"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Εντελώς ξαφνικά διοργανώνονται από το πουθενά μαζικότατες διαδηλώσεις, απεργίες και στάσεις εργασίας, μειοψηφίες εργαζομένων αποδοκιμάζουν ανοιχτά και χωρίς κανέναν φόβο τον Λουκασένκο όταν πηγαίνει να τους απευθυνθεί, αστυνομικοί αρχίζουν να πετούν τις στολές τους στα σκουπίδια παραιτούμενοι από τις δυνάμεις ασφαλείας, δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης αρχίζουν να δηλώνουν ότι συμφωνούν με την αντιπολίτευση ή έστω ότι θέλουν να μπορούν να προβάλλουν τα αιτήματα και τις διαδηλώσεις της.
Όλα αυτά μετά από την προεδρική εκλογή της 9ης Αυγούστου, στην οποία ο Λουκασένκο ανακοίνωσε ότι έλαβε το 80% των ψήφων και ότι επανεξελέγη πρόεδρος της χώρας. Η συγκεκριμένη εκλογή, η οποία προφανώς και δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ελεύθερη και δίκαιη με αστοδημοκρατικούς όρους (όπως όμως ήταν και σχεδόν όλες οι προηγούμενες εκλογικές νίκες του Λουκασένκο), έγινε τόσο ξαφνικά παγκόσμιο σκάνδαλο αντιδημοκρατίας, που κανονικά όλοι οι τίμιοι δημοσιολόγοι, αν είχαν ένα δράμι αναλυτικής σπιρτάδας, θα έπρεπε να ξύνουν το κεφάλι τους με απορία.
Στο λεφτό οι δυτικοί μονοπωλιστές (ΕΕ, Βρετανία) τάχθηκαν στο πλευρό των διαδηλωτών, καταδικάζοντας τη βία με την οποία απάντησε ο Λουκασένκο στις διαδηλώσεις τις πρώτες ημέρες μετά τις εκλογές, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την επανεκλογή Λουκασένκο και ουσιαστικά τον καλούν να διαπραγματευτεί με την από το πουθενά μαζικότατη αντιπολίτευση την αποχώρησή του από την εξουσία. Στις 19 Αυγούστου, μάλιστα, ο πρόεδρος του Συμβουλίου των 27 ηγετών των κρατών μελών της ΕΕ Μισέλ, με την καθοδήγηση της γνωστής για τα «δημοκρατικά» της διαπιστευτήρια από την εποχή της σοσιαλφασιστικής ανατολικής Γερμανίας Μέρκελ, συγκάλεσε έκτακτη σύνοδο κορυφής, η οποία αποφάσισε κυρώσεις ενάντια σε εκείνους που ευθύνονται «για τη νοθεία στις εκλογές και τη βία ενάντια στους διαδηλωτές» στη Λευκορωσία.
Το ερώτημα είναι: μήπως ο Λουκασένκο δεν είναι ένας γενικά φιλορώσος, μπρεζνιεφικού (ιδεολογικά) τύπου ηγέτης, κρατικοκαπιταλιστής μισοδικτάτορας και γενικά αντιπαθητικός σε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο; Γιατί η ΟΑΚΚΕ να μην πανηγυρίζει για ένα κίνημα που η μισοδημοκρατική ΕΕ το χαιρετίζει, ενώ η νεοτσαρική - νεοχιτλερική Ρωσία εμφανίζεται με μια πρώτη ματιά να είναι από ουδέτερη έως εχθρική απέναντί του, μιας και ο Πούτιν πήρε τηλέφωνο τον Λουκασένκο για να τον συγχαρεί, αναγνωρίζοντας έτσι την εκλογική του νίκη; Δεν είναι άλλωστε ο ίδιος ο πρόεδρος της Λευκορωσίας που χρεώνει το κίνημα αυτό στη Δύση, στο NATO και στις «ρωσόφοβες και φιλοδυτικές» δυνάμεις εντός της χώρας του, καλώντας τον Πούτιν σε βοήθεια;
Η στρατηγική σημασία της τριτοκοσμικής αντιιμπεριαλιστικής ανεξαρτησίας
Η ΟΑΚΚΕ έχει δύο εργαλεία τα οποία της είναι πολύ χρήσιμα στην ανάλυση της σημερινής κατάστασης στη Λευκορωσία: το ένα είναι η στρατηγική μαοϊκή Θεωρία των Τριών Κόσμων, ο αρχειακός αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της οποίας της επιτρέπει να διακρίνει μεταξύ των ιμπεριαλιστών φασιστών επεκτατιστών και των τριτοκοσμικών ανεξαρτησιακών αυταρχικών κρατικοκαπιταλιστών αστών που πάντα έχουν μέσα τους και μια θετική, εθνική - αντιιμπεριαλιστική πλευρά, γι’ αυτό και - όχι τυχαία - δέχονται τα πυρά όχι μόνο του υπεραλαζονικού δυτικού «φιλελεύθερου» ιμπεριαλισμού, αλλά και - κυρίως - εκείνα του ρώσικου φασιστικού. Εάν η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία δεν το ήθελε ή δεν το επέτρεπε, κανένας Τσαουσέσκου, κανένας Μιλόσεβιτς, κανένας μουλάς Ομάρ, κανένας Σαντάμ και κανένας Καντάφι δεν θα πέθαιναν ατιμωτικά και πολλές φορές σαν σκυλιά, εκτελεσμένοι από το χέρι όχι του λαού τους, αλλά δυνάμεων πολύ πιο φασιστικών και πιο φιλοϊμπεριαλιστικών από τους ίδιους. Κανείς από τους παραπάνω δεν ήταν φίλος του λαού, πολλοί από αυτούς είχαν παίξει με τη Ρωσία ή και είχαν προχωρήσει σε ασύλληπτες αδικίες, παλιανθρωπιές και εγκλήματα με τις πλάτες της, αλλά κανένας τους δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ απόλυτος δούλος της, όπως απόλυτος δούλος της Μόσχας δεν έχει γίνει καν ακόμα ο υποταγμένος σ’ αυτήν χασάπης του συριακού λαού Άσαντ.
Μια τέτοια περίπτωση αρκετά ανεξάρτητου ηγέτη χώρας του Τρίτου Κόσμου, ελαφρά πιο περίπλοκη λόγω της εγγύτητας, γεωγραφικής και πολιτιστικής, της Λευκορωσίας με τη Ρωσία, αποτελεί και ο Λουκασένκο. Αυτός θυμίζει σε κάποιο βαθμό τον (σαφώς πιο ανεξάρτητο) Τσαουσέσκου, ο οποίος ναι μεν ανήκε τυπικά στο σοσιαλφασιστικό μπλοκ του - μετά το 1960 - Συμφώνου της Βαρσοβίας, ωστόσο προσπαθούσε (μάταια όπως έδειξε η ιστορία) να εξισορροπήσει αυτή την πραγματικότητα με ανοίγματα στη Δύση, στην τριτοκοσμική ανεξαρτησιακή Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία και στη σοσιαλιστική Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ. Ακριβώς όπως ο Λουκασένκο, ο Ρουμάνος τριτοκοσμικός ανεξαρτησιακός δικτάτορας είχε έναν στρατό με έντονη τη ρωσική σοσιαλιμπεριαλιστική επιρροή στο εσωτερικό του, οπότε προσπαθούσε να στήνει παράλληλους αστυνομικούς μηχανισμούς (Σεκουριτάτε) που να του επιτρέπουν να ελέγχει τις ρωσόδουλες δυνάμεις μέσα στο κράτος και να διαπραγματεύεται με τη Μόσχα όρους ανεξάρτητης ύπαρξης και πορείας.
Τι έγινε τελικά; Η Ρωσία, σε συνεργασία με τους αρρωστημένα εχθρικούς προς κάθε ανεξαρτησία μη ιμπεριαλιστικού κράτους δυτικούς μονοπωλιστές έστησε στα γρήγορα στα τέλη του 1989 ένα «αντιδικτατορικό» κίνημα από το πουθενά, έστησε μια-δυο προβοκάτσιες για «σφαγές» της Σεκουριτάτε (Τιμισοάρα) και, με όχημα τον πράκτορα της ΚαΓκεΜπε και μετέπειτα πρόεδρο της χώρας Ιλιέσκου, μέσα σε τρεις μέρες από τότε που στη Ρουμανία δεν κουνιόταν φύλλο, έστησε τον Τσαουσέσκου στον τοίχο, μετά από ένα «στρατοδικείο» - παρωδία που οργάνωσε η ρωσόφιλη ρουμανική ηγετική στρατιωτική κλίκα. Όλα τα παραπάνω έγιναν υπό τα χειροκροτήματα της Ουάσινγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και της Βόννης, που «γιόρταζαν» την «ξαφνική» έλευση της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη, πάντα με τη βοήθεια του «φίλου» τους, του τάχα «σοσιαλδημοκράτη» - και σήμερα ανοιχτού οπαδού του ναζιστή Πούτιν - Γκορμπατσόφ.
Για την τύχη που ετοίμαζε η κλίκα Πούτιν στον άσπονδο Λευκορώσο φίλο της είχαμε προειδοποιήσει ήδη από τον Οκτώβριο του 2010 (ΤΥΧΗ ΣΑΝΤΑΜ ΚΑΙ ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΥΚΑΣΕΝΚΟ), ωστόσο ο πρόεδρος της Λευκορωσίας κατάφερε να επιζήσει πολιτικά άλλα 10 χρόνια κάνοντας τις απαραίτητες υποχωρήσεις στη Μόσχα και τους ανάλογους ελιγμούς, όντας μέχρι σήμερα αρκετά χρήσιμος (πολλές φορές ο πουτινισμός τον χρησιμοποιούσε ως μεσολαβητή με άλλους τριτοκοσμικούς ηγέτες και μικροτραμπούκους τους οποίους είχε προγράψει για να τους καθησυχάζει - το τελευταίο ταξίδι του Μιλόσεβιτς πριν την πτώση του ήταν στο Μινσκ).
Η Ρωσία όμως δεν θέλει ανεξάρτητους φίλους, παρά μονάχα γλοιώδεις υποτακτικούς, που θα βάζουν το ρώσικο κρατικό ιμπεριαλιστικό συμφέρον πάνω από το αντίστοιχο ρουμανικό, σερβικό, αφγανικό, ιρακινό, λιβυκό ή λευκορώσικο. Τέτοιοι δεν είναι εύκολο να βρεθούν καθώς, όπως τα έθνη θέλουν την απελευθέρωση και οι λαοί την επανάσταση, έτσι και τα κράτη θέλουν - αυθόρμητα και με ισχύ φυσικού νόμου - την ανεξαρτησία τους. Κάθε αστική τάξη, όπως και κάθε μεμονωμένος αστός, τελικά όπως και κάθε άνθρωπος, έχει τις φιλοδοξίες της, τα όνειρά της, τις επιδιώξεις της, οι οποίες ενίοτε έρχονται σε σύγκρουση με εκείνες του πάτρωνα, προστάτη ή ιμπεριαλιστή καταπιεστή της. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται σήμερα ο Λουκασένκο και ακριβώς αυτό καλείται να πληρώσει.
Οι αντιθέσεις Λουκασένκο με τη Μόσχα
Στις αρχές του 2020, η Μόσχα ανακοίνωσε ότι η Λευκορωσία θα αρχίσει να πληρώνει για το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε διεθνείς τιμές, μετά την άρνηση του Λουκασένκο να δεχθεί την «αναθέρμανση» του Ενωσιακού Κράτους, μιας δομής την οποία είχαν δημιουργήσει η Ρωσία και η Λευκορωσία το 1999 (με τις υπογραφές Γέλτσιν και Λουκασένκο) και η οποία είχε ως στόχο την τελική ενοποίηση των δύο χωρών σε μια ενιαία κρατική οντότητα με κοινούς πολιτικούς θεσμούς, οικονομική πολιτική και νόμισμα.
Η συμφωνία αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ εξ ολοκλήρου, ωστόσο οι στενοί δεσμοί με τη Μόσχα εξασφάλιζαν στο Μινσκ φτηνό ρωσικό πετρέλαιο και αέριο, στηρίζοντας σε έναν βαθμό την οικονομία του και επιτρέποντας τη βιωσιμότητα του κρατικοκαπιταλιστικού μοντέλου του Λουκασένκο.
Εδώ και χρόνια οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές είχαν ζητήσει από τον μικρό εταίρο τους νέα ρύθμιση των ενεργειακών σχέσεων των δύο χωρών, γεγονός που οδήγησε την τελευταία πενταετία τον πρόεδρο της Λευκορωσίας να αναζητήσει σύσφιξη των σχέσεων της χώρας του με τη Δύση και να αξιοποιήσει τελευταία αρκετά το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Έτσι φτάσαμε μέχρι την άρση του μεγαλύτερου μέρους των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και το διορισμό Αμερικανού πρέσβη στο Μινσκ μετά από μία δεκαετία. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν προγραμματισμένο να φτάσει εκεί και να αναλάβει καθήκοντα μέσα στο καλοκαίρι του 2020, πριν τις πρόσφατες εξελίξεις.
Πριν τις προεδρικές εκλογές της 9ης Αυγούστου, ο Λουκασένκο είχε κατηγορήσει επανειλημμένα τη Μόσχα ότι υποστηρίζει την αντιπολίτευση και προσπαθεί να τον ξωπετάξει από την εξουσία. Στις 29 Ιουλίου, μάλιστα, οι λευκορωσικές αρχές συνέλαβαν 33 Ρώσους - μέλη του ιδιωτικού στρατού της Wagner, η οποία είναι το όχημα των στρατιωτικών επεμβάσεων του Πούτιν στο εξωτερικό (Συρία, Ουκρανία, Λιβύη) ώστε να μην κατηγορείται η Ρωσία ότι έχει επέμβει επισήμως με τον κρατικό στρατό της σε ξένο έδαφος. Ο Λουκασένκο δήλωσε ξεκάθαρα ότι στόχος των 33 ήταν η πρόκληση μιας σφαγής στο κέντρο του Μινσκ την περίοδο πριν τις εκλογές και η πολιτική αποσταθεροποίηση στη χώρα.
Φυσικά, μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων και την άμεση υποστήριξή τους από την Ευρώπη και γενικά από το μπλοκ των μεγάλων δυτικών χωρών του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο Λουκασένκο έχει κάνει στροφή 180 μοιρών και έχει επιστρέψει βασικά εκεί που τον θέλει ο Πούτιν: αντιδυτική ρητορική, κατηγορίες ότι η αντιπολίτευση θέλει τάχα μεταξύ άλλων ένταξη της Λευκορωσίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, απαγόρευση της ρωσικής γλώσσας και ανεξάρτητη λευκορωσική ορθόδοξη εκκλησία στα πρότυπα της ουκρανικής, παράδοση των 33 συλληφθέντων μισθοφόρων της Wagner στη Ρωσία αντί στην Ουκρανία που είχε ζητήσει την έκδοσή τους για να τους δικάσει.
Ο ίδιος ο Λουκασένκο, έξαλλος με τη στάση της Δύσης, αρνείται να συνομιλήσει με τον Μακρόν και τη Μέρκελ για το μέλλον της Λευκορωσίας, ενώ οι τελευταίοι μιλούν με μεγάλη χαρά με τον εισβολέα στη Γεωργία, στην Ουκρανία, στη Συρία και στη Λιβύη Αδόλφο Πούτιν, τον οποίο προφανέστατα θεωρούν μικρότερο κακό από τον εσωτερικά αυταρχικό αλλά ουδέποτε τραμπούκο ή επεμβασία στο εξωτερικό Λευκορώσο πρόεδρο.
Με τον Πούτιν μιλά και ο ίδιος ο Λουκασένκο, ζητώντας του στρατιωτική και αστυνομική υποστήριξη, παρέχοντάς του φυσικά και ανταλλάγματα, που κανείς δεν ξέρει μέχρι πού φτάνουν, για την - όχι ιδιαίτερα πιθανή αυτή τη στιγμή - περίπτωση που ο πρόεδρος της Λευκορωσίας θα καταφέρει να επιβιώσει στην εξουσία.
Ο εντελώς ύποπτος για φιλοπουτινισμό χαρακτήρας της ηγεσίας της αντιπολίτευσης
Ποιος είναι όμως ο πολιτικός χαρακτήρας και η κατεύθυνση της ηγεσίας της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, την οποία με τόση ένταση και πάθος υποστηρίζει η πολιτική ηγεσία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, οι αρθρογράφοι και αναλυτές της;
Οι τρεις φιγούρες πάνω στις οποίες στηρίζεται το αντι-Λουκασένκο ρεύμα και τις οποίες έχει κάνει σημαία του είναι τρεις υποψήφιοι για την προεδρία της χώρας, τους οποίους ο Λουκασένκο απέκλεισε από τις εκλογές: ένας blogger, γνωστός για βίντεο τα οποία ανέβαζε στο youtube, πρώην ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων και διοργανωτής συναυλιών, ο Σεργκέι Τιχανόφσκι, ο επί 20 χρόνια πρόεδρος (μέχρι πριν λίγους μήνες) του Δ.Σ. μιας τράπεζας ιδιοκτησίας του ρωσικού κρατικού μονοπωλιακού κολοσσού της ενέργειας Gazprom στη Λευκορωσία Belgazprombank, Βίκτορ Μπαμπάρικο (οι δυο τους συνελήφθησαν για να μην κατέβουν στις εκλογές από τον Λουκασένκο τον Μάιο και τον Ιούνιο αντίστοιχα και βρίσκονται ακόμη στη φυλακή) και ο επί δεκαετίες διπλωμάτης και τεχνοκράτης Βαλερί Τσεπκάλο, ο οποίος λίγες ημέρες πριν τις κάλπες της 9ης Αυγούστου κατέφυγε στη Ρωσία του Πούτιν (!), επικαλούμενος τον κίνδυνο σύλληψής του.
Τη θέση τους στην ηγεσία του αντιπολιτευτικού κινήματος πήραν οι τρεις σύζυγοί τους, με κοινή υποψήφια πρόεδρο της χώρας την Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια, η οποία αμέσως μετά τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας στις 9/8 κατέφυγε στη γειτονική Λιθουανία, απ’ όπου ζητά να αναγνωριστεί ως νικήτρια των εκλογών και να ηγηθεί της μετά Λουκασένκο εποχής, παρ’ όλο που καταγγέλλει τις εκλογές ως φάρσα νοθείας.
Για να καταλάβει κανείς το επίπεδο του γκεμπελισμού ή έστω της εθελοτυφλίας των δυτικών δημοσιολόγων, είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς τους δεν αναφέρει ή πιο σωστά δεν αναδεικνύει ότι π.χ. ο Τσεπκάλο όχι μόνο κατέφυγε στη Ρωσία, αλλά εκθειάζει τις ρωσικές εκλογές ως ελεύθερες και δίκαιες σε σχέση με τις αντίστοιχες στη χώρα του (βλ. ρεπορτάζ με δηλώσεις του στο Euronews στις 30 Ιουλίου) καθώς στη Ρωσία, όπως λέει, χρησιμοποιούνται διάφανες κάλπες, ενώ στη Λευκορωσία… ξύλινες. Ουδείς επίσης αναδεικνύει το ρόλο του Μπαμπάρικο ως επιτελικού στελέχους ενός τραπεζικού βραχίονα που συνδέεται απόλυτα - πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο Λουκασένκο - απευθείας με την ηγεσία του Κρεμλίνου και τον ίδιο το στενό κύκλο του Πούτιν.
Το ακόμη πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του εντελώς φιλορώσικου χαρακτήρα των βασικών γαγγλίων του επιτελείου της αντιπολίτευσης είναι ότι ως βασική εκπρόσωπός της στα δυτικά ΜΜΕ και ως κομβικού ρόλου μέλος του 7μελούς προεδρείου του Συντονιστικού Συμβουλίου της αντιπολίτευσης εμφανίζεται η επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του γκαζπρομικού Μπαμπάρικο, Μαρία Κολεσνίκοβα, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαβεβαιώνει - με απανωτές δηλώσεις της - για το πόσο δεν χρειάζεται καμία απομάκρυνση της Λευκορωσίας από τη Ρωσία (βλ. ρεπορτάζ του πρακτορείου Bloomberg Τετάρτη 19 Αυγούστου).
Η Κολεσνίκοβα κατηγορεί μάλιστα τον Λουκασένκο μεταξύ άλλων ότι έθεσε σε κίνδυνο τις σχέσεις της Λευκουρωσίας με τη Μόσχα (!!), ενώ στέλνει συνεχώς υπομνήματα στο Ρώσο πρεσβευτή στο Μινσκ, καλώντας τη Ρωσία, μαζί με την ΕΕ, να ενισχύσουν την προσπάθεια ανατροπής του Λουκασένκο. Έχουμε έτσι μπροστά μας το πρώτο αντιδικτατορικό κίνημα που καλεί δολοφόνους δημοκρατών πολιτικών, δημοσιογράφων, ακτιβιστών και βομβαρδιστές νοσοκομείων, όπως ο Πούτιν, να συμπαραταχθούν να ενισχύσουν τον «δημοκρατικό» του αγώνα!
Ακόμη και η ίδια η Τιχανόφσκαγια, που καμώνεται τη φιλοδυτική και έχει καταφύγει στην αντιρώσικη Λιθουανία, ενώ έχει κάνει για τα μάτια κάποιες δηλώσεις ότι «η εξάρτηση από τη Ρωσία οφείλεται στην οικονομική πολιτική Λουκασένκο», οπότε για την ανεξαρτησία της χώρας «θα πρέπει να οικοδομηθεί μια ευημερούσα οικονομία ώστε οι σχέσεις μας με τη Ρωσία να είναι ισότιμες», απέφυγε να πάρει θέση για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την κατοχή της Κριμαίας και του Ντονμπάς, απαντώντας γενικόλογα ότι είναι «κατά του πολέμου».
Ο εντελώς βρώμικος και φιλορωσικός χαρακτήρας της αντιπολίτευσης φαίνεται ανάγλυφα και σε ακόμη ένα σημείο, το οποίο ξεχωρίζει τα αυθεντικά αντιφασιστικά και αντιδικτατορικά κινήματα από τις πουτινικού τύπου «εγχειρήσεις» ρωσοποίησης ανεξάρτησιακών τριτοκοσμικών χωρών: ολόκληρη η ηγεσία της αντιπολίτευσης - και η ίδια η Τιχανόφσκαγια - δεν καλούν σε ανατροπή και σάρωμα του αυταρχικού μηχανισμού εξουσίας του Λουκασένκο, όπως θα έπραττε κάθε αυθεντικό αντιφασιστικό κίνημα ενάντια σε μία δικτατορία. Καλούν σε μεταβατική εξουσία με έξωση του προέδρου, αλλά με διατήρηση στη θέση του κάθε γραφειοκράτη και καταπιεστή του λευκορωσικού λαού ο οποίος θα συνταχθεί με το πραξικοπηματικής φυσιογνωμίας, φιλορώσικο αντιπολιτευτικό κίνημα. Γι’ αυτό και η Τιχανόφσκαγια κάλεσε από τη μία πλευρά την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών, άρα και τη νομιμότητα της παραμονής Λουκασένκο στην προεδρία της Λευκορωσίας, άσκησε όμως κριτική στην πιθανή επιβολή κυρώσεων σε Λευκορώσους αξιωματούχους, γιατί, όπως είπε, κάτι τέτοιο θα δυσχέραινε την αποσκίρτησή τους και την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας!
Από πότε τα αντιφασιστικά κινήματα καλούν απλώς και μόνο στην πτώση του ηγέτη μιας δικτατορίας και στη διατήρηση ολόκληρου του δολοφονικού μηχανισμού της, σε περίπτωση που ο τελευταίος απλώς δεχθεί μια μοιρασιά εξουσίας με την ηγεσία του αντιδικτατορικού κινήματος; Ζήτησαν ποτέ οι Έλληνες αντιφασίστες του Πολυτεχνείου απλώς την πτώση του Παπαδόπουλου και το από κοινού χτίσιμο της «επόμενης μέρας» της χώρας με τον Παττακό, τον Μακαρέζο, τους ΕΣΑτζήδες και τους βασανιστές της ασφάλειας, αρκεί εκείνοι να πρόδιδαν τον αρχηγό τους; Ή μήπως οι Ισπανοί δημοκράτες δέχθηκαν μια απλή συνέχεια του κρατικού μηχανισμού της φρανκικής δικτατορίας μετά το θάνατο του Φράνκο;
Αυτές οι εντελώς πρωτάκουστες για δημοκρατικό κίνημα θέσεις του τρίου Μπαμπάρικο - Τσεπκάλο - Τιχανόφσκι δείχνουν ανάγλυφα ποια ακριβώς δουλειά συντελείται αυτή τη στιγμή στη Λευκορωσία: πρόκειται για την εγχείρηση του πουτινισμού στο αρκετά φιλορωσικό αλλά όχι ρωσόδουλο καθεστώς Λουκασένκο, με στόχο ένα από τα δύο εναλλακτικά σενάρια που βολεύουν την ιμπεριαλιστική, κρατικοολιγαρχική κλίκα του Κρεμλίνου: είτε μια μεταβατική εξουσία των πλέον ξετσίπωτα ρωσόδουλων δυνάμεων μέσα στο λευκορωσικό κράτος σε συνεργασία με τις επίσης ξετσίπωτα ρωσόδουλες δυνάμεις μέσα στην «αντιπολίτευση», με μια επίφαση ψευτοδημοκρατίας στη μορφή, που γρήγορα θα τελειώσει και θα οδηγήσει στην απορρόφηση της χώρας από τη Ρωσία (ντε φάκτο ή και ντε γιούρε, στα πλαίσια του Ενωσιακού Κράτους), είτε, εάν ο Λουκασένκο αποδειχθεί πολύ σκληρό καρύδι, η απορρόφηση αύτανδρου του καθεστώτος του, με τον ίδιο στην κεφαλή, το κόψιμο κάθε δεσμού ή συνεργασίας του με τη Δύση και τελικά η αποδοχή εκ μέρους του κάθε όρου που του έχει θέσει ή θα του θέσει η Ρωσία.
Σε αυτή την περίπτωση, θα έχουμε και πάλι απορρόφηση της Λευκορωσίας από τη Ρωσία, με τον Λουκασένκο είτε να δέχεται τη μοίρα ενός περιφερειάρχη βαστάζου του Πούτιν στο Ενωσιακό Κράτος ή να «πεθαίνει» πολιτικά σε δεύτερη φάση, όταν πια θα είναι τελείως άχρηστος και βαρίδι για την κλίκα του Κρεμλίνου.
Η «ουδέτερη» γραμμή του Κρεμλίνου, γραμμή πτώσης του Λουκασένκο από τα δεξιά
Η Ρωσία, όπως σημειώνουν με κάποια έκπληξη ορισμένοι πιο οξυδερκείς δυτικοί αναλυτές, έχει αντιδράσει με μια πρωτοφανή «μετριοπάθεια» έναντι του κινήματος ανατροπής του Λουκασένκο, εμφανίζεται δηλαδή ως «κέντρο» ανάμεσα σε αντιπολίτευση και πρόεδρο της Λευκορωσίας, εξαπολύοντας ωστόσο αδιάκοπες επιθέσεις κατά της «επεμβατικής Δύσης», που σε όλα τα ρωσικά σενάρια θέλει τάχα - σύμφωνα με την αφήγηση της Μόσχας - να «καταλάβει με την επιρροή της» κάθε χώρα που θέλει (ή που το Κρεμλίνο ισχυρίζεται ότι θέλει) να απομακρυνθεί από την αγκαλιά του.
Παρά τη διακήρυξη του Λουκασένκο ότι έχει ήδη προχωρήσει σε συμφωνία με τον Πούτιν για ρωσική στρατιωτική βοήθεια, με τα λευκορωσικά κρατικά ΜΜΕ να σημειώνουν βέβαια ότι αυτή θα ζητηθεί «μόνον σε περίπτωση εξωτερικής στρατιωτικής απειλής», τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει η πουτινική εξουσία στη Ρωσία εμφανίζουν μια πολύ επαμφοτερίζουσα στάση, που δεν ταιριάζει καθόλου με τη γελοία δυτική θεωρία περί ενός προέδρου της Λευκορωσίας που αποτελεί «μαριονέτα» του Πούτιν.
Η ρωσική κρατική τηλεόραση κάνει λόγο για ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων, ενώ δεν κρύβει ότι πολλοί διαδηλωτές έχουν συλληφθεί ή/και χτυπηθεί. Την ίδια ώρα, δεν ξεχνά ποτέ να κάνει λόγο για την προσπάθεια της Δύσης να «αποσταθεροποιήσει» τη Λευκορωσία, χωρίς όμως να συνδέει την ηγεσία της αντιπολίτευσης με δυτικά κέντρα.
Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, όπως σημειώνουν οι καθηγητές Vera Tolz και Sir William Mather του τμήματος Ρωσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, σε ρεπορτάζ του δικτύου Euronews, εκφράζονται μάλιστα σε γενικές γραμμές με συμπάθεια και κατανόηση προς τους διαδηλωτές και όσους συντάσσονται μαζί τους.
Ο αγγλόφωνος διεθνής βραχίονας της πουτινικής Ρωσίας, το κρατικό δίκτυο RT, μάλιστα, φιλοξένησε την Κυριακή δηλώσεις του φασίστα νεοτσαρικού Ζιρινόφσκι, ο οποίος επαίνεσε το αντιπολιτευτικό κίνημα ως «ένα θαρραλέο όχι στη δικτατορία».
Όπως σημειώνουν οι δύο καθηγητές, η επίσημη γραμμή του καθεστώτος Πούτιν εμφανίζεται σε άρθρο που δημοσίευσε το κρατικό πρακτορείο RIA και το οποίο βασίζεται σε δηλώσεις μέλους του Κρατικού Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις, που αποτελεί θεσμικό όργανο της Προεδρίας της Ρωσίας.
Σε αυτό, μετά από μια επίθεση στη Δύση, ο Ρώσος πουτινικός γραφειοκράτης - μέλος του Συμβουλίου κάνει λόγο για εκδηλώσεις που ξέσπασαν αυθόρμητα και άσχετα από τη «δυτική απόπειρα επέμβασης», ενώ προβλέπει ότι, εάν ο Λουκασένκο δεν παραιτηθεί, οι διαδηλώσεις θα τραβήξουν σε χρόνο.
Φυσικά, η Μόσχα έχει και την εναλλακτική γραμμή, η οποία είναι προορισμένη για να καθησυχάζει τους μικροαστούς ψευτοαντιιμπεριαλιστές ακολούθους της ανά τον πλανήτη, πιο ειδικά τους κνιτοειδείς, καθώς πολλές ρωσικές εφημερίδες και ιστοσελίδες παρουσιάζουν δηλώσεις του γραμματέα του νεο-χριστιανορθόδοξου «Κ»ΚΡΟ, Ζιουγκάνοφ, ο οποίος εμφανίζεται ως υποστηρικτής του Λουκασένκο και δηλώνει αντίθετος στην πτώση του, καθώς αυτή θα κάνει «πιθανό ένα αντίστοιχο πραξικόπημα και στη Ρωσία».
Θυμίζουμε εδώ ότι αντίστοιχο ρόλο ως ψεύτικοι φίλοι του τριτοκοσμικού εθνικιστή - θύματος της Ρωσίας έχουν παίξει και στο παρελθόν οι Ζιουγκάνοφ - Παπαρήγα (ψευτοΚΚΕ) στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς, τον οποίο αφού η Ρωσία αποκεφάλισε με ένα πραξικόπημα που επίσης το είχε χειροκροτήσει η Δύση σαν δημοκρατική εξέγερση, οι δύο αυτοί απερίγραπτοι ψευτοκομμουνιστές εθνο-«μπολσεβίκοι» τον «έκλαψαν» γοερά την ημέρα της κηδείας του στο Βελιγράδι.
Σύμφωνα με τους δύο καθηγητές του βρετανικού πανεπιστημίου, πάντως, τα ρωσικά ΜΜΕ αναφέρουν ομόθυμα ότι ο Λουκασένκο ποτέ δεν υπήρξε πραγματικός φίλος της Ρωσίας και εκφράζουν ελάχιστη συμπάθεια στο πρόσωπό του.
Λίγα λόγια για την αθλιότητα των δυτικών φιλελεύθερων μονοπωλιστών
Αν πάντως κάτι έχουν αποδείξει τα πρόσφατα γεγονότα στη Λευκορωσία, είναι η πέρα ως πέρα σάπια πολιτική φυσιογνωμία των δυτικών μονοπωλιστών, οι οποίοι μέσα στην ιμπεριαλιστική τους παρακμή, άλλοι ως χαφιέδες της πουτινικής Ρωσίας (σε κομβικές θέσεις - κλειδιά) και άλλοι ως υφεσιακοί απέναντι στο σοσιαλιμπεριαλισμό συνεχίζουν να προσφέρουν ολάκερες χώρες και λαούς στο πιάτο του φασιστικού ρωσοκινέζικου Άξονα.
Μολονότι οι αντιθέσεις του Λουκασένκο με τη Ρωσία ήταν άριστα γνωστές και στους Ευρωπαίους ηγέτες και στους καλοπληρωμένους δυτικούς αναλυτές - ακολούθους των τελευταίων, όλοι με μια φωνή, λίγο πριν και μετά τη διεξαγωγή των εκλογών, άρχισαν να φωνάζουν για το πόσο πουτινικός από πολιτική άποψη είναι ο πρόεδρος της Λευκορωσίας και πόσο σημαντική για τη δημοκρατία και την ελευθερία του λαού της χώρας του θα ήταν η απομάκρυνσή του.
Ως διά μαγείας όμως, αυτοί οι θλιβεροί - ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι - μεσαίου βεληνεκούς ιμπεριαλιστές αποφάσισαν ότι ο κύριος Πούτιν είναι άξιος συνομιλητής τους για το μέλλον της Λευκορωσίας, σε αντίθεση με τον - οπωσδήποτε λιγότερο φασίστα και καθόλου επεκτατιστή - Λευκορώσο πρόεδρο. Φυσικά, ο κύριος Πούτιν εξασφαλίζει στη Γερμανία το φυσικό της αέριο, με το οποίο την έχει δέσει ενεργειακά, ενώ εξασφαλίζει στη Γαλλία προστασία και συνεργασία για τις ιμπεριαλιστικές περιπέτειές της στις πρώην αποικίες της στην Αφρική, άσε που έχει και περίπου πενταπλάσιες πυρηνικές κεφαλές σε σχέση με εκείνες που διαθέτει το Παρίσι. Είναι λοιπόν να τα βάζει κανείς μαζί του; Αντίθετα, ο Λουκασένκο της μικρής Λευκορωσίας είναι εύκολος και ανώδυνος στόχος για αυτούς τους απερίγραπτους υποκριτές, που μάλιστα έχουν βάλει ήδη τους αναλυτές τους να γράφουν ότι οποιαδήποτε νέα εξουσία στη Λευκορωσία θα πρέπει να προσέξει πολύ να μην τα χαλάσει με τον Πούτιν, ακόμη κι αν είναι στη μορφή «δυτική και δημοκρατική». Κι αυτό γιατί, όπως λένε, η Λευκορωσία θεωρείται από τη Ρωσία «μαξιλάρι ασφαλείας» έναντι της Δύσης και μια απότομη φιλοδυτική στροφή της θα μπορούσε να θυμώσει τον κύριο Πούτιν και να έχει συνέπειες για τα χρηματιστήρια και τις αγορές της Δύσης!
Οι Μακρόν, οι Μέρκελ, οι Σταϊνμάγερ και οι Τζόνσον στην πραγματικότητα δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, θα ήταν μάλιστα χαρούμενοι με μια «ευρωρωσική» Λευκορωσία, που στη μορφή θα είχε ανοιχτή, ιδιωτικού καπιταλιστικού τύπου «ανοιχτή» οικονομία, που θα επέτρεπε τις επενδυσούλες και το αβγάτεμα των κερδών των μονοπωλίων τους, αλλά που από στρατηγική άποψη θα βρισκόταν σε στενή συμμαχία με τους νεοναζιστές διαμελιστές χωρών που διοικούν στη Μόσχα. Το μίσος των δυτικών μονοπωλιστών για τον Λουκασένκο και οι δεκάρικοι λόγοι τους για το δικαίωμα του λευκορώσικου λαού να επιλέγει τον πρόεδρό του ελεύθερα δεν αφορά την αγάπη τους για την πολιτική δημοκρατία, αλλά το μίσος τους για κάθε ανεξάρτητη, μη ιμπεριαλιστική καπιταλιστική χώρα που επιλέγει μια ανεξάρτητη πορεία έξω από το σύστημα ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου που τόσο λατρεύουν! Το λατρεύουν τόσο πολύ που έχουν ξεπουλήσει το Λονδίνο και το Παρίσι τους στα μαύρα χρήματα των Ρώσων και Κινέζων νεοολιγαρχών, για τους οποίους δεν βγάζουν κιχ, ενώ εκδηλώνουν όλη τους τη «δημοκρατική» ευαισθησία στον κάθε Σαντάμ, στον κάθε Καντάφι και στον κάθε Λουκασένκο, πολλές φορές μάλιστα τη στιγμή που αυτός ο τελευταίος έχει κινηθεί προς τη Δύση και έχει κάνει πραγματικές κινήσεις συμφιλίωσης και παραχωρήσεων.
Αν πραγματικά το πρόβλημά τους με τον Λουκασένκο ήταν ο πολιτικός αυταρχισμός και ο φιλορωσισμός του, θα μπορούσαν κάλλιστα, όταν εκείνος ζητούσε να εξισορροπήσει την πίεση του Πούτιν και να αποκτήσει δεσμούς με τη Δύση, να του δώσουν όλη την πολιτική, οικονομική, ακόμη και στρατιωτική βοήθεια που θα απαιτούνταν ώστε εκείνος να στερεωθεί και να κόψει τους δεσμούς του με τον μεγάλο φασίστα γείτονά του, ζητώντας του παράλληλα πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν θα έψαχναν την ευκαιρία να τον σκοτώσουν ακριβώς την ώρα που εκείνος σήκωνε ανάστημα στον ισοπεδωτή της Συρίας και διαμελιστή της Γεωργίας, της Ουκρανίας και της Λιβύης (όπως ακριβώς έκαναν με τον Καντάφι, τον οποίο σκότωσαν ωμά τα γαλλικά αεροπλάνα ενώ εκείνος βρισκόταν στην πλέον φιλοευρωπαϊκή και αντιισλαμοφασιστική του φάση).
Το να μιλά και να διαπραγματεύεται κανείς με τον Πούτιν για το μέλλον μιας χώρας, την ώρα που καταγγέλλει την ηγεσία της για αντιδημοκρατία και αυταρχισμό εν έτι 2020, ισοδυναμεί με το να συνομιλεί κανείς με τον «κύριο Χίτλερ» για τη μέθοδο έξωσης του καγκελάριου της Αυστρίας το 1938.
Είναι χαρακτηριστικό δε ότι μια ολοκληρωτικά ελεγχόμενη από τον Πούτιν σε στρατιωτικό επίπεδο Λευκορωσία αφήνει μονάχα μια στενή λωρίδα λιθουανικού εδάφους μεταξύ της «ενιαίας» Ρωσίας - Λευκορωσίας και του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ. Οι δυτικοί μονοπωλιστές, μέσα στην οικονομίστικη σαπίλα τους που τους οδηγεί στον απόλυτο υφεσιασμό έναντι του σοσιαλιμπεριαλιστικού τέρατος, δημιουργούν τους όρους για ένα νέο «Ντάντσιχ», όταν ο νέος Χίτλερ θα ζητήσει «για την ασφάλειά του» να ελέγξει αυτό τον στενό διάδρομο και ουσιαστικά να αποκόψει εδαφικά - στρατιωτικά τις βαλτικές χώρες και να τις καταπιεί. Οι αστικές τάξεις της Πολωνίας και των Βαλτικών, που έχουν οπωσδήποτε μια θετική πλευρά εθνικής αντίστασης στον επεκτατισμό της Μόσχας, αλλά υποφέρουν βαθιά από την παθολογική ασθένεια του άκρατου αντικομμουνισμού (οπότε ο Λουκασένκο τους «μυρίζει» σοσιαλισμό λόγω του κρατικοκαπιταλισμού του), στηρίζοντας ανοιχτά τους διάφορους ρωσόδουλους Μπαμπάρικο, Τσεπκάλο και Κολεσνίκοβα, εγκληματούν στο βάθος ενάντια στην ίδια την εθνική ανεξαρτησία και την κρατική υπόσταση των χωρών τους. Όταν θα το καταλάβουν όμως, πιθανότατα θα είναι αργά.
Μόνο το προλεταριάτο μπορεί να βλέπει μακριά και γι’ αυτό στρατηγικά τη φύση του φασιστικού ιμπεριαλισμού, όπως έγινε και όλη την περίοδο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν την πολιτική του αντιχιτλερικού μετώπου ζύμωναν επί χρόνια και με συνέπεια μόνο το λενινιστικό - σταλινικό προλεταριάτο της ΕΣΣΔ και η Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής. Το όριο της αστικής τάξης έναντι του χιτλερικού τέρατος είναι η ασφάλεια των πρωτευουσών και των θησαυροφυλακίων της και μόνο όταν νιώσει ζωντανή την απειλή γι’ αυτά θα μπει στη μάχη, πράγμα που φυσικά θα πληρωθεί από τους λαούς με δάκρυα και αίμα, αλλά θα ανοίξει και το δρόμο για να τελειώνουμε μια και καλή με κάθε αστική υποκρισία, συμφεροντολογία και στενό υπολογιστικό πνεύμα.