"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
"Ας εξηγήσουμε τη σκέψη μας μ’ ένα παράδειγμα.
Ας πάρουμε το θεσμό της υπαλληλοκρατίας, της γραφειοκρατίας, σαν ιδιαίτερο στρώμα προσώπων που έχουν ειδικευτεί στη διοίκηση και κατέχουν μια προνομιούχα θέση απέναντι στο λαό. Αρχίζοντας από την απολυταρχική, μισοασιατική Ρωσία, ως τη μορφωμένη, ελεύθερη και πολιτισμένη Αγγλία, παντού βλέπουμε το θεσμό αυτό που αποτελεί απαραίτητο όργανο της αστικής κοινωνίας. Στην καθυστέρηση της Ρωσίας και στην απολυταρχία της αντιστοιχεί η ολοκληρωτική έλλειψη δικαιωμάτων του λαού απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους, η ολοκληρωτική έλλειψη ελέγχου πάνω στην προνομιούχα γραφειοκρατία.
Στην Αγγλία υπάρχει γερός έλεγχος του λαού πάνω στη διοίκηση, μα και κει ο έλεγχος αυτός πολύ απέχει από του να είναι πλήρης, και εκεί η γραφειοκρατία διατηρεί όχι λίγα προνόμια, είναι όχι σπάνια αφέντης και όχι υπηρέτης του λαού. Και στην Αγγλία βλέπουμε, ισχυρές κοινωνικές ομάδες να υποστηρίζουν την προνομιούχα θέση της γραφειοκρατίας, να εμποδίζουν τον πλέριο εκδημοκρατισμό αυτού του θεσμού. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί ο πλέριος εκδημοκρατισμός του συμφέρει μονάχα στο προλεταριάτο: τα πιο πρωτοπόρα στρώματα της αστικής τάξης υπερασπίζουν ορισμένα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων, ξεσηκώνονται ενάντια στην αιρετότητα όλων των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στην ολοκληρωτική κατάργηση του εκλογικού τιμήματος, ενάντια στην άμεση ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στο λαό κλπ, γιατί τα στρώματα αυτά νιώθουν ότι το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει έναν τέτοιο ολοκληρωτικό εκδημοκρατισμό ενάντια στην αστική τάξη. Το ίδιο και στη Ρωσία. Ενάντια στην παντοδύναμη, ανεύθυνη, πουλημένη, άξεστη, αμόρφωτη και παρασιτική ρωσική υπαλληλοκρατία έχουν εξεγερθεί τα πιο πολυάριθμα και τα πιο διαφορετικά στρώματα του ρωσικού λαού. Εκτός όμως από το προλεταριάτο ούτε ένα από αυτά τα στρώματα, δε θα επέτρεπε τον πλέριο εκδημοκρατισμό της υπαλληλοκρατίας, γιατί όλα τ΄άλλαστρώματα (αστικήτάξη, μικροαστικήτάξη, «διανόηση»γενικά) έχουννήματαπουτασυνδέουν με την υπαλληλοκρατία, γιατί όλα αυτά τα στρώματα συγγενεύουν με τη ρωσική υπαλληλοκρατία.
Ποιος δεν ξέρει πόσο εύκολα συντελείται στην αγία Ρωσία η μετατροπή του διανοούμενου-ριζοσπάστη, του διανοούμενου σοσιαλιστή σε υπάλληλο της αυτοκρατορικής κυβέρνησης, σε υπάλληλο, που παρηγοριέται με την ιδέα, ότι είναι «ωφέλιμος» μέσα στα όρια της γραφειοκρατικής ρουτίνας, σε υπάλληλο, που δικαιολογεί με αυτή την «ωφέλεια» την πολιτική του αδιαφορία, το λακεδισμό του απέναντι στην κυβέρνηση του κνούτου και της ναγκάϊκας (Σημ.Μετ. καμουτσίκι); Μόνο το προλεταριάτο είναι απόλυτα εχθρικό απέναντι στην απολυταρχία και τη ρωσική υπαλληλοκρατία, μόνο το προλεταριάτο δεν έχει κανένα νήμα, που να το συνδέει με αυτά τα όργανα της κοινωνίας των ευγενών και των αστών, μόνο το προλεταριάτο είναι ικανό για ανειρήνευτη εχθρότητα και αποφασιστική πάλη εναντίον τους».
Οι παραπάνω θέσεις του Λένιν, αποτέλεσαν θέσεις κάθε κομμουνιστικού κόμματος στον κόσμο για όσον καιρό ήταν πραγματικά κομμουνιστικά. Και οι θέσεις αυτές αποτελούν επίσης θέσεις της ΟΑΚΚΕ.