οι φιλελεύθεροι της είναι περήφανοι γιατί έχουν για αρχηγό τους έναν τουρκοφάγο που βάζει βέτο στην ΕΕ υπέρ του Πούτιν, και που κατακεραυνώνει με πάθος όποιον ισχυρίζεται ότι υπάρχει τουρκική ή ακόμα περισσότερο μακεδονική εθνική μειονότητα.

Στις 25 του Γενάρη συζητιέται στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης μια πρόταση που εισηγείται μία από τις επιτροπές του, η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης. Αυτή η Επιτροπή

  Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 418 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2006 Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έφερε και ψήφισε στη Βουλή ένα νόμο για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε δύο ώριμα αιτήματα πολιτικής δημοκρατίας, να μην κλείνουν τακτικά οι δρόμοι και να μην καταστρέφεται το κέντρο της πόλης, που κρύβονται πίσω από την πολύχρονη και βαθιά παραχάραξη και αντιστροφή «από τα αριστερά», δηλαδή από το σοσιαλφασισμό, των πιο κλασσικών μορφών μαζικής πολιτικής διαμαρτυρίας.