Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οικονομικό σαμποτάζ σημαίνει όσο το δυνατόν πιο παρατεταμένο λοκντάουν. Παρατεταμένο λοκντάουν σημαίνει λοκντάουν που δεν τηρείται. Να ποια είναι η εξήγηση στο ξεχωριστά μεγάλο σε διάρκεια και ξεχωριστά χαλαρό σε επιτήρηση ελληνικό λοκντάουν.

Έτσι εξηγείται η γραμμή της απειθαρχίας στα μέτρα προστασίας και της γενικής χαλαρότητας, που την προωθεί ο σοσιαλφασισμός σταθερά και πεισματικά από την αρχή της πανδημίας, δίπλα στους ανοιχτά αρνητές της παραδοσιακής ακροδεξιάς των ναζήδων της “Χρυσής Αυγής”, αν και πολύ πιο ύπουλα και προφυλαγμένα, και άρα πολύ πιο αποτελεσματικά από αυτούς. Η γραμμή ότι “τα λοκντάουν είναι χούντα” είναι το παγκόσμιο γενικό σύνθημα της ακροδεξιάς στην περίοδο της πάλης ενάντια στην πανδημία που διανύουμε, επειδή ο φασισμός τρέφεται πάντα από τη δυσπιστία απέναντι στην επιστήμη και από την οικονομική καταστροφή. Αυτή τη γραμμή οι ψευτοαριστεροί φασίστες των επιτελείων ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη ρίξαν ήδη από τον περασμένο Μάιο αμέσως μετά τη λήξη του πρώτου λοκντάουν.

Θυμίζουμε ότι στις 7 Μαΐου 2020, «στην πλατεία του Αγίου Ιωάννου στην Αγία Παρασκευή περίπου στις 21:00 συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 200 άτομα (νεαροί και κάτοικοι) με επικεφαλής στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ (η κα Μελίνα Αλεφαντή) αντέδρασαν έντονα στην παρουσία της Αστυνομίας που έκλεισε την πλατεία μετά από απόφαση της κυβέρνησης» (https://www.libre.gr/kinima-plateias-ekatontades-neoi-se/). Ήταν η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που αμέσως υπερασπίστηκε τον “επαναστατικό” συνωστισμό των νέων στις πλατείες με ανακοίνωσή της στις 17/05/2020 με αυτά τα λόγια: «Αυτά τα γεγονότα θυμίζουν σκοτεινές εποχές στις οποίες οι νέοι και οι νέες αρνούμαστε να επιστρέψουμε. Γίνεται κάθε μέρα ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί την υγειονομική κρίση ως “ευκαιρία” για επίθεση στη δημοκρατία και στα δικαιώματα. Η “ακροδεξιά” κανονικότητα που ετοιμάζουν δε μας χωράει. Οι ελεύθεροι χώροι και οι πλατείες ανήκουν σε όλες και σε όλους μας» (https://www.makthes.gr/neolaia-syriza-i-viaii-efodos-ton-mat-stin-ano-poli-thymizei-skoteines-epoches-fot-282061). Με τέτοιες όμορφες και επαναστατικές λεξούλες οι σοσιαλφασίστες δουλεύουν εντατικά ήδη εδώ και ένα χρόνο για να μετατρέψουν μια ανυποψίαστη νεολαία σε βαποράκια του ιού και ασυνείδητους καταστροφείς της χώρας. Έτσι φτάσαμε να θεωρείται συντηρητισμός η τήρηση μέτρων προστασίας στις τάξεις μιας ανήσυχης νεολαίας.

Ωστόσο δεν πρέπει κανένας δημοκράτης σε αυτή τη χώρα να ξεχάσει ότι επί δύο μήνες το “κίνημα δημοκρατίας” του σοσιαλφασισμού είχε σαν σημαία και ανώτατο κριτήριο δημοκρατισμού την απεργία πείνας του κυνικού δολοφόνου Κουφοντίνα. Αυτό οι ίδιοι θέλουν πολύ να το ξεχάσουν, ή μάλλον να το ξεχάσει ο λαός, γι’ αυτό μετά το στραπάτσο και τη γελοιοποίηση του ήρωά τους, βγάλανε δήθεν οργισμένες ανακοινώσεις που διαφοροποιούνταν από αυτόν, όταν στο σταμάτημα της απεργίας πείνας του τους ευχαρίστησε για την υποστήριξη! Ο σοσιαλφασισμός βρέθηκε βαριά εκτεθειμένος με τις φιλο-δεκαεφτανοεμβρίτικες δηλώσεις Δρίτσα, με το πανό της διαδήλωσης “γεννήθηκα 17Ν”, με τις δηλώσεις Κούρτοβικ που απειλούσε με “διασάλευση της τάξης”, δηλαδή βία και καταστροφές μεγάλης κλίμακας, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα του πελάτη της. Ο διπρόσωπος Μητσοτάκης τους έδωσε την αποφασιστική βοήθεια στην επιχείρηση ξεπλύματος δηλώνοντας στις 11/3 στη Βουλή ότι «ποτέ στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας δεν άφησε οποιοδήποτε υπονοούμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέση με την τρομοκρατία»!!! Έτσι έπεσε η αυλαία της υπόθεσης Κουφοντίνα, με τα κόμματα που τον στήριξαν να κάνουν πως δεν τον ξέρουν και τον αρχηγό της κυβέρνησης να σφυρίζει τη λήξη κάθε κριτικής στους σοσιαλφασίστες για την πραγματικά σκοτεινή τους σχέση με τη δολοφονική βία των νεογκοτζαμάνηδων σοσιαλφασιστών και ψευτοαναρχικών ομοϊδεατών τους, που διαβάζουν κάθε μέρα ΕΦΣΥΝ και Ντοκουμέντο για να μάθουν ποιος είναι ο επόμενος στόχος τους! Εκεί δηλαδή που ο σοσιαλφασισμός βρέθηκε ηττημένος και βαριά εκτεθειμένος, εκεί που έπρεπε να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για την αποκάλυψη ότι στη χώρα υπάρχει ένα πολιτικό μπλοκ που διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να δολοφονεί τους πολιτικούς του αντίπαλους, γι’ αυτό και αγκαλιάζει στοργικά τους Κουφοντίνες του, εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή βγήκε ο Μητσοτάκης να κηρύξει τη λήξη κάθε συζήτησης με το σύνθημα “όχι στο διχασμό”. Όπως έχουμε ήδη εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο μας, ο διπρόσωπος Μητσοτάκης, που όπου και όπως μπορεί προδίδει το κόμμα του προς όφελος του σοσιαλφασισμού, δεν έπαιξε αυτόν τον καθοριστικά αρνητικό ρόλο μόνο στη λήξη της απεργίας πείνας, αλλά και στην έναρξή της, αφού με το νόμο που προέβλεπε την επιστροφή του κρατούμενου στην αρχική φυλακή του, έδωσε στο κίνημα Κουφοντίνα ακριβώς τη νομική δικαιολογία που χρειαζόταν (https://www.oakke.gr/antifasism/item/1301).

Υποτίθεται ότι αυτό που ζήσαμε το πρώτο τρίμηνο του 2021 ήταν ένα μεγάλο δημοκρατικό κίνημα των δρόμων, που αντιστάθηκε σε μια επιχείρηση εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από ένα κόμμα που δήθεν έχει πιάσει όμηρο τη χώρα, και τελικά από μια οικογένεια που έχει δήθεν πιάσει όμηρο το κόμμα: τη Νέα Δημοκρατία και το Μητσοτάκη αντίστοιχα. Αυτή η επιχείρηση εκφασισμού έγινε, υποτίθεται, πρώτα με τις συνεχείς απαγορεύσεις και την αστυνομοκρατία, που έχουν σαν πρόσχημα την πανδημία (αλλά στην πραγματικότητα εργαλειοποιούν υποτίθεται την πανδημία) και μετά με την απάνθρωπη μεθόδευση εξόντωσης ενός κρατούμενου απεργού πείνας που διεκδίκησε ένα νόμιμο δικαίωμά του, μόνο και μόνο επειδή με αυτόν τον κρατούμενο η οικογένεια Μητσοτάκη έχει προσωπικούς λογαριασμούς.

Όσον αφορά το δεύτερο, τελικά αποδείχτηκε ότι καμιά “επιχείρηση εξόντωσης” δεν έγινε, γιατί ο απεργός πείνας χωρίς καμία εξήγηση διέκοψε την απεργία πείνας που προηγούμενα δήλωνε πως είναι αποφασισμένος να την πάει “μέχρι τέλους”, αφού πριν υποτίθεται την είχε κάνει δίψας και την είχε ξανακάνει πείνας, ενώ το φοβερό και τρομερό ζήτημα της “χουντικής μεθόδευσης εξόντωσής του” ήταν τελικά ότι άργησαν να του απαντήσουν σε μια αίτηση μεταγωγής! Οι υποστηρικτές του δεν έδωσαν στη δημοσιότητα ούτε μια φωτογραφία που να αποδεικνύει ότι αυτή ήταν μια αληθινή απεργία πείνας που κόστισε στον απεργό και στο σώμα του, παρόλο που έτσι θα έκλειναν τα στόματα όσων αμφισβητούσαν τις δηλώσεις των υποστηρικτών του και των γιατρών επιλογής του, που συμπτωματικά είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και είναι να απορεί κανείς γιατί μπορεί να χρειάζεται κάποιος τόσο πολιτικοποιημένους γιατρούς! Κι όμως, επί τρεις μήνες οι υποστηρικτές του επιτίθονταν με φασιστική λύσσα σε οποιονδήποτε τολμούσε να μη συγκινηθεί από αυτό το κακοστημένο βυζαντινό δράμα και υποψιάζονταν ότι κάτι βρώμικο συμβαίνει.

Αυτή είναι η πρώτη απάτη αυτού του υποτιθέμενου “κινήματος δημοκρατίας”: στην προμετωπίδα του βρέθηκε η περίτεχνα κατασκευασμένη αγιογραφία ενός εθνικοσοσιαλιστή δολοφόνου, του Κουφοντίνα.

Το κίνημα Κουφοντίνα ηττάται, γελοιοποιείται, και ανασυντάσσεται

Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ότι οι φίλοι του Κουφοντίνα επί δύο μήνες κρατούσαν όλο το έθνος σε ψυχική ομηρεία με τις κάλπικες ανακοινώσεις για την κλωστή από την οποία τάχα κρέμεται η ζωή του απεργού, οδηγώντας πολλούς ευαίσθητους ανθρώπους να ξυπνάνε κάθε πρωί με την αγωνία της μοίρας του. Όπως με κάθε κρατικά οργανωμένη συγκίνηση, το έθνος δεν έπρεπε να γνωρίζει γιατί όφειλε να πάσχει και να αγωνιά για τη μοίρα αυτού του κρατούμενου, αλλά να αδιαφορεί, για παράδειγμα, για τους δεκάδες κρατούμενους που δολοφονούνται, βιάζονται, κακοποιούνται στις ελληνικές φυλακές κάθε χρόνο. Αλλά ούτε ο ίδιος ο Κουφοντίνας θεώρησε αναγκαίο να δώσει μια εξήγηση στον ελληνικό λαό, του οποίου την αλληλεγγύη ζήτησε, για ποιο λόγο είναι για αυτόν ζήτημα ζωής ή θανάτου η μεταγωγή στον Κορυδαλλό. Πρόκειται δηλαδή για έναν αγώνα που η μεγάλη μάζα που τον υποστήριξε δεν έμαθε ποτέ γιατί ακριβώς έγινε. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ομηρεία αυτής της μάζας από μια ηγεσία που την εκβιάζει με αυτό το δίλημμα: “είτε με τον Κουφοντίνα και το αίτημά του, είτε με τους βασανιστές, και παρά λίγο δολοφόνους αυτού του αδικημένου και καταταλαιπωρημένου κρατούμενου”. Αυτός ο ψυχικός εκβιασμός ήταν ο μοναδικός τρόπος να γίνει ήρωας ένας ψυχρός και σαδιστής δολοφόνος, που έκανε πλακίτσες στα θύματά του πριν τα πυροβολήσει, ώστε να εισπράξει τη συμπάθεια ενός κόσμου που στην πλειοψηφία του ανατριχιάζει με τις πράξεις του. Ποιος θα έμενε ασυγκίνητος μπροστά στην εικόνα ενός κατάκοιτου, μισοπεθαμένου, ανήμπορου ανθρώπου, που βρέθηκε σε αυτή τη θέση μόνο και μόνο γιατί δεν του δίνουν κάτι τόσο απλό όσο μια μεταγωγή απ’ τη μια φυλακή στην άλλη, που υποτίθεται τη δικαιούται σύμφωνα με το νόμο; Κι αν πράγματι επρόκειτο για κάποια παραβίαση του νόμου από που και ως που έπρεπε να πεθάνει γι αυτήν ένας “επαναστάτης” που ανάλωσε τη ζωή στο να καταγγέλλει την αστική νομιμότητα;

Από τη στιγμή που περίπου το 50% των πολιτικών δυνάμεων με βάση το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα υποστήριξαν αυτή την όπως αποδείχτηκε απάτη, αντί να την αποκαλύψουν όπως έκανε η ΟΑΚΚΕ, και βρέθηκαν ανοιχτά στο πλευρό αυτού του πολιτικού εκτελεστή (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, και λίγο πιο πίσω ΚΙΝΑΛ και η καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ) η χώρα μπαίνει σε μια νέα περίοδο. Γιατί μπορεί μια μάζα δουλεμένη από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τους κνίτες και τους μικροαστούς «αντικαπιταλιστές» του εξωκοινοβούλιου να συμπαθούσε από απόσταση λόγω ιδεολογικής καθυστέρησης το δολοφονικό έργο της «17Ν», ωστόσο γενικά ποτέ μετά την οργανωμένη απόσυρση αυτής της παρακρατικής σοσιαλφασιστικής οργάνωσης το 2002 δεν εκφράστηκε ακόμη και από αυτό το τμήμα του λαού κάποια διάθεση υπεράσπισης του Κουφοντίνα ή άλλων μελών και στελεχών της, κάποιο αυθεντικό κι από τα κάτω «κύμα» που να ζητάει δικαίωσή τους, πολιτική ή ποινική, και να παλεύει για την αποφυλάκισή τους ή έστω για το αλάφρωμα των ποινών τους. Γενικά η «17Ν», μετά τη στεγανοποιημένη σύλληψη μεγάλου μέρους του μηχανισμού της από τον πάντα χρήσιμο φίλο του σοσιαλφασισμού Χρυσοχοΐδη, και με την εικόνα των αλληλοκαρφωμάτων και των απολογιών-ποταμών μπροστά στην αστυνομία και τους εισαγγελείς, σκότωσε το όνειρο του μικροαστού «ριζοσπάστη» κρυφο-οπαδού της περί του δήθεν μεγαλείου της και γενικά πέρασε στη λήθη, παρά τη “φιλότιμη” προσπάθεια του καθεστωτικού Κουφοντίνα να δώσει μια λάμψη τάχα αταλάντευτης στάσης στο δικαστήριο.

Τώρα, οι νέοι που μπήκαν για πρώτη φορά στα αντιδραστικά κινήματα του σοσιαλφασισμού νομίζοντας ότι κάνουν κάτι προοδευτικό ή και επαναστατικό, όπως είναι το κίνημα κατά του νόμου Κεραμέως στα πανεπιστήμια, διαπαιδαγωγούνται για πρώτη φορά να θεωρούν τον εθνικοσοσιαλιστή εκτελεστή τμήμα του κινήματός τους. Αυτό είναι μια νέα ποιότητα για τη χώρα. Για πρώτη φορά ο τάχα άσπιλος και άμωμος μάρτυρας Κουφοντίνας, που δεν έχει λερωθεί όπως οι ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ με κυβερνητικές συνεργασίες και κάθε λογής συμβιβασμούς με την κλασική αστική τάξη, με οπορτουνισμούς, με γλοιώδεις “υποταγές” στους Αμερικάνους, με εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων όπως ο κάποτε αγαπημένος τους Τσίπρας, με γελοίες επιδείξεις μεγαλοαστικού πλούτου όπως ο Βαρουφάκης, ή με τον ιδιοτελή και κούφιο σεχταριστικό στόμφο των εξωκοινοβουλευτικών, μπαίνει με το κουμπούρι του επικεφαλής της διαδήλωσης της αντιδυτικής εθνικής γραμμής, την οποία όλη η ψευτοαριστερά ακολουθεί ευλαβικά, χωρίς κουμπούρι, αλλά με ολόιδια πλατφόρμα, κοινούς εχθρούς και κοινούς φίλους. Είναι ολότελα δίκαιο και φυσικό που όλοι αυτοί ενώθηκαν για πρώτη φορά πίσω από το εικόνισμα του Κουφοντίνα, παραμερίζοντας τις πολύχρονες ποταπές μικροφαγωμάρες τους. Γιατί είναι αυτός που εκπλήρωσε τη βαθιά γραμμή τους αφού εξάλειψε ακόμα και σαν φυσικά πρόσωπα τους επικεφαλής της ντόπιας βιομηχανικής αστικής τάξης, Αγγελόπουλους, Περατικούς και Αθανασιάδηδες, ώστε να δεσπόζει σήμερα πανίσχυρη και προσεκτικά ανέγγιχτη από τους “επαναστάτες” η νέα ανατολική, καθαρά ληστρική, αντιπαραγωγική, ξετσίπωτα κρατικά φτιαγμένη ολιγαρχία του σταζίτη Κόκκαλη, του υμνητή της σοσιαλφασιστικής ΕΣΣΔ Μπόμπολα, του κνίτη Γερμανού, των μεσαζόντων της Γκάζπρομ Κοπελούζου και Μυτιληναίου, και πάνω απ’ όλα τα ίδια τα νέα ξένα, παντελώς ανενόχλητα από τους “επαναστάτες” αφεντικά της χώρας, Σαββίδης και ΚΟΣΚΟ.

Το δρόμο της χώρας προς τη φασιστική νύχτα που ετοιμάζουν αυτά τα αφεντικά, που τη μορφή της την είδαμε στη Νέα Σμύρνη με τα τάγματα εφόδου που βιάζουν κάθε λαϊκή θέληση και διάθεση στο όνομα του λαού που δήθεν εκπροσωπούν με την τραμπούκικη μειοψηφική βία τους χωρίς να τον ρωτήσουν, τον διευκολύνει δίχως καθόλου ακόμα να το καταλαβαίνει και ένας αριθμός νεολαίων με αριστερές, ακόμα και με επαναστατικές διαθέσεις. Αυτοί αυγατίζουν αυτό το κίνημα επειδή δεν ξέρουν ακόμα ότι πίσω από τις κλασικές δραματικές μορφές αγώνα των πατεράδων και των παππούδων τους, όπως απεργίες πείνας, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, κρύβονται τώρα απλές φάρσες που στήνει η χειρότερη φασιστική αντίδραση ακριβώς για να τους εξαπατήσει. Ο φασισμός είναι από τη γέννα του ένα υπεραντιδραστικό περιεχόμενο που παίρνει επαναστατική αντικαπιταλιστική μορφή. Αυτός είναι ένας λόγος που ένα κομμάτι της γερμανικής ριζοσπαστικής νεολαίας στο μεσοπόλεμο ταλαντεύτηκε ισχυρά ανάμεσα στους εθνικοσοσιαλιστές από τη μια μεριά και στους κομμουνιστές της Γ’ Διεθνούς από την άλλη, παρόλο που οι δεύτεροι είχαν τότε πίσω τους μια πραγματικά θρυλική επαναστατική ΕΣΣΔ. Μπορεί κανείς να φανταστεί σε πόσο πλεονεκτική θέση σε επίπεδο συσπείρωσης βρίσκονται σήμερα οι σοσιαλφασίστες, όταν έχουν απέναντι σε όλο το βάθος της γραμμής τους μόνο μια χούφτα αληθινούς μαρξιστές της ΟΑΚΚΕ που καθαρίζουν τον μαρξισμό από την προβοκάτσια και έχουν σαν μοναδικό άμεσο, αλλά τελικά ακατανίκητο όπλο το δημοκρατικό ένστικτο των μαζών.

Οι “επαναστάτες” ζηλωτές του κουφοντινισμού καμώνονται ότι όχι απλά είναι ανεξάρτητοι από τον καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τάχα είναι και φλογεροί επικριτές του, και έτσι καταφέρνουν να εξαπατούν ανθρώπους με επαναστατικές διαθέσεις για να μπουν στο κίνημά τους νομίζοντας ότι κάνουν κάτι όχι απλά προοδευτικό, αλλά και επαναστατικό, αντικαθεστωτικό. Σε αυτό τους βοηθάει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που ενώ συμμετέχει στο κίνημα Κουφοντίνα, δίνοντάς του την απαραίτητη καθεστωτική κάλυψη, ταυτόχρονα κρατάει τις αποστάσεις του από αυτό και καμώνεται και αυτός ότι τάχα διαχωρίζεται από τις “ακραίες φωνές”. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και η ελληνική και ευρωπαϊκή αστική τάξη καθησυχάζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα καθωσπρέπει θεσμικό κόμμα, και οι “επαναστάτες” μπορούν να απολαμβάνουν όλη την καθεστωτική-κρατική ισχύ που κέρδισε ο Τσίπρας με τα γλειψίματά του στους δυτικούς ιμπεριαλιστές και να νιώθουν εντελώς άνετοι και ασφαλείς να κάνουν τους επαναστάτες ξέροντας ότι έχουν υψηλή καθεστωτική προστασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει όλη μέρα στα κανάλια για να υπερασπίζεται το δίκιο τους, να τους προστατεύει πολιτικά, να τους παρέχει έτοιμη δουλεμένη επιχειρηματολογία και να τους φοράει το φωτοστέφανο της ανιδιοτέλειας που τόσο έχουν ανάγκη, να στέλνει ακόμα και τους δικηγόρους του, τους βουλευτές του ή ενίοτε και τους προέδρους του της Βουλής για να τους προστατέψουν από την αστυνομία, και αυτοί του κρατάνε μούτρα επειδή για να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά χρειάστηκε κάνα δυο φορές να διαχωριστεί υποκριτικά από αυτούς για να παραπλανήσει τους κοινούς τους εχθρούς! Κατά τα άλλα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σιτίζονται και κυριολεκτικά να επιβιώνουν πολιτικά χάρη στα “σκάνδαλα” και τις “αποκαλύψεις” που τους τροφοδοτούν κάθε μέρα οι κίτρινες φυλλάδες του συριζαϊσμού όπως η ΕΦΣΥΝ και το “Ντοκουμέντο”, και να ακολουθούν ευλαβικά τις εκάστοτε στροφές της πολιτικής του γραμμής. Παράδειγμα: μέχρι και το Γενάρη οι “επαναστάτες” μας ορκίζονταν ότι στις διαδηλώσεις τους τηρούνται πιστά τα μέτρα προστασίας από τον ιό, πράγμα που φυσικά ήταν ψέμα. Στις 6 Φλεβάρη η “Αυγή” έριξε τη γραμμή ότι τα μέτρα είναι πια υπερβολικά μέχρι παραλογισμού, και τρεις μέρες μετά ο Τσίπρας είπε το διαβόητο “δέχομαι το ρίσκο” της διασποράς του ιού στις πορείες. Εν μία νυχτί το τροπάρι των “επαναστατών” μας είχε αλλάξει και όλοι μαζί ψέλνανε το νέο απολυτίκιο ότι δεν έχει σημασία αν τηρούνται τα μέτρα, γιατί για τη διασπορά του ιού στις πορείες ευθύνεται η κυβέρνηση που τους αναγκάζει να διαδηλώνουν! Τόσο “επαναστάτες”!

Το μόνο καλό που βγήκε από το κίνημα Κουφοντίνα είναι η ήττα του και η γελοιοποίηση των μελοδραματικών εκκλήσεων των σοσιαλφασιστών ηγετών του κινήματος που αποδείχτηκαν μια καλοστημένη κομπίνα ψυχικού εκβιασμού του λαού, ο οποίος στην πλειοψηφία του έμεινε ασυγκίνητος επειδή τους έχει μάθει και καταλαβαίνει από ένστικτο πόσο βρώμικοι είναι. Μιλάμε για ένα κίνημα που δεν είχε τη στοιχειώδη εντιμότητα να πει καθαρά τους αληθινούς του στόχους, που ήταν η μεταγωγή του Κουφοντίνα σε καθεστώς πιο ευνοϊκό για την ερχόμενη αίτηση αποφυλάκισής του, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται η δικηγόρος του Κούρτοβικ να λέει στην τηλεόραση ότι ένας λόγος που ο πελάτης της δε θέλει να πάει στο Δομοκό είναι επειδή τον έβαλαν σε κελί με καπνιστές! Αποδείχτηκε ότι πέρα από το λαό και μέσα στο κράτος και μέσα στη φιλελεύθερη αστική τάξη υπάρχουν αντιστάσεις στο σοσιαλφασισμό, που προκύπτουν αφενός από την εμπειρία της σοσιαλφασιστικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου από τη σχετική διεθνή αφύπνιση απέναντι στο διεθνές κέντρο του σοσιαλφασισμού, τη Ρωσία, που έφερε η σκανδαλώδικα φιλορώσικη προεδρία Τραμπ. Να γιατί αυτή τη φορά δεν έπιασε η συνηθισμένη απειλή του σοσιαλφασιστικού στρατού ότι σε περίπτωση μη ικανοποίησης του αιτήματος Κουφοντίνα, αυτός θα πάει την απεργία του μέχρι θανάτου και στη συνέχεια ο στρατός του θα κάψει τη χώρα. Αυτές οι αντιστάσεις, αν και αναιμικές και πισώπλατα μαχαιρωμένες από την ίδια τη μητσοτακική ηγεσία του κλασικού δυτικόφιλου κόμματος της αστικής τάξης, της ΝΔ, είναι εξαιρετικά θετικές γιατί μας κερδίζουν λίγο χρόνο και πάμε στην αναπόφευκτη σύγκρουση με το νεοχιτλερικό άξονα με το λαό περισσότερο υποψιασμένο για το περιεχόμενο και τις μεθόδους του.

Προστατεύουν το ναζισμό μέσα στην αστυνομία την ώρα που χτυπάνε τις μόνες κοινωνικές της λειτουργίες

Η δεύτερη απάτη αυτού του κινήματος, είναι ότι δεν έχει κανένα συγκεκριμένο αίτημα για το χτύπημα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι εκστρατεύει, ή μάλλον, όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω, τα αληθινά του αιτήματα η ηγεσία αυτού του κινήματος τα κρατάει κρυφά από τη μάζα των οπαδών της. Είναι η ίδια ηγεσία που αρνείται πεισματικά το πιο θεμελιώδες αίτημα εκδημοκρατισμού της αστυνομίας, την εκκαθάρισή της από τα χρυσαυγίτικα και φιλοχρυσαυγίτικα στοιχεία, που έχει αποδειχτεί ότι υπάρχουν σε αφθονία (https://www.tanea.gr/2020/10/14/greece/astynomika/isxyroi-pyrines-tis-xrysis-aygis-stin-elliniki-astynomia/). Αυτή τη γραμμή κατά της αποχρυσαυγιτοποίησης της αστυνομίας τη διατύπωσε ο Κουτσούμπας στη Βουλή στις 11 Μάρτη, λέγοντας ότι η αστυνομική βία είναι κυβερνητική κατεύθυνση «και όχι πρωτοβουλία μερικών φασιστοειδών και χρυσαυγιτών που βρίσκονται δυστυχώς και μέσα στην Αστυνομία» (https://www.tovima.gr/2021/03/11/politics/koutsoumpas-se-mitsotaki-volikos-antipalos-o-tsipras-gia-na-epivlithei-nomos-kai-taksi/). Συνεπώς κατά τον Κουτσούμπα, που είναι ταυτόχρονα “σκληρός αντικαπιταλιστής” αλλά και νοικοκυραίος - άνθρωπος του νόμου και της τάξης, άρα και της αστυνομίας στης οποίας τις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις συμμετέχει συστηματικά, αυτό που έχει ανάγκη η δημοκρατία δεν είναι το ξήλωμα των άφθονων χρυσαυγίτικων πυρήνων που “δυστυχώς” υπάρχουν στην αστυνομία, αλλά η αλλαγή της ηγεσίας της, οπότε αυτή θα μπει αύτανδρη στην υπηρεσία του λαού.

Αυτήν ακριβώς την αλλαγή ηγεσίας την πρότεινε ο Τσίπρας, ζητώντας ο αρχηγός της αστυνομίας να επιλέγεται διακομματικά (https://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/7185869/tsipras-katargisi-tis-omadas-drasi-kai-diakommatiki-gia-tin-epilogi-tou-archigou-tis-elas)! Δηλαδή τα μόνα πρακτικά αιτήματα αυτού του κινήματος είναι 1) να συναποφασίζει ο Τσίπρας μαζί με τον Κουτσούμπα, τον Βαρουφάκη και τον Βελόπουλο για το ποιος θα είναι ο αρχηγός της αστυνομίας, δηλαδή ο Τσίπρας να συγκυβερνάει την αστυνομία ακόμα και όταν χάνει τις εκλογές, και 2) η κατάργηση των μηχανοκίνητων ομάδων της αστυνομίας σαν ρουσφέτι προς τους σπασιματίες φίλους του και το λούμπεν μικροέγκλημα. Μάλιστα ο Τσίπρας, για να προστατέψει τον αστυνομικό χρυσαυγιτισμό, για τον οποίο δεν έκανε το παραμικρό τα 5 χρόνια της κυβέρνησής του, αρνήθηκε χωρίς καμιά εξήγηση το θετικό μέτρο της κάμερας πάνω στη στολή των αστυνομικών (https://www.skai.gr/index.php/news/politics/oi-antiprotaseis-tsipra-sta-metra-mitsotaki-gia-tin-astynomiki-via)!

Συνεπώς ο πολιτικός πυρήνας του αστυνομικού εκφασισμού, ο χρυσαυγιτισμός, θα παραμείνει άθικτος, είτε αυτό το κίνημα κερδίσει είτε χάσει! Μάλιστα ο ναζιστικός αυτός πυρήνας, όχι μόνο δεν αισθάνθηκε θιγμένος από αυτό το “δημοκρατικό αντιαστυνομικό κίνημα”, αλλά στην πράξη το υποστήριξε, βγάζοντας μετά τη Νέα Σμύρνη ανακοίνωση όπου κατήγγειλε τη “χούντα Μητσοτάκη” και την αστυνομία της! (https://archive.is/85rYo). Αυτή τη σκανδαλώδη θέση την έκρυψαν όλα τα κόμματα και στη συνέχεια την εξαφάνισαν οι ίδιοι οι ναζιστές από την ιστοσελίδα τους για να μην εκθέσουν το αποκριάτικο “δημοκρατικό” μασκάρεμα των σοσιαλφασιστών φίλων τους. Αλλά θα έβαζαν ποτέ ζήτημα αποναζιστικοποίησης της αστυνομίας οι κνιτοσυριζαίοι που φρόντισαν όχι μόνο να νομοθετήσουν έτσι ώστε να κάνουν την ποινή των αρχιναζί μόνο 3,5 χρόνια φυλακή, αλλά κυρίως να μην τους στερήσουν τα πολιτικά δικαιώματα έτσι ώστε να είναι νόμιμοι και αυτοί και άθικτοι οι φίλοι τους γενικά στο κράτος και ειδικά στην αστυνομία. Κάθε εκκαθάριση των χρυσαυγιτών από την αστυνομία με νόμιμο κόμμα τους ναζί μπορεί εύκολα να καταγγελθεί από κάθε “δημοκράτη των τύπων”, σύμμαχο του σοσιαλφασισμού ως αντισυνταγματική.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο κίνημα ενάντια σε μια φασιστική αστυνομία, αλλά αντίθετα με ένα κίνημα φασιστικής εκτροπής από το κόμμα που θέλει να συνεχίσει να κυβερνάει παρόλο που έχασε τις εκλογές, και τελικά γενικής φασιστικοποίησης και της ίδιας της αστυνομίας. Απ’ τη μια προστατεύουν τον αστυνομικό χρυσαυγιτισμό από την άλλη χτυπάνε εκείνες τις πλευρές της αστυνομίας που είναι κοινωνικές, όπως είναι η επιτήρηση των μέτρων άμυνας στην πανδημία, ή χτυπάνε εκείνες στην οποία αυτές λειτουργούν σαν υπερασπιστές της αστικοδημοκρατικής νομιμότητας, τίτλο που τους τον απονέμουν τα σοσιαλφασιστικά καθώς και τα κλασσικά φασιστικά τάγματα εφόδου όταν πχ κάνουν εφόδους στη Βουλή.

Ο σοσιαλφασισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα αρχής με την αστυνομία, στην οποία άλλωστε δουλεύει από τα μέσα σαν συνδικαλιστής συριζέος και κνίτης και επίσης καθόλου δεν τον ενοχλεί που πολλοί δημοκράτες φοιτητές και καθηγητές έχουν την αυταπάτη ότι μπορεί να τους προστατέψει η αστυνομία από τους τραμπουκισμούς του. Ίσα-ίσα η αστυνομική επέμβαση τον βολεύει κιόλας, όπως αποδείχθηκε περίτρανα με την καθεστωτικής άνεσης παρατεταμένη κατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ. Στην πραγματικότητα μόνο ένα μεγάλο δημοκρατικό κίνημα μέσα στα πανεπιστήμια μπορεί να ξεκαθαρίσει έναν εσωτερικό εχθρό όπως είναι ο σοσιαλφασισμός. Αντίθετα, η αστυνομία, ειδικά αυτή του Χρυσοχοΐδη, θα δώσει σε αυτόν τα επιλεκτικά προβοκατόρικα ψευτοχτυπήματα που χρειάζεται, για να εξοντώσει σαν “επαναστάτης” με τα τάγματα εφόδου του τους δημοκράτες φοιτητές και καθηγητές με το δίλημμα: “είτε με εμάς είτε με τη φιλοχρυσαυγίτικη αστυνομία”. Τι ειρωνεία να το λέει αυτό ο κνίτης που είναι ο μόνος αληθινός μπάτσος στα πανεπιστήμια, που τσαλαπατάει κάθε δημοκρατία χωρίς να τον έχει ενοχλήσει ποτέ επί τριάντα χρόνια κανένα κράτος και καμιά αστυνομία! Γι’ αυτό κι εμείς πήραμε αποφασιστικά θέση κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας που την καταγγείλαμε σαν προβοκάτσια που θα κάνει τη ζωή φοιτητών και καθηγητών δύσκολη και την πάλη τους ενάντια στο σοσιαλφασισμό δυσκολότερη (https://www.oakke.gr/antifasism/item/1295). Πότε άλλωστε ήρθε στο φως η ασύλληπτη καθημερινή βία των σοσιαλφασιστών κνιτών και ΕΑΑΚιτών στα πανεπιστήμια απέναντι στους δημοκράτες φοιτητές και καθηγητές; Πότε έφτασαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία των ειδήσεων οι “καταγραφές” που φτιάχνουν κάθε χρόνο οι κνίτες με τα ονόματα των νεοεισαχθέντων φοιτητών δίπλα στα πολιτικά τους φρονήματα; Έχουν το θράσος αυτοί οι άθλιοι τραμπούκοι και βιαστές συνειδήσεων να εργαλειοποιούν όλο το λεξιλόγιο και τα ιστορικά σύμβολα της αριστεράς και να μιλάνε για “σπουδαστικό της ασφάλειας”, όταν όλη η παρουσία τους στα πανεπιστήμια είναι ένας χαφιέδικος μηχανισμός βίας που πνίγει στη γέννα της κάθε αυθόρμητη επιστημονική και κοινωνική πρόοδο;

Οι θρασύτατοι αυτοί πολιτικοί απατεώνες καμώνονται τους κρατικά διωκόμενους και λογοκριμένους από τα μίντια, όταν τα γεγονότα της επικαιρότητας είναι πάντα αυτά που αναδεικνύουν ή κατασκευάζουν οι ίδιοι (όπως ο Κουφοντίνας και η Νέα Σμύρνη), ενώ το βαθύ φασιστικό τους πρόσωπο κρατιέται καλά κρυμμένο και από τα μίντια και από τις πουλημένες ηγεσίες των μισοδημοκρατικών στη στελεχική τους βάση ΝΔ και ΚΙΝΑΛ. Οι “συγκρούσεις” των σοσιαλφασιστών με την αστυνομία είναι πια στημένες φάρσες για να τους δώσουν την “επαναστατική” αίγλη που τους είναι αναγκαία, αφού η πολιτική της ηγεσία, ο Χρυσοχοΐδης, την παρατάσσει εκεί που αυτοί τη χρειάζονται και την αποσύρει όταν επίσης αυτοί το χρειάζονται. Έτσι μπήκε το ζήτημα της αστυνομίας στα πανεπιστήμια εντελώς προβοκατόρικα αφού ο σοσιαλφασισμός στα πανεπιστήμια είχε παρακμάσει και συρρικνωθεί. Τώρα χάρη σε αυτή την προβοκάτσια ξαναστήνεται στα πόδια του και κάνει τις νέες στρατολογίες του, και κυρίως τις νέες επιθέσεις του σε όσους καθηγητές, φοιτητές και σχολές έκαναν αθόρυβα μια καλή εκπαιδευτική και ερευνητική δουλειά, ειδικά στις θετικές επιστήμες.

Η αντιαστυνομική δημαγωγία του σοσιαλφασισμού, σε συνδυασμό με τον παράλληλο εισοδισμό του μέσα της, σημαίνει τον έλεγχό της ώστε αυτή να μην ενοχλεί, αλλά αντίθετα να βοηθάει, τους τραμπούκικους στρατούς της “Κ”ΝΕ, του ΠΑΜΕ, της ΕΑΑΚ, του Ρουβίκωνα, των “Πυρήνων της φωτιάς”, την κουφοντινέικη νέα κλεφτουριά που μόλις τώρα για πρώτη φορά βγήκε στο φως ενωμένη πίσω από την αγιογραφία του πιο εκτρωματικού της αρχηγού, του Κουφοντίνα, στις φασιστικές τους μπούκες στα πανεπιστήμια, στα υπουργεία, στα δημαρχεία, στα συνδικάτα, στη ληστεία και την καταστροφή, στο γιουρούσι και το γενικευμένο πλιάτσικο από το μικρομάγαζο του Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τα ατέλειωτα δις των ευρωπαϊκών κονδυλίων, στις τρομοκρατικές απειλές εναντίον ενοχλητικών δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων και τελικά σε κάθε δημοκράτη που αντιστέκεται στη φασιστική μπόχα. Η λούμπεν αλητεία του κάθε κλεφτρονιού και του κάθε γηπεδόβιου που στρατολογεί ο σοσιαλφασίστας για τις εφορμήσεις τύπου Νέας Σμύρνης δε διαφέρει σε τίποτα από τον καθωσπρέπει κνίτη Τσίπρα, μαέστρο πασών των φραξιών, που ληστεύει την Ευρώπη με νέα δανεικά υπό την απειλή της ανατίναξης της χώρας και με αλυσιδωτή έκρηξη όλης της ΕΕ, παρά μόνο στην κλίμακα του πλιάτσικου.

Δεν κρύβεται η φασιστική μπόχα

Η τρίτη απάτη, που είναι ίσως και το στρατηγικά σημαντικότερο, είναι ότι αυτό το “κίνημα δημοκρατίας” δε φέρεται καθόλου δημοκρατικά απέναντι στο λαό τον οποίο λέει ότι θέλει να εκφράσει. Το αντίθετο. Οι ακτιβιστές του συμπεριφέρονται σαν ένα τσούρμο τραμπούκων που βρίζει, χλευάζει, φτύνει, απειλεί και συκοφαντεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε αμφισβητήσει την αγνότητα των σκοπών του, με τον τρόπο που μόνο ο πιο αποχαλινωμένος φασίστας που αισθάνεται ασφαλής επειδή έχει υψηλή καθεστωτική προστασία θα το έκανε. Πότε έχει ξαναγίνει οι πρωτοπόροι αγωνιστές ενός αληθινού δημοκρατικού κινήματος να αποπνέουν τέτοια μπόχα και αντιπάθεια, που μόνο άνθρωποι με πολύ γερό στομάχι να τολμάνε πια να διαφωνήσουν μαζί τους; Πότε θα τολμούσε ένα αληθινό δημοκρατικό κίνημα να απειλήσει και να εκβιάσει το λαό για να το υποστηρίξει, προειδοποιώντας τον ότι αν δεν το κάνει θα τον χαρακτηρίσει “συνεργάτη του καθεστώτος”, δηλαδή απειλώντας τον ότι κάθε βία εναντίον του είναι νόμιμη;

Πήγε ποτέ ένα δημοκρατικό κίνημα σε μια γειτονιά του λαού για να εξαπολύσει έναν στρατό εγκληματιών του οπαδικού υπόκοσμου ενάντια στις βιτρίνες της και στο βάθος ενάντια στους ανθρώπους της, όπως κάνανε τούτοι εδώ στη Νέα Σμύρνη; Και κυρίως: μια δικτατορία ή έστω μια αυταρχική κυβέρνηση θα υποχωρούσε ποτέ σε ένα κίνημα ακριβώς μόλις αυτό έχει ηττηθεί και εκτεθεί ανεπανόρθωτα με τη γελοιοποίηση του Κουφοντίνα και το σπάσιμο της Νέας Σμύρνης; Ένα πραγματικά μισοφασιστικό καθεστώς θα έβλεπε τέτοιες αντιπαθητικές στις μάζες ενέργειες, σαν μια χρυσή ευκαιρία για να εξαπολύσει ένα πογκρόμ ενάντια στους δημοκράτες. Κι όμως εδώ έγινε το αντίθετο! Ακριβώς τη στιγμή που ο Κουφοντίνας και το κίνημά του απομονώθηκαν από το λαό και τελικά γελοιοποιήθηκαν από τη θρασύδειλη “στριφογυριστή” λήξη της απεργίας πείνας και δίψας του ίδιου, ακριβώς τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ και οι τραμπούκικες ορδές τους εκτέθηκαν στη Νέα Σμύρνη σαν κόμματα της πολιτικής ανωμαλίας, αυτήν ακριβώς τη στιγμή διάλεξαν οι Μητσοτάκης-Χρυσοχοΐδης να ικανοποιήσουν το αίτημά τους και να αποσύρουν στο όνομα “της πάλης ενάντια στην πόλωση και στο διχασμό” την αστυνομία από τους δρόμους αφαιρώντας της την κρίσιμη στιγμή των πιο πολλών θανάτων τη λειτουργία του επιτηρητή των μέτρων για την πανδημία!

Αυτά δε θα τα έκανε ένα αληθινό δημοκρατικό κίνημα που συγκρούεται με μια φασιστική εκτροπή, για τον απλούστατο λόγο ότι για αυτό θα ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου να κερδίσει την υποστήριξη του λαού που είναι και η μόνη εγγύηση για την επιτυχία του. Αντιπάθεια του λαού για τους δημοκράτες σημαίνει απομόνωσή τους, δηλαδή ασφυξία και τελικά θάνατος τους. Όλα αυτά τα παράδοξα δεν είναι καθόλου παράδοξα γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κίνημα δημοκρατίας αλλά με ένα κίνημα φασισμού που παίζει με τα παλιά σύμβολα της αριστεράς και της δημοκρατίας. Να πώς γίνεται ο σοσιαλφασιστικός εσμός να τρομοκρατεί επί δύο μήνες το λαό με το δίλημμα “είτε με τον Κουφοντίνα είτε με τη ‘χούντα’”, που στην πορεία μάλιστα έγινε το ναζιστικής κοπής “είτε με τον Κουφοντίνα είτε με τους παιδεραστές”, και στο τέλος αντί να συντρίβεται να παίρνει ακριβώς αυτό που ζητάει. Αυτό συμβαίνει επειδή πρόκειται για ένα κίνημα που δουλεύει κυρίως μέσα στο κράτος με στόχο την κατάληψή του σε όλα τα στρατηγικά του πόστα ώστε να μπορεί να κυβερνάει ανεξάρτητα από το κάθε φορά εκλογικό αποτέλεσμα. Η “επαναστατική”, στην πραγματικότητα τραμπούκικη-φασιστική, φύση αυτών των κινημάτων στρέφεται επιλεκτικά απέναντι στα κάθε φορά μη αρεστά στους φασίστες κυβερνητικά ή κρατικά στελέχη τα οποία μόλις πέφτουν αντικαθίστανται από φίλους τους. Αυτές όμως οι εγχειρήσεις μένουν στο σκοτάδι για την αριστερή μάζα που ακολουθεί το σοσιαλφασισμό παίρνοντας στα σοβαρά τις αριστερές του φρασούλες και περνώντας τα πραξικοπήματά του για επαναστάσεις, ενώ συχνά προσπαθεί μάταια να δώσει κάποια συνέπεια στις χωρίς αρχές στροφές και κωλοτούμπες των ηγετών του. Συνήθως τη νεανική έξαψη ακολουθεί η απογοήτευση και η φιλική προς το σοσιαλφασισμό απόσυρση, αφού αυτή δεν έχει έρθει σαν αποτέλεσμα πολιτικού ξεκαθαρίσματος. Μάλιστα τέτοιους αποσυρμένους από την πολιτική πρώην φίλους τους, οι σοσιαλφασίστες μπορούν να τους εκβιάζουν με τις ενοχές τους, αφού αυτοί ιδιώτευσαν ενώ ο σοσιαλφασίστας “τουλάχιστον κάνει κάτι”.

Πιστεύουμε ότι σε αυτή τη συγκυρία ο άμεσος στόχος του σοσιαλφασισμού και του κινήματός του είναι να εκκαθαρίσει εκείνα τα στελέχη της ΝΔ που λίγο ή περισσότερο αντιστέκονται αντικειμενικά στο λυσσασμένο παραγωγικό σαμποτάζ των σοσιαλφασιστών, παρ’ όλους τους πολιτικάντικους καιροσκοπισμούς, το σοβινισμό, ακόμα και την εθνική τους ρωσοφιλία, σπρώχνοντας όσο γίνεται το Ελληνικό, τα ναυπηγεία, το εθνικό χωροταξικό, τους εμβολιασμούς, ή την αντιγραφειοκρατική ψηφιοποίηση στο κράτος.

Αριστερές φράσεις, αντιλαϊκή θεωρία και πράξη

Η δυσκολία της περιόδου, που δεν είναι ιδιαιτερότητα της Ελλάδας αλλά όλου του κόσμου, είναι ότι ενώ η πλειοψηφία του λαού αντιπαθεί το σοσιαλφασισμό, ιδιαίτερα τις βίαιες εκδηλώσεις του, και ακολουθεί τα μη-φασιστικά κόμματα της αστικής τάξης, η πλειοψηφία της αριστερής μάζας ακολουθεί το σοσιαλφασισμό, ενστερνίζεται τις θεωρίες του και περνάει τα πραξικοπήματά του για επαναστάσεις. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια αντίσταση στο φασισμό που βρίσκεται κάτω από την καθοδήγηση της αστικής τάξης, και γι’ αυτό κληρονομεί απ’ αυτήν το μεσοβέζικο, συμβιβαστικό χαρακτήρα της, ενώ ο αντεργατισμός και αντικομμουνισμός της βοηθάνε τους σοσιαλφασίστες να αιχμαλωτίζουν περαιτέρω τους εργάτες και την αριστερά. Μένει να εξηγήσουμε πώς γίνεται μια τέτοια αριστερή μάζα να θεωρεί φυσιολογική τη μειοψηφική πραξικοπηματική βία, παρόλο που αυτή ασκείται στο όνομα του λαού. Αυτή είναι η θεωρία του αλλοτριωμένου ή στις χειρότερες εκδοχές προδότη και πουλημένου λαού.

Για το σοσιαλφασίστα ο λαός είναι μια αλλοτριωμένη μάζα. Δεν έχει τη δική του σκέψη, τη δική του συνείδηση, τη δική του ύπαρξη, αλλά ζει, αισθάνεται, σκέφτεται, αναπνέει με το δανεικό οξυγόνο, τη δανεική σκέψη και τη δανεική συνείδηση που του δίνει ο καπιταλιστής. Ο τελευταίος υποτίθεται το πετυχαίνει αυτό με το να βάζει τους λαούς να τρέχουν πίσω από το κυνήγι του χρήματος, της κατανάλωσης, του υλικού πλούτου, και αυτά ο φιλελεύθερος (ο μοναδικός αληθινός καπιταλιστής κατά το σοσιαλφασισμό, ο οποίος θεωρεί το ρωσοκινέζικο κρατικοφασιστικό καπιταλισμό τον προθάλαμο του σοσιαλισμού αν όχι τον ίδιο το σοσιαλισμό) τους τα παραχωρεί ευχαρίστως, γιατί για αντάλλαγμα παίρνει την ψυχή τους. Οι σοσιαλφασίστες δεν είναι παρά ο στρατός των αφυπνισμένων που έχουν καταλάβει το κόλπο και γι’ αυτό περιφρονούν το χρήμα και αντ’ αυτού κινούνται με κίνητρο όχι το υλικό κέρδος, αλλά τις αξίες και τα ιδανικά.

Με αυτή τη θεωρία, που είναι ορθόδοξη καλογερική θεολογία (“απ’ τη μια αυτοί που υπηρετούν τον άνθρωπο και τις ανώτερες από το φτηνό κόσμο της ύλης αξίες, απ’ την άλλη αυτοί που προσκυνάνε το μαμωνά, δηλαδή το χρήμα”) μασκαρεμένη σε μαρξισμό, μπορούν τα αριστερά στη μορφή αλλά ακροδεξιά στο περιεχόμενο κόμματα, όχι μόνο να περιφρονούν και να τσαλαπατάνε τη θέληση του λαού, αλλά και να ασκούν πάνω του μια φοβερή ψυχική βία (που γίνεται και φυσική, ακόμα και γενοκτονική βία όταν ο λαός εξεγερθεί εναντίον τους όπως έγινε κυρίως στη Συρία και σε ένα βαθμό στη Βενεζουέλα) χωρίς αυτό να ξενίζει ιδιαίτερα τα μέλη τους.

Γι’ αυτά τα κόμματα,αν ο λαός αντιπαθεί τον κνίτη, συριζέο ή ανταρσέο σοσιαλφασίστα σαν πολιτικό χαρακτήρα, δεν είναι επειδή τον έχει ζήσει και μέσα από τις εμπειρίες του έχει διαπιστώσει ότι είναι ένας αντιπαθητικός τύπος, ψυχικός εκβιαστής, υπερόπτης, ιδιοτελής, ξερόλας και τραμπούκος. Είναι ότι ενώ ο σοσιαλφασίστας (όπως τον διαβεβαιώνουν οι σοσιαλφασίστες φίλοι του) είναι ένας υπέροχος άνθρωπος γεμάτος αξίες, ιδανικά και αυτοθυσία, ο λαός έχει υπνωτιστεί να πιστεύει το αντίθετο χάρη στην πανίσχυρη προπαγάνδα του φιλελεύθερου που έχει καταλάβει τη σκέψη του και την αμαρτωλή ψυχή του. Κατά συνέπεια ο ήρωάς μας “αναγκαστικά” πρέπει να εξαπατήσει το λαό με ψέμματα ώστε αυτός να μην του αντισταθεί ενώ δουλεύει για το καλό του! Ένας πραγματικός άγιος! Αυτός γίνεται θυσία για το καλό του λαού και ο αχάριστος λαός όχι μόνο δεν του το αναγνωρίζει αλλά τον χλευάζει κιόλας. Κάθε ψέμα, κάθε υποκρισία, κάθε διπροσωπία, κάθε απανθρωπιά, είναι και μια θυσία που κάνει ο σοσιαλφασίστας για χάρη του λαού, και είναι τέτοιο το μεγαλείο της ψυχής του που επιμένει να το κάνει, παρόλο που αντί για ευχαριστώ εισπράττει αποδοκιμασία και αντιπάθεια!

Τι αγνή χριστιανική αγάπη!

Ο σοσιαλφασίστας είναι, λέει, σε πόλεμο ενάντια “στο σύστημα”. Στον πόλεμο αυτό το ψέμα επιτρέπεται γιατί είναι παραπλάνηση του εχθρού. Έτσι όσο πιο ικανός ψεύτης είναι ο αντάρτης-Τσίπρας ή ο αντάρτης-Κουτσούμπας, όσο πιο επιδέξια ξεγλιστράει από τις ερωτήσεις του εκάστοτε δημοσιογράφου ή πολιτικού εχθρού με την κατάλληλη ρητορική μεταμφίεση, τόσο περισσότερο τον θαυμάζει ο οπαδός του που τον έχουν διαπαιδαγωγήσει να περνάει τη διπροσωπία για υψηλή πολιτική τέχνη, για ικανότητά παραπλάνησης του εχθρού, ενώ στην πραγματικότητα παραπλανεί αυτόν τον ίδιο! Στον ιερό πόλεμο που φαντάζεται ότι πολεμάει ο ήρωάς μας τίποτα δεν απαγορεύεται.

Με μια τέτοια περίτεχνη αντιστροφή, όπου ο ψεύτης γίνεται άγιος και ο τραμπούκος “το αληθινό θύμα”, μπορούμε να φανταστούμε πόσο εύκολο ήταν για τα επιτελεία του σοσιαλφασισμού να στήσουν το διπρόσωπο παιχνιδάκι στο κίνημα του εθνικοσοσιαλιστή Κουφοντίνα. Ο Κουφοντίνας είναι αντινεοφιλελεύθερος αντάρτης και σαν τέτοιον ο σοσιαλφασίστας τον αγαπάει. Όμως ο αλλοτριωμένος στην πλειοψηφία του λαός τον αντιπαθεί ακριβώς επειδή είναι αλλοτριωμένος, επειδή έτσι του έμαθε ο φιλελεύθερος τον οποίο ακολουθεί σαν υπνωτισμένος. Κατά συνέπεια πρέπει “αναγκαστικά” να κρύψουμε την αγάπη μας για τον αντιφιλελεύθερο αντάρτη, και να εξαπατήσουμε το λαό ώστε να υποστηρίξει τον Κουφοντίνα χωρίς να ξέρει ότι υποστηρίζει τον Κουφοντίνα. Έτσι επινοήθηκε το ζήτημα των “δικαιωμάτων του κρατούμενου” σαν βιτρίνα του κινήματος Κουφοντίνα, που πάντα στον πυρήνα του και στη μαχητική του πρωτοπορία παρέμεινε ένα κίνημα υπέρ του “αδούλωτου αντάρτη”.

Αν τώρα ο λαός στο 60-70% του δεν συγκινείται με τον παρατεταμένο βυζαντινό θρήνο για τον “επαναστάτη” που πεθαίνει από ώρα σε ώρα επί ενάμισι μήνα, δεν είναι επειδή καταλαβαίνει ότι αυτό είναι ένα βρώμικο κίνημα υπέρ ενός κυνικού εκτελεστή, είναι επειδή τα δύο τρίτα του λαού είναι μια εχθρική μάζα! “Αληθινός” λαός είναι μόνο οι λίγες χιλιάδες διαδηλωτών που μπόρεσε να μαζέψει ο σοσιαλφασισμός, επειδή αυτοί αλληλοδιαβεβαιώνονται ότι τα συνθήματά τους ανταποκρίνονται στο λαϊκό συμφέρον παρόλο που ο λαός είναι αντίθετος με αυτά γιατί δεν ξέρει το πραγματικό του συμφέρον. Γι’ αυτό αυτές οι λίγες χιλιάδες έχουν δικαίωμα όχι μόνο να διαδηλώνουν εκατοντάδες φορές εν μέσω πανδημίας, χωρίς να ρωτήσουν και χωρίς να τους ενδιαφέρει αν τα υπόλοιπα εκατομμύρια εγκρίνουν τη διασπορά του ιού και κυρίως το σύνθημα της απειθαρχίας στα μέτρα προστασίας που μεταδίδει η επαναλαμβανόμενη διαδήλωση, αλλά έχουν επίσης δικαίωμα να βάλουν φωτιά και να σπάσουν τις γειτονιές του λαού, όπως κάναν στη Νέα Σμύρνη όπου εξαπολύσαν τον εγκληματικό υπόκοσμο των γηπέδων που μετά κάνανε πως δεν τον ξέρουν, όπως κάνουν πως δεν ξέρουν και τον Κουφοντίνα που στην ανακοίνωση λήξης του “αγώνα” του τους χαιρετίζει.

Στην πραγματικότητα, η άποψη ότι η προπαγάνδα μπορεί να ελέγχει τη σκέψη και να κατασκευάζει ψεύτικους κόσμους είναι θεολογία, γιατί προϋποθέτει ότι ο αληθινός κόσμος δεν είναι προσβάσιμος στην εμπειρία του καθενός, συνεπώς δεν είναι ικανός κάθε άνθρωπος να ελέγχει και να διασταυρώνει τα προϊόντα της εκάστοτε προπαγάνδας σύμφωνα με τις εμπειρίες του, αλλά αυτό τάχα είναι δουλειά μόνο των διανοούμενων του σοσιαλφασισμού, που σε αντίθεση με τις “αλλοτριωμένες” μάζες έχουν απελευθερωθεί από τον απατηλό κόσμο της ύλης. Να γιατί η κοινωνική θεωρία του σοσιαλφασισμού είναι πάντα συνωμοσιολογική. Κατά συνέπεια το καθήκον του “επαναστάτη” σοσιαλφασίστα είναι να έρθει σε σύγκρουση με τις μάζες για να τους επιβάλλει το συμφέρον τους, αφού αυτές δεν μπορούν να το καταλάβουν από την άμεση εμπειρία τους.

Ο μαρξισμός, ακριβώς στον αντίποδα αυτής της αντιλαϊκής-φασιστικής θεωρίας και πρακτικής, υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι του λαού μπορούν να διακρίνουν το συμφέρον τους από την άμεση εμπειρία και τη λογική της επεξεργασία. Γι’ αυτό και ένα αληθινά εργατικό κόμμα, παρόλο που με τους διανοούμενούς του αναλαμβάνει τη ξεχωριστή δουλειά του πολιτικού και ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος με την αστική τάξη, δεν θα τολμούσε ποτέ να επιβάλει στο λαό τη γνώμη του, αλλά μόνο να την προτείνει και να καλέσει το λαό να τη βάλει σε δοκιμή για να διαπιστώσει ο ίδιος όχι μόνο την αλήθεια της, αλλά και τις ενδεχόμενες αδυναμίες της, και άρα να προτείνει και τις διορθώσεις του. Αυτή είναι η πιο θεμελιώδης διαφορά των μαρξιστών από τους σοσιαλφασίστες στην άποψή τους για τη σχέση ενός κόμματος με τις μάζες: τα αληθινά εργατικά κόμματα όχι μόνο αποδέχονται την κριτική των εξωκομματικών μαζών, αλλά την επιδιώκουν και την ενθαρρύνουν. Ας συγκρίνει κανείς αυτή τη βαθιά δημοκρατική στάση, με τη στάση των σοσιαλφασιστών που αντιδρούν στην κριτική σαν θιγμένοι, προσπαθούν να την αμβλύνουν με κολακείες και γαλιφιές, κάνουν τους απογοητευμένους, ή, αν όλα αυτά δεν πιάσουν, απειλούν με αυστηρό ύφος τους ανθρώπους που την ασκούν να προσέχουν γιατί αλλιώς θα μπουν στη λίστα των εχθρών τους.

Στο βάθος αυτή η διαφορά είναι η διαφορά της αστικής τάξης από την εργατική τάξη. Η αστική τάξη, που ο σύγχρονος σοσιαλφασισμός είναι η πιο αντιδραστική της έκφραση, δεν μπορεί να πάει το δημοκρατισμό, που η ίδια γέννησε στην πάλη της με τη φεουδαρχική απολυταρχία, μέχρι το τέλος, επειδή αναγκαστικά στο κοινωνικό-οικονομικό της σύστημα ο εργάτης αντιμετωπίζεται σαν ένα απλό εργαλείο της παραγωγής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σοσιαλφασισμός, με το βασικό κόμμα του το ψευτοΚΚΕ, ξεκίνησε την πορεία του προς την εξουσία, πνίγοντας πρώτα κάθε δημοκρατικό-ταξικό σκίρτημα του προλεταριάτου τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης σε συμμαχία με την παραδοσιακή δυτικόφιλη αστική τάξη που εκπροσωπούσε η ΝΔ του Καραμανλή. Μόνο αφού κατέπνιξε το εργατικό κίνημα έστησε στη θέση του τη φάρσα των ταγμάτων εφόδου που παριστάνουν τους εργάτες μόνο όσο χρειάζεται για να χτυπάνε τους αστούς ανταγωνιστές τους, ενώ είναι οι χειρότεροι καταπιεστές στο σβέρκο των εργατών και εντατικά μετατρέπουν τη χώρα σε κινέζικη δουλοκτησία. Πρέπει να περιμένουμε ότι η ανοιχτή βία του σοσιαλφασισμού θα επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, δηλαδή στους εργάτες, γιατί αυτοί αναπόφευκτα θα εξεγερθούν ενάντια στο δουλοκτητικό καθεστώς που τους ετοιμάζουν. Για το προλεταριάτο, που βλέπει πιο μακριά όχι μόνο από το φασισμό αλλά και από κάθε καπιταλισμό, ο δημοκρατισμός στις γραμμές του, στις συνδικαλιστικές και πολιτικές του οργανώσεις, είναι άμεση ζωτική ανάγκη τόσο για τη σημερινή του ανασυγκρότηση όσο και για τους στρατηγικούς του στόχους. Δεν μπορεί να στηθεί το νέο εργατικό κίνημα αν στις γραμμές του οι ίδιοι οι εργάτες δεν έχουν την πιο μεγάλη ελευθερία έκφρασης, χωρίς να φοβούνται μην τους κοροϊδέψει κανείς για την ατέλεια της κριτικής τους. Και όπως αποδείχτηκε, δεν μπορούν να πάνε πολύ μακριά οι προλεταριακές επαναστάσεις αν στην πορεία ατονήσει η συμμετοχή και αυτενέργεια των μαζών. Ας συνεχίσουν οι σοσιαλφασίστες τις αντιπαθητικές στις μάζες πρακτικές τους. Το μόνο που κάνουν είναι να τις διαπαιδαγωγούν σαν αρνητικοί δάσκαλοι, και εμείς σαν κόμμα θα είμαστε εκεί για να τις διαφωτίζουμε, να συγκεντρώνουμε και να συστηματοποιούμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες της πάλης τους και να τις επιστρέφουμε στις ίδιες, στην πηγή τους δηλαδή, και να τις βοηθάμε να οργανώνουν τις σκόρπιες αντιστάσεις τους σε έναν προλεταριακό πολιτικό κατ’ αρχήν στρατό.