"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτό που έκανε κυρίως σε κάθε μια από αυτές τις επετείους η ΟΑΚΚΕ για να υπερασπίζει τη μεγάλη εξέγερση ήταν να φωτίζει τον αληθινό ιστορικό χαρακτήρα της και να καταγγέλει την πολιτική και ιδεολογική γραμμή αυτών των τριών καρκίνων -αρνητών του αληθινού Πολυτεχνείου σε κάθε συγκεκριμένη περίοδο, και μέσα από αυτήν την καταγγελία να προτείνει στο λαό την αντίθετη τους πολιτική και ιδεολογική γραμμή. Έτσι τόνιζε α) ότι η συνέχιση της ανάδειξης από αυτούς σε κύριων εχθρών των δυτικών ιμπεριαλιστών που είναι σε διεθνή και εσωτερική πτώση ήταν απλά ο τρόπος τους για να εκδηλώνουν στην πράξη την αγάπη τους στους ακόμα πιο επικίνδυνους νεοχιτλερικούς ιμπεριαλιστές, τη Ρωσία και τη σύμμαχό της Κίνα, που είναι σε διεθνή και ιδιαίτερα σε άνοδο στη χώρα μας, β) ότι το μίσος τους στο ιδιωτικό, ντόπιο και δυτικόφιλο κεφάλαιο ήταν μόνο ο τρόπος τους για να εκδηλώνουν στην πράξη την αγάπη τους για το κρατικό και το νέο κρατικοολιγαρχικό ανατολικό κεφάλαιο, γ) ότι η δήθεν ταξικότητα που διατυμπάνιζαν ήταν μόνο ο τρόπος με τον οποίο από τη μια τσακίζαν κάθε δημοκρατικό και ταξικό συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς, και από την άλλη, ταυτίζοντας την καπιταλιστική χρήση των παραγωγικών δυνάμεων με τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις, τσάκιζαν τις δεύτερες όπως θέλουν οι ανατολικοί νεοαποικιοκράτες, και ταυτόχρονα συμβάλανε έτσι αποφασιστικά στην έκρηξη της ανεργίας και στο να υποδουλωθεί η εργατική τάξη στην πιο αρπακτική μεγάλη αλλά και μικρομεσαία εργοδοσία.
Είναι αλήθεια ότι το να δίνεται ένα αντιδραστικό περιεχόμενο σε μια επαναστατική επέτειο, είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στην ιστορία. Για την ακρίβεια τίποτα δεν αγαπάνε οι αντιδραστικοί πιο πολύ από το να σφετερίζονται τις μεγάλες επαναστατικές στιγμές του παρελθόντος των λαών και να τις αντιστρέφουν για να δείχνουν τους χειρότερους εχθρούς τους σαν φίλους τους ώστε αυτοί να κάτσουν στο σβέρκο τους και να τους ετοιμάσουν ένα άθλιο μέλλον. Απλά στην περίπτωση του ρωσοκινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού αυτός ο σφετερισμός έχει γίνει εξαιρετικά επιστημονικός γιατί είναι αυτός ο ιμπεριαλισμός που έχει φέρει σε πέρας σε πρώτη φάση το καθήκον να διεισδύσει μέσα στην πιο επαναστατική τάξη της ιστορίας, το προλεταριάτο, να καταλάβει τα πολιτικά του επιτελεία, να κατεδαφίζει την εξουσία του, να το εξουδετερώσει έτσι σαν τον κύριο εχθρό του και ένα κομμάτι του ίδιου, της φιλικής του διανόησης και των άλλων καταπιεζόμενων τάξεων να το μετατρέψει σε στρατηγική του εφεδρεία αρχικά για να εκτοπίσει τους ανταγωνιστές του ιμπεριαλιστές και στη συνέχεια να ασκήσει την ακόμα πιο ωμή δικιά του δικτατορία πάνω στους λαούς.
Γι αυτό το λόγο η αποκάλυψη των ψεύτικων Πολυτεχνείων είναι μια αρκετά δύσκολη και μακρόχρονη υπόθεση. Γιατί δεν φτάνουν οι όποιες αναλύσεις της κάθε ταξικής πρωτοπορίας. Χρειάζεται κυρίως οι λαϊκές μάζες να συλλάβουν σε έναν βαθμό αυτή την αντιστροφή από την ίδια την πείρα τους και ταυτόχρονα οι σοσιαλφασίστες μεθυσμένοι από την προέλασή τους να πάνε στην άκρη την αντιλαϊκή τους πορεία και αυτή να αποκαλυφθεί.
Αυτήν την άκρη ζούμε στο φετινό Πολυτεχνείο. Χρειάστηκε δηλαδή μια πρωτοφανής πανδημία που να φτάσει να σκοτώνει 70 ανθρώπους τη μέρα για να δείξει η Αγία Τριάδα του σοσιαλφασισμού, το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πόσο είναι αδίστακτη, πόσο ιδιοτελής και, κυρίως πόσο βαθειά περιφρονεί τις πλατειές λαϊκές μάζες. Γιατί αυτές στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ειδικά οι πιο δημοκρατικές αποδέχονται ότι η καραντίνα είναι τώρα εντελώς αναγκαία και μάλιστα δίνουν ψυχικό και οικονομικό αίμα για να την κρατήσουν στην ουσία της και όχι μόνο στον τύπο από φόβο στα πρόστιμα, παρόλη τη νεομεσαιωνικού τύπου φασιστική ιδεολογία που είναι πανίσχυρη στη χώρα μας όποτε και σε ένα σημαντικό κομμάτι των μαζών, ιδιαίτερα λόγω εκκλησίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πράγματι έχει την κύρια ευθύνη για το φονικό νέο κύμα της πανδημίας γιατί επέτρεψε με την πολιτική στάση της αυτό το έγκλημα όχι σε μια ισχυρή Γερμανία ή σε μια Γαλλία, χώρες δανειστές, αλλά σε μια κατεστραμμένη βιομηχανικά και γι αυτό χρεωκοπημένη Ελλάδα να βυθιστεί σε ένα δεύτερο πολύ χειρότερο πανδημικό κύμα από το πρώτο και να μπει έτσι βαριά τραυματισμένη στο δεύτερο εφιαλτικό λοκντάουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ιδιαίτερα υποβοηθητικό ρόλο στο δεύτερο κύμα παίξανε όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ρίξανε πρώτοι τη γραμμή το Μάη για τις πλατείες της «αντίστασης της νεολαίας στο καθεστώς που επέβαλε καραντίνες», αλλά γενικά η Αγία Τριάδα που δεν στηρίζει και δεν θεωρεί σαν πιο βασικό για την άμυνα στην πανδημία το πολιτικό και ιδεολογικό κίνημα των μαζών και της χώρας ολόκληρης ενάντια στον νεομεσαιωνισμό για την τήρηση των μέτρων που εμποδίζουν τη διάδοση του ιού, αλλά δίνει όλο του το βάρος στο κατά πόσο το κράτος εξασφαλίζει τους υλικοτεχνικούς όρους ενάντια στη διάδοση αυτή (μεταφορικά μέσα) ή για την περίθαλψη των θυμάτων της (ΜΕΘ). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι και τα δυο αυτά υλικοτεχνικά μέτρα που επίσης δεν τα πήρε όταν και όσο έπρεπε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η Αγία Τριάδα δεν τα αντιμετωπίζει από την άποψη της άμεσης αποτελεσματικότητας τους απέναντι στην πανδημία, αλλά καταγγέλλει την επάνδρωση και τον εξοπλισμό των ΜΜΜ και των ΜΕΘ όταν αυτή δεν γίνεται από μόνιμο αλλά γίνεται από έκτακτο προσωπικό, ή όταν δεν γίνεται με αγορασμένα από το κράτος λεωφορεία και γίνεται με δανεικά από τα ΚΤΕΛ και δεν ενισχύονται τα δρομολόγια με μόνιμο αλλά με έκτακτο προσωπικό. Συμπεριφέρεται έτσι όχι γιατί ειδικά στην υγεία δεν χρειάζεται πολύ περισσότερο μόνιμο προσωπικό, αλλά γιατί νοιάζεται μόνο για την ανάπτυξη της κεντρικής, κοινωνικής βάσης της εξουσίας της, που είναι η κρατική υπαλληλία, και μάλιστα η πιο παρασιτική, πάντα με πρόσχημα τη φροντίδα του λαού, απόδειξη ότι δεν θέλει κανενός είδους αξιολόγηση της, ιδιαίτερα της αξιολόγησης από τους πολίτες.
Γενικά τίποτα στη λογική των μαχητών του ανεστραμμένου Πολυτεχνείου δεν έχει να κάνει με τις άμεσες ανάγκες των μαζών και ΚΥΡΙΩΣ με τη θέλησή τους. Αντίθετα η λογική τους αντιστρατεύεται ανοιχτά αυτή τη θέληση πράγμα που το διαπιστώνει ο καθένας σε αυτήν την επέτειο καθημερινά από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του λαού στις όποιες ζωντανές ή διαδικτυακές επικοινωνίες του. Οι μάζες δεν μπορούν να δεχτούν ότι οι ίδιες δεν μπορούν να πηγαίνουν οπουδήποτε στην πόλη έξω από το σπίτι τους –εκτός για ζωτικές ανάγκες τους- αλλά ότι αυτό θα μπορούν να το κάνουν κάποια κόμματα και οι οπαδοί τους. Εξοργίζονται με τη δικαιολογία των τριών που λένε : «Ναι χρειάζεται η καραντίνα αλλά από που κι ως που θα μας απαγορεύσει την πορεία μια κυβέρνηση που δεν πήρε τα σωστά μέτρα;». Από μια πραγματική αριστερά σε τέτοιες έκτακτες συνθήκες ο λαός θα περιμένει ακριβώς αντίθετα πράξεις που έχουν διαπαιδαγωγητικό χαρακτήρα, δηλαδή πράξεις συμμόρφωσης στα μέτρα ακριβώς για να πέσει ένα πλατύ πολιτικό σύνθημα κόντρα στο νεομεσαίωνα. Στο βάθος όμως η ψευτοαριστερά λέει κάτι χειρότερο. Λέει ότι οφείλει να κατεβεί στο δρόμο γιατί αυτό είναι καλό για τις μάζες όσο και αν αυτές δεν το καταλαβαίνουν. Γιατί η επέτειος του δικού τους Πολυτεχνείου είναι τάχα η συμπύκνωση των Αγώνων για το λαό, δηλαδή είναι ο Αγώνας και για τα σωστά μέτρα ενάντια στην πανδημία, ο Αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ο Αγώνας που θα τους φυλάξει από την Τουρκία, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και πάνω απ όλα ο σωστός Αγώνας ενάντια στην πείνα, στην ανεργία και στους αντεργατικούς νόμους. Είναι κοντολογής η θυσία που κάνουν οι προστάτες του λαού γι αυτόν, όμως χωρίς αυτόν και αν χρειαστεί ενάντιά του. Στην ουσία πρόκειται για μια έμπρακτη δήλωση αποφασιστικότητας των ιδιοκτητών-σφετεριστών της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου που καβαλώντας πάνω της θέλουν να πάρουν καταδικιά τους και την πολιτική εξουσία. Στο πνεύμα της αυτή η στάση δεν διαφέρει από την παπαδίστικη μόνο που οι παπάδες φυλάνε τις αποδείξεις για την αποτελεσματικότητα των μυστηρίων τους για την άλλη ζωή, οπότε οι δικές τους εκκλησίες πιο εύκολα γεμίζουν. Και ο κόσμος αυτό το διαισθάνεται γι αυτό δεν καλύπτει πολιτικά την φετινή πορεία τους και αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι διοργανωτές της αναγκάζονται να κινητοποιούν το φιλικό τους κομμάτι της δικαστικής εξουσίας, δηλαδή του κράτους για να βγάλουν την απαγόρευση της αντισυνταγματική κόντρα στους πιο έγκυρους κρατικούς συνταγματολόγους.
Γιατί αν ο λαός πίστευε και είχε διαπιστώσει στην πράξη ότι αυτό το μπλοκ πραγματικά είχε στο πρόγραμμα του τη σωτηρία του σε όλα αυτά τα επίπεδα και πετύχαινε κάθε τόσο νίκες γι αυτόν μπορεί στο κάτω-κάτω να διάλεγε να υποστηρίξει την Πορεία τους θυσιάζοντας ένα κομμάτι από την υγεία του. Αλλά μένει αδιάφορος σε κινήματα που ακριβώς επειδή εδώ και πολλές δεκαετίες περιφρονούν τις μάζες, δεν ενώνονται με αυτές και δεν παλεύουν γι αυτές αλλά μόνο για την οικονομική εξαγορά λίγων τμημάτων τους μέσα από επί μέρους προσωρινές βούτες στα κρατικά ταμεία, οπότε δεν πετυχαίνουν ποτέ γενικές πρακτικές νίκες γι αυτές. Στην ουσία τέτοιου είδους Αγώνες που όχι τυχαία έχουν τελετουργικό χαρακτήρα είναι για το λαό εδώ και αρκετά χρόνια απλά ο βρόντος που συνοδεύει την κατολίσθηση της χώρας και της ζωής τους.
Να γιατί το ψευτοΚΚΕ δεν κάνει γενικά ανοιχτό κάλεσμα στο λαό στην πορεία. Δεν λέει: κατεβείτε όλοι στο δρόμο, φτάστε με όποιο τρόπο μπορείτε και αν σας σταματήσουν κάντε αυτό και εκείνο, και θα παλέψουμε μαζί για την ακύρωση των ποινών και των προστίμων. Γι αυτό κάνει όπως πάντα μια κινητοποίηση αποκλειστικά του δικού του στρατού, με τις δικές του οργανώσεις, και τα δικά του ιδιόκτητα άμαζα συνδικάτα με τους δικούς του προσυμφωνημένους από τα πριν στρατιωτικού τύπου σχηματισμούς. Αυτό έκανε την πρωτομαγιά, όπου όμως η κοινή γνώμη δεν ενοχλήθηκε γι αυτό το σπάσιμο των μέτρων της καραντίνας γιατί τότε μόλις έβγαινε ανακουφισμένη από αυτήν.
Στην πραγματικότητα τίποτα στην ιστορία δεν γίνεται χωρίς πληρωμή. Ενώ το σπάσιμο της καραντίνας από το μπλοκ των σωτήρων του λαού αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους και προσφέρει έτσι ένα ποιοτικό άλμα στην πολιτική συνειδητοποίηση του λαού, αυτό πληρώνεται τη δοσμένη στιγμή με ένα σοβαρό αρνητικό αντάλλαγμα, στο βαθμό που οι σφετεριστές του Πολυτεχνείου δεν είναι ακόμα γνωστοί σαν τέτοιοι αλλά στον πολύ κόσμο πιο πολύ σαν συνεχιστές του. Έτσι η αληθινή ιστορική εξέγερση εκτίθεται για μια ακόμα φορά, δηλαδή προβοκάρεται, και ίσως πιο πολύ από κάθε προηγούμενη όταν στο όνομά της σμπαραλιαζόταν στις επετείους το κέντρο της πρωτεύουσας ή το σύμβολό της το Πολυτεχνείο είχε παραδοθεί στην προβοκάτσια και ενώ η ημερομηνία της εξέγερσης έχει γίνει σημαία δολοφόνων σφετεριστών.
Τώρα η προβοκάτσια φτάνει στο σημείο να δίνει πολιτικό άλλοθι σε όλο εκείνο το κομμάτι της πολιτικής αντίδρασης, σε κάθε ακροδεξιό, σε κάθε φίλο της χουντικής δικτατορίας, να χρησιμοποιήσει τη δυσαρέσκεια του λαού για να νομιμοποιήσει πολιτικά μαζί με τη τωρινή απαγόρευση της πορείας του αντιστραμμένου πολυτεχνείου και την αιματηρή φασιστική βία στο παλιό. Αυτό το προβοκάρισμα, δηλαδή η ενίσχυση της κλασικής μορφής του φασισμού δεν είναι δύσκολη γιατί δεν χρειάζεται να σκάψει κανείς πολύ για να βρει μπόλικο τέτοιον μέσα σε αυτήν την κυβέρνηση των αντι-μακεδονικών συλλαλητηρίων στο πλευρό των ναζί, ούτε θα δυσκολευτεί κανείς να ανακαλύψει το φασισμό σε μια αστυνομία που ειδικά το κατασταλτικό της κομμάτι ψηφίζει κατά 50% τους ναζί, ενώ ο αρχηγός της δεν έβαλε κανένα απολύτως θέμα αποχρυσαυγιτοποίησης της και τώρα δηλώνει ότι «η πορεία δεν θα γίνει» και όχι απλά ότι έχει απαγορευτεί ακριβώς για να προβάλει την παντοδυναμία της.
Όμως ας μην ψάχνει η ηγεσία της ψευτοαριστεράς που έρχεται σε απευθείας σύγκρουση με τα αισθήματα του λαού να βάλει στους δημοκρατικούς ανθρώπους και στο λαό γενικότερα το γνωστό δίλημμα: Με εμάς ή με τους φασίστες, γιατί μπορεί πολλά μετωπικά μέλη και η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων τους να μην ανήκουν στο ίδιο ιδεολογικό και πολιτικό στρατόπεδο με τους κλασικούς φασίστες, αλλά οι ηγεσίες τους ανήκουν και γι αυτό αλληλοτροφοδοτούνται σχηματίζοντας μέσα από μια πλασματική μεταξύ τους σύγκρουση αυτό που έχουμε ονομάσει εδώ και πολλά χρόνια δήθεν ανταγωνιστικό, στην πραγματικότητα ενιαίο, φαιο-«κόκκινο» δίπολο. Μέσα σε αυτό το δίπολο φασίστες και σοσιαλφασίστες λιώνουν και αλέθουν το λαό εδώ και μερικές δεκαετίες, υποχρεώνοντας τον να διαλέξει σε ποιον από τους δύο πόλους θα ενταχθεί, όταν και οι δύο έχουν ένα μεγάλο στρατηγικό κοινό: τη σύμπλευσή τους στην πράξη με το αληθινό παγκόσμιο κέντρο του φασισμού, το νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας Κίνας. Το σήμα κατατεθέν τους είναι ότι αυτός περικυκλώνεται από παντού ενώ είναι αυτός που περικυκλώνει και θέλει να καταπιεί τους πάντες στοχεύοντας κυρίως στις ευρωπαϊκές αστοδημοκρατίες και γι αυτό εμποδίζει με λύσσα την πολιτική τους εθελοντική ένωση.
Όλες οι άλλες ενότητές τους συνδέονται με αυτήν την θεμελιακή. Τέτοιο είναι το κοινό τους πάθος να είναι πολιτικά νόμιμοι οι ναζί και με θέσεις μέσα στον κατασταλτικό πυρήνα του κράτους ακόμα και όταν βρίσκονται χάρη στην από κοινού νομοθετημένη απόσυρσή τους για 34 μόνο μήνες στη φυλακή, ή στο κοινό τους πάθος ενάντια στη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας ώστε να είναι εύκολη η αποικιοποίηση των βασικών υποδομών του από τον άξονα και τους όποιους δυτικούς συνεργάτες του ή η κοινή τους ήδη πετυχημένη πολύχρονη διπλωματική προβοκάτσια να κρατήσουν την Τουρκία έξω από την ΕΕ και έτσι να τη στείλουν στα νύχια του Άξονα, οπότε να την κάνουν πραγματικά επεκτατική επικίνδυνη και τώρα, με αυτή την επικινδυνότητα σαν άλλοθι, να κάνουν την Ελλάδα τον πιο στενό σύμμαχο των στυγνότερων και πιο ματοβαμένων ρωσόφιλων δικτατοριών της Μεσογείου, δηλαδή της Συρίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης του Χαφτάρ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κύριος εχθρός ενός λαού, όπως ήταν η αμερικάνικη υπερδύναμη την εποχή της μεγάλης αντιδικτατορικής εξέγερσης, ενώ παραμένει ακόμα εχθρός του και εχθρός των λαών δεν είναι τώρα ο κύριος και άλλοι ιμπεριαλισμοί έχουν πάρει την θέση του. Γι αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που οι νέοι κύριοι εχθροί των λαών παγώνουν επίτηδες το χρόνο σε παλιότερες εποχές. Η σημερινή εποχή μοιάζει από αυτή την άποψη με αυτήν πριν από τον β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που ο γερμανικός ιμπεριαλισμός χρησιμοποιούσε το δικαιολογημένο μίσος των λαών των εξαρτημένων χωρών στον οικονομικά κυρίαρχο ακόμα αγγλικό ιμπεριαλισμό για να τους πάρει μαζί του και σε αρκετές περιπτώσεις το κατάφερε. Όμως τότε το κατάφερε στις λιγότερες χώρες γιατί τότε υπήρχε οργανωμένο παγκόσμιο μαρξιστικό προλεταριάτο με εξουσία σε μια μεγάλη χώρα σαν την ΕΣΣΔ και με πολιτική ηγεμονία στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Είναι αυτό κυρίως που όχι μόνο λείπει σήμερα αλλά το εργατικό κίνημα είναι διαβρωμένο λίγο ή πολύ ακριβώς από τους νέους χίτλερ, όταν δεν είναι διαβρωμένο από τους δυτικούς καπιταλιστές που κυρίως συνεργάζονται παρά αντιστέκονται σε αυτούς.
Αυτή είναι η νέα πραγματικά παγκόσμια και τοπική πραγματικότητα και αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι μεγάλοι αντιφασιστικοί αγώνες ξεσπάνε κυρίως ενάντια στις νέες ανατολικές δικτατορίες. Μέσα από αυτούς τους αγώνες πιστεύουμε ότι θα ξεπηδήσει η νέα επαναστατική και προλεταριακή συνείδηση των λαών. Δρόμος σκληρός, παρατεταμένος αλλά πιο συναρπαστικός από οτιδήποτε έχει προηγηθεί στο παρελθόν. Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός και οι παραγωγικές επαναστάσεις του καθώς και η κτηνωδία τους έχουν πάει στην άκρη τους, οπότε οι πιο έμπειροί και πιο μορφωμένοι από ποτέ λαοί θα ακολουθήσουν σύντομα πηγαίνοντας στη δική τους άκρη. Τα νέα Πολυτεχνεία θα τους βρουν πολύ ωριμότερους γι αυτό θα είναι πολύ πιο νικηφόρα.
Αθήνα 17.11. 2020