"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η ΟΑΚΚΕ χαιρετίζει το παλλαϊκό κίνημα καταγγελίας των ηθικών αυτουργών της αυτοκτονίας - δολοφονίας του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Λέγοντας «κίνημα» εννοούμε όλες αυτές τις ειρηνικές, σιωπηλές εκδηλώσεις απλών ανθρώπων του λαού που είναι σε γενικές γραμμές αυθόρμητες και είχαν την πηγή τους σε διαδικτυακές πρωτοβουλίες των φίλων του Βαγγέλη σε όλη την Ελλάδα. Το ότι τόσος κόσμος κινητοποιήθηκε και με τόση συγκίνηση για να υποστηρίξει ένα θύμα τραμπουκισμού χωρίς να έχει από πίσω του στημένους κομματικούς ψευτοαυθόρμητους μηχανισμούς, δείχνει ότι κάτι βαθύ έχει αλλάξει μέσα σ’ αυτή τη φαινομενικά απαθή κοινωνία, που αισθάνεται εδώ και χρόνια έντονη βία χωρίς να μπορεί να της απαντήσει.
Πρόκειται σε τελευταία ανάλυση για μια βία που το κέντρο της βρίσκεται στη σφαίρα της πολιτικής δηλαδή στη σφαίρα του κράτους και του παρακράτους.
Ο ηγετικός παράγοντας είναι η βία του παρακράτους. Αυτή είναι η βία κατ’ αρχήν των ναζιστών, ρατσιστών κανιβάλων της «Χρ. Αυγής» και κατά δεύτερο λόγο η βία των σοσιαλφασιστών τραμπούκων μιας ψεύτικης αριστεράς και ενός ψεύτικου αναρχισμού. Ανοιχτός σύμμαχος αυτής της παρακρατικής βίας ή προβοκάτορας ενισχυτής της, είναι η κρατική βία των νέων αστυνομικών Σωμάτων που γυμνάστηκαν πάνω στα κορμιά και στις ψυχές των μεταναστών.
Η παρακρατική βία έχει μπορέσει να γίνει κυρίαρχη και στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο χάρη από τη μια στη στήριξη ή την ανοχή της από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και κυβερνήσεις για περισσότερο από τρεις δεκαετίες και χάρη από την άλλη στην χειραγώγηση, διάβρωση και διάλυση από τα ίδια αυτά κόμματα, κυρίως από την ψευτοαριστερά, κάθε μαζικής οργάνωσης του λαού, είτε στο θεσμικό συνδικαλιστικό επίπεδο είτε στο επίπεδο των αυθόρμητων πρωτοβουλιών και συσπειρώσεων των πολιτών σε χώρους δουλειάς, μαθητείας και γειτονιάς.
Το ότι άντρο σήμερα του πιο εκτεταμένου μπούλινγκ είναι τα σχολεία δεν είναι τυχαίο. Είναι στα σχολεία που ενώνονται: πρώτον η κατ εξοχήν βία, η ατιμώρητη ρατσιστική βία των χρυσαυγίτικων συμμοριών που ρίχνει μια βαριά τρομοκρατική σκιά σε όλα τα σχολεία, δεύτερον η βία της ψευτοαριστεράς που έχει καταργήσει κάθε δημοκρατική γενική συνέλευση των μαθητών που κάποτε αποφάσιζαν απεργίες που είχανε τη μορφή της κατάληψης και τις έχει αντικαταστήσει με καταλήψεις κατοχικού τύπου, και τρίτον η ουσιαστική διάλυση των συλλόγων των γονιών και ο αντιδραστικός χαρακτήρας των σημερινών ηγεσιών των συνδικαλιστικών οργάνων των εκπαιδευτικών που αφήνει τους μαθητές ανοχύρωτους απέναντι σε κάθε ατομικό ή συμμορίτικο τραμπουκισμό στο σχολικό και εξωσχολικό χώρο.
Βέβαια μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι σε κάθε ταξικά ανταγωνιστική κοινωνία οπότε και σε κάθε σχολείο της γης πάντα εκδηλωνόταν και θα εκδηλώνεται βία. Αλλά τόσο ανυπεράσπιστα θύματα της τραμπούκικης βίας, και τόση ατιμωρησία και τόση κυριαρχία των τραμπούκων όση μέσα στο ελληνικό σχολείο, αλλά και μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο δε φανταζόμαστε ότι μπορεί να βρεθεί εύκολα αλλού στον κόσμο.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί σε όλες τις στιγμές του παλλαϊκού αυθόρμητου κινήματος καταγγελίας των βασανιστών του Βαγγέλη δεν σηκώθηκε καμιά δυνατή φωνή, καμιά μαζική διαμαρτυρία από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και όργανα της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως και από τα κόμματα πάτρωνες της εκπαιδευτικής ζωής. Η ίδια η Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων στην οποία δολοφονήθηκε ο Βαγγέλης είναι κλασσικό δείγμα της αντικειμενικής ηθικής και πολιτικής στήριξης που δίνουν οι συνδικαλιστές του προσωπικού της Σχολής στους δολοφόνους αλλά και στον έκπτωτο διευθυντή της σχολής που κάλυπτε το διαρκές έγκλημα, με το να ισχυρίζονται ότι οι όποιοι τραμπουκισμοί οφείλονται στην έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής και προσωπικού (!!!), ενώ ήδη ο άνθρωπος που έκανε την ΕΔΕ δέχτηκε από συνδικαλιστές απειλές για τη ζωή του.
Κάτω από αυτές τις συνολικές πολιτικές συνθήκες είναι φανεροί οι λόγοι για τους οποίους τα στόματα δεν ανοίγουν ακόμα στη Γαλακτοκομική των Ιωαννίνων. Και βέβαια ο χειρότερος τρόπος για ν’ ανοίξουν ήταν η βίαιη χθεσινή μπούκα στη Σχολή, που μετέτρεψε σε θύτες τους φοβισμένους σπουδαστές της Σχολής και έδωσε την ευκαιρία στους λίγους πραγματικούς θύτες να εμφανιστούν σαν θύματα του μπούλινγκ των διαδηλωτών αυτών. Αντικειμενικά αυτή η εισβολή ήταν μια προβοκάτσια υπέρ των βασανιστών και τουλάχιστον στη μορφή ήταν παλιού σοσιαλφασιστικού τύπου.
Η μόνη λύση για την αποκάλυψη των ενόχων είναι το ειρηνικό κίνημα για τη σύλληψη και την τιμωρία των τραμπούκων της Γαλακτοκομικής να δυναμώσει και να πλατύνει και να γίνει αφετηρία για να στηθούν και να δυναμώσουν οργανώσεις των πολιτών από τα κάτω με παλιές αλλά και νέες συνδικαλιστικές μορφές στα σχολεία, στις γειτονιές και παντού αλλού. Ειδικά στην εκπαίδευση οι γονείς, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι προοδευτικοί δάσκαλοι πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την πάλη ενάντια στους τραμπούκους κάθε είδους, «αυθόρμητους» ή κομματικούς, παρακρατικούς ή κρατικούς Αυτό είναι ουσιαστικό μέρος της γενικότερης πάλης για την απόκρουση του καλπάζοντα εκφασισμού της χώρας.
Το ειρηνικό μαζικό παλλαϊκό κίνημα για το Βαγγέλη είναι στην ουσία συνέχεια εκείνου του τοπικού που ξέσπασε όταν το κράτος και το παρακράτος κατάφεραν να καλύψουν το φόνο και να αφήσουν ουσιαστικά ελεύθερους τους φονιάδες και τους συνεργούς των φονιάδων του μικρού Αλεξ στη Βέροια.
Το ότι το νέο κίνημα είναι πολύ ευρύτερο από το ολιγάριθμο προηγούμενο για τον Άλεξ, δείχνει ότι στα έγκατά της η ελληνική κοινωνία μαθαίνει μέσα από την πικρή της εμπειρία να σκέφτεται, να οργανώνεται και να αντιστέκεται στο ρεύμα της σήψης που κυριαρχεί στον κυρίαρχο κόσμο των εκμεταλλευτών. Δεν υπάρχει πιο αισιόδοξο σημάδι από αυτό.