"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το βασικό είναι ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε με τη γενική πρωτοβουλία του Αζερμπαϊτζάν σε συνεργασία με την Τουρκία αλλά χάρη στην πρακτική πολιτική ενθάρρυνση και των δύο από την Ρωσία. Μάλιστα είναι χάρη στη Ρωσία που ο πόλεμος παίρνει αυτή τη στιγμή ένα τέλος αυτής του της φάσης με μια κατάπαυση του πυρός που θα επιτηρήσει ο ρώσικος στρατός παρεμβαλλόμενος ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για την επιτήρηση μιας ειρήνευσης από έναν τρίτο αλλά για την επιβολή της θέλησης μιας υπερδύναμης σε δυο μικρούς υπό δικό της έλεγχο αλληλοσπαρασσόμενους δορυφόρους. Ακόμα και αν ισχύσει αυτό που είπε ο πρόεδρος Αλίγιεφ του Αζερμπαϊτζάν ότι στην επιτήρηση θα πάρει μέρος και η Τουρκία, μια συμμετοχή της το πολύ να είναι η συνέχιση στο Αζερμπαϊτζάν της ρώσικης στρατηγικής της διανομης της λείας, η οποία έχει ηδη εφαρμοστεί στην Συρία, στη Λιβύη και ετοιμάζεται να γίνει και στην Κύπρο. Η Τουρκία υπάρχει εκεί μόνο με την άδεια της Ρωσίας από τα χέρια της οποίας και μόνο αυτής παίρνει κομματάκια εξουσίας στην κάθε μια από αυτές τις χώρες, με αποτέλεσμα πρώτοννα εξαγοράζεται από τη ρώσικη πολιτική, δεύτερον να βοηθάει τη Ρωσία να επιβάλει τη θέληση της λειτουργώντας σαν υπεργολάβος της στο διανεμόμενο τμήμα πχ στη Συρία στην Ιντλίμπ, στη Λιβύη στην Τρίπολη, στην Κύπρο στο Βόρειο κομμάτι της και στο αζερο-αρμενικο δίπολο στο Αζερμπαϊτζάν και τρίτον να εκτελεί σε όλα αυτά τα υπό τον έλεγχο της δίπολα τα χρέη ενός φιλικού προς τη Ρωσία υποκατάστατου της Δύσης, όπου μια ωμή και σκέτη ρώσικη κυριαρχία θα ανησυχούσε πιο πολύ τη Δύση και γι αυτό θα ήταν πρακτικά αδύνατη.
Αυτή η κατάπαυση πυρός, που δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει, αλλά πάντως έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες, βρίσκει το Αζερμπαϊτζάν να έχει κερδίσει ξανά κάποια δικά του εδάφη που είχε χάσει, και η Αρμενία να έχει χάσει κάποια από τα εδάφη που είχε αρπάξει από το Αζερμπαϊτζάν. Γι αυτό οι αρμένιοι εθνικιστές είναι έξαλλοι με την κυβέρνηση τους που στην εμφάνιση της είναι φιλοδυτική οπότε τελικά η Δύση θα χρεωθεί την ήττα και το πιο πολύ μίσος την ώρα που ο υπεύθυνος της ήττας και πρωθυπουργός της, ο Πασινιάν, είναι ένας διπρόσωπος ρωσόδουλος.
Ως τώρα η Ρωσία έπαιρνε διπλωματικές πρωτοβουλίες τάχα για την κατάπαυση του πυρός φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι τις δυο εμπόλεμες πλευρές. Όμως μόλις αποφασιζόταν η κατάπαυση του πυρός αμέσως μετά οι συγκρούσεις συνεχίζονταν για τον απλό λόγο ότι το Αζερμπαϊτζάν δεν είχε κανένα λόγο να σταματήσει τον πόλεμο στον οποίο προήλαυνε, αφού ο επιδιαιτητής, η Ρωσία, διαβεβαίωνε την επίσημη σύμμαχο της και ομόδοξη Αρμενία ότι δεν είχε λόγο να επέμβει όσο αυτή δεν δεχόταν επίθεση στα νόμιμα σύνορά της και ο πόλεμος γινόταν στο αζέρικο έδαφος. Δηλαδή χωρίς να το λέει ανοιχτά, η Ρωσία αναγνώριζε ουσιαστικά σαν δίκαιη πλευρά το Αζερμπαϊτζάν και στήριζε τον πόλεμό του.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αφού επιτέλους και έστω μετά από 30 χρόνια η Ρωσία υποστήριξε τη σωστή πλευρά της διαμάχης, δεν έχουμε λόγους να μην την υποστηρίξουμε και εμείς, δηλαδή να αναγνωρίσουμε ότι ο πόλεμος είναι δίκαιος από την πλευρά του Αζερμπαϊτζάν και καλό είναι που αυτό πήρε πίσω έστω κάποια από τα κλεμμένα του εδάφη.
Όμως δεν γίνεται να είναι δίκαιος και εθνικοαπελευθερωτικός ένας πόλεμος που γίνεται από μια μικρή χώρα με την έγκριση και την προστασία των νέων Χίτλερ και όταν τελικά αυτή η μικρή χώρα καλεί αυτούς τους Χίτλερ να μπουν με στρατό μέσα της για να της εγγυηθούν την όποια εδαφική κυριαρχία της. Η εγκατάσταση του νεοχιτλερικού στρατού στο ως χθες ακρωτηριασμένο μεν από τη μικρή Αρμενία, αλλά τουλάχιστον πολιτικά αρκετά ανεξάρτητο από τη ρώσικη υπερδύναμη Αζερμπαϊτζάν, εξυπηρετεί τα δικά της παγκόσμια σχέδια, τη δικιά της ισχυροποίηση στην περιοχή, οπότε και τη δικιά της προετοιμασία ενός παγκόσμιου κατακτητικού-αποικιακού πολέμου μαζί με την Κίνα ενάντια στην Ευρώπη.
Η πρώτη συγκεκριμένη απόδειξη για το ότι αυτή η υποστήριξη είναι ξένη προς τα συμφέροντα και του ίδιου του Αζερμπαϊτζάν είναι ακριβώς ότι η Ρωσία κάλυψε το Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο του για την ανακατάκτηση μόνο κάποιων από τα εδάφη του που έχει πραγματικά άδικα καταλάβει η Αρμενία και βρίσκονται στο αζέρικο έδαφος γύρω και μέσα στο θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, και άφησε επίτηδες εντελώς αδιευκρίνιστο το ζήτημα στον ποιον πρέπει να ανήκει ο ίδιος ο θύλακας του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Για την ακρίβεια όπως φαίνεται στο χάρτη του ΒΒC που δημοσιεύουμε (https://www.bbc.com/news/world-europe-54882564) στο έδαφος του Αζερμπαϊτζάν έγινε εντατική κοπτοραπτική και τα σύνορα άλλαξαν όπως ακριβώς θέλει η Ρωσία να κάνει παντού στον κόσμο ευνοώντας όλες τις προσαρτήσεις κάθε μικρής ή μεγάλης αναθεωρητικής δύναμης. Αυτό το κάνει παντού όπου μπορεί: Προσάρτηση και μετά μοιρασιά. Προσάρτηση της μισής Βοσνίας από τη Σερβία και μετά με πρόταση της Ρωσίας τεμαχισμός της Βοσνίας στα τρία με τη συνεννόηση των Σέρβων και των Κροατών σοβινιστών. Απόσχιση του Κόσσοβου από τη Σερβία και μετά πρόταση από τη Ρωσία για μοίρασμα του Κόσσοβου ανάμεσα σε Σερβία-Αλβανία. Ή άλλοι πιο άτυποι διαμελισμοί και μοιράσματα όπως της Συρίας με την Τουρκία και το Ιράν ή της Λιβύης με την Τουρκία και με την Αίγυπτο ή οι σκέτες δικές της προσαρτήσεις και διαμελισμοί στην Ουκρανία, στη Γεωργία, στη Μολδαβία.
Χάρτης του Ναγκόρνο Καραμπάχ που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του BBC στις 9/11/2020*
Σε τελική ανάλυση αυτό που αποδείχτηκε σε αυτή τη σύντομη αλλά αρκετά αιματηρή σύγκρουση είναι ότι η Ρωσία ενθάρρυνε το Αζερμπαϊτζάν να ξεκινήσει αυτόν τον πόλεμο απελευθερωτικό μόνο στη μορφή αλλά όχι στην ουσία για να του δώσει μια μερική εδαφική νίκη, και έτσι να το κερδίζει και να το εξαρτήσει πολιτικά καθώς αυτή η νίκη του μπορεί να διατηρείται μόνο χάρη σε μια συνεχιζόμενη ρώσικη «μη βοήθεια» στην ορθόδοξη Αρμενία. Σήμερα όλες οι τριτοκοσμικές εθνικιστικές αστικές τάξεις, όπως και η αζέρικη, είναι επιρρεπείς σε αυτή την αχρειότητα επειδή γενικά έχουν μάθει να στηρίζονται για να κρατάνε την εξουσία τους στον ιμπεριαλισμό και στο σοσιαλιμπεριαλισμό. Ετσι δεν συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία ενός πατριώτη των αρχών του προηγούμενου αιώνα αλλά με τη νοοτροπία ενός θλιβερού οικοπεδοφάγου. Γι αυτό δεν έχουν και μεγάλο πρόβλημα να συνεργαστούν με τα χειρότερα καθάραματα της υδρογείου και να τους δώσουν ένα αμφίβολο οικόπεδο εδώ για να κρατήσουν κάποια καλύτερα εκεί κάνοντας τις πιο επαίσχυντες παραχωρήσεις στο επίπεδο της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας τους. Γιατί οπωσδήποτε τίποτα δεν παίρνει κανείς ποτέ με την εγγύηση ενός ληστή αν σταματήσει να του κάνει τα χατίρια. Βέβαια η μεγάλη κατηγορία δεν μπορεί να απευθυνθεί στο μικρό Αζερμπαϊτζάν που βρέθηκε μόνο του στο στόμα της Μόσχας. Πρέπει να απευθυνθεί στους ευρωπαίους μονοπωλιστές, που διοικούν την ΕΕ και που ξέρουν πολύ καλά ότι η στρατηγική εξάρτηση του Αζερμπαϊτζάν από την πουτινική Ρωσία σημαίνει ότι τελειώνει για πάντα το όνειρο της ενεργειακά μη αυτοδύναμης ΕΕ να έχει στη διάθεσή της τους τόσο πολύτιμους αγωγούς σαν τον ΤΑΡ που περνώντας από το Αζερμπαϊτζάν της φέρνουν τους υδρογονάνθρακες της Κασπίας παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα το Αζερμπαϊτζάν θα είναι όχι απλά δέσμιο της Ρωσίας αλλά για αρκετό καιρό και ευγνώμον προς αυτήν μόνο και μόνο επειδή όλα ανεξαίρετα τα δυτικά ιμπεριαλιστικά παχύδερμα όχι μόνο φρόντισαν να μην βοηθήσουν πρακτικά το Αζερμπαϊτζάν στο δίκιο του τόσα χρόνια απέναντι στην Αρμενία αλλά ειδικά σε αυτόν τον πόλεμο πήραν πολιτικά το μέρος της στρατηγικά πιο άδικης πλευράς ως προς τη συγκεκριμένη αντίθεση, της Αρμενίας, η οποία έκανε την προσάρτηση του Καραμπάχ και των εδαφών γύρω του, πάλι με τη βοήθεια της Ρωσίας το 1989-94. Έτσι συμβαίνει σήμερα μπροστά στα θολωμένα μάτια της μισοπαράλυτης διπλωματικά ΕΕ μια ανεξάρτητη τριτοκοσμική χώρα, για πολλά χρόνια στην κύρια πλευρά φιλοευρωπαϊκή, όπως ήταν το Αζερμπαϊτζάν να βρίσκεται έτοιμη να μπει στο στρατόπεδο του πολέμου και του φασισμού καθώς έχει το ρώσικο στρατό για πρώτη φορά στο έδαφός της σαν προστάτη όντας εγκλωβισμένο ανάμεσα σε μια φιλορώσικη Τουρκία και σε μια καταδιαβρωμένη από τη Ρωσία (παρά την τελευταία ωμή προδοσία της τελευταίας απέναντι της) Αρμενία.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύουμε ότι ο σημερινός αζερο-αρμένικος πόλεμος ήταν και θα είναι, αν υπάρξουν νέα επεισόδια και αυτή η διάταξη δυνάμεων δεν αλλάξει, άδικος και από τις δύο πλευρές. Εχουμε δηλαδή έναν από τους πολλούς πολέμους στους οποίους οι εθνικιστικές αστικές τάξεις των μικρών χωρών που τους διεξάγουν βάζουν το στενό εθνικό συμφέρον των δικών τους χωρών πάνω από το συμφέρον όλων των άλλων χωρών, και πάνε πρόθυμα με το πρώτο ιμπεριαλιστικό τέρας που θα τους υποσχεθεί την ικανοποίηση αυτού του συμφέροντος. Εννοείται όταν το κάνουν αυτό κερδίζουν συνήθως κάτι για λίγο και μετά τα χάνουν όλα γιατί βυθίζονται μαζί με το τέρας που σαν πρεζόνια ακολούθησαν. Έτσι έπαθαν οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι, οι Κροάτες, οι Παλαιστίνιοι Άραβες, οι Αλβανοί τσάμηδες και πολλοί άλλοι εθνικιστές στις παραμονές και στη διάρκεια του β΄ παγκόσμιου πολέμου που πήγαν με τους μεγαλύτερους ληστές της εποχής τους για να πάρουν εδαφάκια και στο τέλος έχασαν και αυτά που είχαν. Αυτό το ίδιο θα πάθουν και όλοι οι σημερινοί εθνικιστές είτε είναι Ιρανοί, είτε Τούρκοι, είτε Έλληνες, είτε Καταλανοί, είτε Πακιστανοί του Κασμίρ, είτε και για άλλη μια φορά Παλαιστίνιοι αν θα προσκολληθούν στους νεοχιτλερικούς για κάποια εθνικά και εθνομειονοτικά δημοκρατικά δικαιώματα νομίζοντας ότι μπορεί να πάρει κανείς δημοκρατικά δικαιώματα από τα ματωμένα χέρια φασιστών. Η αρχή είναι μία για τους γνήσιους δημοκράτες που είναι υποχρεωτικά διεθνιστές και γι αυτό υποχρεωτικά αριστεροί: καλό για τη χώρα μου δεν μπορεί να είναι ποτέ εκείνο που δυναμώνει αυτόν που κάνει κακό στις άλλες χώρες.
* Στο χάρτη του Ναγκόρνο Καραμπάχ που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του bbc στις 9 Νοεμβρίου, με πορτοκαλί τα εδάφη που ανακτήθηκαν από το Αζερμπαϊτζάν από τις 27 Σεπτεμβρίου, με μπλε τα εδάφη που ελέγχονταν και ελέγχονται από το Αζερμπαϊτζάν, με κόκκινη διαγράμμιση τα εδάφη του Αζερμπαϊτζάν που περιβάλλουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ελέγχονται από την Αρμενία, με κόκκινο τα διαφιλονικούμενα εδάφη