Τα ντοκουμέντα που έφερε στο φως ο Ραντσένκο, για όσους έχουν ασχοληθεί ένα δράμι με την ιστορία της περιόδου, δεν κομίζουν επί της ουσίας τίποτε νέο. Αφορούν από τη μια πλευρά μιας μορφής βοήθεια από πλευράς της ΕΣΣΔ της εποχής του Στάλιν προς τον ΔΣΕ με όπλα που είχαν ξεμείνει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι όμως σοβιετικά, αλλά των ηττημένων ναζιφασιστών, προκειμένου να μη δοθεί πρόσχημα στους Αμερικανούς να ανάψουν πολεμικές φωτιές στα Βαλκάνια κατά των λαϊκών δημοκρατιών (αν ανακαλύπτονταν στην Ελλάδα όπλα ή άλλο υλικό σοβιετικής κατασκευής).
Αφορούν ακόμη μια επιστολή της ηγεσίας Ζαχαριάδη του ΚΚΕ προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, που ζητά βοήθεια ώστε η Αλβανία του Χότζα να μην διακόψει κάποιες διευκολύνσεις προς τον ΔΣΕ. Τότε οι Αλβανοί ζούσαν υπό το φόβο μιας ελληνικής μοναρχοφασιστικής εισβολής στο αλβανικό έδαφος με τις πλάτες των Αμερικανών. Εκεί διατυπώνεται και η θέση για την προσπάθεια του ΔΣΕ να εξασφαλίσει μια εδαφική βάση στη Βόρεια Ελλάδα, προκειμένου να γίνει έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ). Αυτό για να τεθούν οι βάσεις είτε για επωφελή συμβιβασμό με τη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση της Αθήνας προς ένα μίνιμουμ δημοκρατικών εξελίξεων στη χώρα ή για μελλοντική γενική επίθεση και νίκη κατά του μοναρχοφασισμού. Τα παραπάνω αποτυπώνονταν στο Σχέδιο Λίμνες, που είχε εγκρίνει η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Σεπτέμβρη του 1947.
Τα ντοκουμέντα αφορούν τέλος τα γνωστά καμώματα του σπασμένου ρεβιζιονιστή και κρυφοτροτσκιστή Μάρκου Βαφειάδη, που είχε αποπεμφθεί από την αρχηγία του ΔΣΕ μέσα στο 1948. Εκείνος, πιθανότατα και με τις ορμήνειες ομόλογών του, Ρώσων ρεβιζιονιστών της τάσης Σουσλόφ, που ήδη είχαν αποκτήσει δύναμη στο τμήμα διεθνών σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ, έγραφε χυδαίες επιστολές προς την ηγεσία του σοβιετικού κόμματος. Σ’ αυτές κατηγορούσε λίγο ως πολύ τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του ΚΚΕ και της λαϊκής επανάστασης στην Ελλάδα, Νίκο Ζαχαριάδη, με χυδαία ψέματα και προσωπικού τύπου υπονοούμενα, για πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα - όπως αποκαλύπτεται από τα ίδια τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ της εποχής - έκανε ο ίδιος ο Βαφειάδης (προσπάθεια να συνάψει σχέσεις με γυναίκες συντρόφων του στο βουνό κλπ.).
Ο Ραντσένκο δεν είναι φίλος του κομμουνισμού, πράγμα μάλιστα που δήλωσε ευθαρσώς μετά το ξέσπασμα της σχετικής συζήτησης γύρω από την αντίδραση του Κουτσούμπα. Ο Ρώσος καθηγητής ανέφερε συγκεκριμένα ότι είναι «εμβολιασμένος κατά του συγκεκριμένου ιού» (του κομμουνισμού) έχοντας ζήσει στην ΕΣΣΔ (προφανώς, με βάση την ηλικία του, του “κομμουνισμού” της μπρεζνιεφικής και γκορμπατσοφικής εποχής). Η επιλογή των συγκεκριμένων ντοκουμέντων από πλευράς του, ξεκομμένων από κάθε γενική ανάλυση της εποχής, φιλοτεχνούν μια εικόνα ενός ξενοκίνητου και όχι λαογέννητου ΔΣΕ, που εξαρτάται από τη σοβιετική και γενικά την ξένη στρατιωτική βοήθεια, ενώ η πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία (Ζαχαριάδης - Βαφειάδης) εμφανίζεται να σκυλοτρώγεται για προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα. Η αντίληψη Ραντσένκο είναι η αντίληψη του κλασικού φιλελεύθερου αντικομμουνισμού δυτικού ιμπεριαλιστικού τύπου για εκείνη την ιστορική εποχή.
Ο κλασικός, δεξιού τύπου αντικομμουνισμός στην Ελλάδα δεν έχασε την ευκαιρία να σταθεί για ακόμη μια φορά σε αυτή την κατάλληλα φιλοτεχνημένη εικόνα, που συνδυάζει ψέματα και μισές αλήθειες. Έβγαλε έτσι ξανά τη χολή του για τον αντιφασιστικό και λαϊκοδημοκρατικό αγώνα τόσο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσο και του ΔΣΕ, υπό την καθοδήγηση του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ. Το σούρσιμο στη λάσπη του ονόματος και της ιστορίας της Αριστεράς από τους πουτινικούς σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια έχει γεννήσει, είναι η αλήθεια, μια νέου τύπου έπαρση στις τάξεις της κλασικής αντικομμουνιστικής δεξιάς και των χειρότερων ανάμεσα στους φιλελεύθερους. Ωστόσο, αυτή η «εκστρατεία» κατάκατσε μέσα σε δύο-τρεις μέρες και οι φορείς της δεν ξέφυγαν από τη γνωστή, πολυφορεμένη και αραχνιασμένη επιχειρηματολογία για τους «κομμουνιστές που ήθελαν να κόψουν την Ελλάδα στα δύο» κλπ.
Αντίθετα, η αντίδραση του Κουτσούμπα τράβηξε περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας. Γιατί όμως το ψευτοΚΚΕ διάλεξε να κινηθεί με τέτοια λούμπεν λεκτική βιαιότητα, παρουσιάζοντας τους κομμουνιστές (τους οποίους βέβαια υποδύονται οι ρωσόδουλοι σοσιαλφασίστες κνίτες) ως ανθρώπους της χαμηλότερης υποστάθμης; Γιατί τους εμφάνισε να απαντούν σε ιδεολογικούς - πολιτικούς αντιπάλους ή επιστήμονες που κινούνται στη σφαίρα επιρροής της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού με λούμπεν βρισιές και προσβολές και όχι να διαφωτίζουν, να εξηγούν και να δίνουν εν πάση περιπτώσει τη μάχη των επιχειρημάτων;
Πώς οι κνίτες κατασυκοφάντησαν για δεκαετίες τον ΔΣΕ
Πριν απ’ όλα, το τελευταίο κόμμα στην Ελλάδα το οποίο έχει δικαίωμα να καμώνεται τον υπερασπιστή του ΔΣΕ και ευρύτερα του ΚΚΕ της περιόδου 1940-1949 είναι το κόμμα του Περισσού. Πρόκειται για ένα κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, που, από την ίδρυσή του το 1961* (στο 1ο του ιδρυτικό συνέδριο, που το ονόμασε κάλπικα «8ο Συνέδριο του ΚΚΕ»), κατασυκοφαντούσε το β’ αντάρτικο ως σεχταριστική, τυχοδιωκτική, αριστερίστικη παρέκκλιση της ηγεσίας Ζαχαριάδη, που απέτρεψε βασικά (εκείνη η τάχα «παρέκκλιση» κι όχι ο αποχαλινωμένος μοναρχοφασισμός, οι χίτες, οι ταγματαλήτες και ο αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός!) τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αυτές, με βάση την τότε θεωρία των ψευτοκομμουνιστών, θα ακολουθούσαν - υποτίθεται - μια συμμετοχή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στις εκλογές του 1946. Το ψευτοΚΚΕ, δηλαδή, ιδρύθηκε ως ένα κόμμα της πιο ξεσκολισμένης δεξιάς αναθεώρησης και άρνησης της πιο ηρωικής στιγμής στην ιστορία του ελληνικού προλεταριάτου και των καταπιεσμένων στη χώρα.
Πολλοί μάλιστα από αυτούς που ψήφισαν αυτές τις ντροπιαστικές αποφάσεις είχαν υπάρξει στην πραγματικότητα οι ίδιοι φορείς ή λιβανιστές σεχταριστικών και εξτρεμιστικών παρεκκλίσεων ή είχαν καλύψει κατσαπλιάδικες εκδηλώσεις κυρίως τόσο στο α’ όσο και (πολύ λιγότερο) στο β’ αντάρτικο. Αυτές είχαν αποκόψει το ΚΚΕ σε πολλές περιοχές της χώρας από τις πλατιές μάζες και από ενδιάμεσες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις. Αντίθετα, η καθαρή μετωπική γραμμή αρχών του Ν. Ζαχαριάδη ήταν η επιμονή στις πιο πλατιές συμμαχίες για τον πολιτικό αφοπλισμό της αντίδρασης και τη διεξαγωγή της πάλης για τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό με τους πλέον ευνοϊκούς όρους, με ταυτόχρονα αταλάντευτη ταξική γραμμή και προσήλωση στον επαναστατικό σκοπό.
Ο Ν. Ζαχαριάδης επέμενε περισσότερο από κάθε άλλο ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ της εποχής στην ανάγκη οι μάζες να διδάσκονται από την πείρα τους και να πείθονται στέρεα πριν από οποιαδήποτε κίνηση του κόμματος, μια αρχή που δίδαξε και τόνιζε πάντα με έμφαση και ο κλασικός του μαρξισμού Μάο Τσε Τουνγκ.
Οι θεωρίες αυτές του 1ου Συνεδρίου του ψευτοΚΚΕ, ωστόσο, αν και υπήρχαν ως εκδηλώσεις δεξιάς παρέκκλισης και στις τάξεις του παλιού ΚΚΕ την περίοδο του ΔΣΕ, δεν ήταν γραμμένες με βάση τη λογική του 1945-1949, αλλά με εκείνη της στιγμής που γράφτηκαν, δηλαδή του 1961. Δεν ήταν διατυπωμένες στην πραγματικότητα από τους Κολιγιάννηδες και τους Παρτσαλίδηδες αποστάτες, αλλά από τα μεγαλορώσικα, σοσιαλιμπεριαλιστικά αφεντικά τους. Αυτά τα τελευταία ήδη τότε ξεκινούσαν σιγά-σιγά το πέρασμα από την περίοδο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, που ξεκίνησε με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 (και ολοκληρώθηκε ταχύτατα ως το 1964), στην περίοδο του σοσιαλιμπεριαλισμού και της προσπάθειας διείσδυσης μέσα στις αστικές τάξεις και τα πολιτικά επιτελεία των χωρών-στόχων του νέου μεγαλορώσικου ιμπεριαλισμού.
Ήδη, μόλις δυο-τρία χρόνια μετά το 1961, οι νέοι τσάροι της Μόσχας, ξεκινούσαν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Σ. Κόκκαλη και άλλους φιλόδοξους μικροαστούς ή μεγαλοαστούς υποτακτικούς τους την προσπάθεια άλωσης του ελληνικού αστικού κράτους από τα μέσα. Αυτή, σχεδόν 60 χρόνια μετά, έχει δημιουργήσει ένα ομόθυμα ρωσόφιλο και σε μεγάλο βαθμό ρωσόδουλο πολιτικό σκηνικό και μια αντίστοιχη αλυσίδα κρατικοολιγαρχών που αυτό το πολιτικό μπλοκ δημιούργησε και με την οποία ελέγχουν τα νευρικά γάγγλια της ελληνικής οικονομίας.
Οι αντιΔΣΕ κραυγές του ψευτοΚΚΕ του Κολιγιάννη (που είχε μέσα του και τους μετέπειτα ευρωρεβιζιονιστές του «Κ»Κεσωτερικού) ήταν το κλείσιμο του ματιού στην αστική τάξη και στους φρενιασμένους αντικομμουνιστές και εθνικιστές του στρατού, του παλατιού, της Δεξιάς, του σωβινιστικού Κέντρου κλπ. Το «σινιάλο» αυτό έλεγε το «νέο» ΚΚΕ (που ήταν βέβαια ντυμένο με τα ρούχα και τα σύμβολα του παλιού, για να μπλοκάρει κάθε νέα επαναστατική πρωτοπορία) είχε πετάξει από πάνω του το «άγος» του προλεταριακού διεθνισμού, εκείνου που έδωσε στους εθνικά Μακεδόνες της Ελλάδας την αναγνώριση της ύπαρξής τους και το δικαίωμα να πολεμήσουν ισότιμα με τους εθνικά Έλληνες για εθνική και κοινωνική λευτεριά.
Ήδη από τότε (αρχές δεκαετίας ‘60) το ψευτοΚΚΕ, προφανώς με εντολή των σουσλοφικών αφεντικών του, πέταξε στη λήθη όλες τις εκδόσεις και τα ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι αναγνώριζε την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και κατάργησε κάθε δουλειά στη μακεδονική γλώσσα μέσα στη μειονοτική πολιτική προσφυγιά. Ουσιαστικά απόκοψε από το σώμα του και πέταξε τους εθνικά Μακεδόνες αγωνιστές του ΚΚΕ και του ΔΣΕ που με το όπλο στο χέρι πάλεψαν για μια Ελλάδα που θα ήταν λαϊκή και δημοκρατική για όλα τα παιδιά της, Έλληνες, Τούρκους, Μακεδόνες και εβραίους.
Παράλληλα σταμάτησε τελείως την αντισωβινιστική, αντιμεγαλοελλαδίτικη πολιτική γραμμή και ζύμωση στην οποία πρωτοστατούσε ο Νίκος Ζαχαριάδης. Την αντικατάστησε με την ιστορική ανάλυση της «αιώνιας φιλίας» της Ρωσίας με την Ελλάδα, ακόμη από την εποχή των μισητών τσάρων! Των τσάρων που με τόσο πάθος κατάγγελλαν ως τη χειρότερη αντίδραση στον κόσμο οι Ρώσοι δημοκράτες του 19ου αιώνα, και αργότερα οι Ρώσοι μαρξιστές επαναστάτες με επικεφαλής τον Λένιν γκρέμισαν μετά από αιώνες μεσαιωνικής βαρβαρότητας τον μαύρο τσαρισμό! Το ψευτοΚΚΕ, από τότε μέχρι σήμερα, είναι και το κόμμα που πρωτοστατεί σε αντιτουρκισμό και υιοθετεί σούμπιτη τη θεωρία των εθνοκάπηλων σωβινιστών όλης της αστικής τάξης της χώρας (πλην ελάχιστων αντιεθνικιστών φιλελεύθερων) ότι η Τουρκία πάντα προκαλεί και η Ελλάδα πάντα αμύνεται στις διαφορές των δύο χωρών
Τη θεωρία αυτή, ρώσικης κοπής, ξανασέρβιρε με νέο, αντιιμπεριαλιστικό λούστρο και την έκανε πανεθνική «αλήθεια» ο Ανδρέας Παπανδρέου ήδη από τη δεκαετία του ‘60. Στόχος ήταν η Ρωσία να τσακίσει το νοτιοανατολικό άκρο του ΝΑΤΟ και τελικά να ελέγξει τα στενά του Βοσπόρου και το Αιγαίο, στο πλαίσιο της εκστρατείας της για την παγκόσμια κυριαρχία, που τώρα δα, το 2022, οι λαοί έκπληκτοι την παρακολουθούν να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους.
Εντός «εθνικής γραμμής» στα «εθνικά» θέματα, ανάθεμα ενάντια στη μοναδική και ιστορική απόπειρα ρήξης και ανατίναξης του ανάπηρου αστικού κράτους της ξένης εξάρτησης και της δεσποτείας πάνω στον εργαζόμενο λαό (δηλαδή του αγώνα του ΔΣΕ), αρνητής της επανάστασης και οπαδός του «ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό», το ψευτοΚΚΕ ήταν έτοιμο για την έφοδο στις εύφορες κοιλάδες αυτού ακριβώς του σιχαμερού και αντιλαϊκού ελληνικού κράτους για λογαριασμό των μεγαλορώσικων, νεοτσαρικών αφεντικών του.
Την έφοδο αυτή το ψευτοΚΚΕ την έκανε σε επάλληλα βήματα, ανάλογα με την εποχή: πρώτα κάνοντας το λαϊκό κίνημα ουρά των σωβινιστών του Κέντρου και παίζοντας με τα ύποπτα πραξικοπηματικά παιχνίδια του Α. Παπανδρέου τη δεκαετία του ΄60 (διευκολύνοντας έτσι και το παλάτι και τους μετέπειτα χουντικούς φασίστες να εντείνουν την πολιτική ανωμαλία), μετά υπονομεύοντας την αντίσταση στη χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στη συνέχεια κάνοντας τη βρωμοδουλειά της ρουφιανιάς και της άμεσης καταστολής του ριζοσπαστικού εργατικού και φοιτητικού κινήματος επί ΝΔ του Καραμανλή του Α΄ αμέσως μετά τη δικτατορία, κατόπιν σε ανοιχτή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου για την άλωση του αστικού κράτους. Τέλος, δημιούργησε ως σάρκα από τη σάρκα του και ένα δεύτερο, πιο «πλατύ» και ευέλικτο, πιο «κυβερνητικό» ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝασπισμό - ΣΥΡΙΖΑ (που όχι τυχαία συγκυβέρνησε τόσο με τη ΝΔ όσο και με το ΠΑΣΟΚ το 1989-1990), παίζοντας με όλες τις φράξιες της αστικής τάξης, ανάλογα με τη στιγμή και την περίοδο, αρκεί αυτό να βόλευε τα αφεντικά του στη Μόσχα.
Έτσι έφτασε το ψευτοΚΚΕ να είναι σήμερα η ιερή αγελάδα ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, να το παινεύουν - και σε κάθε περίπτωση ποτέ να μην το κριτικάρουν - οι Τσίπρες, οι Μητσοτάκηδες και οι Ανδρουλάκηδες, οι πρόεδροι της Δημοκρατίας και οι αρχιεπίσκοποι, οι αρχηγοί του στρατού και της αστυνομίας. Έτσι έφτασαν να το υπερασπίζονται με πάθος μέχρι και οι νέοι Καποδίστριες, φίλοι του Πούτιν υπουργοί Εξωτερικών Δένδιες, όταν κανένας ξέμπαρκος εθνικιστής αντικομμουνιστής τύπου Μπογδάνου τολμήσει να το χτυπήσει, έστω με την παλιά δεξιά αντικομμουνιστική γραμμή.
Ένα τέτοιο «ιερό τοτέμ» των ρωσόδουλων και των υφεσιακών προς τη Ρωσία, ακόμη και των περισσότερων από τους δυτικού προσανατολισμού Έλληνες αστούς, του παπαδαριού και της χωροφυλακής, του στρατού και της ΚΥΠ, θέλει πολύ θράσος για να υποδύεται τη συνέχεια και τον υπερασπιστή των ηρώων του ΔΣΕ. Ενός ΔΣΕ του οποίου οι αγωνιστές, όταν δεν έπεφταν στη μάχη, εκτελούνταν από τα στρατοδικεία με συνοπτική δίκη τριών ημερών λόγω της θέσης του ΚΚΕ για τη μακεδονική μειονότητα, την οποία με παλικαριά αρνούνταν να αποκηρύξουν, ως διεθνιστές πατριώτες κομμουνιστές που ήταν.
Ένα κόμμα που έχει συνεργαστεί και έχει λιβανίσει πολύ πρόσφατα καραμπινάτους εθνικιστές γραφειοκράτες που υπηρέτησαν και τη χούντα στο δικαστικό και διπλωματικό σώμα (βλ. Δεκλερή, Στοφορόπουλο κλπ.) ως συνεργαζόμενους μαζί του και παραχωρούσε άφθονο χώρο στον ψευτο-«Ριζοσπάστη» του, μόνο γελοίο είναι να παρουσιάζεται ως φύλακας των «ιερών και των οσίων» της ιστορίας του παλιού ΚΚΕ, τόσο που να καταφεύγει, δήθεν από ασυγκράτητη οργή, σε λούμπεν βρισιές για όσους, συνειδητά ή ασύνειδα, διαστρεβλώνουν ή φωτίζουν υπό αρνητικό, μεροληπτικό χρώμα την περίοδο του ΔΣΕ, όπως ο Ραντσένκο.
Τι ενόχλησε τον Κουτσούμπα
Σε αυτές τις ανίερες (εάν επρόκειτο για προοδευτικό, πόσο μάλλον για επαναστατικό κόμμα) συμμαχίες του Περισσού με την πιο βαθιά, την πιο στρατηγικά αντιδιεθνιστική, σωβινιστική και φυσικά τώρα πια αντιδυτική από τα δεξιά πλευρά του παλιού καθεστώτος της χώρας, λοιπόν, πρέπει να βρίσκεται η αιτία της αντίδρασης των Κουτσουμπαίων στην υπόθεση Ραντσένκο. Κι ας τους εξέθεσε το ύφος τους, παρά την προσπάθεια των τσιπρο-μητσοτακικών ΜΜΕ να μην τους θίξουν, αλλά να τους παρουσιάσουν ως χαριτωμένους.
Η υπενθύμιση ότι το β΄ αντάρτικο πιθανόν να χώριζε για λίγο την Ελλάδα, μόνο ως επαναστατική βάση αλλά και ως μέσο πίεσης προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τη μοναρχοφασιστική αντίδραση, σε έναν δημοκρατικό Βορρά και σε έναν μοναρχοφασιστικό Νότο, πράγμα που συμβαίνει συχνά σε περιόδους εμφυλίων συγκρούσεων προκαλεί ρίγη στους νεόκοπους συμμάχους του ψευτοΚΚΕ. Τέτοια βέβαια «συγκίνηση» καθόλου δεν καταλαμβάνει τους σωβινιστές μας όταν εξετάζουν τον λεγόμενο «Εθνικό Διχασμό» του 1915-1917, όταν Ελ. Βενιζέλος και βασιλιάς Κωνσταντίνος χώρισαν κανονικότατα την Ελλάδα στα δύο, υπηρετώντας ο καθένας διαφορετικό διεθνές στρατόπεδο στο τότε αλληλοφάγωμα Αγγλογάλλων - Ρώσων από τη μια και Γερμανών - Αυστροούγγρων από την άλλη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε μάλιστα οι βενιζελικοί κάλυψαν την ιμπεριαλιστική επίθεση των Αγγλογάλλων στην Αθήνα, ενώ οι βασιλικοί παραχώρησαν έδαφος της ελληνικής Μακεδονίας στους Βουλγάρους συμμάχους τους.
Τα ίδια ρίγη τούς προκαλεί και η διεθνιστική βοήθεια που δεχόταν ο ΔΣΕ από την ΕΣΣΔ και τις λαϊκές δημοκρατίες στα βόρεια της χώρας (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία μέχρι το 1948, Βουλγαρία), βοήθεια που σε κάθε περίπτωση ήταν ένα εκατοστημόριο της αντίστοιχης που λάμβανε ανοιχτά και ομολογημένα από Εγγλέζους αρχικά και Αμερικανούς στη συνέχεια το υπεραντιδραστικό κράτος της Αθήνας.
Αυτοί οι νέοι σύμμαχοι του ψευτοΚΚΕ είναι κομμάτια της θρησκόληπτης, εθνικιστικής γραφειοκρατίας στα οποία ο Περισσός κάνει αγώνα εδώ και δεκαετίες να διεισδύσει (βλ. σαν μια μικρή μόνο εκδήλωση των παραπάνω, τις εγκάρδιες σχέσεις του «πλατύ μετωπικού» αρχηγού του ψευτοΚΚΕ Φλωράκη με αγιορείτες μοναχούς, με δημοσιογράφους της παλιάς δεξιάς τύπου Παναγιωταρέα, με τον σύγχρονο γενάρχη της ρώσικης ίντριγκας μέσα στην κλασική δεξιά Καραμανλή Β΄ κλπ.).
Ήδη στην περίοδο ψήφισης της βρώμικης (βιασμός από πλευράς Ελλάδας προς τη Δημοκρατία της Μακεδονίας) Συμφωνίας των Πρεσπών, οι κνίτες, για να προσεταιριστούν όλο αυτό το εθνικιστικό μπλοκ, κυκλοφορούσαν αφίσες με μπλε «πατριωτικό ελληνικό» χρώμα σαν τον τελευταίο σωβινιστή προκειμένου να εκφράσουν την υποτιθέμενη αντίθεσή τους σε αυτήν (αντίθεση από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά). Ο δε Κουτσούμπας είχε βρεθεί να ψελλίζει διάφορα αντιφατικά και ακατανόητα από το βήμα της Βουλής για να μην τοποθετηθεί για τους εθνικά Μακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ και το περιεχόμενο της πάλης τους, που αποδείκνυε όχι μόνο την ύπαρξη μακεδονικού έθνους, αλλά και τη στεντόρεια αναγνώρισή του από το παλιό ΚΚΕ. Αυτά την ώρα που το ψευτοΚΚΕ, από την εποχή της Παπαρήγα, δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, φτύνοντας στους τάφους Ελλήνων και εθνικά Μακεδόνων αγωνιστών του ΔΣΕ.
Εάν ο Τσίπρας δεν ήταν ένας απλός λακές του Κουτσούμπα, ένας παθιασμένος φαιο-«κόκκινος» και αντιδιεθνιστής, αλλά και αν η «αγία τριάδα» Καραμανλή Β’ - Σαμαρά - Μητσοτάκη Β’ δεν κάλυπτε επίσης σκανδαλωδώς το ψευτοΚΚΕ και το ανάγκαζε να πάρει πραγματική θέση για τα ιστορικά ζητήματα, ο Κουτσούμπας θα έχανε σοβαρά είτε από τη νεολαιίστικη, κατά ένα ποσοστό συγχυσμένων αριστερών διαθέσεων βάση του, που μερικές φορές δεν είναι εθνικιστική, είτε από την πλευρά των ακροδεξιών, με πολλή μαστοριά κερδισμένων νεοσυμμάχων του. Σ’ αυτούς ο Περισσός δουλεύει εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τη θεωρία της στρατηγικής συμμαχίας με την πουτινική Ρωσία.
Η κουβέντα για τον ΔΣΕ, την κορωνίδα της πάλης του διεθνιστικού προλεταριάτου στη χώρα μας, όταν δεν ανοίγει από τον ίδιο τον «κύριο Κουτσούμπα», φίλο του «κυρίου Πούτιν», δεν επιτρέπεται να ανοίγει καθόλου, γιατί είναι κακοτοπιά και μπορεί να τον φέρει σε πολύ δύσκολη θέση, είναι το μήνυμα όλων τους. Τριάντα χρόνια από τότε που η Ρωσία πέταξε τα ψεύτικα σφυροδρέπανα ακριβώς για να μπορεί πλην των ψευτοκομμουνιστών και των τροτσκο-σοσιαλδημοκρατών, να εισοδίζει σε όλα τα πολιτικά ρεύματα και πάνω απ’ όλα στη ναζιφασιστική δεξιά ανά τον πλανήτη, δεν μπορεί ο κάθε κλασσικός φιλελεύθερος αντικομμουνιστής τύπου Ραντσένκο να της ανοίγει -έστω άθελά του- ρήγματα στο φαιο-«κόκκινο» ρωσόδουλο μέτωπο που η Μόσχα έχει συγκροτήσει συγκολλώντας Κασιδιάρηδες, Βελόπουλους και Κουτσομπο-Τσιπραίους. Αυτό το μέτωπο διασπάται στη βάση του όταν ανοίγουν συγκρούσεις για ζητήματα ιστορίας.
Τώρα, ο παλιός ταγματασφαλήτης και ο κνίτης, που καμώνεται τον συνεχιστή του ΔΣΕίτη κομμουνιστή, πρέπει να ενωθούν ενάντια στην ανάπηρη, τρεμάμενη, ελληνική αστική μισοδημοκρατία και να χειροκροτάνε μαζί τα ρώσικα και κινέζικα στρατά, που σύντομα θα προελαύνουν στην Ουκρανία, στην Ταϊβάν, στη Μέση Ανατολή ή στην Αφρική.
Ένα τροτσκιστικό σκύβαλο στη θέση του ΔΣΕ
Το παράδοξο εδώ για τον καλοπροαίρετο προοδευτικό άνθρωπο είναι το εξής: πώς μπορεί το ψευτοΚΚΕ, την ίδια ώρα που έχει ξαπολύσει εδώ και 20 χρόνια μια φαιο-«κόκκινη» Κανέλλη να του φτιάχνει μέτωπα με στρατιωτικούς, δικαστές, αστυνόμους και παπάδες, να υμνεί ταυτόχρονα με όλο και πιο σκληρή «αντικαπιταλιστική» ρητορεία τον ΔΣΕ, έχοντας βάλει σε εντελώς δεύτερη μοίρα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ; Το ΕΑΜ ο Περισσός περίπου το απαξιώνει ως «δεξιάς γραμμής παρά τον ηρωισμό του», αφού δεν είχε, όπως λέει ο Περισσός, ως διακηρυγμένο στόχο την «εργατική εξουσία».
Πρόκειται για μια γραμμή φαινομενικά στον αντίποδα της ιδρυτικής γραμμής του ψευτοΚΚΕ το 1961, που αποθέωνε -και πάλι κάλπικα- τη μετωπική γραμμή του ΕΑΜ, ρίχνοντας όπως είπαμε στα τάρταρα της λήθης τον ΔΣΕ.
Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για απλές ιδεολογικές ακροβασίες σοσιαλφασιστών οπορτουνιστών, των χειρότερων που έχει γνωρίσει η ιστορία. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα ακροδεξιό, αντικομμουνιστικό κόμμα-συλλογικό λακέ μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης - και μάλιστα ανερχόμενης, κύριας απειλής πολέμου για τους λαούς, τα έθνη και τα κράτη της Ευρώπης, δηλαδή της σοσιαλφασιστικής Ρωσίας. Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της γραμμής του ψευτοΚΚΕ εξυπηρετούν ακριβώς τις ανάγκες αυτής της υπερδύναμης και της κατάκτησης «αρμών» και γαγγλίων εξουσίας εκ μέρους της στην Ελλάδα.
Η γραμμή του «μετωπικού ΕΑΜ-ΕΛΑΣ» και της άρνησης του ΔΣΕ αντιστοιχούσε στην εποχή που η Ρωσία είχε ανάγκη να ανοίξει ρήγματα στην παλιά, αντικομμουνιστική ελληνική αστική τάξη και στο κράτος της, να την καθησυχάσει και να πάρει την άδειά της να αρχίσει τις οικονομικές και πολιτικές δοσοληψίες μαζί της. Το νόημα τότε ήταν να πειστεί η ελληνική άρχουσα τάξη ότι η Μόσχα δεν απειλεί πια την εξουσία της, ότι οι «μπολσεβίκοι κουκουέδες» δεν θα την κάνουν να δει ξανά τον χάρο με τα μάτια της. Αυτή τη γραμμή υπηρετούσε η άρνηση στον Νίκο Ζαχαριάδη να κατέβει να δικαστεί στην Ελλάδα, όπως ζητούσε, από τον Καραμανλή τον Α’ και την ηγεσία Χρουστσόφ της ΕΣΣΔ το 1962. Αυτήν εξυπηρετούσε η γραμμή «ουράς» έναντι του Κέντρου την περίοδο 1961-1967. Αυτήν εξυπηρετούσε η εντελώς ήπια και διόλου αταλάντευτη αντιχουντική γραμμή του ψευτοΚΚΕ κατά τη διάρκεια του χουντοφασισμού 67-74 (είναι χαρακτηριστικό ότι οι ευρωρεβιζιονιστές του «Κ»Κεσωτ. έκαναν πολύ πιο σκληρή και μαζική αντίσταση στη δικτατορία από το ρωσόδουλο ψευτοΚΚΕ). Αυτήν εξυπηρετούσε η εξασφάλιση της νομιμοποίησης του ψευτοΚΚΕ με το όνομα «ΚΚΕ» από τον Καραμανλή και τα δικαστήριά του το 1974, με αντάλλαγμα την άρνηση της ύπαρξης μακεδονικής μειονότητας και την καταστολή του μεταπολιτευτικού δημοκρατικού και προοδευτικού ριζοσπαστισμού.
Στη συνέχεια, κι αφού το ψευτοΚΚΕ πέρασε, πάλι κατ’ εντολήν των αφεντικών του, την πλέον «δεξιά ρεφορμιστική» περίοδό του επί Γκορμπατσόφ, φτιάχνοντας οριστικά τη σχέση του με την παλιά δεξιά το 1989, ο Περισσός γέννησε από τα σπλάχνα του τον ΣΥΝ (πρόπλασμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το πλέον οπορτουνιστικό εργαλείο του. Αυτό μπορεί να είναι ρώσικο και φαιο-«κόκκινο» ως το μεδούλι, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να πηγαίνει στη δεξίωση του Αμερικανού πρέσβη, να υπογράφει μνημόνια και γενικά να είναι μέσα σε όλα τα κονκλάβια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έστω ως λίγο «άτακτο» παιδί.
Έτσι, ο Περισσός, με τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την κεντρική πολιτική «βρωμοδουλειά» της Ρωσίας, ήταν ελεύθερος να αποσυρθεί από την τρέχουσα πολιτική διαπάλη, δηλαδή από τις οπορτουνιστικές και οβιδιακές στροφές τις οποίες πραγματοποιούσε επί Κολιγιάννη και Φλωράκη. Οι πιρουέτες αυτές κόστιζαν πολύ στο ψευτοΚΚΕ και άφηναν χώρο για ζύμωση και κέρδισμα πρωτοπόρων αγωνιστών από την επαναστατική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά. Αυτό τον ρόλο λοιπόν τον εκχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ, που έτσι κι αλλιώς είναι φτιαγμένος για να μπορεί να κάνει όλες τις κολοτούμπες κι όλους τους συμβιβασμούς και αθλιότητες, χωρίς καν να διεκδικεί το φωτοστέφανο «συνέπειας» που φορούν οι κνίτες.
Το ψευτοΚΚΕ μετατράπηκε έτσι φαινομενικά μετά το 1991 σε κόμμα-«σκληρό ιδεολογικό όμιλο», κάνοντας βέβαια πάντα κρίσιμες πολιτικές παρεμβάσεις και κυρίως ασκώντας κατοχή και δικτατορία σε κομβικά συνδικάτα και γενικά διαλύοντας και την παραμικρή κίνηση του λαϊκού και εργατικού αυθόρμητου, την οποία εύκολα καπέλωνε και μετέτρεπε στο αντίθετό της.
Ήδη από το 1995-1996 το ψευτοΚΚΕ άρχισε να βγάζει από το χρονοντούλαπό του τον κατασυκοφαντημένο από τον ίδιο τον Περισσό ΔΣΕ, με τον ίδιο τρόπο που έβγαζε στο φως τους επίσης κατασυκοφαντημένους από το ίδιο Στάλιν και Ζαχαριάδη. Κι αυτό όχι φυσικά για να διδαχτεί ή να διδάξει τη γραμμή των πλατιών πατριωτικών, δημοκρατικών αντιφασιστικών μετώπων που κατέστησαν το ΚΚΕ και άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Γ’ Διεθνούς εθνικές πολιτικές δυνάμεις στις χώρες τους, οδηγώντας σε μεγάλες και συχνά νικηφόρες επαναστάσεις, αλλά ακριβώς για να γκρεμίσει και να ξανασυκοφαντήσει αυτή τη γραμμή, αυτή τη φορά με τάχα «υπεραριστερή» φρασεολογία.
Στην ουσία, το ψευτοΚΚΕ έφτιαξε νέα, τροτσκιστικά «αντικαπιταλιστικά» ομοιώματα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, ασκώντας μάλιστα, όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και πιο «αριστερή» κριτική στους Στάλιν, Δημητρόφ, Ζαχαριάδη. Λέει συγκεκριμένα ότι η μετωπική αντιφασιστική γραμμή του 7ου Συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς (1935), εκείνη που έδωσε τα φώτα για τη μεγάλη μάχη της Δημοκρατικής Ισπανίας, για τη νίκη της επανάστασης στην Κίνα, για το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τελικά για το παγκόσμιο αντιχιτλερικό και αντιφασιστικό μέτωπο που οδήγησε στη νίκη της δημοκρατικής ανθρωπότητας επί της ναζιστικής βαρβαρότητας, ήταν τάχα «δεξιά» και ξεστράτιζε τους κομμουνιστές από την πάλη για το σοσιαλισμό.
Είναι λογικό πραξικοπηματιστές και υπάλληλοι μεγαλορώσων τσαρικών ιμπεριαλιστών (όπως βλέπουμε ανοιχτά πια σήμερα στο ουκρανικό), στην ουσία κουίσλιγκ του Πούτιν, όπως οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, να μην αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως κέρδισμα μαζών και ως κίνηση που πρέπει να πηγάζει από τις διαθέσεις της ίδιας της εργαζόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Οι κνίτες αντίθετα τη βλέπουν ως απότοκο μιας καλά οργανωμένης συνωμοσίας ή και μιας εισβολής ξένου «λαϊκού» στρατού. Κάπως έτσι αντιλαμβανόταν το πέρασμα στο σοσιαλισμό και ο ιδεολογικός πατέρας του σημερινού σοσιαλφασισμού, ο αποστάτης του μπολσεβίκικου κόμματος (και στην ουσία πάντα μεσοβέζος μενσεβίκος και κρατικοκαπιταλιστής) Τρότσκι.
Το ζήτημα του ψευτοΚΚΕ με τον ΔΣΕ και γενικά με την ιστορία του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ, δεν είναι θέμα ιδεολογικής παρέκκλισης. Η «αριστερίστικη» μέχρι γελοιότητας κριτική του υπερδεξιού Περισσού στο ΚΚΕ-ΔΣΕ και η «νέα ανάλυση» αντιστοιχεί στην εποχή της ρώσικης προέλασης, της εισβολής στην Ουκρανία (είτε αυτή γίνει τώρα δα είτε λίγο αργότερα), της γενικής προέλασης του ρωσοκινέζικου άξονα σε όλα τα μέτωπα εν όψει του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι η άρνηση του αντιφασιστικού μετώπου από τα δεξιά και η τροτσκιστική συμμαχία με το χιτλερισμό κατά των οικονομικά ισχυρότερων «φιλελεύθερων» ιμπεριαλισμών, που στην οικονομίστικη, αναθεωρητική τροτσκιστική σκέψη αποτελούν μεγαλύτερο εχθρό από τους ναζί. Αυτή η τροτσκιστική θεωρία, την οποία τσάκισε το λενινιστικό-σταλινικό προλεταριάτο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλο τον κόσμο, είναι σήμερα κυρίαρχη σε αυτό που εμφανίζεται ως παγκόσμια «αντινεοφιλελεύθερη» και «αντικαπιταλιστική αριστερά», από τους διάφορους Σάντερς, Κορτέζ, Κόρμπιν μέχρι τους Μελανσόν, Βαρουφάκηδες, ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ.
Η ουσιαστική απόρριψη του ιστορικού γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό τον Οχτώβρη του ‘40, του ΕΑΜ ως μετωπικής γραμμής και η κριτική ακόμη και στον ΔΣΕ για μη ολοκληρωμένα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά είναι σε σύγχρονη μετάφραση η σημερινή γραμμή του ψευτοΚΚΕ: «έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ εθνικοί πόλεμοι, παρά μόνο (υποτιθέμενοι) ταξικοί εμφύλιοι, οπότε λαοί, εν προκειμένω Ουκρανοί ή και Έλληνες, αφήστε τον κύριο Πούτιν να περάσει. Ρώσοι φαντάροι αδέρφια μας». Είναι η τέλεια άρνηση κάθε αντιφασισμού και κάθε αντιιμπεριαλισμού, στην ουσία η άρνηση κάθε λενινισμού, στο όνομα τάχα της «ατόφιας αντικαπιταλιστικής» σκέψης.
Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι παραχαράξεις με όλη την προσπάθεια του παλιού ΚΚΕ για αντιφασιστικό μέτωπο πριν ακόμη τη διχτατορία του Μεταξά; Τι σχέση έχουν με τις οδηγίες του Δημητρόφ για ενότητα με κάθε αστό, ακόμη και ιμπεριαλιστή, στον βαθμό που αυτός έδινε με συνέπεια τη μάχη ενάντια στον φασιστικό Άξονα την περίοδο 1935-1939; Τι σχέση έχουν οι θεωρίες των μακαρίτηδων Μαΐληδων καθώς και των Κουτσουμπαίων με την κριτική που ασκούσε το πραγματικό ΚΚΕ ακόμη και στους αστούς βενιζελικούς, όταν αυτοί έβαζαν πολιτειακό ζήτημα κατά του βασιλιά εν μέσω γερμανικής κατοχής; Τότε οι αληθινοί κομμουνιστές έλεγαν στους αντιμοναρχικούς αστούς ότι στο βαθμό που ο βασιλιάς και η κυβέρνηση του Καΐρου στέκονταν απέναντι στους ναζί, αποτελούσαν αντικειμενικά τμήμα του εθνικού αντιχιτλερικού μετώπου και άρα μια τέτοια γραμμή ζημίωνε και διασπούσε τον εθνικό και τον ευρύτερο συμμαχικό αγώνα. (Αυτή τη γραμμή την υπονόμευσε προς το τέλος της κατοχής ο δεξιός οπορτουνιστής Σιάντος σε συνεργασία με τον τροτσκιστή, με σοσιαλφασιστικά χαρακτηριστικά Βελουχιώτη).
Τι σχέση έχουν τελικά όλες αυτές οι πουτινικές κνίτικες αθλιότητες με τη γραμμή πλατιού δημοκρατικού αντιμοναρχοφασιστικού μετώπου που προσπάθησε να χτίσει ο Νίκος Ζαχαριάδης και το ΚΚΕ το 1945-1947; Τι σχέση έχουν τα χαλκεία του ψευτοΚΚΕ με τη γραμμή του πραγματικού ΚΚΕ, στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του ΔΣΕ, να μην εκτελούνται οι ακροδεξιοί παρακρατικοί στα χωριά (παρά μόνο όσοι βαρύνονταν με αντιλαϊκά εγκλήματα την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής), αλλά να αφοπλίζονται και να καλούνται να δεσμευτούν για ειρήνευση και συμφιλίωση; Κι αυτό έτσι ώστε το ΚΚΕ να κερδίζει ή να ουδετεροποιεί ενδιάμεσες δυνάμεις και να πείθει βαθιά και ειλικρινά ότι δεν παλεύει για δική του δυναμική επιβολή στη χώρα, αλλά για ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις.
Εκείνο όμως το κόμμα, που γέννησε και καθοδήγησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ (παρά τα λάθη και τις σοβαρές παρεκκλίσεις, ειδικά το 1941-1945, που οδήγησαν στην ήττα) ήταν ΚΚΕ. Ήταν κόμμα αρχών και κόμμα μαζών. Δεν ήταν «νεοσταλινικό»-αντισταλινικό τροτσκιστικό πρακτορείο, παραθρησκευτική οργάνωση ψευτομαρξιστών θαυμαστών των πουτινικών εισβολών και επίδοξων αυριανών δυναστών του ελληνικού λαού, μαζί με τους ναζήδες του επίσης πουτινικού Κασιδιάρη.
*Όταν λέμε ότι το ψευτοΚΚΕ είναι ένα εντελώς άλλο κόμμα από το παλιό ΚΚΕ (1918-1956), δεν φτιάχνουμε απλώς ένα σχήμα λόγου για να δείξουμε ότι το ΚΚΕ μετά το 1956 είχε πλήρως αλωθεί από το σοσιαλφασιστικό ρεβιζιονισμό. Πρόκειται πραγματικά για έναν εντελώς νέο κομματικό σχηματισμό, που προέκυψε μετά τη διάλυση του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ, στο διάστημα 1956-1958. Πρώτα καθαιρέθηκε στις αρχές του 1956, λίγο μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης (εκλεγμένος από το τελευταίο νόμιμο συνέδριο του ΚΚΕ, το 7ο του 1945), ενώ μαζί του μέσα σε λίγους μήνες καθαιρέθηκαν και όλα τα στελέχη που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν συνδεθεί με τη γραμμή και την ηγεσία του στο Π.Γ. και στην Κ.Ε. του κόμματος. Μέσα στο 1957 διαγράφηκε η πλειοψηφία των κομματικών μελών στις 9 από τις 13 πολιτείες των πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη, που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των μελών του κόμματος που είχαν πολεμήσει στον ΔΣΕ. Μαζί τους διαγράφηκαν και εκατοντάδες αγωνιστές που στήριξαν την ηγεσία Ζαχαριάδη στις υπόλοιπες τέσσερις πολιτείες. Τα μέλη του ΚΚΕ στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές και μετέπειτα σοσιαλφασιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης αναγκάστηκαν να διαλύσουν τις οργανώσεις τους και να γίνουν μέλη των κομμάτων των χωρών αυτών. Το 1958, με απόφαση των διορισμένων από τους σουσλοφικούς στην ηγεσία του - μόνο κατ’ όνομα πια - ΚΚΕ, διαλύθηκαν οι παράνομες κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα και τα μέλη τους εντάχθηκαν στη μετωπική ΕΔΑ. Από την κομματική ζωή πετάχτηκαν και εκατοντάδες ζαχαριαδικοί, τριτοδιεθνιστές κομμουνιστές που βρίσκονταν σε εξορίες και φυλακές εκείνη την περίοδο. Από το 1958 και μετά, έπαψε στην ουσία να υπάρχει οποιαδήποτε κομματική δομή του παλιού ΚΚΕ. Το «8ο Συνέδριο του ΚΚΕ» που διεξήχθη στην Τσεχοσλοβακία αποτελούσε αντικομματική μάζωξη μιας χούφτας μη εκλεγμένων από κανέναν, χρεοκοπημένων υπαλλήλων των χρουστσοφικών αποστατών της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, που υποδύονταν -ως διορισμένοι και δοτοί- τη συνέχεια του παλιού ΚΚΕ. Αυτή είναι η ιδρυτική πράξη και η ιδεολογική-πολιτική κληρονομιά του ψευτοΚΚΕ. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολιτικής παραχάραξης στην σύγχρονη ιστορία και για πρωτοφανές φαινόμενο για το παγκόσμιο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.