Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ο Πούτιν έχει συνηθίσει να τα χει όλα δικά του: και τσάρος και κληρονόμος του «κομμουνισμού» και του «αντιιμπεριαλισμού» τύπου Μπρέζνιεφ, και κλασσικός νεοτσαρικός φασίστας και συνέχεια του «κόκκινου» αντιδυτικισμού, και καπιταλιστής του χειρότερου και πιο αρπακτικού είδους στον κόσμο και πάτρωνας κάθε «αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστή» του πλανήτη.

Το τεράστιο σκάνδαλο του εκτεταμένου ντόπινγκ στο ρωσικό στίβο, που οδήγησε στον αποκλεισμό της Ρωσίας από τις διεθνείς αναμετρήσεις, φέρνει σε πρώτο πλάνο και οξυμένες στο έπακρο τις αντιφάσεις που διέπουν τον αθλητισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλ. τον αθλητισμό-πόλεμο που έχει σαν σύνθημα το «όλα για τη νίκη».

Το κρυμμένο μυστικό της βρίσκεται στη διαφορετική διαδικασία επικύρωσης (καλύτερα μη επικύρωσης της) από ΕΕ και ΝΑΤΟ

Χαρούμενη η Δύση χειροκροτάει μια συμφωνία που το πιθανότερο δεν θα επικυρωθεί τελικά ούτε από τους δύο λαούς, ούτε από τις κυβερνήσεις τους, πράγμα που θα λειτουργήσει μέσα στην πρώτη σαν ένας ακόμα παράγοντας κρίσης και αποσύνθεσης.

Κατ αρχήν αυτή η συμφωνία δεν θα επικυρωθεί ποτέ στ αλήθεια από το λαό της μικρής γειτονικής μας χώρας καθώς το περιεχόμενό της θα της έχει επιβληθεί από τα έξω με τη βία.

H Τουρ­κί­α βρί­σκε­ται σή­με­ρα στην αιχ­μή των πα­γκό­σμιων α­ντι­θέ­σε­ων. Η α­ντί­στα­σή της στην προ­σπά­θεια πε­ρι­κύ­κλω­σης και α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης από τη ρω­σι­κή νε­ο­τσα­ρι­κή υ­περ­δύ­να­μη μπο­ρεί να α­πο­μα­κρύ­νει τον κίν­δυ­νο πολέ­μου που οι ρώ­σοι νε­ο­χι­τλε­ρι­κοί σχε­διά­ζουν κα­τά της ευ­ρω­πα­ϊ­κής η­πεί­ρου.

Όσο και να παριστάνουν τους φιλοδυτικούς οι Μητσοτάκης – Δένδιας – Τσίπρας και γενικότερα το ελληνικό διακομματικό καθεστώς σε επίπεδο κορυφής θα αφήνει τα ίχνη της πραγματικής του πολιτικής φυσιογνωμίας. Έχουμε εξηγήσει επανειλημμένα το ρόλο που επιφυλάσσει για τη χώρα μας σαν πέρασμα προς τη Δύση ο νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας-Κίνας. Σε προηγούμενο άρθρο μας («Κινέζοι νεοχιτλερικοί: η ΕΕ αρχίζει να αντιστέκεται, ο μεγαλύτερος λακές τους αποκαλύπτεται, η εργατική τάξη στην πρωτοπορία του αντιφασιστικού μετώπου», 18/9) καταγγέλλαμε με στοιχεία τη σκανδαλώδη διπλωματική υποστήριξη που παρέχει το ελληνικό διακομματικό καθεστώς στο φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Θυμόμαστε επίσης πώς τη δεκαετία του ’90 ο επίσημος εγχώριος πολιτικός κόσμος συμμετείχε στο διαμελισμό και τη γενοκτονία της Βοσνίας στο πλευρό των σέρβων διαμελιστών (ΧΑ – ψευτοΚΚΕ – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ).

Οι ιρανοί πρόσφυγες στην Ελλάδα δίνουν μαχητικά το δικό τους αγώνα για συμπαράσταση και αλληλεγγύη στη μεγάλη εξέγερση του ιρανικού λαού που αψηφά την αιματηρή καταστολή του φασιστικού ισλαμικού καθεστώτος. Μετά το κρέμασμα του πανό στην Ακρόπολη, καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απελευθερωτικό αγώνα για το Ιράν με ανοιχτό κάλεσμα στήριξης σε πολίτες και πολιτικά κόμματα, την Παρασκευή 14/10 στις 12 το μεσημέρι έξω από την ιρανική πρεσβεία (Κάλλαρη 16, Ψυχικό).

Ταυτόχρονα, αδιάκοπα συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις της ουκρανικής κοινότητας στην Ελλάδα ενάντια στην εισβολή της νεοχιτλερικής Ρωσίας που κλιμακώνει τις κτηνώδεις επιθέσεις της σε αστικές υποδομές και αμάχους, και αποκαλύπτει σε όλο τον πλανήτη το ναζιστικό χαρακτήρα του πολέμου που εξαπέλυσε.

Αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην παλιά ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 2/4/2013

Οι εξελίξεις στο Νίγηρα φωτίζουν τον τρόπο με τον οποίο η ρωσική νεοχιτλερική υπερδύναμη προωθεί τις θέσεις της παγκόσμια, χρησιμοποιώντας εκτός από την ωμή βία και μια πολύ καλά δουλεμένη αποκλειστικά αντιδυτική «αντιιμπεριαλιστική» δημαγωγία που κρύβει τη δική της εντελώς ληστρική αποικιακή πολιτική.

Στην πραγματικότητα, ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτή στους λαούς της Αφρικής η αυθαιρεσία, η ληστρική βουλιμία, η ξετσίπωτη διαφθορά και η ωμή αντιλαϊκή βία που συνοδεύει την παρουσία των ρώσων ιμπεριαλιστών σε όσες χώρες τους έχουν δεχτεί σαν ελευθερωτές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα περισσότερο αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα στον πλανήτη κινούνται πλέον σε ρωσική τροχιά. Τα δε στρατεύματα του Κρεμλίνου που σταθμεύουν σε αφρικανικές χώρες – συγκεκριμένα τα μισθοφορικά στρατεύματα της Βάγκνερ – κατηγορούνται για κτηνώδη βία κατά αμάχων (βλ. επιχείρηση Μούρα στο Μάλι*) και ληστεία του πλούτου τους, (όπως και του πλούτου των χρυσωρυχείων της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και της ξυλείας της). Τίποτα δε μας εγγυάται ότι δεν θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα με το χρυσό και κυρίως με το ουράνιο του Νίγηρα, του τόσο απαραίτητου για τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Γαλλίας και ευρύτερα για την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης, ή ότι δε θα χρησιμοποιήσουν το έδαφός του Νίγηρα για τη γεωπολιτικών στόχων διακίνηση μεταναστών προς την ΕΕ, μια δραστηριότητα στην οποία επίσης εμπλέκεται δραστήρια η Βάγκνερ στη Λιβύη μέσω του εκλεκτού της Χαφτάρ.

Ο Γιέλτσιν δήλωσε στις πρώτες ώρες μετά το πραξικόπημα: «Πιστεύω ότι η Ρωσία πρέπει να αντιπροσωπεύεται περισσότερο στην κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, γιατί η Ρωσία υπερασπίστηκε τη δημοκρατία σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή».

Αν θα μπορούσε να βρεθεί μια φράση που να συνοψίζει το νόημα όλου αυτού του θυελλώδους τριήμερου αυτή θα ήταν η καταλληλότερη.

Όλα όσα έγιναν αυτές τις μέρες κι όλα όσα έχουν ξεκινήσει να γίνονται αναδείχνουν μια καινούργια ποιότητα: την άνοδο της Ρωσίας σαν ανοιχτής ηγεμονικής δύναμης στις εξελίξεις της ΕΣΣΔ.

Το ψευτοΚΚΕ πασχίζει πολύ για να δείξει ότι στέκεται υπεράνω των μεγάλων συγκρούσεων που κλονίζουν τον πλανήτη μας σήμερα, που η επίθεση της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης, η οποία πολιτικο-διπλωματικά είναι επικεφαλής του πολεμικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου, διεξάγεται τόσο ωμά και απροκάλυπτα. Στην πραγματικότητα η στάση αυτού του κόμματος – που γεννήθηκε από την βίαιη επέμβαση των ρώσων σοσιαλφασιστών στα εσωτερικά του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ στα μέσα της δεκαετίας του ’50 – συνιστά στην πράξη τη μεγαλύτερη στρατηγική υποστήριξη των άνομων ρωσικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Μια πρόσφατη έρευνα της αντικαθεστωτικής ρωσικής εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα μελέτησε τη στάση των κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου απέναντι σε μια σειρά αποφάσεις του που αφορούσαν το ρωσικό κράτος και βρήκε ότι τα κόμματα της ψευτοαριστεράς καθώς και εκείνα της κλασικής ακροδεξιάς ήταν εκείνα που περισσότερο υποστηρίζουν στην πράξη το καθεστώς του Κρεμλίνου. Στο φαιο-«κόκκινο» αυτό μέτωπο πρωτοστατεί το ψευτοΚΚΕ ενώ δε λείπει από κει και η ΣΥΡΙΖέικη μετάστασή του.