Η διαδήλωση της 5 του Μάη κατέληξε στη δολοφονία 3 εργαζομένων από ανθρώπους που έδωσαν το χτύπημά τους μέσα από αυτήν την διαδήλωση και οι οποίοι καλύφθηκαν και ποινικά και πολιτικά από τους διοργανωτές της διαδήλωσης. Αυτοί οι τελευταίοι μιλάνε για ένα ατύχημα ή έστω για μια δευτερεύουσα αρνητική πλευρά της διαδήλωσης. Όμως ο φόνος ήταν το βασικό συστατικό της. Ήταν μια κορυφαία στιγμή της ευρύτερης προβοκάτσιας που ονομάζουμε μεθοδευμένη έρπουσα χρεωκοπία της χώρα. Αυτή αποσκοπεί στην υποδούλωση της χώρας μας αλλά σε ένα βαθμό και της ΕΕ στους μεγάλους ανατολικούς φασισμούς. Σε αυτήν την προβοκάτσια συμμετέχει δραστήρια ασκώντας συχνά και βία το υπεραντιδραστικό κρατικό πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα που εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος της λαίκής αντίστασης στα μέτρα πείνας και εξαθλίωσης Οι μάζες που συμμετέχουν σε αυτό το κίνημα δεν είναι αντιδραστικές στην πλειοψηφία τους τους αλλά έχουν εγκλωβιστεί στη κυρίαρχη λογική, στη λογική των δυνάμεων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και στην υποτέλεια στους φασισμούς.
Δολοφονία με κύριους πολιτικά υπεύθυνους τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ
Μιλάμε για δολοφονία γιατί οι εμπρηστές χτύπησαν την τράπεζα την ώρα που ήταν σε κανονική λειτουργία με τουλάχιστον 20 ανθρώπους εντός της, δηλαδή οι εμπρηστές θέλησαν, ή έστω ενέταξαν στο σχέδιό τους το ισχυρότατο ενδεχόμενο να κάψουν ανθρώπους ζωντανούς. Υπάρχουν άλλωστε ζωντανές τηλεοπτικές μαρτυρίες ότι την ώρα που οι άνθρωποι καίγονταν μέσα και άλλοι έβγαιναν ζητώντας βοήθεια για τους εγκλωβισμένους κάποιοι απ έξω τους έλεγαν να καούν γιατί είναι απεργοσπάστες. Μιλάμε επίσης για δολοφονία επειδή εδώ και πάνω από δύο χρόνια ο λεγόμενος αναρχικός χώρος έχει αλωθεί εσωτερικά από το φασιστικό ρεύμα στο οποίο επωάστηκαν οι φονιάδες. Αυτό το ρεύμα έχει βουτηχτεί για τα καλά με τις πράξεις και με τις θέσεις του στο πιο βαθύ ταξικό μίσος για το εργαζόμενο προλεταριάτο που το θεωρεί ταξικό εχθρό του σαν όργανο τάχα της καπιταλιστικής επιχείρησης στην οποία δουλεύει και όργανό της κρατικής εξουσίας της χώρας στην οποία ζει. Ενώ οι πολιτικοί πρόγονοι και τα πρότυπα αυτών των φονιάδων σκότωναν για δεκαετίες καπιταλιστές και αστυνομικούς κρύβοντας τη δίψα τους για την δικιά τους φασιστική κρατική και οικονομική εξουσία πίσω από την καταγγελία του κεφάλαιου και πίσω από το μίσος τους για την αστοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, τώρα σκοτώνουν και λαό. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία της ηγεσίας αυτού του ρεύματος έχει αποφασίσει τα τελευταία χρόνια την συνειδητή, άλλοτε έμμεση και άλλοτε άμεση πολιτικοιδεολογική προσέγγιση με το ανοιχτά δολοφονικό νεοναζισμό. (Δες στο διαδίκτυο την τελευταία προκήρυξη-κάλεσμα ενότητας που απευθύνουν οι «πυρήνες της συνομωσίας της φωτιάς» για ενότητα τους εθνικοσοσιαλιστές χωρίς καμιά ουσιαστική και μαζική καταδίκη τους να υπάρξει στο λεγόμενο αναρχικό χώρο !!! ).
Κυρίως όμως και πάνω απ όλα μιλάμε για δολοφονία και μάλιστα δολοφονία με πολιτικό περιεχόμενο επειδή οι φυσικοί αυτουργοί της καλύπτονται και πολιτικά και ποινικά από τον ΣΥΝ και πολιτικά από το ψευτοΚΚΕ, ενώ με τη σειρά του σχεδόν όλος ο επίσημος πολιτικός κόσμος αφήνει στο απυρόβλητο τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ γι αυτήν την κάλυψη που δίνουν στους δολοφόνους. Έτσι εδώ και χρόνια δεν έχουμε να κάνουμε απλά με τη δράση ενός μειοψηφικού ρεύματος που στο κάτω κάτω είναι όλο και πιο μισητό στο λαό και έχει πολιτικά εντελώς απομονωθεί από αυτόν. Έχουμε να κάνουμε με έναν δολοφονικό στρατό που λειτουργεί σαν εντολοδόχος ενός ενιαίου μετώπου προβοκάτσιας που ξεκινάει από τον πρωθυπουργό και εδώ και χρόνια και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εκτελείται επίσημα κυρίως από τα «καθώς πρέπει» σοσιαλφασιστικά κόμματα, τα ψευτοΚΚΕ , ΣΥΝ. Πίσω από τα τελευταία σέρνονται πάλι με άνωθεν εντολή η ΑΔΕΔΥ (πίσω από το ψευτοΚΚΕ) και η ΓΣΕΕ (πίσω από τον ΣΥΝ). Στα πλαίσια αυτών των καταμερισμών ο δήθεν «αντιεθνικιστικός» ΣΥΝ δουλεύει για την πολιτική και οργανωτική προστασία του αναρχοναζισμού ενώ το δήθεν «εθνικιστικό» ψευτοΚΚΕ, όπως αποκάλυψε περίφημα η πρόσφατη απόπειρα μπούκας των φασιστών στη Βουλή, καλύπτει πολιτικά και σε ένα μικρότερο βαθμό και οργανωτικά το φασιστικό ΛΑΟΣ και την ναζιστική Χρυσή Αυγή*
Τι εννοούμε ότι τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ καλύπτουν τους φυσικούς αυτουργούς; Εννοούμε 2 πράγματα
1. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι τα θύματά της βίας των αναρχοναζιστών και άλλων σοσιαλφασιστών με τρομοκρατικές πρακτικές, θεωρούνται εχθρός όχι μόνο από τους θύτες αλλά και από την ψευτοαριστερά των ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ. Γι αυτό τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ καταδικάζουν την βία εναντίον των θυμάτων αλλά δεν εκφράζουν ποτέ την πολιτική και συνήθως ούτε την ανθρώπινη συμπαράστασή τους σε αυτά. Δηλαδή δεν τα θεωρούν θύματα ενός εχθρού του λαού αλλά θεωρούν ότι αυτά είναι ο εχθρός και σαν τέτοια τελικά είναι άξια θανάτου. Αυτό το κάνουν ιδιαίτερα όταν τα θύματα είναι δυτικοί αστοί, αστυνομικοί και μη ανατολικά κυβερνητικά στελέχη δηλαδή πολιτικοί εχθροί των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ. Αλλά το έκαναν ουσιαστικά και τώρα που τα θύματα ήταν άνθρωποι του λαού γιατί γι αυτούς δεν ήταν απλοί άνθρωποι του λαού αλλά άνθρωποι που δούλευαν την ώρα της «πανελλαδικής» απεργίας, δηλαδή απεργοσπάστες. Βεβαίως τόσο το ψευτοΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ έδωσαν στη συνέχεια ελαφρυντικό στα θύματα –για να μην εκτεθούν στο λαό- λέγοντας ότι δεν ήταν τα ίδια τα θύματα απεργοσπάστες αλλά ότι τους υποχρέωσε να δουλέψουν το αφεντικό της Τράπεζας, εν προκειμένω ο Βγενόπουλος. Σημασία πάντως έχει ότι δεν θεώρησαν τους νεκρούς θύματα ενός ταξικού εχθρού, γιατί αν τους θεωρούσαν τέτοιους τότε αν όχι να διαδηλώσουν υπέρ τους θα άφηναν τουλάχιστον ένα στεφάνι στο χώρο του μαρτυρίου τους.
2. Τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ δεν θεωρούν πρακτικούς τους εχθρούς, δηλαδή ουσιαστικούς τους εχθρούς τους δολοφόνους. Στην τελευταία περίπτωση παρόλο που επρόκειτο για τη δολοφονία 3 ανθρώπων του λαού ο ομιλητής του ψευτοΚΚΕ Παφίλης «ξέχασε» να καταγγείλει τους δολοφόνους στη Βουλή. Τ ο κόμμα του διόρθωσε στη συνέχεια την παράλειψη αλλά μόνο με την άκρη των χειλιών του και μόνο αφού έγινε θόρυβος γι αυτήν. Όμως σε καμιά περίπτωση το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν έκαναν μεγάλο πολιτικό θέμα τη δολοφονία, και γι αυτό δεν διαδήλωσαν υπέρ των θυμάτων και κατά των δολοφόνων , όπως για παράδειγμα είχαν κάνει πριν ενάμιση χρόνο με τον Γρηγορόπουλο.
Ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ απαντάνε στην κατηγορία -που εδώ που τα λέμε σπάνια τους απευθύνεται - για πολιτική σύμπλευση με τους τραμπούκους, λέγοντας ότι αυτοί από την πλευρά τους πάντα κατηγορούν τους δράστες τέτοιων ενεργειών σαν προβοκάτορες. Τους κατηγορούν για προβοκάτορες με το επιχείρημα ότι χτυπάνε με τη βία τους πολιτικούς εχθρούς του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ για να ενοχοποιήσουν την «ειρηνική» πολιτική γραμμή αυτών των κομμάτων. Δηλαδή κατηγορούν τους τραμπούκους ότι χτυπάνε κάποιους κεφαλαιοκράτες για να ενοχοποιήσουν την «ειρηνική» πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, χτυπάνε αστυνομικούς για να επισύρουν την αστυνομική βία σε βάρος του «ειρηνικού» εργατικού κινήματος, χτυπάνε δημόσια κτίρια ξένα και ντόπια για να επισύρουν κρατικά και κυβερνητικά αντίποινα στο «ειρηνικό» αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Στην πραγματικότητα ποτέ τέτοιες επιθέσεις δεν χρησιμοποιήθηκαν σαν προβοκάτσιες εναντίον των διάφορων «ειρηνικών» κινημάτων των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ. Δηλαδή ποτέ αυτά τα κινήματα και δεν τα κατήγγειλαν οι κεφαλαιοκράτες, οι αστυνομικοί και οι ιμπεριαλιστές αυτά τα δύο κόμματα σαν πολιτικά υπεύθυνα για τη δολοφονική βία ούτε καν σαν βίαια κόμματα. Μάλιστα τα υπόλοιπα πολιτικά πολιτικά κόμματα ξελαρυγγίζονται να δηλώνουν σε κάθε βία και σε κάθε φόνο ότι δεν υπάρχει καμιά ευθύνη στα κόμματα της Βουλής και στα «ειρηνικά» κινήματα που αυτά τα κόμματα καθοδηγούν και που τα μαγαρίζουν οι τρομοκράτες και οι γνωστοί άγνωστοι. Ο μόνος που τόλμησε να συνδέσει κάπως τους αναρχο-και σοσιαλφασίστες με τον ΣΥΝ, ήταν ο υπουργός δημόσιας τάξης Πολύδωρας, που γι αυτό το λόγο έχασε ταχύτατα την θέση του, όταν οι εμπρηστές έκαψαν την Ελλάδα στα 2007.
Αλλά αν δεχτούμε προς στιγμή ότι οι δολοφόνοι και άλλοι τραμπούκοι είναι προβοκάτορες κατά του πολιτικού κινήματος των δύο αυτών κομμάτων γιατί αυτά δεν ριχνουν τεράστιο πολιτικό βάρος στους προβοκάτορες; Αν κάποιος ενοχοποιείται σαν ηθικός συνεργός σε δολοφονία ή ακόμα και σαν αντικειμενικά επωφελούμενος από αυτήν τότε θα χάλαγε τον κόσμο ενάντια στον προβοκάτορα. Θα έκανε πολιτικές συγκεντρώσεις ενάντιά του και θα θεωρούσε αυτό το ζήτημα μεγαλύτερο από την μαζικότητα των συγκεντρώσεων που ο προβοκάτορας σπίλωσε. Θα θεωρούσε την προβοκάτσια θανάσιμο χτύπημα στον ίδιο και θα διαδήλωνε ενάντιά του και δεν θα άφηνε ποτέ ξανά τον προβοκάτορα να του λερώσει πολιτικά τα μαζικά του κινήματα. Ένα δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα μάλιστα επειδή πάνω απ όλα δεν θα ήθελε να χάσει την επαφή του με το λαό θα έδινε και τη ζωή του για να εμποδίσει τους προβοκάτορες, για να τους συλλάβει και για να τους παραδώσει στην αστυνομία και ακόμα περισσότερο να τους αποκαλύψει στο λαό και να τους παραδώσει στη χλεύη του έναν-έναν ξεχωριστά όπως θα έπρεπε να κάνει για κάθε φασίστα και ναζί. Αλλά θα το έκανε ποτέ αυτό ο ΣΥΝ που προσφέρει κρυσφήγετο και ορμητήριο στις πορείες του στους τραμπούκους - τώρα πλέον και δολοφόνους- μέσα από τις οποίες αυτοί εξαπολύουν τις δολοφονικές επιθέσεις τους;
Η μετάθεση της ευθύνης από ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ στον αναρχοφασισμό και στον εξωκοινοβουλευτικό σοσιαλφασισμό
Τελευταία επειδή αυτή η δραστηριότητα τουΣΥΝ έχει γίνει αντιληπτή, ιδιαίτερα μετά το Δεκέμβρη, αυτός μεταθέτει την ευθύνη του να είναι κρησφύγετο των τραμπούκων σε άλλες ομάδες του ευρύτερου μπλοκ μέσα στο οποίο κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ΣΕΚ κλπ.
Όσο για το ψευτοΚΚΕ αυτό καμαρώνει εδώ και χρόνια πως περιφρουρεί τις πορείες του από τους αναρχοναζήδες πράγμα για το οποίο οι αστοφιλελεύθεροι το επαινούν. Πρόκειται για τό αντίστοιχο τέχνασμα πίσω από το οποίο κρύβεται ο ΣΥΝ. Όπως δηλαδή ο ΣΥΝ αφήνει τη βρωμοδουλειά της βίας σε άλλους εξωκοινοβουλευτικούς σοσιαλφασίστες έτσι και το ψευτοΚΚΕ αφήνει τη βρωμοδουλειά στο ευρύτερο μπλοκ που έχει ηγεμόνα τον ΣΥΝ. Άλλωστε η κοινότητα γραμμής του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ εκδηλώνεται εκεί που και τα δύο προστατεύουν ποινιικά και πολιτικά τους αναρχοφασίστες στα πιο ασφαλή και βαθιά κρυσφήγετά τους που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο». Και πως θα παρέδιδαν στην υπόλοιπη κοινωνία αυτά τα κρυσφήγετα την ώρα που μαζί με τα τάγματα εφόδου τύπου ΝΑΡ, ΑΡΑΝ,ΑΡΑΣ,και μαζί με τους αναρχοφασίστες ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ ασκούν την απολύτη πολιτική δικτατορία τους στο μόνο κρατικό σώμα που ελέγχουν, την ανώτατη εκπαίδευση;
Αλλά πέρα από το ζήτημα του «ασύλου» τι πάει να πει ότι «το ψευτοΚΚΕ περιφρουρεί το μπλοκ του» όταν αυτό το μπλοκ περιλαμβάνεται σε μια εκδήλωση που περιλαμβάνει πρακτικά όλα τα άλλα πολιτικά και συνδικαλιστικά μπλοκ καθώς και τους κρυμένους σε κάποια από αυτά φονιάδες; Πως μπορεί να διαχωριστούν πολιτικά τα μπλοκ αυτά σε μια εκδήλωση που ο χρόνος διεξαγωγής της είναι κοινός για όλους, ο χώρος διεξαγωγής της - το κέντρο της Αθήνας - είναι ένα χωρικό συνεχές, δηλαδή είναι πάλι κοινός για όλους, που η γενική της πολιτική πλατφόρμα, τα γενικά της αιτήματα, ο γενικός της εχθρός, εν προκειμένω «η πλουτοκρατία, η ΕΕ και το ΔΝΤ» είναι κοινοί για όλους; Και το σημαντικότερο: τι χωρίζει τους «ειρηνόφιλους» από τους δολοφόνους αυτής της κάθε φορά «μαζικής και μεγαλειώδους ειρηνικής πορείας» όταν είναι κοινά για όλους όσους συμμετέχουν σε αυτήν οι πολιτικές εντυπώσεις και τα πολιτικά αποτελέσματα αυτού του «μεγαλειώδους»; Όλοι τους μετράνε τους εαυτούς τους στο κοινό «μεγαλειώδες», «μαζικό» και «λαϊκό» σκέλος της πορείας αλλά τα σπασίματα, τα καψίματα και τους φόνους τα ρίχνουν στους «γνωστούς τους άγνωστους» που με χαρά αναλαμβάνουν αυτό το σιχαμερό ρόλο του παντοδύναμου και ανώνυμου αχρείου. Τον ίδιο σιχαμερό ρόλο ανέλαβαν στις 5 του Μάη και τα φασιστικά τάγματα εφόδου της Χ. Αυγής και πιθανότατα και του ΛΑΟΣ που ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν την ξαφνική μπούκα στη Βουλή κρυμένα μέσα ή έστω δίπλα στον στρατό του ΠΑΜΕ.
Η βία είναι το βασικό στα πολιτικά κινήματα και «εξεγέρσεις» του σοσιαλφασισμού
Όταν μιλάμε για τα πολιτικά αποτελέσματα, δεν εννοούμε μόνο αυτά μέσα στην Ελλάδα, εννοούμε ακόμα περισσότερο τα πολιτικά αποτελέσματα εκτός Ελλάδας . Από το Δεκέμβρη του 2008 και πέρα τα πολιτικά αποτελέσματα των εκδηλώσεων του σοσιαλφασισμού είναι διεθνή γιατί αυτές οι εκδηλώσεις αποσπούν την παγκόσμια προσοχή και μετά την κήρυξη της έρπουσας χρεωκοπίας έχουν πρακτικές παγκόσμιες επιπτώσεις.
Αλλά έχουν παγκόσμιες επιπτώσεις όχι επειδή είναι ειρηνικές αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι. Δίχως τα χιλιάδες σπασμένα, καμένα και λεηλατημένα μαγαζιά και δίχως το ασταμάτητο πετροβολητό και τις μολότωφ ενάντια στην αστυνομία ο Δεκέμβρης του 2008 δεν θα ήταν Δεκέμβρης, δηλαδή δεν θα είχε τη μορφή της εξέγερσης οπότε δεν θα ήταν ένα γεγονός με διεθνή σημασία. Δίχως τους εμπρησμούς αρκετών μαγαζιών, την απόπειρα εισβολής των φασιστών στη Βουλή και πάνω απ όλα τη δολοφονία των 3 υπαλλήλων της Μαρφίν δεν θα έμοιαζε η 5 του Μάη με εξέγερση και δίχως μια εξέγερση πως θα φαινόταν σαν αναπόφευκτη η ελληνική χρεωκοπία και πως μετά θα επεκτεινόταν ύστερα από αυτό ο φόβος της χρεωκοπίας σε όλη την νότια Ευρώπη και μετά σε όλο τον κόσμο; Θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω για τις παγκόσμιες επιπτώσεις της διαδήλωσης της 5 του Μάη σαν κολοφώνα όλων των διαδηλώσεων που διεξάγει σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς τους τελευταίους μήνες με επικεφαλής τους το ΠΑΜΕ του ψευτοΚΚΕ και από κοντά την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ των Παπανδρέου και Σαμαρά.
Αυτό που θέλουμε εδώ να πούμε είναι ότι η βία και οι καταστροφές της δεν ήταν οι δευτερεύουσες τάχα αρνητικές πλευρές κάποιων «ειρηνικών», «παλλαϊκών» κινημάτων που έχουν επικεφαλής τους τα ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τα συνδικάτα της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θέλουμε να πούμε ότι αντίστροφα τα «ειρηνικά» και «παλλαϊκά» κινήματα των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ και των κρατικών συνδικάτων είναι απλά το φόντο, δηλαδή η παλλαϊκή πολιτική δικαιολόγηση, το δημοκρατικό άλλοθι των πραγματικών βίαιων και καταστροφικών δήθεν «εξεγέρσεων» ιδιαίτερα εκείνων του 2008 και εκείνων του 2010. Δίχως τη βία και την καταστροφή που σκορπάν οι «προβοκάτορες » όλες αυτές οι «ειρηνικές και παλλαϊκές πορείες» θα ήταν σε διεθνές επίπεδο, και εν πολλοίς σε εσωτερικό επιπεδο, απλά μη γεγονότα.
Για να είναι γεγονότα, και μάλιστα διεθνή γεγονότα, οι μαζικές εκδηλώσεις στη σημερινή εποχή των υπερ-μαζικών ΜΜΕ πρέπει να ξεπερνούν τα εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά εκατομμύρια ανθρώπους δεν μπορούν να τα μαζέψουν οι έλληνες σοσιαλφασίστες ακόμα και όταν έχουν μαζί τους αποφασιστικά σύσσωμο όλο το πολιτικό καθεστώς και σύμφωνο όλο σχεδόν το λαό στο άμεσο αίτημά τους. Και δεν μπορούν γιατί έχουν κάνει εχθρικές τις μάζες ή στην καλύτερη περίπτωση τις έχουν κάνει δύσπιστες και τις έχουν αποξενώσει απέναντι στις πολιτικά καπελωμένες από τους ίδιους κρατικο-γραφειοκρατικές και γι αυτό ιεροτελεστικές και φθοροποιές συγκεντρώσεις και απεργίες τους, που τόσο συχνά είναι δεμένες με τη βία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μόνος που δεν συμμετέχει σε αυτά τα εργατικά κινήματα είναι η καθαυτό εργατική τάξη που αποτελείται κυρίως από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Να γιατί οι καλύτερες συσπειρώσεις του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος (ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) για οικονομικά αιτήματα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις 40 με 50.000 ανθρώπους και αυτό όταν τα αιτήματα είναι πολύ μαζικά όπως έγινε πρόπερσι με το ασφαλιστικό. Τώρα δεν ξεπερνάνε τις 40.000 αν και τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ σαν γκέμπελς που είναι μιλάνε για 200.000 κόσμο.
Για να δει κανείς χοντρικά πόσος είναι πραγματικά ο κόσμος που συμμετέχει στις πορείες τους αρκεί να κάνει έναν μικρό χοντρικό υπολογισμό. Σε κάθε συνηθισμένη πορεία η απόσταση ανάμεσα σε δύο διαδοχικές γραμμές διαδηλωτών είναι το λιγότερο 1,5 μέτρο, για να μην πατάει ο μπρος τον πίσω. Κάθε σειρά διαδηλωτών έχει γύρω στα 15 άτομα με πυκνή διάταξη, εκτός από τις ελάχιστες πρώτες σειρές μιας πορείας όπου μπαίνουν περισσότεροι. Η απόσταση από τη Λ. Αλεξάνδρας (Πεδίο του Άρεως) μέχρι τα Χαφτεία είναι 1 χλμ. Ο γύρος Ομόνοια-Σταδίου -Σύνταγμα και πίσω Ομόνοια μέσω Πανεπιστημίου είναι 2,5 χλμ. Αν οι διαδηλωτές γεμίζουν κάποια στιγμή περπατώντας όλον αυτόν τον κύκλο και κάθε μπλοκ και υπο-μπλόκ είναι κολλημένο πίσω από το άλλο έχουμε έναν αριθμό σειρών διαδηλωτών ίσο με 3.500 μέτρα / 1,5 μέτρα = 2.330 σειρές διαδηλωτών. Τα 2.330 Χ 15 άτομα κάθε σειρά μας κάνουν 35.000 διαδηλωτές. Αυτή είναι μια μέση «μεγαλειώδης πορεία» που όμως η εσωτερική της σημασία είναι ελάχιστη και η διεθνής της μηδέν. Αν όμως στη διάρκειά της έχουμε μερικές εκατοντάδες μολότωφ, μερικές δεκάδες καμένα μαγαζιά, τότε ακόμα και χωρίς 3 καμένους ζωντανούς τραπεζικούς υπάλληλους, έχουμε μια «λαϊκή εξέγερση» διεθνούς σημασίας. Δίχως τους 35.000 διαδηλωτές με την ήσυχη φιλειρηνική συνείδηση, η εξέγερση δεν θα ήταν λαϊκή, αλλά το πολύ εξέγερση ενός περιορισμένου λούμπεν. Από την άλλη όμως δίχως τους εμπρηστές, τους σπασιματίες, τους πλιατσικολόγους και ληστές και τους μπουκαδόρους στη Βουλή που το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ τους λένε προβοκάτορες και το υπόλοιπο πολιτικό καθεστώς «γνωστούς άγνωστους» δεν θα είχαμε εξέγερση. Και επειδή η εξέγερση είναι το βασικό οι προβοκάτορες είναι οι βασικοί «ήρωες» στο καθαρά ελληνικό αυτό φαινόμενο. Είναι μόνο ελληνικό γιατί μόνο στην Ελλάδα οι «εξεγέρσεις» είναι πολιτικά και ποινικά άτρωτες ενώ ιδεολογικά είναι τόσο κυρίαρχες όσο και πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος που υποστήριξαν άμεσα εκείνη του 2008. Οι πλειοψηφικά κυβερνητικοί συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ που κλείνουν τα αεροδρόμια, και κυρίως αυτοί του ΠΑΜΕ που κλείνουν τα λιμάνια, τα ξενοδοχεία, τα εργοστάσια και την Ακρόπολη είναι οι δευτερεύοντες «ήρωες» γιατί η φαινομενικά ήπια βία τους εντυπωσιάζει και ανησυχεί πολύ λιγότερο το διεθνές κοινό.
Οι ελληνικές «εξεγέρσεις Ποτέμκιν» και η διεθνής σημασία τους
Αυτή η σκηνοθεσία απευθύνεται κύρια στο εξωτερικό γιατί στο εσωτερικό ο κόσμος ξέρει ότι κάτι το πολύ σάπιο, το πολύ κρατικό, το πολύ «εγκεκριμένο» υπάρχει σε αυτά τα κινήματα. Σε τέτοιες σκηνοθεσίες ειδικεύεται η ρώσικη διπλωματία κι όλας από την εποχή των Τσάρων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα γνωστά «χωριά Ποτέμκιν». Ο Ποτέμκιν ήταν ένα στρατιωτικό και διοικητικό στέλεχος της τσαρίνας Αικατερίνης της Β που φρόντιζε να γεμίζει σκηνικά σύχρονων σπιτιών τις όχθες του Δνείπερου τα οποία η αφεντικίνα του επεδείκνυε στους δυτικούς προκεκλημένους της από τα ποταμόπλοια στα οποία τους φιλοξενούσε για να εμφανίζεται σαν δυτική εκσυγχρονίστρια.
Στην Ελλάδα έχουμε να κάνουμε με «εξεγέρσεις Ποτέμκιν». Αυτές τις καθοδηγεί η κορυφή του ρωσόδουλου πολιτικού συστήματος κάνοντας τους απαραίτητους καταμερισμούς έργου. Στις τωρινές «εξεγέρσεις Ποτέμκιν» συμμετέχουν τα συνδικάτα καθ υπόδειξη των αρχηγών όλων των κομμάτων, δηλαδή και εκείνα της διπρόσωπης κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης και όχι μόνο τα «επαναστατικά» σοσιαλιστικά και «κομμουνιστικά» κινήματα του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούν επίσης σε αυτές τις «εξεγέρσεις» οι πλειοψηφίες των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών που τα βάζουν κυρίως με τους αδαείς ευρωπαίους μονοπωλιστές που τους κατηγορούν για χοντροπετσιά και κερδοσκοπία την ώρα που αυτοί δάνειζαν χοντρά και για χρόνια μια χώρα που δεν παρήγαγε για να έχουν μια πιο ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη έστω με τη δικιά τους περιορισμένη αστική λογική. Και δεν τα βάζουν αυτά τα ΜΜΕ ποτέ με τους ψευτοαριστερούς διοργανωτές των «εξεγέρσεων» που την αποβιομηχάνησαν ενώ ελάχιστα τα βάζουν με τον πρωθυπουργό που προκάλεσε την χρεωκοπία. Εάν ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν τα πει καλά καταλαμβάνεται από τους «εξεγερμένους» του ΣΥΝ, ενώ οι «εξεγερμένοι» του ΠΑΜΕ κρατάν σε ομηρία τους νεοφιλελεύθερους και πλούσιους τουρίστες στον Πειραιά και καταλαμβάνουν τη Ακρόπολη από την οποία καλούν σε παγκόσμια επανάσταση. Εννοείται ότι σε μια τόσο καλά προστατευμένη εξέγερση ούτε οι εμπρηστές δολοφόνοι, ούτε οι καταληψίες, ούτε οι κρατητές ομήρων ενοχλούνται από την επίσης μισοεξεγερμένη αστυνομία.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό προηγούμενο μιας τέτοιας στημένης αμφισβήτησης της επίσημης πολιτικής εξουσίας από την ίδια την πολιτική εξουσία που ήταν πάλι για εξωτερική κατανάλωση ήταν επί Καποδίστρια. Προς το τέλος της διακυβέρνησης της Ελλάδας από αυτόν τον πρώην υπουργό εξωτερικών του Τσάρου η Αγγλία και η Γαλλία ανάγκασαν την Ρωσία να δεχτεί σαν βασιλιά της Ελλάδας τον γενικά δυτικόφιλο πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ-Κομπουργκ. Τότε ο Καποδίστριας ειδοποίησε τον πρίγκιπα με μια σειρά γράμματα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πολύ άσχημη ώστε αυτός να μην δεχτεί το θρόνο. Ανάμεσα στα κακά ήταν και το ότι βασίλευε η αναρχία. Όμως ο Λεοπόλδος δεν πείστηκε γιατί τότε βασίλευε η απόλυτη τάξη καθώς πηγή κάθε ανωμαλίας εκείνη την εποχή ήταν το ρώσικο κόμμα. Αυτό για να διευκολύνει τον κυβερνήτη απέσυρε όλες τις ληστοσυμμορίες του από παντού με αποτέλεσμα ο Καποδίστριας να θεωρηθεί στο εξωτερικό μια πολιτική μεγαλοφυία. Έτσι για να κάνει πιστευτό το γράμμα του από το Λεοπόλδο η «μεγαλοφυία» ξαναγέμισε με συμμορίες την Πελοπόννησο που άρχισαν το γνωστό καταστροφικό έργο τους. Μετά 3 μήνες, με αυτήν και με άλλες προβοκάτσιες, ο Λεοπόλδος παραιτήθηκε από τον ελληνικό θρόνο (Δες στην «Ελλάδα του Καποδίστρια» του Φρειδερίκου Τιρς).
Αλλά ας δούμε γιατί ο νέος Καποδίστριας, που είναι πια ένας πολύ εξελιγμένος, ένας συλλογικός Καποδίστριας, ένας εισοδιστής του Κρεμλίνου με πέντε κεφάλια που διοικεί τα ισάριθμα ελληνικά κόμματα, χρειάζεται μια «εξέγερση Ποτέμκιν» .
Τη χρειάζεται για να μην πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα το δυτικό κεφάλαιο, την ώρα που είναι η κύρια η Δύση που πληρώνει αυτή τη στιγμή τα λεφτά του ελληνικού χρέους, και έτσι να γεμίσει η χώρα με τα κεφάλαια του ρωσοκινέζικου άξονα και των φίλων του που περιμένουν στην πόρτα για να χωθούν ανενόχλητα στην τρελαμένη χώρα μέσα στη γενική σύγχυση. Το λεπτό σημείο είναι ότι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς η ΕΕ να διαμαρτυρηθεί. Αν η ΕΕ διαμαρτυρηθεί τότε ο συλλογικός Καποδίστριας δεν θα μπορεί να συνεχίσει τον τόσο πολύτιμο εισοδισμό του μέσα στην ΕΕ και γενικότερα μέσα στη Δύση για χάρη του Τσάρου Πούτιν. Πρέπει λοιπόν η ΕΕ να παραιτηθεί αυτοβούλως από το δικαίωμά της να αντιδράσει στην ειβολή στην Ελλάδα του ανατολικού κρατικοφασιστικού κεφάλαιου. Έχει αυτό το δικαίωμα συμβατικά γιατί κάθε επένδυση στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα της ΕΕ πρέπει να είναι σύμφωνη με τους όρους της Ένωσης δηλαδή να είναι το αποτέλεσμα μιας αρκετά διάφανης και ανοιχτής διαδικασίας της αγοράς, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να αποκλείει κάθε σχηματισμό ενός μονοπώλιου, ιδιαίτερα σε στρατηγικούς τομείς της ευρωπαϊκής οικονομίας όπως είναι οι μεταφορές και η ενέργεια. Αλλά μια επένδυση με τέτοια χαρακτηριστικά δεν την θέλει το ανατολικό κρατικοφασιστικό κεφάλαιο, που ο απόλυτα μονοπωλιακός και αδιαφανής χαρακτήρας του είναι σύμφυτος με το βασικό του μέσο κυριαρχίας που είναι ο πόλεμος και η πολεμική λεία. Αυτό σε αντίθεση με το δυτικού τύπου μονοπώλιο που επικρατεί πάνω στα αντίπαλα μονοπώλια κύρια μέσα από τον οικονομικό ανταγωνισμό και την αντίστοιχη πάλη για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Η Κίνα για παράδειγμα θέλει στην Ελλάδα ουσιαστικά απευθείας αναθέσεις δημόσιου πλούτου, όπως έγινε με την προβλήτα 2 του Πειραιά όπου οι απεργίες του καθεστώτος μέσω των λιμενεργατών απέτρεψαν ουσιαστικά την ανταγωνίστριά της ΜSC από το να είναι μειοδότης σε έναν διαγωνισμό με την COSCO. Τέτοια είναι επίσης η απευθείας παραχώρηση του λιμανιού του Αστακού στο Κατάρ, τέτοια η ουσιαστικά απευθείας παραχώρηση του Σκαραμαγκά στον άνθρωπο της Χεζμπολάχ Σάφα. Τέτοια κυρίως είναι η απευθείας παραχώρηση της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος στην COSCO που προαναγγέλθηκε προχθές από την «Καθημερινή» χωρίς ενοείται κανένας από τους «εξεγερμένους» να χαλάσει τον κόσμο. Αυτοί έχουν ήδη την απάντηση γι αυτήν την αδιαφορία στο στόμα τους: «δεν μας νοιάζει αν πρόκειται για ντόπιο η ξένο κεφάλαιο αφού θέλουμε την αντικαπιταλιστική επανάσταση». Γι αυτούς τους κρατικούς επαναστάτες δεν υπάρχει καμιά διαφορά αν ανάμεσα στα κεφάλαια εμφανιστεί και το χιτλερικό κεφάλαιο. Με αυτήν την τροτσκιστική θέση ξοφλάνε οι πράκτορες του νεοναζιστικού άξονα που ξέρουν όμως καλά στην πράξη να κάνουν το αντίθετο από εκείνο που λένε: δηλαδή να κάνουν τα στραβά μάτια στα φιλικά τους κεφάλαια τύπου Μπομπολά, Βγενόπουλου, COSCO και Σία και να κλείνουν με το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΝ τους (όπου τον παίρνει) τις πύλες αποκλειστικά των εχθρικών τους επιχειρήσεων.
Για να παραιτηθεί λοιπόν αυτοβούλως η ΕΕ από αυτά της τα δικαιώματα και να δεχτεί κάποια χώρα μέσα της να γίνει βάση για το ανατολικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο πρέπει να υποχρεωθεί να το κάνει κάτω από την πίεση μιας διαρκούς απειλής που να ξεπερνάει τις δυνατότητές της για άμυνα. Αυτή είναι η διαρκώς επικρεμάμενη απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας. Μια τέτοια χρεωκοπία στις σημερινές συνθήκες της υπερχρέωσης των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και της ακόμα σε εξέλιξη παγκόσμιας κρίσης αποδείχτηκε ότι σημαίνει απειλή χρεωκοπίας για όλες αυτές τις χώρες. Αυτό σημείνει τελικά και για τις πιο αδύναμες από τις βόρειες χώρες πράγμα που σημαίνει απειλή για την ίδια την ύπαρξη του εύθραυστού Ευρώ οπότε και της Ευρωζώνης που είναι η καρδιά της ευρωπαικής ενοποίησης. Το Ευρώ είναι εύθραυστο γιατί δεν έχει πίσω του ούτε την πολιτική, ούτε την οικονομική συνοχή που είναι αναγκαία για να περάσει η Ευρωζώνη με σχετική ασφάλεια σε έναν μεγάλο εξωτερικό δανεισμό αμερικάνικου τύπου, οπότε σε ένα κρατικό έλλειμμα ανάλογο του αμερικάνικου. Ήδη ο τρόμος της Γερμανίας για το ενδεχόμενο ενός ελλείμματος και αντίστοιχα ενός κάπως ισχυρού πληθωρισμού στη Ζώνη του Ευρώ είναι αρκετός για να ματαιώσει κάθε τέτοιο άνοιγμα στο δημοσιονομικό της έλλειμμα. Άρα η ύπαρξη της ΕΕ είναι σήμερα εξαρτημένη από το πόσο θα πετύχει να βουλώσει την μαύρη τρύπα μέσα της που λέγεται Ελλάδα και ελληνικό χρέος. Ο ρόλος των ελληνικών «εξεγέρσεων Ποτέμκιν» είναι να εμποδίζεται διαρκώς αυτό το κλείσιμο προκαλώντας διαρκώς ευρωπαϊκό πανικό και εξακοντίζοντας ψηλά τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού επειδή η παγκόσμια χρηματιστική αγέλη έχει μυαλό κόκκορα σε ότι αφοράει την πολιτική ανάλυση. Δηλαδή οι δυτικοί ιμπεριαλιστές χρηματιστές δεν καταλαβαίνουν ότι το υπερ-χρέος της Ελλάδας οφείλειται κύρια σε πολιτικούς λόγους, δηλαδή στο παραγωγικό σαμποτάζ και όχι σε κύρια οικονομικούς λόγους, όπως στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Αν το καταλάβαιναν αυτό τότε θα αντιμετώπιζαν την απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας με ένα και μόνο φάρμακο που θα προστάτευε την Ευρωζώνη. Θα άφηναν την απειλή να πραγματοποιηθεί. Και αυτό θα το έλεγαν ανοιχτά επειδή η Ελλάδα και μόνο αυτή εξαπάτησε την ΕΕ για να μπει μέσα της και μετά συνέχισε να εξαπατά κατά σύστημα και κατ εξακολούθηση τους εταίρους της παραποιώντας τα οικονομικά της στοιχεία. Αν η ΕΕ έκανε μια δήλωση αποχής από την όποια εγγύηση του ελληνικού χρέους το πιθανότερο είναι ότι ο έλληνας ασθενής-ζητιάνος (έτσι κατάντησε τη χώρα ο Παπανδρέου και οι άλλοι 4 ρωσόδουλοι ηγέτες της), που μάλιστα έγινε θρασύς καθώς έφτασε τελευταία να απειλεί την ανθρωπότητα με κεταστροφή αν αυτή δεν τον βοηθούσε, θα σηκωνόταν να περπατήσει μόνος του και να εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο προσκήνιο. Αν πάλι δεν περπατούσε και χρεωκοπούσε πάλι δεν θα έπαιρνε κανένα στο λαιμό του. Γιατί η ΕΕ θα δεσμευόταν απλά από την πρώτη στιγμή της ελληνικής κρίσης να διασώσει κάθε άλλη χώρα της ΕΕ που θα δοκίμαζε την αμφισβήτηση της δανειακής της θέσης από τις αγορές ή από μια πραγματική κερδοσκοπική επίθεση. Έτσι η ελληνική αρρώστια δεν θα διαδιδόταν ότι και να πάθαινε η Ελλάδα. Αλλά αυτά χρειάζονται μια ΕΕ που ξέρει που πατά και που πηγαίνει και όχι μια ΕΕ που η μισή είναι γοητευμένη από τον ναζί Πούτιν και η άλλη μισή καταφοβισμένη.
Η προβοκάτσια του Παπανδρέου με την Λαζάρ σταθμός στο ξεδίπλωμα της ευρωπαϊκής κρίσης του χρέους
Στην ουσία και η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν το σάπιο μυαλό του παρακμασμένου οικονομικά και πολιτικά και σε ανελέητο εσωτερικό ανταγωνισμό δυτικού ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου. Αυτό είναι ανίκανο να καταλάβει οτιδήποτε από τις σκευωρίες του πολύ πιο ενιαίου και πολύ πιο «πολιτικού» ανατολικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου, που χώρια από τη συνοχή του, (που του επιτρέπει τον κεντρικό πλανητικό πολιτικό-στρατιωτικό σχεδιασμό οπότε και τις σχετικές με αυτόν συνομωσίες), έχει μάθει πολλά από το μαρξισμό που τον χρησιμοποίησε για να ανατρέψει από τα μέσα τις πρώτες μαρξιστικές εξουσίες. Έτσι οι δυτικές αγορές δίνουν μαγικές διαστάσεις στην ασταμάτητη ελληνική σκηνοθεσία της διαρκούς εξέγερσης και της επαπειλούμενης επανάστασης, η οποία υπονοεί πρώτον ότι ποτέ η Ελλάδα δεν θα ξεπληρώσει το χρέος της και δεύτερον ότι οι εξεγέρσεις θα μεταδοθούν παντού. Έτσι τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού εξακοντίζονται ασταμάτητα, οπότε στην ουσία και το ελληνικό χρέος και μαζί τους εξακοντίζονται τα επιτόκια και τα χρέη των υπόλοιπων χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Ετσι το Ευρώ καταβυθίζεται. Καταβυθίζεται τόσο πολύ που τελικά ενώ η ΕΕ βάζει όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια όχι μόνο στην ελληνική τρύπα, αλλά και στις δημοσιονομικές τρύπες όλης της Ευρωζώνης, η πτώση του Ευρώ δεν σταματάει. Πρόκειται για μια ευλογία για τον ρωσοκινεζικό άξονα.
Αυτοί οι δυο με το ελληνικό ρεσιτάλ προβοκάτσιας κατάφεραν σε πρώτη φάση πάλι με προβοκάτσιες του Γ. Παπανδρέου συνδεδεμένες με τα ανάλογα κινήματα του σοσιαλφασισμού να χώσουν το ΔΝΤ στην Ευρώπη ώστε να χωθούν με μεγαλύτερη άνεση στην Ελλάδα. Αυτήν την χρήση του ΔΝΤ σαν γέφυρας Δύσης – Ανατολής τον εξηγήσαμε πολύ αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής. Αλλά η δουλειά πήγε τόσο καλά που οι έλληνες ρωσόδουλοι δεν σταμάτησαν εκεί και συνέχισαν να προβοκάρουν πολύμορφα αναφλέγοντας όλη την Ευρώπη. Έτσι μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης και πανικού ένα νέο πακέτο ενίσχυσης 750 περίπου τρισεκαταμμυρίων Ευρώ αποφασίστηκε από την ΕΕ και δίπλα σε αυτό χώθηκε πια και το ΔΝΤ με 250 δις. Δηλαδή αντι να χωθεί μόνο στο ελληνικό πρόβλημα και στην Ελλάδα, το ΔΝΤ και μέσο αυτής η Κίνα, χώθηκε κεντρικά στην Ευρώπη σαν ο απαραίτητος μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Το αποτέλεσμα ήταν η Κίνα να εκφράσει τη χαρά της στον Στρος Καν γι αυτό το «επίτευγμα». Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ελληνική «εξέγερση Ποτέμκιν» της 5 Μάη αλλά σε συνδυασμό με το ότι ο Παπανδρέου προχώρησε στην ασύλληπτη προβοκάτσια με την Λαζάρ. Αντίστοιχες διεθνούς βεληνεκούς προβοκάτσιες που δυνάμωναν την απειλή χρεωκοπίας ανεβάζοντας τα σπρεντ, πάλι σε συνδυασμό με τα κινήματα του σοσιαλφασισμού είχε κάνει και προηγούμενα ο Παπανδρέου. Τέτοια ήταν η απειλή του, που εκτόξευσε για πάντα από τότε τα σπρεντ, ότι θα καταφύγει στην Κίνα για δανεισμό (26/1) Επίσης μετά την δημιουργία του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ στα τέλη Μάρτη όπου τα σπρεντ είχαν πέσει και το χρηματιστήριο είχε σταθεροποιηθεί ενώ ο Πρωθυπουργός είχε θριαμβολογήσει για τη νίκη του, ο ίδιος δήλωνε στις 6 του Απρίλη ότι ήθελε έναν «πιο αποτελεσματικό μηχανισμό στήριξης» ενώ ένας υπουργός του, το άγνωστο ως τώρα «βαθύ λαρύγγι», δήλωνε σε έγκυρο γερμανικό έντυπο ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε την εμπλοκή του ΔΝΤ στη συμφωνία. Δηλαδή δεν ήθελε την εμπλοκή για την οποία τόσο σκληρά πάλεψε ο ίδιος.
Οι «εξεγέρσεις» και τα «κινήματα» είναι μόνο τα πιο εντυπωσιακά και τα πιο πολιτικά από τα εργαλεία που ανοίγουν την μαύρη ελληνική τρύπα τους χρέους και δυναμώνουν τον ευρωπαϊκό και το διεθνή πανικό . Όμως δίχως το άλλο εργαλείο που είναι οι αλλεπάλληλες προβοκατόρικες δηλώσεις του έλληνα πρωθυπουργού που υπονοούν ότι η χώρα του τελικά θα χρεωκοπήσει οι «εξεγέρσεις» και τα «κινήματα» θα είχαν ένα πολύ περιορισμένο αποτέλεσμα.
Ενώ δηλαδή οι διαδηλώσεις οι εμπρησμοί, η παράλυση των λιμανιών και των αεροδρομίων και οι νεκροί , ιδιαίτερα οι νεκροί, προωθούν την διεθνή εικόνα ενός λαού που δεν θα δεχτεί στην πράξη τους όρους των δανειστών της, οπότε θα χρεωκοπήσει. Με την προβοκάτσια Λαζάρ ο πρωθυπουργός-προβοκάτορας επιβεβαιώνει αυτήν την εικόνα στο κυβερνητικό και στο καθαρά οικονομικό επίπεδο. Αυτός, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι ευτυχής την συμφωνία του με την ΕΕ και το ΔΝΤ για τα 110 δις Ευρώ διέρρευσε αμέσως μετά ότι κάλεσε την επενδυτική τράπεζα Λαζάρ «για χρηματιστηριακές συμβουλές». Η διεθνής αυτή τράπεζα είναι ένας γιγανταίος επενδυτικός σύμβουλος που ειδικεύεται στον δανεισμό επιχειρήσεων και κρατών και πάνω απ όλα στη διαχείρηση χρεωκοπιών, δηλαδή των αναδιαρθρώσεων χρεών κλπ. Το κάλεσμά της Λαζάρ από τον Παπανδρέου για «χρηματιστηριακές συμβουλές» ισοδυναμούσε με το να καλεί κανείς στο σπίτι ενός πολύ βαριά άρρωστου έναν υπεύθυνο γραφείου κηδειών τάχα για να συζητήσει μαζί του γενικά φιλοσοφικά ζητήματα. Οι διεθνείς αγορές ερμήνευσαν, και σωστά, το μήνυμα αυτό σαν ομολογία αδυναμίας της Ελλάδας να βγει από το χρέος οπότε έτοιμη να ζητήσει αναδιάρθρωσή του. Έτσι την άλλη μέρα, στις 4 του Μάη, τα σπρεντ των ελληνικών ομολόγων ανέβηκαν πάλι στα ύψη, οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών καταποντίστηκαν, οπότε τα σπρεντ ανέβηκαν σε όλο τον ευρωπαϊκό νοτό και μαζί τους έπεσε σε πρωτοφανή βάθη το Ευρώ. Την επόμενη μέρα ξέσπασε η «εξέγερση». Από τότε ο πλανήτης δεν έχει συνέλθει. Δηλαδή ο Παπανδρέου και οι άλλοι προβοκάτορες κατάφεραν με δύο κινήσεις τους όχι μόνο να ακυρώσουν στην πράξη το βάρος και την αποτελεσματικότητα του δανείου των 110 δις, αλλά να βοηθήσουν στο να ανοίξει μια νεα διευρωπαϊκή τρύπα 750 δισ. Ευρώ.
Όμως πέρα από το διεθνές επίπεδο με αυτήν την διπλή προβοκάτσια των αρχών του Μάη σίγουρα μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα της Ελλάδας να προσελκύσει επενδύσεις από τις δυτικές αγορές. Λίγο μετά ο προβοκάτορας πρωθυπουργός μαζί με σύσσωμο το κόμμα του θα το περνούσε από τη Βουλή το μεγαλύτερο πρόγραμμα περικοπών μισθών και συντάξεων δείχνοντας στους ευρωπαίους πόσο πολύ τους είναι πιστός και πόσο ατρόμητος μπροστά στις πιέσεις του λαού. Ταυτόχρονα ο ίδιος θα συνέχιζε τις προβοκάτσιές του τύπου Λαζάρ την ώρα που σε συνεργασία με τα υπόλοιπα 4 κόμματα θα ξεσήκωνε το λαό.
Εμπρός μια ακόμα φορά για ένα αντιφασιστικό δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο
Το σκηνικό της φαιοκόκκινης ανωμαλίας και του φασισμού έχει στηθεί από το Δεκέμβρη του 2008. Τώρα έχουμε εμβάθυνση και ανάπτυξη αυτού του σκηνικού στις νέες πολύ πιο οξυμένες συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Δηλαδή και τότε και τώρα είχαμε μια νόμιμη «ειρηνική» διαδήλωση δίπλα σε μια βίαιη «εξέγερση των παράνομων». Και τότε και τώρα η σχέση των «νόμιμων ειρηνικών» με τους «εξεγερμένους παράνομους» ήταν ότι η «ειρηνική» διαδήλωση δίνει την πολιτική γραμμή και τον πολιτικό, μαζικό όγκο πίεσης στα πλαίσια αυτής της γραμμής ενώ η βίαιη διαδήλωση δίνει διεθνές πολιτικό βάρος και μια δραματική διάσταση στην εικόνα της καταστροφής και της ακυβερνησίας. Το 2008 η γενική πολιτική γραμμή των ρωσόδουλων ήταν η κατάρρευση της ισχυρής δυτικόφιλης τάσης Μπακογιάννη- Σουφλιά μέσα στην κυβέρνηση του ρωσόδουλου Καραμανλή και η αντικατάστασή της από μια ντεφάκτο οικουμενική διακυβερνηση. Ο στόχος του 2008 επιτεύχθηκε μόνο έν μέρει με την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ. Τώρα η «θεσμική» πολιτική γραμμή της φάσης είναι η πραγματοποίηση πάλι της πεντακομματικής οικουμενικής διακυβέρνησης, όπου όμως στη μορφή τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ θα είναι απ έξω για να κάνουν τη λαϊκή αντίσταση, ενώ η Ν Δ και το ΛΑΟΣ θα είναι δίπλα στο ΠΑΣΟΚ για να δίνουν την πάλη του καθησυχασμού της ΕΕ την ώρα που θα βάζουν στη χώρα τα πολιτικά-οικονομικά και σιγά-σιγά και τα στρατιωτικά φουσάτα του νεοναζιστικού άξονα.
Πραγματικά πρέπει να αντισταθούμε στους δωσίλογους προβοκάτορες και αυτό όσο είναι καιρός. Είμαστε σε μια φάση που ο λαός δεν έχει ακόμα γείρει σε κανέναν τους. Αντιπαθεί όχι μόνο αυτούς που τον έριξαν στην πείνα, τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και αυτούς που του υπόσχονται ότι θα τον βγάλουν τώρα δα από την πείνα, τους ψευτοκΚΕ και ΣΥΝ. Ακόμα και ο φασιστικός χαμαιλέοντας που λέγεται ΛΑΟΣ που καταφέρνει να είναι έξω απ όλα και μέσα σε όλα δεν μπορεί να ξεσκαλώσει από τα χαμηλά ποσοστά του.
Ο λαός είναι συγκλονισμένος και ζητάει εξηγήσεις και τις αναζητάει αγωνιωδώς με τα λίγα εργαλεία ανάλυσης που έχει. Αν δεν βρει εξηγήσεις δεν θα κινηθεί εύκολα αλλά τελικά θα κινηθεί με ότι βρει. Από την πλευρά μας μπορούμε να δώσουμε τις πραγματικές εξηγήσεις που οδηγούν το λαό και τη χώρα σε μια πραγματική διέξοδο αλλά οφείλουμε αυτές να τις εκλαϊκεύσουμε και να τις μετατρέψουμε σε απλές πολιτικές προτάσεις, σε συνθήματα ,σε τακτικές και σε συγκεκριμένα αιτήματα. Δεν φτάνει να λέει κανείς «όχι στα αντιδραστικά κινήματα του σοσιαλφασισμού». Πρέπει να προτείνει και να οργανώνει τα νέα δημοκρατικά και πατριωτικά κινήματα του νέου αντιφασιστικού μετώπου στο δρόμο που χάραξε η αντιφασιστική πάλη ενάντια στην προηγούμενη παγκόσμια ναζιστική απειλή.
Είναι καλό οι αναγνώστες μας να διαβάσουν προσεκτικά την τελευταία εφημερίδα τοίχου της ΟΑΚΚΕ όπου στο τέλος της εκτείθονται πολύ συμπυκνωμένα τα σημεία της πολιτικής πρότασής μας.
*Η δήλωση της Παπαρήγα ότι μέσα στο μπλοκ του ΠΑΜΕ ήταν οι φουσκωτοί χρυσαυγίτες στο ρόλο του προβοκάτορα δεν μπορεί να σταθεί με κανένα τρόπο αφού η «πανίσχυρη» και «έμπειρη» περιφρούρηση όχι μόνο άφησε αυτές τις θορυβωδώς ελεεινές φάτσες να μπουν στο μπολοκ αλλά δεν συνέλαβε οποιονδήποτε από αυτούς τουλάχιστον για να τον αποκαλύψει στο λαό όταν άρχισαν τις προκλήσεις. Όμως η προβοκάτσια αντιμετωπίζεται από ένα κόμμα ανάλογα με το πόσο η πολιτική του γραμμή ταυτίζεται ή αντιστρατεύεται τη γραμμή, τη δράση και τον πολιτικό οργανισμό των προβοκατόρων. Πότε δηλαδή το ψευτοΚΚΕ έθεσε θέμα με αυτήν τη δολοφονική συμμορία, πότε ζήτησε να τεθεί εκτός νόμου, πότε αποκάλυψε και κατήγγειλε στο λαό την υποτίθεται « προβοκατόρικη γι αυτό» πολιτική γραμμή του; Ποτέ. Ίσα ίσα έκανε πάντα το αντίθετο με όλα αυτά και κυρίως υποστήριζε τη νομιμότητα αυτής της συμμορίας.
-Δημοσιεύτηκε στο φ. 456 της Νέας Ανατολής, Απρίλης 2010-