"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η Μόσχα ισχυρίζεται ότι τα ουκρανικά πλοία παραβίασαν τα χωρικά ύδατα της Ρωσίας. Ας αφήσουμε κατά μέρος προς στιγμήν ότι όταν μιλάνε για χωρικά ύδατα της Ρωσίας αναφέρονται στο χωρικά ύδατα του κατεχόμενου παράνομα από τους ίδιους κομματιού της Ουκρανίας που λέγεται Κριμαία και τα οποία είναι Ουκρανικά. Όμως ακόμα και αν δεχόμασταν σαν άνθρωποι χωρίς αρχές το δίκιο του καταχτητή και πάλι αυτό που παραβίασε η Ρωσία είναι μια συμφωνία που ως χθες τη δεχόταν, τη διμερή σύμβαση του 2003, την οποία έχουν επικυρώσει και τα δύο κράτη. Αυτή ορίζει ότι η θάλασσα του Αζόφ μαζί με τα στενά του Κερτς, που αποτελούν την είδοσό της, είναι μια κλειστή θάλασσα που μπορεί να χρησιμοποιείται και από τη Ρωσία και από την Ουκρανία, στην οποία δηλαδή μπορούν να κυκλοφορούν σκάφη προερχόμενα και από τις δύο χώρες χωρίς περιορισμούς, είτε εμπορικά είτε πολεμικά, είτε άλλου τύπου, αλλά και πλοία που καλούνται από τρίτες χώρες (περιλαμβανομένων των πολεμικών) εδώ με την προϋπόθεση συμφωνίας των μερών (ElPais, 26/11).
Ηταν λοιπόν οι ρωσικές αρχές αυτές που ξαφνικά μπλόκαραν την είσοδό στην κοινή- και για τη ρωσοκρατούμενη Κριμαία και για αυτό που η Ρωσία αναγνωρίζει σαν Ουκρανία- Αζοφική θάλασσα. Για το σκοπό αυτό τοποθέτησαν ένα τάνκερ κάτω από τη γέφυρα που κατασκευάστηκε νωρίτερα για να ενώνει την κατεχόμενη Κριμαία με τη Ρωσία. Αυτή τη φραγή της διόδου της προς ένα δικό της λιμάνι, τη Μαριούπολη, ζωτικής σημασίας για τις εξαγωγές και τις εισαγωγές της Ουκρανίας, προσπάθησε να παρακάμψει το ουκρανικό ναυτικό και δέχτηκε τα πυρά του στόλου της πιο αρπακτικής υπερδύναμης.
Στην πραγματικότητα μετά με την παράνομη κατάληψη και προσάρτηση της χερσονήσου το 2014 η Μόσχα δε μπορούσε παρά να επιδιώκει την αναθεώρηση κάθε άλλου κανόνα διεθνούς δικαίου, κάθε συμφωνία και κάθε κοινή πρακτική που αφορά το νομικό καθεστώς της περιοχής. Αντίθετα, το Κίεβο τίμησε στο ακέραιο την υπογραφή του και διαβεβαίωσε πως είχε ενημερώσει τις ρωσικές αρχές για το σχέδιο πλοήγησης των πλοίων από την Οδησσό προς το λιμάνι της Μαριούπολης. Μάλιστα τα ουκρανικά πλοία χτυπήθηκαν και καταστράφηκαν ενόσω εγκατέλειπαν την περιοχή, όπως ανακοίνωσε το ουκρανικό ναυτικό (BBCNews, 2/11).
Όσον αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις ξεχωρίζει η χοντροπετσιά των δυτικών μονοπωλιστών, ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι οποίοι μη διαχωρίζοντας τον επιθετιστή από τον αμυνόμενο κάλεσαν όλες τις πλευρές να λειτουργήσουν με «τη μέγιστη αυτοσυγκράτηση» και να οδηγηθούν σε «αποκλιμάκωση» της έντασης. Κάλεσαν ουσιαστικά τον ουκρανικό λαό να μην απαντήσει στις προκλήσεις παρά να αποδεχτεί μια νέα διαπραγμάτευση που θα εκχωρεί κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα της Ουκρανίας στα χιτλερικά αρπαχτικά του Κρεμλίνου. Ταυτόχρονα, ο αντιδημοφιλής ουκρανός πρόεδρος Ποροσένκο έσπευσε να εκμεταλλευτεί το περιστατικό για να επιβάλει στρατιωτικό νόμο που αναμένεται να προκαλέσει αναβολή των εκλογών του προσεχούς Μάρτη και έτσι να παρατείνει τη θητεία του. Τέλος οι ακροδεξιοί προβοκάτορες αφέθηκαν ελεύθεροι να απορροφήσουν τη δίκαιη οργή του ουκρανικού λαού ενάντια στη ρωσική ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και έβαλαν φωτιά στο ρωσικό προξενείο του Χαρκόβου.