Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.

Το αποικιοκρατικό πρόσωπο του φασιστικού κρατικού μονοπωλίου της ΚΟΣΚΟ που το διακομματικό καθεστώς έχει εγκαταστήσει στο λιμάνι του Πειραιά, αποκαλύπτεται από το ότι ο αγαπημένος «στρατηγικός επενδυτής» του καθεστώτος κάνει ότι μπορεί για να κλείσει την Ζώνη του Περάματος και να την μετατρέψει σε χωρο εμπορευματοκιβωτίων, από τη μία καθυστερώντας και τελικά ματαιώνοντας τις προγραμματισμένες της επενδύσεις, και από την άλλη αυξάνοντας τα τιμολόγια των χρηστών ώστε να χάσει κάθε ανταγωνιστικότητα.

Μπορεί η μονοπωλιακή Δύση να συνεργάζεται πολιτικά και κυρίως οικονομικά με τους χειρότερους τραμπούκους και βασανιστές του πλανήτη, που δεν είναι άλλοι από τους ανερχόμενους νέους χίτλερ του άξονα Μόσχας-Πεκίνου, και να κάνει τα στραβά μάτια σε πολλά από τα εγκλήματά τους, όμως η συσσωρευμένη πείρα της αυτοκαταστροφικής αυτής στάσης έχει διαμορφώσει στην κοινή γνώμη και σε μια μερίδα των πιο εκτεθειμένων σε αυτούς δυτικών μονοπωλιστών, τη συνείδηση ότι υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη στάση. Αυτό φάνηκε μεταξύ άλλων κατά τις παραμονές της ευρωκινεζικής συνόδου της 14/9 όταν ο κινέζος πρόεδρος έστειλε τον υπουργό του των εξωτερικών Ουάνγκ Γι σε 5 ευρωπαϊκές χώρες για να απειλήσει ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό κράτος μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να προβάλει μια αντίσταση στην επιθετικότητα και το φασισμό του Πεκίνου.

Η ε­πέμ­βα­ση της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας στην Υε­μέ­νη κα­τά των ι­ρα­νό­φι­λων σι­ι­τών α­νταρ­τών Χού­δι, οι ο­ποί­οι έ­χουν κα­τα­λά­βει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά την εξου­σί­α ου­σια­στι­κά α­πό τον Σε­πτέμ­βριο και τυ­πι­κά α­πό τον Ια­νουά­ριο, α­νοίγει μια νέ­α πε­ρί­ο­δο για τη Μέ­ση Α­να­το­λή.

Μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή από τα γεγονότα του 1989 στην Κίνα είναι η καταστροφή από ένα τεθωρακισμένο στρατιωτικό όχημα του περίφημου αγάλματος της θεάς της Δημοκρατίας, μίας αρκετά ογκώδους κατασκευής από αφρολέξ και πεπιεσμένο χαρτί πάνω σε μεταλλικό καλούπι που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά έναν πυρσό. Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φοιτητές της κεντρικής ακαδημίας καλών τεχνών και στήθηκε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν από τολμηρούς νεολαίους που αψήφησαν τις απειλές της ασφάλειας ότι θα έχαναν το δίπλωμά τους. Τοποθετήθηκε ανάμεσα στο Μνημείο των Ηρώων του Λαού και την Πύλη της πλατείας κοιτάζοντας προς το τεράστιο πορτραίτο του Μάο που κρέμεται εκεί. Αν και πολλοί συγκρίνουν το έργο με το άγαλμα της Ελευθερίας των ΗΠΑ προβάλλοντας τον ισχυρισμό περί αμερικανικής καλλιτεχνικής (και παραπέρα πολιτικής) επιρροής, ένας γλύπτης που ήταν παρών στην κατασκευή του αγάλματος ονόματι Τσάο Τσινγκ-γιουάν έχει εξηγήσει ότι οι δημιουργοί του όχι μόνο συνειδητά απέφυγαν να πάρουν σαν πρότυπο το άγαλμα της Νέας Υόρκης επειδή μια τέτοια κίνηση θα ήταν φιλο-αμερικανική, αλλά αντίθετα επηρεάστηκαν πολύ από το πασίγνωστο έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού της σοβιετικής γλύπτριας Βέρας Μούχινα που παριστάνει έναν εργάτη και μία αγρότισσα με προτεταμένα χέρια να κρατούν το σφυροδρέπανο.

Ο νόμος για την ασφάλεια, που οδηγεί στην κατάλυση της αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ και καταπατά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του πληθυσμού του, τέθηκε σε ισχύ στις 30/6. Ο νόμος αυτός ορίζει για την ειδική διοικητική περιοχή του Χονγκ Κονγκ πως οι περιπτώσεις που σχετίζονται με εγκλήματα απόσχισης, υπονόμευσης, τρομοκρατίας και συνέργειας με ξένες δυνάμεις θα δικάζονται από δω και μπρος στην ηπειρωτική Κίνα. Ακόμα ανοίγεται ο δρόμος για την επίβλεψη των τοπικών αρχών από το νέο «Γραφείο για την περιφρούρηση της εθνικής ασφάλειας» που θα στέλνει εκεί τους πράκτορές του ενώ οι τοπικοί δικαστές θα μπορούν να διορίζονται από την κυβέρνηση και να δικάζουν με μυστικές διαδικασίες. Ακόμα πιο προκλητική είναι μία αμφιλεγόμενη διάταξη σύμφωνα με την οποία οποιοσδήποτε οπουδήποτε είναι υπόλογος αδικημάτων θα μπορεί να συλλαμβάνεται και δικάζεται με την είσοδό του στο έδαφος του Χονγκ Κονγκ. Όπως εξηγεί ο ειδικός στην κινεζική νομοθεσία Ντόναλντ Κλαρκ, η διάταξη αυτή «διεκδικεί εξωεδαφική δικαιοδοσία πάνω σε κάθε άτομο στον πλανήτη» (FinancialTimes, 10/7)!

Την άφησαν να ρημάξει τη Ζώνη και να θάψει την Κρουαζιέρα, να μην πληρώσει δεκάρα, και τώρα την ανταμείβουν.

Η παράδοση του 67% του ΟΛΠ στην Κόσκο είναι διακομματικό έγκλημα με υπογραφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη που αντί να καταγγείλει, επιβράβευσε την Κόσκο για τις παραβιάσεις της σύμβασης παραχώρησης με παράταση πέντε χρόνων για τις επενδύσεις που δεν έκανε, και άμεση παραχώρηση του 16% (πλέον του 51% που έχει ήδη) που θα έπαιρνε μόνο με την ολοκλήρωσή τους. Πρόκειται για έγκλημα από προδότες της χώρας και του λαού.

Η ΚΟΣΚΟ ρημάζει τον Πειραιά. Με σύστημα έχει σταματήσει επί πέντε χρόνια όλες τις επενδύσεις που ήταν υποχρεωμένη να κάνει σύμφωνα με τη σύμβαση που υπόγραψε με το ελληνικό κράτος. Το μόνο που πραγματοποίησε σε χρόνο μηδέν ήταν αυτό που ήθελε: τους γερανούς για τα κοντέϊνερ. Στόχος της είναι να κάνει τον Πειραιά ένα κλειστό σωλήνα από τον οποίο θα περνάει όλη η κινέζικη βιομηχανική παραγωγή για να πάει στην ΕΕ, αλλά στον Πειραιά δεν θα μένει ούτε μισό ευρώ σαν βιομηχανική επένδυση. Το κινέζικο κράτος δεν θέλει ούτε την επισκευή πλοίων που είναι η καρδιά της βιομηχανίας της πόλης, ούτε τις προβλήτες της κρουαζιέρας που είναι η καρδιά του ελληνικού νησιωτικού τουρισμού για τον εξής λόγο:

Η διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, Κίνας-Ιράν, ανά τον πλανήτη προμηνύει το ξέσπασμα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Χρόνο με το χρόνο, Ρωσία και Κίνα αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες και εκσυγχρονίζουν ταχύτατα το στρατό τους.

Την ώ­ρα που ο κτη­νώ­δης κι­νέ­ζι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός ε­τοι­μά­ζεται για την ε­πί­θε­σή του στον Ει­ρη­νι­κό στο πλευ­ρό της ρω­σι­κής νε­ο­χι­τλε­ρικής υ­περ­δύ­να­μης, α­ντι­με­τω­πί­ζει έ­να μα­ζι­κό κύ­μα λα­ϊ­κής ορ­γής στο ε­σω­τε­ρικό. Τού­τη τη φο­ρά εί­ναι ο η­ρω­ι­κός λα­ός του Χον­γκ Κονγκ που μπαί­νει στην πρω­το­πο­ρί­α των α­γώ­νων του κι­νε­ζι­κού λα­ού για δη­μο­κρα­τί­α και ε­λευ­θε­ρί­α.