"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Όμως η μεγαλύτερη στήριξη στην υποψηφιότητα Γιουνκέρ έρχεται όχι τόσο μέσα από την Ευρώπη αλλά απέξω. Συγκεκριμένα ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν αναγνώρισε την «καθαρή δημοκρατική εντολή» που υποτίθεται ότι έχει λάβει ο πρώην λουξεμβουργιανός πρόεδρος και μάλιστα, για να τονίσει την προτίμησή του απείλησε να τοποθετήσει στρατεύματα στα σύνορα της Λετονίας για να τον υποστηρίξουν (βλ. FinancialTimes, 4/6). Από κοντά ο Τσίπρας, που είναι επίσης υποψήφιος για την προεδρία σαν επικεφαλής της «ευρωπαϊκής αριστεράς» και που φυσικά δε θα μπορούσε καθόλου να διαφοροποιηθεί από το αφεντικό του, καλεί τις πολιτικές δυνάμεις του ευρωκοινοβουλίου να καταψηφίσουν οποιονδήποτε άλλο υποδεικνυόμενο υποψήφιο πλην του Γιουνκέρ (Καθημερινή, 4/6). Την ίδια στιγμή μαζικά επεισόδια συμβαίνουν σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις προς υποστήριξη του «προέδρου του λαού» όπως ξαφνικά αποκαλούν τον άγνωστο στο 99% των ευρωπαϊκών λαών ευρω-γραφειοκράτη. Έξω απ’ την έδρα του ευρωκοινοβουλίου έχουν στηθεί σκηνές και οδοφράγματα ενώ οι συγκεντρωμένοι, που κινητοποιήθηκαν με τις γνωστές σκοτεινές καγκεμπίτικες μεθόδους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (τύπου Ταχρίρ), φορούν γκρίζες κορδέλες και φωνάζουν συνθήματα. Οι ίδιοι ονομάζουν τις κινητοποιήσεις τους «γκρίζα επανάσταση».
Η αλήθεια είναι ότι θα μας ξένιζε μία τόσο μεγάλη κινητοποίηση για ένα εν ενεργεία στέλεχος της ευρωπαϊκής διπλωματίας εάν δε γνωρίζαμε τα εγκλήματα που έχει διαπράξει αυτό το στέλεχος σε βάρος της ευρωπαϊκής δημοκρατικής ενότητας και υπέρ των συμφερόντων του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού άξονα, ιδιαίτερα σαν επικεφαλής του Eurogroup από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης χρέους και δώθε. Ο Γιουνκέρ παραμένει ένθερμος υπερασπιστής των πιο στενών ευρω-ρωσικών σχέσεων. Για το λόγο αυτό υπήρξε από τους πρώτους που υποστήριξαν φανατικά την κεντρική διακρατική διαχείριση του χρέους των ευρωπαϊκών κρατών μέσα από την έκδοση ευρωομολόγων, που σημαίνει πρακτικά σήμερα τον υπερδανεισμό της ΕΕ από τις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις των BRICS(Ρωσία, Κίνα και σύμμαχοί τους). Είναι επίσης ένας από τους βασικούς υποστηριχτές της αθρόας δανειοδότησης του ευρωπαϊκού νότου, κυρίως της Ελλάδας, μιας τάσης που εξαιτίας της ελληνικής χρεοκοπίας έχει προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις στην Ευρώπη φέρνοντας σε ανταγωνισμό τις χώρες του βορρά με εκείνες του νότου, δυναμιτίζοντας δηλ. την ευρωπαϊκή ενότητα προς όφελος της πάνοπλης στρατιωτικά και ενεργειακά ρωσικής υπερδύναμης.
Η ουσία της πολιτικής φυσιογνωμίας Γιουνκέρ, κι αυτό που περισσότερο αξιοποιεί το Κρεμλίνο για να πλήξει την ευρωπαϊκή ενότητα απ’ τα μέσα, είναι η υιοθέτηση από μέρους του σε πολλά ζητήματα μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής φόρμας για να ντύσει μ’ αυτήν το πιο βαθιά αντιδραστικό αντιευρωπαϊκό πολιτικό της περιεχόμενο. Ο ίδιος καλύπτεται πίσω από το πέπλο του φεντεραλισμού για να μπορέσει να συσπειρώσει γύρω του τους ταλαντευόμενους ευρωπαϊστές (αυτούς κυρίως θέλει για υποστηρικτές) που βλέπουν με ζωηρή ανησυχία τη γρήγορη άνοδο της ευρω-σκεπτικιστικής τάσης μέσα στην ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους πρώτους αρχηγούς κρατών που αντιτάχθηκαν στην υποψηφιότητα αυτή ήταν και ο αντιευρωπαίος Ορμπάν. Αυτός ο ρωσόφιλος αποκρουστικός φιλοναζιστής πιστεύουμε ότι αντιτάχθηκε προβοκατόρικα στην υποψηφιότητα αυτή, δηλαδή για να την ευνοήσει. Όσο για το επιχείρημα περί «δημοκρατικής εντολής», αυτό προϋποθέτει την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, που θα σήμαινε ότι η πραγματική εξουσία θα πρέπει να περάσει από τις επιμέρους εθνικές κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια στο ευρωκοινοβούλιο το οποίο όμως θα πρέπει να εκλέξει μια κοινή για όλα τα κράτη ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Αλλά μια τέτοια ομοσπονδιοποίηση οι πρώτοι που δεν τη θέλουν είναι αυτοί που έχουν ψηφίσει «όχι» στα δημοψηφίσματα για πιο ενωτικά ευρωσυντάγματα, με πρώτους πρώτους τους ρωσόδουλους τύπου Τσίπρα. Η πραγματική στην ουσία πολιτική αδυναμία δηλαδή η μη αντιπροσωπευτικότητα ιδιαίτερα του ευρωκοινοβουλίου φανερώθηκε περίτρανα στη δημοσκόπηση που έγινε στη Γερμανία και που έδειξε ότι μόνο το 7% των γερμανών ψηφοφόρων γνώριζε ότι ο Γιουνκέρ ήταν ο υποψήφιος του ΕΛΚ (FT, 2/6).
Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε συμβούλιο υπουργών και ευρωκοινοβούλιο προοιωνίζει μία ίσως και μακρόχρονη περίοδο έντασης κατά την οποία ο εισοδιστής θα ισχυροποιείται πολιτικά παίρνοντας με το μέρος του δυνάμεις που είναι ή εμφανίζονται σαν ευρωπαϊκές. Ήδη η όλο και πιο φιλοπουτινικιά Μέρκελ έχει ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό του, το ίδιο και ο υποψήφιος των ευρωπαίων σοσιαλιστών Σουλτς. Επίσης ο γάλλος πρόεδρος Ολάντ, που βιάζεται να παραδώσει στη Ρωσία δύο υπερσύγχρονα ελικοπτεροφόρα, ανταμείβοντας τον Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία εκτιμάται, σύμφωνα με γάλλους αξιωματούχους, ότι θα μπορούσε να πειστεί να στηρίξει την υποψηφιότητα Γιουνκέρ προκειμένου να αποφευχθεί μία χρόνια στασιμότητα γύρω απ’ αυτό το ζήτημα (28/5). Η τραγωδία για την ΕΕ είναι ότι η μόνη χώρα που μέχρι σήμερα εναντιώνεται σθεναρά στην προεδρία Γιουνκέρ είναι η Αγγλία του επίσης ρωσόφιλου και διασπαστή της ΕΕ Κάμερον. Αυτός σε πρώτη ευκαιρία θα πουλήσει την ευρωσκεπτικιστική αγγλική κοινή γνώμη που έχει θυμώσει πολύ και σωστά για την πρωτοφανή θρασύτητα του ψευτο-φεντεραλιστή Γιουνκέρ να επιβάλει με το ζόρι την προεδρία του στην Κομισιόν, ενώ αυτή ως τώρα αποφασιζόταν συναινετικά από το ανώτατο όργανο της ΕΕ που είναι το Συμβούλιο των ηγετών των χωρών μελών της ΕΕ.
Χοντρόπετσοι αντιδημοκράτες, βουλιμικοί οικονομικά και τυφλοί πολιτικά οι μονοπωλιστές της ΕΕ αφήνουν τις τύχες της Ευρώπης στα χέρια των πρακτόρων της νεοτσαρικής Ρωσίας. Αν τελικά ο Γιουνκέρ πάρει την προεδρία της Κομισιόν, θέση που ως τώρα κατείχε ο όσο μπορούσε πιο ανεξάρτητος απέναντι στη Μόσχα, αλλά όλο και πιο απομονωμένος και αμήχανος Μπαρόζο, αυτό θα είναι μια καταστροφή μεγαλύτερου βεληνεκούς από όσο η απόσχιση και ο μισοδιαμελισμός της Κριμαίας. Ο παλιάνθρωπος αυτός μαζί με τύπους σαν την Άστον, τον Όλι Ρεν, και τον Ντάισελμπλουμ, και τουλάχιστον σιχαμερούς υφεσιακούς ηγέτες σαν την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Κάμερον και τον Ρέντζι μπορεί να μετατρέψει την ηγεσία της ΕΕ σε ένα ρώσικο εργαλείο διείσδυσης και διάλυσης.