Τα πουτινικά αποσπάσματα τραμπούκων και η χρήση τους από τους καθωσπρέπει σοσιαλφασίστες
Από το 2014 και μετά ωστόσο, όταν το ψευτοΚΚΕ εισόδισε στον αναρχισμό και δημιούργησε, με τη στήριξη και βοήθεια της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ, ανοιχτά φιλοκνίτικες συσπειρώσεις μέσα στα Εξάρχεια, ο Περισσός έχει εκχωρήσει την καταστολή του κλασικού τύπου αναρχισμού στους υπεργολάβους του, ώστε το βασικό ρώσικο κόμμα της χώρας να μη χάνει ούτε τη συμπάθεια της βάσης του αναρχικού ρεύματος ούτε, κυρίως να εκτίθεται στην παλιά δυτικόφιλη αστική τάξη με την οποία στενά συνεργάζεται για να αλώσει το κράτος, ιδιαίτερα το στρατό. Το 2017 ήταν η “αναρχοκομμουνιστική”, ανοιχτά φιλοψευτοΚΚΕ “Ταξική Αντεπίθεση” που κατέστειλε την προσπάθεια κατάληψης του Πολυτεχνείου από τμήματα του κλασικού, μη κνίτικου αναρχισμού, ενώ το 2025 το ρόλο του “περιφρουρητή” τραμπούκου με τα ρόπαλα που παραδοσιακά κατείχε η “Κ”ΝΕ, ανέλαβε, προφανώς με έγκριση του Περισσού που παραμένει πάντα “ιδιοκτήτης” του γιορτασμού, η σοσιαλφασιστική συμμορία της ΑΡΑΣ (“Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση”).
Η τελευταία προχώρησε έτσι σε απρόκλητη δολοφονική επίθεση κατά μιας πρωτοβουλίας αναρχικών φοιτητών και φοιτητριών το πρωί της 15ης Νοεμβρίου, στέλνοντας τουλάχιστον 16 ανθρώπους στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια και γυρισμένα χέρια και πόδια. Υπάρχουν καταγγελίες από πολλές πλευρές ότι οι τραμπούκοι χτυπούσαν τα θύματα τους ακόμα και όταν ήταν λιπόθυμα! Η συγκεκριμένη δράκα σοσιαλφασιστών εμφανίστηκε κυρίως ως μια από τις τρεις βασικές δυνάμεις της ΕΑΑΚ από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90, μαζί με τους πρώην κνίτες του ΝΑΡ και την ΑΡΑΝ. Αποτελούσε πάντα την πρωτοπορία της σοσιαλφασιστικής καταστροφής του δημόσιου πανεπιστημίου, κάνοντας για λογαριασμό του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ τη βρώμικη δουλειά της βίας και των “χτισιμάτων” σε δημοκράτες καθηγητές, καθώς και του σαμποταρίσματος κάθε προσπάθειας για σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή και για έμφαση στην εφαρμοσμένη έρευνα. Αυτό ήταν βασικό μέρος του παραγωγικού σαμποτάζ που έκαναν οι ρωσόδουλοι ώστε η χώρα να αποκοπεί οικονομικά από την υπόλοιπη Ευρώπη και έτσι να γίνει έρμαιο της ρώσικης πολιτικής στα Βαλκάνια. Δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο αυτής της βίας ήταν και συνεχίζει να είναι στις πολυτεχνικές σχολές. Αυτή την ωμή βία δεν ήθελαν να την αναλάβουν τα ίδια τα κόμματα του ρώσικου ιμπεριαλισμού, το στρατηγικό που είναι το ψευτοΚΚΕ, και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι το μετωπικό του μέσα στην αστική τάξη, για να μπορούν απερίσπαστα να συνδιοικούν ως κυρίαρχα μαζί με τα ρεύματα της κλασικής αστικής τάξης τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και γενικότερα μέσα στο κράτος (μάλιστα ειδικά το ψευτοΚΚΕ μέσα στο στρατό).
Η ΑΡΑΣ ήταν τόσο αχρεία ώστε ξεβράστηκε ακόμα και από τα μικροαστικά αντιδραστικά ρεύματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πέρασε με τη ΛΑΕ των Λαφαζάνηδων και των Στρατούληδων, δηλαδή με το πιο ανοιχτά ρωσόδουλο κομμάτι του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ το οποίο αποχώρησε από αυτόν μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Η ΛΑΕ εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ενιαίο μέτωπο με το ΜέΡΑ25 του επίσης υπερασπιστή της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία Βαρουφάκη. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα ρεύματα είναι και τα πιο σκληρά αντισημιτικά, είναι δηλαδή αντισημιτικά ιμπεριαλιστικού τύπου σε αντίθεση με τους μικροαστούς αντισημίτες που αποτελούν τη μαζική βάση της εξωκοινοβουλευτικής “αριστεράς” και λιγότερο του αναρχισμού.
Η ένταση με την οποία καταγγέλλουν οι συλλογικότητες των αναρχικών την επίθεση των συμμοριών της ΑΡΑΣ, που απ’ ό,τι φαίνεται κατέβασαν κόσμο από όλη την Ελλάδα για να ενισχύσουν τα τάγματα εφόδου της, δείχνει το πέρασμα της σοσιαλφασιστικής βίας των ρωσόδουλων σε μια νέα ποιότητα και σε ένα βαθμό βλέπουμε αντίστοιχα να εκδηλώνονται αντιστάσεις σε αυτή τη βία από τα μικροαστικά ρεύματα που αυτοί σέρνουν πίσω τους πολιτικά. Η ανακοίνωση της "Κ"ΝΕ κρατούσε φαινομενικά ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε θύτες και θύματα, δηλαδή ουσιαστικά κάλυψε τη βία των τραμπούκων. Το ότι η επίθεση είχε την έγκριση του Περισσού, του μεγάλου τελετάρχη και άτυπου ιδιοκτήτη του κτιρίου της Στουρνάρη σε κάθε επέτειο, επιβεβαιώνεται από τη δυνατότητα που έδωσε στη ΛΑΕ με επικεφαλής τον Στρατούλη και τα τάγματα εφόδου της ΑΡΑΣ παρατεταγμένα, να καταθέσουν μέσα σε γιούχες στεφάνι στο Πολυτεχνείο την επόμενη μέρα της επίθεσης. Οι δε καταγγελίες των αναρχικών ότι τραυματίες τους συλλαμβάνονται μετά την έξοδό τους από τα νοσοκομεία για “συμπλοκή, φθορά και οπλοκατοχή” δείχνει ότι η αστυνομία των ρωσόδουλων Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη είναι συνένοχος και προστάτης της ΑΡΑΣ, πράγμα διόλου παράλογο για μια κυβέρνηση που μόνο ύμνους επιφυλάσσει για το κόμμα του Κουτσούμπα.
Γιατί οι τραμπούκοι χτύπησαν το συγκεκριμένο ρεύμα
Όλα δείχνουν ότι όσο πλησιάζει η πολεμική επίθεση του ναζιστικού άξονα Ρωσίας - Κίνας στην Ευρώπη και στις δημοκρατικές χώρες της Ασίας, ο σοσιαλφασισμός θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς του και να υποτάξει πλήρως μικροαστικά ρεύματα όπως το αναρχικό. Αυτά, όσο κι αν κινούνται πολιτικά μέσα στην ευρύτερη τροχιά του σοσιαλφασισμού, έχουν την τάση από τη φύση τους να στασιάζουν κάθε τόσο απέναντι του. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι μια προηγούμενη τραμπούκικη επίθεση της ΑΡΑΣ έγινε στο Αναρχικό Στέκι της Φιλοσοφικής στην Πάντειο το οποίο κατήγγειλε την ΑΡΑΣ μεταξύ άλλων επειδή είναι «με την ιμπεριαλιστική εισβολή του ρώσικου κράτους στην Ουκρανία» (https://athens.indymedia.org/post/1634066/ ). Η “Πρωτοβουλία αναρχικών φοιτητών και φοιτητριών Αθήνας” που χτυπήθηκε έχει πολιτική σχέση με ένα χώρο που επηρεάστηκε από το “Αναρχικό Δελτίο”, ένα αναρχικό ρεύμα που συγκρούστηκε για χρόνια με το ψευτοΚΚΕ και είχε υποστηρίξει την “Αλληλεγγύη” στην Πολωνία. Πιο πρόσφατα το 2022, από αυτό το χώρο είχε εκφραστεί η θέση “Αλληλεγγύη στους λαούς της Ουκρανίας- Άμεση παύση της ρώσικης εισβολής και των πολεμικών συγκρούσεων” (θέση της ΑΠΟ) την ώρα που το ψευτοΚΚΕ καταγγέλλει σαν ναζιστική την Ουκρανία.
Βέβαια η πλευρά της αντίστασης του αναρχισμού στον σοσιαλφασισμό δεν είναι η κύρια. Η κύρια πλευρά του είναι ότι συχνά συνεργάζεται με αυτόν ακόμα και στην πρώτη γραμμή ενάντια στον αστικό δημοκρατισμό που τον θεωρεί ένα τέχνασμα του κράτους και όχι μια κατάχτηση των λαών απέναντι στο μονοπωλιακό κεφάλαιο που από τη φύση του κινείται προς την πολιτική δικτατορία. Αυτό τους φέρνει σε άμεση σύγκρουση με τις πλατιές δημοκρατικές μάζες στο σύγχρονο κόσμο. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι χιτλερικού τύπου ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν το “κάτω όλοι οι αστοί” των αναρχικών για να συντρίψουν σε συνεργασία μαζί τους τα λιγότερο αντιδραστικά ή ακόμα και δημοκρατικά και εθνικά τμήματα κάθε αστικής τάξης που τους εναντιώνονται. Μάλιστα οι αναρχικοί σαν μικροαστοί είναι οι πρώτοι έτοιμοι για να σαμποτάρουν τις βιομηχανικής κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις που θέλουν να εξαφανίσουν οι ρώσοι νεοχιτλερικοί και τα κνιτοσυριζέικα ηγετικά τσιράκια τους, όπως πχ στη χώρα μας τα έργα της εκτροπής του Αχελώου ή τις ανεμογεννήτριες ή τις εξορύξεις υδρογονανθράκων ή τη μεταλλουργία χρυσού. Και τούτο επειδή θεωρούν εχθρικές τις σύγχρονες μεγάλης κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις, θεωρούν δηλαδή σε αντίθεση με τους μαρξιστές ότι αυτές βρίσκονται σε στρατηγική ενότητα και όχι σε αντίθεση με τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Έτσι οι νεοχιτλερικοί έχουν “προσλάβει” πολιτικά τους αναρχικούς για να αναλάβουν αυτές τις καταστροφικές αντεργατικές δράσεις. Ειδικά είναι εξαιρετικά χρήσιμος στους νεοχιτλερικούς ο μικροαστικός αντισημιτισμός που διακατέχει πολλά αναρχικά ρεύματα ο οποίος είναι η πιο επικίνδυνη αντανάκλαση του επίσης μικροαστικού αντικαπιταλισμού τους. Αυτός συνίσταται στην πεποίθηση ότι το μεγάλο κεφάλαιο έχει ενιαία θέληση οπότε και ενιαίο σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας και έτσι μπορεί εύκολα αυτή η θέληση να ταυτιστεί με ένα κεφάλαιο παγκόσμιο μονοπωλιακό όπως οι αντισημίτες θεωρούν το “σιωνιστικό”. Το πρόβλημα ωστόσο που έχει ο σοσιαλφασισμός με τους αναρχικούς είναι ότι κανένα στοιχειωδώς έντιμο αναρχικό ρεύμα δεν θέλει να συνεργαστεί με τους ρωσικινέζους μονοπωλιστές ή με τα ντόπια ολιγαρχικά τσιράκια τους όπως θέλουν τα πανίσχυρα στο κράτος κνιτοσυριζαίικα στελέχη.
Έτσι λοιπόν όταν οι αναρχικοί θεωρούν ότι έχουν κάνει τόσα για το «κίνημα» ώστε αυτόματα να θεωρούν το σύμβολο του «κινήματος», το Πολυτεχνείο, σαν δικό τους χώρο, οι κνίτες τους θυμίζουν με τους υπεργολάβους τους ποιος είναι ο αληθινός ιδιοκτήτης του συμβόλου. Η βασική αρχή του φασισμού, κλασικού φαιού και ψευτοκόκκινου, είναι η υποταγή των “κινημάτων” στη γενική γραμμή του και αυτή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά με την ωμή βία. Με ιδιαίτερη μάλιστα μανία αυτή η βία ενσκήπτει ενάντια σε όσα αναρχικά ρεύματα, όπως αυτό που χτυπήθηκε προχθές, δεν έχουν υιοθετήσει σούμπιτη την υπεραντιδραστική γραμμή της πουτινικής ψευτοαριστεράς για την Ουκρανία. Επίσης δεν φαίνεται τουλάχιστον στις προκηρύξεις του αυτό το ρεύμα να έχει υιοθετήσει τη βαθιά αντισημιτική γραμμή που είναι η εξαφάνιση και του κράτους του Ισραήλ και των υποστηρικτών της ύπαρξης του τους οποίους ο νεοχιτλερικός αντισημιτισμός κατηγορεί ως σιωναζί. Γενικότερα η σοσιαλφασιστική βία ασκείται σε όσους συνοδοιπόρους των καθεστωτικών σοσιαλφασιστών αντιστέκονται στις μανούβρες τους. Αυτοί πάντα υποδύονται τους ανθρώπους αρχών, αλλά είναι τέλειοι οπορτουνιστές.
Ο σοσιαλφασισμός κινεί επειγόντως τους τραμπούκους του για να ετοιμάσει την επέλαση των νεοχιτλερικών αφεντικών του
Οι κνίτες και οι ματσουκοφόροι αρασίτες υποτακτικοί τους φαίνεται να ετοιμάζονται για τη στιγμή - που μάλλον δεν απέχει πια χρονικά πολύ - που θα πετάξουν τη μάσκα και θα αποκαλυφθούν ως ντόπιοι βαστάζοι ενός χιτλερικού ιμπεριαλισμού, όσο κι αν αυτός θα φοράει σε μια πρώτη φάση και τενεκεδένια σφυροδρέπανα, για να παραλύει τις λαϊκές και εργατικές μάζες, ακόμα και την αυθόρμητη επαναστατική πρωτοπορία.
Σ’ αυτή την πρωτόγνωρη ιστορικά στιγμή, είναι βέβαιο ότι μέσα στις τάξεις του ολότελα πια σάπιου στην ηγεσία του - όχι όμως απαραίτητα και σε όλη του τη βάση - φιλορώσικου και αντισημιτικού “κινήματος”, θα υπάρξει μια μικρή ή μεγαλύτερη αυθόρμητη αντίσταση ανθρώπων που νόμιζαν ότι το τρένο που πήραν τους πήγαινε καρφί προς τις εύφορες κοιλάδες μιας λαϊκής και προοδευτικής ανατροπής. Όμως εκείνο, αλλάζοντας μηχανοδηγό και φεύγοντας στην ανάποδη κατεύθυνση κιόλας από τα 1956, τους έχει οδηγήσει σήμερα σε βαθύ ξέκομμα από τις λαϊκές και δημοκρατικές μάζες και τους έχει κάνει να περιπλανιώνται στις πιο άνυδρες φασιστικές ερήμους μέσα στις οποίες άνετα και ανεμπόδιστα τους μακελεύουν οι ναζί όποτε θελήσουν, αφού αισχρά τους χρησιμοποιήσουν στα εφιαλτικά τους σχέδια.
Αν κάτι αξίζει να σκεφτεί η βάση αυτών των ρευμάτων, που σήμερα δέχονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό την κνίτικη (και υπεργολαβική αρασίτικη) βία στα κορμιά τους, είναι το πόσο πρέπει να δεθεί ξανά με το πραγματικό νόημα του αντιφασιστικού και πιο βαθιά του αντιιμπεριαλιστικού Πολυτεχνείου, που είναι άρρηκτα δεμένο με την πρώιμη μεταπολιτευτική άνθηση του εργατικού κινήματος.
Είναι το Πολυτεχνείο που οδήγησε όλη τη μετεμφυλιακή, αραχνιασμένη αντιλαϊκή αντίδραση σε άμυνα και γέννησε το κίνημα των πρωτοβάθμιων σωματείων στα εργοστάσια του 74-79. Αυτό τελικά δεν νικήθηκε από την παλιά δεξιά της ΝΔ του Καραμανλή του Α’, παρά τη βία που του άσκησε, αλλά από την ενδοκινηματική βία του κνίτη, που με τους τραμπούκους του των ΚΝΑΤ και τα γραφειοκρατικά κλαδικά συνδικάτα προσπάθησε και τελικά κατάφερε να σκοτώσει το εργατικό σήκωμα και να δώσει διαπιστευτήρια στην αστική τάξη, για να μπορέσει - στην υπηρεσία του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού - να εισχωρήσει στο κράτος, σε συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου (και αργότερα και με τη ΝΔ του Καραμανλή του Β).
Όταν σκότωσε αυτόν τον ριζοσπαστισμό, ο υπερδεξιός, αντεπαναστάτης και οπορτουνιστής στελεχικός κνίτης έγινε ξανά - στη μορφή και μόνο στη μορφή - “επαναστάτης”, κυρίως για να κλείνει εργοστάσια πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργάτες, και τελευταία να σαμποτάρει τις ανεμογεννήτριες και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων παρουσιάζοντας το παραγωγικό σαμποτάζ που κάνει σαν “αντικαπιταλιστική επανάσταση”, ώστε να εξαρτά τη χώρα όλο και πιο βαθιά από τα ρώσικα αφεντικά του.
Να πώς γίνεται όταν δεν υπάρχει ένα βιομηχανικό προλεταριάτο, μαζικό και οργανωμένο, και ένα πραγματικό εργατικό κίνημα, αλλά υπάρχει μόνο μια απέραντη θάλασσα μικροαφεντικών και διασπασμένων προλετάριων, να έχουμε έναν λαό με τσακισμένο βιοτικό επίπεδο κάτω από μια γκεμπελική ιδεολογική κατήχηση που ξεκινάει από τους φαιούς ναζήδες, περνάει από τους καρμανλοσαμαράδες και τους λαλιώτηδες και φτάνει ως το ψευτοΚΚΕ και τον εξωκοινοβουλευτικό “στολίσκο” του. Αν μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει μια μαζική πραγματική Αριστερά που να του φωτίζει τον δρόμο, αυτός ο λαός ψάχνει πιο εύκολα την παρηγοριά και το μέλλον του έξω από την πραγματικότητα. Δεν αναζητά δηλαδή τη λύση στο δικό του συλλογικό λαϊκό αγώνα για μια χώρα ανεξάρτητη, πραγματικά δημοκρατική, χορτάτη και ευτυχισμένη, αλλά στις φρεναπάτες ότι οι νέοι Χίτλερ Πούτιν και Σι θα “τιμωρήσουν” εκ μέρους του το δυτικό φιλελεύθερο μονοπώλιο το οποίο αυτός ο λαός έχει μάθει να θεωρεί το μόνο υπεύθυνο για τη σημερινή του κατάσταση. Αυτό εύκολα γίνεται “εβραϊκό” και υπεύθυνο για τα βάσανα των εργαζομένων και όλης της εκμεταλλευόμενης ανθρωπότητας.
Οι αυταπάτες της φιλοδυτικής αστικής τάξης και το εγκληματικό παιχνίδι του Μητσοτάκη ενάντια στην ευρωπαϊκή ενότητα
Όλη αυτή η κίνηση του σοσιαλφασισμού έρχεται τη στιγμή που οι εντελώς μειοψηφικοί δυτικοί φιλελεύθεροι αστοί στην Ελλάδα πλέουν τελευταία σε πελάγη ευτυχίας, θεωρώντας ότι οι πρόσφατες συμφωνίες με την κυβέρνηση Τραμπ για τις έρευνες για φυσικό αέριο σε Ιόνιο και Κρήτη και κυρίως οι σταθμοί του φυσικού αερίου στη Θράκη δένουν την Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο για δεκαετίες και εξασφαλίζουν την ασφάλειά της ενάντια στον “τουρκικό κίνδυνο”. Δεν βλέπουν ότι αυτός ο κίνδυνος μπορεί να γίνει πραγματικός μόνο αν ο αρχηγός τους, ο προβοκάτορας ψευτοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, καταφέρει να απομονώσει την Τουρκία από την Ευρώπη και αυτή προσδεθεί υποχρεωτικά στο νεοχιτλερικό πολεμικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας. Μόνο τότε θα γίνει πραγματικά επιθετική. Αυτό ακριβώς επιχειρεί σήμερα σε συνεργασία με τον Μητσοτάκη ο παγκόσμιου βεληνεκούς προβοκάτορας Τραμπ με μια έλξη και μια άπωση. Δηλαδή από τη μια έλκει την Τουρκία μακριά από την Ευρώπη χάρη στο αδύνατο σημείο της να στέκεται στο πλευρό των γενοκτόνων αντισημιτών της Χαμάς και του Σάαρα, δηλαδή στο πλευρό των ρωσοκινέζων και του λεγόμενου παγκόσμιου αντισημιτικού Νότου και από την άλλη την απωθεί μακριά από την Ευρώπη μέσω της δήθεν “φιλοαμερικάνικης” συμμαχίας Ελλάδας- Ισραήλ ώστε να την αποκόψει από την Ευρώπη και πάλι να την καταπιεί ο ρωσοκινεζικός Άξονας.
Δεν περιμένει κανείς από φιλελεύθερους που δεν έχουν ξεπεράσει την εθνική τουρκοφοβία να λύσουν δύσκολα αινίγματα. Όμως θα μπορούσαν έστω και λίγο να σκεφτούν και να αναρωτηθούν πώς γίνεται ο πουληματίας της Ουκρανίας και επίδοξος διαλυτής του ΝΑΤΟ, Τραμπ να είναι την ίδια στιγμή εγγυητής της αντιρώσικης και αντικινέζικης πορείας της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που έχει τα δύο από τα τρία μεγαλύτερα λιμάνια της υπό ρώσικο και κινέζικο έλεγχο (Θεσσαλονίκη - Πειραιάς), που δύο από τα πέντε ιδιωτικά πανελλαδικά τηλεοπτικά της κανάλια είναι ιδιοκτησίας του Κρεμλίνου (OPEN) και των φίλων του (ΜEGA) από το οποίο κάνει ανταποκρίσεις από τη Μόσχα ο ίδιος ο Πούτιν (με φερέφωνα όπως ο Δ. Λιάτσος), που όλοι οι εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί της είναι με δημόσιες δηλώσεις τους ανοιχτά φιλορώσοι (Καραμανλής, Σαμαράς, Τσίπρας) ή φιλοκινέζοι (Γ. Παπανδρέου), μιας Ελλάδας που σύσσωμη η αντιπολίτευση στη Βουλή (πλην μιας μικρής τάσης του ΠΑΣΟΚ) και ένα μεγάλο μέρος του κυβερνώντος κόμματος εκφράζουν αντιουκρανικές και φιλορώσικες θέσεις, την ώρα που η Ρωσία διεξάγει τον πρώτο χιτλερικού τύπου πόλεμο προσαρτήσεων στον κόσμο μετά το 1945.
Όλος ο “φιλοδυτικισμός” και “φιλοουκρανισμός” του Μητσοτάκη που τον ενισχύουν στα μάτια της Δύσης οι κριτικές για “μειοδοσία” και “υπερβολικό αντιρωσισμό” που του ασκούν τάχα οι Καραμανλής και Σαμαράς, αλλά και ο τουρκοφάγος Ανδρουλάκης είναι μόνο για να παραπλανάει την Ευρώπη και να την καθησυχάζει για τη θανάσιμη μαχαιριά που της ετοιμάζει από το νότιο μαλακό της υπογάστριο, την Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για τη λυσσασμένη προσπάθεια του φιλορώσικου μπλοκ της ελληνικής άρχουσας τάξης με επικεφαλής τον προβοκάτορα ψευτοφιλελεύθερο Μητσοτάκη να εμποδίσουν την ταλαντευόμενη Τουρκία να μείνει στον ευρωπαϊκό “συνασπισμό των εθελοντών». Επικαλούνται γι αυτά που κάνουν τον αυταρχισμό του Ερντογάν. Αλλά την ενότητα της Τουρκίας με την Ευρώπη δεν τη θέλει ζωτικά μόνο η ήδη εμπόλεμη Ευρώπη αλλά όλα τα τουρκικά αντιπολιτευτικά δημοκρατικά κόμματα, μαζί και αυτό του φυλακισμένου Ιμάμογλου. Αυτό είναι το σκέλος της “άπωσης” της Τουρκίας που έχει αναλάβει η Ελλάδα με τη βοήθεια του Τραμπ, ώστε να τη στείλει για τα καλά στον νεοχιτλερικό αντισημιτικό άξονα Ρωσίας - Κίνας.
Αυτό το σχέδιο της άπωσης της Τουρκίας, δηλαδή της ευρω-τουρκικής ρήξης, εξυπηρετεί το βέτο του Μητσοτάκη στη συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE. Αυτό το σχέδιο της σύγκρουσης με την Τουρκία ακόμα και σε θερμό επίπεδο προωθεί με πάθος ο Μητσοτάκης μέσα από το οικονομικά ασύμφορο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου, τη στιγμή που η Ελλάδα έχει καθυστερήσει εξαιρετικά τις πολύ πιο χρήσιμες και φτηνές ηλεκτρικές διασυνδέσεις της με τη Δυτική Ευρώπη. Αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί η άμεση απόρριψη από την κυβέρνηση και σύσσωμη την αντιπολίτευση της πολύ θετικής και δίκαιης πρότασης της Τουρκίας για μια συμφωνημένη διευθέτηση στο ζήτημα των χωρικών υδάτων όπου οι στοιχειώδεις σχέσεις καλής γειτονίας επιβάλλουν να δοθεί η δυνατότητα στην Τουρκία να περνάει ελεύθερα στη Μεσόγειο. Αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί τέλος και πάνω απ όλα η τάχα “στρατηγική” συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ του φιλορώσου φασίστα και επεκτατιστή Νετανιάχου, που με την πολιτική του ενισχύει το μαζικό παγκόσμιο αντισημιτικό κύμα που υποκινεί και καθοδηγεί ο νεοχιτλερικός Άξονας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που η ΝΔ εκθειάζει τη συμμαχία με το Ισραήλ η ίδια κάνει εντελώς μόκο και αφήνει ασύδοτη την αντισημιτική προπαγάνδα αλλά και τη βία των ανοιχτών πουτινικών χαμασόφιλων μέσα στη χώρα, οι οποίοι απαγορεύουν ή ενθαρρύνουν απαγορεύσεις παρουσιάσεων βιβλίων από έλληνες και ισραηλινούς Εβραίους, σπασίματα τζαμαριών ισραηλινών ξενοδοχείων ή βία και απειλές βίας σε ντόπιους εβραίους συμπολίτες μας όσο και σε Ισραηλινούς τουρίστες.
Όπως και με το ουκρανικό ο Μητσοτάκης κάνει το ίδιο και με τον αντισημιτισμό. Υποστηρίζει την Ουκρανία και τη δίκαιη πλευρά του Ισραήλ μόνο όταν είναι στο εξωτερικό ενώ στο εσωτερικό αφήνει πάντα πολιτικά δίχως απάντηση τους ρωσόφιλους αντισημίτες.
Οι ρωσοκινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές και τα φαιο-«κόκκινα» τσιράκια τους κνιτοσυριζαίοι, βελόπουλοι, κασιδιαρέοι και όλος ο νεομεσαιωνικός συρφετός οργανώνουν με επικεφαλής το διπρόσωπο Μητσοτάκη και τη φιλορώσικη λαλιωτικο-ΓΑΠ κλίκα του ΠΑΣΟΚ μια εγκληματική αντιευρωπαϊκή πολιτική στο εξωτερικό ενώ στο εσωτερικό συνεχίζουν όλοι μαζί ακάθεκτοι το βιομηχανικό, ενεργειακό αγροτικό και επιστημονικοτεχνικό σαμποτάζ που μόνο στο φασισμό μπορεί να καταλήξει αν οι δημοκράτες και πραγματικοί πατριώτες δεν σταματήσουν αυτό το μαύρο μέτωπο. Ο λόγος για τον οποίο φαίνεται σαν να έχουμε μια σχετική πολιτική σταθερότητα, ενώ ο λαός στενάζει από το άθλιο μεροκάματο και σε όλες τις σφυγμομετρήσεις είναι συντριπτικά εναντίον της κυβέρνησης, είναι ότι η Ρωσία χρειάζεται το Μητσοτάκη στην εξουσία για να κάνει τη βρωμοδουλειά με την Τουρκία γιατί μόνο αυτός μπορεί να παραπλανά τόσο πειστικά την Ευρώπη παριστάνοντας το δυτικό φιλοουκρανό φιλελεύθερο. Γι αυτό κάνει υπομονή ο Καραμανλής και δεν ρίχνει από την εξουσία το δημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της ΝΔ. Πιστεύουμε ότι μόλις η ρώσικη διπλωματία δεν θα χρειάζεται το Μητσοτάκη, η ΝΔ θα πέσει στο λεπτό και στη θέση του έχουν έτοιμο να φέρουν στην εξουσία τον άθικτο άνθρωπο του Καραμανλή και ανοιχτά φιλοτραμπικό τουρκοφάγο εθνικό ήρωα Δένδια, ενώ ο Τσίπρας ετοιμάζεται, αν χρειαστεί για μια συγκυβέρνηση μαζί του.
Ξέρει ο λαός το δρόμο αρκεί να καταλάβει τον νέο εχθρό
Δεν λείπουν από τη χώρα τα έμπειρα δημαγωγικά παλιανθρωπάκια. Λείπει προς το παρόν ένα πλατύ, λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο που με πυρήνα του το ενιαίο ταξικό μέτωπο της εργατικής τάξης θα μπορέσει να σαρώσει όλες αυτές τις βδέλλες που του παρουσιάζουν σαν σωτηρία τη σκλαβιά του, και το δικό τους άδικο επιθετικό πόλεμο σαν δίκαιο αμυντικό. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό το μέτωπο θα αναδυθεί από τα πράγματα. Το γεγονός ότι οι σοσιαλφασίστες είναι υποχρεωμένοι μέσα στην πολιτική τους προέλαση σε όλες τις σφαίρες της κρατικής εξουσίας και κυρίως παγκόσμια να ξυλοκοπούν άγρια και να τραυματίζουν ανθρώπους μέσα στο σύμβολο της εξουσίας τους, που είναι το Πολυτεχνείο της επετείου δείχνει ότι αυτός ο λαός ακόμα και όταν τυφλώνεται πολιτικά δεν σηκώνει το φασισμό. Στο “Πολυτεχνείο ένας μικρός λαός έδειξε πόσο είναι δυνατός” έλεγε ένα σπουδαίο σύνθημα της μεταπολίτευσης. Αυτός ο λαός δεν έχει αλλάξει. Απλά μαζεύει εμπειρία από τα μαθήματα που του δίνει ο νέος πολύ βαθύτερος εχθρός. Είναι ώσπου να τον καταλάβει και μετά την μεγάλη εξέγερση του 73 ξέρει τι μπορεί να κάνει και μ αυτόν.