Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Ο σοσιαλφασισμός ανησυχεί - Βγάζει στο φως τη βρώμικη πολεμική του κατά της ΟΑΚΚΕ

Ο σοσιαλφασισμός ανησυχεί - Βγάζει στο φως τη βρώμικη πολεμική του κατά της ΟΑΚΚΕ
Η ό­λο και ευ­ρύ­τε­ρη α­πο­δο­χή και α­πή­χη­ση των θέ­σε­ων της Ο­ΑΚ­ΚΕ μέ­σα στους α­ρι­στε­ρούς και ευ­ρύ­τε­ρα στους δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους, προ­ϊ­όν με­τα­ξύ άλ­λων της ρα­γδαί­ας ε­πέ­λα­σης του ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πώ­λιου στη χώ­ρα μας,
με α­φορ­μή τις “ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις” του Σα­μα­ρά, α­να­γκά­ζει ο­λό­κλη­ρο το κα­θε­στω­τι­κό συ­νε­χές να πά­ρει τα μέ­τρα του.
Α­πό το 2007 και τις γλοιώ­δεις α­βά­ντες του Κα­ρα­μαν­λή του Β’ στον Πού­τιν η θε­ω­ρί­α πε­ρί “τρε­λών” της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­χε αρ­χί­σει να σπά­ει τα βρώ­μι­κα μού­τρα της. Σή­με­ρα πλέ­ον εί­ναι ε­ντε­λώς στα α­ζή­τη­τα και πιά­νει μό­νο σε έ­να μέ­ρος της πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νης, α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη, βά­σης της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και του λε­γό­με­νου α­ναρ­χι­σμού.
 
Το κα­θε­στω­τι­κό συ­νε­χές, λοι­πόν, το ο­ποί­ο ξε­κι­νά α­πό τους κα­νί­βα­λους να­ζι­στές της Χρυ­σής Αυ­γής, περ­νά­ει α­πό τις α­ναρ­χο­φα­σι­στι­κές (α­ναρ­χι­κές στη μορ­φή, φα­σι­στι­κές στην ου­σί­α) ορ­γα­νώ­σεις του “έ­νο­πλου” και τις η­γε­σί­ες της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και κα­τα­λή­γει στους αρχη­γούς των υ­πο­τι­θέ­με­νων αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των, εί­χε έ­τοι­μες τις ε­φε­δρεί­ες του.
Έ­τσι, στις 18 Ια­νουα­ρί­ου του 2013, στην ι­στο­σε­λί­δα της ο­μά­δας Α­θή­νας “για την Πε­ριε­κτι­κή Δη­μο­κρα­τί­α” έ­κα­νε την εμ­φά­νι­σή του έ­να πό­νη­μα το ο­ποί­ο με α­φορ­μή, υ­πο­τί­θε­ται, μια κι­νη­το­ποί­η­ση του κα­θε­στω­τι­κού “α­ντι­ρα­τσι­σμού” του τύ­που ΣΕΚ-Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, α­σχο­λεί­ται σχεδόν α­πο­κλει­στι­κά με την Ο­ΑΚ­ΚΕ και την Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρω­το­βου­λί­α.
Η συ­γκε­κρι­μέ­νη ο­μά­δα α­πο­τε­λεί την πιο α­νοι­χτά α­ντι­ση­μι­τι­κή, α­κρο­δε­ξιά στην ου­σί­α της α­πό­φυ­ση του σο­σιαλ­φα­σι­σμού, αν και εμ­φα­νί­ζε­ται με “ε­λευ­θε­ρια­κό - α­με­σο­δη­μο­κρα­τι­κό” μαν­δύ­α. Εί­ναι ου­σιαστι­κά χω­ρίς κύ­ρος, ακό­μη και στον α­ντι­δρα­στι­κό αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νο “χώ­ρο του κι­νή­μα­τος” και κανο­νι­κά δε θα ά­ξι­ζε να σπα­τα­λά κα­νείς χώ­ρο και χρό­νο σε ό,τι α­φο­ρά τις ε­πι­θέσεις της. Τα “ε­πι­χει­ρή­μα­τα” ω­στό­σο που χρη­σι­μο­ποιού­νται στο συ­γκε­κρι­μέ­νο άρ­θρο εί­ναι μια σύ­νο­ψη της δια­στρε­βλω­τι­κής πο­λι­τι­κής συ­κο­φά­ντη­σης της Ο­ΑΚ­ΚΕ που ό­λος ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός του ψευ­τοΚ­ΚΕ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν την βγάζει α­νοι­χτά, αλ­λά την ψι­θυ­ρί­ζει στα μέ­λη και στους φί­λους του. Αυ­τό το κά­νει α­πό τό­τε που η Ο­ΑΚ­ΚΕ βγή­κε α­πό το γκέ­το της “κλι­νι­κής απο­μό­νω­σης” που της εί­χε ε­πι­βά­λει το κα­θε­στώς, για ό­σο και­ρό η Ρω­σί­α εμ­φα­νι­ζό­ταν σαν δή­θεν “φτω­χή συγ­γε­νής” και “α­κό­λου­θος των μο­νο­κρα­τό­ρων Α­με­ρι­κά­νων”, ό­λη δη­λα­δή την πε­ρί­ο­δο του ψό­φιου κο­ριού με­τά την πε­ρε­στρό­ι­κα. Η δια­στρέ­βλω­ση και συ­κο­φά­ντη­ση των θέ­σε­ων της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι το βα­σι­κό μέ­σο με το ο­ποί­ο ως τώ­ρα ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός υ­ψώ­νει τεί­χη α­νά­με­σα σε αυ­τήν και σε α­ρι­στε­ρούς αν­θρώπους της ψη­φο­φο­ρι­κής και κα­μιά φο­ρά και της ορ­γα­νω­μέ­νης βά­σης του, οι ο­ποίοι μυ­ρί­ζο­νται, ψά­χνουν και ρω­τούν γι’ αυ­τήν, έ­χο­ντας έρ­θει σε ε­πα­φή με την ορ­γά­νω­ση μας εί­τε μέ­σω του Δια­δι­κτύ­ου, εί­τε μέ­σω της α­φί­σας και της Νέ­ας Α­να­το­λής, εί­τε μέ­σω των ε­ξορ­μή­σε­ών μας στην Α­θή­να και τον Πει­ραιά. Γι΄ αυτό κι έ­χει μια ση­μα­σί­α, τώ­ρα που έρ­χο­νται στο φως α­νοι­χτά, αυ­τά τα “ε­πι­χειρή­μα­τα” να μη μεί­νουν α­να­πά­ντη­τα.
 
Κύριος εχθρός ο “νεοφιλελευθερισμός” - το κύριο μετωπικό σύνθημα των ανοιχτών και κρυφών φασιστών και ναζιστών
 
Το άρ­θρο της Π.Δ. αρ­χί­ζει α­να­φε­ρό­με­νο στην “α­ντι­ρα­τσι­στι­κή” κι­νητο­ποί­η­ση των ΣΕΚ/Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ/ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σί­α της 19ης του Γε­νά­ρη, ωστό­σο γρή­γορα α­πο­κα­λύ­πτε­ται ό­τι στό­χος του εί­ναι η πραγ­μα­τι­κά α­ντι­να­ζι­στι­κή και αντι­ρα­τσι­στι­κή εκ­δή­λω­ση του EGAM στην Α­θή­να στις 15 του Δε­κέμ­βρη, την ο­ποί­α χτυπά και κα­ταγ­γέλ­λει σαν “α­στι­κή” με πρω­τό­φα­ντη λύσ­σα, με α­φορ­μή και τη συμ­μετο­χή και στή­ρι­ξη της Ο­ΑΚ­ΚΕ σε αυ­τήν.
Οι σο­σιαλ­φα­σί­στες της Π.Δ. α­ντι­πα­ρα­θέ­τουν “τους α­γώ­νες των ερ­γαζο­μέ­νων, των α­νέρ­γων, των α­γρο­τών, των μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τιών και ό­λων των κοινω­νι­κών ο­μά­δων” γε­νι­κά στην α­ντι­να­ζι­στι­κή και α­ντι­ρα­τσι­στι­κή δρά­ση με τη βρώ­μι­κη θε­ω­ρί­α πως η δεύ­τε­ρη απο­τε­λεί <<“α­γώ­να κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο στα συμ­φέ­ρο­ντα του πραγ­μα­τι­κού ση­με­ρι­νού φα­σι­σμού, αυ­τού της νε­ο­φι­λε­λεύ­θερης πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και των “α­ρι­στε­ρών” της “κλώ­νων”>>.  Κά­νουν ε­πί­σης λό­γο για τη Χρυ­σή Αυ­γή που παί­ζει, κατ’ αυ­τούς, το χρή­σι­μο ρό­λο του “φα­σι­στικού μπα­μπού­λα”, χω­ρίς να τη χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ού­τε κα­τά διά­νοια να­ζι­στι­κή και δολο­φο­νι­κή συμ­μο­ρί­α, ό­πως εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Άλ­λω­στε η λέ­ξη μπα­μπούλας ση­μαί­νει α­κρι­βώς ό­τι δεν την θε­ω­ρούν κα­θό­λου ε­πι­κίν­δυ­νη και γι’ αυ­τούς βέ­βαια δεν εί­ναι.
Η θε­ω­ρί­α εί­ναι γνω­στή και συ­νο­δεύ­ει το σο­σιαλ­φα­σι­σμό α­πό τα γεννο­φά­σκια του, στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’50 στη Ρω­σί­α και γι αυ­τό θα μείνου­με λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ρο στο ξε­σκέ­πα­σμά της. Ο φα­σι­σμός, κα­τά τους υ­πε­ρα­ντιδρα­στι­κούς αυ­τούς, δεν α­πο­τε­λεί ού­τε αυ­θύ­παρ­κτη ο­ντό­τη­τα και έκ­φρα­ση της πο­λι­τι­κής των πιο λυσ­σα­σμέ­νων κύ­κλων του κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού κε­φάλαιου και του ι­μπε­ρια­λι­σμού για πα­γκό­σμια ε­πέ­χτα­ση, ού­τε τον κύ­ριο ε­χθρό λα­ών και ε­θνών, ε­νά­ντια στον ο­ποί­ο πρέ­πει οι ε­πα­να­στά­τες να συ­σπει­ρώ­νουν ο­λό­κλη­ρη τη δη­μο­κρα­τί­α, α­κό­μα και τα τμή­μα­τα της α­στι­κής τά­ξης που εί­ναι έ­τοι­μα να του α­ντι­στα­θούν ή τα­λα­ντεύ­ο­νται.
Για τους “πε­ριε­κτι­κούς δη­μο­κρά­τες” και  ό­λους τε­λι­κά τους ψευ­το­αρι­στε­ρούς μι­κρο­α­στούς ή και πρά­κτο­ρες του σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­σμού , ο κύ­ριος ε­χθρός, ο πυ­ρή­νας της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης δεν εί­ναι ο φα­σι­σμός ή αλ­λιώς ο φα­σι­στι­κού τύ­που ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως ή­ταν πά­ντα για την πραγ­μα­τική α­ρι­στε­ρά με­τά την εμ­φά­νι­ση του χι­τλε­ρι­κού φαι­νό­με­νου, αλ­λά ο δυ­τι­κού τύ­που, δη­μο­κρα­τι­κός στη μορ­φή του κα­πι­τα­λι­σμός, η αλ­λιώς η (με κε­φα­λαί­α) Νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρη Πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Η κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση γε­νικά, δη­λα­δή α­ντι­κει­με­νι­κά-ι­στο­ρι­κά, α­πο­τε­λεί μια προ­ο­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α που ο­δη­γεί στην ό­λο και στε­νό­τε­ρη αλ­λη­λο­σύν­δε­ση κρα­τών, ε­θνών και λα­ών, την ο­ποί­α το κε­φά­λαιο πραγ­μα­το­ποιεί α­ντι­κει­με­νικά, ξέ­χω­ρα α­πό τη θέ­λη­σή του, σπά­ζο­ντας μέ­σα α­πό την πα­ρα­γω­γι­κή διε­θνο­ποί­η­ση τα ε­θνι­κά σύ­νο­ρα, δια­δι­κα­σί­α που α­πο­τε­λεί, ε­πί­σης α­ντι­κει­με­νι­κά, μέ­σο προ­σέγ­γι­σης στο σο­σιαλι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση και στο α­τα­ξι­κό μέλ­λον, ό­πως τό­νι­ζε πά­ντα ο Λέ­νιν, αλ­λά και οι Μαρ­ξ - Έν­γκελ­ς. Α­πό γε­νι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή ά­πο­ψη οι α­ντι-πα­γκο­σμιοποι­η­τές το­πο­θε­τού­νται στην ί­δια πλευ­ρά του ι­στο­ρι­κού ο­δο­φράγ­μα­τος με τους α­να­το­λι­κούς ρω­σο­κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές και βέ­βαια με τους α­νά τον κόσμο νε­ο­να­ζι­στές και ε­δώ με τους χρυ­σαυ­γί­τες, που εί­ναι οι πρώ­τοι και βα­θύτε­ροι πο­λέ­μιοι της “ε­θνο­κτό­νου πα­γκο­σμιο­ποι­ή­σε­ως” των “ε­βραιο­φι­λε­λεύ­θερων”.
 
Σε ό,τι α­φο­ρά ει­δι­κό­τε­ρα τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, ό­πως α­πο­κα­λούν την πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που πραγ­μα­το­ποιεί το δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λιστι­κό μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο α­σκώ­ντας πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή α­κό­μα και στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στις μη α­νε­πτυγ­μέ­νες ή α­δύ­να­μες χώ­ρες, αυ­τή μπο­ρεί να εί­ναι ο πιο με­γά­λος ε­χθρός των λα­ών μό­νο ό­ταν και μό­νο στο βαθ­μό που αυ­τή έ­χει α­πέ­να­ντί της κυ­ρί­ως την προ­λε­τα­ρια­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που εί­ναι η επα­να­στα­τι­κή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ε­νό­τη­τα των λα­ϊ­κών οι­κο­νο­μιών ή στο βαθμό που έ­χει α­πέ­να­ντί της γε­νι­κό­τε­ρα την α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιοποί­η­ση, δη­λα­δή την σχε­τι­κή ε­νο­ποί­η­ση των οι­κο­νο­μιών των λι­γό­τε­ρο κα­πι­ταλι­στι­κά α­νε­πτυγ­μέ­νων κρα­τών στη βά­ση των αρ­χών του α­μοι­βαί­ου ο­φέ­λους και της μη α­νά­μει­ξης των ι­σχυ­ρών και α­νε­πτυγ­μέ­νων χω­ρών στις ε­σω­τε­ρι­κές υ­πο­θέ­σεις τους.  Μια τέ­τοια πε­ρί­ο­δος φι­λε­λεύ­θε­ρης ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντί­δρα­σης ή­ταν αυ­τή με­τά τον Β’ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ό­που οι Η­ΠΑ, με νι­κη­μέ­νο το να­ζι­σμό, η­γή­θη­καν της πά­λης ε­νά­ντια στο σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο και στους ε­θνο-α­νε­ξαρ­τη­σια­κούς και α­ντια­ποι­κια­κούς α­γώ­νες του Τρί­του Κό­σμου. 
Αυ­τή η προ­ο­δευ­τι­κού τύ­που πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση εί­ναι α­ντί­θε­τη στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση  των φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών που με την μο­νο­πω­λιακή τους συ­γκέ­ντρω­ση, την τε­χνο­λο­γι­κή και χρη­μα­τι­στι­κή τους ι­σχύ αλ­λά και με την πο­λι­τι­κή, α­κό­μα και τη στρα­τιω­τι­κή τους ε­πέμ­βα­ση, ε­πι­χει­ρούν να κυ­ριαρ­χή­σουν στις ε­σω­τε­ρι­κές α­γο­ρές  των κρα­τών που οι οι­κο­νο­μί­ες τους βρί­σκο­νται σε προ­μο­νο­πω­λια­κό στά­διο, ο­πό­τε τις ε­μπο­δί­ζουν α­ντι­κει­με­νικά να συ­γκε­ντρώ­νουν τις υ­λι­κο­τε­χνι­κές τους δυ­νά­μεις και το ζω­ντα­νό πα­ραγω­γι­κό τους δυ­να­μι­κό τους μέ­σα α­πό την προ­στα­σί­α -για έ­να με­γά­λο διά­στη­μα- της συσ­σώ­ρευ­σης και του εκ­συγ­χρο­νι­σμού του ντό­πιου πα­ρα­γω­γι­κού τους κεφά­λαιου. Μό­νο έτσι αυ­τές θα μπο­ρού­σαν να στα­θούν με ί­σους ό­ρους στον οι­κο­νο­μι­κό α­ντα­γω­νι­σμό του δυ­τι­κού μο­νο­πώ­λιου.
Ό­μως α­κό­μα και η φι­λε­λεύ­θε­ρη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση μπο­ρεί να εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κή σε ό­σο βαθ­μό α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην πα­γκο­σμιοποί­η­ση που ε­πι­χει­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν με την ω­μή ε­ξω­οι­κο­νο­μι­κή βί­α οι μο­νο­πω­λι­στές α­να­το­λι­κού φα­σι­στι­κού τύ­που, δη­λα­δή οι ι­μπε­ρια­λι­στές ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου τύ­που. Αυ­τοί συσ­σω­ρεύ­ουν πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κή, στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ α­σκώ­ντας ω­μή βί­α στους λα­ούς τους και εξω­τε­ρι­κή βί­α σε άλ­λους υ­πο­τε­λείς τους λα­ούς και χώ­ρες, ε­πι­διώ­κο­ντας τε­λικά μια βί­αι­η α­να­δια­νο­μή του πα­γκό­σμιου πλού­του ε­ξα­πο­λύ­ο­ντας πό­λε­μο λη­στρι­κού, α­ποι­κιο­κρα­τι­κού α­κό­μα και δου­λο­κτη­τι­κού χι­τλε­ρι­κού τύ­που ε­νά­ντια και σε τρι­το­κο­σμι­κές, αλ­λά και σε άλ­λες ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες. 
 
Για να υ­πο­νο­μεύ­σουν την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ των α­ντι­πάλων τους φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών και για να κερ­δί­σουν στρα­τη­γι­κές θέ­σεις πα­ντού στον κό­σμο στα πλαί­σια της προ­ε­τοι­μα­σί­ας του με­γά­λου πο­λέμου τους, οι φα­σι­στι­κοί κρατι­κο­μο­νο­πω­λια­κοί κα­πι­τα­λι­σμοί συμ­μα­χούν με τις πιο ε­πι­θε­τι­κές, τις πιο σο­βι­νι­στι­κές με­ρί­δες των αρ­χου­σών τά­ξε­ων ό­λων των χω­ρών και υ­πο­θάλ­πουν τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά” κι­νήμα­τα των μη κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, κι­νή­μα­τα που θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας, ό­πως εί­ναι αυ­τά των πιο πα­ρα­γω­γι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων τμημά­των της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης ή της πιο πα­ρα­σι­τι­κής κρα­τι­κής γρα­φειο­κρατί­ας ή ε­πί­σης αυ­τά των ο­πα­δών της φυ­σι­κής οι­κο­νο­μί­ας και της πα­τριαρ­χί­ας. 
Τέ­τοια εί­ναι η συμ­μα­χί­α των ρώ­σων κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χών  με τις καθυ­στε­ρη­μέ­νες μι­κρο­α­στι­κές μά­ζες στις ο­ποί­ες δου­λεύ­ουν την ου­το­πί­α ό­τι μπο­ρούν να κα­τα­στρέ­ψουν τις σύγ­χρο­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις. Στην πρά­ξη, βέ­βαια, κα­τα­στρέ­φουν μό­νο ε­κεί­νες, τις πιο σύγ­χρο­νες, των α­ντα­γω­νι­στών τους και αυ­τές μόνο εν μέ­ρει. Αυ­τά τα κι­νή­μα­τα οι α­να­το­λι­κοί κρα­τι­κο­φα­σίστες τα σέρ­νουν πί­σω α­πό τον δι­κό τους φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό-ι­μπε­ρια­λι­σμό που, ε­κτός α­πό πιο κα­τα­πιε­στι­κός, εί­ναι πο­λύ πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νος πα­ρα­γωγι­κά και γι’ αυ­τό κά­νει  πιο ε­πι­σφα­λή μια σο­σια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση μετά α­πό την ε­πα­νά­στα­ση που θα τον α­να­τρέ­ψει. Α­πό την άλ­λη ό­μως, ε­ξαι­τί­ας της ω­μής βί­ας που α­σκεί στους λα­ούς πά­νω στους ο­ποί­ους κυ­ριαρ­χεί, ο φα­σι­στικός κα­πι­τα­λι­σμός ε­πι­τα­χύ­νει το ξέ­σπα­σμα μιας ε­πα­νά­στα­σης. Η α­ντί­φα­ση δηλα­δή εί­ναι ό­τι μια τέ­τοια επα­νά­στα­ση ό­σο πιο εύ­κο­λα ξε­σπά­ει τό­σο πιο δύσκο­λα μπο­ρεί να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί λό­γω σχε­τι­κής κα­θυ­στέ­ρη­σης των πα­ρα­γω­γικών δυ­νά­με­ων, ό­πως θα μπο­ρού­σε σε μια κα­πι­τα­λι­στι­κά πιο α­νε­πτυγ­μέ­νη και πιο δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα. 
 
Ο Λέ­νιν σε έ­να πε­ρί­φη­μο γράμ­μα του στον Γκόρ­κυ στις 3 του Γε­νά­ρη του 1911 ή­δη ξε­κα­θά­ρι­ζε αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα δια­κρί­νο­ντας α­νά­με­σα σε δύ­ο εί­δη κα­πι­τα­λι­σμών, τον μαυ­ρο-ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κο και ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, τον  κα­πι­τα­λι­σμό δη­λα­δή των μο­ναρ­χι­κών και των γαιο­κτη­μό­νων με­γά­λων βιομη­χά­νων, που ή­ταν από μια ά­πο­ψη το ι­στο­ρι­κό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φα­σιστι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και τον να­ρό­ντνι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι το ι­στο­ρικό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, που ο Λέ­νιν τον χα­ρα­κτη­ρί­ζει “δη­μο­κρα­τι­κό”. 
“Θα ή­ταν δον­κι­χω­τι­σμός και κλαψού­ρι­σμα”, έ­γρα­φε ο Λέ­νιν, “αν οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες έ­λε­γαν στους ερ­γά­τες ό­τι θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α κά­που ξέ­χω­ρα α­πό την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, και ό­χι μέ­σω της α­νά­πτυξης του κα­πι­τα­λι­σμού. Αλ­λά δεν λέ­με αυ­τό. Λέ­με το κε­φά­λαιο θα σας κα­τα­πιεί, θα κα­τα­πιεί τους Πέρ­σες, θα κα­τα­πιεί τους πά­ντες, και θα συ­νε­χί­σει να κατα­πί­νει ω­σό­του το α­να­τρέ­ψε­τε. Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια. Και μην ξε­χά­σε­τε να προ­σθέ­σε­τε: Χω­ρίς την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δεν υ­πάρ­χει εγ­γύ­η­ση για νίκη πά­νω του.
Οι μαρ­ξι­στές δεν υ­πο­στη­ρί­ζουν ού­τε έ­να α­ντι­δρα­στι­κό μέ­τρο, όπως εί­ναι η α­πα­γό­ρευ­ση των τρά­στ, ο πε­ριο­ρι­σμός του ε­μπο­ρί­ου κλπ. Στον κα­θένα τα δι­κά του. Ας α­φή­σου­με τους Κο­μια­κόφ και Σια να χτί­ζουν σι­δη­ρο­δρό­μους δια­μέ­σου της Περ­σί­ας, ας τους στέλ­νου­με τους Λια­κόβ, ό­μως η δου­λειά των μαρ­ξι­στών εί­ναι να τους εκ­θέ­τουν στους ερ­γά­τες. Αν αυ­τό τρώ­ει τους ερ­γάτες λέ­νε οι μαρ­ξι­στές, ε­άν τους στραγ­γα­λί­ζει, α­ντα­πο­δώ­στε. 
Η α­ντί­στα­ση στην α­ποι­κια­κή πο­λι­τι­κή και στη διε­θνή λε­η­λα­σί­α μέσω της ορ­γά­νω­σης του προ­λε­τα­ριά­του, μέ­σω της υ­πε­ρά­σπι­σης της ελευ­θε­ρί­ας του προ­λε­τα­ρια­κού α­γώ­να δεν κα­θυ­στε­ρεί την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, αλ­λά την ε­πι­τα­χύ­νει, α­να­γκά­ζο­ντάς τον να κα­τα­φύ­γει σε πιο πο­λι­τι­σμέ­νες, τε­χνι­κά ψη­λό­τε­ρες κα­πι­τα­λι­στι­κές με­θό­δους. Υ­πάρ­χει κα­πι­τα­λι­σμός και κα­πι­τα­λι­σμός. Υ­πάρ­χει ο μαυ­ρο-­ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κος ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και ο να­ρό­ντνι­κος (“ρε­α­λι­στι­κός, δη­μο­κρα­τι­κός”, σφύ­ζων α­πό “δρα­στη­ριό­τη­τα”) κα­πι­τα­λι­σμός. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο εκ­θέ­του­με τον κα­πι­τα­λι­σμό μπρο­στά στους ερ­γά­τες για την “α­πλη­στί­α και την ω­μό­τη­τα του” τό­σο πιο δύ­σκο­λο εί­ναι για τον κα­πι­τα­λι­σμό του πρώ­του εί­δους να συ­νε­χί­ζε­ται, τό­σο πιο σί­γου­ρα υ­πο­χρε­ώ­νε­ται να περ­νά­ει στον κα­πι­τα­λι­σμό δεύ­τε­ρου εί­δους. Και αυ­τό ακρι­βώς μας βο­λεύ­ει, αυ­τό α­κρι­βώς βο­λεύ­ει το προ­λε­τα­ριά­το. 
Το διε­θνές προ­λε­τα­ριά­το πιέ­ζει τον κα­πι­τα­λι­σμό με δυο τρό­πους: α­πό τη μια με­τα­τρέ­πει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό σε δη­μο­κρα­τι­κό κα­πιτα­λι­σμό και α­πό την άλ­λη ε­πει­δή διώ­χνει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό μακρυά α­πό τον ε­αυ­τό του, με­τα­φέ­ρει αυ­τόν τον κα­πι­ταλι­σμό στους ά­γριους. Όμως αυ­τό διευ­ρύ­νει την βά­ση του κα­πι­τα­λισμού και φέρ­νει κο­ντύ­τε­ρα τον θά­να­τό του. Πρα­κτι­κά δεν υ­πάρ­χει ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός που να έ­χει μεί­νει στην Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, πρα­κτι­κά ό­λος ο κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι δη­μο­κρα­τικός. Ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός έ­χει φύ­γει α­πό την Βρε­τα­νί­α και την Γαλλί­α και έχει πά­ει στη Ρω­σί­α και στην Α­σί­α. Η ρώ­σι­κη ε­πα­νά­στα­ση και οι επα­να­στά­σεις στην Α­σί­α εί­ναι οι α­γώ­νες να διω­χτεί ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και να α­ντι­κα­τα­στα­θεί α­πό τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και ο δη­μοκρα­τι­κός κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι ο τε­λευ­ταί­ος του εί­δους του. Δεν έ­χει άλ­λο στά­διο να πά­ει. Το ε­πό­με­νο στά­διο εί­ναι ο θά­να­τός του”.
 
Αυ­τό που κά­νουν σή­με­ρα οι σο­σιαλ­φα­σί­στες στην Ελ­λά­δα και σε ό­λο τον κό­σμο, εί­τε εί­ναι πρά­κτο­ρες των νέ­ων τσά­ρων, εί­τε α­διόρ­θω­τοι μι­κρο­αστοί - α­ντι­δρα­στι­κοί, δεν εί­ναι να πα­λεύ­ουν για να α­να­τρέ­ψουν με ε­πα­νά­σταση τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι πια πα­ρα­γω­γι­κά υ­πε­ρώ­ρι­μος, για να φέ­ρουν το σο­σια­λι­σμό, αλ­λά πα­λεύ­ουν για να α­ντι­κα­τα­στή­σουν τον “δη­μοκρα­τι­κό” κα­πι­τα­λι­σμό με τον φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό ή πιο συ­γκε­κρι­μέ­να παλεύ­ουν να αντι­κα­τα­στή­σουν την φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση με την φασι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Θέ­λουν δη­λα­δή να κα­τα­στρέ­ψουν τις α­νώ­τε­ρες παρα­γω­γι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, τις σχε­τι­κά πιο δη­μο­κρα­τι­κές κά­τω α­πό τις ο­ποί­ες α­να­πτύσ­σο­νται πα­ρα­πέ­ρα και πιο εύ­κο­λα οι πα­ρα­γωγι­κές δυ­νάμεις, κα­θώς και το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο και η πο­λι­τι­κο­συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση των προ­λε­τά­ριων. 
Με λί­γα λό­για θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας.  Και βέ­βαια σε αυ­τό δεν εί­ναι μό­νοι. Δεν υ­πάρ­χουν και δεν υ­πήρ­ξαν πο­τέ σι­νι­κά τεί­χη α­νά­με­σα στις δυο μορ­φές του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα  ό­σο αυ­τός όντας στην πα­ρακ­μή περ­νά­ει στην σή­ψη και στη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ό­ταν οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι μο­νο­πω­λι­στές με­τα­φέ­ρουν το πα­ρα­γω­γι­κό τους κε­φά­λαιο στην Κί­να ή α­φή­νουν τους κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές να α­γο­ρά­σουν επι­χει­ρή­σεις στη Δύ­ση δεν κά­νουν τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να ε­νι­σχύ­ουν του κι­νέ­ζους κρα­τι­κοφα­σί­στες μο­νο­πω­λι­στές για να α­να­πτύ­ξουν τον δι­κό τους κα­πι­τα­λι­σμό της ωμής αρ­πα­γής και βί­ας, με­τα­τρέ­πο­ντας ό­χι μό­νο το ως χθες σο­σια­λι­στι­κό κι­νέζι­κο προ­λε­τα­ριά­το σε δου­λοπάροι­κους, αλ­λά και τους δυ­τι­κούς προ­λε­τάριους του δη­μο­κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού σε υ­πο­χεί­ρια του φα­σι­στι­κού κα­πιτα­λι­σμού και θύ­μα­τα ε­νός νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου.
Στο ί­διο υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κό πλαί­σιο και μά­λι­στα στην ά­κρη του, κινού­νται και οι α­να­φο­ρές των σο­σιαλ­φα­σι­στών για “φα­σι­σμό της Ε­Ε/Ο­ΝΕ”, δη­λαδή της πλέ­ον προ­ο­δευ­τι­κής στην ι­στο­ρί­α του α­στι­σμού προ­σπά­θειας ε­θε­λο­ντι­κής, δη­λα­δή δη­μο­κρα­τι­κής οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τικής ε­νο­ποί­η­σης α­στικών κρα­τών, την ο­ποί­α οι προ­βο­κά­το­ρες η­γέ­τες της Ελ­λά­δας υ­πο­νό­μευ­σαν στρατη­γι­κά με την ρω­σό­δου­λη πο­λι­τι­κή 30 ε­τών και τε­λι­κά την έ­ρι­ξαν στην ά­βυσσο με το “ε­θνι­κό κα­νό­νι” μιας ελ­λη­νι­κής χρε­ο­κο­πί­ας κατ’ ε­ντο­λή της Μό­σχας.
 
Η αντισημιτική μπόχα δεν κρύβεται
 
Στη συ­νέ­χεια γί­νε­ται λό­γος για την Ο­ΑΚ­ΚΕ σαν “ορ­γά­νω­ση - φά­ντα­σμα”. Προ­φα­νώς οι ορ­γα­νώ­σεις “μη - φα­ντά­σμα­τα” εί­ναι ε­κεί­νες οι ο­ποί­ες μα­ζί με τους ρο­πα­λο­φό­ρους των ΚΝΑΤ και τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς α­δελ­φούς τους του ΣΥ­ΡΙΖΑ και της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ συμ­με­τέ­χουν σε τε­λε­τές α­πο­τέ­φρω­σης ισ­ρα­η­λι­νών ση­μαιών με συν­θή­μα­τα υ­πέρ της Χα­μάς, κα­θώς και σε α­ντι-μερ­κε­λιά­δες με σύν­θημα “να κα­εί - να κα­εί - το μπ… η Βου­λή” πα­ρέ­α με τον χου­ντό­φι­λο Καμ­μέ­νο, τον Κα­ζάκη και τους “αυ­τό­νο­μους” να­ζι­φα­σί­στες στο Σύ­νταγ­μα. 
Στο ζή­τη­μα της συμ­με­το­χής ή μη στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του “κι­νή­ματος” του σο­σιαλ­φα­σι­σμού έ­χου­με το­πο­θε­τη­θεί πολ­λές φο­ρές διε­ξο­δι­κά. Α­πλά επα­να­λαμ­βά­νου­με ό­τι δεν υ­πάρ­χει ού­τε ί­χνος λα­ϊ­κού και ε­πα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος, ού­τε καν α­πλού φυ­σι­κού κιν­δύ­νου στις ά­πειρες με­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ΄80 πλη­κτι­κά ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νες τε­λε­τουρ­γι­κές δια­δη­λώ­σεις Ο­μό­νοια-Σύνταγ­μα-Προπύ­λαια που στην συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φί­α υ­πη­ρε­τού­σαν και υ­πη­ρε­τούν ως τώ­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντα του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού και της ε­σω­τερι­κής κοι­νω­νι­κής του βά­σης, που εί­ναι η κρα­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α και τα πιο  τε­μπέ­λι­κα και διε­φθαρ­μέ­να τμή­μα­τα της κρα­τι­κής υ­παλ­λη­λί­ας και της μι­κρο­αστι­κής τά­ξης της υ­παί­θρου και της πό­λης.
Και ο τε­λευ­ταί­ος κά­πως προ­βλη­μα­τι­σμέ­νος, πο­λι­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κός άν­θρω­πος θα έ­χει πα­ρα­τη­ρή­σει πό­σο ε­ξω­φρε­νι­κά κα­πε­λω­μέ­να εί­ναι τα κι­νήμα­τα στα ο­ποί­α η­γού­νται οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ψευ­τοΚ­ΚΕ και τε­λευ­ταί­α και οι ε­θνικοφα­σί­στες, μο­νά­χα α­πό το γε­γο­νός ό­τι τώ­ρα που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­τοι­μά­ζει την έ­φο­δο στην ε­ξου­σί­α, ως δια μα­γεί­ας έ­χουν κο­πεί για πά­νω α­πό έ­να χρό­νο οι μο­λό­τοφ και οι τε­λε­τές α­πο­τέ­φρω­σης στο κέ­ντρο της Α­θή­νας. Η συν­θη­μα­το­λο­γί­α, οι μέθο­δες και πρα­κτι­κές, η πλή­ρης έλλει­ψη γεί­ω­σης στην πραγ­μα­τι­κή ερ­γα­τική τά­ξη αλ­λά και γε­νι­κά στο λα­ό, η κα­θε­στω­τι­κή τους κά­λυ­ψη το­πο­θε­τούν τα συγκε­κρι­μέ­να “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά” κι­νή­μα­τα -α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη- στο χώ­ρο της ά­κρας δε­ξιάς της α­στι­κής τά­ξης, δε­ξιό­τε­ρα κι α­πό την ό­ντως α­ντι­λα­ϊ­κή “μνη­μο­νια­κή” πο­λι­τι­κή των πα­ρα­δο­σια­κών και ευ­ρω­παιό­φι­λων α­στών μέ­σα σε ΝΔ και ΠΑ­ΣΟΚ.
Ε­να­ντί­ον της Ο­ΑΚ­ΚΕ και της Α­ντι­να­ζι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας ε­κτο­ξεύ­ε­ται, ω­στό­σο η βρώ­μι­κη κα­τη­γό­ρια ό­τι υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται “κά­θε σφα­γή των Ισ­ρα­η­λι­νών κα­τά των Πα­λαι­στι­νί­ων”, ε­πει­δή α­πο­κα­λύ­πτουν τον σο­σιαλ­φα­σι­στικό α­ντι­ση­μι­τι­σμό ό­λης α­νε­ξαι­ρέ­τως της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς, ο ο­ποί­ος έ­χει μπο­λιά­σει ε­σχά­τως, λό­γω ό­σμω­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - Ε­ξαρ­χεί­ων, και τις χει­ρό­τε­ρες πλευρές του α­ναρ­χι­σμού, ει­δι­κά τους φι­λο­να­ζι­στι­κούς “πυ­ρή­νες”
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πό την ί­δρυ­σή της, α­πό τα προ­γραμ­μα­τι­κά της ντο­κου­μέ­ντα, αλ­λά και α­πό την πα­ρά­δο­ση του κά­πο­τε ε­πα­να­στα­τι­κού μ-λ κι­νή­μα­τος, υ­πε­ρασπί­στη­κε πά­ντα το δι­καί­ω­μα του πα­λαι­στι­νια­κού έ­θνους σε μια πα­τρί­δα και ε­ξέ­φρα­ζε εμ­φα­τι­κά την αλ­λη­λεγ­γύ­η της στους α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κούς του αγώ­νες, που εί­χαν γε­νι­κό αρ­χη­γό για δε­κα­ε­τί­ες το Γιά­σερ Α­ρα­φάτ. Εί­χε ε­πίσης πά­ντα α­πό θέ­ση αρ­χής χτυ­πή­σει τις σω­βι­νι­στι­κές, ε­πε­χτα­τι­κές τά­σεις της δε­ξιάς των σιω­νι­στών.
Ε­κεί­νο το ο­ποί­ο άλ­λα­ξε ου­σια­στι­κά με­τά το 1993-1994, εί­ναι η α­νά­δυ­ση σε ο­λό­κλη­ρο τον α­ρα­βι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα ι­σλα­μι­κό κό­σμο μιας νέ­ας, “διε­θνι­στικής” έκ­δο­σης του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού, δια­βρω­μέ­νου ως το με­δού­λι α­πό τη ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη, η ο­ποί­α έ­ρι­ξε πα­ντού στις φτω­χές και ε­ξα­θλιω­μέ­νες μά­ζες το σύν­θη­μα της γε­νο­κτο­νι­κής α­ντιε­βρα­ϊ­κής και α­ντι­δυ­τι­κής ε­πί­θε­σης. Ε­νο­ποι­η­τι­κό στοι­χεί­ο στις ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές θε­ω­ρί­ες, κλη­ρο­νο­μιά α­πό το χι­τλε­ρι­σμό, εί­ναι ο “διε­θνής Ε­βραί­ος” και πιο ει­δι­κά το υπο­τι­θέ­με­νο “μα­κρύ χέ­ρι της Δύ­σης” μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο, ο εβραί­ος σαν κρά­τος, δη­λα­δή το Ισ­ρα­ήλ.
Το Ισ­ρα­ήλ, ει­δι­κά με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του ει­ρη­νό­φι­λου α­στού Γι­τζάκ Ρά­μπιν το 1996 α­πό την α­κρο­δε­ξιά του Ισ­ρα­ήλ, α­κο­λού­θη­σε μια πο­λι­τι­κή ε­ντελώς α­ντί­θε­τη α­πό ε­κεί­νη την ο­ποί­α υ­πο­στή­ρι­ζε α­νέ­κα­θεν η Ο­ΑΚ­ΚΕ για την ε­πίλυ­ση των α­ντι­θέ­σε­ων μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο.
Ει­δι­κά υ­πό τη σω­βι­νι­στι­κή Δε­ξιά του Λι­κού­ντ, το Ισ­ρα­ήλ αρ­νή­θη­κε στην πρά­ξη τη συμ­φω­νί­α για ί­δρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους, συ­νέ­χι­σε την εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή του ε­ποι­κι­σμού των κα­τε­χό­με­νων πα­λαι­στι­νια­κών ε­δαφών, έ­κα­νε έμ­με­σα τα γλυ­κά μά­τια στους ι­σλα­μο­φα­σί­στες κα­τά της πα­τριωτι­κής Φα­τάχ ώ­στε να έ­χει δι­καιο­λο­γί­α να αρ­νεί­ται την α­νε­ξάρ­τη­τη Πα­λαι­στίνη, α­δια­φό­ρη­σε ε­πα­νει­λημ­μέ­να για τη ζω­ή πα­λαι­στι­νί­ων α­μά­χων κα­τά τη διάρκεια των συ­γκρού­σε­ων του με τους προ­βο­κά­το­ρες της Χα­μάς.
Κυ­ρί­ως, το Ισ­ρα­ήλ βά­σι­σε την ά­μυ­νά του α­πέ­να­ντι στους ι­σλα­μο­ναζή­δες ό­χι στην παλ­λα­ϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση του ισ­ρα­η­λι­νού λα­ού και στις ό­ποιες γέ­φυ­ρες μπο­ρού­σε να χτί­σει με ει­ρη­νό­φι­λους α­στούς και τους λα­ούς των α­ραβι­κών χω­ρών, αλ­λά στους προ­νο­μια­κούς δε­σμούς του με τον α­με­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό, προ­βο­κά­ρο­ντας τον ε­αυ­τό του.
 
Οι α­ντι­ση­μί­τες της ΠΔ, που υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται κά­θε ι­σλα­μο­φα­σι­σμό σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα σαν “τρι­το­κο­σμι­κή α­ντί­στα­ση στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση του κε­φά­λαιου”, έ­χουν το θρά­σος να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την Ο­ΑΚ­ΚΕ “σιω­να­ζι­στι­κή”. Ο εν λό­γω ε­με­τι­κός ό­ρος έ­χει ε­φευ­ρε­θεί α­πό το σο­σιαλ­φα­σι­σμό για να σχετι­κο­ποιεί το Ο­λο­καύ­τω­μα και με τη βρώ­μι­κη θε­ω­ρί­α της ε­ξί­σω­σης της γε­νο­κτονί­ας των 6.000.000 Ε­βραί­ων α­πό τους γερ­μα­νούς χι­τλε­ρι­κούς με την κα­τα­πί­ε­ση των Πα­λαι­στί­νιων α­πό το Ισρα­ήλ. Εί­ναι ο ρώ­σι­κος νε­ο­να­ζι­σμός που έ­χει βγά­ζει τη θε­ω­ρί­α ό­τι το Ισ­ρα­ήλ σή­με­ρα εί­ναι δή­θεν το κέ­ντρο της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης και του “νέ­ου να­ζι­σμού”.
Κα­νέ­νας φυ­σι­κά α­πό ό­σους μι­λά­νε για “σιω­να­ζι­σμό”, δεν εί­χε μι­λή­σει για “ρω­σο­να­ζι­σμό” ή “σερ­βο­να­ζι­σμό”, ό­ταν οι η­γε­τι­κές κλί­κες αυ­τών των χωρών μα­κέ­λευαν πραγ­μα­τι­κά με να­ζι­στι­κό μέ­νος το Αφ­γα­νι­στάν, την Τσε­τσε­νί­α και τη Βο­σνί­α α­ντί­στοι­χα, βί­α­ζαν, ε­κτε­λού­σαν μα­ζι­κά, έ­κα­ναν ε­θνο­κά­θαρ­ση σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος για πρώ­τη φο­ρά με­τά το Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο σε μια έ­κτα­ση και με τέ­τοια βαρ­βα­ρό­τη­τα που ού­τε ποιο­τι­κά ού­τε πο­σο­τι­κά μπο­ρεί, έστω και κατ’ ε­λά­χι­στο, να συ­γκρι­θεί με ε­κεί­νη των με­γά­λο-ισ­ρα­η­λι­νών σο­βινι­στών.
Ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός δεν α­φο­ρά το Ισ­ρα­ήλ σαν τέ­τοιο. Α­πλού­στα­τα, ό­πως και για τον κλασ­σι­κό χι­τλε­ρι­σμό, έ­τσι και για το νέ­ο-ευ­ρα­σια­τι­σμό των Πού­τιν-Ντού­γκιν και για ό­λο το σο­σιαλ­φα­σι­σμό, ο “διε­θνής Ε­βραί­ος” και η κρα­τική του έκ­φρα­ση, το Ισ­ρα­ήλ, α­πο­τε­λούν το ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χεί­ο, την προ­σωπο­ποί­η­ση του δυ­τι­κού τύ­που κε­φά­λαιου της α­γο­ράς, του προς ε­ξό­ντω­ση φι­λε­λεύ­θερου α­στού και τε­λι­κά, πιο βα­θιά, των ί­διων των δη­μο­κρα­τι­κών λα­ών και του κά­θε πραγ­μα­τι­κού διε­θνι­στή, πό­σο μάλ­λον των πραγ­μα­τι­κών κομ­μου­νι­στών, τους ο­ποί­ους πά­ντα οι κά­θε λο­γής φα­σί­στες κα­τη­γο­ρού­σαν για πιό­νια των “ε­βραί­ων”, για “ε­βραιο­μπολ­σε­βί­κους” κλπ. 
Το Ισ­ρα­ήλ, λοι­πόν, σαν ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος, συμ­φέ­ρει τη Ρω­σί­α να βρί­σκεται σφη­νω­μέ­νο α­νά­με­σα στους γε­νο­κτό­νους ι­σλα­μο­φα­σί­στες που το πε­ρι­κυκλώ­νουν σι­γά σι­γά και ταυ­τό­χρο­να να δρα σο­βι­νι­στι­κά, ε­πε­χτα­τι­κά, η­λι­θιω­δώς και προ­βο­κα­τό­ρι­κα, ώ­στε να συ­σπει­ρώ­νει ε­να­ντί­ον του α­κό­μα πιο εύ­κολα την πα­γκό­σμια νε­ο­να­ζι­στι­κή α­ντί­δρα­ση, δη­λα­δή να λει­τουρ­γεί σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τα ό­σα η Ο­ΑΚ­ΚΕ δια­τυ­πώ­νει σα δη­μο­κρα­τι­κή - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή γραμ­μή για το πα­λαι­στι­νια­κό και τη Μέ­ση Α­να­το­λή γε­νι­κό­τε­ρα.
 
Ιδιωτικοποιήσεις και “ιδιωτικοποιήσεις” - Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια
 
Στον α­νερ­μά­τι­στο κα­τή­φο­ρό τους, οι κρυ­φο­κνί­τες “ε­λευ­θε­ρια­κοί” δεν μπο­ρούν να μην πε­ρά­σουν μια βόλ­τα α­πό το λα­λιω­τι­κό και κνί­τι­κο πε­ρι­βόλι της “υ­πε­ρά­σπι­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας” α­πέ­να­ντι στο “ξε­πού­λη­μα” στους δυτι­κούς ή ντό­πιους δυ­τι­κού τύ­που α­στούς. 
Πρό­κει­ται για μό­νι­μη ε­πω­δό του σο­σιαλ­φα­σι­σμού α­πέ­να­ντι στην Ο­ΑΚΚΕ, α­πό τό­τε που ε­κεί­νη, ε­πί της, σε γε­νι­κές γραμ­μές ευ­ρω­παιό­φι­λης, κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη - ΝΔ, την ο­ποί­α α­νέ­τρε­ψε α­πό τα δε­ξιά ο Σα­μα­ράς το 1993, εί­χε ταχθεί υ­πέρ της ι­διω­τι­κο­ποί­η­σης - συ­νε­ταιρι­στι­κο­ποί­η­σης των α­στι­κών λε­ωφο­ρεί­ων στην Α­θή­να. 
Ο μαρ­ξι­σμός - λε­νι­νι­σμός - μα­ο­ϊ­σμός δεν το­πο­θε­τεί το ζή­τη­μα του ιδιω­τι­κού ή κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα της κα­πι­τα­λι­στι­κής ι­διο­κτη­σί­ας στα ζη­τήμα­τα αρ­χής. Σε μια συ­γκε­κρι­μένη ι­στο­ρι­κή φά­ση και σε μια συ­γκε­κρι­μέ­νη χώρα, μπο­ρεί η κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή ι­διο­χτη­σί­α μιας πα­ρα­γω­γι­κής μο­νά­δας να εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ρη της ι­διω­τι­κής, ό­πως αυ­τό συμ­βαί­νει με­τά α­πό μια δη­μο­κρα­τι­κή ή α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση ό­ταν ο ι­διω­τι­κός το­μέ­ας εί­ναι α­κό­μα α­δύ­να­μος για να πά­ρει στα χέ­ρια του με­γά­λες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νάμεις ή το κρά­τος πρέ­πει να πά­ρει την οι­κο­νο­μι­κή δια­χεί­ρι­ση α­πό τα χέ­ρια κο­μπρα­δό­ρων και α­ποι­κιο­κρα­τών ι­διω­τών.
Ή μπο­ρεί να συμ­βαί­νει και το ε­ντε­λώς α­νά­πο­δο, ό­ταν έ­χει σχε­τι­κά ανα­πτυ­χθεί το ι­διω­τι­κό κε­φά­λαιο και το κρα­τι­κό κε­φά­λαιο έ­χει αρ­χί­σει να σα­πί­ζει στα χέ­ρια μιας διε­φθαρ­μέ­νης ο­λι­γαρ­χί­ας ή γρα­φειο­κρα­τί­ας (μι­λάμε πά­ντα για την πε­ρί­ο­δο πριν την α­να­τρο­πή της α­στι­κής τά­ξης α­πό τη σο­σιαλι­στι­κή - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση).
Σε γε­νι­κές γραμ­μές πά­ντως σή­με­ρα, η κρα­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή ι­διοχτη­σί­α, στην ε­πο­χή του σα­πί­σμα­τος και της πα­ρακ­μής του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ειδι­κά του ι­μπε­ρια­λι­σμού κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού-φα­σι­στι­κού τύ­που, βρί­σκε­ται πιο δε­ξιά α­πό την κλασ­σι­κή ι­διω­τι­κή η ο­ποί­α δια­χειρί­ζε­ται την πα­ρα­γωγή με ό­ρους α­γο­ράς και με­τριά­ζει χο­ντρι­κά τη σπα­τά­λη και τη ρε­μού­λα, κα­θαρά για λό­γους προ­στα­σί­ας της ευ­ρυθ­μί­ας της πα­ρα­γω­γής του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους και της ε­λα­χι­στο­ποί­η­σης των ά­σκο­πων α­πω­λειών.
Ω­στό­σο, το ε­ρώ­τη­μα χρειά­ζε­ται πά­ντα ΕΙ­ΔΙ­ΚΗ α­πά­ντη­ση. Για πα­ρά­δειγ­μα, η κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή, ΠΑ­ΣΟ­Κι­κού τύ­που, ε­θνι­κή γρα­φειο­κρα­τι­κή ιδιο­κτη­σί­α στον ΟΛ­Π εί­ναι δε­κά­δες φο­ρές πιο προ­ο­δευ­τι­κή α­πό τη φα­σι­στι­κή “ι­διω­τι­κή”, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κι­νέ­ζι­κη κρα­τι­κή, ι­διο­κτη­σί­α της COSCO στην προ­βλή­τα 2 του λι­μα­νιού του Πει­ραιά.
Στη ση­με­ρι­νή Κί­να ό­μως, η ι­διο­κτη­σί­α ε­νός κι­νέ­ζου ι­διώ­τη α­στού, οπα­δού σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο της κλασ­σι­κής δυ­τι­κής α­στο­δη­μο­κρα­τί­ας, ε­πί­σης εκ­με­ταλ­λευ­τι­κής για το προ­λε­τα­ριά­το, εί­ναι πα­ρα­σάγ­γες α­ρι­στε­ρό­τε­ρη από την ι­διο­κτη­σί­α του κι­νέ­ζι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πώ­λιου. 
Κα­τά τον ί­διο τρό­πο, η κρα­τι­κή ι­διο­κτη­σί­α π.χ. στην τρι­το­κο­σμι­κή Αλγε­ρί­α ή στη δευ­τε­ρο­κο­σμι­κή Νορ­βη­γί­α εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κό­τε­ρη α­πό την ε­κεί ι­διο­κτη­σί­α ε­νός ρώ­σου “ι­διώ­τη” ο­λι­γάρ­χη, φί­λου ή προ­στα­τευό­με­νου του Κρεμ­λί­νου.
Πά­ντως, έ­χο­ντας ξε­καθα­ρί­σει ό­τι πλέ­ον έ­χου­με πε­ρά­σει α­πό τη φάση των α­ντι­δρα­στι­κών κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων ψευ­τοΚ­ΚΕ - ΠΑ­ΣΟΚ της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, με στό­χο τη συ­ντρι­βή του ι­διω­τι­κού κε­φά­λαιου, στη φά­ση της ο­λι­γαρ­χι­κής “ι­διω­τι­κο­ποί­η­σης”, ό­που οι ρω­σο­φτιαγ­μέ­νοι ή ρω­σό­φι­λοι ο­λι­γάρ­χες τύ­που Κόκ­κα­λη, Μπό­μπο­λα, Κο­πε­λού­ζου, Μυ­τι­λη­ναί­ου, Βγε­νό­που­λου, Γερ­μα­νού, Κα­ραγκου­λέ ή α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ροι οι ί­διοι οι Ρώ­σοι και οι Κι­νέ­ζοι μπαί­νουν πια ορ­μη­τι­κά στο παι­χνί­δι α­γο­ράς της χώ­ρας για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί λό­γω της χρεο­κο­πί­ας που φτιά­σαν οι χα­φιέ­δες τους, η Ο­ΑΚ­ΚΕ στέ­κε­ται στην κύ­ρια πλευ­ρά ε­νά­ντια στις νέ­ου ρω­σο­κι­νέ­ζι­κου τύ­που “ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις”.
Κι αυ­τό για­τί στην ου­σί­α πρό­κει­ται για κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις α­πό ξέ­να φα­σι­στι­κά ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και μο­νά­δων οι οποί­ες βρί­σκο­νται σε ελ­λη­νι­κό έ­δα­φος, με α­πώ­τε­ρο στό­χο την α­ποι­κιο­ποί­η­ση της χώ­ρας μας και τη χρή­ση της ως βά­ση για τον γε­νοκτο­νι­κό πό­λε­μο του σοσια­λι­μπε­ρια­λι­σμού κα­τά των λα­ών και των ε­θνών του μη φα­σι­στι­κού πλα­νή­τη και ι­διαί­τε­ρα της Ευ­ρώ­πης.
 
Εί­ναι πά­ντως αρ­κε­τά α­στεί­ο το κνι­το­λό­ι και οι κα­νι­βα­λι­κές α­ντιση­μι­τι­κές πα­ρα­φυά­δες του να κα­τη­γο­ρούν την Ο­ΑΚ­ΚΕ ό­τι εί­ναι υ­πέρ του ξε­πουλή­μα­τος των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πό­ρων της χώ­ρας μας. 
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι η μό­νη ορ­γά­νω­ση η ο­ποί­α έ­χει το­νί­σει με τέ­τοια έμ­φαση ε­δώ και χρό­νια ό­τι η μη α­ξιο­ποί­η­ση του πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κού πλού­του της χώ­ρας για δε­κα­ε­τί­ες α­πο­τε­λεί συ­νει­δη­τό έ­γκλη­μα του σο­σιαλ­φα­σι­σμού των μο­σχό­δου­λων η­γε­σιών ψευ­το­α­ρι­στε­ράς και ΠΑ­ΣΟΚ, εσχά­τως και ΝΔ και να­ζιφα­σι­στι­κής α­κρο­δε­ξιάς, με στό­χο, ό­ταν υ­πάρ­ξει εκ­με­τάλ­λευ­ση των ό­ποιων α­πο­θε­μά­των πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου, αυ­τή να γί­νει με ό­ρους που να βο­λεύ­ουν τη Μό­σχα, το α­φε­ντι­κό ό­λου του δια­κομ­μα­τι­κού η­γε­τι­κού συ­νε­χούς.
Ε­κεί ε­δρά­ζε­ται η κοι­νή δια­κη­ρυγ­μέ­νη πε­ποί­θη­ση π.χ. της Χρυ­σής Αυγής και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την α­νά­γκη η χώ­ρα μας να μην “α­νή­κει εις την Δύ­σιν”, όπως λέ­νε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και οι δύ­ο, αλ­λά να στρα­φεί προς τη Ρω­σί­α. Πα­ρα­πί­σω στην ί­δια γραμ­μή στέ­κουν οι φα­σί­στες Καμ­μέ­νος και Κα­ρα­τζα­φέ­ρης, οι στρα­τη­γι­κοί κυ­βερ­νη­τι­κοί πλα­σιέ της Μό­σχας Σαμα­ράς - Σ. Κε­δί­κο­γλου, οι Βε­νιζέ­λοι, Χρυ­σο­χο­ΐ­δη­δες, Αν­δρου­λά­κη­δες και Μα­νιά­τη­δες του ΠΑ­ΣΟΚ, σύσ­σω­μη η η­γε­σί­α του ψευ­τοΚ­ΚΕ, ο ε­ρα­στής της “α­να­δυό­με­νης νέ­ας δύ­να­μης” Ρω­σί­ας Κουβέ­λης, ο ρω­σο-φι­λε­λεύ­θε­ρος Τζή­με­ρος, τε­λι­κά Ο­ΛΕΣ οι κα­θε­στω­τι­κές η­γε­σί­ες.
 
Η σπέκουλα περί “ιδιωτικοποίησης της Παιδείας”
 
Α­ντι­γρά­φο­ντας φρά­ση φρά­ση τις α­δια­ντρο­πιές του κλασ­σι­κού σο­σιαλ­φα­σι­σμού, οι ψευ­το­ε­λευ­θε­ρια­κοί φί­λοι του ρω­σό­φι­λου και σά­πιου κρα­τικού μο­νο­πώ­λιου στην εκ­παί­δευ­ση ε­κτο­ξεύ­ουν ε­νά­ντια στην Ο­ΑΚ­ΚΕ με­τα­ξύ άλ­λων και την κα­τη­γο­ρί­α ό­τι θέ­λει να δει ι­διω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη την κρα­τι­κή παιδεί­α. Αυ­τό πο­τέ και που­θε­νά δεν το εί­πε και δεν το έ­γρα­ψε η Ο­ΑΚ­ΚΕ, και κυ­ρί­ως κα­θό­λου δεν το θέ­λει. 
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ νοιά­ζε­ται και πα­λεύ­ει, ό­πως οι πε­ρισ­σό­τε­ροι προ­ο­δευ­τι­κοί άν­θρω­ποι, να γί­νει τε­χνι­κά α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και μορ­φω­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κή η εκ­παί­δευ­ση για το λα­ό, η ο­ποί­α και στη χώ­ρα μας και αλ­λού εί­ναι βα­σι­κά η κρα­τι­κή. Α­πλά ε­κεί­νο που λέ­ει, σε α­ντί­θε­ση με τους σο­σιαλ­φα­σί­στες, εί­ναι ότι δεν έ­χει το δι­καί­ω­μα το ελ­λη­νι­κό κρά­τος να α­πα­γο­ρεύ­ει την ι­διω­τική ανώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση σε α­ντί­θε­ση με κά­θε άλ­λη δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα, και ό­τι αυτή η α­πα­γό­ρευ­ση ο­φεί­λε­ται στο ό­τι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος εί­ναι στα χέ­ρια μιας φα­σι­στι­κής πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας που θέ­λει τα πα­νε­πι­στή­μια και το μο­νο­πώλιο της γνώ­σης -ή μάλ­λον το σκο­τά­δι- να βρί­σκο­νται στα χέ­ρια της και στα χέρια των πιο βρώ­μι­κων, των πιο α­μόρ­φω­των και πιο σκο­τα­δι­στι­κών με­ρί­δων της κρα­τι­κής εκ­παι­δευ­τι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας. 
Στην ου­σί­α συμ­βαί­νει το α­ντί­στρο­φο. Εί­ναι ί­διον της ψευ­το­α­ρι­στεράς να α­πο­δί­δει στους ε­χθρούς της και ει­δικά στους πραγ­μα­τι­κούς κομ­μου­νι­στές τα δι­κά της ε­γκλή­μα­τα. Για­τί ποιος άλ­λος, αν ό­χι η κνι­το­συ­να­σπι­σμαί­ι­κη και λα­λιω­τι­κή ΠΑ­ΣΟ­Κι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α, ι­διω­τι­κο­ποί­η­σε τό­σο πο­λύ την έ­στω ι­σχνή κρα­τι­κή παι­δεί­α, κά­νο­ντάς την ι­διω­τι­κή ι­διο­χτη­σί­α της, α­νεξέ­λε­γκτο φέ­ουδό της και τε­λι­κά δια­λύ­ο­ντάς την α­πό τα μέ­σα;
Το δη­μό­σιο σχο­λειό, το έ­τσι κι αλ­λιώς α­πό πα­λιά ά­ντρο πα­πα­γα­λί­ας και α­ντι­πα­ρα­γω­γι­κού α­φιο­νιού, έ­γι­νε με­τά το 1982 μια μί­ξη κλασ­σι­κού σω­βι­νισμού και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής α­ντι­δρα­στι­κό­τη­τας σε ό,τι α­φο­ρά το πρό­γραμ­μα δι­δα­σκα­λί­ας, συ­νώ­νυ­μο της κα­θυ­στέ­ρη­σης και της α­νου­σιό­τη­τας κι έ­στει­λε τους μα­θη­τές στην ι­διω­τι­κή παι­δεί­α του φρο­ντι­στη­ρί­ου μα­ζι­κό­τε­ρα α­πό κάθε άλ­λη ε­πο­χή (μέ­χρι την προ­βο­κα­τό­ρι­κη χρε­ο­κο­πί­α του Πα­παν­δρέ­ου του Γ’ του­λά­χι­στο, για­τί τώ­ρα πια ο κό­σμος δυ­σκολεύ­ε­ται να στεί­λει τα παι­διά του σε ι­διω­τι­κά σχο­λεί­α για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους).
Το κνι­το­συ­να­σπι­σμαί­ι­κο συ­νε­χές, μα­ζί με τους νε­ό­κο­πους “φί­λους του λα­ού” της ΠΑ­ΣΚΕ και της ΔΑ­ΚΕ μέ­σα στις ΟΛ­ΜΕ τις ΔΟ­Ε και τις ΠΟΣ­ΔΕΠ, κα­θώς και με την ου­ρά τους των ΝΑΡ, Διαρ­ρηκτών (“ΜΛΚΚΕ”) και σί­α, δεν έ­κα­νε τί­ποτε άλ­λο πα­ρά να ζη­τά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρα λε­φτά α­πό το κρά­τος για να μα­σου­λά­νε οι γρα­φειο­κρά­τες τους και να λου­φά­ρουν στα δευ­τε­ρο­βάθ­μια γρα­φεί­α και στα σχο­λειά, πέ­ρα και έ­ξω α­πό κά­θε πραγ­μα­τι­κή εκ­παι­δευ­τι­κή α­νά­γκη για τα παιδιά του λα­ού γε­νι­κά και της φτω­χο­λο­γιάς ει­δι­κό­τε­ρα.
Ει­δι­κό­τε­ρα δε με τη γραμ­μή του ε­ντε­λώς πα­πα­γα­λί­στι­κου 12χρο­νου “υπο­χρε­ω­τι­κού σχο­λειού”, οι πα­πά­δες αυ­τοί, που τους λεί­πουν μο­νά­χα τα άμ­φια για να ε­νω­θούν με την κλασ­σι­κή ρα­σο­φό­ρα α­ντί­δρα­ση, έ­δω­σαν έ­να συ­ντρι­πτι­κό χτύ­πη­μα στην τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση, τη δη­μό­σια μά­λι­στα, για την ο­ποί­α δήθεν κό­πτο­νται, ε­νώ κοί­τα­ξαν να κα­ταρ­γή­σουν ή και κα­τάρ­γη­σαν τε­λι­κά και κά­θε άλ­λη μι­σο­κρα­τι­κή τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση (σχο­λές Ο­Α­ΕΔ, σχο­λές που υ­πά­γο­νται σε άλ­λα υ­πουρ­γεί­α και ό­χι στο Παι­δεί­ας κλπ.). Τσά­κι­σαν δη­λα­δή και α­παξί­ω­σαν τα κατ’ ε­ξο­χήν σχο­λειά της νέ­ας βάρ­διας της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, την ί­δια ώ­ρα που μι­λάν δή­θεν στο ό­νο­μά της!
 
Α­πό την κλασ­σι­κή θέ­ση την ο­ποί­α δια­τυ­πώ­νει ο Μαρ­ξ στην “Κρι­τι­κή του Προ­γράμ­μα­τος της Γκό­τα” στα 1875, ότι δη­λα­δή οι κομ­μου­νι­στές δε μπο­ρούν να α­παι­τούν α­πό την α­στι­κή τά­ξη να μορ­φώ­νει τα παι­διά της στα υ­πο­τυ­πώ­δη κρα­τι­κά σχο­λειά της φτω­χο­λο­γιάς, κα­θώς έ­να τέ­τοιο αί­τη­μα εί­ναι ου­το­πι­κό, α­ντι­δρα­στι­κό και η­λί­θιο, βγαί­νει πε­ντα­κά­θα­ρα η ορ­θό­τη­τα της θέ­σης για τον α­ντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα που έ­χει το σύν­θη­μα για “α­πα­γό­ρευ­ση της ι­διωτι­κής παι­δεί­ας” σε ό­λες τις βαθ­μί­δες, κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο στην τρι­το­βάθ­μια πα­νε­πι­στη­μια­κή. Το κρά­τος άλ­λω­στε, σα συλ­λο­γι­κός κα­πι­τα­λι­στής, δεν είναι λι­γό­τε­ρο α­κα­τάλ­λη­λο σαν εκ­παι­δευ­τής του λα­ού και της νε­ο­λαί­ας, αλλά εί­ναι μάλ­λον χει­ρό­τε­ρος και πιο α­ντι­δρα­στι­κός α­πό τον με­μο­νω­μέ­νο α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρο.
Αυ­τό που ση­μειώ­νει ω­στό­σο η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι πως οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί α­γώ­νες εκ­παι­δευ­τι­κών, φοι­τη­τών και μα­θη­τών στα δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια και σχο­λειά πρέ­πει να έ­χουν στη ση­μαί­α τους τη σύν­δε­ση θε­ω­ρί­ας και πρά­ξης, το πο­λυ­τε­χνι­κό σχο­λειό, τη βα­θιά σύν­δε­ση παι­δεί­ας και πα­ρα­γω­γής, το χτύπη­μα του σκο­τα­δι­σμού, του σο­βι­νι­σμού, της αρ­χαιο­πλη­ξί­ας και της α­ντι­πα­ραγω­γι­κής θε­ω­ρη­τι­κό­λο­γης σα­πί­λας, και ταυ­τό­χρο­να τη δωρε­άν πρό­σβα­ση των παι­διών της φτω­χο­λο­γιάς, Ελ­λή­νων και με­τα­να­στών, σε ό­λες τις εκ­παι­δευ­τικές βαθ­μί­δες.
Η διεκ­δί­κη­ση ψη­λό­τε­ρων δα­πα­νών α­πό το α­στι­κό κρά­τος για την παιδεί­α δεν εί­ναι α­πό μό­νη της α­πό­δει­ξη προ­ο­δευ­τι­κού πο­λι­τι­κού πνεύ­μα­τος, αν δε συ­νο­δεύ­ε­ται α­πό συν­θή­μα­τα συ­ντρι­βής της ε­σω­τε­ρι­κής πα­νού­κλας του νε­ο­ελ­λη­νι­κού σχο­λεί­ου - ε­κτρώ­μα­τος, με την πο­λι­τική ήτ­τα της σο­σιαλ­φα­σιστι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας α­πό τη δη­μο­κρα­τι­κή πλειο­ψη­φί­α εκ­παι­δευ­τών και εκπαι­δευό­με­νων.
Α­πό κει και πέ­ρα, η πλή­ρης α­πο­ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της παι­δεί­ας μέ­σα στον κα­πι­τα­λι­σμό α­πο­τε­λεί άλ­λη μια μι­κρο­α­στι­κή φε­νά­κη, κα­θώς τα κρατι­κά πτυ­χί­α και τί­τλοι εί­ναι ε­ξί­σου ε­μπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νοι μέ­σα στην α­γορά ερ­γα­σί­ας, κρα­τι­κή και ι­διω­τι­κή, ό­σο και οι ι­διω­τι­κοί τί­τλοι που πα­ρέ­χουν τα διά­φο­ρα μη κρα­τι­κά ιδρύ­μα­τα και κολ­λέ­για των κλασ­σι­κών α­στών.
Σε ό,τι α­φο­ρά τα τρα­μπού­κι­κα τάγ­μα­τα ε­φό­δου της Ε­Α­ΑΚ - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τα ο­ποί­α ξυ­λο­φορ­τώ­νουν με τις πλά­τες της Α­ΡΕΝ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με την α­ρω­γή ε­νί­οτε και των ΚΝΑΤ δη­μο­κρά­τες κα­θη­γη­τές ή και α­πλούς φοι­τη­τές στα πα­νε­πι­στήμια, α­πλώ­νο­ντας τη σα­πί­λα της α­πο­σύν­δε­σης του πα­νε­πι­στή­μιου α­πό την παρα­γω­γή και α­πο­σπώ­ντας νέ­ες θέ­σεις και νέ­α κο­ντύ­λια στο πλαί­σιο της α­κα­δημα­ϊ­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας (κο­ντύ­λια προ­ερ­χό­με­να α­πό τη “νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Ε­Ε”, τε­λι­κά α­πό τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς λα­ούς), κι ε­δώ η Ο­ΑΚ­ΚΕ έ­χει τη θέ­ση της συ­ντρι­βής τους α­πό έ­να μέ­τω­πο παι­δεί­ας για δη­μο­κρα­τί­α και α­νά­πτυ­ξη κι ό­χι α­πλώς με διοι­κη­τι­κές μέ­θο­δες, ε­ρή­μην της πλα­τιάς μά­ζας της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας.
 
Τα δάση κι η Ν/Ε Ζώνη
 
Η βα­ρε­τή σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή πα­ρά­θε­ση κα­τη­γο­ριών συ­νε­χί­ζε­ται με την υ­πε­ρά­σπι­ση α­πό τους α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους “α­ντιε­ξου­σια­στές” της κακιάς ώ­ρας του βιο­μη­χα­νο­κτό­νου άρ­θρου 24 του συ­ντάγ­μα­τος.
Πρό­κει­ται για άρ­θρο - έ­γκλη­μα κα­τά της α­νά­πτυ­ξης αυ­τού του τό­που και της ευ­η­με­ρί­ας αυ­τού του λα­ού, το ο­ποί­ο με νο­μι­κί­στι­κες α­κρο­βα­σί­ες χαρα­κτη­ρί­ζει δα­σι­κές ε­κτά­σεις τα χορ­το­λί­βα­δα, ε­κτά­σεις με πουρ­νά­ρια κλπ., οι ο­ποί­ες δε συ­νι­στούν κα­τά κα­μί­α έν­νοια δά­σος. Σε συν­δυα­σμό με την έλ­λει­ψη ρυθ­μι­στι­κών χω­ρο­τα­ξι­κών σχε­δί­ων (τε­λευ­ταί­ο πα­ρά­δειγ­μα το σα­μπο­τάρι­σμα του σχε­δί­ου Σουφλιά στην Ατ­τι­κή το 2009 α­πό τη συ­να­σπι­σμαί­α υ­πουρ­γό του Πα­παν­δρέ­ου, Μπιρ­μπί­λη), η Ελ­λά­δα της πλή­ρους πα­ρα­γω­γι­κής υ­πο­βάθ­μι­σης, η ο­ποί­α ε­ξα­θλιώ­νει και πει­νά­ει το λα­ό της, πα­ρι­στά­νει υ­πο­κρι­τι­κά τη με­γάλη υ­πε­ρα­σπί­στρια του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.
Λες και υ­πάρ­χει άν­θρω­πος ζω­ντα­νός και σύγ­χρο­νος που να μπο­ρεί να χα­ρεί το πε­ρι­βάλ­λον ό­ταν δεν έ­χει να θρέ­ψει και να στη­ρί­ξει τον ε­αυ­τό του και τα παι­διά του. Ή λες και υ­πάρ­χει σύγ­χρο­νη πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λο­γί­α και α­ντιρ­ρύ­παν­ση η ο­ποί­α να μην προ­χω­ρά­ει χέ­ρι-χέ­ρι με την α­νά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας και της βιο­μη­χα­νί­ας. Πα­ρα­γω­γή και α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κή τε­χνο­λο­γί­α απο­τε­λούν δια­λε­κτι­κό δί­πο­λο και κι­νού­νται αλ­λη­λο-­ω­θού­με­νες προς τα μπροστά, με τη βο­ή­θεια πά­ντα και της προ­ο­δευ­τι­κής λα­ϊ­κής δρά­σης για να α­να­γκάζε­ται το κε­φά­λαιο να πλη­ρώ­νει ό­σο πε­ρισ­σότε­ρο γί­νε­ται για να μην κα­τα­στρέ­φε­ται η υ­γεί­α του λα­ού.
Εί­ναι πλέ­ον φα­νε­ρό, πε­ντέ­μι­σι χρό­νια με­τά, ό­τι σε α­ντί­θε­ση με τα όσα ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι υ­πε­ρα­σπι­στές της Χα­μάς και των α­να­τι­νά­ξε­ων γυ­ναι­κόπαι­δων στους α­ντι-Ο­ΑΚ­ΚΕ λι­βέ­λους τους, οι δο­λο­φο­νι­κές φω­τιές της Πε­λο­ποννή­σου του 2007, που σκό­τω­σαν δε­κά­δες αν­θρώ­πους, ό­πως και ε­κεί­νες της Ατ­τι­κής του 2009, δεν ο­δή­γη­σαν σε “μα­ζι­κές δυ­τι­κές ε­πεν­δύ­σεις” των “οι­κο­πε­δο­φά­γων” του κλασ­σι­κού κε­φά­λαιου, οι ο­ποί­οι υ­πο­τί­θε­ται έ­και­γαν τις ο­μορ­φιές και τα δά­ση στα ο­ποί­α θα βά­σιζαν τις του­ρι­στι­κές τους ε­πεν­δύ­σεις, ό­πως έ­λε­γαν οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί! Α­ντί­θε­τα, ο­δή­γη­σαν στο θά­να­το κά­θε προ­ο­πτι­κής α­νά­πτυξης των του­ρι­στι­κών υ­πο­δο­μών, ει­δι­κά στην Η­λεί­α.
Αν ε­ξαι­ρέ­σει κα­νείς την ε­πέν­δυ­ση του ε­φο­πλι­στή Κων­στα­ντα­κό­πουλου στη Μεσ­ση­νί­α, που ε­πετρά­πη μό­νο ό­ταν αυ­τός α­νέ­πτυ­ξε οι­κο­νο­μι­κούς δε­σμούς με την Κί­να και στην ο­ποί­α τα κτί­ρια τα έ­χτι­σε ο Μπό­μπο­λας, κα­μί­α άλλη με­γά­λη του­ρι­στι­κή ε­πέν­δυ­ση δεν προ­χώ­ρη­σε στην Πε­λο­πόν­νη­σο. Φρό­ντι­σαν γι΄ αυ­τό οι ρω­σό­δου­λοι των κυ­βερ­νή­σε­ων Κα­ρα­μαν­λή του Β’ και Πα­πανδρέ­ου του Γ’, κα­θώς οι σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές κλί­κες των η­γε­σιών ψευ­τοΚ­ΚΕ - ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μαζί με το φα­σί­στα Κα­ρα­τζα­φέ­ρη, που α­πο­τε­λού­σαν τό­τε τη σύν­θε­ση της Βου­λής.
Ε­κεί δε που οι “ε­λευ­θε­ρια­κοί” σο­σιαλ­να­ζή­δες δί­νουν τα ρέ­στα τους, εί­ναι ό­ταν κα­τη­γο­ρούν τους κομ­μου­νι­στές ερ­γά­τες της Ο­ΑΚ­ΚΕ και του ΕΡ­ΓΑΣ στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώ­νη στο Πέ­ρα­μα ό­τι προ­ω­θούν ε­κεί τα συμ­φέ­ροντα των “ε­φο­πλι­στών”, τσι­τά­ρο­ντας μά­λι­στα και άρθρο α­πό τον ψευ­το­Ρι­ζοσπά­στη της Πα­πα­ρή­γα, προ­φα­νώς για ε­νί­σχυ­ση των λε­γο­μέ­νων τους, κα­τά το ρητό “ρώ­τα και το μπάρ­μπα μου τον ψεύ­τη”!!
Την α­πά­ντη­ση δί­νουν δη­μο­σιεύ­μα­τα του οι­κο­νο­μι­κού Τύ­που της 4ης Μαρ­τί­ου 2013. Δια­βά­ζου­με στη Ναυ­τε­μπο­ρι­κή: “Αλ­λά και στη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώ­νη Πε­ρά­μα­τος, ό­πως α­να­φέ­ρουν και ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες του κλά­δου, δεν “πατά­ει πλοί­ο” για ε­πι­σκευές. Η ΝΕΖ, η ο­ποί­α εξαρ­τά­ται ά­με­σα α­πό τη τύ­χη των δύ­ο με­γά­λων ναυ­πη­γεί­ων, α­φού ε­κτός των άλ­λων, δεν δια­θέ­τει με­γά­λες δε­ξα­μενές, α­ντι­με­τω­πί­ζει και σειρά α­πό πα­θο­γέ­νειες, οι ο­ποί­ες την ο­δή­γη­σαν στο πε­ρι­θώ­ριο μό­λις “έ­σκα­σε” η με­γά­λη κρί­ση στη ναυ­τι­λί­α, α­πό τα τέ­λη του 2008.
Λύ­ση -του­λά­χι­στον εν μέ­ρει- στα προ­βλή­μα­τα αυ­τά έρ­χε­ται να δώ­σει ο κι­νε­ζι­κός ό­μι­λος. Η Cosco, σε πε­ρί­πτω­ση που που­λη­θεί το πλειο­ψη­φι­κό πα­κέ­το του ΟΛ­Π και πλειο­δο­τή­σει, έ­χει δε­σμευ­τεί ό­τι θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει σει­ρά ε­πενδύ­σε­ων στη ΝΕΖ, οι ο­ποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νουν σε πρώ­τη φά­ση μια με­γά­λη νέ­α δεξα­με­νή στη Κυ­νό­σου­ρα, την ε­πι­σκευ­ή των δύ­ο μι­κρό­τε­ρων υ­παρ­χου­σών, αλ­λά και να ε­γκα­τα­στή­σει ό­λες τις απα­ραί­τη­τες υ­πο­δο­μές για τη λει­τουρ­γί­α της.
Ω­στό­σο, το ση­μεί­ο-κλει­δί της πρό­τα­σης της Cosco εί­ναι το marketing. Οι Κι­νέ­ζοι δε­σμεύ­ο­νται να α­να­πτύ­ξουν συ­γκρο­τη­μέ­νες πο­λι­τι­κές προ­σέλ­κυ­σης πλοί­ων για ε­πι­σκευές στη ΝΕΖ, κά­τι που στη χώ­ρα μας δεν έ­χει συμ­βεί πο­τέ στο παρελ­θόν.
Ε­πί­σης, σύμ­φω­να με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες της “Ν”, η κι­νε­ζι­κή ε­ται­ρεί­α, σε πε­ρί­πτω­ση που ευο­δω­θούν τα πλά­να της, σκο­πεύ­ει να συ­νερ­γα­στεί με τις υ­περγο­λα­βι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις της ΝΕΖ στις ε­πι­σκευές πλοί­ων”.
Η Ο­ΑΚ­ΚΕ ε­δώ και πα­ρα­πά­νω α­πό 20 χρό­νια, α­πό τό­τε που δια­μόρ­φω­σε την α­ντί­λη­ψή της για τον τρό­πο που οι ρω­σό­δου­λοι πραγ­μα­το­ποιούν το πα­ρα­γωγι­κό σα­μπο­τάζ στη χώ­ρα μας, φώ­να­ζε ό­τι η κνί­τι­κη συν­δι­κα­λι­στι­κή δι­κτα­το­ρία στη Ζώ­νη εί­χε σα σκο­πό την πα­ρα­γω­γι­κή α­πο­σά­θρω­ση, το τσά­κι­σμά της στο όνο­μα δή­θεν της πά­λης “κα­τά των ε­φο­πλι­στών”, που στη Ζώ­νη εί­ναι πε­λά­τες και ό­χι ά­με­σοι ερ­γο­δό­τες. Και τε­λι­κά, το ξε­πού­λη­μά της, ό­πως και ο­λό­κλη­ρης της χώ­ρας, στο α­να­το­λι­κό κε­φά­λαιο στα πλαί­σια της α­ποι­κιο­ποί­η­σης της χώ­ρας μας α­πό το σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό. 
Οι κνί­τες πά­λι, παρέ­α με ό­λους τους μι­κρο­α­στούς που υ­πο­δύ­ο­νται τα “σκλη­ρά α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά α­πο­σπά­σμα­τα” της ερ­γα­τι­κής τά­ξης, κα­τη­γο­ρού­σαν τη γραμ­μή της Ο­ΑΚ­ΚΕ σα γραμ­μή “υ­πο­τα­γής στον ε­φο­πλι­σμό”, μο­λο­νό­τι ο ΕΡΓΑΣ ή­ταν πά­ντα η πλέ­ον μα­χη­τι­κή δύ­να­μη διεκ­δί­κη­σης του με­ρο­κά­ματου όταν δεν πλή­ρω­ναν τα α­φε­ντι­κά και της τή­ρη­σης των συμ­βά­σε­ων, δύ­να­μη τα­ξι­κής ε­νό­τη­τας και ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας μέ­σα στη Ζώ­νη ε­νά­ντια στη δι­χτα­τορί­α των τρα­μπού­κων μα­τσου­κο­φό­ρων των συμ­μο­ριών του ψευ­τοΚ­ΚΕ.
Η ί­δια η ζω­ή, λοι­πόν, μί­λη­σε με τη στε­ντό­ρεια φωνή της ό­πως φαί­νεται α­πό το πα­ρα­πά­νω ρε­πορ­τάζ, και δι­καί­ω­σε την πραγ­μα­τι­κά α­ντι­κα­πι­τα­λιστι­κή Ο­ΑΚ­ΚΕ και ό­χι τους μο­νό­φθαλ­μους “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές” ψευ­το­ε­πα­να­στάτες. Α­πο­δεί­χθη­κε τε­λι­κά ό­τι δεν ή­ταν οι κομ­μου­νι­στές της Ο­ΑΚ­ΚΕ “υ­πάλ­λη­λοι των ε­φο­πλι­στών”, οι ο­ποίοι έ­χουν λα­κί­σει α­πό το Πέ­ρα­μα ε­δώ και χρό­νια σαν πε­λά­τες, αλ­λά ό­τι, α­ντί­θε­τα, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες του ψευ­τοΚ­ΚΕ και οι μι­κροα­στοί α­ντι­δρα­στι­κοί στην ου­ρά του ή­ταν συ­νει­δη­τοί, κα­νο­νι­κό­τα­τοι υ­πάλ­λη­λοι του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κού μο­νο­πώ­λιου της Α­να­το­λής, ό­πως για χρό­νια τους κα­τάγ­γελ­λαν η Ο­ΑΚ­ΚΕ κι ο ΕΡ­ΓΑΣ!
Η ε­ντε­λώς α­πο­κα­μω­μέ­νη α­πό το σα­μπο­τάζ, την  κρί­ση και τη δι­κτα­τορί­α των κνι­τών Ζώ­νη, με κα­μιά δυο συ­γκρου­σού­λες για τα μά­τια με γε­νι­κή προβο­κα­τό­ρι­κη “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή” ρη­το­ρεί­α α­πό τους κνί­τες (“ό­λα τα κε­φά­λαια εί­ναι ί­δια, ά­ρα δεν έ­χει νό­η­μα να μι­λά­με ειδι­κά κα­τά της Cosco”), θα πα­ρα­δο­θεί ή­συ­χα - ή­συ­χα στα α­φε­ντι­κά τους για να γί­νει γκέ­το δου­λεί­ας και τα­πεί­νω­σης των ερ­γα­τών α­πό τους κι­νέ­ζους φα­σί­στες. 
Τό­τε το “τα­ξι­κό” ΠΑ­ΜΕ και οι τρα­μπού­κοι του εί­τε θα κά­νουν τους προ­σω­πάρ­χες στους Κι­νέ­ζους εί­τε -το πι­θα­νό­τε­ρο- θα πά­ρουν πό­δι, α­φού θα έ­χουν ο­λο­κλη­ρώ­σει το έ­γκλη­μά τους.
 
Ακόμη μια φορά για τον αντισημιτισμό
 
Οι λυσ­σα­σμέ­νοι ε­χθροί κά­θε δη­μο­κρα­τί­ας και προ­ό­δου, α­πό τη λύσ­σα τους να ε­πι­τε­θούν στην Ο­ΑΚ­ΚΕ, φτιά­νουν μια ά­τσα­λη δο­μή η ο­ποί­α πη­δά­ει από το έ­να θέ­μα στο άλ­λο χω­ρίς ειρ­μό. Ω­στό­σο, τε­λι­κώς, η έμ­φα­σή τους, σαν φι­λονα­ζι­στές που εί­ναι, πέ­φτει και πά­λι στο ζήτη­μα του α­ντι­ση­μι­τι­σμού.
Κα­τη­γο­ρεί­ται λοι­πόν η Ο­ΑΚ­ΚΕ και πιο ει­δι­κά η Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρωτο­βου­λί­α ό­τι προκά­λε­σε “τε­χνη­έ­ντως” ζή­τη­μα α­ντι­ση­μι­τι­σμού “κατ’ ε­ντο­λήν” φυ­σι­κά των πα­ντο­δύ­να­μων “σιω­νι­στών”, α­να­σύ­ρο­ντας τον “πε­ρι­θω­ρια­κό” τά­χα να­ζι­στή Κώ­στα Πλεύ­ρη και το να­ζι­στι­κό πό­νη­μά του “Ε­βραί­οι - Ό­λη η Α­λή­θεια” το 2007 και ο­δη­γώ­ντας τον σε δί­κη.
Το κα­τά πό­σο οι α­πό­ψεις Πλεύ­ρη και ο κίν­δυ­νος που συ­νι­στούν για τη χώ­ρα, το λα­ό μας και ο­λό­κλη­ρη την αν­θρω­πό­τη­τα εί­ναι “πε­ρι­θώ­ριο” της πο­λιτι­κής ζω­ής, φά­νη­κε α­πό την τε­λι­κή α­θώ­ω­ση του να­ζι­στή α­πό την ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη με το ε­ξω­φρε­νι­κό για δη­μο­κρα­τι­κή χώρα σκε­πτι­κό ό­τι εφ΄ ό­σον οι “ε­βραί­οι” συ­νω­μο­τούν τά­χα για την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α, νο­μι­μο­ποιεί­ται κά­ποιος να ζη­τά την ε­ξό­ντω­σή τους.
Φά­νη­κε ό­μως α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τη γι­γά­ντω­ση των πο­σο­στών της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας των μα­χαι­ρο­βγαλ­τών δο­λο­φό­νων της Χρυ­σής Αυ­γής, η οποί­α, κα­τά τους “α­με­σο­δη­μο­κρά­τες” της ΠΔ και τα κνι­το­ει­δή κά­θε εί­δους, εί­ναι “α­πλώς” μπα­μπού­λας των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων.
Η δε γε­λοί­α κα­τη­γο­ρί­α ό­τι η δί­κη Πλεύ­ρη προ­βλή­θη­κε α­πό τα μα­ζι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης α­πο­τε­λεί γκε­μπε­λί­στι­κη α­θλιό­τη­τα η ο­ποί­α α­να­τρέ­πε­ται στο λε­φτό. Πέ­ρα α­πό τον Ιό της τό­τε Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­ας, ο ο­ποί­ος εί­χε στα­θεί πο­λύ κα­λά στο ζή­τη­μα της δί­κης του κα­νι­βα­λι­κού α­ντι­ση­μί­τη, το μό­νο κα­νάλι το ο­ποί­ο εί­χε α­να­φερ­θεί στη δί­κη ή­ταν ο ALPHA μέ­σω του ε­πί­ση­μου γε­λω­το­ποιού του κα­θε­στώ­τος Λα­ζό­που­λου, ο ο­ποί­ος εί­χε ε­πι­τε­θεί σφο­δρά σε ο­ποια­δή­ποτε δι­κα­στι­κή κί­νη­ση κα­τά του ε­με­τι­κού πο­νή­μα­τος, κα­τη­γο­ρώ­ντας, χω­ρίς να την κα­το­νο­μά­σει, την Α­ντι­να­ζι­στι­κή Πρω­το­βου­λί­α ό­τι “θέ­λει να α­πα­γο­ρεύ­ει βι­βλί­α”. Ο συ­να­σπι­σμαί­ος αυ­τός εί­χε δη­λα­δή βγει στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτωση σαν α­κραί­ος δή­θεν πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρος, που αρ­νεί­ται την ά­σκη­ση δι­χτα­το­ρί­ας α­κό­μα και πά­νω στους να­ζι­στές, στην ου­σί­α ό­μως έ­κα­νε α­πευ­θεί­ας πλά­τες στον α­ντι­ση­μι­τι­σμό.
Δεν θα πε­ρί­με­νε κα­νείς βέ­βαια κά­τι κα­λύ­τε­ρο α­πό έ­ναν φί­λο του Λαλιώ­τη και θαυ­μα­στή των ε­πί­σης ρω­σό­δου­λων Α­ντρέ­α Πα­πα­ντρέ­ου και Κα­ρα­μανλή του α­νι­ψιού.
 
Η προετοιμασία για την εποχή της βίας ενάντια στους πραγματικούς κομμουνιστές
 
Η ου­σί­α της εφ’ ό­λης της ύ­λης ε­πί­θε­σης ό­χι στην πραγ­μα­τι­κή γραμ­μή αλ­λά στο φά­ντα­σμα μιας α­νύ­παρ­κτης “α­ντι­δρα­στι­κής - δεξιάς” Ο­ΑΚ­ΚΕ, ό­πως την έ­χει ζω­γρα­φι­σμέ­νη για τα μά­τια της βά­σης του ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός, εί­ναι το πέ­ρα­σμα στην ε­πο­χή της βί­ας. 
Πλέ­ον, ο μπολ­σε­βί­κος ο­ακ­κί­της, στο βαθ­μό που Ρω­σί­α και Κί­να μπαίνουν ορ­μη­τι­κά στη χώ­ρα και οι πρά­κτο­ρές του, κνί­τες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πλη­σιά­ζουν στην εξ ε­φό­δου πλή­ρη κα­τά­λη­ψη του α­στι­κού κρά­τους, δεν μπο­ρεί να α­ντι­μετω­πι­στεί με τη γραμ­μή της α­πα­ξί­ω­σης του “τρελού” ή του “πα­ρα­δο­ξο­λό­γου”, γιατί οι “τρε­λοί” α­πο­δεί­χτη­καν γνω­στι­κοί, α­φού εί­χαν α­πό και­ρό προ­δια­γρά­ψει το προς τα πού τρα­βού­σαν οι παγκό­σμιες αλ­λά και οι ντό­πιες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, ε­νώ οι “γνω­στι­κοί” που τους κα­τη­γο­ρού­σαν α­πο­δεί­χτη­καν α­πό η­λί­θιοι ως φί­λοι της χει­ρό­τε­ρης α­ντί­δρα­σης.
Σή­με­ρα, ο ο­ακ­κί­της πρέ­πει να πε­ρι­γρα­φεί α­πό τη νε­ο­φα­σι­στι­κή αντί­δρα­ση ως ο α­πό­λυ­τος ε­χθρός, ό­χι πια α­πλώς ως “α­στός” και “δε­ξιός”, ού­τε καν σαν πρά­κτο­ρας του δυ­τι­κού κε­φά­λαιου και ι­μπε­ρια­λι­σμού μες στην α­ρι­στερά, αλ­λά τε­λι­κά σαν πρά­κτο­ρας του αρ­νη­τι­κά ενο­ποι­η­τι­κού στοι­χεί­ου ό­λων των φα­σι­στών και να­ζι­στών α­νά την υ­φή­λιο, του “διε­θνούς Ε­βραί­ου”, που, ό­πως εί­πα­με, χρειά­στη­κε στο να­ζι­σμό και χρειά­ζε­ται τώ­ρα στο ρώ­σι­κο σο­σια­λιμπε­ρια­λι­σμό σαν μπα­μπού­λας για να συ­σπει­ρώ­σει το στρα­τό­πε­δό του για τον πό­λε­μο ε­νά­ντια στο δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ε­νά­ντια τε­λι­κά στους λα­ούς, τα έ­θνη και τα μη φα­σι­στι­κά κρά­τη του πλα­νή­τη. 
Πρέ­πει να α­νοί­ξει ο δρό­μος για την ά­σκη­ση βί­ας κα­τά της Ο­ΑΚ­ΚΕ και α­πό “τ’ α­ρι­στε­ρά”, μιας και οι κλασ­σι­κοί να­ζή­δες της Χρυ­σής Αυ­γής έ­χουν ή­δη α­σκή­σει ε­να­ντί­ον της βί­α, με το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι “προ­δο­τι­κή σκο­πια­νή” και κομ­μου­νι­στι­κή.
Ω­στό­σο οι α­ντι­δρα­στι­κοί αυ­τοί ό­λο και λι­γό­τε­ρο πεί­θουν τη βά­ση τους για τον “α­σφα­λι­τι­σμό” - “σιω­να­ζι­σμό” και το “δε­ξιό” χα­ρα­κτή­ρα της Ο­ΑΚ­ΚΕ και ό­λο πιο α­νυ­πό­λη­πτοι α­πο­δει­κνύ­ο­νται, ό­σο οι α­να­λύ­σεις της ε­πι­βε­βαιώ­νονται κι ό­σο οι ί­διοι α­πο­κα­λύ­πτο­νται σαν α­δίστα­χτοι οπ­πορ­του­νι­στές και ψεύ­τες, με πρώ­το τον άν­θρω­πο της ο­βι­δια­κής με­τα­μόρ­φω­σης α­νά 12 ώ­ρες, αρ­χηγό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και “ελ­πί­δα” του σο­σιαλ­φα­σι­σμού Τσί­πρα.
Άρ­χι­σαν αρ­γά και ά­γαρ­μπα και θα φά­νε στα σί­γου­ρα τα μού­τρα τους, γιατί η λά­σπη δεν πιά­νει στον α­νο­ξεί­δω­το χά­λυ­βα και ο ευ­θύς, προ­λε­τα­ρια­κός και διε­θνι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ο­ΑΚ­ΚΕ έ­χει α­τσα­λω­θεί μέ­σα σε πο­λύ­χρο­νες συν­θή­κες σκλη­ρής πο­λι­τι­κής ξη­ρα­σί­ας. Η α­πο­τυ­χί­α των σο­σιαλ­φα­σι­στών θα εί­ναι πα­τα­γώ­δης, α­νά­λο­γη μο­νά­χα της βα­θιάς α­ντι­δρα­στι­κό­τη­τας και α­ντιλα­ϊκό­τη­τάς τους. Το αυ­ξα­νό­με­νο κύ­ρος και την αρ­γά αλ­λά στα­θε­ρά α­νο­δι­κή πο­ρεί­α της Ο­ΑΚ­ΚΕ κα­νείς δεν θα μπο­ρέ­σει να τα α­να­κό­ψει. Α­ντί­θε­τα τα βρώ­μικα χτυ­πή­μα­τα θα τρο­φο­δο­τούν την α­κτι­νο­βο­λί­α της Ο­ΑΚ­ΚΕ.
Σοσιαλφασισμός
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ »
επιστροφή στην κορυφή