Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια ο ελληνικός λαός, που γαλουχείται από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους με το πνεύμα της «πολιτισμικής συνέχειας» του με την αρχαία Ελλάδα, επειδή από αυτήν την καταγωγή η άρχουσα τάξη αντλεί τον όποιο αυτοσεβασμό της, εκπαιδεύεται από τη ρωσόδουλη πρωθυπουργία Α. Παπανδρέου και πέρα στο να μισεί τη σημερινή δημοκρατική Αγγλία. Την κατηγορεί ότι αυτή του έχει κλέψει το πιο πολύτιμο κομμάτι της πολιτιστικής του κληρονομιάς, τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Και ξαφνικά διπλωματικός πόλεμος με την Αγγλία για τα μάρμαρα! Πολεμική προπαγάνδα και «εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο» όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων με αρχηγό τον  «εθνικό ηγέτη» Μητσοτάκη. Γιατί σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα η αναβολή της συνάντησης από τον Βρετανό πρωθυπουργό Σούνακ με τον Μητσοτάκη πρόσβαλε την Ελλάδα.

Το ρωσόφιλο πολιτικό καθεστώς της χώρας μας είναι αρκετά ευαίσθητο σε προσβολές που κάνουν οι άλλοι αλλά καθόλου όταν οι εκπρόσωποι του στο εξωτερικό προσβάλλουν άλλα κράτη και άλλους λαούς..

Και ήταν ο Μητσοτάκης που αχρείαστα και απρόκλητα τίναξε στον αέρα την συνάντηση με τον Σούνακ με μια έντεχνα προκλητκή γλώσσα στη συνέντευξη του στο BBC. Δηλαδή δεν πήγε εκεί για να διεκδικήσει αλλά για να κατασκευάσει ένα πολιτικό ρήγμα με την πιο σταθερή απέναντι στην πουτινική Ρωσία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα. Άλλωστε αυτό το ρήγμα είναι ο λόγος για τον οποίο σκαρφίστηκε σαν ένα κεντρικό ζήτημα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής την επιστροφή των γλυπτών  του Παρθενώνα στην Ελλάδα ως μιας τάχα κλεμμένης εθνικής ιδιοκτησίας,  και όχι σαν ένα αίτημα αισθητικό- εκπαιδευτικό ο μεγαλύτερος πράκτορας της Ρωσίας στη Δύση Ανδρέας Παπανδρέου.

Έχουμε σχολιάσει σε χωριστό άρθρο το χαρακτήρα της πρόσφατης σύγκρουσης του Μητσοτάκη με τον Σούνακ για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Σε αυτό η εκτίμησή μας ήταν ότι Μητσοτάκης «δεν πήγε εκεί για να διεκδικήσει αλλά για να κατασκευάσει ένα πολιτικό ρήγμα με την πιο σταθερή απέναντι στην πουτινική Ρωσία μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα. Άλλωστε αυτό το ρήγμα είναι ο λόγος για τον οποίο σκαρφίστηκε σαν ένα κεντρικό ζήτημα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής την επιστροφή των γλυπτών  του Παρθενώνα στην Ελλάδα ως μιας τάχα κλεμμένης εθνικής ιδιοκτησίας,  και όχι σαν ένα αίτημα αισθητικό- εκπαιδευτικό ο μεγαλύτερος πράκτορας της Ρωσίας στη Δύση Ανδρέας Παπανδρέου».

Αυτή η τοποθέτηση επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι το Μαξίμου αποφεύγει μέχρι και σήμερα να απαντήσει στη σταθερή και επίμονη τοποθέτηση του Σούνακ ότι ο Μητσοτάκης δεν κράτησε το λόγο του αφού έδειξε ότι δεν ήθελε αυτή τη συνάντηση για να συζητήσει τα θέματα για τα οποία αυτή είχε προγραμματιστεί, δηλαδή για το μεταναστευτικό, την Ουκρανία, την κρίση στη Μέση Ανατολή, αλλά για να βάλει αυτό το οποίο είχε δεσμευτεί ότι δεν θα έβαζε: τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Τίποτα δεν δείχνει πιο παραστατικά το πόσο εχθρική σήμερα απέναντι στην Ευρώπη είναι η πολιτική ηγεσία της χώρας μας από το ότι σύσσωμη υποδέχεται τον αρχηγό του γερμανικού κράτους με τη θυμωμένη κραυγή: «δώστε μας επιτέλους τα εκατοντάδες δις που μας χρωστάτε από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο» 

Την ώρα δηλαδή που η ανθρωπότητα έχει μπει στον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο επειδή νέοι Χίτλερ έχουν εισβάλει και έχουν προσαρτήσει ένα κομμάτι της ηρωικής Ουκρανίας, δηλαδή ένα κομμάτι της δημοκρατικής Ευρώπης και εκείνη της συμπαραστέκεται και πληρώνει γι αυτό με ένα πελώριο ενεργειακό κόστος, με μια υφέρπουσα βιομηχανική κρίση και κυρίως με μια εσωτερική διασπαστική για την ΕΕ εκστρατεία από τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες, σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό καθεστώς αντί να δει στον επισκέπτη τον εκπρόσωπο ενός από τα πιο βασικά πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά οχυρά της ευρωπαϊκής αντίστασης στους νέους Χίτλερ βλέπει σ αυτόν έναν απόγονο των παλιών Χίτλερ. Έτσι όχι μόνο δεν βάζει στην πρώτη γραμμή την ανάγκη για συμμαχική αλληλεγγύη των δύο χωρών και των δύο λαών και όχι μόνο δεν αρκείται στην πολλοστή ηθική και πολιτική συγγνώμη του σημερινού γερμανικού κράτους για τα εγκλήματα που διέπραξε το χιτλερικό καθεστώς, πράγμα που ελάχιστες χώρες έχουν κάνει για τους προηγούμενους άδικους πολέμους τους, αλλά βάζει σαν προϋπόθεση φιλικών σχέσεων το να της καταβάλει αυτός ο σύμμαχος τις τερατώδεις πολεμικές αποζημιώσεις των 287 δις (389 με τιμές 2022), που επίσημα πρώτη απαίτησε η κυβέρνηση Σύριζα το 2015. Τέτοιες αποζημιώσεις καμμιά χώρα ούτε κατά προσέγγιση δεν απαίτησε και δεν πήρε ποτέ από τη Γερμανία ή από την Ιαπωνία για τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί αν η Γερμανία εξαναγκαζόταν να πληρώσει τέτοια ποσά σε όλα τα θύματά της θα έπρεπε να δημιουργήσει χειρότερους Χίτλερ από αυτούς που δημιούργησε η συνθήκη των Βερσαλλιών με τις υπέρογκες αποζημιώσεις που ζήτησαν τότε οι ιμπεριαλιστές νικητές του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου. Γι’ αυτό το λόγο καμία δημοκρατική νικήτρια χώρα του β παγκόσμιου δεν εξανάγκασε τις νικημένες χώρες σε τέτοιες αποζημιώσεις.

Η αναθέρμανση της ελληνικής εκστρατείας διεκδίκησης των ελγίνειων μαρμάρων έρχεται την ώρα που η Ευρώπη προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το βηματισμό της και να οργανωθεί απέναντι στη ρωσική νεοχιτλερική επέλαση. Την ώρα δηλαδή που το Κρεμλίνο επιτίθεται στρατιωτικά και επιχειρεί σέρνοντας πίσω της ένα μεγάλο μέρος του νυν ή πρώην Τρίτου κόσμου να στραγγαλίσει ενεργειακά την Ευρώπη, η Ελλάδα ενώνεται μ’ αυτό το μαύρο μέτωπο για να οξύνει ιδιαίτερα την αντίθεση της με την Αγγλία, καταγγέλλοντας την στην ουσία σαν χώρα εν ενεργεία κλέφτη ακριβώς την ώρα που η Ρωσία την έχει κατονομάσει σαν τον κύριο εχθρό της στην Ευρώπη, επειδή ετοιμάζει με τη μεγαλύτερη δημοκρατική και εθνική συνέπεια την στρατιωτική της άμυνα απέναντι της. Από ευρύτερη άποψη η χώρα μας γίνεται τη δοσμένη στιγμή η εμπροσθοφυλακή ενός κινήματος των χωρών του νότου ενάντια στους πρώην αποικιοκράτες. Αυτό το κίνημα έχει σαν αίτημα ανεξάρτητα από τις συνθήκες και το χρόνο αφαίρεσής τους σε σχέση με την εθνογένεση των δοσμένων κρατών «την επιστροφή των κλεμμένων πολιτιστικών τους θησαυρών» και δεν μιλάει για την σημερινή εποχή των μεγάλων φασισμών όπου κάθε δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πρέπει να επιδιώκει φιλικές συνεννοήσεις και συγκλίσεις ανάμεσα στον τρίτο κόσμο και τις σημερινές ευρωπαϊκές δημοκρατίες.